2024-05-01 07:33:07
Το τρένο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μεταφορικά μέσα, έχει μια μοναδικότητα!
Ακολουθεί πάντα την ίδια απαρέγκλιτη γραμμική διαδρομή στο κάθε του ταξίδι – δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν αναρωτιέται, δεν χάνεται, δεν αλλάζει.
Του Χρήστου Μάρτζου
gegonota.news
Είναι αυτή η αμεταβλητότητα της πορείας του, υπαγορευμένη από τις ατσάλινες ράγες που αιχμαλωτίζουν την όποια φυγόκεντρη τάση του, που το καθιστούν μια τετριμμένη αλλά ακριβή “λογοτεχνική αναλογία” για την περιγραφή του κάθε τι μοιραίου κι αναπόφευκτου που ενώνει μία “αφετηρία” μ’ ένα “τέρμα”.
Το ταξίδι με τρένο είναι διάσπαρτο με οξύμωρα.
Δεν είναι σχεδόν ποτέ “καθαρό”, είναι όμως σχεδόν πάντα “καθαρτήριο”. Είναι αργό και συνάμα γρήγορο, ένας συρμός που δεν είναι του “συρμού”. Στα βαγόνια του αιωρούνται τ’ αόρατα ρινίσματα μιας αρχαίας σκουριάς κι απ’ τα ανοιχτά του παράθυρα μπαίνει ο φρέσκος αέρας ενός άγνωστου μέλλοντος προς το οποίο κατευθύνεται ασταμάτητο.
Οι αμαξοστοιχίες είναι παράδοξα και βαθιά διαποτισμένες με την μελαγχολία όσων δεν τις επιβιβάστηκαν, όσων έμειναν πίσω, στις αποβάθρες, να κουνάνε το χέρι για αντίο.
Εκεί, το παράπονο των ανθρώπων που βλέπουν τα “τρένα των άλλων να περνούν” ανακατεύεται με τον ενθουσιασμό και τη χαρά εκείνων που τα επιβαίνουν.
Είναι γεμάτα με όνειρα, ψυχές κι εμπορεύματα, με νέους φοιτητές και φαντάρους που ξεκινούν τώρα στο ταξίδι της ζωής τους και παππούδες που πλησιάζουν στο τέλος του δικού τους.
Έχει φτωχούς και βαθύπλούτους επιβάτες, είναι ένας ισοπεδωτικά συμπιεσμένος κοινωνικός μικρόκοσμος που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους “ταξικής επιμιξίας” και αυξάνει τις πιθανότητες μιας συλλογικής συνειδητοποίησης του ότι, σε τελική ανάλυση, ανεξαρτήτως της “θέσης” που αναγράφεται στο εισιτήριο σου κι από την οποία βιώνεις την εμπειρία του ταξιδιού ο “τελικός προορισμός” είναι ένας, κοινός κι αναπόφευκτος.
Δεν έχει σημασία αν αυτός λέγεται Κατερίνη ή Κωνσταντινούπόλη ούτε κι αν επιβαίνεις το Όριεντ Εξπρές, το Intercity ή τον Τρανσιβηρικό, είναι πάντα ένα περιπετειώδες Έπος, γραμμένο στο ίδιο, μονότονα επαναλαμβανόμενο τέμπο των σιδερένιων τροχών που χτυπούν και τέμνουν τις παράλληλες τραβέρσες….
Μα ακόμη κι αν όλα τα δρομολόγια διέπονται από “Απαράβατους Φυσικούς Κανόνες” εγώ πρέπει να σου πω για την μία “Εξαίρεση της Φύσης” Θα σου μιλήσω για την σύνοψη μιας ολόκληρης Οδύσσειας που κάποιο θαύμα μπόρεσε και στρίμωξε σε μια ορεινή διαδρομή συνολικού μήκους μόλις 16,5 χιλιομέτρων και διάρκειας “περίπου” 90 λεπτών… ή “μιας ολόκληρης ζωής”.
