2022-12-08 11:39:05
Πολλές φορές μπορεί να σε συκοφαντούν. Εσύ να λες: «Δόξα να’ χεις Θεέ μου. Δώσε μου υπομονή να δεχθώ τη συκοφαντία και φώτισε τους». Ξέρεις τι στεφάνι έχεις! Μα, μόνο οι άγιοι μπορούν να τα κάμουν τούτα.
Άντε, μην τα δεχτείς και κάμνε φασαρίες και απόδειξε… Ενώ, βάλε το χέρι στην καρδιά και πες «εγώ είμαι εντάξει». Και έτσι «η αλήθεια μένει εις τον αιώνα».
Να λες: «Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με». Κι αν έλθουν έτσι τα γεγονότα που δεν τα λογάριασες, μην πεις πως άλλως πως τα λογάριαζα και διαφορετικά μου ήλθαν. Εκείνος τα έκαμε έτσι για το συμφέρον σου και να το δέχεσαι.
Η χάρις είναι προμήνυμα δοκιμασίας. Μη νομίζουμε ότι παύει ο Θεός να μας προστατεύει κατά την περίοδο της δοκιμασίας. Μας αφήνει όμως φαινομενικά μόνους για να παιδαγωγηθούμε, για να μη βασιζόμαστε στον εαυτό μας. Το καλοκαίρι διαδέχεται ο χειμώνας, τη μέρα η νύχτα. Έτσι και η χάρις τη δοκιμασία.
Πόσες δοκιμασίες μας στέλλει ο Θεός προς το συμφέρον μας! Η δοκιμασία είναι επίσκεψη του Θεού. Γι’ αυτό όταν έρχεται να λέμε του Θεού «μείνε μαζί μας. Μείνε τούτη τη βδομάδα». Αντί αυτού όμως εμείς τον διώχνουμε, όπως οι Γαδαρηνοί του Ευαγγελίου και έτσι δεν καταλαβαίνουμε πως ενεργεί ο Θεός ούτε συνεργαζόμαστε μαζί του.
Όταν μας ρωτούν «πως πάτε», λέμε καλά. Εννοούμε, καλά στην υγεία. Μα τούτα δεν είναι τ’ αληθινά καλά. Ενώ όταν έχουμε πειρασμούς και δοκιμαζόμαστε, τότε παίρνουμε μισθό. Ο χριστιανός θα φανεί στις δοκιμασίες, στους πειρασμούς. Μας μαλακώνουν, ταπεινωνόμαστε, εγκρατευόμαστε, ενώ όταν δεν πειραζόμαστε… Είναι πολύ σοφά όσα λέει η Γραφή: «Εν θλίψει εμνήσθημεν σου… Εμνησθήμεν το πρωί του ελέους σου Κύριε… ευφρανθείημεν ανθ’ ων ημερών εταπείνωσας ημάς… Εν θλίψει επλάτυνας με… Μαστιγεί πάντα υιόν, ον παραδέχεται…». Διαφορετικά είμαστε νόθα παιδιά του Θεού.
Η χάρις είναι το προμήνυμα του πειρασμού. Φέρνει την είδηση: Ετοιμάσου και έρχεται πειρασμός. Δεν είναι δυνατόν εσύ να πετάς βόλια και σφαίρες, και ο εναντίος να σου στέλλει γλυκά.
Η υπομονή τα νικά όλα. Δια της υπομονής θα σώσουμε τις ψυχές μας, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν». «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι». «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Υπομονής χρείαν έχετε». Πρώτο παράδειγμα ο Ιώβ. «Ιδού μακαρίζομεν τους υπομένοντας…».
Έρχεται το κύμα πάνω στον βράχο και φεύγει αφρισμένο. Αλλά τον βράχο δεν τον αγγίζει. Ότι υπομένεις είναι στεφάνι. Τι ψάχνεις να κάμεις καλοσύνες; Το να υπομένεις τις δοκιμασίες έχει παραπάνω μισθό.
Η τέλεια υπομονή είναι το να υπομένουμε σε όλα: σε φτώχεια, σε αρρώστια, σε κατηγορίες εις βάρος μας.
