2012-06-29 11:55:16
Στους πολιτικούς αρέσει να αναβάλλουν την επίλυση όποιου προβλήματος έχει πολιτικό κόστος στο διηνεκές Αυτό έχει αποδειχτεί μια σοφή επιλογή καθώς, εκ των υστέρων μπορούμε να συμπεράνουμε εμπειρικά πως, πολλά από τα προβλήματα λύνονται από μόνα τους με την πάροδο του χρόνου.
Ενίοτε όμως το σύστημα «βραχυκυκλώνει» και οι πολιτικοί πρέπει να πάρουν αποφάσεις υπό την πίεση της πραγματικότητας αλλά και πολλαπλών κοινών γνωμών με διαφορετικές αντιλήψεις κατά το συμφέρον ή την ιδεοληψία της κάθε μιας...
Εντός των προσεχών εβδομάδων θα πρέπει να οριστικοποιηθεί κάποια λύση στο αδιέξοδο που έχει σχηματίσει η στρεβλή αρχιτεκτονική του ευρώ, του κοινού νομίσματος χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική και ενιαία πολιτική διακυβέρνηση λαών με ριζικά διαφορετικές εγχαράξεις στη δομή του πολιτισμικού τους ιδιώματος σε σχέση με την πειθαρχία, την εργασία, την λιτότητα, την έννοια του βίου στο χρόνο και κατά κάποιες περιπτώσεις τη σοβαρότητα εν γένει...
Στην Ελλάδα ειδικά έχει επικρατήσει μια «αυτιστική» αντίληψη της πραγματικότητας, χάρη σ’ ένα παλλαϊκό μέτωπο συνωμοσιολογίας και «παλαβομάρας» από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Η κατάσταση θυμίζει τραγωδία που λόγω σκηνοθετικής αβελτηρίας έχει εξελιχθεί σε κωμωδία...
Στη χώρα μας και από ανθρώπους που υποτίθεται πως γνωρίζουν οικονομικά και δεν υπάρχει γνωμάτευση πως δεν έχουν σώας τας φρένας, κυκλοφορεί μέχρι και η άποψη πως μας έχουν ανάγκη οι πλούσιοι του βορρά προκειμένου να μας δανείζουν ή επιδοτούν, να αγοράζουμε τα προϊόντα τους προκειμένου να έχουν δουλειά... Τρεις χιλιάδες χρόνια γραφής, πολιτισμού και φιλοσοφίας πέρασαν και φαίνεται πως δεν ακούμπησαν...
Αλλά και στο διεθνές προσκήνιο, με πρόφαση διάφορες οικονομικές θεωρίες ακούει κανείς ενδιαφέρουσες προτάσεις αυτή την περίοδο. Μόνιμη επωδός των περισσότερων εξ αυτών, αν την αναγάγει κάποιος σε τελικά αποτελέσματα, είναι ο τρόπος που όλοι οι άλλοι θα βάλουν το Γερμανό φορολογούμενο να πληρώσει τις ανέσεις τους χωρίς οι ίδιοι να έχουν αποταμιεύσει ανάλογα...
Το δημοσίευμα της χθεσινής Le Monde είναι χαρακτηριστικό για την ουσία όσων διεκδικεί ο Φρανσουά Ολάντ, ο μέχρι πρότινος σωτήρας του νότου και των αργόμισθων και διαπλεκόμενων του ελληνικού δημοσίου:
«Η αμοιβαιοποίηση του χρέους σημαίνει ότι η Γερμανία θα ήταν ο εγγυητής όλων των χρεών στην Ευρώπη. Οι συνέπειες αυτής της απόφασης στη γερμανική οικονομία θα ήταν τρομακτικές.
Καμιά άλλη χώρα δεν θέλει να θυσιαστεί, φυσικά, αλλά όλοι πιστεύουν ότι η Γερμανία οφείλει να πει το ναι και να βάλει τα χρήματα. Λίγο φιλότιμο δεν θα έβλαπτε! Αλλά στην Ευρώπη ζούμε στιγμές «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»
...
