2023-03-28 07:41:45
Mohammed (φωτογραφία T. Miglierina)
Πριν από οκτώ χρόνια ο Μοχάμεντ είχε στήσει μια σκηνή στην Ειδομένη, ήταν ένας από τους πολλούς Σύρους πρόσφυγες που ταξίδευαν στη βαλκανική διαδρομή. Σήμερα είναι Βέλγος πολίτης με διαβατήριο ΕΕ. Πρόσφατα επέστρεψε από εκεί που ξεκίνησε αυτή η ιστορία, στην Ειδομένη, ένα μέρος που απασχολούσε τα ευρωπαϊκά χρονικά για πολύ καιρό
Tomas Miglierina
Τα χωράφια με σιτάρι έχουν ξαναγίνει αυτό που ήταν πάντα: χωράφια. Ο πιο ήπιος από το συνηθισμένο χειμώνας έχει καταπράσινο γρασίδι που συνήθως έρχεται αργότερα. Τον Φεβρουάριο πριν από οκτώ χρόνια, υπήρχε πολύ λίγο γρασίδι εδώ: τα χωράφια της Ειδομένης είχαν καταληφθεί από χιλιάδες πρόσφυγες που ήθελαν να περάσουν τα σύνορα της ΠΓΔΜ, ταξιδεύοντας σε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν Βαλκανική διαδρομή. Μη μπορώντας να περάσουν τον φράχτη και κυρίως την πύλη του σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης-Σκοπίων που περνάει ακριβώς από εδώ, είχαν αποφασίσει να κατασκηνώσουν. Εν ολίγοις, ανάμεσα σε σκηνές, τουαλέτες κατασκήνωσης, ανθρωπιστικές οργανώσεις, βαν της αστυνομίας, τηλεοπτικά φορτηγά και ντόπιους που πούλησαν ό,τι μπορούσαν να πουλήσουν, έμεινε λίγος καλλιεργήσιμος χώρος. Οι βροχές είχαν κάνει τα υπόλοιπα. Λάσπη ήταν παντού και οι αγρότες ήταν έξαλλοι.
Οκτώ χρόνια μετά, δεν έχουν μείνει σχεδόν κανένα ίχνος. Η ποσότητα των σκουπιδιών είναι τυπική για πολλούς σιδηροδρόμους. Σε μια πινακίδα, όμως, υπάρχει ξεθωριασμένη γραφή, στα αραβικά, φτιαγμένη με σπρέι: «Το Χαλέπι καταστράφηκε». Πίσω υπάρχουν οι ράγες στις οποίες κάποια στιγμή κατασκήνωσαν κάποιοι πρόσφυγες γιατί «αν δεν μας αφήσουν να μπούμε θα μπλοκάρουμε την οικονομία τους».
Ph.D. T. Miglierina
Ήταν κυρίως Κούρδοι, μετά Σύροι, Αφγανοί, Πακιστανοί και πολλά άλλα. Είχαν φύγει από την Τουρκία με τον αντικατοπτρισμό της Γερμανίας και της Βόρειας Ευρώπης. Φώναξαν «Μέρκελ, Μέρκελ», έστειλαν τα παιδιά μπροστά με λουλούδια στα χέρια και περπάτησαν προς τον φράχτη των συνόρων. Για να τους απωθήσουν, η αστυνομία και ο στρατός της πΓΔΜ έριξαν σφαίρες από καουτσούκ ή δακρυγόνα, προκαλώντας μεταξύ άλλων διαδηλώσεις στην Αθήνα. Μετά αρνήθηκαν τα πάντα. Κάποτε, ένας συνάδελφος πήρε μια σφαίρα από το έδαφος και την έβαλε κάτω από τη μύτη του εκπροσώπου της αστυνομίας.
