2022-12-10 20:37:15
“Επειδή ξεφυλλίσαμε όλες τις σελίδες της Αγίας Γραφής στις οποίες περιγράφεται η μοναδική ακριβής φιλοσοφία του πολέμου και επειδή υπό το φως αυτής της Αγίας Γραφής είδαμε και την όψη και την ανάποδη μερικών σύγχρονων πολέμων, μόλις τώρα, στρατηγέ, είναι δυνατό να απαντηθεί το ερώτημα σας: ποιές είναι οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου;
Από την ποιότητα της ειρήνης εξαρτάται αν θα γίνει ή δεν θα γίνει πόλεμος. Αν η ζωή μας κατά τη διάρκεια της ειρήνης είναι θεοσεβής δε θα γίνει μετά βεβαιότητας πόλεμος. Ώ! μακάρι να είναι έτσι! Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο τού πολέμου. Τα μικρόβια τού πολέμου εν καιρώ ειρήνης πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται και όταν πολλαπλασιασθούν και αυξηθούν τότε ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Είτε οι άνθρωποι το επιθυμούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι.
Ανάμεσα σ’ όλες τις αιτίες των μελλοντικών πολέμων, όπως και των πολέμων του παρελθόντος, θεμελιώδης και κύρια αιτία παραμένει ο αθεϊσμός και η αποστασία από το Θεό τον Έναν και Ζώντα. Δεν υπάρχει ειρήνη για τούς άθεους λέγει ο Κύριος (Ήσ. 48, 22).
Η αθεϊα αποτελεί ύβρη πρός το Δημιουργό και Παντοκράτορα του κόσμου, περιφρόνηση και εκ νέου σταύρωση του Κυρίου Χριστού, στου οποίου το όνομα οι χριστιανικοί λαοί βαπτίστηκαν και με τη βάπτιση ορκίστηκαν σ’ Αυτόν με όρκο πίστης. Κάθε όμως προσβολή του Θεού, άν δεν επέλθει άμεσα η μετάνοια, φέρει δυστυχία.
Την αθεΐα ή την απιστία αναπόφευκτα ακολουθεί η ειδωλολατρία. Αφού μόλις ο άνθρωπος αρνηθεί το Θεό γεμίζει το κενό της ψυχής του με κάτι άλλο, το όποιο προσκυνά ως μέγιστη πραγματικότητα ή μέγιστη αξία.
Ο ασεβής την πίστη πρός τον Έναν Θεό την αντικαθιστά με πολλά είδωλα. Ποτέ κανείς ειδωλολάτρης δεν προσκύνησε μόνο ένα είδωλο. Την ειδωλολατρία συνοδεύει η χαοτική ψυχή του ανθρώπου, ενώ η πίστη στον έναν Θεό φέρνει στήν ψυχή κλασική απλότητα, καθαρότητα και προορισμό. Πόσο όμως ο άνθρωπος μπορεί να δει μέσα στο σημερινό πνευματικό χάος του μεγάλου πλήθους μορφωμένων Ευρωπαίων και Αμερικανών και εάν είναι σε θέση να απαριθμήσει τις πιο βαριές πληγές τους, εκείνων πού πρός το παρόν τώρα έχουν κυρίως πέντε είδωλα στα όποια δεν προσφέρουν τίποτα λιγότερο παρά μόνο τη Θεϊκή τιμή.
Πρώτο η ύλη ως είδωλο.
Δεύτερο το εγώ ως είδωλο.
Τρίτο το έθνος ως είδωλο.
Τέταρτο ο επεκτατισμός ως είδωλο.