...Στην ατζέντα της Συνόδου Κορυφής μπήκε επιτέλους και η επιδείνωση του ιταλικού χρέους που εγγίζει τα 2.000 δισ. ευρώ! Ο Μάριο Μόντι που δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το χρέος εδώ κι ένα χρόνο θα πάει τώρα να «κλάψει» στους ευρωπαίους ομολόγους του. Μπροστά σε ένα τέτοιο ποσό η Ευρώπη δεν μπορεί να ανταποκριθεί παρά μόνο εν μέρει. Μόνη της η Ιταλία πρέπει τώρα να ανεβάσει τα μανίκια...».
Στον ελληνικό τύπο φυσικά οι απόψεις δεν ποικίλουν, σχεδόν κινούνται στη μόνιμη επωδό: Αγγέλα άνοιξε το πουγκί να έρθει ανάπτυξη και φέρε πίσω τις πολεμικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα των ναζί για να επανέλθει η ευημερία...
Οι Γερμανοί αφού απορρόφησαν το κόστος της επανένωσης και μέσα σε μια δεκαετία με την αναδιάρθρωση της ατζέντας 2010 που εκπόνησαν οι Σρέντερ- Φίσερ, και κατάφεραν να αντισταθμίσουν την πλημμυρίδα των αναπτυσσόμενων οικονομιών, συναισθανόμενοι το αδιέξοδο δεν αρνούνται να αναλάβουν το ρίσκο, αλλά ζητούν το αυτονόητο: να προηγηθεί η δημοσιονομική ενοποίηση.
Κανείς όμως δεν βάζει «νερό» στο «κρασί» του σε ό,τι αφορά την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται η δημοσιονομική ενοποίηση, ούτε καν οι Έλληνες που εδώ και τριάντα χρόνια αποτελούν το άκρον άωτον της επιβίωσης με τα δανεικά των άλλων.
Τα σενάρια και το κόστος
Όπως είχαμε επισημάνει ακριβώς πριν μια εβδομάδα τα σενάρια για το μέλλον στην Ευρωζώνη, όπως τις είχε διαχωρίσει ο Μάρτιν Γούλφ στους Φανάνσιαλ Ταϊμς είναι πέντε:
«Το πρώτο είναι εκείνο ενός ευτυχούς γάμου με τους όρους της Γερμανίας, αλλά μετά από μία περίοδο επώδυνων προσαρμογών.
Το δεύτερο είναι ένας δυστυχισμένος γάμος, που θα κρατήσει επειδή το διαζύγιο είναι πολύ δαπανηρό.
Το τρίτο είναι ένας αμοιβαίος συμβιβασμός, κατά τον οποίο τα κράτη του Βορρά θα αποκτήσουν λίγο πιο νότια συμπεριφορά και τα κράτη του Νότου θα αποκτήσουν λίγο πιο βόρειες συνήθειες.
Το τέταρτο είναι εκείνο της μερικής διάσπασης, όπου τα εναπομείναντα μέλη θα οδηγηθούν σε ένα από τα τρία προαναφερθέντα σενάρια.
Τέλος, το πέμπτο είναι η πλήρης διάσπαση».
Κάθε μια από αυτές έχει κέρδη και απώλειες πότε για τη μία πλευρά πότε για την άλλη και πολύ συχνά για όλες. Για την ακρίβεια κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει το ύψος των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών είτε της μιας πλήρους ενοποίησης, είτε της πλήρους διάλυσης.
Αμφότερα όμως λόγω απροσδιοριστίας του κόστους μοιάζουν απαγορευτικά.
Καταστροφή για Ελλάδα
Αποτελεί κοινοτυπία πλέον να επαναλάβουμε γιατί η έξοδος της Ελλάδας μόνο από το ευρώ, αποτελεί καταστροφή ανάλογη με αυτή πολέμου και θα επιστρέψει τη χώρα στα δεδομένα της δεκαετίας του ’50. Όσοι δεν καταλαβαίνουν θα πρέπει να εστιάσουν στους λόγους που το σύνολο σχεδόν των καταθετών έχει αποσύρει τις καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες. Η εμπιστοσύνη είναι ο βασικός κρίκος της οικονομικής σταθερότητας και αυτή θα κάνει πολλά χρόνια να επιστρέψει, ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον με ένα ανυπόληπτο νόμισμα.
