2022-12-24 18:12:04
ΣΥΝΑΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣ
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2022
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ
Για τον άνθρωπο που προσεύχεται, τα Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στην προσευχή είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή ο άνθρωπος προσευχόμενος και παρακαλώντας το Θεό να τον συγχωρέσει, πρώτα αυτόν και μετά ο ίδιος να συγχωρέσει τους άλλους, ο Θεός τον ελευθερώνει από την δουλεία της αμαρτίας, αλλά και των δαιμονικών εξουσιών.
Αυτά τα δύο μας κάνουν, να μην μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει πνευματική τύφλα, τυφλότητα. Ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Δημιουργό του. Σκεφτείτε πόσο τραγικό είναι αυτό. Ο Θεός μας δημιούργησε με τόσην αγάπη, γεννήθηκε σαν άνθρωπος ο Χριστός, σταυρώθηκε, δηλαδή υπέφερε πάρα πολύ, για να μας δώσει ο Πατέρας μας τη Μετάνοια και την Άφεση των αμαρτιών, αναστήθηκε, πήγε στον ουρανό, είναι εκ δεξιών του Πατρός Του, τώρα και σαν άνθρωπος, όπως ήταν εκεί πάντα σαν Θεός, και εμείς δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν ξέρουμε ότι ζει.
Έχουμε μια λεπτή ανάμνηση μέσα μας, διότι το ακούσαμε, διότι το αισθανόμαστε, γιατί συναισθηματικά το έχουμε ανάγκη, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε στην αγάπη και στην ύπαρξή Του, γιατί μας πείθει η καλοσύνη Του, τα θαύματα των Αγίων, το μυστήριο της Εκκλησίας, η χάρις Του, αλλά δεν τον βλέπουμε.
Δεν τον βλέπει ο νους μας τον Χριστό. Δεν βλέπει την γέννησή Του μέσα μας. Αυτό είναι το φοβερό πράγμα και αυτό υπάρχει, διότι, δυστυχώς, θέλουμε να βλέπουμε όλα τα άλλα εκτός από τον Χριστό ή θέλουμε να βλέπουμε τον Χριστό, αλλά δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τίποτα, για να τον δούμε, όπως τον πλούσιο νεανίσκο που έλεγε, ότι τηρεί τις Εντολές του Θεού, αλλά δεν πούλησε τα υπάρχοντά του, για να ακολουθήσει τον Χριστό.
Η Γέννηση του Χριστού, σαν κύριο γεγονός, πρώτα είναι μέσα στην καρδιά μας, εάν γίνεται. Όμως δεν παύει να είναι ιστορικό γεγονός. Δηλαδή, συνέβη εκεί στην περιοχή της Βηθλεέμ, όπως λέει το Ευαγγέλιο πριν από 2000 τόσα χρόνια, 2022 χρόνια, γι’ αυτό λέμε, μετά Χριστόν. Μετά από τον Χριστό τώρα είμαστε 2022 χρόνια, μετά τη γέννησή Του.
Η Εκκλησία κάθε χρόνο γιορτάζει αυτή τη Γέννηση του Χριστού στις 25 του Δεκέμβρη, και διότι είναι ιστορικό γεγονός, αλλά και για να μας ωθήσει μέσα από όλη μας τη ζωή, να ζούμε μυστικά αυτή την παρουσία Του, αυτή τη γέννησή Του. Είναι το πιο σπουδαίο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, αυτό.
Οι Άγιοι αυτό ζούσανε, αλλά οι Άγιοι δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάθε αγιαζόμενος άνθρωπος είναι δυναμικά Άγιος. Δεν είναι Άγιος μόνο ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παΐσιος κ.λ.π. Κάθε ένας που προσεύχεται και ζει αυτό το μυστήριο, είτε στο σπίτι του, είτε στο μοναστήρι, είτε στο Ναό, είτε στο δρόμο, λοιπόν, κάθε άνθρωπος, που ζει αυτό το μυστήριο δυναμικά, αγιάζεται. Και το μυστήριο τι είναι; Το μυστήριο βασικά είναι αυτή η Γέννηση του Χριστού μέσα μας.
Την ιστορία την έχουμε πει πολλές φορές, απλά θα την επαναλάβουμε για εκείνους που δεν την άκουσαν και θα τη θυμίσουμε σε αυτούς που την άκουσαν.
Από την αρχή της Δημιουργίας του ανθρώπου, δηλαδή από τη στιγμή που ο Θεός είπε ότι «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή θα πλάσουμε άνθρωπο που να είναι εικόνα μας και να μπορεί να μας μοιάσει, να το πω έτσι εκλαϊκευμένα, από εκείνη τη στιγμή ο Θεός είχε αποφασίσει να γίνει άνθρωπος, διότι δεν θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αν ο Θεός δεν γινόταν άνθρωπος.
Γι’ αυτό και σε πολλές εικόνες, ορθόδοξες βέβαια, δείχνει τον Υιό του Θεού, δηλαδή τον Χριστό, που τότε δεν είχε σάρκα, όταν δημιουργούσε τον κόσμο – λεγόταν Άσαρκος Λόγος -, να έχει σάρκα και να ευλογεί και να γίνεται ο κόσμος.
Αυτό ήταν ακριβώς η ευδοκία Του, αυτό ήταν αυτό που ήθελε, και όπως ξέρουμε, δημιούργησε ο Θεός τον Αδάμ, ο οποίος είναι ο μόνος άνθρωπος που έφερε ποτέ όλη την ανθρώπινη φύση, όπως ο Χριστός, και μετά γνωρίζουμε ότι έγινε η πτώση του ανθρώπου, που χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό και δεν μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό, παρά μόνον, εάν ο Θεός ο ίδιος γεννιόταν και γινόταν άνθρωπος.
Ο πόθος του Αβραάμ και των Πατέρων, μέχρι την Παναγία και τον Άγιο Ιωακείμ, για την ένωση με τον Θεό, για την αναζήτηση του Θεού, οι κραυγές του Δαβίδ με τους Ψαλμούς του, των Προφητών με τις προφητείες τους και όλων των Πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης κάποια στιγμή αποκορυφώθηκαν στο ζευγάρι του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, και σήμερα λέμε, ότι είναι της Αγίας Άννας, αλλά δεν είναι της Αγίας Άννας.
