2012-07-05 08:46:53
του Γ. Π. Μαλούχου
Υπάρχει κάτι κρίσιμο για το οποίο όμως σπάνια συζητάμε, ενώ σαν δηλητηριώδες φυτό έχει καταλάβει πλέον σχεδόν τα πάντα: ο παράγων κόπωση. Φτάνοντας μέχρις εδώ, μπροστά σε μία ακόμα πολύ κρίσιμη φάση κι έχοντας περάσει τα μύρια όσα τα δύο τελευταία χρόνια, η ελληνική κοινωνία συνολικά είναι πλέον αντιμέτωπη και με αυτόν τον εξαιρετικά ισχυρό και επικίνδυνο αντίπαλο που, δυστυχώς, τα σημάδια του είναι πλέον εμφανή σε όλα τα επίπεδα: στην ικανότητα των ανθρώπων να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητα η οποία είναι οριακά δυσβάσταχτη, στη δυνατότητα του κράτους να συνεχίσει να λειτουργεί στοιχειωδώς αποτελεσματικά, ιδίως ως προς την επίτευξη των πιο κρίσιμων στόχων του, που, επίσης δυστυχώς, έχουν όλο αυτό τον καιρό επικεντρωθεί στην εύκολη λύση της αφαίμαξης εκείνου του μέρους του πληθυσμού που ήταν ο πιο εύκολος στόχος.
Η φοροδοτική ικανότητα όσων πληρώνουν έχει αληθινά εξαντληθεί, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά που καρκινοβατούν είναι πια σε απίστευτα μεγάλο αριθμό, ενώ, στο ίδιο διάστημα, πολύ χρήμα έχει αφεθεί να φύγει, όπως φαίνεται, οριστικά από τη χώρα.
Όπως είναι φυσικό, η κόπωση επηρεάζει εξίσου και την αμιγώς πολιτική λειτουργία. Οποιος δεν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του αντιλαμβάνεται ότι ειδικά στο θέμα αιχμής, κατά βάθος κυριαρχεί πλέον μια ανακύκλωση προσώπων και λειτουργιών που έχουν σε μεγάλο βαθμό ήδη δοκιμαστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σε διάφορους ρόλους στο παρελθόν, με αποτελέσματα που, σε γενικές γραμμές, δεν κατάφεραν να σπάσουν τους πολλούς κι επάλληλους φαύλους κύκλους των προβλημάτων, τα οποία έχουν πλέον διογκωθεί δραματικά. Τέλος, άλλη μια διάσταση επιβαρύνει συνεχώς την κατάσταση: οι διάφορες βολές απ’ έξω, όπως οι χθεσινές βρετανικές δηλώσεις στις οποίες ορθότατα αντέδρασε σκληρά και άμεσα το υπουργείο Εξωτερικών.
Δυστυχώς όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα, ανεξάρτητα πια από προθέσεις, ίσως ακόμα και από ικανότητες. Κι αυτή η κόπωση, έχει και την ιδιότητα να αυτοτροφοδοτείται πέρα και από τα αρχικά αντικειμενικά της αίτια, τα ούτως ή άλλως εξαιρετικά σύνθετα. Γι αυτό και το μεγαλύτερο ίσως από τα στοιχήματα που έχει μπροστά της η νέα κυβέρνηση, είναι το πώς, με αυτά τα δεδομένα θα βρει τις δυνάμεις, τις ιδέες, την ενέργεια και τα μέσα να ανασχέσει κάπως το κλίμα της κόπωσης και της φθοράς, η οποία, και αντικειμενικά και ψυχολογικά κινείται πια πολύ ταχύτερα από ότι σε κάθε άλλη εποχή, την ώρα δε που και η πραγματική εξωτερική πίεση αναμένεται να αυξηθεί πολύ, όπως άλλωστε και η εσωτερική.
Αυτό, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Στην ουσία, απαιτείται πλέον ένα είδος συνολικού «θαύματος» για να τα υπερβεί όλα αυτά η χώρα, το οποίο μοιάζει να υπερβαίνει τις υφιστάμενες δυνατότητες.