Μεταξύ αυτών των προσφύγων ήταν ο Μοχάμεντ, ο οποίος καταγόταν από μια συριακή πόλη κατά μήκος του Ευφράτη, η οποία είχε πέσει στα χέρια του ISIS λίγο πριν. Έχοντας να επιλέξει μεταξύ του καθεστώτος Άσαντ και των σφαγέων του Ισλαμικού Κράτους, αυτός και ο γιος του είχαν επιλέξει να φύγουν. «Αυτή η γαμημένη πύλη είναι ανοιχτή τώρα», λέει κοιτάζοντας το ανάχωμα. Είναι αλήθεια: η πύλη είναι ορθάνοιχτη και οι θυρίδες της αστυνομίας –που αφήνουν να περάσουν μόνο μερικές δεκάδες άτομα την ημέρα, μόνο Σύριοι– είναι σκουριασμένες. Δεδομένου ότι το εμπορευματικό τρένο όχι πολύ μακριά φαίνεται να μην βιάζεται να μετακινηθεί, θα μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε πάνω από τα ορόσημα όσες φορές θέλαμε, αλλά δεν χρειάζεται, γιατί και οι δύο έχουμε ένα ευρωπαϊκό διαβατήριο στις τσέπες μας, που εκτίθεται (από τον Μωάμεθ με λίγη χαρά) στους τελωνειακούς των Σκοπίων όταν προσγειωθήκαμε. Αυτή τη φορά δεν είμαστε εδώ για να ζητήσουμε άσυλο ή να γράψουμε αναφορές, αλλά για να θεραπεύσουμε τα δόντια και τον πόνο στην πλάτη μας. Και αυτό είναι απλώς ένα ταξίδι.
Η μέτρηση, όχι μόνο σε χιλιόμετρα, της απόστασης που έχετε διανύσει στη ζωή, από όταν κοιμηθήκατε κάτω από μια πλαστική σκηνή σε ένα φλαμανδικό χωριό όπου εργάζεται η γυναίκα σας, και εσείς και οι κόρες σας είναι οι καλύτερες στο σχολείο στα ολλανδικά δεν είναι κάτι για όλους . Σήμερα ο Μοχάμεντ ζει σε ένα μέρος όπου χρειάζονται έως και δύο χρόνια για να σας εμπιστευτούν, αλλά όπου μπορείτε να περπατήσετε στο δρόμο το βράδυ χωρίς να φοβάστε ότι θα έρθει κάποιος με πολλά όπλα και χωρίς ενδοιασμούς. Είναι Βέλγος πολίτης για πάνω από ένα χρόνο. Η σύζυγός του και οι κόρες του πέταξαν κοντά του αφού έγινε αποδεκτή η αίτησή του για άσυλο. Μόνο ο γιος εγκαταστάθηκε στη Γερμανία: η επανένωση της οικογένειας εκεί θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο.
Επιπλέον, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά ούτε στο Βέλγιο: χρειάστηκαν πολλές μέρες και χιλιάδες τσιγάρα, δεκάδες έντυπα, ώρες συνεντεύξεων και μεγάλες αναμονές, στο πρώτο κέντρο υποδοχής που βρισκόταν σε ένα χωριό του οποίου ο ακροδεξιός δήμαρχος ήταν και υπουργός. της Μετανάστευσης. Και μετά τα μαθήματα γλώσσας και ιθαγένειας (για λίγο ο Μοχάμεντ ήξερε όλες τις ημερομηνίες της ιστορίας του Βελγίου από έξω) και μετά οι επισκέψεις στους ιδιοκτήτες με τη βοήθεια μιας τοπικής ομάδας πενήντα ετών, όλες διαζευγμένες, μερικές λεσβίες. Και ο γείτονας που καλεί την αστυνομία γιατί άλλος γείτονας δεν έχει σταματήσει να δουλεύει στο σπίτι μετά τις 5 το απόγευμα, σύμφωνα με τον δημοτικό κανονισμό. «Τόμας, εμείς στη Συρία δεν καλούμε ποτέ την αστυνομία. Παίρνουν τους πάντες και δεν ξέρεις αν και πότε θα σε ξαναδεί η οικογένειά σου. Στη Συρία μιλάμε μεταξύ μας και φτάνουμε σε συμφωνία».
