2012-07-12 12:50:25
(του Νίκου Παπαματθαίου)
Πολλά τα δημοσιεύματα για την παραίτηση Νικολόπουλου και ακόμα περισσότερες οι εικασίες και οι ερμηνείες για την απόφαση του.
Οι αντιδράσεις όμως για την πράξη του αυτή καθεαυτή, ευτυχώς, περιορίζονται σε δύο και κάτι κατηγορίες. Αρνητικές, Θετικές και λίγες, υπάρχουν και αυτές, «τι με νοιάζει εμένα».
Για τον Νικολόπουλο μιλάμε, αναμενόμενο να υπάρχει ένταση και πάθος είτε στις υπέρ του απόψεις είτε στις εναντίον του.
Οι κατά του απόψεις εκφράστηκαν με πολύ έντονο τρόπο και με μια προσπάθεια προσωπικής του απαξίωσης .
Κυριάρχησαν σε αυτό τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία κατά τεκμήριο έχουν και την δύναμη να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, και βεβαίως οι κυβερνητικοί παράγοντες. Από την άλλη πλευρά οι φωνές συμπάθειας δεν προήλθαν από τα «μεγάλα» ΜΜΕ, αλλά κατά κύριο λόγο από ανεξάρτητα μπλογκς, και βεβαίως πάρα πολλές και έντονες στα κοινωνικά δίκτυα.
Στα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, ραδιόφωνα, εφημερίδες, τηλεόραση, υπήρξαν και ορισμένοι, όχι πολιτικοί αντίπαλοι, που σε πάνελ εκφράστηκαν θετικά για την απόφαση συμπεριλαμβανομένων κάποιων γνωστών δημοσιογράφων.
Σε κάθε περίπτωση θα ήταν παράλογο και ύποπτο να υπάρχει απόλυτη ομοφωνία προς την μία ή προς την άλλη πλευρά. Μην μας διαφεύγει ότι υπάρχουν πολίτες που υποστηρίζουν ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου έσωσε την χώρα.
Παρά τον τίτλο του παρόντος όμως, που ως τέτοιος εθιμικά επιλέγεται ώστε να επισύρει και την προσοχή, το θέμα δεν είναι εάν ο Νικολόπουλος έχει την συμπάθεια ή την αντιπάθεια μας.
Πρόκειται για πολιτική ενέργεια και στην πολιτική δεν χωρούν συμπάθειες ή αντιπάθειες ούτε έχουν σημασία οι προθέσεις ή τα κίνητρα.
Εκείνο που μετράει είναι μεν οι πράξεις ή και οι παραλείψεις, πρωτίστως όμως μετράνε τα αποτελέσματά τους. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα που προκάλεσε και την μήνιν σύσσωμου του κυβερνητικού συνασπισμού είναι ότι ο Νικολόπουλος με την παραίτησή του τρόπον τινά «αδειάζει» τον κυβερνητικό συνασπισμό αποκαλύπτοντας εκ των έσω ότι τα περί επαναδιαπραγμάτευσης ειπώθηκαν μεν σε μας αλλά δεν αναφέρθηκαν εκεί που θα έπρεπε.
Μην ξεχνάμε ότι τα τρία κυβερνητικά κόμματα συμφώνησαν σε μια κοινή πλατφόρμα πολιτικής το δε θέμα «επαναδιαπραγμάτευση» ήταν θεμελιώδες.
Επειδή προφανώς αυτά που γράφει στην επιστολή του για τα τεκταινόμενα είναι αλήθεια, άλλωστε δεν τα διέψευσε κανείς, η αντίδραση της κυβέρνησης είναι μονόδρομος.
Πρέπει να τον καταστήσει αναξιόπιστο ως άτομο και ως προσωπικότητα γιατί πολιτικά δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
Παράλληλα από την επιστολή αναφύονται δύο ακόμα θέματα. Το ένα είναι ο τρόπος άσκησης της εξουσίας. Εφόσον με εντολή του Πρωθυπουργού ή έστω με την συμφωνία του, έχει ως υφυπουργός κάποιες αρμοδιότητες είναι απαράδεκτο να μην έχει καμία συμμετοχή αλλά ούτε ενημέρωση στις βασικές κατευθύνσεις της ασκούμενης πολιτικής στα θέματα αρμοδιότητάς του.
Ήταν υφυπουργός δεν ήταν υπάλληλος να εκτελεί απλώς εντολές. Περιέργως το θέμα αυτό, αν και είναι ξεκάθαρος ο χαρακτήρας του και τίθεται με απόλυτα σαφή τρόπο στην επιστολή του, ερμηνεύεται ως προσωπική δυσαρέσκεια περί της κατανομής των αρμοδιοτήτων.
Αν δεν πρόκειται για μια μαζικού τύπου παρερμηνεία των γραφομένων του, τότε εντάσσεται στην προσπάθεια της προσωπικής του απαξίωσης.
Το δεύτερο θέμα έχει και ηθικές προεκτάσεις. Έχει δικαίωμα ένας πολιτικός άλλα να λέει προεκλογικά και άλλα να κάνει όταν καθίσει στην ποθητή «καρέκλα» ;
Ένα ερώτημα που αγγίζει πολλούς από διάφορα κόμματα.
Ο Νικολόπουλος έδωσε την δική του απάντηση.
(pelop.gr)
Πολλά τα δημοσιεύματα για την παραίτηση Νικολόπουλου και ακόμα περισσότερες οι εικασίες και οι ερμηνείες για την απόφαση του.
