2024-01-12 22:33:32
Τις καλές και τις κακές στιγμές που βίωσε εργαζόμενος στον σιδηρόδρομο μας αφηγήθηκε ο συνταξιούχος σιδηροδρομικός κ. Γιάννης Παπαδημητρίου.
Από τις στιγμές που έμειναν στην μνήμη του ανεξίτηλες ήταν εκείνο το συμβάν, όταν στο βαγόνι - σκευοφόρος έσπασαν τα ελατήρια πάνων από το τροχό και ο κίνδυνο να πέσουν στον κρεμνώ ήταν αμέσως.
« Προσλήφθηκα στο ΟΣΕ το 1971 με ειδικότητα τροχοπεδήτη και έδρα τον Πειραιά. Εκεί εκπαιδευτικά και εκεί δούλεψα. Πήρα μετάθεση μετά από δέκα χρόνια και πήγα για ένα χρόνο στην Αλεξανδρούπολη. Κατόπιν πήρα μετάθεση στη Θεσσαλονίκη όπου και από εδώ συνταξιοδοτήθηκα το 1999 με το βαθμό του Ελεγκτού αμαξοστοιχιών.
Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Ο σιδηρόδρομος δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Όταν ήμουν στο Πειραιά έκανα εμπορικά τρένα. Στην ουρά του τρένου ήταν το βαγόνι «Παπαφίγκος» δηλαδή το βαγόνι με την τροχοπέδη σε υψηλό σημείο.
Εκεί ήμουν σε όλη την διαδρομή, χειμώνα καλοκαίρι. Ήμουν τυχερός τόσο εγώ όσο και η σειρά μου που εκείνη την εποχή είχαν βγει τα χαρτοσέντονα τα οποία τα μαζεύαμε από τα κλινοθέσια βαγόνια. Μόνο στα κλινοθέσια βαγόνια τα στρώνανε αυτά. Βάζαμε αυτά στο σώμα μας και στα πόδια μας και έτσι γλυτώσαμε τα κρυοπαγήματα. Επικοινωνία δεν υπήρχε τότε. Όλα γίνονταν βάση του κανονισμού.
Όταν σταματούσαμε, ο προϊστάμενος που ήταν στην σκευοφόρο και στη μέση του συρμού, πήγαινε για συνεννόηση με τον μηχανοδηγό και ενημέρωνε κατόπιν τον τροχοπεδήτη για το πώς θα συνεχιστεί η πορεία. Για συμβάντα δεν είχα. Κάποιο τραγικό συμβάν δεν μου έχει τύχη. Ήμουν από τους τυχερούς. Όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη και έγινα προϊστάμενος πήρα εμπορικό τρένο από Άρνισσα για τον Άγρα με τερματικό σταθμό τη Θεσσαλονίκη.
Στη διαδρομή και σημείο που σταματήσαμε είδα τα ελατήρια που είναι πάνω από τον τροχό της σκευοφόρου σπασμένα και διαλυμένα. Ήταν νύχτα και με φακό είδα την ζημία. Εάν δεν έβλεπα την ζημιά θα φεύγαμε στον κρεμνώ. Ειδοποίησα τον μηχανοδηγό, ειχαμε τότε τηλέφωνα επικοινωνίας και αποφασίσαμε κόψουμε την σκευοφόρο και εγώ μαζί με τον τροχοπεδήτη στο φρένο και σιγά- σιγά ήρθαμε στη Διαλογή στη Θεσσαλονίκη.
Οι σχέση μου με τους συναδέλφους ήταν άψογη. Περισσότερες ώρες ήμασταν με τους συναδέλφους μας πάρα με τις οικογένειές μας. Μαζί ταξίδια 17 και 18 ώρες. Μετά από τόσα χρόνια έρχομαι στη Θεσσαλονίκη και βλέπω τους συναδέλφους μου και χαίρομαι. Έχουμε αλληλοεκτίμηση μεταξύ μας.» κατεληξε στην αφηγηση του ο κ. Παπαδημητρίου
Από τις στιγμές που έμειναν στην μνήμη του ανεξίτηλες ήταν εκείνο το συμβάν, όταν στο βαγόνι - σκευοφόρος έσπασαν τα ελατήρια πάνων από το τροχό και ο κίνδυνο να πέσουν στον κρεμνώ ήταν αμέσως.
