2012-07-05 16:06:06
Γράφει ο Μανόλης Δημελλάς
Ερωτευμένοι με το διαφορετικό, σαν το όνειρο να είναι άλλοι τόποι πιο λάγνοι, πιο εξωτικοί, μακρινοί, μα που ποτέ δεν θα τους φτάσουμε. Κάπως έτσι είναι οι αριστεροί στο σύνολο τους.
Ο ψυχοθεραπευτής μα και κολλητός φίλος, στην προσπάθειά του να μου εξηγήσει για τους σημαντικούς «άλλους» στη ζωή μας και τη μοιραία σύγκρουση που βιώνουμε μαζί τους, τα χάνει.
Ικαριώτης, αριστερός, που δίνει τη μάχη του στη ζωή τουλάχιστον διαβάζοντας τα σχήματα που ανεβάζουμε από το ασυνείδητο και.. προσπαθεί να τα ερμηνεύσει.
Ανάλογα με την αρχική πολιτική μας κατεύθυνση σχηματίζουμε σκληρά στερεότυπα. Ακούς «δεξιός» και σκέφτεσαι σκληρός, καπιταλιστής, αδιαπραγμάτευτος σε απόψεις και αξίες.
Είναι ο Σαμαράς, όμως, που μάζεψε την κόρη του Μητσοτάκη, έτσι απλά και σε μια νύχτα έγινε ένας γάμος χωρίς λόγια, περιττές και ανούσιες κουβέντες.
Η Αριστερά από την άλλη, με τον Τζέημς Ντην της μπροστάρη, ενώ περιμένεις να είναι τουλάχιστον δεκτική, ουσιαστική και αυτά που λέει να τα εννοεί, είναι ακριβώς το αντίθετο.
Αναρωτιέται ολόκληρος ο κόσμος, πώς μπορούν τα προσωπικά τους θέματα να είναι πέρα και πάνω από την ιστορική αναγκαιότητα της εποχής;
Το κόμμα του Περισσού περιμένει σαν μια θρησκευτική αίρεση το τέλος για γίνει η δικιά τους αρχή. Οποιαδήποτε άλλη άποψη ανήκει σε άλλο Θεό (αν δεν είναι αυτό στερεότυπο τι μπορεί να είναι), ένα παράδειγμα της τραγικότητας, σε προσωπικές συζητήσεις αναφέρουν οτι ακόμη και τα κοινωνικά δίκτια (facebook) δεν έχουν νόημα, παρακολουθούνται, στέκονται λοιπόν στο μικρό δικό τους κύκλο και κάθε ένας έξω από αυτούς με διαφορετική άποψη είναι αιρετικός.
Ο Συριζα, με τη φωτογένειά του παίρνει φαλάγγι κάθε διαφορετικό, περιμένει και αυτός τη δικιά του Άνοιξη αν και προτιμά να κουνά δάχτυλα, προσπαθεί να στηρίξει την επιφάνεια , όμως παραλείπει την πρόταση που θα τον εντάξει στο σύνολο των κοινωνικών δομών.
Τέλος, η ΔΗΜΑΡ αποφασίζει να συνεργαστεί, μα οι δικές της συνιστώσες αρχίζουν πριν ακόμη ξεκινήσει κοινές εμφανίσεις η ορχήστρα, να παίζουν μεταξύ τους άλλους μάλλον ρυθμούς, σολάρουν μοναχικά.
Όλοι μαζί αλληλοκατηγορούνται, διαφωνούν και δείχνουν πως λίγο ενδιαφέρονται για τον κόσμο, μα περισσότερο για την προσωπική τους διαδρομή. Φυσικά για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι.
Από τη μια το παραδοσιακό μοντέλο σκληρά περιχαρακωμένο, από την άλλη η υπόλοιπη κοινοβουλευτική Αριστερά μέσα σε αοριστολογίες, αποφεύγει την όποια επικοινωνία, προβάλλοντας τόσο ισχυρά στερεότυπα που δεν αφήνουν περιθώρια για πολιτικό ακόμη και ανθρώπινο σμίξιμο.