Πέμπτο η κουλτούρα ως είδωλο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. ’Άν και λέγεται και γράφεται ότι ο φιλοσοφικός υλισμός, πού δηλητηρίασε το πνεύμα της Ευρώπης κατά το 19ο αιώνα, είναι νεκρός, όμως είναι σαφές ότι πίσω του και υπό την επιρροή του παρέμεινε ο πρακτικός υλισμός. Του δύσμορφου γονέα ακόμα πιο δύσμορφο το τέκνο! Ή όλη ως τάση και προσπάθεια του ανθρώπου κατέστη για πολυάριθμους Ευρωπαίους και Αμερικανούς κάτι το αυτονόητο, είτε αυτό είναι υλη με τη μορφή γης, είτε χρήματος, είτε αντικειμένων, είτε η ικανοποίηση όλων αυτών. Η κατοχή πληθώρας υλικών δεν αποτελεί άραγε συνηθισμένη μεταπολεμική μανία των χριστιανικών λαών και στις δύο λευκές ηπείρους;
Η ακόρεστη δίψα των ανθρώπων για τα υλικά αγαθά και η απόλαυση μέσω των υλικών αγαθών μπορεί να συγκριθεί ως πρός τη δύναμή της μόνο με την ακόρεστη δίψα των αληθινών χριστιανών για το Θεό και την πνευματική ικανοποίηση πού προέρχεται από το Θεό. Όμως εκείνοι πού έχασαν τη γεύση και την όραση για το Θεό είναι καταδικασμένοι να προσκυνούν την ύλη ως είδωλο και μάλιστα μ’ όλες τις δυνάμεις τους, τη σκέψη τους και την καρδιά τους. Το ότι τα ίδια υλικά αγαθά επιθυμούν πολλοί, αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων ζήλια, κακία, μίσος, προστριβές και πάλη. Και όλα αυτά αποτελούν τα μικρόβια τού πολέμου, πού όταν περισσότερο αυξηθούν οδηγούν σε φλεγμονή τού οργανισμού, δηλαδή σε πολεμική πυρκαγιά.
Ο επεκτατισμός ως είδωλο συμπαρασύρει τη φαντασία όχι μόνον τα μεγάλα έθνη, αλλά και τα μικρά έθνη και ανθρώπους. Επεκτατισμός σημαίνει: αρπαγή της ξένης γης για λόγους κυριαρχίας, εμπορίου, στρατηγικής πρός χάριν των υλικών αγαθών. Όπως ο θρυλικός Ζεύς γέννησε τον Πλούτωνα έτσι και ο ευρωπαϊκός υλισμός γέννησε τον ευρωπαϊκό επεκτατισμό. Και πράγματι αυτό πού ήταν ο Ζεύς ανάμεσα στις ειδωλολατρικές θεότητες, είναι ο υλισμός ανάμεσα στα σύγχρονα είδωλα.
Όμως όπως είναι απεριόριστη η δίψα πολλών λαών για επέκταση, ενώ τα εδάφη τού πλανήτη περιορισμένα, έτσι δεν είναι παράξενο πού δημιουργείται ανάμεσα στους λαούς ζήλια, κακία, μίσος, προστριβές και διαμάχες. Κι αυτά όπως ήδη είπαμε είναι μικρόβια πού οδηγούν αναπόφευκτα στην πυρκαγιά του πολέμου.
Το έθνος ως είδωλο αποκλείει το Θεό, όπως όλα τα είδωλα αποκλείουν το Θεό. Συχνά συναντούμε αθεϊστές πού είναι φανατικοί εθνικιστές. Ο σύγχρονος εθνικισμός είναι πάντοτε έτοιμος να περάσει στον ιμπεριαλισμό και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον υλισμό. Στην πιο δυσμενή του μορφή ο εθνικισμός δε σηματοδοτεί τόσο την αγάπη έναντι τού λαού του – πού θα ήταν εντελώς φυσικό – όσο το αλαζονικό μίσος έναντι των γειτονικών λαών, πράγμα πού είναι αηδιαστικό για Εκείνον πού δημιούργησε όλους τούς λαούς.
Το προσωπικό εγώ είναι σχεδόν πανταχού παρόν ανάμεσα στους λευκούς ανθρώπους. Αντικατέστησε το Θεό τόσο για εκείνους πού επιθυμούν πολλά και έχουν αρκετά, όσο και για εκείνους πού επιθυμούν πολλά ενώ έχουν λίγα ή καθόλου. Τοποθετώντας την προσωπικότητά τους στο κέντρο των πραγμάτων αντί τού προσώπου τού Θεού οι άνθρωποι, φυσικά αναζητούν ο καθένας για το δικό του είδωλο ναό και προσκυνητές καθώς και πολύ χρυσό κι ασήμι δηλαδή υλικά αγαθά, για να κρατήσουν τη λάμψη της θεότητας.
Αυτό το είδος ειδωλολατρίας ήρθε ορμητικά στο προσκήνιο από τις κομματικές διαμάχες της ευρωπαϊκής διανόησης, στις διαμάχες για τα πρωτεία, την εξουσία και τον πλούτο. Οι ιδιότητες αυτού του ειδώλου είναι: η αλαζονεία, η φιλαυτία και η ασυνειδησία. Και με τη μανία πού ρίχνονται σ’ αυτή τη διαμάχη αγνοούν το Θεό και το νόμο του Θεού οπότε ο πόλεμος είναι το ισχυρότερο μέσον να συνέλθουν.
