2023-08-14 09:22:05
Η Νίσυρος ειναι ένα από τα νησιά του Νοτιοανατολικου Αιγαίου και βρίσκεται βορειοδυτικά της Ρόδου, ανάμεσα στην Κω, την Τήλο και την Αστυπάλαια. Είναι ουσιαστικά ένας κώνος που υψώνεται σχεδόν 700 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, δηλώνοντας την ταυτότητά της: το νεότερο μεγάλο ενεργό ηφαίστειο του Αιγαίου και φυσικά ο κρατήρας του που ξεπροβάλλει μέσα από την θάλασσα του Αιγαίου.
Ολόκληρη η Νίσυρος είναι ένα ηφαιστειακό οικοδόμημα. Κάθε πέτρα στο νησί οφείλει τη γέννηση της στην ηφαιστειακή δράση, καθένα από τα εκατοντάδες στρώματα των πετρωμάτων που σχηματίζουν το νησί αποτέθηκε από κάποια ηφαιστειακή έκρηξη.
Η μεγάλη ποικιλία της σύστασης και των μορφών των πετρωμάτων που οικοδομούν το νησί, οι εκτεταμένες και εύκολα προσβάσιμες φυσικές τομές, το θαυμάσιο κλίμα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου καθιστούν τη Νίσυρο ένα υπαίθριο γεωλογικό μουσείο.
Επιπλέον, είναι το μοναδικό ενεργό ηφαίστειο του Αιγαίου με τόσο πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Με συνεχή κατοίκιση από την προϊστορική εποχή, η Νίσυρος φιλοξενεί πλήθος μνημείων πολιτισμού.
Μέ ἔκταση περίπου 42 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ἐντυπωσιάζει τόν ἐπισκέπτη μέ τίς φυσικές ὀμορφιές, τήν πυκνή βλάστηση, τό ἀπίθανο σέ θέα ἡφαίστειο καί τά ἀρχαιολογικά εὑρήματα, πού σάν ἀδιάψευστοι μάρτυρες διαλαλοῦν τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό της.
Σ’ αὐτό, λοιπόν, τό νησί βρίσκεται τό Μοναστήρι τῆς Παναγίας Σπηλιανῆς.
Η Ιερα Μονη της Παναγιας της Σπηλιανης βρίσκεται σε ένα λόφο,
σε εναν μεγαλο βραχο υψους 30 μετρων πάνω από το Μανδράκι που ειναι και η πρωτευουσα του νησιου και μεσα στο Ιπποτικο Καστρο το λεγομενο και Ενωτικο που δεσποζει πανω απο τη θαλασσα.Το κάστρο αυτο χτίστηκε από τους ιππότες του Αγίου Ιωάννη ως ενθύμιο του περάσματος τους από το νησί.
Ὁ βράχος ἐπί τοῦ ὁποίου εἶναι κτισμένο τό μοναστήρι, εἶναι πορώδης, ἡφαιστειακού ἱζηματογενούς πετρώματος, τοποθετημένος γεωγραφικά στό βορειοδυτικό ἀκρωτήριο τῆς νήσου καί σέ ὕψος 35 μέτρων ἀπό τή στάθμη τῆς θάλασσας. Οἱ ντόπιοι τόν ὀνομάζουν «ὀξό τῆς Παναγιᾶς».
Ο βράχος αποτελούσε από μόνος του ένα φυσικό οχυρό, αφού ήδη οι Ιωαννίτες Ιππότες είχαν επιλέξει το ίδιο σημείο για το Κάστρο του Μανδρακίου. Γύρω από το μοναστήρι διατηρούνται τμήματα τείχους του Παλαιοκάστρου.
Το μοναστήρι είναι ορατό ακόμη και όταν είσαι στο βαπόρι.
Ἡ ἄποψη αὐτή ἀπό τό πέλαγος, ἀφήνει τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ Μονή σάν νά ἐπικάθεται, σχεδόν μετέωρα καί ἐπικίνδυνα, πάνω σέ ἀπόκρημνο βράχο. Τό ἐπιβλητικό καί μεγαλειῶδες αὐτό θέαμα, δικαιολογεῖ καί τήν ὀνομασία «Μετέωρα τῆς Δωδεκανήσου»
Η πρόσβαση στη μονή η οποια ειναι κτισμενη προς τιμη της Κοιμησεως της Θεοτοκου, γίνεται από τον κεντρικό δρόμο της συνοικίας του Μανδρακίου, Λαγκάδι , απο οπου ξεκινουν τα 130 σκαλια ,κοντά στο ναό της Παναγιας Ποταμίτισσας.
Τα 81 σκαλια είναι έξω από το «κάστρο» το ενετικό φρούριο τα υπόλοιπα 49 μέσα σ αυτό.
Από την εξωτερική αυλή θα κατεβείτε άλλα 41 σκαλοπάτια τα 36 μέχρι τον πρόναο και τα υπόλοιπα 5 μέχρι το ναό.
Ὁλόκληρο τό μοναστηριακό συγκρότημα, πού δεσπόζει τῆς πρωτεύουσας τοῦ νησιοῦ, προσφέρει μαγευτική θέα. Τόσο τό Μανδράκι, ὅσο καί τά γύρω μικρά νησιά, Παχειά, Περγούσσα, Κανδελιούσσα, Γυαλί, Στρογγυλή, καθώς καί ἡ Κῶς, ἀλλά καί οἱ ἀπέναντι μικρασιατικές ἀκτές, εἶναι ὁρατές ἀπό τό ὕψος τῆς μονῆς.Ακόμα βλεπεις και τα βουνά της Καλύμνου και αν το επιτρέπει ο καιρός την Αστυπάλαια.
Ἡ ἐτυμολογία τῆς ὀνομασίας τῆς Μονῆς εἶναι προφανής. Ἐπειδή ὁ ναός εἶναι κτισμένος ἐντός σπηλαίου, γιά τό λόγο αὐτό ἔλαβε τό προσωνύμιο Σπηλιανή.