Οι περισσότεροι άγιοι ήταν δια Χριστόν σαλοί. Καταλάβαιναν ότι οι άνθρωποι τους επιβουλεύονταν, αλλά αυτοί προσποιούνταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα από την έχθρα. Όχι πως συμφωνούσαν με τα λεγόμενα και γινόμενα από τους κακούς επίβουλους τους, αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Σιωπούσαν. Τα έβλεπαν από ψηλά. Να ευχαριστάς τον παντογνώστη Θεό και να τον παρακαλείς να σου δώσει δύναμη να τα υπομένεις. Έτσι δεν θα γίνει αρχή για να δημιουργηθούν σκάνδαλα. Άμα μπει το πείσμα και οι παρεξηγήσεις, ειρήνη μη γυρεύεις.
Μακάριοι οι υπομένοντες. Ο Χριστός είπε πως «ο υπομένων εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».
«Ο Κύριος υπερήφανους αντιτάσσεται…». Βέβαια, θα υπάρχουν περιπτώσεις που θα ταρασσόμαστε, θα φοβούμαστε, θα θυμώνουμε. Μίσος να μην κρατάμε
«Ζητείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Έχομε ψωμί και σκέπασμα; Φτάνει.
Το ζήτημα της νηστείας κανονίζεται αναλόγως της αντοχής. Ένας αδύναμος και τη μισή νηστεία να κάμει τον φτάνει. Ακόμα είναι και πολλή. Το κατά δύναμιν… Θα πρέπει με διάκριση να νηστεύουμε όσο μπορούμε. Σήμερα, με τόσα πολλά αγαθά, ο κόσμος κουράστηκε να τρώει. Έτσι θα πρέπει να στραφεί στην νηστεία.
«Θείς τα γόνατα προσηύξατο». Οι απόστολοι είτε χειροτονία, είτε οτιδήποτε είχαν, έκαμναν προηγουμένως νηστεία. Κι οι πατέρες στα μοναστήρια, όταν είχαν θέμα μεγάλο, έκαμναν μια βδομάδα νηστεία να φανερωθεί τι πρέπει να γίνει. Οι άγιοι έτρωγαν για να ζουν, εμείς ζούμε για να τρώμε… Χρειάζεται πάλη, γιατί «τα αγαθά κόποις κτώνται».
Πολλές φορές στη σιγή της βραδιάς απολαμβάνει η καρδιά τους ψιθυρισμούς του Πνεύματος. Γίνεται ένας δέκτης η ψυχή που ελκύει το ανέσπερο φως. Σε ξάγρυπνους τσοπάνηδες αποκάλυψε ο Θεός το γεγονός της Γέννησης.
Η προσευχή είναι σαν αναπνοή. Όπως άμα πέφτεις, κοιμάσαι, περπατάς, τρως, αναπνέεις, έτσι και η προσευχή. Μακάρι και όταν τρως να κάμνεις προσευχή. Κάθε βούκκο (μπουκιά) μας να λέμε την ευχή.
Πόσοι άρρωστοι γίνονται καλά από την προσευχή των άλλων! Ή, πόσες οικογενειακές ασυμφωνίες θεραπεύονται με την προσευχή. Έχει και η προσευχή πολλή δύναμη. Επικαλούμεθα τη δύναμη του Παντοδυνάμου.
Η ομόνοια, η αγάπη, φέρνει τη γαλήνη και την ηρεμία. «Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Όχι ο καθένας το δικό του συμφέρον, αλλά των πολλών.
Στη διχόνοια να λαμβάνουμε πάντοτε τη θέση του αδελφού μας. Να λέμε: «Αν ήμουν εγώ, τι θα μου άρεσε να μου κάμουν»; Αν θέλουμε να φυλάξουμε τον εαυτό μας, θα πρέπει πρώτα να διασφαλίσομε τον αδελφό μας.
Μετά τον γάμο θα πρέπει οι σύζυγοι να εγκαταλείπουν συναισθηματικά τους γονείς τους και να προσκολλάται ο ένας στον άλλον ̇ «Ένεκα τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα…».
Τα παιδιά μας είναι παιδιά του Θεού πρώτα κι ύστερα δικά μας. Γι’ αυτό πρέπει να τ’ ανατρέφουμε εν Κυρίω και να προσευχόμαστε γι’ αυτά.