Αν αποχωρήσει σύσσωμος ο νότος το ίδιο πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν και οι άλλες χώρες, όπου ήδη παρατηρείται φυγή καταθέσεων. Οι άλλες χώρες φυσικά θα ισορροπήσουν νωρίτερα από την Ελλάδα, γιατί άπασες έχουν υψηλότερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγική υποδομή σε καλύτερη κατάσταση.
Η δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης με ένα φθηνό ευρώ από τους νοτίους στην ουσία επαναλαμβάνει το ίδιο πρόβλημα σε μικρότερη ένταση. Η Γαλλία και η Ιταλία έχουν περισσότερο ανταγωνιστικές οικονομίες από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Η Ελλάδα και εδώ παραμένει εκτός ανταγωνισμού.
Οι νότιες χώρες θα μπορούσαν να εκβιάσουν την Γερμανία σε μια πιο χαλαρή νομισματική πολιτική, καθώς διαθέτουν ικανή πλειοψηφία στην ΕΚΤ. Η Γερμανία, μαζί με Σλοβακία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία διαθέτουν περί τους 7 ψήφους στο ΔΣ της ΕΚΤ σε σύνολο 23.
Δεν συμφέρει ούτε η αποχώρηση τη Γερμανίας
Αν η Γερμανία σκεφτεί να αποφασίσει να αποχωρήσει αυτή από το ευρώ, θα πρέπει να οργανώσει την μετατροπή των σε ευρώ αποτιμημένων περιουσιακών στοιχείων της σε Νέα Μάρκα. Το ευρώ σε μια τέτοια περίπτωση θα καταρρέει και μαζί και η αξία των περιουσιακών στοιχείων των Γερμανών. Τα οφέλη θα είναι πως το χρέος της θα μειωθεί γιατί είναι εκπεφρασμένο σε ευρώ, αλλά η Γερμανία δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα χρέους. Διαθέτει απείρως μεγαλύτερη αξία περιουσιακών στοιχείων απ’ ό,τι χρέους.
Η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη αλλά και πολύ ανταγωνιστική για να συνυπάρξει σε μια ένωση σε ισότιμη βάση με χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Κύπρος. Από την άλλη, η Γερμανία είναι πολύ μικρή για να παίξει κάποιο ρόλο απέναντι σε δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ινδία...
Το υπαρξιακό πρόβλημα της Γερμανίας είναι σημαντικότερο απ’ αυτό της Ελλάδας, που τα τελευταία 650 χρόνια έχει περάσει τον περισσότερο χρόνο υπό κατοχή, ή υπό την εγγύηση, ή την αρμοστεία ή εν γένει εποπτεία ενίοτε με συνθήκες προτεκτοράτου.
Οποιοδήποτε σχέδιο διάλυσης ή φυγής από το ευρώ έχει πολλές πιθανότητες να είναι καταστροφικό. Η ορθή επιλογή με βάση το κοινό συμφέρον είναι η φυγή προς τα εμπρός. Φυσικά η πολιτική θέση να εκμεταλλευτούμε τις καταστροφικές συνέπειες και να εκβιάσουμε για να πληρώνουν οι εργαζόμενοι του βορρά τους 50άρηδες συνταξιούχους και μιζαδόρους της διαπλοκής είναι αστεία και ανήθικη και θα φανεί μακροπρόθεσμα.
Οι λάθος χειρισμοί όμως τα δυο τελευταία χρόνια από τις πολιτικές ηγεσίες σε βορρά και νότο έχουν δημιουργήσει προκαταλήψεις και εχθρότητα στις κοινές γνώμες των χωρών. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας σε νότο και βορρά να χειριστεί την κοινή γνώμη.
Φυσικά τα προβλήματα της επιβίωσης ή όχι του ευρώ και τις συνέπειές τους θα πρέπει να το δούμε σαν κομμάτι ενός συνολικότερου θέματος, που έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση, το υψηλό χρέος και κυρίως την έλλειψη πόρων που σηματοδοτεί η αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη και της υλικής ευημερίας του.