Οι δεκαδες εικονες,οι πολυαριθμες καντηλες ,τα χιλιαδες ταματα γεμιζουν ασφυκτικα το σπηλαιο το οποιο χωρίζεται σε δύο ναούς. Ο κυρίως Ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και το παρεκκλήσι, που βρίσκεται δεξιά, στον Άγιο Χαράλαμπο. Θα δείτε το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 1725 με τις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου με το Βρέφος, της Κοίμησης της Θεοτόκου και του Αγίου Χαραλάμπους.
Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την ακριβή χρονολογία ίδρυσης της μονής.
Η παλαιότερη τεκμηριωμένη χρονολογία που αναφέρεται στη μονή είναι το 1600 όπως προκύπτει από σφραγίδα εγγράφου που έχει χαθεί. Οἱ ἐκτιμήσεις ὅλων τῶν ἀρχαιολόγων ομως πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα αὐτό, κατατείνουν στό ὅτι ἡ Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τῆς Σπηλιανῆς, κτίστηκε τόν 14ο αἰῶνα καί μάλιστα ἐκτιμοῦν ὅτι εἶναι πολύ πιθανόν στόν ἴδιο χῶρο νά προϋπῆρχε παλαιότερος ναός.
Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Η παραδοση αναφερει πως καποτε ενας Νισυριος το 1400 ειδε απο μακρια ενα φως να φεγγει μεσα σε μια σπηλια που υπηρχε στο βραχο.Του ειχε κανει μεγαλη εντυπωση και προς εκπληξη του βρηκε μεσα στη σπηλια τελικα ενα μικρο ξυλινο εικονισμα της Παναγιας.
Το πηγε στην κεντρικη εκκλησια του χωριου ,τον Ναο της Ποταμιτισσας αλλα την επομενη μερα το εικονισμα ελειπε.Τοτε ενας αλλος χωρικος την επομενη μερα εντρομος τους ειπε πως βρηκε στην ιδια σπηλια να φωτιζει το εικονισμα της Παναγιας.
Τρεῖς φορές ἐπαναλήφθηκε τό συμβάν, ὁπότε οἱ κάτοικοι κατάλαβαν ὅτι θέλημα τῆς Παναγιᾶς ἦταν νά κτισθεῖ στό σημεῖο ἐκεῖνο ναός, πού πῆρε καί τό ὄνομα Σπηλιανή.
Η περιοχή που βρέθηκε η εικόνα από το γεωργό, λέγεται μέχρι και σήμερα «βρετού» δηλαδή τόπος εὑρέσεως. (κοντά στα Δημοτικά Λουτρά Μανδρακίου)
Λίγο καιρό αργότερα, οι ντόπιοι κάτοικοι του νησιού έφτιαξαν μια μεγάλη εικόνα της Παναγίας, ακριβώς πανομοιότυπη, πιστό αντίγραφο με το μικρό ξύλινο εικόνισμα που είχε βρεθεί στη σπηλιά και την έντυσαν ολόκληρη από ασήμι.
Το μικρό εκείνο εικόνισμα που είχε βρεθεί μέσα στη σπηλιά, το τοποθέτησαν πολύ προσεχτικά μέσα στην παλάμη του αριστερού χεριού της Παναγίας στην μεγάλη ασημένια εικόνα που έφτιαξαν και το οποίο βρίσκεται εκεί ακόμη και σήμερα.
Φυσικά δεν φαίνεται, δεν διακρίνεται γιατί είναι κρυμμένο ανάμεσα στο ξύλο και το ασήμι.
Μάλιστα για να χωρέσει μέσα στην εικόνα, έκαναν μεγαλύτερο σε μέγεθος το αριστερό χέρι της Παναγίας και η διαφορά των δύο χεριών είναι αρκετά φανερή.
Οι ντοπιοι λενε μαλιστα πως το χερι της Παναγιας στο οποιο ειναι κρυμμενο το μικρο εικονισμα ειναι παντοτε ζεστο,εχει δηλαδη την θερμοκρασια του ανθρωπινου σωματος σε σχεση με το αλλο χερι που ειναι κρυο οταν το ακουμπας.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Η Εικόνα της Παναγίας έχει ύψος 109 εκατοστά, πλάτος 76 εκατοστά ενώ το πάχος της είναι 3.5 εκατοστά, διαστάσεις οικείες σε δεσποτικές εικόνες.Βρισκεται δεξια στην Ωραια Πυλη αντικανονικα απο τις επιιταγες της εκκλησιαστικης ταξης δηλαδη στη θεση του Χριστου.
Ειναι φιλοτεχνημένη με την τεχνοτροπία της ρώσικης σχολής.
Είναι επενδυμένη με ασήμι και έχει δυο όψεις δηλαδη ειναι αμφιπροσωπη.Στην κύρια όψη εικονίζεται η Παναγία δεξιοκρατούσα στον τύπο της Οδηγήτριας και παριστάνεται ως τη μέση να κρατεί τον Χριστό με το δεξί χέρι, ενώ τείνει το αριστερό δείχνοντας προς αυτόν. Στο πισω μερος εικονιζεται ημισωμη η μορφη του Αγιου Νικολαου εργο εξαιρετου ζωγραφου φιλοτεχνημενη στα τελη του 14 αιωνα η αρχες του 15 αιωνα.
Η επαργυρωση της συμφωνα με την επιγραφη εγινε το 1798 απο τον Νισυριο καλλιτεχνη Παυλο Διακογεωργιου.Σε αυτην φαινεται ογκωδες το αριστερο χερι της Παναγιας που εγινε οπως ειδαμε για να κρυφτει μεσα της το πρωτο ξυλινο εικονισμα που βρεθηκε απο τον γεωργο Νισυριο.
Αποτελείται από δύο κάθετα συναρμοσμένες σανίδες και έχει σύγχρονο πρόσθετο καρφωτό πλαίσιο και στις δύο όψεις.
Το καρφωτό πλαίσιο και στις δύο όψεις της εικόνας, σε συνάφεια με τις παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια της ατελούς οπωσδήποτε συντήρησης, υποδηλώνει ότι ήταν εξαρχής αμφίγραπτη.
Με μαύρο χρώμα σημειώνονται τα ονομάτα: ΜΗ(ΤΗ)Ρ Θ(Ε)ΟΥ και I(HCOY)C X(PICTO)C.
