2012-07-12 21:06:14
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Αυτό μας έλειπε τώρα. Να αρχίσουν να πλακώνονται μεταξύ τους στην κυβέρνηση για το πώς πρέπει να γίνει ή να μη γίνει η πολυτραγουδισμένη «επαναδιαπραγμάτευση».
Είμαι βέβαιος, κατ' αρχήν, ότι στο ερώτημα δεν υπάρχει εύκολη ή απλή απάντηση, ούτε τυφλοσούρτης.
Υπάρχει, βεβαίως, η «μέθοδος Τσίπρα» που υπόσχεται να λύσει το πρόβλημα του Μνημονίου με κάτι «κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία» - αλλά ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές Πράγμα που σημαίνει ότι οι νικητές των εκλογών πρέπει να κάνουν κάτι άλλο.
Ποιο είναι αυτό; Ειλικρινά δεν μπορώ να πω κι άλλωστε δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να διατυπώνει «Οδηγίες προς Διαπραγματευομένους».
Υποθέτω, όμως, πως όποιοι καθήσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης οφείλουν να έχουν στο μυαλό τους τρία σαφή πράγματα.
Πρώτον, ότι συνομιλητές τους δεν είναι μόνο η τρόικα ή το Eurogroup αλλά και η ελληνική κοινωνία. Ερήμην της ελληνικής κοινωνίας δεν υπάρχει λύση - θέλω να ελπίζω ότι η κραυγαλέα αποτυχία της τελευταίας διετίας το αποδεικνύει επαρκώς και προς όλες τις κατευθύνσεις...
Δεύτερον, ότι η ανάγκη της επαναδιαπραγμάτευσης (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το...) δεν προκύπτει μόνο από την ψήφο του ελληνικού λαού, ούτε επειδή φωνάζει ο Φωτόπουλος. Απορρέει από την αποτυχία του Μνημονίου - αποτυχία και στη λογική και στην εφαρμογή του...
Τρίτον, ότι υπάρχει μόνο μια ασφαλής υπόδειξη για το πώς πρέπει να γίνει η επαναδιαπραγμάτευση: να μη γίνει όπως έγινε η διαπραγμάτευση! Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει ένα σαφές εθνικό σχέδιο γι' αυτό που θέλουμε και για τους λόγους που το θέλουμε.
Με άλλα λόγια, θα πρέπει να καταστεί σαφές και εντός και εκτός Ελλάδος ότι η χώρα δεν ζητάει ρουσφέτι, ούτε επιείκεια.
Ζητάει βοήθεια για να σταθεί στα πόδια της με δεδομένο ότι ακόμη και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών μπορεί ευκολότερα να τις εκπληρώσει όρθια παρά τεζαρισμένη.
Η δουλειά δεν είναι ούτε εύκολη ούτε αυτονόητη - όση ανοησία και αν εκπέμπουν εκείνοι που νομίζουν ότι μια διαπραγμάτευση είναι κάτι σαν διαγωνισμός σφαλιάρας...
Πράγμα που σημαίνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να δουλέψει με μέθοδο, σύστημα, υπομονή και πειθώ.
Κυρίως, όμως, με σύμπνοια.
Οχι μόνο επειδή «όλα τα 'χε η Μαριωρή...», ο καβγάς τής έλειπε.
Ούτε απλώς επειδή σε αυτήν την εθνική υπόθεση δεν χωρούν ούτε προσωπικές ούτε κομματικές στρατηγικές.
Αλλά και επειδή τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης κάθονται στο ίδιο κλαδί.
Αν πετύχουν, μαζί θα πετύχουν. Αλλά αν σπάσει το κλαδί μαζί θα τσακιστούν!
πηγη:tanea.gr
Αυτό μας έλειπε τώρα. Να αρχίσουν να πλακώνονται μεταξύ τους στην κυβέρνηση για το πώς πρέπει να γίνει ή να μη γίνει η πολυτραγουδισμένη «επαναδιαπραγμάτευση».
Είμαι βέβαιος, κατ' αρχήν, ότι στο ερώτημα δεν υπάρχει εύκολη ή απλή απάντηση, ούτε τυφλοσούρτης.
Υπάρχει, βεβαίως, η «μέθοδος Τσίπρα» που υπόσχεται να λύσει το πρόβλημα του Μνημονίου με κάτι «κόλπα ζόρικα που κάνουν στην Ινδία» - αλλά ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές Πράγμα που σημαίνει ότι οι νικητές των εκλογών πρέπει να κάνουν κάτι άλλο.
Ποιο είναι αυτό; Ειλικρινά δεν μπορώ να πω κι άλλωστε δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να διατυπώνει «Οδηγίες προς Διαπραγματευομένους».
Υποθέτω, όμως, πως όποιοι καθήσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης οφείλουν να έχουν στο μυαλό τους τρία σαφή πράγματα.
Πρώτον, ότι συνομιλητές τους δεν είναι μόνο η τρόικα ή το Eurogroup αλλά και η ελληνική κοινωνία. Ερήμην της ελληνικής κοινωνίας δεν υπάρχει λύση - θέλω να ελπίζω ότι η κραυγαλέα αποτυχία της τελευταίας διετίας το αποδεικνύει επαρκώς και προς όλες τις κατευθύνσεις...
Δεύτερον, ότι η ανάγκη της επαναδιαπραγμάτευσης (ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το...) δεν προκύπτει μόνο από την ψήφο του ελληνικού λαού, ούτε επειδή φωνάζει ο Φωτόπουλος. Απορρέει από την αποτυχία του Μνημονίου - αποτυχία και στη λογική και στην εφαρμογή του...
Τρίτον, ότι υπάρχει μόνο μια ασφαλής υπόδειξη για το πώς πρέπει να γίνει η επαναδιαπραγμάτευση: να μη γίνει όπως έγινε η διαπραγμάτευση! Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει ένα σαφές εθνικό σχέδιο γι' αυτό που θέλουμε και για τους λόγους που το θέλουμε.
Με άλλα λόγια, θα πρέπει να καταστεί σαφές και εντός και εκτός Ελλάδος ότι η χώρα δεν ζητάει ρουσφέτι, ούτε επιείκεια.
Ζητάει βοήθεια για να σταθεί στα πόδια της με δεδομένο ότι ακόμη και τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών μπορεί ευκολότερα να τις εκπληρώσει όρθια παρά τεζαρισμένη.
Η δουλειά δεν είναι ούτε εύκολη ούτε αυτονόητη - όση ανοησία και αν εκπέμπουν εκείνοι που νομίζουν ότι μια διαπραγμάτευση είναι κάτι σαν διαγωνισμός σφαλιάρας...
Πράγμα που σημαίνει ότι η κυβέρνηση πρέπει να δουλέψει με μέθοδο, σύστημα, υπομονή και πειθώ.
Κυρίως, όμως, με σύμπνοια.
Οχι μόνο επειδή «όλα τα 'χε η Μαριωρή...», ο καβγάς τής έλειπε.
Ούτε απλώς επειδή σε αυτήν την εθνική υπόθεση δεν χωρούν ούτε προσωπικές ούτε κομματικές στρατηγικές.
Αλλά και επειδή τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης κάθονται στο ίδιο κλαδί.
Αν πετύχουν, μαζί θα πετύχουν. Αλλά αν σπάσει το κλαδί μαζί θα τσακιστούν!
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Απόδραση κρατούμενης από τον Κορυδαλλό
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σειρά επισκέψεων ΥΜΑΘ για την αντιπυρική περίοδο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