Η κουλτούρα ως είδωλο ανήκει στις μέρες μας στα πιο τυφλά είδωλα. Απορρίπτοντας το Θεό πού είναι ο μοναδικός εμπνευστής και υποκινητής του πλέον ευγενούς πολιτισμού τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, οι αθεϊστές άρχισαν να λατρεύουν τα έργα και τις κατασκευές τους τα όποια ονομάζουν με μία λέξη – κουλτούρα. Όμως το να λατρεύεις τα ανθρώπινα έργα είναι το πλέον μισητό πράγμα ενώπιον του Θεού. Αφού ο Θεός στις εντολές Του απαγόρευσε αυστηρά στους ανθρώπους να λατρεύουν τα έργα και την κτίση Του, από τα οποία και το πλέον ασήμαντο είναι τελειότερο από την τελειότερη ανθρώπινη κουλτούρα. Και εφόσον ο πολιτισμός τοποθετήθηκε σε εξάρτηση με τα υπόλοιπα είδωλα πού αναφέραμε εδώ, ιδιαίτερα με τα υλικά αγαθά, είναι επειδή κι αυτός υπηρετεί δυναμικά την κουλτούρα των πολεμικών μικροβίων πού πριν ή μετά οδηγούν στη γέννηση της πολεμικής ανάφλεξης.
Από αυτά τα πέντε είδωλα τα δύο μπορούν να ονομαστούν ανόητα και τα τρία υποκριτικά. Ανόητα είναι ο εθνικισμός και η κουλτούρα, επειδή πολλοί φωνάζουν και αυτοδηλώνονται, ενώ υποκριτικοί είναι ο υλισμός, ό ιμπεριαλισμός και ο εγωισμός, αφού κρύβονται και ψεύδονται παρουσιαζόμενοι κάτω από άλλα ονόματα. Όλα αυτά τα είδωλα θα μπορούσαν να αποκαλεστούν στη γλώσσα τού Ντοστογιέφσκι μανιακά.
Φυσικά αυτά και τα πέντε κάποτε αποτελούσαν πραγματικές αξίες και πάλι θα μπορούσαν να γίνουν. Αυτές είναι πραγματικές αξίες, όταν φωτίζονται από την πίστη στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα και όταν βρίσκονται υπό το νόμο τού Θεού, με μία λέξη, όταν τελούν στήν απόλυτη υπεξουσιότητα τού Θεού και υπηρετούν τη δόξα του ονόματος του Θεού. Η ύλη προέρχεται από το Θεό και δόθηκε στους ανθρώπους για να τούς υπηρετεί και όχι για να κυριαρχεί στις ψυχές τους. Αυτοκρατορίες παρέχει ο Θεός σε κάποιους χαρισματικούς λαούς πού ως δυνατότεροι αδελφοί υπηρετούν τούς πιο αδύναμους και λιγότερο χαρισματικούς λαούς, όπως ο δυνατότερος αδελφός τον ασθενέστερο. Το έθνος είναι ένα περιορισμένο, αλλά εξαιρετικά όμορφο και ορθό πεδίο υπηρεσίας πρός το Θεό και τούς ανθρώπους. Το πρόσωπο (το εγώ) είναι δηλαδή μία λογική ψυχή, το δώρισε ο Θεός σε κάθε άνθρωπο ώστε με τη διακονία και την αγάπη να το υψώσει στο καθ’ ομοίωση μ’ Αυτόν, το δημιουργό του. Την κουλτούρα οΘεός την εμπνέει, ώστε μέσω αυτής η ανθρώπινη ψυχή να εκφράσει την κυριαρχία της πάνω στον υλικό κόσμο και την υποταγή της στήν υπηρεσία του Θεού. Και τα πέντε αυτό λαμβάνουν αγγελικό πρόσωπο μέσω της διακονίας και της αγάπης όπως διευθέτησε και πρόσταξε ο Κύριος Χριστός. Αλλά όμως, όπως το σεραφείμ πού έπεσε από το Θεό, κάποτε ονομαζόταν Εωσφόρος και μεταμορφώθηκε ακαριαία σε διάβολο, έτσι κι όλες αυτές οι πέντε άξιες αποκομμένες από το Θεό καθίστανται είδωλα και μανίες.