Διακρίνονται μόνο τα πρόσωπα της Παναγίας και του Χριστού, που επιζωγραφίστηκαν, όπως φαίνεται, αρκετές φορές.
Η πιο πρόσφατη επιζωγράφηση θα πρέπει να χρονολογηθεί στην περίοδο των τελευταίων εκατό χρόνων.
Γνωστή επίσης και η «ανακαίνιση» της εικόνας ανάμεσα στο 1785 και το 1810, επί ηγουμένου Αθανασίου στη μονή Σπηλιανής, σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία.
Πιθανώς αναφέρεται στην παραγγελία της ασημένιας επένδυσης, χωρίς να αποκλείεται και η ζωγραφική επέμβαση στα πρόσωπα ενώ η υπόλοιπη παράσταση, πλην των προσώπων, διατηρεί επιζωγράφηση, ίσως του 17ου - 18ου αιώνα.
ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Κατάμεστη εἶναι ἡ ἐκκλησία ἀπό χρυσᾶ καί ἀσημένια μονοκάντηλα καί πολυκάντηλα, δείγματα τῆς εὐλάβειας τῶν κατοίκων καί τῶν ξενιτεμένων Νισυρίων.
Γιά τά πολλά μονοκάντηλα σέ σχῆμα ποτηριοῦ, ἡ παράδοση λέει πώς ὅταν οἱ ἡγούμενοι φιλοξενοῦσαν ἐπισκέπτες καί τούς ἔκαναν τραπέζια, πάνω στό κέφι τους, ἔριχναν ἀπό ὕψος 35-40 μέτρων τά ποτήρια τους, γεμάτα κρασί, ὑποσχόμενοι πώς, ἂν τά ποτήρια δέν σπάσουν, θά φέρουν ἕνα παρόμοιο ἀσημένιο στήν Παναγιά. Καί τά ποτήρια ὄχι μόνο ἔμεναν ἄθραυστα, ἀλλά καί τό περιεχόμενό τους δέ χυνόταν.
Μπροστα απο την γεματη ασφυκτικα ταματα θαυματουργη εικονα βρισκεται και μια χρυσαργυρη καντηλα η οποια φιλοτεχνηθηκε απο τον Αντωνιο τον Πελοπονησιο το 1763 και μαλιστα η παραδοση αναφερει πως η καντηλα αυτη συνδεεται με ενα μεγαλο θαυμα.
Αυτο το μαλαματοκαπνισμένο αφιερωμα παριστάνει ενα περιστέρι μέ τό καντήλι στό ράμφος του. Ἡ παράδοση ἀναφέρει πώς, πρίν χρόνια, δυό κλέφτες σκαρφάλωσαν στό βράχο ἀπό τήν παραλία τῶν «Χοχλάκων» κι ἀνέβηκαν στό μοναστήρι, μέ πρόθεση νά κλέψουν τά ἀφιερώματα.
Ἀφοῦ τά μάζεψαν καί ἑτοιμάστηκαν νά φύγουν, ἔκλεισε ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησιᾶς καί ἦταν ἀδύνατο νά βγοῦν. Κατατρομαγμένοι, ἀπέδωσαν τό γεγονός σέ θαῦμα τῆς Παναγιᾶς καί ἄρχισαν νά τοποθετοῦν πίσω στή θέση τους ὅσα εἶχαν πάρει, ζητώντας συγχώρεση ἀπό τή Μεγαλόχαρη. Εἶδαν τότε ἕνα περιστέρι πού κτύπησε τήν πόρτα μέ τό ράμφος του καί ἡ πόρτα ἄνοιξε διάπλατα. Οἱ μετανιωμένοι κλέφτες ἔφυγαν, τάζοντας στήν Παναγιά ἕνα καντήλι μέ τό θαυματουργό περιστέρι.
Παρόμοια εἶναι καί ἡ παράδοση γιά τό ἀσημένιο καραβάκι, πού βρίσκεται μεταξύ τῶν ἀναθημάτων. Στά ἐπαναστατικά χρόνια, ἕνας πειρατής τοῦ Αἰγαίου, πῆγε νά λεηλατήσει τό μοναστήρι καί τήν ἐκκλησιά.
Ὅταν ὅμως ξεκινοῦσε, φορτωμένος μέ λάφυρα, ἔβρισκε μπροστά του τοίχους ψηλούς καί ἀδιαπέραστους. Τότε ἄρχισε νά ζητᾶ βοήθεια καί ἡ καλόγρια πού τόν ἄκουσε τοῦ εἶπε: « Νά πᾶς νά ἀφήσεις στή Χάρη της ὅσα τῆς ἔκλεψες καί τότε Ἐκείνη θά σοῦ ἀνοίξει». Ὁ πειρατής ἀκολούθησε τή συμβουλή τῆς καλόγριας καί σάν εἶδε τό θαῦμα, προσκύνησε τήν Παναγιά , τάζοντάς της ἀσημένιο τό καράβι του.
Ἕνα σύγχρονο θαῦμα, ὅπως τό διηγήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος Ρωμανός, ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ὅταν ὕστερα ἀπό τή συνθηκολόγηση τῆς Ἰταλίας κατά τό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἦρθαν στή Νίσυρο οἱ Γερμανοί, ἀνέβηκαν στό μοναστήρι καί εἶπαν στόν ἡγούμενο πώς θά ἐγκατασταθοῦν ἐκεῖ, γιά νά προφυλάξουν τή μονή ἀπό τυχόν ἐπιδρομές τῶν Ἄγγλων. Καί ἄρχισαν ἀμέσως νά τακτοποιοῦν τά ἔπιπλα.
Τότε ὁ ἡγούμενος τούς ἀπάντησε : «Ἐγώ κύριοι, δέν εἶμαι νοικοκύρης ἐδῶ. Εἶμαι φιλοξενούμενος τῆς Κυρίας πού κατοικεῖ στό κάτω διαμέρισμα. Πηγαίνετε νά τήν δεῖτε».