Σήμερα είναι η Σύλληψη της Θεοτόκου. Αυτή είναι η γιορτή σήμερα. Δεν ξέρω πώς επικράτησε να λένε, ότι είναι της Αγίας Άννας. Της Αγίας Άννας είναι στις 25 Ιουλίου. Είναι η Σύλληψη της Παναγίας, όχι η Σύλληψη της Αγίας Άννας λοιπόν, και γεννήθηκε αυτό το παιδί, δηλαδή η Παναγία, η οποία ακριβώς, επειδή ζούσε όπως ήθελε ο Θεός και επειδή δέχτηκε τον Ευαγγελισμό από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μέσα της σαρκώθηκε, δηλαδή πήρε σάρκα και οστά, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Αυτή είναι η γιορτή των Χριστουγέννων, η οποία, σαν χαρούμενη γιορτή, τελικά κατέληξε να είναι η γιορτή των καταστημάτων και των δώρων, το οποίο δεν είναι άσχημο, εάν όμως συνοδευόταν με την εγκαρδιότητα, δηλαδή μέσα στην καρδιά μας να ζούμε τη Γέννηση του Χριστού, με τη Μετάνοια, την Προσευχή, τη Θεία Κοινωνία, την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, να ζούμε την αληθινή Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας, την προσωπική Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας.
Αυτά τα λίγα λόγια λέω, για να κάνουμε διάλογο, γιατί δεν θέλω τώρα να πω περισσότερα θεολογικά και τέτοια, δηλαδή θέλουμε να γίνουν ερωτήσεις και από τα παιδάκια και επικεντρώνομαι σε αυτό το ερώτημα.
Θέλω να γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μου;
Αυτό το ερώτημα κάνω εγώ σε σας και ακούω τις απαντήσεις. Ποιος θέλει να απαντήσει; Θέλεις Θέκλα;
Κατάλαβες τι εννοώ, γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας; Όταν καμιά φορά κάνεις προσευχούλα νιώθεις, ότι ο Χριστός είναι μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Μπράβο, και για πες μας τώρα, αυτό θέλεις να σου συμβαίνει πιο συχνά;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Και πως θα γίνει αυτό; Πώς το έχεις στο μυαλό σου, ότι θα γίνεται αυτό σε σένα; Να σε βοηθήσω λίγο; Στην πράξη πώς γίνεται αυτό; Πώς μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου.
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κάνω προσευχή.
Α. Χ.
Μπράβο! Όταν κάνεις προσευχή. Το ακούτε οι μεγάλοι; Ναι, εκτός από την προσευχή, πρόσεξε καλά, πότε μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κοινωνάω.
Α. Χ.
Δηλαδή, τι σημαίνει κοινωνάω;
Θέκλα, 8 χρονών
Κοινωνάω τον Χριστό.
Α. Χ.
Μάλιστα. Άρα αυτοί είναι οι δυο τρόποι, ε; Ο ένας είναι που κοινωνάς τον Χριστό και μπαίνει μέσα σου και ο άλλος, όταν προσεύχεσαι και μετανιώνεις αυτός ο Χριστός, που είναι μέσα σου γιατί κοινώνησες, ζωντανεύει.
Ο Στέφανος τώρα. Το ερώτημα είναι, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Στέφανος, 11 χρονών
Θέλω, αλλά θα έλεγα, ότι δεν προσπαθώ τόσο πολύ, όσο θα έπρεπε.
Α. Χ.
Έτσι είναι, την αλήθεια λες.
Σε αυτό το σημείο να πούμε και λίγα λόγια για τον Ιωσήφ τον Μνήστορα. Σκεφτείτε λοιπόν τον Ιωσήφ, ο όποιος λέει μνηστεύθηκε την Παναγία, έπαθε την πλάκα του, όταν την είδε να είναι έγκυος χωρίς να έχει καμιά σχέση μαζί της και λέει το Ευαγγέλιο είχε μέσα του ζάλη, δηλαδή τον βασάνιζαν λογισμοί: Μα είναι δυνατόν αυτή η κοπέλα τώρα να έμεινε έγκυος με κάποιον άλλον;
Αυτή ήταν η σκέψη του και ήρθε ο Αρχάγγελος, λέει εκεί, και του είπε, μη ζαλίζεσαι, το παιδί το οποίο είναι μέσα στην κοιλιά της είναι ο Υιός του Θεού.
Σκεφτείτε λοιπόν, ότι μετά από αυτό το γεγονός μεγάλωνε η κοιλίτσα της Παναγίας, ξέρουμε ότι πήγε από κει, κάτω στην Ορεινή, να βρει την θεία της, την Ελισάβετ, τη μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, γιατί της είπε ο Αρχάγγελος, ότι και η Ελισάβετ, παρόλο που είναι σε μεγάλη ηλικία, έμεινε έγκυος και πάει εκεί, πήγε για να διαπιστώσει και να βεβαιώσει το γεγονός, ούτως ώστε να μην, ας το πούμε ανθρώπινα, να μην χάσει τα μυαλά της.
Γιατί εμείς τώρα λέμε, είναι η Παναγία, αλλά σκεφτείτε, μια κοπέλα ήταν 15 χρονών, όταν συνέβη αυτό, και ποιόν να συμβουλευτεί τώρα. Ποιού να πει, ξέρεις ήρθε ο Αρχάγγελος και μου είπε έτσι και ο ίδιος ο Αρχάγγελος ουσιαστικά την καθοδήγησε να πάει εκεί πέρα, στην Ορεινή και μόλις πήγε εκεί αμέσως λέει η Ελισάβετ: Από πού και ως που ήρθε κοντά μου η μητέρα του Κυρίου μου, γιατί, λέει, ο μικρός Πρόδρομος στην κοιλιά της έκανε κωλοτούμπες από χαρά και μίλησαν τα δυο βρέφη, δηλαδή.
Κατάλαβε ο Πρόδρομος, ότι είχε μπροστά του τον Χριστό, που κάποιων ημερών ήταν ο Χριστός, και ο Πρόδρομος ήταν νομίζω έξι μηνών, και η Παναγία, λέει, αφού έκατσε εκεί τρεις μήνες, δηλαδή ώσπου να γεννηθεί φαντάζομαι ο Πρόδρομος, αυτό θα εννοεί, γύρισε πίσω. Μετά γεννήθηκε ο Χριστός. Βρεθήκανε στη Βηθλεέμ, γιατί ήτανε ο τόπος που γινόταν η απογραφή.