Προσέξτε τώρα πώς ο σχετικός κορεσμός αυτών των πέντε ειδώλων οδηγεί τούς ανθρώπους ως την οκνηρία, την αλλοίωση, τη σήψη και την απέχθεια πρός όλα, την ανοησία και την αυτοκτονία (όπως και λίγο πριν το τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας). Μα όμως αυτή η αδηφαγία οδηγεί τούς ανθρώπους μέχρι τα έσχατα της πικρίας, της ζήλιας, της μεμψιμοιρίας, της ασυνειδησίας και της κάθε είδους βίας και πάλι στήν αυτοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις όλα τα είδωλα αποπνέουν μίσος και περιφρόνηση για τον πράο και αγαθό Κύριο Χριστό και συνεπώς οδηγούν τούς ανθρώπους στον πόλεμο.
Καλύτερα να μην εισέρθουμε στήν απαρίθμηση όλων των βαριών τραυμάτων πού άνοιξε στον οργανισμό της Ευρώπης και της Αμερικής αυτή η πενταπλή ειδωλολατρία, γιατί θα επαναλαμβάναμε μέρα με τη μέρα αυτό πού επαναλαμβάνεται στις στήλες εγκλημάτων και εγκλημάτων, καθώς και σε άλλες στήλες πού θα μπορούσαν να αποκαλεστούν: αδιαφορία για το Χριστό και τις εντολές Του. Είναι σαφές από όσα μέχρι τώρα είπαμε, ότι οι χριστιανικοί λαοί οι όποιοι βρίσκονταν σε πνευματικό γάμο με το Χριστό, απίστησαν και παραδόθηκαν σε χαμηλούς δεσμούς με τη μηδαμινότητα, με τη σκόνη, με τις στάχτες και τις σκιές. Όμως καθένας πού απιστεί δε ζει άραγε υπό συνεχή φόβο και στην ανησυχία για την υπεράσπιση και την εξασφάλιση της ζωής του; Αυτή είναι η εικόνα και ο καρπός της σύγχρονης ειδωλολατρίας – ο φόβος, και λόγω τού φόβου ο ακραίος εγωισμός, η σπασμωδική προσκόλληση στην ὐλη και η αρπαγή των υλικών αγαθών. Και επειδή για το ένα και το ίδιο υλικό ανταγωνίζονται πολλοί αυτό αναπόφευκτα σημαίνει σύγκρουση και πόλεμο.
Θα αντιληφθήκατε, ότι μιλώ μόνο για τους χριστιανικούς λαούς; Όχι χωρίς λόγο, στρατηγέ. Αυτοί έκαναν τον προηγούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτοί προετοιμάζουν και τον επόμενο πόλεμο.
Τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια, από τότε πού ξεκίνησε η μάχη ενάντια στο Χριστό στην Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης έκαναν περισσότερους πολέμους, πολύ περισσότερους απ’ ότι ο υπόλοιπος κόσμος μαζί. Αυτό είναι το μαστίγιο του Θεού, για να λογικευτούν οι παράλογοι. Όμως οι παράλογοι δε λογικεύτηκαν. Σπεύδουν όλο και πιο κάτω στην καταστροφή.Αυτοί πού ο Θεός επέλεξε να γίνουν το άλας και το φως του κόσμου κατέστησαν άνοστοι και αμαυρώθηκαν. Αν και ακόμα καυχώνται ότι είναι το άλας και το φως, κανείς πια στον κόσμο δεν τούς πιστεύει. Ούτε η Ινδία ούτε η Κίνα ούτε η Αφρική δε διακρίνουν πλέον στους λευκούς το άλας και το φως, αλλά δυστυχώς το άνοστο και το σκοτάδι.
Από όλα αυτά είναι σαφής η διδαχή:
α. Ότι οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου είναι η πτώση από το Θεό και η ειδωλολατρία των χριστιανικών λαών ή των ηγετών τους.
β. Ότι οι αιτίες αυτές είναι ταυτόσημες με τις αιτίες των πολέμων λόγω των οποίων ο Ισραήλ – το άλλοτε άλας και φώς του κόσμου – υπέφερε και λόγω των οποίων τελικά κατεστράφη.
γ. Πράγματι, αν αυτές οι αιτίες δεν εξαλειφτούν γρήγορα με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό, η επικείμενη σειρά πολέμων πού θα ακολουθήσει δε θα σημάνει μόνον τον πόλεμο, αλλά και την καταστροφή των χριστιανικών λαών• όχι όμως και του Χριστιανισμού.”