Ο Μωάμεθ δεν πέρασε ποτέ τη σιδηροδρομική πύλη της Ειδομένης. Όταν ο τόπος επρόκειτο να καθαριστεί –οι συνθήκες δεν ήταν βιώσιμες– μεταφέρθηκε σε άλλο ελληνικό στρατόπεδο και από εκεί μπόρεσε να συνεχίσει το ταξίδι του. Στην Ειδομένη ήταν από τους λίγους που μιλούσαν αγγλικά και αυτό – μαζί με κάποιες ιδιότητες χαρακτήρα – τον έκανε ένα είδος τοπικού εκπροσώπου των μεταναστών κατά τη διάρκεια των δύο μηνών παραμονής του. Οι δημοσιογράφοι έκαναν ουρά για να του πάρουν συνέντευξη. «Κάποια στιγμή άρχισα να ζητώ τουλάχιστον να μας φέρουν κάτι. Κάποτε έδιωξα μια ομάδα θεατών που τους φώναζαν ότι δεν ήμασταν ζώα σε ζωολογικό κήπο».
Ph.D. T. Miglierina
Με τον Μωάμεθ δεν γνωριστήκαμε ποτέ στην Ειδομένη, μας σύστησε αργότερα στο Βέλγιο ένας φίλος που δούλευε ως βοηθός και τον πήγε να φάει σε ένα εστιατόριο του χωριού. Το εστιατόριο υπάρχει ακόμα και κάνει εξαιρετικά κεμπάπ. Από την άλλη, τα μαγαζιά που είχαν ξεπηδήσει για πρόσφυγες –για τρόφιμα, σκηνές, ρούχα… υπήρχε ακόμη και πάγκος της Western Union– έχουν εξαφανιστεί.
Η Wikipedia λέει ότι μέχρι το 1936 η Ειδομένη ονομαζόταν Sehovo και κατοικούνταν από Έλληνες και Βούλγαρους, ενωμένοι στην εξέγερση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά στη συνέχεια πολεμώντας ο ένας τον άλλον για να αποφασίσουν τι θα κάνουν στη συνέχεια. Σχεδόν όλοι εδώ κατάγονται από πρόσφυγες, των οποίων η ύπαρξη σημαδεύτηκε σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα από τη Συνθήκη του Σάντο Στέφανο, τους Βαλκανικούς πολέμους, δύο παγκόσμιους πολέμους, τη Συνθήκη της Λωζάνης, τον εμφύλιο πόλεμο, τον γιουγκοσλαβικό κομμουνισμό, τη δικτατορία των Ελλήνων συνταγματαρχών, τη διάλυση της ομοσπονδίας του Τίτο και τελικά από εκείνες τις ανατροπές της Μέσης Ανατολής που το καλοκαίρι του 2015 πήραν χιλιάδες ανθρώπους από τις οθόνες των τηλεοράσεων μας και στις παραλίες και στα νησιά των διακοπών μας.
Ίσως αυτό είναι που πραγματικά μας ενοχλεί με τους μετανάστες: ότι έχουν έναν προορισμό να φτάσουν, που είμαστε εμείς, ενώ είμαστε ήδη εδώ, δεν έχουμε πού να προσπαθήσουμε. Πριν φύγουμε από την Ειδομένη, βρίσκουμε το ακριβές σημείο όπου ο Μωάμεθ, ακριβώς πριν από οκτώ χρόνια, είχε στήσει τη σκηνή του. «Μην το φωτογραφίζετε αυτό. Απλώς πες μου σε παρακαλώ ποια είναι η νότια". Και αυτός – που από τότε που τον ξέρω είναι σε πολύ λιγότερα τζαμιά από εμένα – γονατίζει για να ευχαριστήσει τον Θεό του. Γονατίζει στο υγρό χώμα που ήταν το σπίτι του για δύο μήνες, αλλά τώρα είναι πάλι γρασίδι.