Είναι πολύ σημαντικό, μια λεπτομέρεια που και εγώ πρώτη φορά την πρόσεξα στο Ευαγγέλιο, οι τρεις μάγοι είναι που διέδωσαν την γέννηση του Χριστού. Φανταστείτε, σκεφτείτε σε τι πτώση ήταν η Εκκλησία την εποχή εκείνη που έμαθαν τη γέννηση του Χριστού από τρεις Πέρσες επιστήμονες, να το πω έτσι, αστρονόμους.
Δηλαδή το ξέχασαν ότι το γράφανε οι Γραφές. Πάθανε πλήρη αποξένωση από το γεγονός της μεγαλύτερης προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης και μάθανε αυτό το γεγονός, ο Ηρώδης, από τρεις Πέρσες. Ελάτε στην πραγματικότητα σήμερα, εδώ τώρα να έρθουν ξαφνικά τρεις Τούρκοι και να μας πουν, ξέρεις κάτι έγινε αυτό και αυτό. Να πληροφορήσει αυτούς ο Θεός.
Στην περιοχή της Βηθλεέμ ο Θεός πληροφόρησε τους ποιμένες. Οι ποιμένες ήταν κάποιοι βοσκοί που ήταν έξω από τη Βηθλεέμ και φύλαγαν τα πρόβατά τους και αυτοί πληροφορήθηκαν την Γέννηση του Χριστού και ότι είδαν τους Αγγέλους στον ουρανό να ψέλνουν, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Δηλαδή, οι Άγγελοι έψελναν την αποκατάσταση και τη συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο με την Γέννηση του Χριστού. Δηλαδή, η αληθινή ειρήνη ήρθε στον κόσμο, η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο, με την Σάρκωση του Θεού Λόγου. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αυτό.
Ύστερα πήγαν και οι μεν και οι δε, και οι μάγοι και οι ποιμένες, και προσκύνησαν τον Χριστό. Σκεφτείτε πάλι, ότι εδώ δεν υπήρχε τόπος να μείνουνε και έμειναν σε μια φάτνη, εκεί που είναι τα ζώα δηλαδή, και εκεί γεννήθηκε ο Χριστός, σε μια φάτνη.
Αυτά όλα δείχνουν ακριβώς ότι ο Θεός ήρθε στον κόσμο φτωχός. Ο Χριστός έζησε ως φτωχός και έφυγε ως φτωχός, για να μας δείξει ότι πρέπει να έχουμε μια εσωτερική πτωχεία. Εντάξει, μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλα τα αγαθά, αλλά τίποτα να μην ξεκολλά την καρδιά μας από τη σχέση μας με τον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα αυτά τα γεγονότα, τότε ακριβώς έγιναν, και όλη η περιοχή εκείνη είχε μαύρα μεσάνυχτα.
Μετά, πάει η Παναγία με τον Ιωσήφ, πάνε στη Ναζαρέτ και εκεί ζούνε 30 χρόνια. Γεννιέται ο Χριστός, μεγάλωσε, πήγαινε στο ξυλουργείο του Ιωσήφ, είχε και άλλα αδέλφια, είχε και άλλα παιδιά ο Ιωσήφ, διότι ήταν χήρος, είχε παιδιά μεγάλα λοιπόν και πήγαιναν παντού, βλέπαν και τον Χριστό ανάμεσά τους και κανένας δεν ήξερε ότι ήταν ο Χριστός. Το ότι δηλαδή αυτός που περπατούσε ανάμεσά τους ήταν ο Χριστός τό ’ξερε μόνο ο Ιωσήφ και η Παναγία και ο ίδιος βέβαια.
Σκεφτείτε τι φοβερό πράγμα όλη αυτή η μυστικότητα, διότι ο άνθρωπος είχε τόσο αποξενωθεί από τον Θεό, που για να αποκαλυφθεί ο Θεός στον άνθρωπο έπρεπε να έρθουν τα γεγονότα έτσι σιγά σιγά. Βλέπετε, πήγε μετά . . . περίμενε ο Χριστός το θάνατο του Προδρόμου, τον μαρτυρικό του θάνατο, για να βγει στη Γαλιλαία και να αρχίζει να κηρύττει.
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι ιστορικά, αλλά είναι και μέσα μας. Αυτό είναι το σημαντικό. Ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός γεννιέται μέσα μας, ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός θαυματουργεί μέσα μας, σταυρώνεται μέσα μας, αναλαμβάνεται μέσα μας, όλα γίνονται μέσα μας.
Και αν δεν γίνουν μέσα μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι γίνεται έξω από μας, δεν μπορούμε ούτε τα γεγονότα που γίνονται έξω μας να τα καταλάβουμε και να κατανοήσουμε. Γι’ αυτό η σχέση με τον Χριστό δεν πρέπει να είναι φολκλορική, ρομαντική, συναισθηματική.
Αυτό ο Χριστός δεν το θέλει και θύμιζα σε κάποιον το μεσημέρι, ότι, για να καταλάβετε, κάποτε ο Χριστός ρώτησε τους Μαθητές του: Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Και είπαν οι Μαθητές: κάποιοι λένε ότι είσαι ο Τίμιος Πρόδρομος, κάποιοι λένε ότι είσαι ο Ηλίας ο Προφήτης και γυρίζει και του λέει του Πέτρου, εσύ Πέτρο ποιος νομίζεις ότι είμαι; Και λέει ο Πέτρος, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο Ιησούς Χριστός. Και του λέει ο Χριστός: Πέτρο χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό που λες. Αυτό δεν το είπες εσύ, το είπε το Άγιο Πνεύμα που είναι μέσα σου και πάνω σε αυτή την πίστη που έχεις εγώ θα χτίσω την Εκκλησία. Σκεφτείτε πόσο τον επαίνεσε, με την καλή έννοια, τον Πέτρο, διότι ακριβώς ζούσε μέσα του το Άγιο Πνεύμα εκείνη την ώρα.