Ευτυχώς ο καθημερινός κόσμος αναγνωρίζει πια την ανάγκη τους για βιλαέτια, για μικρά μαγαζάκια, που άλλοι από αυτούς σε ρυθμούς τζάζ, μα άλλοι μέσα από μεσαιωνικά μπαρόκ κομμάτια, ψάχνουν με αγωνία για πελάτες ή κουφούς θεατές.
Είναι μια στιγμή που η συλλογικότητά μας τραβά μια μεγάλη κρίση, σε όλη αυτή την πορεία οι ατομικές τοποθετήσεις, η αυτοαντίληψή μας καθορίζει και την κονωνικότητά μας. Οι στενοί κύκλοι των κομματικών μηχανισμών το μόνο που παράγουν είναι το ολοένα και περισσότερο γύρισμα της πλάτης του κόσμου τους, την αυξανόμενη αμφισβήτηση στην δυναμική τους.
Τελικά, ποια θεραπεία θα τραβήξουμε; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τους «πολιτικά σημαντικούς «άλλους» της ζωής μας»;
Στην καθημερινή ζωή ο ψυχοθεραπευτής και φίλος, ο Γιάννης, προτείνει τη σύγκρουση, το μαχαίρωμα, φυσικά στα λόγια και αυστηρά με εποπτεία, στη διάρκεια της θεραπείας. Ο στόχος δεν είναι άλλος από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τα μοιραία πρόσωπα που μας καθόρισαν.
Ίσως μια τέτοια θέση να βοηθούσε γόνιμα, όλα αυτά τα καρφωμένα με στερεότυπα κόμματα που καταλήγουν να προσφέρουν μοναχά ένα χτένισμα μπροστά στο καθρέφτη του χρόνου τους.
Kafeneio
Ερωτευμένοι με το διαφορετικό, σαν το όνειρο να είναι άλλοι τόποι πιο λάγνοι, πιο εξωτικοί, μακρινοί, μα που ποτέ δεν θα τους φτάσουμε. Κάπως έτσι είναι οι αριστεροί στο σύνολο τους.
Ο ψυχοθεραπευτής μα και κολλητός φίλος, στην προσπάθειά του να μου εξηγήσει για τους σημαντικούς «άλλους» στη ζωή μας και τη μοιραία σύγκρουση που βιώνουμε μαζί τους, τα χάνει.
Ικαριώτης, αριστερός, που δίνει τη μάχη του στη ζωή τουλάχιστον διαβάζοντας τα σχήματα που ανεβάζουμε από το ασυνείδητο και.. προσπαθεί να τα ερμηνεύσει.
Ανάλογα με την αρχική πολιτική μας κατεύθυνση σχηματίζουμε σκληρά στερεότυπα. Ακούς «δεξιός» και σκέφτεσαι σκληρός, καπιταλιστής, αδιαπραγμάτευτος σε απόψεις και αξίες.
Είναι ο Σαμαράς, όμως, που μάζεψε την κόρη του Μητσοτάκη, έτσι απλά και σε μια νύχτα έγινε ένας γάμος χωρίς λόγια, περιττές και ανούσιες κουβέντες.
Η Αριστερά από την άλλη, με τον Τζέημς Ντην της μπροστάρη, ενώ περιμένεις να είναι τουλάχιστον δεκτική, ουσιαστική και αυτά που λέει να τα εννοεί, είναι ακριβώς το αντίθετο.