2) Μια πρόταση για τη φοροδιαφυγή...
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Είμαι καθημερινός αναγνώστης σας, και αν και μη οικονομολόγος, σας ευχαριστώ γιατί όλο αυτό τον καιρό έχω αποκτήσει οικονομική παιδεία υπό ευρεία έννοια, διαβάζοντας άρθρα δικά σας όπως και άλλων αξιόλογων δημοσιογράφων (και αναγνωστών) του σάιτ.
Σας γράφω για να καταθέσω μια άποψη, που κατά εδραία πεποίθησή μου θα επιλύσει σε σημαντικό βαθμό το ζήτημα φοροδιαφυγής στη χώρα, αλλά την οποία δεν βλέπω να υποστηρίζει κανένας.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής πρέπει να ξεκινήσει από την εξής απλή αλήθεια:
Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, μπορεί μεν να κολαζόταν ποινικά επί δεκαετίες, είχε όμως αποκτήσει διαστάσεις «εθιμικού δικαίου» υπό την έννοια ότι μέγα μέρος του πληθυσμού, θεωρώντας την φορολόγησή του άδικη, είχε πεποίθηση ότι δεν όφειλε να καταβάλει τους φόρους του (ή όφειλε να μην τους καταβάλει). Δεν εξετάζω αν αυτό ήταν σωστό ή λάθος, διαπιστώσεις κάνω.
Ήδη, αυτή η πεποίθηση έχει κλονιστεί (και) εξαιτίας της κρίσης.
Παρά ταύτα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος, μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας, έχοντας σωρρεύσει μεγάλα ποσά, αδήλωτα και μη φορολογημένα.
Απαιτείται τιτάνιο έργο για να συγκεντρωθούν τα στοιχεία και να επιβληθούν τα πρόστιμα, για να μην σημειώσω τη λυσσαλέα αντίδραση που ο έλεγχος τόσο μεγάλου μέρους του πληθυσμού θα συναντήσει.
Η λύση;
Ξεκινάμε με την αναγνώριση του ζητήματος. Πράγματι, ο λαός είχε αυτή την πεποίθηση. Όπως επίσης πράγματι τα πράγματα έχουν αλλάξει και η φοροδιαφυγή δεν είναι πλέον ανεκτή.
Για να δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία σε ΟΛΟΥΣ να ξεκινήσουν από λευκή σελίδα, να κάνουν μια νέα αρχή, λέμε το εξής απλό:
Επιβάλλουμε καθολικό πόθεν έσχες σε όλους, με δήλωση όλων των περιουσιακών στοιχείων (κινητών αξιών και ακινήτων) πχ το Δεκέμβριο.
Παρέχουμε προθεσμία μέχρι τότε σε όλους, να δηλώσουν τα αδήλωτα κτηθέντα εισοδήματα των τελευταίων 20 ετών, και να φορολογηθούν με ένα εφάπαξ λογικό ποσοστό πχ 15%. Τα δήλωσες; Τα έσωσες.
Μετά την ανωτέρω προθεσμία, κάθε ποσό που θα βρίσκεται και θα οφείλεται σε φοροδιαφυγή θα δημεύεται ολοκληρωτικά. Η μέθοδος αυτή θα έχει την νομιμοποίηση του λαού, θα απαλλάξει μέγα μέρος του πληθυσμού από τις αβαρίες και τα λάθη του παρελθόντος, και θα δώσει την ευκαιρία να γίνει μια νέα αρχή. Ταυτόχρονα, θα εισρεύσουν τεράστια ποσά στα κρατικά ταμεία. Αν τα ποσά της φοροδιαφυγής ανέρχονται σε 60 δισ., μιλάμε για 9-10 δισ. ευρώ ζεστό χρήμα, άμεσα! Και χωρίς εμπλοκή των φορολογικών υπηρεσιών.
capital.gr
Ενίοτε όμως το σύστημα «βραχυκυκλώνει» και οι πολιτικοί πρέπει να πάρουν αποφάσεις υπό την πίεση της πραγματικότητας αλλά και πολλαπλών κοινών γνωμών με διαφορετικές αντιλήψεις κατά το συμφέρον ή την ιδεοληψία της κάθε μιας...