Μετά ο Χριστός αρχίζει να μιλάει για τη Σταύρωσή Του και ο Πέτρος τον διακόπτει και του λέει, σταμάτα Κύριε, ίλεως Κύριε, σταμάτα Κύριε, τι είναι αυτό το πράγμα που λες, να σταυρωθείς. Κάθε ένας από μας θα έλεγε, πόσο τον αγαπά ο Πέτρος, και δεν θέλει να σταυρωθεί, δεν θέλει να πονέσει ο Χριστός για τον κόσμο.
Ο Χριστός όμως τι είπε. «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά». Κάθε ένας που αγαπά συναισθηματικά τον Χριστό αυτά θα ακούσει από τον Χριστό. «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων». Δηλαδή δεν αγαπάς, όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι και αυτό το πράγμα προσέξετε, σκεφτείτε, έχουμε ξανακούσει τον Χριστό να λέει τέτοια κουβέντα μέσα στο Ευαγγέλιο;
Αγανακτά, και ανθρωπίνως, εάν είμαστε όλοι εμείς εκεί τώρα, θα κατσαδιάζαμε τον Χριστό, θα λέγαμε, μα πώς του μιλάει έτσι. Τον αγάπησε και του λέει, πήγαινε πίσω μου Σατανά; Ο συναισθηματισμός ανήκει στον σατανά, εδώ ο Χριστός το λέει μόνος του. Ενώ πριν που ήταν ο Πέτρος κενούμενος, ήταν ταπεινός και είχε μέσα το Άγιο Πνεύμα, τώρα φανταστείτε, θα ήταν υπόθεση 15 λεπτών όλη αυτή η κουβέντα, η πρώτη με τη δεύτερη. Για σκεφτείτε λοιπόν η συναισθηματική προσέγγιση των Χριστουγέννων πόσο στενοχωρεί τον Χριστό.
Δεν είναι καλό που λέμε, δυστυχώς πολλές φορές θέλουμε να μιλάμε στους ανθρώπους αγαπολο-γώντας, έτσι για να τους κάνουμε να νιώθουν ωραία. Δεν είναι έτσι. Εδώ ο Χριστός ο ίδιος είπε, το Άγιο Πνεύμα είναι μάχαιρα, μαχαίρι, λέει. Τα Χριστούγεννα ο Χριστός δεν τα θέλει να πούμε, α, γεννήθηκε ο Χριστούλης, σε μια φάτνη κ.λ.π.. Άλλο τα μωρά τώρα, άλλο τα μωρά. Αλλά και στα μωρά ακόμα, τα βλέπετε τα μωρά, αν καταλαβαίνουν η όχι, τα βλέπετε σε κάθε Σύναξη.
Η συναισθηματική λοιπόν προσέγγιση των γεγονότων δεν είναι αγαπητή στο Θεό. Ο Θεός προτιμά να μην πούμε τίποτα και να ψάξουμε να ζήσουμε έτσι, να ζήσουμε την παρουσία Του μέσα μας, ορθόδοξα δηλαδή, και να τον αισθανθούμε ζωντανό μέσα μας, παρά με το συναισθηματισμό να τον φανταζόμαστε και τελικά ακριβώς να νιώθουμε αυτή την αυτάρκεια, ότι τον αγαπούμε τον Χριστό και να καταπατούμε όλες τις Εντολές Του, να μη μετανοούμε, να μην ταπεινωνόμαστε σε καθημερινή σχέση με τον άλλον άνθρωπο, να επιμένουμε στη γνώμη μας, να μην κάνουμε προσευχή και κατά τα άλλα να λέμε αγαπούμε τον Χριστό.
Ο ίδιος ο Χριστός απαντάει, όπως απάντησε στον Πέτρο, έτσι θα απαντήσει και στον καθένα από μας εκεί στη Δευτέρα Παρουσία θα πει: «ύπαγε οπίσω μου σατανά», δεν με αγάπησες ποτέ. Εγώ είπα πώς με αγαπά κάποιος. Αυτός είναι που με αγαπά, αυτός που τηρεί τις Εντολές μου, είπε ο Χριστός, όχι όποιος με το μυαλό του φαντάζεται.
Σκεφτείτε, δηλαδή δεν είναι σωστό να λέμε, ότι ε παρά τίποτα έστω και αυτό. Όχι. Δεν είναι σωστό αυτό, γιατί το λέει ίδιος Χριστός, όχι γιατί το λέω εγώ.
Γι’ αυτό λοιπόν έκανα την ερώτηση, θέλω να γεννηθεί μέσα μου ο Χριστός; Σε αυτή την ερώτηση η απάντηση σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι συναισθηματική. Είναι το πιο σοβαρό πράγμα, είναι ο πιο σοβαρός πόθος και η πιο σοβαρή επιθυμία που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Από αυτή την επιθυμία, δηλαδή να θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός, γεννιέται η επιθυμία της Μετάνοιας, η επιθυμία της Αφέσεως των αμαρτιών, η επιθυμία της Εξομολόγησης, η αληθινή επιθυμία της Θείας Κοινωνίας. Από αυτή την επιθυμία ενεργοποιείται η Θεία Λειτουργία μέσα μου, όταν διαβάζω το Ευαγγέλιο ζωντανεύουν τα λόγια και ζωντανεύει και αυτός που μιλάει.
Όταν έρχομαι στη Λειτουργία, νιώθω ότι μπήκα σε ένα χώρο αγιασμένο Λατρείας του Θεού και αυτό είναι ακριβώς η απάντηση στο ερώτημα, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Ανδρέας Χριστοφόρου
Πηγή: pothosmetanoias
paraklisi
ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 9 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2022
ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ’ ΛΟΥΚΑ
Για τον άνθρωπο που προσεύχεται, τα Χριστούγεννα είναι κάθε μέρα, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα στην προσευχή είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή ο άνθρωπος προσευχόμενος και παρακαλώντας το Θεό να τον συγχωρέσει, πρώτα αυτόν και μετά ο ίδιος να συγχωρέσει τους άλλους, ο Θεός τον ελευθερώνει από την δουλεία της αμαρτίας, αλλά και των δαιμονικών εξουσιών.