Αναρωτιέται ολόκληρος ο κόσμος, πώς μπορούν τα προσωπικά τους θέματα να είναι πέρα και πάνω από την ιστορική αναγκαιότητα της εποχής;
Το κόμμα του Περισσού περιμένει σαν μια θρησκευτική αίρεση το τέλος για γίνει η δικιά τους αρχή. Οποιαδήποτε άλλη άποψη ανήκει σε άλλο Θεό (αν δεν είναι αυτό στερεότυπο τι μπορεί να είναι), ένα παράδειγμα της τραγικότητας, σε προσωπικές συζητήσεις αναφέρουν οτι ακόμη και τα κοινωνικά δίκτια (facebook) δεν έχουν νόημα, παρακολουθούνται, στέκονται λοιπόν στο μικρό δικό τους κύκλο και κάθε ένας έξω από αυτούς με διαφορετική άποψη είναι αιρετικός.
Ο Συριζα, με τη φωτογένειά του παίρνει φαλάγγι κάθε διαφορετικό, περιμένει και αυτός τη δικιά του Άνοιξη αν και προτιμά να κουνά δάχτυλα, προσπαθεί να στηρίξει την επιφάνεια , όμως παραλείπει την πρόταση που θα τον εντάξει στο σύνολο των κοινωνικών δομών.
Τέλος, η ΔΗΜΑΡ αποφασίζει να συνεργαστεί, μα οι δικές της συνιστώσες αρχίζουν πριν ακόμη ξεκινήσει κοινές εμφανίσεις η ορχήστρα, να παίζουν μεταξύ τους άλλους μάλλον ρυθμούς, σολάρουν μοναχικά.
Όλοι μαζί αλληλοκατηγορούνται, διαφωνούν και δείχνουν πως λίγο ενδιαφέρονται για τον κόσμο, μα περισσότερο για την προσωπική τους διαδρομή. Φυσικά για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι.
Από τη μια το παραδοσιακό μοντέλο σκληρά περιχαρακωμένο, από την άλλη η υπόλοιπη κοινοβουλευτική Αριστερά μέσα σε αοριστολογίες, αποφεύγει την όποια επικοινωνία, προβάλλοντας τόσο ισχυρά στερεότυπα που δεν αφήνουν περιθώρια για πολιτικό ακόμη και ανθρώπινο σμίξιμο.
Ευτυχώς ο καθημερινός κόσμος αναγνωρίζει πια την ανάγκη τους για βιλαέτια, για μικρά μαγαζάκια, που άλλοι από αυτούς σε ρυθμούς τζάζ, μα άλλοι μέσα από μεσαιωνικά μπαρόκ κομμάτια, ψάχνουν με αγωνία για πελάτες ή κουφούς θεατές.
Είναι μια στιγμή που η συλλογικότητά μας τραβά μια μεγάλη κρίση, σε όλη αυτή την πορεία οι ατομικές τοποθετήσεις, η αυτοαντίληψή μας καθορίζει και την κονωνικότητά μας. Οι στενοί κύκλοι των κομματικών μηχανισμών το μόνο που παράγουν είναι το ολοένα και περισσότερο γύρισμα της πλάτης του κόσμου τους, την αυξανόμενη αμφισβήτηση στην δυναμική τους.
Τελικά, ποια θεραπεία θα τραβήξουμε; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τους «πολιτικά σημαντικούς «άλλους» της ζωής μας»;
Στην καθημερινή ζωή ο ψυχοθεραπευτής και φίλος, ο Γιάννης, προτείνει τη σύγκρουση, το μαχαίρωμα, φυσικά στα λόγια και αυστηρά με εποπτεία, στη διάρκεια της θεραπείας. Ο στόχος δεν είναι άλλος από το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τα μοιραία πρόσωπα που μας καθόρισαν.
Ίσως μια τέτοια θέση να βοηθούσε γόνιμα, όλα αυτά τα καρφωμένα με στερεότυπα κόμματα που καταλήγουν να προσφέρουν μοναχά ένα χτένισμα μπροστά στο καθρέφτη του χρόνου τους.
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τo GP της M. Βρετανίας στην TV
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τουρκία: Πορεία στο τεχνολογικό της μέλλον…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