Μαζί με όλη τη ζωή σου, ανάθεσε και τα μωρά σου στον Θεό. Όσον καιρό ζήσεις. Είναι δικά του παιδιά και σου τα έδωσε.
Να λες: «Τα πάθη του άντρα μου είναι πάθη μου ̇ τα ελαττώματα του δικά μου. Και οι αρετές του πάλι δικές μου. Μαζί θα τα πολεμήσουμε τα πάθη, αφού είμαστε ένα σώμα».
Είδες δυο και περνούν καλά;γνώριζε ότι είναι από τον ένα.
Πολλοί αντί να χωριστούν από τον παλαιό άνθρωπο, χωρίζουν από το σύντροφο τους, που’ ναι το σώμα τους. Τον παλαιόν άνθρωπο να χωρίσουμε κι όχι τον άντρα ή την γυναίκα μας. Επιβάτες στο αμάξι είναι τα παιδιά. Τα έδειξε ταιριαστά ο Θεός. Η εφαρμογή όμως λείπει. Ξέρεις τι σημαίνει να επιστρέψει στο σπίτι ο άντρας κουρασμένος από τη δουλειά του και να βρεθεί η γυναίκα να τον παρηγορήσει και να του πει δυο λόγια αγάπης! Ακουμπά ο άντρας στη γυναίκα. Κι αν ο άντρας πιάσει το μωρό, να μπορέσει η γυναίκα να κάμει τις δουλειές, τότε γίνεται πιο εύκολη η ζωή στην οικογένεια.
«Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». Όπου υπάρχει ειρήνη και ομόνοια εκεί ο Θεός. Όταν έχεις ζευγάρι βοδιών μονόουλον (σύμφωνο), το ζηλεύουν όλοι. Σηκώνουν και το βαρύ φορτίο.
«Όπου είναι δύο και συμφωνήσουν σε όλα, ότι μου ζητήσουν θα τους το δώσω», είπε ο Χριστός. Είναι συνήθως πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν δύο. Για να συμφωνήσουν θα πρέπει να ζουν και οι δύο εν Κυρίω.
Όταν ο Κύριος οδηγήθηκε στον Πιλάτο δεν απολογήθηκε, γιατί ήταν ώρα να σιωπήσει. Πολλές φορές διδάσκει και η σιωπή.
Πάντοτε με επιφυλάξεις, με μέτρο. Όχι πολλές επικοινωνίες… Η παρρησία δεν είναι καλή.
Να μην λέμε χίλια-δυο λόγια, περιττά λόγια, αλλά να μένουμε στα λίγα και ωφέλιμα.
Όποιος καταλάβει τη ματαιότητα του κόσμου, δεν τον θλίβουν τα κοσμικά, και αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Ο πραγματικά ταπεινός μένει στη θέση του για ότι και να τον επαινέσουν κι ότι χαρίσματα και να’ χει. Δεν ταπεινολογεί, αλλά ταπεινοφρονεί. Ενώ ο υπερήφανος, όταν τον ταπεινώσουν λέει: «Δεν ήξεραν την αξία μου». Αν μας κατηγορούν για κάτι που δεν εκάμαμε, να χαιρόμαστε και να λέμε «δοξάζω σε Θεέ μου, ενώ έτσι δουλειές δεν εκάμαμε, μας κατηγορούν οι συνάνθρωποι μας».
Όσοι διδάσκουνε, να μην έχουνε την απαίτηση απ’ αυτούς που τους ακούν να αποδέχονται αμέσως τη διδασκαλία τους. Ο Θεός έχει όλη τη δύναμη αμέσως να μας κάμει όπως θέλει. Όμως λέει: «Όστις θέλει οπίσω μου έλθειν…». Μόνο ο ενάντιος βιάζει, ο Κύριος δεν αναγκάζει. Πάντοτε ενεργεί με την υπομονή. Η χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και ευλογεί τους πάντες.
Ευτυχής είναι όποιος είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι.
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, π. Ανδρέα Αγαθοκλέους, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος.