Εντός των προσεχών εβδομάδων θα πρέπει να οριστικοποιηθεί κάποια λύση στο αδιέξοδο που έχει σχηματίσει η στρεβλή αρχιτεκτονική του ευρώ, του κοινού νομίσματος χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική και ενιαία πολιτική διακυβέρνηση λαών με ριζικά διαφορετικές εγχαράξεις στη δομή του πολιτισμικού τους ιδιώματος σε σχέση με την πειθαρχία, την εργασία, την λιτότητα, την έννοια του βίου στο χρόνο και κατά κάποιες περιπτώσεις τη σοβαρότητα εν γένει...
Στην Ελλάδα ειδικά έχει επικρατήσει μια «αυτιστική» αντίληψη της πραγματικότητας, χάρη σ’ ένα παλλαϊκό μέτωπο συνωμοσιολογίας και «παλαβομάρας» από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Η κατάσταση θυμίζει τραγωδία που λόγω σκηνοθετικής αβελτηρίας έχει εξελιχθεί σε κωμωδία...
Στη χώρα μας και από ανθρώπους που υποτίθεται πως γνωρίζουν οικονομικά και δεν υπάρχει γνωμάτευση πως δεν έχουν σώας τας φρένας, κυκλοφορεί μέχρι και η άποψη πως μας έχουν ανάγκη οι πλούσιοι του βορρά προκειμένου να μας δανείζουν ή επιδοτούν, να αγοράζουμε τα προϊόντα τους προκειμένου να έχουν δουλειά... Τρεις χιλιάδες χρόνια γραφής, πολιτισμού και φιλοσοφίας πέρασαν και φαίνεται πως δεν ακούμπησαν...
Αλλά και στο διεθνές προσκήνιο, με πρόφαση διάφορες οικονομικές θεωρίες ακούει κανείς ενδιαφέρουσες προτάσεις αυτή την περίοδο. Μόνιμη επωδός των περισσότερων εξ αυτών, αν την αναγάγει κάποιος σε τελικά αποτελέσματα, είναι ο τρόπος που όλοι οι άλλοι θα βάλουν το Γερμανό φορολογούμενο να πληρώσει τις ανέσεις τους χωρίς οι ίδιοι να έχουν αποταμιεύσει ανάλογα...
Το δημοσίευμα της χθεσινής Le Monde είναι χαρακτηριστικό για την ουσία όσων διεκδικεί ο Φρανσουά Ολάντ, ο μέχρι πρότινος σωτήρας του νότου και των αργόμισθων και διαπλεκόμενων του ελληνικού δημοσίου:
«Η αμοιβαιοποίηση του χρέους σημαίνει ότι η Γερμανία θα ήταν ο εγγυητής όλων των χρεών στην Ευρώπη. Οι συνέπειες αυτής της απόφασης στη γερμανική οικονομία θα ήταν τρομακτικές.
Καμιά άλλη χώρα δεν θέλει να θυσιαστεί, φυσικά, αλλά όλοι πιστεύουν ότι η Γερμανία οφείλει να πει το ναι και να βάλει τα χρήματα. Λίγο φιλότιμο δεν θα έβλαπτε! Αλλά στην Ευρώπη ζούμε στιγμές «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»
...
...Στην ατζέντα της Συνόδου Κορυφής μπήκε επιτέλους και η επιδείνωση του ιταλικού χρέους που εγγίζει τα 2.000 δισ. ευρώ! Ο Μάριο Μόντι που δεν έκανε τίποτα για να μειώσει το χρέος εδώ κι ένα χρόνο θα πάει τώρα να «κλάψει» στους ευρωπαίους ομολόγους του. Μπροστά σε ένα τέτοιο ποσό η Ευρώπη δεν μπορεί να ανταποκριθεί παρά μόνο εν μέρει. Μόνη της η Ιταλία πρέπει τώρα να ανεβάσει τα μανίκια...».