Post scriptum: αφού διάβασα το κείμενο, ο Μοχάμεντ μου ζήτησε να προσθέσω ότι είναι ευγνώμων στο Βέλγιο και τη Φλάνδρα που καλωσόρισαν αυτόν και όλη την οικογένειά του.
balcanicaucaso.org
sidirodromikanea.blogspot.com
Πριν από οκτώ χρόνια ο Μοχάμεντ είχε στήσει μια σκηνή στην Ειδομένη, ήταν ένας από τους πολλούς Σύρους πρόσφυγες που ταξίδευαν στη βαλκανική διαδρομή. Σήμερα είναι Βέλγος πολίτης με διαβατήριο ΕΕ. Πρόσφατα επέστρεψε από εκεί που ξεκίνησε αυτή η ιστορία, στην Ειδομένη, ένα μέρος που απασχολούσε τα ευρωπαϊκά χρονικά για πολύ καιρό
Tomas Miglierina
Τα χωράφια με σιτάρι έχουν ξαναγίνει αυτό που ήταν πάντα: χωράφια. Ο πιο ήπιος από το συνηθισμένο χειμώνας έχει καταπράσινο γρασίδι που συνήθως έρχεται αργότερα. Τον Φεβρουάριο πριν από οκτώ χρόνια, υπήρχε πολύ λίγο γρασίδι εδώ: τα χωράφια της Ειδομένης είχαν καταληφθεί από χιλιάδες πρόσφυγες που ήθελαν να περάσουν τα σύνορα της ΠΓΔΜ, ταξιδεύοντας σε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν Βαλκανική διαδρομή. Μη μπορώντας να περάσουν τον φράχτη και κυρίως την πύλη του σιδηροδρόμου Θεσσαλονίκης-Σκοπίων που περνάει ακριβώς από εδώ, είχαν αποφασίσει να κατασκηνώσουν. Εν ολίγοις, ανάμεσα σε σκηνές, τουαλέτες κατασκήνωσης, ανθρωπιστικές οργανώσεις, βαν της αστυνομίας, τηλεοπτικά φορτηγά και ντόπιους που πούλησαν ό,τι μπορούσαν να πουλήσουν, έμεινε λίγος καλλιεργήσιμος χώρος. Οι βροχές είχαν κάνει τα υπόλοιπα. Λάσπη ήταν παντού και οι αγρότες ήταν έξαλλοι.
Οκτώ χρόνια μετά, δεν έχουν μείνει σχεδόν κανένα ίχνος. Η ποσότητα των σκουπιδιών είναι τυπική για πολλούς σιδηροδρόμους. Σε μια πινακίδα, όμως, υπάρχει ξεθωριασμένη γραφή, στα αραβικά, φτιαγμένη με σπρέι: «Το Χαλέπι καταστράφηκε». Πίσω υπάρχουν οι ράγες στις οποίες κάποια στιγμή κατασκήνωσαν κάποιοι πρόσφυγες γιατί «αν δεν μας αφήσουν να μπούμε θα μπλοκάρουμε την οικονομία τους».
Ph.D. T. Miglierina
Ήταν κυρίως Κούρδοι, μετά Σύροι, Αφγανοί, Πακιστανοί και πολλά άλλα. Είχαν φύγει από την Τουρκία με τον αντικατοπτρισμό της Γερμανίας και της Βόρειας Ευρώπης. Φώναξαν «Μέρκελ, Μέρκελ», έστειλαν τα παιδιά μπροστά με λουλούδια στα χέρια και περπάτησαν προς τον φράχτη των συνόρων. Για να τους απωθήσουν, η αστυνομία και ο στρατός της πΓΔΜ έριξαν σφαίρες από καουτσούκ ή δακρυγόνα, προκαλώντας μεταξύ άλλων διαδηλώσεις στην Αθήνα. Μετά αρνήθηκαν τα πάντα. Κάποτε, ένας συνάδελφος πήρε μια σφαίρα από το έδαφος και την έβαλε κάτω από τη μύτη του εκπροσώπου της αστυνομίας.