Πηγή: iconandlight
paraklisi
Άντε, μην τα δεχτείς και κάμνε φασαρίες και απόδειξε… Ενώ, βάλε το χέρι στην καρδιά και πες «εγώ είμαι εντάξει». Και έτσι «η αλήθεια μένει εις τον αιώνα».
Να λες: «Να, τα ηνία Θεέ μου. Οδήγα εσύ. Εγώ δεν έχω δύναμη. Όπου θέλεις πάρε με». Κι αν έλθουν έτσι τα γεγονότα που δεν τα λογάριασες, μην πεις πως άλλως πως τα λογάριαζα και διαφορετικά μου ήλθαν. Εκείνος τα έκαμε έτσι για το συμφέρον σου και να το δέχεσαι.
Η χάρις είναι προμήνυμα δοκιμασίας. Μη νομίζουμε ότι παύει ο Θεός να μας προστατεύει κατά την περίοδο της δοκιμασίας. Μας αφήνει όμως φαινομενικά μόνους για να παιδαγωγηθούμε, για να μη βασιζόμαστε στον εαυτό μας. Το καλοκαίρι διαδέχεται ο χειμώνας, τη μέρα η νύχτα. Έτσι και η χάρις τη δοκιμασία.
Πόσες δοκιμασίες μας στέλλει ο Θεός προς το συμφέρον μας! Η δοκιμασία είναι επίσκεψη του Θεού. Γι’ αυτό όταν έρχεται να λέμε του Θεού «μείνε μαζί μας. Μείνε τούτη τη βδομάδα». Αντί αυτού όμως εμείς τον διώχνουμε, όπως οι Γαδαρηνοί του Ευαγγελίου και έτσι δεν καταλαβαίνουμε πως ενεργεί ο Θεός ούτε συνεργαζόμαστε μαζί του.
Όταν μας ρωτούν «πως πάτε», λέμε καλά. Εννοούμε, καλά στην υγεία. Μα τούτα δεν είναι τ’ αληθινά καλά. Ενώ όταν έχουμε πειρασμούς και δοκιμαζόμαστε, τότε παίρνουμε μισθό. Ο χριστιανός θα φανεί στις δοκιμασίες, στους πειρασμούς. Μας μαλακώνουν, ταπεινωνόμαστε, εγκρατευόμαστε, ενώ όταν δεν πειραζόμαστε… Είναι πολύ σοφά όσα λέει η Γραφή: «Εν θλίψει εμνήσθημεν σου… Εμνησθήμεν το πρωί του ελέους σου Κύριε… ευφρανθείημεν ανθ’ ων ημερών εταπείνωσας ημάς… Εν θλίψει επλάτυνας με… Μαστιγεί πάντα υιόν, ον παραδέχεται…». Διαφορετικά είμαστε νόθα παιδιά του Θεού.
Η χάρις είναι το προμήνυμα του πειρασμού. Φέρνει την είδηση: Ετοιμάσου και έρχεται πειρασμός. Δεν είναι δυνατόν εσύ να πετάς βόλια και σφαίρες, και ο εναντίος να σου στέλλει γλυκά.
Η υπομονή τα νικά όλα. Δια της υπομονής θα σώσουμε τις ψυχές μας, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν». «Υπομένων υπέμεινα τον Κύριον και προσέσχε μοι». «Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Υπομονής χρείαν έχετε». Πρώτο παράδειγμα ο Ιώβ. «Ιδού μακαρίζομεν τους υπομένοντας…».
Έρχεται το κύμα πάνω στον βράχο και φεύγει αφρισμένο. Αλλά τον βράχο δεν τον αγγίζει. Ότι υπομένεις είναι στεφάνι. Τι ψάχνεις να κάμεις καλοσύνες; Το να υπομένεις τις δοκιμασίες έχει παραπάνω μισθό.
Η τέλεια υπομονή είναι το να υπομένουμε σε όλα: σε φτώχεια, σε αρρώστια, σε κατηγορίες εις βάρος μας.