Στον ελληνικό τύπο φυσικά οι απόψεις δεν ποικίλουν, σχεδόν κινούνται στη μόνιμη επωδό: Αγγέλα άνοιξε το πουγκί να έρθει ανάπτυξη και φέρε πίσω τις πολεμικές αποζημιώσεις για τα εγκλήματα των ναζί για να επανέλθει η ευημερία...
Οι Γερμανοί αφού απορρόφησαν το κόστος της επανένωσης και μέσα σε μια δεκαετία με την αναδιάρθρωση της ατζέντας 2010 που εκπόνησαν οι Σρέντερ- Φίσερ, και κατάφεραν να αντισταθμίσουν την πλημμυρίδα των αναπτυσσόμενων οικονομιών, συναισθανόμενοι το αδιέξοδο δεν αρνούνται να αναλάβουν το ρίσκο, αλλά ζητούν το αυτονόητο: να προηγηθεί η δημοσιονομική ενοποίηση.
Κανείς όμως δεν βάζει «νερό» στο «κρασί» του σε ό,τι αφορά την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας που συνεπάγεται η δημοσιονομική ενοποίηση, ούτε καν οι Έλληνες που εδώ και τριάντα χρόνια αποτελούν το άκρον άωτον της επιβίωσης με τα δανεικά των άλλων.
Τα σενάρια και το κόστος
Όπως είχαμε επισημάνει ακριβώς πριν μια εβδομάδα τα σενάρια για το μέλλον στην Ευρωζώνη, όπως τις είχε διαχωρίσει ο Μάρτιν Γούλφ στους Φανάνσιαλ Ταϊμς είναι πέντε:
«Το πρώτο είναι εκείνο ενός ευτυχούς γάμου με τους όρους της Γερμανίας, αλλά μετά από μία περίοδο επώδυνων προσαρμογών.
Το δεύτερο είναι ένας δυστυχισμένος γάμος, που θα κρατήσει επειδή το διαζύγιο είναι πολύ δαπανηρό.
Το τρίτο είναι ένας αμοιβαίος συμβιβασμός, κατά τον οποίο τα κράτη του Βορρά θα αποκτήσουν λίγο πιο νότια συμπεριφορά και τα κράτη του Νότου θα αποκτήσουν λίγο πιο βόρειες συνήθειες.
Το τέταρτο είναι εκείνο της μερικής διάσπασης, όπου τα εναπομείναντα μέλη θα οδηγηθούν σε ένα από τα τρία προαναφερθέντα σενάρια.
Τέλος, το πέμπτο είναι η πλήρης διάσπαση».
Κάθε μια από αυτές έχει κέρδη και απώλειες πότε για τη μία πλευρά πότε για την άλλη και πολύ συχνά για όλες. Για την ακρίβεια κανείς δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει το ύψος των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνεπειών είτε της μιας πλήρους ενοποίησης, είτε της πλήρους διάλυσης.
Αμφότερα όμως λόγω απροσδιοριστίας του κόστους μοιάζουν απαγορευτικά.
Καταστροφή για Ελλάδα
Αποτελεί κοινοτυπία πλέον να επαναλάβουμε γιατί η έξοδος της Ελλάδας μόνο από το ευρώ, αποτελεί καταστροφή ανάλογη με αυτή πολέμου και θα επιστρέψει τη χώρα στα δεδομένα της δεκαετίας του ’50. Όσοι δεν καταλαβαίνουν θα πρέπει να εστιάσουν στους λόγους που το σύνολο σχεδόν των καταθετών έχει αποσύρει τις καταθέσεις από τις ελληνικές τράπεζες. Η εμπιστοσύνη είναι ο βασικός κρίκος της οικονομικής σταθερότητας και αυτή θα κάνει πολλά χρόνια να επιστρέψει, ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον με ένα ανυπόληπτο νόμισμα.