Αποσπάσματα από το βιβλίο “Πόλεμος και Βίβλος“, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Μετάφραση: Ηλίας Σαραγούδας, Εκδόσεις “Παρρησία“).
paraklisi
Από την ποιότητα της ειρήνης εξαρτάται αν θα γίνει ή δεν θα γίνει πόλεμος. Αν η ζωή μας κατά τη διάρκεια της ειρήνης είναι θεοσεβής δε θα γίνει μετά βεβαιότητας πόλεμος. Ώ! μακάρι να είναι έτσι! Η ασεβής ειρήνη αποτελεί το λίκνο τού πολέμου. Τα μικρόβια τού πολέμου εν καιρώ ειρήνης πολλαπλασιάζονται και αυξάνονται και όταν πολλαπλασιασθούν και αυξηθούν τότε ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Είτε οι άνθρωποι το επιθυμούν εκείνη τη στιγμή είτε όχι.
Ανάμεσα σ’ όλες τις αιτίες των μελλοντικών πολέμων, όπως και των πολέμων του παρελθόντος, θεμελιώδης και κύρια αιτία παραμένει ο αθεϊσμός και η αποστασία από το Θεό τον Έναν και Ζώντα. Δεν υπάρχει ειρήνη για τούς άθεους λέγει ο Κύριος (Ήσ. 48, 22).
Η αθεϊα αποτελεί ύβρη πρός το Δημιουργό και Παντοκράτορα του κόσμου, περιφρόνηση και εκ νέου σταύρωση του Κυρίου Χριστού, στου οποίου το όνομα οι χριστιανικοί λαοί βαπτίστηκαν και με τη βάπτιση ορκίστηκαν σ’ Αυτόν με όρκο πίστης. Κάθε όμως προσβολή του Θεού, άν δεν επέλθει άμεσα η μετάνοια, φέρει δυστυχία.
Την αθεΐα ή την απιστία αναπόφευκτα ακολουθεί η ειδωλολατρία. Αφού μόλις ο άνθρωπος αρνηθεί το Θεό γεμίζει το κενό της ψυχής του με κάτι άλλο, το όποιο προσκυνά ως μέγιστη πραγματικότητα ή μέγιστη αξία.
Ο ασεβής την πίστη πρός τον Έναν Θεό την αντικαθιστά με πολλά είδωλα. Ποτέ κανείς ειδωλολάτρης δεν προσκύνησε μόνο ένα είδωλο. Την ειδωλολατρία συνοδεύει η χαοτική ψυχή του ανθρώπου, ενώ η πίστη στον έναν Θεό φέρνει στήν ψυχή κλασική απλότητα, καθαρότητα και προορισμό. Πόσο όμως ο άνθρωπος μπορεί να δει μέσα στο σημερινό πνευματικό χάος του μεγάλου πλήθους μορφωμένων Ευρωπαίων και Αμερικανών και εάν είναι σε θέση να απαριθμήσει τις πιο βαριές πληγές τους, εκείνων πού πρός το παρόν τώρα έχουν κυρίως πέντε είδωλα στα όποια δεν προσφέρουν τίποτα λιγότερο παρά μόνο τη Θεϊκή τιμή.
Πρώτο η ύλη ως είδωλο.
Δεύτερο το εγώ ως είδωλο.
Τρίτο το έθνος ως είδωλο.
Τέταρτο ο επεκτατισμός ως είδωλο.
Πέμπτο η κουλτούρα ως είδωλο.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. ’Άν και λέγεται και γράφεται ότι ο φιλοσοφικός υλισμός, πού δηλητηρίασε το πνεύμα της Ευρώπης κατά το 19ο αιώνα, είναι νεκρός, όμως είναι σαφές ότι πίσω του και υπό την επιρροή του παρέμεινε ο πρακτικός υλισμός. Του δύσμορφου γονέα ακόμα πιο δύσμορφο το τέκνο! Ή όλη ως τάση και προσπάθεια του ανθρώπου κατέστη για πολυάριθμους Ευρωπαίους και Αμερικανούς κάτι το αυτονόητο, είτε αυτό είναι υλη με τη μορφή γης, είτε χρήματος, είτε αντικειμένων, είτε η ικανοποίηση όλων αυτών. Η κατοχή πληθώρας υλικών δεν αποτελεί άραγε συνηθισμένη μεταπολεμική μανία των χριστιανικών λαών και στις δύο λευκές ηπείρους;
Η ακόρεστη δίψα των ανθρώπων για τα υλικά αγαθά και η απόλαυση μέσω των υλικών αγαθών μπορεί να συγκριθεί ως πρός τη δύναμή της μόνο με την ακόρεστη δίψα των αληθινών χριστιανών για το Θεό και την πνευματική ικανοποίηση πού προέρχεται από το Θεό. Όμως εκείνοι πού έχασαν τη γεύση και την όραση για το Θεό είναι καταδικασμένοι να προσκυνούν την ύλη ως είδωλο και μάλιστα μ’ όλες τις δυνάμεις τους, τη σκέψη τους και την καρδιά τους. Το ότι τα ίδια υλικά αγαθά επιθυμούν πολλοί, αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων ζήλια, κακία, μίσος, προστριβές και πάλη. Και όλα αυτά αποτελούν τα μικρόβια τού πολέμου, πού όταν περισσότερο αυξηθούν οδηγούν σε φλεγμονή τού οργανισμού, δηλαδή σε πολεμική πυρκαγιά.