Οἱ Γερμανοί κατέβηκαν καί βρέθηκαν μέσα στήν ἐκκλησιά, μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης. Τί συνέβη, μόνο αὐτοί τό γνωρίζουν. Ἐκεῖνο πού ξέρουμε εἶναι ὅτι ἀνέβηκαν τρέχοντας ἀπό τή σπηλιά τῆς ἐκκλησίας καί πηδώντας πέντε- πέντε τά σκαλιά τοῦ κάστρου ἔφυγαν πανικόβλητοι, χωρίς νά ξαναγυρίσουν.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΠΗΛΙΑΝΗΣ
Το μοναστήρι γιορτάζει στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου, με πλήθος κόσμου να συρρέει στο μοναστήρι. Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Νισύρου και γίνεται στο Μανδράκι.Επισης εορταζει και στις 10 Φεβρουαριου προς τιμη του Αγιου Χαραλαμπους.
Τό πανηγύρι βεβαια διαρκεῖ ἐννέα μέρες, 6-15 Αὐγούστου.
Την παραμονή (14/08) όλο το νησί νηστεύει, ενώ ανήμερα γίνεται μεγάλο πανηγύρι στην αυλή του Ζησιμοπούλειου Θεάτρου, με φαγητό, ποτό και χορό.
Η μουσική είναι ζωντανή και παίζουν ντόπιοι μουσικοί που κρατούν τα παραδοσιακά όργανα της Νισύρου, το βιολί, το σαντούρι και το λαούτο.
Ο χορός κρατάει μέχρι το πρωί και θα δείτε, τους κατοίκους της Νισύρους, να χορεύουν με τις παραδοσιακές φορεσιές του νησιού, με τη βράκα οι άντρες και με το κεντητό πουκάμισο οι γυναίκες. Προσφέρεται σε όλους τους επισκέπτες, κοκκινιστά ρεβίθια, λόγω νηστείας, σαλάτα και ψωμί.
Τα πλοία της γραμμής, όταν φτάνουν στο λιμάνι γεμάτα προσκυνητές από τα Δωδεκάνησα, συνηθίζουν να σφυρίζουν κάτω από το βράχο του μοναστηριού, ως ένδειξη σεβασμού στην Παναγία και σε ανταπόδοση στο χαιρετισμό, οι ντόπιοι χτυπούν τις καμπάνες της Μονής.
Εννέα μέρες πριν το πανηγύρι φτάνουν από τα γύρω νησιά γυναίκες οι λεγόμενες «εννιαμερίτισες» όπου μένουν στη μονή.
Πρόκειται για γυναίκες που επί 9 μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο μένουν στο μοναστήρι, νηστεύουν και προσεύχονται στην Παναγία.
Καθημερινά κάνουν 300 μετάνοιες και ψάλλουν το μοιρολόι της Παναγίας καθώς και διάφορα αυτοσχέδια «τραγούδια». Οἱ μετάνοιες μποροῦν νά γίνονται καί στό σπίτι, ἀλλά συνηθίζεται νά γίνονται στήν ἐκκλησία, μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης.
Τίς μετάνοιες συνοδεύουν μέ ἕνα εἶδος ψαλμωδίας, «τό μοιρολόι τῆς Παναγιᾶς». Τό στοιχεῖο αὐτό, εἰσαγόμενο πιθανῶς ἀπό τήν Ἱερά μονή τῆς Πάτμου ἢ τά Ἱεροσόλυμα, θυμίζει ἔντονα Μ. Παρασκευή καί στήν οὐσία ἀναπαριστᾶ τήν ἐκφορά τῆς Παναγίας.
Οι γυναίκες αυτές διακονούν τη μονή και παραμονή του πανηγυριού ετοιμάζουν το κόλλυβο της Παναγίας και μετά τον εσπερινό σερβίρονται ρεβίθια σε όλους τους προσκυνητές.
Στη χάρη της συμμετέχουν ντόπιες Νισυριές, Νισυριές από Ρόδο, Αθήνα, Αυστραλία, Αμερική και γυναίκες απο όλη την Ελλάδα καθώς και νεολαία ως τάξιμο.«Νιάμερο» κάνουν παιδιά, έφηβοι, νέες κοπέλες, γερόντισες.
Την μέρα του πανηγυριού μετά την λειτουργία γίνεται το περιβόητο "σεργιάνι", δηλαδή λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας μέχρι την αυλή του Ζωσιμοπούλειου όπου γίνεται και το πανηγύρι και μοιράζεται το κόλλυβο. Το μεσημέρι επιστρέφει η εικόνα πίσω στο μοναστήρι.
Το βράδυ λαμβάνει χώρα η λεγόμενη «κούπα της Παναγιάς» όπου η πρώτη γυναίκα που σέρνει το χορό κρατά μια κούπα όπου ρίχνουν μέσα χρήματα οι πανηγυριστές ώστε να συγκεντρωθεί ένα ποσό για την ενίσχυση της μονής.Ὕστερα ἀπό τό χορό τῆς κούππας, τό γλέντι συνεχίζεται μέχρι τίς πρωινές ὧρες, ὁπότε οἱ κάτοικοι συνοδεύουν «μέ τά βιολιά» τίς ἐννιαμερίτισσες καί τούς προσκυνητές στό λιμάνι καί τούς αποχαιρετουν στο ταξιδι της επιστροφης.
Καλότυχοι όσοι μπορούν να παρευρεθούν στο νιάμερο και στο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου στη γιορτή της Μεγαλόχαρης.
Η Παναγια η Σπηλιανη ειναι πολυ θαυματουργη.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή όλοι οι κάτοικοι της Νισύρου προστρέχουν στην Παναγία την Σπηλιανή, τη «Γερόντισσα» του νησιού όπως την αποκαλούν.
Αυτό φαίνεται άλλωστε και από τα εκατοντάδες τάματα που βρίσκονται επάνω στην εικόνα της. Προστρέχουν όμως και στις χαρές τους αφού στην Νίσυρο συνηθίζεται τα μυστήρια όπως οι γάμοι και οι βαπτίσεις, να γίνονται στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής.
Βοηθεια μας !