Οι περισσότεροι άγιοι ήταν δια Χριστόν σαλοί. Καταλάβαιναν ότι οι άνθρωποι τους επιβουλεύονταν, αλλά αυτοί προσποιούνταν ότι δεν αντιλαμβάνονταν τίποτα από την έχθρα. Όχι πως συμφωνούσαν με τα λεγόμενα και γινόμενα από τους κακούς επίβουλους τους, αλλά δεν έλεγαν τίποτε. Σιωπούσαν. Τα έβλεπαν από ψηλά. Να ευχαριστάς τον παντογνώστη Θεό και να τον παρακαλείς να σου δώσει δύναμη να τα υπομένεις. Έτσι δεν θα γίνει αρχή για να δημιουργηθούν σκάνδαλα. Άμα μπει το πείσμα και οι παρεξηγήσεις, ειρήνη μη γυρεύεις.
Μακάριοι οι υπομένοντες. Ο Χριστός είπε πως «ο υπομένων εις τέλος ούτος σωθήσεται». «Εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών».
«Ο Κύριος υπερήφανους αντιτάσσεται…». Βέβαια, θα υπάρχουν περιπτώσεις που θα ταρασσόμαστε, θα φοβούμαστε, θα θυμώνουμε. Μίσος να μην κρατάμε
«Ζητείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε». Έχομε ψωμί και σκέπασμα; Φτάνει.
Το ζήτημα της νηστείας κανονίζεται αναλόγως της αντοχής. Ένας αδύναμος και τη μισή νηστεία να κάμει τον φτάνει. Ακόμα είναι και πολλή. Το κατά δύναμιν… Θα πρέπει με διάκριση να νηστεύουμε όσο μπορούμε. Σήμερα, με τόσα πολλά αγαθά, ο κόσμος κουράστηκε να τρώει. Έτσι θα πρέπει να στραφεί στην νηστεία.
«Θείς τα γόνατα προσηύξατο». Οι απόστολοι είτε χειροτονία, είτε οτιδήποτε είχαν, έκαμναν προηγουμένως νηστεία. Κι οι πατέρες στα μοναστήρια, όταν είχαν θέμα μεγάλο, έκαμναν μια βδομάδα νηστεία να φανερωθεί τι πρέπει να γίνει. Οι άγιοι έτρωγαν για να ζουν, εμείς ζούμε για να τρώμε… Χρειάζεται πάλη, γιατί «τα αγαθά κόποις κτώνται».
Πολλές φορές στη σιγή της βραδιάς απολαμβάνει η καρδιά τους ψιθυρισμούς του Πνεύματος. Γίνεται ένας δέκτης η ψυχή που ελκύει το ανέσπερο φως. Σε ξάγρυπνους τσοπάνηδες αποκάλυψε ο Θεός το γεγονός της Γέννησης.
Η προσευχή είναι σαν αναπνοή. Όπως άμα πέφτεις, κοιμάσαι, περπατάς, τρως, αναπνέεις, έτσι και η προσευχή. Μακάρι και όταν τρως να κάμνεις προσευχή. Κάθε βούκκο (μπουκιά) μας να λέμε την ευχή.
Πόσοι άρρωστοι γίνονται καλά από την προσευχή των άλλων! Ή, πόσες οικογενειακές ασυμφωνίες θεραπεύονται με την προσευχή. Έχει και η προσευχή πολλή δύναμη. Επικαλούμεθα τη δύναμη του Παντοδυνάμου.
Η ομόνοια, η αγάπη, φέρνει τη γαλήνη και την ηρεμία. «Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε». Όχι ο καθένας το δικό του συμφέρον, αλλά των πολλών.
Στη διχόνοια να λαμβάνουμε πάντοτε τη θέση του αδελφού μας. Να λέμε: «Αν ήμουν εγώ, τι θα μου άρεσε να μου κάμουν»; Αν θέλουμε να φυλάξουμε τον εαυτό μας, θα πρέπει πρώτα να διασφαλίσομε τον αδελφό μας.
Μετά τον γάμο θα πρέπει οι σύζυγοι να εγκαταλείπουν συναισθηματικά τους γονείς τους και να προσκολλάται ο ένας στον άλλον ̇ «Ένεκα τούτου καταλείψει άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα…».
Τα παιδιά μας είναι παιδιά του Θεού πρώτα κι ύστερα δικά μας. Γι’ αυτό πρέπει να τ’ ανατρέφουμε εν Κυρίω και να προσευχόμαστε γι’ αυτά.
