2012-07-10 23:07:15
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Στις διπλές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου εξελίχθηκε μια απόπειρα εκτροχιασμού της χώρας.
Εκτροχιασμού όχι από μια πολιτική (κάτι απολύτως θεμιτό) ή από ένα Μνημόνιο (κάτι ενδεχομένως αναγκαίο).
Αλλά εκτροχιασμού από τις πάγιες ιδεολογικές, κοινωνικές και πολιτειακές συντεταγμένες της.
Δεν ήταν μια προσπάθεια αλλαγής. Ηταν μια απόπειρα ανατροπής.
Και σε αυτήν συνέπραξαν πάσης φύσεως παράγοντες και συμφέροντα. Συνέπραξαν κάθε είδους υστερήσεις και καθυστερήσεις. Κάθε μορφής προσδοκίες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες.
Από τα δυο απώτερα άκρα του πολιτικού φάσματος έως τους χρεοκοπημένους επιχειρηματίες που επενδύουν στη δραχμή.
Από διάφορους υποκόσμους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας έως τους απελπισμένους της κοινωνίας.
Από τους «απ' έξω» έως τους «από κάτω».
Η απόπειρα εκτροπής απεφεύχθη στις 17 Ιουνίου χάρη στην ψήφο του ελληνικού λαού. Αλλά απεφεύχθη οριακά.
Το ετερόκλητο «κόμμα της δραχμής» έφτασε μια ανάσα από τον στόχο του. Και, όπως όλα δείχνουν, δεν θα παραιτηθεί από τις προσπάθειες. Δεν του λείπουν ούτε ο χρόνος, ούτε το χρήμα, ούτε ο φανατισμός.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς θα αντιμετωπίσουν τη συγκεκριμένη απειλή οι δημοκρατικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου, είτε μετέχουν στην κυβέρνηση είτε όχι.
Διότι αν το μέτωπο της εκτροπής εμφανίστηκε τόσο ισχυρό είναι επειδή οι δυνάμεις της σταθερότητας αποδείχθηκαν αδύναμες, κατακερματισμένες, ενοχικές, παραζαλισμένες και (κυρίως) απελπιστικά φθαρμένες.
Ως εκ τούτου, από την ανθεκτικότητα, την αποτελεσματικότητα και τη συνοχή τους εξαρτάται εφεξής το μέλλον του τόπου κατά τον πλέον απόλυτο τρόπο.
Καλώς Ή κακώς και για τα επόμενα χρόνια, αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή.
Αλλά για να αντέξουν πρέπει να αλλάξουν. Στη σημερινή τους μορφή και με το γνωστό τους ρεπερτόριο δεν νομίζω ότι έχουν περιθώρια να κερδίσουν άλλη μάχη.
Το παιχνίδι, λοιπόν, είναι ακόμη στα χέρια τους. Μπορεί να κέρδισαν τις εκλογές αλλά απλώς κέρδισαν χρόνο. Το ζήτημα είναι πώς θα τον αξιοποιήσουν.
Στον «Γατόπαρδο» του Λαμπεντούζα ο Πρίγκιπας του Σαλίνα κάνει τη μοναδική διαχρονική υπόδειξη: «Πρέπει να αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα».
Υπό αυτήν την έννοια και μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, τον λόγο έχουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι κοινωνικές δυνάμεις που τη στηρίζουν.
Αν πάνε για μία από τα ίδια, καλύτερα να αρχίσουμε να συνηθίζουμε από τώρα στην ιδέα μιας «λαϊκής δημοκρατίας της δραχμής».
Η άλλη επιλογή είναι να αλλάξουν παιχνίδι. Ξεκινώντας από το γήπεδο και τους κανόνες του.
Και τότε να δούμε τι μπάλα παίζει ο καθένας.
πηγη:tanea.gr
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Στις διπλές εκλογές της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου εξελίχθηκε μια απόπειρα εκτροχιασμού της χώρας.