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ἱερά Μονή Παναγίας Σπηλιανῆς Νισύρου
Μανδράκι, Νίσυρος 85303. Τηλ. 22420-31125 καί 22420-31253
paraklisi
Ολόκληρη η Νίσυρος είναι ένα ηφαιστειακό οικοδόμημα. Κάθε πέτρα στο νησί οφείλει τη γέννηση της στην ηφαιστειακή δράση, καθένα από τα εκατοντάδες στρώματα των πετρωμάτων που σχηματίζουν το νησί αποτέθηκε από κάποια ηφαιστειακή έκρηξη.
Η μεγάλη ποικιλία της σύστασης και των μορφών των πετρωμάτων που οικοδομούν το νησί, οι εκτεταμένες και εύκολα προσβάσιμες φυσικές τομές, το θαυμάσιο κλίμα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου καθιστούν τη Νίσυρο ένα υπαίθριο γεωλογικό μουσείο.
Επιπλέον, είναι το μοναδικό ενεργό ηφαίστειο του Αιγαίου με τόσο πλούσια χλωρίδα και πανίδα. Με συνεχή κατοίκιση από την προϊστορική εποχή, η Νίσυρος φιλοξενεί πλήθος μνημείων πολιτισμού.
Μέ ἔκταση περίπου 42 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ἐντυπωσιάζει τόν ἐπισκέπτη μέ τίς φυσικές ὀμορφιές, τήν πυκνή βλάστηση, τό ἀπίθανο σέ θέα ἡφαίστειο καί τά ἀρχαιολογικά εὑρήματα, πού σάν ἀδιάψευστοι μάρτυρες διαλαλοῦν τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό της.
Σ’ αὐτό, λοιπόν, τό νησί βρίσκεται τό Μοναστήρι τῆς Παναγίας Σπηλιανῆς.
Η Ιερα Μονη της Παναγιας της Σπηλιανης βρίσκεται σε ένα λόφο,
σε εναν μεγαλο βραχο υψους 30 μετρων πάνω από το Μανδράκι που ειναι και η πρωτευουσα του νησιου και μεσα στο Ιπποτικο Καστρο το λεγομενο και Ενωτικο που δεσποζει πανω απο τη θαλασσα.Το κάστρο αυτο χτίστηκε από τους ιππότες του Αγίου Ιωάννη ως ενθύμιο του περάσματος τους από το νησί.
Ὁ βράχος ἐπί τοῦ ὁποίου εἶναι κτισμένο τό μοναστήρι, εἶναι πορώδης, ἡφαιστειακού ἱζηματογενούς πετρώματος, τοποθετημένος γεωγραφικά στό βορειοδυτικό ἀκρωτήριο τῆς νήσου καί σέ ὕψος 35 μέτρων ἀπό τή στάθμη τῆς θάλασσας. Οἱ ντόπιοι τόν ὀνομάζουν «ὀξό τῆς Παναγιᾶς».
Ο βράχος αποτελούσε από μόνος του ένα φυσικό οχυρό, αφού ήδη οι Ιωαννίτες Ιππότες είχαν επιλέξει το ίδιο σημείο για το Κάστρο του Μανδρακίου. Γύρω από το μοναστήρι διατηρούνται τμήματα τείχους του Παλαιοκάστρου.
Το μοναστήρι είναι ορατό ακόμη και όταν είσαι στο βαπόρι.
Ἡ ἄποψη αὐτή ἀπό τό πέλαγος, ἀφήνει τήν ἐντύπωση ὅτι ἡ Μονή σάν νά ἐπικάθεται, σχεδόν μετέωρα καί ἐπικίνδυνα, πάνω σέ ἀπόκρημνο βράχο. Τό ἐπιβλητικό καί μεγαλειῶδες αὐτό θέαμα, δικαιολογεῖ καί τήν ὀνομασία «Μετέωρα τῆς Δωδεκανήσου»
Η πρόσβαση στη μονή η οποια ειναι κτισμενη προς τιμη της Κοιμησεως της Θεοτοκου, γίνεται από τον κεντρικό δρόμο της συνοικίας του Μανδρακίου, Λαγκάδι , απο οπου ξεκινουν τα 130 σκαλια ,κοντά στο ναό της Παναγιας Ποταμίτισσας.
Τα 81 σκαλια είναι έξω από το «κάστρο» το ενετικό φρούριο τα υπόλοιπα 49 μέσα σ αυτό.
Από την εξωτερική αυλή θα κατεβείτε άλλα 41 σκαλοπάτια τα 36 μέχρι τον πρόναο και τα υπόλοιπα 5 μέχρι το ναό.
Ὁλόκληρο τό μοναστηριακό συγκρότημα, πού δεσπόζει τῆς πρωτεύουσας τοῦ νησιοῦ, προσφέρει μαγευτική θέα. Τόσο τό Μανδράκι, ὅσο καί τά γύρω μικρά νησιά, Παχειά, Περγούσσα, Κανδελιούσσα, Γυαλί, Στρογγυλή, καθώς καί ἡ Κῶς, ἀλλά καί οἱ ἀπέναντι μικρασιατικές ἀκτές, εἶναι ὁρατές ἀπό τό ὕψος τῆς μονῆς.Ακόμα βλεπεις και τα βουνά της Καλύμνου και αν το επιτρέπει ο καιρός την Αστυπάλαια.
Ἡ ἐτυμολογία τῆς ὀνομασίας τῆς Μονῆς εἶναι προφανής. Ἐπειδή ὁ ναός εἶναι κτισμένος ἐντός σπηλαίου, γιά τό λόγο αὐτό ἔλαβε τό προσωνύμιο Σπηλιανή.
Οι δεκαδες εικονες,οι πολυαριθμες καντηλες ,τα χιλιαδες ταματα γεμιζουν ασφυκτικα το σπηλαιο το οποιο χωρίζεται σε δύο ναούς. Ο κυρίως Ναός είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου και το παρεκκλήσι, που βρίσκεται δεξιά, στον Άγιο Χαράλαμπο. Θα δείτε το ξυλόγλυπτο τέμπλο του 1725 με τις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου με το Βρέφος, της Κοίμησης της Θεοτόκου και του Αγίου Χαραλάμπους.
Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την ακριβή χρονολογία ίδρυσης της μονής.