Μοιάζει σα να χρειάζεται ένα θαύμα. Και μακάρι οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη της χώρας να βρουν τους τρόπους να το εμπνεύσουν. Αλλά επειδή θαύματα δεν γίνονται, ούτε πρέπει να τα περιμένει κανείς, ένας τρόπος απομένει: συγκεκριμένα, απτά, άμεσα βήματα, που θα δώσουν πάλι μια κάποια ανάσα, μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να κινηθεί. Αυτά πρέπει να βρει αυτή τη στιγμή η χώρα τις δυνάμεις να κάνει, εκεί πρέπει να νικήσει (και) την κόπωση, γιατί από αυτά είναι που μπορεί ίσως να αρχίσει να φαίνεται κάποιο φως πηγη:tovima
Υπάρχει κάτι κρίσιμο για το οποίο όμως σπάνια συζητάμε, ενώ σαν δηλητηριώδες φυτό έχει καταλάβει πλέον σχεδόν τα πάντα: ο παράγων κόπωση. Φτάνοντας μέχρις εδώ, μπροστά σε μία ακόμα πολύ κρίσιμη φάση κι έχοντας περάσει τα μύρια όσα τα δύο τελευταία χρόνια, η ελληνική κοινωνία συνολικά είναι πλέον αντιμέτωπη και με αυτόν τον εξαιρετικά ισχυρό και επικίνδυνο αντίπαλο που, δυστυχώς, τα σημάδια του είναι πλέον εμφανή σε όλα τα επίπεδα: στην ικανότητα των ανθρώπων να αντεπεξέλθουν στην καθημερινότητα η οποία είναι οριακά δυσβάσταχτη, στη δυνατότητα του κράτους να συνεχίσει να λειτουργεί στοιχειωδώς αποτελεσματικά, ιδίως ως προς την επίτευξη των πιο κρίσιμων στόχων του, που, επίσης δυστυχώς, έχουν όλο αυτό τον καιρό επικεντρωθεί στην εύκολη λύση της αφαίμαξης εκείνου του μέρους του πληθυσμού που ήταν ο πιο εύκολος στόχος.
Η φοροδοτική ικανότητα όσων πληρώνουν έχει αληθινά εξαντληθεί, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά που καρκινοβατούν είναι πια σε απίστευτα μεγάλο αριθμό, ενώ, στο ίδιο διάστημα, πολύ χρήμα έχει αφεθεί να φύγει, όπως φαίνεται, οριστικά από τη χώρα.
Όπως είναι φυσικό, η κόπωση επηρεάζει εξίσου και την αμιγώς πολιτική λειτουργία. Οποιος δεν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του αντιλαμβάνεται ότι ειδικά στο θέμα αιχμής, κατά βάθος κυριαρχεί πλέον μια ανακύκλωση προσώπων και λειτουργιών που έχουν σε μεγάλο βαθμό ήδη δοκιμαστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και σε διάφορους ρόλους στο παρελθόν, με αποτελέσματα που, σε γενικές γραμμές, δεν κατάφεραν να σπάσουν τους πολλούς κι επάλληλους φαύλους κύκλους των προβλημάτων, τα οποία έχουν πλέον διογκωθεί δραματικά. Τέλος, άλλη μια διάσταση επιβαρύνει συνεχώς την κατάσταση: οι διάφορες βολές απ’ έξω, όπως οι χθεσινές βρετανικές δηλώσεις στις οποίες ορθότατα αντέδρασε σκληρά και άμεσα το υπουργείο Εξωτερικών.
Δυστυχώς όμως, είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή είναι η πραγματικότητα, ανεξάρτητα πια από προθέσεις, ίσως ακόμα και από ικανότητες. Κι αυτή η κόπωση, έχει και την ιδιότητα να αυτοτροφοδοτείται πέρα και από τα αρχικά αντικειμενικά της αίτια, τα ούτως ή άλλως εξαιρετικά σύνθετα. Γι αυτό και το μεγαλύτερο ίσως από τα στοιχήματα που έχει μπροστά της η νέα κυβέρνηση, είναι το πώς, με αυτά τα δεδομένα θα βρει τις δυνάμεις, τις ιδέες, την ενέργεια και τα μέσα να ανασχέσει κάπως το κλίμα της κόπωσης και της φθοράς, η οποία, και αντικειμενικά και ψυχολογικά κινείται πια πολύ ταχύτερα από ότι σε κάθε άλλη εποχή, την ώρα δε που και η πραγματική εξωτερική πίεση αναμένεται να αυξηθεί πολύ, όπως άλλωστε και η εσωτερική.
Αυτό, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Στην ουσία, απαιτείται πλέον ένα είδος συνολικού «θαύματος» για να τα υπερβεί όλα αυτά η χώρα, το οποίο μοιάζει να υπερβαίνει τις υφιστάμενες δυνατότητες.
Μοιάζει σα να χρειάζεται ένα θαύμα. Και μακάρι οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη της χώρας να βρουν τους τρόπους να το εμπνεύσουν. Αλλά επειδή θαύματα δεν γίνονται, ούτε πρέπει να τα περιμένει κανείς, ένας τρόπος απομένει: συγκεκριμένα, απτά, άμεσα βήματα, που θα δώσουν πάλι μια κάποια ανάσα, μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να κινηθεί. Αυτά πρέπει να βρει αυτή τη στιγμή η χώρα τις δυνάμεις να κάνει, εκεί πρέπει να νικήσει (και) την κόπωση, γιατί από αυτά είναι που μπορεί ίσως να αρχίσει να φαίνεται κάποιο φως πηγη:tovima
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αναγνώστης αναφέρει: Cosmote -Ρόδος-Σήμα "μπανάνα"
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ρ.ΚΟΡΟΜΗΛΑ: Το έριξε στη συγγραφή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