Μεταξύ αυτών των προσφύγων ήταν ο Μοχάμεντ, ο οποίος καταγόταν από μια συριακή πόλη κατά μήκος του Ευφράτη, η οποία είχε πέσει στα χέρια του ISIS λίγο πριν. Έχοντας να επιλέξει μεταξύ του καθεστώτος Άσαντ και των σφαγέων του Ισλαμικού Κράτους, αυτός και ο γιος του είχαν επιλέξει να φύγουν. «Αυτή η γαμημένη πύλη είναι ανοιχτή τώρα», λέει κοιτάζοντας το ανάχωμα. Είναι αλήθεια: η πύλη είναι ορθάνοιχτη και οι θυρίδες της αστυνομίας –που αφήνουν να περάσουν μόνο μερικές δεκάδες άτομα την ημέρα, μόνο Σύριοι– είναι σκουριασμένες. Δεδομένου ότι το εμπορευματικό τρένο όχι πολύ μακριά φαίνεται να μην βιάζεται να μετακινηθεί, θα μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε πάνω από τα ορόσημα όσες φορές θέλαμε, αλλά δεν χρειάζεται, γιατί και οι δύο έχουμε ένα ευρωπαϊκό διαβατήριο στις τσέπες μας, που εκτίθεται (από τον Μωάμεθ με λίγη χαρά) στους τελωνειακούς των Σκοπίων όταν προσγειωθήκαμε. Αυτή τη φορά δεν είμαστε εδώ για να ζητήσουμε άσυλο ή να γράψουμε αναφορές, αλλά για να θεραπεύσουμε τα δόντια και τον πόνο στην πλάτη μας. Και αυτό είναι απλώς ένα ταξίδι.
Η μέτρηση, όχι μόνο σε χιλιόμετρα, της απόστασης που έχετε διανύσει στη ζωή, από όταν κοιμηθήκατε κάτω από μια πλαστική σκηνή σε ένα φλαμανδικό χωριό όπου εργάζεται η γυναίκα σας, και εσείς και οι κόρες σας είναι οι καλύτερες στο σχολείο στα ολλανδικά δεν είναι κάτι για όλους . Σήμερα ο Μοχάμεντ ζει σε ένα μέρος όπου χρειάζονται έως και δύο χρόνια για να σας εμπιστευτούν, αλλά όπου μπορείτε να περπατήσετε στο δρόμο το βράδυ χωρίς να φοβάστε ότι θα έρθει κάποιος με πολλά όπλα και χωρίς ενδοιασμούς. Είναι Βέλγος πολίτης για πάνω από ένα χρόνο. Η σύζυγός του και οι κόρες του πέταξαν κοντά του αφού έγινε αποδεκτή η αίτησή του για άσυλο. Μόνο ο γιος εγκαταστάθηκε στη Γερμανία: η επανένωση της οικογένειας εκεί θα χρειαζόταν περισσότερο χρόνο.
Επιπλέον, τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά ούτε στο Βέλγιο: χρειάστηκαν πολλές μέρες και χιλιάδες τσιγάρα, δεκάδες έντυπα, ώρες συνεντεύξεων και μεγάλες αναμονές, στο πρώτο κέντρο υποδοχής που βρισκόταν σε ένα χωριό του οποίου ο ακροδεξιός δήμαρχος ήταν και υπουργός. της Μετανάστευσης. Και μετά τα μαθήματα γλώσσας και ιθαγένειας (για λίγο ο Μοχάμεντ ήξερε όλες τις ημερομηνίες της ιστορίας του Βελγίου από έξω) και μετά οι επισκέψεις στους ιδιοκτήτες με τη βοήθεια μιας τοπικής ομάδας πενήντα ετών, όλες διαζευγμένες, μερικές λεσβίες. Και ο γείτονας που καλεί την αστυνομία γιατί άλλος γείτονας δεν έχει σταματήσει να δουλεύει στο σπίτι μετά τις 5 το απόγευμα, σύμφωνα με τον δημοτικό κανονισμό. «Τόμας, εμείς στη Συρία δεν καλούμε ποτέ την αστυνομία. Παίρνουν τους πάντες και δεν ξέρεις αν και πότε θα σε ξαναδεί η οικογένειά σου. Στη Συρία μιλάμε μεταξύ μας και φτάνουμε σε συμφωνία».
