Στάσις ἡ ὁποία νά ἐλέγχη τούς ἰσχυρούς
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Προκλητικὸ εἶναι τὸ φαινόμενο μερικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ φέρουν ἕνα ἐφήμερο ἀξίωμα στὴν κοινωνία, νὰ φανερώνουν τὴν ἀνήθικη προσωπική τους ζωὴ ἢ νὰ τὴν γνωστοποιοῦν ἄλλοι. Καὶ ὅμως ὑπάρχουν πολλοὶ ἀνεύθυνοι καὶ ἐπιπόλαιοι ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ποὺ τοὺς χειροκτροτοῦν, τοὺς συμπαθοῦν, τοὺς θαυμάζουν γιὰ τὸ θράσος ποὺ ἔχουν νὰ λένε ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ὄχι σπάνια, ὅταν εἶναι πολιτικοί, νὰ τοὺς ψηφίζουν, γιὰ νὰ λύσουν τὰ προβλήματα τοῦ χειμαζόμενου λαοῦ!
Στὴν ἐποχὴ μας εἶναι σὲ ἀφθονία οἱ ἄνθρωποι τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας, ποὺ δὲν ἔχουν χριστιανικὸ ἦθος καὶ ἀγωνίζονται νὰ διαμορφώσουν στὸ λαὸ τὸ δικό τους διεστραμμένο «ἦθος»! Ἔτσι βλέπουμε ἀθέους νὰ εἶναι ὑπὲρ τῶν ἐλεύθερων συμβιώσεων, νὰ νομοθετοῦν ποικίλα σύμφωνα συμβίωσης, νὰ ὑπερασπίζονται καὶ νὰ προστατεύουν τοὺς ὁμοφυλόφιλους, νὰ χαρακτηρίζουν πολλὰ ἁμαρτήματα ὡς «δικαιώματα», ποὺ πρέπει νὰ εἶναι σεβαστὰ καὶ πολλὰ ἄλλα, ποὺ ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴ χριστιανικὴ ἠθική.
Ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ κάποτε εἶναι ἰσχυροὶ στὴν κοινωνία λόγῳ ἀξιώματος ἢ εἶναι αἱρετοὶ κι ἔχουν μερίδα τοῦ λαοῦ μὲ τὸ μέρος τους, ὁ συνειδητὸς κληρικὸς καὶ ὁ λαϊκὸς πού θρησκεύει ποιὰ στάση πρέπει νὰ τηροῦν; Ὁ προβληματισμὸς εἶναι σὲ πολλοὺς καὶ παραμένει, γιατί ἐκεῖνοι ἀπ’ τοὺς ὁποίους περιμένουν ἀπάντηση, δηλαδὴ οἱ μητροπολίτες, δὲν σχολιάζουν τὰ κακῶς κείμενα, δὲν ἀνησυχοῦν καὶ εἶναι συμβιβασμένοι μὲ τοὺς ἄσχετους περὶ τὴν πίστη ἄρχοντες τοῦ κόσμου
Ὁ συνειδητὸς λοιπὸν χριστιανὸς παραμένει μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀξιωματούχους, δὲν ἀποδέχεται τὶς ἐπιλογές τους καὶ γενικὰ ἡ στάση του εἶναι τέτοια ποὺ νὰ φανερώνει ὅτι διαφωνεῖ μαζί τους καὶ ποτὲ δὲν θὰ γίνει ὑποχείριό τους, ὅση ὑποκρισία κι ἂν ἔχουν στὶς κοινωνικὲς σχέσεις ἐκεῖνοι. Νὰ μὴ ζητάει τίποτα ἀπ’ αὐτούς, νὰ μὴ ἐμπιστεύεται τὶς ὑποσχέσεις τους καὶ ποτὲ νὰ μὴ γίνεται ἄμεσος ἢ ἔμμεσος συνεργάτης τους. Ἀλίμονο, ἂν βρεθεῖ κοντὰ τους καί ἂν συμφωνήσει μὲ τὶς ἀποφάσεις τους καὶ τὶς πράξεις τους. Γιὰ νὰ τὸ πετύχει, φυσικά, αὐτὸ πρέπει νὰ ἔχει τόλμη, παρρησία καὶ σταθερότητα. Νὰ μὴ ὑποχωρεῖ μὲ τὴ σκέψη «τί νὰ κάνω, αὐτὸς εἶναι ὁ κόσμος σήμερα». Προφανῶς, ὁ κόσμος καὶ οἱ ἄρχοντές του στὴν πλειονότητα τέτοιος εἶναι ἀλλά, δὲν θὰ γίνει καὶ ὁ συνειδητὸς χριστιανὸς τὸ ἴδιο. Ἀντίθετα, πρέπει νὰ δίνει τὴ μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ, νὰ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ νὰ ἠρεμεῖ. Νὰ ἔχει τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἰσχυρότερος ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ κόσμου καὶ νὰ συνεχίζει τὴν πνευματική του ζωὴ παραμένοντας παντελῶς ἀνεπηρέαστος ἀπὸ ὅσα ἁμαρτωλὰ βλέπει στὴν κοινωνία. Κάθε λογισμὸς ὅτι πρέπει νὰ μειώσει τὴν ἀντίδρασή του, γιὰ νὰ πετύχει κάτι ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει, πρέπει νὰ καταπολεμεῖται. Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ «δὲν εἶναι κάλαμος ὑπὸ ἀνέμου σαλευόμενος». Οἱ ἐντυπώσεις ποὺ προκαλεῖ στοὺς ἁμαρτωλοὺς ἡ στάση του, νὰ τὸν ἀφήνουν ἀδιάφορο καὶ τὰ πικρὰ σχόλιά τους νὰ τὰ ρίχνει στὸν κάλαθο τῆς λήθης, ὡς παιδαριώδη, ἀνόητα καὶ ἄχρηστα.
Ορθόδοξος Τύπος
thriskeftika