Αυτά τα δύο μας κάνουν, να μην μπορούμε να δούμε αυτό που συμβαίνει. Υπάρχει πνευματική τύφλα, τυφλότητα. Ο άνθρωπος δεν βλέπει τον Δημιουργό του. Σκεφτείτε πόσο τραγικό είναι αυτό. Ο Θεός μας δημιούργησε με τόσην αγάπη, γεννήθηκε σαν άνθρωπος ο Χριστός, σταυρώθηκε, δηλαδή υπέφερε πάρα πολύ, για να μας δώσει ο Πατέρας μας τη Μετάνοια και την Άφεση των αμαρτιών, αναστήθηκε, πήγε στον ουρανό, είναι εκ δεξιών του Πατρός Του, τώρα και σαν άνθρωπος, όπως ήταν εκεί πάντα σαν Θεός, και εμείς δεν τον βλέπουμε, δεν τον ακούμε, δεν ξέρουμε ότι ζει.
Έχουμε μια λεπτή ανάμνηση μέσα μας, διότι το ακούσαμε, διότι το αισθανόμαστε, γιατί συναισθηματικά το έχουμε ανάγκη, γιατί θέλουμε να πιστεύουμε στην αγάπη και στην ύπαρξή Του, γιατί μας πείθει η καλοσύνη Του, τα θαύματα των Αγίων, το μυστήριο της Εκκλησίας, η χάρις Του, αλλά δεν τον βλέπουμε.
Δεν τον βλέπει ο νους μας τον Χριστό. Δεν βλέπει την γέννησή Του μέσα μας. Αυτό είναι το φοβερό πράγμα και αυτό υπάρχει, διότι, δυστυχώς, θέλουμε να βλέπουμε όλα τα άλλα εκτός από τον Χριστό ή θέλουμε να βλέπουμε τον Χριστό, αλλά δεν θέλουμε να θυσιάσουμε τίποτα, για να τον δούμε, όπως τον πλούσιο νεανίσκο που έλεγε, ότι τηρεί τις Εντολές του Θεού, αλλά δεν πούλησε τα υπάρχοντά του, για να ακολουθήσει τον Χριστό.
Η Γέννηση του Χριστού, σαν κύριο γεγονός, πρώτα είναι μέσα στην καρδιά μας, εάν γίνεται. Όμως δεν παύει να είναι ιστορικό γεγονός. Δηλαδή, συνέβη εκεί στην περιοχή της Βηθλεέμ, όπως λέει το Ευαγγέλιο πριν από 2000 τόσα χρόνια, 2022 χρόνια, γι’ αυτό λέμε, μετά Χριστόν. Μετά από τον Χριστό τώρα είμαστε 2022 χρόνια, μετά τη γέννησή Του.
Η Εκκλησία κάθε χρόνο γιορτάζει αυτή τη Γέννηση του Χριστού στις 25 του Δεκέμβρη, και διότι είναι ιστορικό γεγονός, αλλά και για να μας ωθήσει μέσα από όλη μας τη ζωή, να ζούμε μυστικά αυτή την παρουσία Του, αυτή τη γέννησή Του. Είναι το πιο σπουδαίο γεγονός στη ζωή του ανθρώπου, αυτό.
Οι Άγιοι αυτό ζούσανε, αλλά οι Άγιοι δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Κάθε αγιαζόμενος άνθρωπος είναι δυναμικά Άγιος. Δεν είναι Άγιος μόνο ο Άγιος Πορφύριος, ο Άγιος Παΐσιος κ.λ.π. Κάθε ένας που προσεύχεται και ζει αυτό το μυστήριο, είτε στο σπίτι του, είτε στο μοναστήρι, είτε στο Ναό, είτε στο δρόμο, λοιπόν, κάθε άνθρωπος, που ζει αυτό το μυστήριο δυναμικά, αγιάζεται. Και το μυστήριο τι είναι; Το μυστήριο βασικά είναι αυτή η Γέννηση του Χριστού μέσα μας.
Την ιστορία την έχουμε πει πολλές φορές, απλά θα την επαναλάβουμε για εκείνους που δεν την άκουσαν και θα τη θυμίσουμε σε αυτούς που την άκουσαν.
Από την αρχή της Δημιουργίας του ανθρώπου, δηλαδή από τη στιγμή που ο Θεός είπε ότι «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν», δηλαδή θα πλάσουμε άνθρωπο που να είναι εικόνα μας και να μπορεί να μας μοιάσει, να το πω έτσι εκλαϊκευμένα, από εκείνη τη στιγμή ο Θεός είχε αποφασίσει να γίνει άνθρωπος, διότι δεν θα μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να γίνει Θεός, αν ο Θεός δεν γινόταν άνθρωπος.
Γι’ αυτό και σε πολλές εικόνες, ορθόδοξες βέβαια, δείχνει τον Υιό του Θεού, δηλαδή τον Χριστό, που τότε δεν είχε σάρκα, όταν δημιουργούσε τον κόσμο – λεγόταν Άσαρκος Λόγος -, να έχει σάρκα και να ευλογεί και να γίνεται ο κόσμος.
Αυτό ήταν ακριβώς η ευδοκία Του, αυτό ήταν αυτό που ήθελε, και όπως ξέρουμε, δημιούργησε ο Θεός τον Αδάμ, ο οποίος είναι ο μόνος άνθρωπος που έφερε ποτέ όλη την ανθρώπινη φύση, όπως ο Χριστός, και μετά γνωρίζουμε ότι έγινε η πτώση του ανθρώπου, που χώρισε τον άνθρωπο από τον Θεό και δεν μπορούσε ποτέ ο άνθρωπος να πλησιάσει το Θεό, παρά μόνον, εάν ο Θεός ο ίδιος γεννιόταν και γινόταν άνθρωπος.
Ο πόθος του Αβραάμ και των Πατέρων, μέχρι την Παναγία και τον Άγιο Ιωακείμ, για την ένωση με τον Θεό, για την αναζήτηση του Θεού, οι κραυγές του Δαβίδ με τους Ψαλμούς του, των Προφητών με τις προφητείες τους και όλων των Πατέρων της Παλαιάς Διαθήκης κάποια στιγμή αποκορυφώθηκαν στο ζευγάρι του Αγίου Ιωακείμ και της Αγίας Άννας, και σήμερα λέμε, ότι είναι της Αγίας Άννας, αλλά δεν είναι της Αγίας Άννας.