Ο Μωάμεθ δεν πέρασε ποτέ τη σιδηροδρομική πύλη της Ειδομένης. Όταν ο τόπος επρόκειτο να καθαριστεί –οι συνθήκες δεν ήταν βιώσιμες– μεταφέρθηκε σε άλλο ελληνικό στρατόπεδο και από εκεί μπόρεσε να συνεχίσει το ταξίδι του. Στην Ειδομένη ήταν από τους λίγους που μιλούσαν αγγλικά και αυτό – μαζί με κάποιες ιδιότητες χαρακτήρα – τον έκανε ένα είδος τοπικού εκπροσώπου των μεταναστών κατά τη διάρκεια των δύο μηνών παραμονής του. Οι δημοσιογράφοι έκαναν ουρά για να του πάρουν συνέντευξη. «Κάποια στιγμή άρχισα να ζητώ τουλάχιστον να μας φέρουν κάτι. Κάποτε έδιωξα μια ομάδα θεατών που τους φώναζαν ότι δεν ήμασταν ζώα σε ζωολογικό κήπο».
Ph.D. T. Miglierina
Με τον Μωάμεθ δεν γνωριστήκαμε ποτέ στην Ειδομένη, μας σύστησε αργότερα στο Βέλγιο ένας φίλος που δούλευε ως βοηθός και τον πήγε να φάει σε ένα εστιατόριο του χωριού. Το εστιατόριο υπάρχει ακόμα και κάνει εξαιρετικά κεμπάπ. Από την άλλη, τα μαγαζιά που είχαν ξεπηδήσει για πρόσφυγες –για τρόφιμα, σκηνές, ρούχα… υπήρχε ακόμη και πάγκος της Western Union– έχουν εξαφανιστεί.
Η Wikipedia λέει ότι μέχρι το 1936 η Ειδομένη ονομαζόταν Sehovo και κατοικούνταν από Έλληνες και Βούλγαρους, ενωμένοι στην εξέγερση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά στη συνέχεια πολεμώντας ο ένας τον άλλον για να αποφασίσουν τι θα κάνουν στη συνέχεια. Σχεδόν όλοι εδώ κατάγονται από πρόσφυγες, των οποίων η ύπαρξη σημαδεύτηκε σε λίγο περισσότερο από έναν αιώνα από τη Συνθήκη του Σάντο Στέφανο, τους Βαλκανικούς πολέμους, δύο παγκόσμιους πολέμους, τη Συνθήκη της Λωζάνης, τον εμφύλιο πόλεμο, τον γιουγκοσλαβικό κομμουνισμό, τη δικτατορία των Ελλήνων συνταγματαρχών, τη διάλυση της ομοσπονδίας του Τίτο και τελικά από εκείνες τις ανατροπές της Μέσης Ανατολής που το καλοκαίρι του 2015 πήραν χιλιάδες ανθρώπους από τις οθόνες των τηλεοράσεων μας και στις παραλίες και στα νησιά των διακοπών μας.
Ίσως αυτό είναι που πραγματικά μας ενοχλεί με τους μετανάστες: ότι έχουν έναν προορισμό να φτάσουν, που είμαστε εμείς, ενώ είμαστε ήδη εδώ, δεν έχουμε πού να προσπαθήσουμε. Πριν φύγουμε από την Ειδομένη, βρίσκουμε το ακριβές σημείο όπου ο Μωάμεθ, ακριβώς πριν από οκτώ χρόνια, είχε στήσει τη σκηνή του. «Μην το φωτογραφίζετε αυτό. Απλώς πες μου σε παρακαλώ ποια είναι η νότια". Και αυτός – που από τότε που τον ξέρω είναι σε πολύ λιγότερα τζαμιά από εμένα – γονατίζει για να ευχαριστήσει τον Θεό του. Γονατίζει στο υγρό χώμα που ήταν το σπίτι του για δύο μήνες, αλλά τώρα είναι πάλι γρασίδι.
Post scriptum: αφού διάβασα το κείμενο, ο Μοχάμεντ μου ζήτησε να προσθέσω ότι είναι ευγνώμων στο Βέλγιο και τη Φλάνδρα που καλωσόρισαν αυτόν και όλη την οικογένειά του.
balcanicaucaso.org
sidirodromikanea.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