Ο επεκτατισμός ως είδωλο συμπαρασύρει τη φαντασία όχι μόνον τα μεγάλα έθνη, αλλά και τα μικρά έθνη και ανθρώπους. Επεκτατισμός σημαίνει: αρπαγή της ξένης γης για λόγους κυριαρχίας, εμπορίου, στρατηγικής πρός χάριν των υλικών αγαθών. Όπως ο θρυλικός Ζεύς γέννησε τον Πλούτωνα έτσι και ο ευρωπαϊκός υλισμός γέννησε τον ευρωπαϊκό επεκτατισμό. Και πράγματι αυτό πού ήταν ο Ζεύς ανάμεσα στις ειδωλολατρικές θεότητες, είναι ο υλισμός ανάμεσα στα σύγχρονα είδωλα.
Όμως όπως είναι απεριόριστη η δίψα πολλών λαών για επέκταση, ενώ τα εδάφη τού πλανήτη περιορισμένα, έτσι δεν είναι παράξενο πού δημιουργείται ανάμεσα στους λαούς ζήλια, κακία, μίσος, προστριβές και διαμάχες. Κι αυτά όπως ήδη είπαμε είναι μικρόβια πού οδηγούν αναπόφευκτα στην πυρκαγιά του πολέμου.
Το έθνος ως είδωλο αποκλείει το Θεό, όπως όλα τα είδωλα αποκλείουν το Θεό. Συχνά συναντούμε αθεϊστές πού είναι φανατικοί εθνικιστές. Ο σύγχρονος εθνικισμός είναι πάντοτε έτοιμος να περάσει στον ιμπεριαλισμό και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον υλισμό. Στην πιο δυσμενή του μορφή ο εθνικισμός δε σηματοδοτεί τόσο την αγάπη έναντι τού λαού του – πού θα ήταν εντελώς φυσικό – όσο το αλαζονικό μίσος έναντι των γειτονικών λαών, πράγμα πού είναι αηδιαστικό για Εκείνον πού δημιούργησε όλους τούς λαούς.
Το προσωπικό εγώ είναι σχεδόν πανταχού παρόν ανάμεσα στους λευκούς ανθρώπους. Αντικατέστησε το Θεό τόσο για εκείνους πού επιθυμούν πολλά και έχουν αρκετά, όσο και για εκείνους πού επιθυμούν πολλά ενώ έχουν λίγα ή καθόλου. Τοποθετώντας την προσωπικότητά τους στο κέντρο των πραγμάτων αντί τού προσώπου τού Θεού οι άνθρωποι, φυσικά αναζητούν ο καθένας για το δικό του είδωλο ναό και προσκυνητές καθώς και πολύ χρυσό κι ασήμι δηλαδή υλικά αγαθά, για να κρατήσουν τη λάμψη της θεότητας.
Αυτό το είδος ειδωλολατρίας ήρθε ορμητικά στο προσκήνιο από τις κομματικές διαμάχες της ευρωπαϊκής διανόησης, στις διαμάχες για τα πρωτεία, την εξουσία και τον πλούτο. Οι ιδιότητες αυτού του ειδώλου είναι: η αλαζονεία, η φιλαυτία και η ασυνειδησία. Και με τη μανία πού ρίχνονται σ’ αυτή τη διαμάχη αγνοούν το Θεό και το νόμο του Θεού οπότε ο πόλεμος είναι το ισχυρότερο μέσον να συνέλθουν.