Η παλαιότερη τεκμηριωμένη χρονολογία που αναφέρεται στη μονή είναι το 1600 όπως προκύπτει από σφραγίδα εγγράφου που έχει χαθεί. Οἱ ἐκτιμήσεις ὅλων τῶν ἀρχαιολόγων ομως πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ μέ τό θέμα αὐτό, κατατείνουν στό ὅτι ἡ Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας τῆς Σπηλιανῆς, κτίστηκε τόν 14ο αἰῶνα καί μάλιστα ἐκτιμοῦν ὅτι εἶναι πολύ πιθανόν στόν ἴδιο χῶρο νά προϋπῆρχε παλαιότερος ναός.
Η ΕΥΡΕΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Η παραδοση αναφερει πως καποτε ενας Νισυριος το 1400 ειδε απο μακρια ενα φως να φεγγει μεσα σε μια σπηλια που υπηρχε στο βραχο.Του ειχε κανει μεγαλη εντυπωση και προς εκπληξη του βρηκε μεσα στη σπηλια τελικα ενα μικρο ξυλινο εικονισμα της Παναγιας.
Το πηγε στην κεντρικη εκκλησια του χωριου ,τον Ναο της Ποταμιτισσας αλλα την επομενη μερα το εικονισμα ελειπε.Τοτε ενας αλλος χωρικος την επομενη μερα εντρομος τους ειπε πως βρηκε στην ιδια σπηλια να φωτιζει το εικονισμα της Παναγιας.
Τρεῖς φορές ἐπαναλήφθηκε τό συμβάν, ὁπότε οἱ κάτοικοι κατάλαβαν ὅτι θέλημα τῆς Παναγιᾶς ἦταν νά κτισθεῖ στό σημεῖο ἐκεῖνο ναός, πού πῆρε καί τό ὄνομα Σπηλιανή.
Η περιοχή που βρέθηκε η εικόνα από το γεωργό, λέγεται μέχρι και σήμερα «βρετού» δηλαδή τόπος εὑρέσεως. (κοντά στα Δημοτικά Λουτρά Μανδρακίου)
Λίγο καιρό αργότερα, οι ντόπιοι κάτοικοι του νησιού έφτιαξαν μια μεγάλη εικόνα της Παναγίας, ακριβώς πανομοιότυπη, πιστό αντίγραφο με το μικρό ξύλινο εικόνισμα που είχε βρεθεί στη σπηλιά και την έντυσαν ολόκληρη από ασήμι.
Το μικρό εκείνο εικόνισμα που είχε βρεθεί μέσα στη σπηλιά, το τοποθέτησαν πολύ προσεχτικά μέσα στην παλάμη του αριστερού χεριού της Παναγίας στην μεγάλη ασημένια εικόνα που έφτιαξαν και το οποίο βρίσκεται εκεί ακόμη και σήμερα.
Φυσικά δεν φαίνεται, δεν διακρίνεται γιατί είναι κρυμμένο ανάμεσα στο ξύλο και το ασήμι.
Μάλιστα για να χωρέσει μέσα στην εικόνα, έκαναν μεγαλύτερο σε μέγεθος το αριστερό χέρι της Παναγίας και η διαφορά των δύο χεριών είναι αρκετά φανερή.
Οι ντοπιοι λενε μαλιστα πως το χερι της Παναγιας στο οποιο ειναι κρυμμενο το μικρο εικονισμα ειναι παντοτε ζεστο,εχει δηλαδη την θερμοκρασια του ανθρωπινου σωματος σε σχεση με το αλλο χερι που ειναι κρυο οταν το ακουμπας.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ
Η Εικόνα της Παναγίας έχει ύψος 109 εκατοστά, πλάτος 76 εκατοστά ενώ το πάχος της είναι 3.5 εκατοστά, διαστάσεις οικείες σε δεσποτικές εικόνες.Βρισκεται δεξια στην Ωραια Πυλη αντικανονικα απο τις επιιταγες της εκκλησιαστικης ταξης δηλαδη στη θεση του Χριστου.
Ειναι φιλοτεχνημένη με την τεχνοτροπία της ρώσικης σχολής.
Είναι επενδυμένη με ασήμι και έχει δυο όψεις δηλαδη ειναι αμφιπροσωπη.Στην κύρια όψη εικονίζεται η Παναγία δεξιοκρατούσα στον τύπο της Οδηγήτριας και παριστάνεται ως τη μέση να κρατεί τον Χριστό με το δεξί χέρι, ενώ τείνει το αριστερό δείχνοντας προς αυτόν. Στο πισω μερος εικονιζεται ημισωμη η μορφη του Αγιου Νικολαου εργο εξαιρετου ζωγραφου φιλοτεχνημενη στα τελη του 14 αιωνα η αρχες του 15 αιωνα.
Η επαργυρωση της συμφωνα με την επιγραφη εγινε το 1798 απο τον Νισυριο καλλιτεχνη Παυλο Διακογεωργιου.Σε αυτην φαινεται ογκωδες το αριστερο χερι της Παναγιας που εγινε οπως ειδαμε για να κρυφτει μεσα της το πρωτο ξυλινο εικονισμα που βρεθηκε απο τον γεωργο Νισυριο.
Αποτελείται από δύο κάθετα συναρμοσμένες σανίδες και έχει σύγχρονο πρόσθετο καρφωτό πλαίσιο και στις δύο όψεις.
Το καρφωτό πλαίσιο και στις δύο όψεις της εικόνας, σε συνάφεια με τις παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια της ατελούς οπωσδήποτε συντήρησης, υποδηλώνει ότι ήταν εξαρχής αμφίγραπτη.
Με μαύρο χρώμα σημειώνονται τα ονομάτα: ΜΗ(ΤΗ)Ρ Θ(Ε)ΟΥ και I(HCOY)C X(PICTO)C.
Διακρίνονται μόνο τα πρόσωπα της Παναγίας και του Χριστού, που επιζωγραφίστηκαν, όπως φαίνεται, αρκετές φορές.
Η πιο πρόσφατη επιζωγράφηση θα πρέπει να χρονολογηθεί στην περίοδο των τελευταίων εκατό χρόνων.
