2012-07-04 01:40:03
Πέρυσι τέτοια μέρα, διάβαζα ασταμάτητα , γεμάτη καρδιοχτύπι για την εξεταστική στο ΕΑΠ.
Μικρή; Όχι. Ανέμελη; ΌΧΙ.
Μάνα με δύο παιδιά εφήβους, σύζυγος, νοικοκυρά, με μια δουλειά on/off, γεμάτη άγχος για την επιβίωση αλλά με όνειρα και χαρά γιατί υπήρχε το πανεπιστήμιο, ο δικός μου κόσμος, η δική μου “πολυτέλεια” να φορτίσω τις μπαταρίες μου και να συνεχίσω να αγωνίζομαι για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. ΌΧΙ για ένα ΖΟΦΕΡΟ ΑΥΡΙΟ χωρίς ΜΕΛΛΟΝ που εσείς κύριοι της πολιτικής φροντίσατε με επιτυχία να στερήσετε τόσο από μένα αλλά κυρίως από τα παιδιά μου, ασύστολα, ασύδοτα και χωρίς ίχνος μετάνοιας. ΌΧΙ για ένα ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΟ ΠΑΡΟΝ στο οποίο καλούμαι να παλέψω με νύχια και με δόντια για να επιζήσω, να υπάρξω. Και βέβαια χωρίς ανάσα, ούτε καν για αυτό που εγώ τουλάχιστον θεωρούσα, μια μικρή "απόδραση στον παράδεισο".
Φέτος κάθομαι και πάλι μπροστά στον υπολογιστή μου, αυτή τη φορά όχι για να διαβάσω τις περιλήψεις της φιλοσοφίας ή της λογοτεχνίας, αλλά προσπαθώντας να βρω τη δύναμη να πατήσω το κουμπί της αναβολής βάζοντας φρένο χωρίς τη θέλησή μου στα δικά μου όνειρα
. Και αυτό γιατί οι αγαπητοί κύριοι του ΕΑΠ που υπάρχουν σε αυτόν το χώρο με τα δικά μας χρήματα, αποφάσισαν να πατήσουν πάνω στα όνειρά μας και να δείξουν για μια ακόμα φορά το ανάλγητο πρόσωπό τους με φθηνές και απαξιωτικές δικαιολογίες. Εμμέσως πλην σαφώς μας περνούν το μήνυμα ότι πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που μας έκαναν μείωση 50 ολόκληρα ευρώ και από 700 η ενότητα μειώθηκε σε 650, όταν οι μισθοί των περισσότερων από εμάς δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ. Πρέπει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που μας πέταξαν στα μούτρα κάποιους γελοίους οικονομικούς διακανονισμούς χωρίς να διστάσουν να εμπορευτούν και να ευτελίσουν την όρεξή μας για μάθηση και πνευματική αφύπνιση. Εάν μας αρέσει. Εάν όχι, δεν τρέχει τίποτα.
Λοιπόν κύριοι, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Δεν θέλουμε να σταματήσει εδώ το ταξίδι της γνώσης. Όμως δεν μας αρέσουν και οι εκβιασμοί κυρίως όταν αυτοί έχουν ως «διακύβευμα» την αξιοπρέπεια μας.
Θα πατήσω το κουμπί αλλά όχι αυτό της ΑΝΑΒΟΛΗΣ δεν έχει νόημα. Εφόσον σε αυτό τον όλεθρο που μας περιβάλλει δεν έχει ιδρώσει στο ελάχιστο το αυτάκι σας, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Πατάω λοιπόν το κουμπί της ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ. Δεν σας έχω ανάγκη για να ζήσω το όνειρο μου. Δεν έχω ανάγκη να με απορρίπτετε εσείς ως έναν άλλο αριθμό που δεν μπόρεσε να πληρώσει τα «τριάκοντα αργύρια». Δεν έχω ανάγκη τη μόρφωση που προσφέρετε όταν αυτή στερείται ήθους και αξιοπρέπειας. Το μόνο που ήθελα ήταν μια ευκαιρία να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να αποτελέσω παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μου. Να είστε σίγουροι ότι με κάποιον τρόπο, θα τα καταφέρω. Χωρίς όμως να σκύψω το κεφάλι, ΡΑΓΙΑΣ σε ένα αδηφάγο και απάνθρωπο σύστημα δίχως αξίες και αρχές.
Αναγνώστρια
Tromaktiko
Μικρή; Όχι. Ανέμελη; ΌΧΙ.
Μάνα με δύο παιδιά εφήβους, σύζυγος, νοικοκυρά, με μια δουλειά on/off, γεμάτη άγχος για την επιβίωση αλλά με όνειρα και χαρά γιατί υπήρχε το πανεπιστήμιο, ο δικός μου κόσμος, η δική μου “πολυτέλεια” να φορτίσω τις μπαταρίες μου και να συνεχίσω να αγωνίζομαι για ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ. ΌΧΙ για ένα ΖΟΦΕΡΟ ΑΥΡΙΟ χωρίς ΜΕΛΛΟΝ που εσείς κύριοι της πολιτικής φροντίσατε με επιτυχία να στερήσετε τόσο από μένα αλλά κυρίως από τα παιδιά μου, ασύστολα, ασύδοτα και χωρίς ίχνος μετάνοιας. ΌΧΙ για ένα ΝΤΡΟΠΙΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΟ ΠΑΡΟΝ στο οποίο καλούμαι να παλέψω με νύχια και με δόντια για να επιζήσω, να υπάρξω. Και βέβαια χωρίς ανάσα, ούτε καν για αυτό που εγώ τουλάχιστον θεωρούσα, μια μικρή "απόδραση στον παράδεισο".
Φέτος κάθομαι και πάλι μπροστά στον υπολογιστή μου, αυτή τη φορά όχι για να διαβάσω τις περιλήψεις της φιλοσοφίας ή της λογοτεχνίας, αλλά προσπαθώντας να βρω τη δύναμη να πατήσω το κουμπί της αναβολής βάζοντας φρένο χωρίς τη θέλησή μου στα δικά μου όνειρα
Λοιπόν κύριοι, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ. Δεν θέλουμε να σταματήσει εδώ το ταξίδι της γνώσης. Όμως δεν μας αρέσουν και οι εκβιασμοί κυρίως όταν αυτοί έχουν ως «διακύβευμα» την αξιοπρέπεια μας.
Θα πατήσω το κουμπί αλλά όχι αυτό της ΑΝΑΒΟΛΗΣ δεν έχει νόημα. Εφόσον σε αυτό τον όλεθρο που μας περιβάλλει δεν έχει ιδρώσει στο ελάχιστο το αυτάκι σας, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ. Πατάω λοιπόν το κουμπί της ΔΙΑΓΡΑΦΗΣ. Δεν σας έχω ανάγκη για να ζήσω το όνειρο μου. Δεν έχω ανάγκη να με απορρίπτετε εσείς ως έναν άλλο αριθμό που δεν μπόρεσε να πληρώσει τα «τριάκοντα αργύρια». Δεν έχω ανάγκη τη μόρφωση που προσφέρετε όταν αυτή στερείται ήθους και αξιοπρέπειας. Το μόνο που ήθελα ήταν μια ευκαιρία να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να αποτελέσω παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μου. Να είστε σίγουροι ότι με κάποιον τρόπο, θα τα καταφέρω. Χωρίς όμως να σκύψω το κεφάλι, ΡΑΓΙΑΣ σε ένα αδηφάγο και απάνθρωπο σύστημα δίχως αξίες και αρχές.
Αναγνώστρια
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Μπορείς να είσαι φίλος με την "πρώην";
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