Αν αποχωρήσει σύσσωμος ο νότος το ίδιο πρόβλημα θα αντιμετωπίσουν και οι άλλες χώρες, όπου ήδη παρατηρείται φυγή καταθέσεων. Οι άλλες χώρες φυσικά θα ισορροπήσουν νωρίτερα από την Ελλάδα, γιατί άπασες έχουν υψηλότερη ανταγωνιστικότητα και παραγωγική υποδομή σε καλύτερη κατάσταση.
Η δημιουργία μιας νομισματικής ένωσης με ένα φθηνό ευρώ από τους νοτίους στην ουσία επαναλαμβάνει το ίδιο πρόβλημα σε μικρότερη ένταση. Η Γαλλία και η Ιταλία έχουν περισσότερο ανταγωνιστικές οικονομίες από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Η Ελλάδα και εδώ παραμένει εκτός ανταγωνισμού.
Οι νότιες χώρες θα μπορούσαν να εκβιάσουν την Γερμανία σε μια πιο χαλαρή νομισματική πολιτική, καθώς διαθέτουν ικανή πλειοψηφία στην ΕΚΤ. Η Γερμανία, μαζί με Σλοβακία, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία διαθέτουν περί τους 7 ψήφους στο ΔΣ της ΕΚΤ σε σύνολο 23.
Δεν συμφέρει ούτε η αποχώρηση τη Γερμανίας
Αν η Γερμανία σκεφτεί να αποφασίσει να αποχωρήσει αυτή από το ευρώ, θα πρέπει να οργανώσει την μετατροπή των σε ευρώ αποτιμημένων περιουσιακών στοιχείων της σε Νέα Μάρκα. Το ευρώ σε μια τέτοια περίπτωση θα καταρρέει και μαζί και η αξία των περιουσιακών στοιχείων των Γερμανών. Τα οφέλη θα είναι πως το χρέος της θα μειωθεί γιατί είναι εκπεφρασμένο σε ευρώ, αλλά η Γερμανία δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα χρέους. Διαθέτει απείρως μεγαλύτερη αξία περιουσιακών στοιχείων απ’ ό,τι χρέους.
Η Γερμανία είναι πολύ μεγάλη αλλά και πολύ ανταγωνιστική για να συνυπάρξει σε μια ένωση σε ισότιμη βάση με χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Κύπρος. Από την άλλη, η Γερμανία είναι πολύ μικρή για να παίξει κάποιο ρόλο απέναντι σε δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ινδία...
Το υπαρξιακό πρόβλημα της Γερμανίας είναι σημαντικότερο απ’ αυτό της Ελλάδας, που τα τελευταία 650 χρόνια έχει περάσει τον περισσότερο χρόνο υπό κατοχή, ή υπό την εγγύηση, ή την αρμοστεία ή εν γένει εποπτεία ενίοτε με συνθήκες προτεκτοράτου.
Οποιοδήποτε σχέδιο διάλυσης ή φυγής από το ευρώ έχει πολλές πιθανότητες να είναι καταστροφικό. Η ορθή επιλογή με βάση το κοινό συμφέρον είναι η φυγή προς τα εμπρός. Φυσικά η πολιτική θέση να εκμεταλλευτούμε τις καταστροφικές συνέπειες και να εκβιάσουμε για να πληρώνουν οι εργαζόμενοι του βορρά τους 50άρηδες συνταξιούχους και μιζαδόρους της διαπλοκής είναι αστεία και ανήθικη και θα φανεί μακροπρόθεσμα.
Οι λάθος χειρισμοί όμως τα δυο τελευταία χρόνια από τις πολιτικές ηγεσίες σε βορρά και νότο έχουν δημιουργήσει προκαταλήψεις και εχθρότητα στις κοινές γνώμες των χωρών. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας σε νότο και βορρά να χειριστεί την κοινή γνώμη.
Φυσικά τα προβλήματα της επιβίωσης ή όχι του ευρώ και τις συνέπειές τους θα πρέπει να το δούμε σαν κομμάτι ενός συνολικότερου θέματος, που έχει να κάνει με την παγκοσμιοποίηση, το υψηλό χρέος και κυρίως την έλλειψη πόρων που σηματοδοτεί η αύξηση του πληθυσμού του πλανήτη και της υλικής ευημερίας του.