Μαζί με όλη τη ζωή σου, ανάθεσε και τα μωρά σου στον Θεό. Όσον καιρό ζήσεις. Είναι δικά του παιδιά και σου τα έδωσε.
Να λες: «Τα πάθη του άντρα μου είναι πάθη μου ̇ τα ελαττώματα του δικά μου. Και οι αρετές του πάλι δικές μου. Μαζί θα τα πολεμήσουμε τα πάθη, αφού είμαστε ένα σώμα».
Είδες δυο και περνούν καλά;γνώριζε ότι είναι από τον ένα.
Πολλοί αντί να χωριστούν από τον παλαιό άνθρωπο, χωρίζουν από το σύντροφο τους, που’ ναι το σώμα τους. Τον παλαιόν άνθρωπο να χωρίσουμε κι όχι τον άντρα ή την γυναίκα μας. Επιβάτες στο αμάξι είναι τα παιδιά. Τα έδειξε ταιριαστά ο Θεός. Η εφαρμογή όμως λείπει. Ξέρεις τι σημαίνει να επιστρέψει στο σπίτι ο άντρας κουρασμένος από τη δουλειά του και να βρεθεί η γυναίκα να τον παρηγορήσει και να του πει δυο λόγια αγάπης! Ακουμπά ο άντρας στη γυναίκα. Κι αν ο άντρας πιάσει το μωρό, να μπορέσει η γυναίκα να κάμει τις δουλειές, τότε γίνεται πιο εύκολη η ζωή στην οικογένεια.
«Ανεχόμενοι αλλήλους εν αγάπη». Όπου υπάρχει ειρήνη και ομόνοια εκεί ο Θεός. Όταν έχεις ζευγάρι βοδιών μονόουλον (σύμφωνο), το ζηλεύουν όλοι. Σηκώνουν και το βαρύ φορτίο.
«Όπου είναι δύο και συμφωνήσουν σε όλα, ότι μου ζητήσουν θα τους το δώσω», είπε ο Χριστός. Είναι συνήθως πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν δύο. Για να συμφωνήσουν θα πρέπει να ζουν και οι δύο εν Κυρίω.
Όταν ο Κύριος οδηγήθηκε στον Πιλάτο δεν απολογήθηκε, γιατί ήταν ώρα να σιωπήσει. Πολλές φορές διδάσκει και η σιωπή.
Πάντοτε με επιφυλάξεις, με μέτρο. Όχι πολλές επικοινωνίες… Η παρρησία δεν είναι καλή.
Να μην λέμε χίλια-δυο λόγια, περιττά λόγια, αλλά να μένουμε στα λίγα και ωφέλιμα.
Όποιος καταλάβει τη ματαιότητα του κόσμου, δεν τον θλίβουν τα κοσμικά, και αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».
Ο πραγματικά ταπεινός μένει στη θέση του για ότι και να τον επαινέσουν κι ότι χαρίσματα και να’ χει. Δεν ταπεινολογεί, αλλά ταπεινοφρονεί. Ενώ ο υπερήφανος, όταν τον ταπεινώσουν λέει: «Δεν ήξεραν την αξία μου». Αν μας κατηγορούν για κάτι που δεν εκάμαμε, να χαιρόμαστε και να λέμε «δοξάζω σε Θεέ μου, ενώ έτσι δουλειές δεν εκάμαμε, μας κατηγορούν οι συνάνθρωποι μας».
Όσοι διδάσκουνε, να μην έχουνε την απαίτηση απ’ αυτούς που τους ακούν να αποδέχονται αμέσως τη διδασκαλία τους. Ο Θεός έχει όλη τη δύναμη αμέσως να μας κάμει όπως θέλει. Όμως λέει: «Όστις θέλει οπίσω μου έλθειν…». Μόνο ο ενάντιος βιάζει, ο Κύριος δεν αναγκάζει. Πάντοτε ενεργεί με την υπομονή. Η χάρις του Θεού αβίαστα και ελεύθερα φωτίζει και ευλογεί τους πάντες.
Ευτυχής είναι όποιος είναι ευχαριστημένος με ότι έχει και ότι είναι.
Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, π. Ανδρέα Αγαθοκλέους, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας – Κύπρος.
Πηγή: iconandlight
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