Οι αντιδράσεις όμως για την πράξη του αυτή καθεαυτή, ευτυχώς, περιορίζονται σε δύο και κάτι κατηγορίες. Αρνητικές, Θετικές και λίγες, υπάρχουν και αυτές, «τι με νοιάζει εμένα».
Για τον Νικολόπουλο μιλάμε, αναμενόμενο να υπάρχει ένταση και πάθος είτε στις υπέρ του απόψεις είτε στις εναντίον του.
Οι κατά του απόψεις εκφράστηκαν με πολύ έντονο τρόπο και με μια προσπάθεια προσωπικής του απαξίωσης .
Κυριάρχησαν σε αυτό τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα οποία κατά τεκμήριο έχουν και την δύναμη να επηρεάζουν την κοινή γνώμη, και βεβαίως οι κυβερνητικοί παράγοντες. Από την άλλη πλευρά οι φωνές συμπάθειας δεν προήλθαν από τα «μεγάλα» ΜΜΕ, αλλά κατά κύριο λόγο από ανεξάρτητα μπλογκς, και βεβαίως πάρα πολλές και έντονες στα κοινωνικά δίκτυα.
Στα επίσημα κανάλια ενημέρωσης, ραδιόφωνα, εφημερίδες, τηλεόραση, υπήρξαν και ορισμένοι, όχι πολιτικοί αντίπαλοι, που σε πάνελ εκφράστηκαν θετικά για την απόφαση συμπεριλαμβανομένων κάποιων γνωστών δημοσιογράφων.
Σε κάθε περίπτωση θα ήταν παράλογο και ύποπτο να υπάρχει απόλυτη ομοφωνία προς την μία ή προς την άλλη πλευρά. Μην μας διαφεύγει ότι υπάρχουν πολίτες που υποστηρίζουν ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου έσωσε την χώρα.
Παρά τον τίτλο του παρόντος όμως, που ως τέτοιος εθιμικά επιλέγεται ώστε να επισύρει και την προσοχή, το θέμα δεν είναι εάν ο Νικολόπουλος έχει την συμπάθεια ή την αντιπάθεια μας.
Πρόκειται για πολιτική ενέργεια και στην πολιτική δεν χωρούν συμπάθειες ή αντιπάθειες ούτε έχουν σημασία οι προθέσεις ή τα κίνητρα.
Εκείνο που μετράει είναι μεν οι πράξεις ή και οι παραλείψεις, πρωτίστως όμως μετράνε τα αποτελέσματά τους. Το μέχρι τώρα αποτέλεσμα που προκάλεσε και την μήνιν σύσσωμου του κυβερνητικού συνασπισμού είναι ότι ο Νικολόπουλος με την παραίτησή του τρόπον τινά «αδειάζει» τον κυβερνητικό συνασπισμό αποκαλύπτοντας εκ των έσω ότι τα περί επαναδιαπραγμάτευσης ειπώθηκαν μεν σε μας αλλά δεν αναφέρθηκαν εκεί που θα έπρεπε.
Μην ξεχνάμε ότι τα τρία κυβερνητικά κόμματα συμφώνησαν σε μια κοινή πλατφόρμα πολιτικής το δε θέμα «επαναδιαπραγμάτευση» ήταν θεμελιώδες.
Επειδή προφανώς αυτά που γράφει στην επιστολή του για τα τεκταινόμενα είναι αλήθεια, άλλωστε δεν τα διέψευσε κανείς, η αντίδραση της κυβέρνησης είναι μονόδρομος.
Πρέπει να τον καταστήσει αναξιόπιστο ως άτομο και ως προσωπικότητα γιατί πολιτικά δεν μπορεί να δώσει απάντηση.
Παράλληλα από την επιστολή αναφύονται δύο ακόμα θέματα. Το ένα είναι ο τρόπος άσκησης της εξουσίας. Εφόσον με εντολή του Πρωθυπουργού ή έστω με την συμφωνία του, έχει ως υφυπουργός κάποιες αρμοδιότητες είναι απαράδεκτο να μην έχει καμία συμμετοχή αλλά ούτε ενημέρωση στις βασικές κατευθύνσεις της ασκούμενης πολιτικής στα θέματα αρμοδιότητάς του.
Ήταν υφυπουργός δεν ήταν υπάλληλος να εκτελεί απλώς εντολές. Περιέργως το θέμα αυτό, αν και είναι ξεκάθαρος ο χαρακτήρας του και τίθεται με απόλυτα σαφή τρόπο στην επιστολή του, ερμηνεύεται ως προσωπική δυσαρέσκεια περί της κατανομής των αρμοδιοτήτων.
Αν δεν πρόκειται για μια μαζικού τύπου παρερμηνεία των γραφομένων του, τότε εντάσσεται στην προσπάθεια της προσωπικής του απαξίωσης.
Το δεύτερο θέμα έχει και ηθικές προεκτάσεις. Έχει δικαίωμα ένας πολιτικός άλλα να λέει προεκλογικά και άλλα να κάνει όταν καθίσει στην ποθητή «καρέκλα» ;
Ένα ερώτημα που αγγίζει πολλούς από διάφορα κόμματα.
Ο Νικολόπουλος έδωσε την δική του απάντηση.
(pelop.gr)
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«Δημήτρια» ετών 47, Διαβάστε το Πρόγραμμα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Διάρρηξη σε κοσμηματοπωλείο στον Ωρωπό
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