« Προσλήφθηκα στο ΟΣΕ το 1971 με ειδικότητα τροχοπεδήτη και έδρα τον Πειραιά. Εκεί εκπαιδευτικά και εκεί δούλεψα. Πήρα μετάθεση μετά από δέκα χρόνια και πήγα για ένα χρόνο στην Αλεξανδρούπολη. Κατόπιν πήρα μετάθεση στη Θεσσαλονίκη όπου και από εδώ συνταξιοδοτήθηκα το 1999 με το βαθμό του Ελεγκτού αμαξοστοιχιών.
Τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Ο σιδηρόδρομος δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Όταν ήμουν στο Πειραιά έκανα εμπορικά τρένα. Στην ουρά του τρένου ήταν το βαγόνι «Παπαφίγκος» δηλαδή το βαγόνι με την τροχοπέδη σε υψηλό σημείο.
Εκεί ήμουν σε όλη την διαδρομή, χειμώνα καλοκαίρι. Ήμουν τυχερός τόσο εγώ όσο και η σειρά μου που εκείνη την εποχή είχαν βγει τα χαρτοσέντονα τα οποία τα μαζεύαμε από τα κλινοθέσια βαγόνια. Μόνο στα κλινοθέσια βαγόνια τα στρώνανε αυτά. Βάζαμε αυτά στο σώμα μας και στα πόδια μας και έτσι γλυτώσαμε τα κρυοπαγήματα. Επικοινωνία δεν υπήρχε τότε. Όλα γίνονταν βάση του κανονισμού.
Όταν σταματούσαμε, ο προϊστάμενος που ήταν στην σκευοφόρο και στη μέση του συρμού, πήγαινε για συνεννόηση με τον μηχανοδηγό και ενημέρωνε κατόπιν τον τροχοπεδήτη για το πώς θα συνεχιστεί η πορεία. Για συμβάντα δεν είχα. Κάποιο τραγικό συμβάν δεν μου έχει τύχη. Ήμουν από τους τυχερούς. Όταν ήρθα στη Θεσσαλονίκη και έγινα προϊστάμενος πήρα εμπορικό τρένο από Άρνισσα για τον Άγρα με τερματικό σταθμό τη Θεσσαλονίκη.
Στη διαδρομή και σημείο που σταματήσαμε είδα τα ελατήρια που είναι πάνω από τον τροχό της σκευοφόρου σπασμένα και διαλυμένα. Ήταν νύχτα και με φακό είδα την ζημία. Εάν δεν έβλεπα την ζημιά θα φεύγαμε στον κρεμνώ. Ειδοποίησα τον μηχανοδηγό, ειχαμε τότε τηλέφωνα επικοινωνίας και αποφασίσαμε κόψουμε την σκευοφόρο και εγώ μαζί με τον τροχοπεδήτη στο φρένο και σιγά- σιγά ήρθαμε στη Διαλογή στη Θεσσαλονίκη.
Οι σχέση μου με τους συναδέλφους ήταν άψογη. Περισσότερες ώρες ήμασταν με τους συναδέλφους μας πάρα με τις οικογένειές μας. Μαζί ταξίδια 17 και 18 ώρες. Μετά από τόσα χρόνια έρχομαι στη Θεσσαλονίκη και βλέπω τους συναδέλφους μου και χαίρομαι. Έχουμε αλληλοεκτίμηση μεταξύ μας.» κατεληξε στην αφηγηση του ο κ. Παπαδημητρίου
Χρήστος Γιαννακίδης
sidirodromikanea.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Κυριάκος Πιερρακάκης, Τον Σεπτέμβριο του '25 το πολλαπλό βιβλίο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