Την επίβλεψη της κατασκευής του δικτύου που τέθηκε σε λειτουργία το 1903, είχε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο. Ο μικρός γιος του Τζόρτζιο, (ο μελλοντικός διάσημος ζωγράφος), ήταν εκεί, παρατηρώντας από κοντά το μέσο που έμελλε αργότερα να γίνει μια σταθερή πηγή έμπνευσης στις δημιουργίες του.
Έχω τις (εντελώς αβάσιμες) υποψίες μου πως η παρουσία του παιδιού στα έργα “επηρέασε” τον σχεδιασμό του και στάθηκε ο καταλύτης που μεταμόρφωσε το απολύτως χρηστικό σε κάτι μεγαλύτερο και “μαγικότερο”.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως σχεδιάστηκε με “κύριο γνώμονα” την αγάπη ενός πατέρα που ήθελε να κάνει ένα πανέμορφο δώρο φαραωνικών διαστάσεων στο παιδί του και, κατ’ επέκταση, στα παιδιά όλου του κόσμου, κυρίως σε αυτά που κρύβουμε μέσα μας.
Το τρένο πατά πάνω στις στενότερες σιδηροδρομικές γραμμές στον κόσμο, πλάτους μόνο 60 εκατοστών κι ο “συρμός” του έχει μόλις τρια-τέσσερα μικρά βαγόνια.
Κοιτώ μάταια γύρω μου να βρω έστω κι ένα σκυθρωπό πρόσωπο. Πλήρης αποτυχία. Η μαγεία έχει ήδη αρχίσει να κάνει την δουλειά της, μεταμορφωνόμαστε σε μικρά παιδιά που θα ξεχάσουν για, λίγο έστω, την κρίση, την απλήρωτη δόση, την συνεχώς αυξανόμενη λίστα των σημείων της ανατομίας μας που τρίζουν και πονούν… Αφετηρία: Άνω Λεχώνια, ενδιάμεση στάση: Άνω Γατζέα, τέρμα: Μηλιές.
Η ανάβαση στις πλαγιές του Μαγικού Βουνού ξεκινά με τον ήχο μιας βραχνής σφυρίχτρας, ακριβώς όπως αρμόζει σε όλα τα επικά ταξίδια με τρένο…
sidirodromikanea.blogspot.com
Ακολουθεί πάντα την ίδια απαρέγκλιτη γραμμική διαδρομή στο κάθε του ταξίδι – δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν αναρωτιέται, δεν χάνεται, δεν αλλάζει.
Του Χρήστου Μάρτζου
gegonota.news
Είναι αυτή η αμεταβλητότητα της πορείας του, υπαγορευμένη από τις ατσάλινες ράγες που αιχμαλωτίζουν την όποια φυγόκεντρη τάση του, που το καθιστούν μια τετριμμένη αλλά ακριβή “λογοτεχνική αναλογία” για την περιγραφή του κάθε τι μοιραίου κι αναπόφευκτου που ενώνει μία “αφετηρία” μ’ ένα “τέρμα”.
Το ταξίδι με τρένο είναι διάσπαρτο με οξύμωρα.
Δεν είναι σχεδόν ποτέ “καθαρό”, είναι όμως σχεδόν πάντα “καθαρτήριο”. Είναι αργό και συνάμα γρήγορο, ένας συρμός που δεν είναι του “συρμού”. Στα βαγόνια του αιωρούνται τ’ αόρατα ρινίσματα μιας αρχαίας σκουριάς κι απ’ τα ανοιχτά του παράθυρα μπαίνει ο φρέσκος αέρας ενός άγνωστου μέλλοντος προς το οποίο κατευθύνεται ασταμάτητο.
Οι αμαξοστοιχίες είναι παράδοξα και βαθιά διαποτισμένες με την μελαγχολία όσων δεν τις επιβιβάστηκαν, όσων έμειναν πίσω, στις αποβάθρες, να κουνάνε το χέρι για αντίο.
Εκεί, το παράπονο των ανθρώπων που βλέπουν τα “τρένα των άλλων να περνούν” ανακατεύεται με τον ενθουσιασμό και τη χαρά εκείνων που τα επιβαίνουν.
Είναι γεμάτα με όνειρα, ψυχές κι εμπορεύματα, με νέους φοιτητές και φαντάρους που ξεκινούν τώρα στο ταξίδι της ζωής τους και παππούδες που πλησιάζουν στο τέλος του δικού τους.