2) Μια πρόταση για τη φοροδιαφυγή...
Αγαπητέ κ. Στούπα,
Είμαι καθημερινός αναγνώστης σας, και αν και μη οικονομολόγος, σας ευχαριστώ γιατί όλο αυτό τον καιρό έχω αποκτήσει οικονομική παιδεία υπό ευρεία έννοια, διαβάζοντας άρθρα δικά σας όπως και άλλων αξιόλογων δημοσιογράφων (και αναγνωστών) του σάιτ.
Σας γράφω για να καταθέσω μια άποψη, που κατά εδραία πεποίθησή μου θα επιλύσει σε σημαντικό βαθμό το ζήτημα φοροδιαφυγής στη χώρα, αλλά την οποία δεν βλέπω να υποστηρίζει κανένας.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής πρέπει να ξεκινήσει από την εξής απλή αλήθεια:
Η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα, μπορεί μεν να κολαζόταν ποινικά επί δεκαετίες, είχε όμως αποκτήσει διαστάσεις «εθιμικού δικαίου» υπό την έννοια ότι μέγα μέρος του πληθυσμού, θεωρώντας την φορολόγησή του άδικη, είχε πεποίθηση ότι δεν όφειλε να καταβάλει τους φόρους του (ή όφειλε να μην τους καταβάλει). Δεν εξετάζω αν αυτό ήταν σωστό ή λάθος, διαπιστώσεις κάνω.
Ήδη, αυτή η πεποίθηση έχει κλονιστεί (και) εξαιτίας της κρίσης.
Παρά ταύτα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στη ζώνη του λυκόφωτος, μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας, έχοντας σωρρεύσει μεγάλα ποσά, αδήλωτα και μη φορολογημένα.
Απαιτείται τιτάνιο έργο για να συγκεντρωθούν τα στοιχεία και να επιβληθούν τα πρόστιμα, για να μην σημειώσω τη λυσσαλέα αντίδραση που ο έλεγχος τόσο μεγάλου μέρους του πληθυσμού θα συναντήσει.
Η λύση;
Ξεκινάμε με την αναγνώριση του ζητήματος. Πράγματι, ο λαός είχε αυτή την πεποίθηση. Όπως επίσης πράγματι τα πράγματα έχουν αλλάξει και η φοροδιαφυγή δεν είναι πλέον ανεκτή.
Για να δώσουμε λοιπόν την ευκαιρία σε ΟΛΟΥΣ να ξεκινήσουν από λευκή σελίδα, να κάνουν μια νέα αρχή, λέμε το εξής απλό:
Επιβάλλουμε καθολικό πόθεν έσχες σε όλους, με δήλωση όλων των περιουσιακών στοιχείων (κινητών αξιών και ακινήτων) πχ το Δεκέμβριο.
Παρέχουμε προθεσμία μέχρι τότε σε όλους, να δηλώσουν τα αδήλωτα κτηθέντα εισοδήματα των τελευταίων 20 ετών, και να φορολογηθούν με ένα εφάπαξ λογικό ποσοστό πχ 15%. Τα δήλωσες; Τα έσωσες.
Μετά την ανωτέρω προθεσμία, κάθε ποσό που θα βρίσκεται και θα οφείλεται σε φοροδιαφυγή θα δημεύεται ολοκληρωτικά. Η μέθοδος αυτή θα έχει την νομιμοποίηση του λαού, θα απαλλάξει μέγα μέρος του πληθυσμού από τις αβαρίες και τα λάθη του παρελθόντος, και θα δώσει την ευκαιρία να γίνει μια νέα αρχή. Ταυτόχρονα, θα εισρεύσουν τεράστια ποσά στα κρατικά ταμεία. Αν τα ποσά της φοροδιαφυγής ανέρχονται σε 60 δισ., μιλάμε για 9-10 δισ. ευρώ ζεστό χρήμα, άμεσα! Και χωρίς εμπλοκή των φορολογικών υπηρεσιών.
capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διακοπές με φίλους ή με τους γονείς;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