Σήμερα είναι η Σύλληψη της Θεοτόκου. Αυτή είναι η γιορτή σήμερα. Δεν ξέρω πώς επικράτησε να λένε, ότι είναι της Αγίας Άννας. Της Αγίας Άννας είναι στις 25 Ιουλίου. Είναι η Σύλληψη της Παναγίας, όχι η Σύλληψη της Αγίας Άννας λοιπόν, και γεννήθηκε αυτό το παιδί, δηλαδή η Παναγία, η οποία ακριβώς, επειδή ζούσε όπως ήθελε ο Θεός και επειδή δέχτηκε τον Ευαγγελισμό από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, μέσα της σαρκώθηκε, δηλαδή πήρε σάρκα και οστά, ο Θεός Λόγος, το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Αυτή είναι η γιορτή των Χριστουγέννων, η οποία, σαν χαρούμενη γιορτή, τελικά κατέληξε να είναι η γιορτή των καταστημάτων και των δώρων, το οποίο δεν είναι άσχημο, εάν όμως συνοδευόταν με την εγκαρδιότητα, δηλαδή μέσα στην καρδιά μας να ζούμε τη Γέννηση του Χριστού, με τη Μετάνοια, την Προσευχή, τη Θεία Κοινωνία, την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία, να ζούμε την αληθινή Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας, την προσωπική Γέννηση του Χριστού μέσα στην καρδιά μας.
Αυτά τα λίγα λόγια λέω, για να κάνουμε διάλογο, γιατί δεν θέλω τώρα να πω περισσότερα θεολογικά και τέτοια, δηλαδή θέλουμε να γίνουν ερωτήσεις και από τα παιδάκια και επικεντρώνομαι σε αυτό το ερώτημα.
Θέλω να γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μου;
Αυτό το ερώτημα κάνω εγώ σε σας και ακούω τις απαντήσεις. Ποιος θέλει να απαντήσει; Θέλεις Θέκλα;
Κατάλαβες τι εννοώ, γεννιέται ο Χριστός μέσα στην καρδιά μας; Όταν καμιά φορά κάνεις προσευχούλα νιώθεις, ότι ο Χριστός είναι μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Μπράβο, και για πες μας τώρα, αυτό θέλεις να σου συμβαίνει πιο συχνά;
Θέκλα, 8 χρονών
Ναι
Α. Χ.
Και πως θα γίνει αυτό; Πώς το έχεις στο μυαλό σου, ότι θα γίνεται αυτό σε σένα; Να σε βοηθήσω λίγο; Στην πράξη πώς γίνεται αυτό; Πώς μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου.
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κάνω προσευχή.
Α. Χ.
Μπράβο! Όταν κάνεις προσευχή. Το ακούτε οι μεγάλοι; Ναι, εκτός από την προσευχή, πρόσεξε καλά, πότε μπαίνει ο Χριστός μέσα στην καρδιά σου;
Θέκλα, 8 χρονών
Όταν κοινωνάω.
Α. Χ.
Δηλαδή, τι σημαίνει κοινωνάω;
Θέκλα, 8 χρονών
Κοινωνάω τον Χριστό.
Α. Χ.
Μάλιστα. Άρα αυτοί είναι οι δυο τρόποι, ε; Ο ένας είναι που κοινωνάς τον Χριστό και μπαίνει μέσα σου και ο άλλος, όταν προσεύχεσαι και μετανιώνεις αυτός ο Χριστός, που είναι μέσα σου γιατί κοινώνησες, ζωντανεύει.
Ο Στέφανος τώρα. Το ερώτημα είναι, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Στέφανος, 11 χρονών
Θέλω, αλλά θα έλεγα, ότι δεν προσπαθώ τόσο πολύ, όσο θα έπρεπε.
Α. Χ.
Έτσι είναι, την αλήθεια λες.
Σε αυτό το σημείο να πούμε και λίγα λόγια για τον Ιωσήφ τον Μνήστορα. Σκεφτείτε λοιπόν τον Ιωσήφ, ο όποιος λέει μνηστεύθηκε την Παναγία, έπαθε την πλάκα του, όταν την είδε να είναι έγκυος χωρίς να έχει καμιά σχέση μαζί της και λέει το Ευαγγέλιο είχε μέσα του ζάλη, δηλαδή τον βασάνιζαν λογισμοί: Μα είναι δυνατόν αυτή η κοπέλα τώρα να έμεινε έγκυος με κάποιον άλλον;
Αυτή ήταν η σκέψη του και ήρθε ο Αρχάγγελος, λέει εκεί, και του είπε, μη ζαλίζεσαι, το παιδί το οποίο είναι μέσα στην κοιλιά της είναι ο Υιός του Θεού.
Σκεφτείτε λοιπόν, ότι μετά από αυτό το γεγονός μεγάλωνε η κοιλίτσα της Παναγίας, ξέρουμε ότι πήγε από κει, κάτω στην Ορεινή, να βρει την θεία της, την Ελισάβετ, τη μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, γιατί της είπε ο Αρχάγγελος, ότι και η Ελισάβετ, παρόλο που είναι σε μεγάλη ηλικία, έμεινε έγκυος και πάει εκεί, πήγε για να διαπιστώσει και να βεβαιώσει το γεγονός, ούτως ώστε να μην, ας το πούμε ανθρώπινα, να μην χάσει τα μυαλά της.
Γιατί εμείς τώρα λέμε, είναι η Παναγία, αλλά σκεφτείτε, μια κοπέλα ήταν 15 χρονών, όταν συνέβη αυτό, και ποιόν να συμβουλευτεί τώρα. Ποιού να πει, ξέρεις ήρθε ο Αρχάγγελος και μου είπε έτσι και ο ίδιος ο Αρχάγγελος ουσιαστικά την καθοδήγησε να πάει εκεί πέρα, στην Ορεινή και μόλις πήγε εκεί αμέσως λέει η Ελισάβετ: Από πού και ως που ήρθε κοντά μου η μητέρα του Κυρίου μου, γιατί, λέει, ο μικρός Πρόδρομος στην κοιλιά της έκανε κωλοτούμπες από χαρά και μίλησαν τα δυο βρέφη, δηλαδή.