Εκτροχιασμού όχι από μια πολιτική (κάτι απολύτως θεμιτό) ή από ένα Μνημόνιο (κάτι ενδεχομένως αναγκαίο).
Αλλά εκτροχιασμού από τις πάγιες ιδεολογικές, κοινωνικές και πολιτειακές συντεταγμένες της.
Δεν ήταν μια προσπάθεια αλλαγής. Ηταν μια απόπειρα ανατροπής.
Και σε αυτήν συνέπραξαν πάσης φύσεως παράγοντες και συμφέροντα. Συνέπραξαν κάθε είδους υστερήσεις και καθυστερήσεις. Κάθε μορφής προσδοκίες, επιδιώξεις και σκοπιμότητες.
Από τα δυο απώτερα άκρα του πολιτικού φάσματος έως τους χρεοκοπημένους επιχειρηματίες που επενδύουν στη δραχμή.
Από διάφορους υποκόσμους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας έως τους απελπισμένους της κοινωνίας.
Από τους «απ' έξω» έως τους «από κάτω».
Η απόπειρα εκτροπής απεφεύχθη στις 17 Ιουνίου χάρη στην ψήφο του ελληνικού λαού. Αλλά απεφεύχθη οριακά.
Το ετερόκλητο «κόμμα της δραχμής» έφτασε μια ανάσα από τον στόχο του. Και, όπως όλα δείχνουν, δεν θα παραιτηθεί από τις προσπάθειες. Δεν του λείπουν ούτε ο χρόνος, ούτε το χρήμα, ούτε ο φανατισμός.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πώς θα αντιμετωπίσουν τη συγκεκριμένη απειλή οι δημοκρατικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις του τόπου, είτε μετέχουν στην κυβέρνηση είτε όχι.
Διότι αν το μέτωπο της εκτροπής εμφανίστηκε τόσο ισχυρό είναι επειδή οι δυνάμεις της σταθερότητας αποδείχθηκαν αδύναμες, κατακερματισμένες, ενοχικές, παραζαλισμένες και (κυρίως) απελπιστικά φθαρμένες.
Ως εκ τούτου, από την ανθεκτικότητα, την αποτελεσματικότητα και τη συνοχή τους εξαρτάται εφεξής το μέλλον του τόπου κατά τον πλέον απόλυτο τρόπο.
Καλώς Ή κακώς και για τα επόμενα χρόνια, αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή.
Αλλά για να αντέξουν πρέπει να αλλάξουν. Στη σημερινή τους μορφή και με το γνωστό τους ρεπερτόριο δεν νομίζω ότι έχουν περιθώρια να κερδίσουν άλλη μάχη.
Το παιχνίδι, λοιπόν, είναι ακόμη στα χέρια τους. Μπορεί να κέρδισαν τις εκλογές αλλά απλώς κέρδισαν χρόνο. Το ζήτημα είναι πώς θα τον αξιοποιήσουν.
Στον «Γατόπαρδο» του Λαμπεντούζα ο Πρίγκιπας του Σαλίνα κάνει τη μοναδική διαχρονική υπόδειξη: «Πρέπει να αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα».
Υπό αυτήν την έννοια και μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, τον λόγο έχουν η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι κοινωνικές δυνάμεις που τη στηρίζουν.
Αν πάνε για μία από τα ίδια, καλύτερα να αρχίσουμε να συνηθίζουμε από τώρα στην ιδέα μιας «λαϊκής δημοκρατίας της δραχμής».
Η άλλη επιλογή είναι να αλλάξουν παιχνίδι. Ξεκινώντας από το γήπεδο και τους κανόνες του.
Και τότε να δούμε τι μπάλα παίζει ο καθένας.
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σπάνιο εύρημα στην αρχαία Δημητριάδα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΨΑΛΙΔΙ ΣΕ ΑΓΩΝΑ BEACH SOCCER! *ΒΙΝΤΕΟ*
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