Έχει φτωχούς και βαθύπλούτους επιβάτες, είναι ένας ισοπεδωτικά συμπιεσμένος κοινωνικός μικρόκοσμος που εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους “ταξικής επιμιξίας” και αυξάνει τις πιθανότητες μιας συλλογικής συνειδητοποίησης του ότι, σε τελική ανάλυση, ανεξαρτήτως της “θέσης” που αναγράφεται στο εισιτήριο σου κι από την οποία βιώνεις την εμπειρία του ταξιδιού ο “τελικός προορισμός” είναι ένας, κοινός κι αναπόφευκτος.
Δεν έχει σημασία αν αυτός λέγεται Κατερίνη ή Κωνσταντινούπόλη ούτε κι αν επιβαίνεις το Όριεντ Εξπρές, το Intercity ή τον Τρανσιβηρικό, είναι πάντα ένα περιπετειώδες Έπος, γραμμένο στο ίδιο, μονότονα επαναλαμβανόμενο τέμπο των σιδερένιων τροχών που χτυπούν και τέμνουν τις παράλληλες τραβέρσες….
Μα ακόμη κι αν όλα τα δρομολόγια διέπονται από “Απαράβατους Φυσικούς Κανόνες” εγώ πρέπει να σου πω για την μία “Εξαίρεση της Φύσης” Θα σου μιλήσω για την σύνοψη μιας ολόκληρης Οδύσσειας που κάποιο θαύμα μπόρεσε και στρίμωξε σε μια ορεινή διαδρομή συνολικού μήκους μόλις 16,5 χιλιομέτρων και διάρκειας “περίπου” 90 λεπτών… ή “μιας ολόκληρης ζωής”.
Την επίβλεψη της κατασκευής του δικτύου που τέθηκε σε λειτουργία το 1903, είχε ο Εβαρίστο Ντε Κίρικο. Ο μικρός γιος του Τζόρτζιο, (ο μελλοντικός διάσημος ζωγράφος), ήταν εκεί, παρατηρώντας από κοντά το μέσο που έμελλε αργότερα να γίνει μια σταθερή πηγή έμπνευσης στις δημιουργίες του.
Έχω τις (εντελώς αβάσιμες) υποψίες μου πως η παρουσία του παιδιού στα έργα “επηρέασε” τον σχεδιασμό του και στάθηκε ο καταλύτης που μεταμόρφωσε το απολύτως χρηστικό σε κάτι μεγαλύτερο και “μαγικότερο”.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως σχεδιάστηκε με “κύριο γνώμονα” την αγάπη ενός πατέρα που ήθελε να κάνει ένα πανέμορφο δώρο φαραωνικών διαστάσεων στο παιδί του και, κατ’ επέκταση, στα παιδιά όλου του κόσμου, κυρίως σε αυτά που κρύβουμε μέσα μας.
Το τρένο πατά πάνω στις στενότερες σιδηροδρομικές γραμμές στον κόσμο, πλάτους μόνο 60 εκατοστών κι ο “συρμός” του έχει μόλις τρια-τέσσερα μικρά βαγόνια.
Κοιτώ μάταια γύρω μου να βρω έστω κι ένα σκυθρωπό πρόσωπο. Πλήρης αποτυχία. Η μαγεία έχει ήδη αρχίσει να κάνει την δουλειά της, μεταμορφωνόμαστε σε μικρά παιδιά που θα ξεχάσουν για, λίγο έστω, την κρίση, την απλήρωτη δόση, την συνεχώς αυξανόμενη λίστα των σημείων της ανατομίας μας που τρίζουν και πονούν… Αφετηρία: Άνω Λεχώνια, ενδιάμεση στάση: Άνω Γατζέα, τέρμα: Μηλιές.
Η ανάβαση στις πλαγιές του Μαγικού Βουνού ξεκινά με τον ήχο μιας βραχνής σφυρίχτρας, ακριβώς όπως αρμόζει σε όλα τα επικά ταξίδια με τρένο…
sidirodromikanea.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ευχές από το Γραφείο Τύπου της Νέας Δημοκρατίας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