Κατάλαβε ο Πρόδρομος, ότι είχε μπροστά του τον Χριστό, που κάποιων ημερών ήταν ο Χριστός, και ο Πρόδρομος ήταν νομίζω έξι μηνών, και η Παναγία, λέει, αφού έκατσε εκεί τρεις μήνες, δηλαδή ώσπου να γεννηθεί φαντάζομαι ο Πρόδρομος, αυτό θα εννοεί, γύρισε πίσω. Μετά γεννήθηκε ο Χριστός. Βρεθήκανε στη Βηθλεέμ, γιατί ήτανε ο τόπος που γινόταν η απογραφή.
Είναι πολύ σημαντικό, μια λεπτομέρεια που και εγώ πρώτη φορά την πρόσεξα στο Ευαγγέλιο, οι τρεις μάγοι είναι που διέδωσαν την γέννηση του Χριστού. Φανταστείτε, σκεφτείτε σε τι πτώση ήταν η Εκκλησία την εποχή εκείνη που έμαθαν τη γέννηση του Χριστού από τρεις Πέρσες επιστήμονες, να το πω έτσι, αστρονόμους.
Δηλαδή το ξέχασαν ότι το γράφανε οι Γραφές. Πάθανε πλήρη αποξένωση από το γεγονός της μεγαλύτερης προφητείας της Παλαιάς Διαθήκης και μάθανε αυτό το γεγονός, ο Ηρώδης, από τρεις Πέρσες. Ελάτε στην πραγματικότητα σήμερα, εδώ τώρα να έρθουν ξαφνικά τρεις Τούρκοι και να μας πουν, ξέρεις κάτι έγινε αυτό και αυτό. Να πληροφορήσει αυτούς ο Θεός.
Στην περιοχή της Βηθλεέμ ο Θεός πληροφόρησε τους ποιμένες. Οι ποιμένες ήταν κάποιοι βοσκοί που ήταν έξω από τη Βηθλεέμ και φύλαγαν τα πρόβατά τους και αυτοί πληροφορήθηκαν την Γέννηση του Χριστού και ότι είδαν τους Αγγέλους στον ουρανό να ψέλνουν, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία».
Δηλαδή, οι Άγγελοι έψελναν την αποκατάσταση και τη συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο με την Γέννηση του Χριστού. Δηλαδή, η αληθινή ειρήνη ήρθε στον κόσμο, η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο, με την Σάρκωση του Θεού Λόγου. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι αυτό.
Ύστερα πήγαν και οι μεν και οι δε, και οι μάγοι και οι ποιμένες, και προσκύνησαν τον Χριστό. Σκεφτείτε πάλι, ότι εδώ δεν υπήρχε τόπος να μείνουνε και έμειναν σε μια φάτνη, εκεί που είναι τα ζώα δηλαδή, και εκεί γεννήθηκε ο Χριστός, σε μια φάτνη.
Αυτά όλα δείχνουν ακριβώς ότι ο Θεός ήρθε στον κόσμο φτωχός. Ο Χριστός έζησε ως φτωχός και έφυγε ως φτωχός, για να μας δείξει ότι πρέπει να έχουμε μια εσωτερική πτωχεία. Εντάξει, μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλα τα αγαθά, αλλά τίποτα να μην ξεκολλά την καρδιά μας από τη σχέση μας με τον Θεό και τον άνθρωπο. Όλα αυτά τα γεγονότα, τότε ακριβώς έγιναν, και όλη η περιοχή εκείνη είχε μαύρα μεσάνυχτα.
Μετά, πάει η Παναγία με τον Ιωσήφ, πάνε στη Ναζαρέτ και εκεί ζούνε 30 χρόνια. Γεννιέται ο Χριστός, μεγάλωσε, πήγαινε στο ξυλουργείο του Ιωσήφ, είχε και άλλα αδέλφια, είχε και άλλα παιδιά ο Ιωσήφ, διότι ήταν χήρος, είχε παιδιά μεγάλα λοιπόν και πήγαιναν παντού, βλέπαν και τον Χριστό ανάμεσά τους και κανένας δεν ήξερε ότι ήταν ο Χριστός. Το ότι δηλαδή αυτός που περπατούσε ανάμεσά τους ήταν ο Χριστός τό ’ξερε μόνο ο Ιωσήφ και η Παναγία και ο ίδιος βέβαια.
Σκεφτείτε τι φοβερό πράγμα όλη αυτή η μυστικότητα, διότι ο άνθρωπος είχε τόσο αποξενωθεί από τον Θεό, που για να αποκαλυφθεί ο Θεός στον άνθρωπο έπρεπε να έρθουν τα γεγονότα έτσι σιγά σιγά. Βλέπετε, πήγε μετά . . . περίμενε ο Χριστός το θάνατο του Προδρόμου, τον μαρτυρικό του θάνατο, για να βγει στη Γαλιλαία και να αρχίζει να κηρύττει.
Όλα αυτά τα γεγονότα είναι ιστορικά, αλλά είναι και μέσα μας. Αυτό είναι το σημαντικό. Ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός γεννιέται μέσα μας, ο Χριστός κηρύττει μέσα μας, ο Χριστός θαυματουργεί μέσα μας, σταυρώνεται μέσα μας, αναλαμβάνεται μέσα μας, όλα γίνονται μέσα μας.
Και αν δεν γίνουν μέσα μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι γίνεται έξω από μας, δεν μπορούμε ούτε τα γεγονότα που γίνονται έξω μας να τα καταλάβουμε και να κατανοήσουμε. Γι’ αυτό η σχέση με τον Χριστό δεν πρέπει να είναι φολκλορική, ρομαντική, συναισθηματική.
Αυτό ο Χριστός δεν το θέλει και θύμιζα σε κάποιον το μεσημέρι, ότι, για να καταλάβετε, κάποτε ο Χριστός ρώτησε τους Μαθητές του: Ποιος λένε οι άνθρωποι ότι είμαι; Και είπαν οι Μαθητές: κάποιοι λένε ότι είσαι ο Τίμιος Πρόδρομος, κάποιοι λένε ότι είσαι ο Ηλίας ο Προφήτης και γυρίζει και του λέει του Πέτρου, εσύ Πέτρο ποιος νομίζεις ότι είμαι; Και λέει ο Πέτρος, εσύ είσαι ο Υιός του Θεού του ζώντος, ο Ιησούς Χριστός. Και του λέει ο Χριστός: Πέτρο χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό που λες. Αυτό δεν το είπες εσύ, το είπε το Άγιο Πνεύμα που είναι μέσα σου και πάνω σε αυτή την πίστη που έχεις εγώ θα χτίσω την Εκκλησία. Σκεφτείτε πόσο τον επαίνεσε, με την καλή έννοια, τον Πέτρο, διότι ακριβώς ζούσε μέσα του το Άγιο Πνεύμα εκείνη την ώρα.