Η κουλτούρα ως είδωλο ανήκει στις μέρες μας στα πιο τυφλά είδωλα. Απορρίπτοντας το Θεό πού είναι ο μοναδικός εμπνευστής και υποκινητής του πλέον ευγενούς πολιτισμού τόσο της ψυχής όσο και του σώματος, οι αθεϊστές άρχισαν να λατρεύουν τα έργα και τις κατασκευές τους τα όποια ονομάζουν με μία λέξη – κουλτούρα. Όμως το να λατρεύεις τα ανθρώπινα έργα είναι το πλέον μισητό πράγμα ενώπιον του Θεού. Αφού ο Θεός στις εντολές Του απαγόρευσε αυστηρά στους ανθρώπους να λατρεύουν τα έργα και την κτίση Του, από τα οποία και το πλέον ασήμαντο είναι τελειότερο από την τελειότερη ανθρώπινη κουλτούρα. Και εφόσον ο πολιτισμός τοποθετήθηκε σε εξάρτηση με τα υπόλοιπα είδωλα πού αναφέραμε εδώ, ιδιαίτερα με τα υλικά αγαθά, είναι επειδή κι αυτός υπηρετεί δυναμικά την κουλτούρα των πολεμικών μικροβίων πού πριν ή μετά οδηγούν στη γέννηση της πολεμικής ανάφλεξης.
Από αυτά τα πέντε είδωλα τα δύο μπορούν να ονομαστούν ανόητα και τα τρία υποκριτικά. Ανόητα είναι ο εθνικισμός και η κουλτούρα, επειδή πολλοί φωνάζουν και αυτοδηλώνονται, ενώ υποκριτικοί είναι ο υλισμός, ό ιμπεριαλισμός και ο εγωισμός, αφού κρύβονται και ψεύδονται παρουσιαζόμενοι κάτω από άλλα ονόματα. Όλα αυτά τα είδωλα θα μπορούσαν να αποκαλεστούν στη γλώσσα τού Ντοστογιέφσκι μανιακά.
Φυσικά αυτά και τα πέντε κάποτε αποτελούσαν πραγματικές αξίες και πάλι θα μπορούσαν να γίνουν. Αυτές είναι πραγματικές αξίες, όταν φωτίζονται από την πίστη στο Θεό, τον Έναν και Ζώντα και όταν βρίσκονται υπό το νόμο τού Θεού, με μία λέξη, όταν τελούν στήν απόλυτη υπεξουσιότητα τού Θεού και υπηρετούν τη δόξα του ονόματος του Θεού. Η ύλη προέρχεται από το Θεό και δόθηκε στους ανθρώπους για να τούς υπηρετεί και όχι για να κυριαρχεί στις ψυχές τους. Αυτοκρατορίες παρέχει ο Θεός σε κάποιους χαρισματικούς λαούς πού ως δυνατότεροι αδελφοί υπηρετούν τούς πιο αδύναμους και λιγότερο χαρισματικούς λαούς, όπως ο δυνατότερος αδελφός τον ασθενέστερο. Το έθνος είναι ένα περιορισμένο, αλλά εξαιρετικά όμορφο και ορθό πεδίο υπηρεσίας πρός το Θεό και τούς ανθρώπους. Το πρόσωπο (το εγώ) είναι δηλαδή μία λογική ψυχή, το δώρισε ο Θεός σε κάθε άνθρωπο ώστε με τη διακονία και την αγάπη να το υψώσει στο καθ’ ομοίωση μ’ Αυτόν, το δημιουργό του. Την κουλτούρα οΘεός την εμπνέει, ώστε μέσω αυτής η ανθρώπινη ψυχή να εκφράσει την κυριαρχία της πάνω στον υλικό κόσμο και την υποταγή της στήν υπηρεσία του Θεού. Και τα πέντε αυτό λαμβάνουν αγγελικό πρόσωπο μέσω της διακονίας και της αγάπης όπως διευθέτησε και πρόσταξε ο Κύριος Χριστός. Αλλά όμως, όπως το σεραφείμ πού έπεσε από το Θεό, κάποτε ονομαζόταν Εωσφόρος και μεταμορφώθηκε ακαριαία σε διάβολο, έτσι κι όλες αυτές οι πέντε άξιες αποκομμένες από το Θεό καθίστανται είδωλα και μανίες.
Προσέξτε τώρα πώς ο σχετικός κορεσμός αυτών των πέντε ειδώλων οδηγεί τούς ανθρώπους ως την οκνηρία, την αλλοίωση, τη σήψη και την απέχθεια πρός όλα, την ανοησία και την αυτοκτονία (όπως και λίγο πριν το τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας). Μα όμως αυτή η αδηφαγία οδηγεί τούς ανθρώπους μέχρι τα έσχατα της πικρίας, της ζήλιας, της μεμψιμοιρίας, της ασυνειδησίας και της κάθε είδους βίας και πάλι στήν αυτοκτονία. Και στις δύο περιπτώσεις όλα τα είδωλα αποπνέουν μίσος και περιφρόνηση για τον πράο και αγαθό Κύριο Χριστό και συνεπώς οδηγούν τούς ανθρώπους στον πόλεμο.