Γνωστή επίσης και η «ανακαίνιση» της εικόνας ανάμεσα στο 1785 και το 1810, επί ηγουμένου Αθανασίου στη μονή Σπηλιανής, σύμφωνα με γραπτή μαρτυρία.
Πιθανώς αναφέρεται στην παραγγελία της ασημένιας επένδυσης, χωρίς να αποκλείεται και η ζωγραφική επέμβαση στα πρόσωπα ενώ η υπόλοιπη παράσταση, πλην των προσώπων, διατηρεί επιζωγράφηση, ίσως του 17ου - 18ου αιώνα.
ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Κατάμεστη εἶναι ἡ ἐκκλησία ἀπό χρυσᾶ καί ἀσημένια μονοκάντηλα καί πολυκάντηλα, δείγματα τῆς εὐλάβειας τῶν κατοίκων καί τῶν ξενιτεμένων Νισυρίων.
Γιά τά πολλά μονοκάντηλα σέ σχῆμα ποτηριοῦ, ἡ παράδοση λέει πώς ὅταν οἱ ἡγούμενοι φιλοξενοῦσαν ἐπισκέπτες καί τούς ἔκαναν τραπέζια, πάνω στό κέφι τους, ἔριχναν ἀπό ὕψος 35-40 μέτρων τά ποτήρια τους, γεμάτα κρασί, ὑποσχόμενοι πώς, ἂν τά ποτήρια δέν σπάσουν, θά φέρουν ἕνα παρόμοιο ἀσημένιο στήν Παναγιά. Καί τά ποτήρια ὄχι μόνο ἔμεναν ἄθραυστα, ἀλλά καί τό περιεχόμενό τους δέ χυνόταν.
Μπροστα απο την γεματη ασφυκτικα ταματα θαυματουργη εικονα βρισκεται και μια χρυσαργυρη καντηλα η οποια φιλοτεχνηθηκε απο τον Αντωνιο τον Πελοπονησιο το 1763 και μαλιστα η παραδοση αναφερει πως η καντηλα αυτη συνδεεται με ενα μεγαλο θαυμα.
Αυτο το μαλαματοκαπνισμένο αφιερωμα παριστάνει ενα περιστέρι μέ τό καντήλι στό ράμφος του. Ἡ παράδοση ἀναφέρει πώς, πρίν χρόνια, δυό κλέφτες σκαρφάλωσαν στό βράχο ἀπό τήν παραλία τῶν «Χοχλάκων» κι ἀνέβηκαν στό μοναστήρι, μέ πρόθεση νά κλέψουν τά ἀφιερώματα.
Ἀφοῦ τά μάζεψαν καί ἑτοιμάστηκαν νά φύγουν, ἔκλεισε ἡ πόρτα τῆς ἐκκλησιᾶς καί ἦταν ἀδύνατο νά βγοῦν. Κατατρομαγμένοι, ἀπέδωσαν τό γεγονός σέ θαῦμα τῆς Παναγιᾶς καί ἄρχισαν νά τοποθετοῦν πίσω στή θέση τους ὅσα εἶχαν πάρει, ζητώντας συγχώρεση ἀπό τή Μεγαλόχαρη. Εἶδαν τότε ἕνα περιστέρι πού κτύπησε τήν πόρτα μέ τό ράμφος του καί ἡ πόρτα ἄνοιξε διάπλατα. Οἱ μετανιωμένοι κλέφτες ἔφυγαν, τάζοντας στήν Παναγιά ἕνα καντήλι μέ τό θαυματουργό περιστέρι.
Παρόμοια εἶναι καί ἡ παράδοση γιά τό ἀσημένιο καραβάκι, πού βρίσκεται μεταξύ τῶν ἀναθημάτων. Στά ἐπαναστατικά χρόνια, ἕνας πειρατής τοῦ Αἰγαίου, πῆγε νά λεηλατήσει τό μοναστήρι καί τήν ἐκκλησιά.
Ὅταν ὅμως ξεκινοῦσε, φορτωμένος μέ λάφυρα, ἔβρισκε μπροστά του τοίχους ψηλούς καί ἀδιαπέραστους. Τότε ἄρχισε νά ζητᾶ βοήθεια καί ἡ καλόγρια πού τόν ἄκουσε τοῦ εἶπε: « Νά πᾶς νά ἀφήσεις στή Χάρη της ὅσα τῆς ἔκλεψες καί τότε Ἐκείνη θά σοῦ ἀνοίξει». Ὁ πειρατής ἀκολούθησε τή συμβουλή τῆς καλόγριας καί σάν εἶδε τό θαῦμα, προσκύνησε τήν Παναγιά , τάζοντάς της ἀσημένιο τό καράβι του.
Ἕνα σύγχρονο θαῦμα, ὅπως τό διηγήθηκε ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος Ρωμανός, ἔχει ὡς ἑξῆς:
Ὅταν ὕστερα ἀπό τή συνθηκολόγηση τῆς Ἰταλίας κατά τό Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ἦρθαν στή Νίσυρο οἱ Γερμανοί, ἀνέβηκαν στό μοναστήρι καί εἶπαν στόν ἡγούμενο πώς θά ἐγκατασταθοῦν ἐκεῖ, γιά νά προφυλάξουν τή μονή ἀπό τυχόν ἐπιδρομές τῶν Ἄγγλων. Καί ἄρχισαν ἀμέσως νά τακτοποιοῦν τά ἔπιπλα.
Τότε ὁ ἡγούμενος τούς ἀπάντησε : «Ἐγώ κύριοι, δέν εἶμαι νοικοκύρης ἐδῶ. Εἶμαι φιλοξενούμενος τῆς Κυρίας πού κατοικεῖ στό κάτω διαμέρισμα. Πηγαίνετε νά τήν δεῖτε».
Οἱ Γερμανοί κατέβηκαν καί βρέθηκαν μέσα στήν ἐκκλησιά, μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης. Τί συνέβη, μόνο αὐτοί τό γνωρίζουν. Ἐκεῖνο πού ξέρουμε εἶναι ὅτι ἀνέβηκαν τρέχοντας ἀπό τή σπηλιά τῆς ἐκκλησίας καί πηδώντας πέντε- πέντε τά σκαλιά τοῦ κάστρου ἔφυγαν πανικόβλητοι, χωρίς νά ξαναγυρίσουν.
Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΣΠΗΛΙΑΝΗΣ
Το μοναστήρι γιορτάζει στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στις 15 Αυγούστου, με πλήθος κόσμου να συρρέει στο μοναστήρι. Είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Νισύρου και γίνεται στο Μανδράκι.Επισης εορταζει και στις 10 Φεβρουαριου προς τιμη του Αγιου Χαραλαμπους.
Τό πανηγύρι βεβαια διαρκεῖ ἐννέα μέρες, 6-15 Αὐγούστου.
Την παραμονή (14/08) όλο το νησί νηστεύει, ενώ ανήμερα γίνεται μεγάλο πανηγύρι στην αυλή του Ζησιμοπούλειου Θεάτρου, με φαγητό, ποτό και χορό.
Η μουσική είναι ζωντανή και παίζουν ντόπιοι μουσικοί που κρατούν τα παραδοσιακά όργανα της Νισύρου, το βιολί, το σαντούρι και το λαούτο.
Ο χορός κρατάει μέχρι το πρωί και θα δείτε, τους κατοίκους της Νισύρους, να χορεύουν με τις παραδοσιακές φορεσιές του νησιού, με τη βράκα οι άντρες και με το κεντητό πουκάμισο οι γυναίκες. Προσφέρεται σε όλους τους επισκέπτες, κοκκινιστά ρεβίθια, λόγω νηστείας, σαλάτα και ψωμί.
Τα πλοία της γραμμής, όταν φτάνουν στο λιμάνι γεμάτα προσκυνητές από τα Δωδεκάνησα, συνηθίζουν να σφυρίζουν κάτω από το βράχο του μοναστηριού, ως ένδειξη σεβασμού στην Παναγία και σε ανταπόδοση στο χαιρετισμό, οι ντόπιοι χτυπούν τις καμπάνες της Μονής.
Εννέα μέρες πριν το πανηγύρι φτάνουν από τα γύρω νησιά γυναίκες οι λεγόμενες «εννιαμερίτισες» όπου μένουν στη μονή.
Πρόκειται για γυναίκες που επί 9 μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο μένουν στο μοναστήρι, νηστεύουν και προσεύχονται στην Παναγία.
Καθημερινά κάνουν 300 μετάνοιες και ψάλλουν το μοιρολόι της Παναγίας καθώς και διάφορα αυτοσχέδια «τραγούδια». Οἱ μετάνοιες μποροῦν νά γίνονται καί στό σπίτι, ἀλλά συνηθίζεται νά γίνονται στήν ἐκκλησία, μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Μεγαλόχαρης.
Τίς μετάνοιες συνοδεύουν μέ ἕνα εἶδος ψαλμωδίας, «τό μοιρολόι τῆς Παναγιᾶς». Τό στοιχεῖο αὐτό, εἰσαγόμενο πιθανῶς ἀπό τήν Ἱερά μονή τῆς Πάτμου ἢ τά Ἱεροσόλυμα, θυμίζει ἔντονα Μ. Παρασκευή καί στήν οὐσία ἀναπαριστᾶ τήν ἐκφορά τῆς Παναγίας.
Οι γυναίκες αυτές διακονούν τη μονή και παραμονή του πανηγυριού ετοιμάζουν το κόλλυβο της Παναγίας και μετά τον εσπερινό σερβίρονται ρεβίθια σε όλους τους προσκυνητές.
Στη χάρη της συμμετέχουν ντόπιες Νισυριές, Νισυριές από Ρόδο, Αθήνα, Αυστραλία, Αμερική και γυναίκες απο όλη την Ελλάδα καθώς και νεολαία ως τάξιμο.«Νιάμερο» κάνουν παιδιά, έφηβοι, νέες κοπέλες, γερόντισες.
Την μέρα του πανηγυριού μετά την λειτουργία γίνεται το περιβόητο "σεργιάνι", δηλαδή λιτανεύεται η εικόνα της Παναγίας μέχρι την αυλή του Ζωσιμοπούλειου όπου γίνεται και το πανηγύρι και μοιράζεται το κόλλυβο. Το μεσημέρι επιστρέφει η εικόνα πίσω στο μοναστήρι.
Το βράδυ λαμβάνει χώρα η λεγόμενη «κούπα της Παναγιάς» όπου η πρώτη γυναίκα που σέρνει το χορό κρατά μια κούπα όπου ρίχνουν μέσα χρήματα οι πανηγυριστές ώστε να συγκεντρωθεί ένα ποσό για την ενίσχυση της μονής.Ὕστερα ἀπό τό χορό τῆς κούππας, τό γλέντι συνεχίζεται μέχρι τίς πρωινές ὧρες, ὁπότε οἱ κάτοικοι συνοδεύουν «μέ τά βιολιά» τίς ἐννιαμερίτισσες καί τούς προσκυνητές στό λιμάνι καί τούς αποχαιρετουν στο ταξιδι της επιστροφης.
Καλότυχοι όσοι μπορούν να παρευρεθούν στο νιάμερο και στο πανηγύρι του Δεκαπενταύγουστου στη γιορτή της Μεγαλόχαρης.
Η Παναγια η Σπηλιανη ειναι πολυ θαυματουργη.
Σε κάθε δύσκολη στιγμή όλοι οι κάτοικοι της Νισύρου προστρέχουν στην Παναγία την Σπηλιανή, τη «Γερόντισσα» του νησιού όπως την αποκαλούν.
Αυτό φαίνεται άλλωστε και από τα εκατοντάδες τάματα που βρίσκονται επάνω στην εικόνα της. Προστρέχουν όμως και στις χαρές τους αφού στην Νίσυρο συνηθίζεται τα μυστήρια όπως οι γάμοι και οι βαπτίσεις, να γίνονται στο μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής.
Βοηθεια μας !
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Ἱερά Μονή Παναγίας Σπηλιανῆς Νισύρου
Μανδράκι, Νίσυρος 85303. Τηλ. 22420-31125 καί 22420-31253
paraklisi
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ο Γιάννης Λάτσιος στην ΕΡΤ;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