Μετά ο Χριστός αρχίζει να μιλάει για τη Σταύρωσή Του και ο Πέτρος τον διακόπτει και του λέει, σταμάτα Κύριε, ίλεως Κύριε, σταμάτα Κύριε, τι είναι αυτό το πράγμα που λες, να σταυρωθείς. Κάθε ένας από μας θα έλεγε, πόσο τον αγαπά ο Πέτρος, και δεν θέλει να σταυρωθεί, δεν θέλει να πονέσει ο Χριστός για τον κόσμο.
Ο Χριστός όμως τι είπε. «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά». Κάθε ένας που αγαπά συναισθηματικά τον Χριστό αυτά θα ακούσει από τον Χριστό. «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων». Δηλαδή δεν αγαπάς, όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι και αυτό το πράγμα προσέξετε, σκεφτείτε, έχουμε ξανακούσει τον Χριστό να λέει τέτοια κουβέντα μέσα στο Ευαγγέλιο;
Αγανακτά, και ανθρωπίνως, εάν είμαστε όλοι εμείς εκεί τώρα, θα κατσαδιάζαμε τον Χριστό, θα λέγαμε, μα πώς του μιλάει έτσι. Τον αγάπησε και του λέει, πήγαινε πίσω μου Σατανά; Ο συναισθηματισμός ανήκει στον σατανά, εδώ ο Χριστός το λέει μόνος του. Ενώ πριν που ήταν ο Πέτρος κενούμενος, ήταν ταπεινός και είχε μέσα το Άγιο Πνεύμα, τώρα φανταστείτε, θα ήταν υπόθεση 15 λεπτών όλη αυτή η κουβέντα, η πρώτη με τη δεύτερη. Για σκεφτείτε λοιπόν η συναισθηματική προσέγγιση των Χριστουγέννων πόσο στενοχωρεί τον Χριστό.
Δεν είναι καλό που λέμε, δυστυχώς πολλές φορές θέλουμε να μιλάμε στους ανθρώπους αγαπολο-γώντας, έτσι για να τους κάνουμε να νιώθουν ωραία. Δεν είναι έτσι. Εδώ ο Χριστός ο ίδιος είπε, το Άγιο Πνεύμα είναι μάχαιρα, μαχαίρι, λέει. Τα Χριστούγεννα ο Χριστός δεν τα θέλει να πούμε, α, γεννήθηκε ο Χριστούλης, σε μια φάτνη κ.λ.π.. Άλλο τα μωρά τώρα, άλλο τα μωρά. Αλλά και στα μωρά ακόμα, τα βλέπετε τα μωρά, αν καταλαβαίνουν η όχι, τα βλέπετε σε κάθε Σύναξη.
Η συναισθηματική λοιπόν προσέγγιση των γεγονότων δεν είναι αγαπητή στο Θεό. Ο Θεός προτιμά να μην πούμε τίποτα και να ψάξουμε να ζήσουμε έτσι, να ζήσουμε την παρουσία Του μέσα μας, ορθόδοξα δηλαδή, και να τον αισθανθούμε ζωντανό μέσα μας, παρά με το συναισθηματισμό να τον φανταζόμαστε και τελικά ακριβώς να νιώθουμε αυτή την αυτάρκεια, ότι τον αγαπούμε τον Χριστό και να καταπατούμε όλες τις Εντολές Του, να μη μετανοούμε, να μην ταπεινωνόμαστε σε καθημερινή σχέση με τον άλλον άνθρωπο, να επιμένουμε στη γνώμη μας, να μην κάνουμε προσευχή και κατά τα άλλα να λέμε αγαπούμε τον Χριστό.
Ο ίδιος ο Χριστός απαντάει, όπως απάντησε στον Πέτρο, έτσι θα απαντήσει και στον καθένα από μας εκεί στη Δευτέρα Παρουσία θα πει: «ύπαγε οπίσω μου σατανά», δεν με αγάπησες ποτέ. Εγώ είπα πώς με αγαπά κάποιος. Αυτός είναι που με αγαπά, αυτός που τηρεί τις Εντολές μου, είπε ο Χριστός, όχι όποιος με το μυαλό του φαντάζεται.
Σκεφτείτε, δηλαδή δεν είναι σωστό να λέμε, ότι ε παρά τίποτα έστω και αυτό. Όχι. Δεν είναι σωστό αυτό, γιατί το λέει ίδιος Χριστός, όχι γιατί το λέω εγώ.
Γι’ αυτό λοιπόν έκανα την ερώτηση, θέλω να γεννηθεί μέσα μου ο Χριστός; Σε αυτή την ερώτηση η απάντηση σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να είναι συναισθηματική. Είναι το πιο σοβαρό πράγμα, είναι ο πιο σοβαρός πόθος και η πιο σοβαρή επιθυμία που πρέπει να έχει ο άνθρωπος. Από αυτή την επιθυμία, δηλαδή να θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός, γεννιέται η επιθυμία της Μετάνοιας, η επιθυμία της Αφέσεως των αμαρτιών, η επιθυμία της Εξομολόγησης, η αληθινή επιθυμία της Θείας Κοινωνίας. Από αυτή την επιθυμία ενεργοποιείται η Θεία Λειτουργία μέσα μου, όταν διαβάζω το Ευαγγέλιο ζωντανεύουν τα λόγια και ζωντανεύει και αυτός που μιλάει.
Όταν έρχομαι στη Λειτουργία, νιώθω ότι μπήκα σε ένα χώρο αγιασμένο Λατρείας του Θεού και αυτό είναι ακριβώς η απάντηση στο ερώτημα, θέλω να γεννιέται μέσα μου Χριστός;
Ανδρέας Χριστοφόρου
Πηγή: pothosmetanoias
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΞΗΡΟΜΕΡΟΥ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