Καλύτερα να μην εισέρθουμε στήν απαρίθμηση όλων των βαριών τραυμάτων πού άνοιξε στον οργανισμό της Ευρώπης και της Αμερικής αυτή η πενταπλή ειδωλολατρία, γιατί θα επαναλαμβάναμε μέρα με τη μέρα αυτό πού επαναλαμβάνεται στις στήλες εγκλημάτων και εγκλημάτων, καθώς και σε άλλες στήλες πού θα μπορούσαν να αποκαλεστούν: αδιαφορία για το Χριστό και τις εντολές Του. Είναι σαφές από όσα μέχρι τώρα είπαμε, ότι οι χριστιανικοί λαοί οι όποιοι βρίσκονταν σε πνευματικό γάμο με το Χριστό, απίστησαν και παραδόθηκαν σε χαμηλούς δεσμούς με τη μηδαμινότητα, με τη σκόνη, με τις στάχτες και τις σκιές. Όμως καθένας πού απιστεί δε ζει άραγε υπό συνεχή φόβο και στην ανησυχία για την υπεράσπιση και την εξασφάλιση της ζωής του; Αυτή είναι η εικόνα και ο καρπός της σύγχρονης ειδωλολατρίας – ο φόβος, και λόγω τού φόβου ο ακραίος εγωισμός, η σπασμωδική προσκόλληση στην ὐλη και η αρπαγή των υλικών αγαθών. Και επειδή για το ένα και το ίδιο υλικό ανταγωνίζονται πολλοί αυτό αναπόφευκτα σημαίνει σύγκρουση και πόλεμο.
Θα αντιληφθήκατε, ότι μιλώ μόνο για τους χριστιανικούς λαούς; Όχι χωρίς λόγο, στρατηγέ. Αυτοί έκαναν τον προηγούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτοί προετοιμάζουν και τον επόμενο πόλεμο.
Τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια, από τότε πού ξεκίνησε η μάχη ενάντια στο Χριστό στην Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης έκαναν περισσότερους πολέμους, πολύ περισσότερους απ’ ότι ο υπόλοιπος κόσμος μαζί. Αυτό είναι το μαστίγιο του Θεού, για να λογικευτούν οι παράλογοι. Όμως οι παράλογοι δε λογικεύτηκαν. Σπεύδουν όλο και πιο κάτω στην καταστροφή.Αυτοί πού ο Θεός επέλεξε να γίνουν το άλας και το φως του κόσμου κατέστησαν άνοστοι και αμαυρώθηκαν. Αν και ακόμα καυχώνται ότι είναι το άλας και το φως, κανείς πια στον κόσμο δεν τούς πιστεύει. Ούτε η Ινδία ούτε η Κίνα ούτε η Αφρική δε διακρίνουν πλέον στους λευκούς το άλας και το φως, αλλά δυστυχώς το άνοστο και το σκοτάδι.
Από όλα αυτά είναι σαφής η διδαχή:
α. Ότι οι αιτίες του μελλοντικού πολέμου είναι η πτώση από το Θεό και η ειδωλολατρία των χριστιανικών λαών ή των ηγετών τους.
β. Ότι οι αιτίες αυτές είναι ταυτόσημες με τις αιτίες των πολέμων λόγω των οποίων ο Ισραήλ – το άλλοτε άλας και φώς του κόσμου – υπέφερε και λόγω των οποίων τελικά κατεστράφη.
γ. Πράγματι, αν αυτές οι αιτίες δεν εξαλειφτούν γρήγορα με τη μετάνοια και την επιστροφή στο Χριστό, η επικείμενη σειρά πολέμων πού θα ακολουθήσει δε θα σημάνει μόνον τον πόλεμο, αλλά και την καταστροφή των χριστιανικών λαών• όχι όμως και του Χριστιανισμού.”
Αποσπάσματα από το βιβλίο “Πόλεμος και Βίβλος“, του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Μετάφραση: Ηλίας Σαραγούδας, Εκδόσεις “Παρρησία“).
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΝΑΚΟΊΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΚ ΑΓΊΟΥ ΓΕΩΡΓΊΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
