2012-07-13 10:01:14
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Στο δρόμο για τη Δαμασκό ο Σαούλ μεταμορφώθηκε σε Απόστολο Παύλο, είδε το φως το αληθινό, λέει η χριστιανική παράδοση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το φως, για την ακρίβεια η πρώτη ύλη για την παραγωγή του, το πετρέλαιο, είναι μια από τις αιτίες που η Χίλαρυ Κλίντον ψάχνει το δικό της δρόμο για τη Δαμασκό, απειλώντας με πόλεμο.
Η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα, είπε μάλιστα η κ. Κλίντον, επειδή αντιδρούν στις πολεμοχαρείς αναζητήσεις της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Ρωσία, πέραν των λεκτικών αντιδράσεων (χαρακτήρισε απρεπείς τις δηλώσεις Κλίντον), στέλνει και πολεμικά πλοία στη Συρία όπου θα αντικρύσουν καράβια του αμερικανικού στόλου. Κάτι θα θυμίζει από την κρίση της Κούβας, στους παλιότερους.
Στην Ελλάδα σχεδόν δεν παίρνουμε χαμπάρι από τα δρώμενα στην περιοχή, απασχολημένοι με τα οικονομικά μας, ψάχνοντας την εξαφανισμένη μυστηριωδώς «αναδιαπραγμάτευση» χρέους. Και όμως αν όλα δεν πάνε καλά ίσως όσα συμβούν στη γειτονιά μας να ανατρέψουν πολύ ταχύτερα, πολύ ευκολότερα και πολύ πιο ριζικά τα έτσι κι αλλιώς ανήσυχα νερά μας.
Το ενδιαφέρον στην Ελλάδα τονώθηκε, προσωρινά, όταν η Συρία κατέρριψε τουρκικό αεροσκάφος εντός των χωρικών της υδάτων, τελικά αυτό αποδείχθηκε. Η Τουρκία, προκαλώντας αδικαιολόγητη έκπληξη σε πολλούς στην Αθήνα, απόφυγε να απαντήσει με κάποιο ισοδύναμο τετελεσμένο και, πέραν των λεκτικών διαξιφισμών, προτίμησε να προσφύγει στην προστατευτική αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Οι περισσότεροι το θεώρησαν υπεκφυγή, αν όχι δειλία. Ωστόσο η προσφυγή της Τουρκίας στην ατλαντική συμμαχία κατέδειξε που ακριβώς και ποιος ακριβώς παίζει και πρωταγωνιστεί στο έργο «ο δρόμος προς τη Δαμασκό», εμπρός και πίσω από τις κουίντες. Ήταν σαν η Τουρκία να έλεγε εγώ έπαιξα το ρόλο μου, τώρα η σειρά σας.
Με λόγια απλά αν κάποιος θεωρεί ότι η Τουρκία έστειλε το κατασκοπευτικό αεροσκάφος της στη Συρία, εν αγνοία ή και εναντίον της θέλησης των Δυτικών Δυνάμεων, υποτιμά σε προσβλητικό βαθμό την τουρκική διπλωματία. Η Άγκυρα είναι απολύτως σε θέση να γνωρίζει ότι το παιχνίδι στη Συρία είναι διεθνούς επιπέδου στο υψηλότερο επίπεδο και ότι αποκλείεται να το χειριστεί μόνη της. Μπορεί να χρησιμεύσει ως πρόδρομος (ή ως προβοκάτορας), μπορεί, ίσως, να επωφεληθεί από τις εξελίξεις αλλά δεν έχει τις δυνάμεις να τα βγάλει πέρα μόνη της-εναντίον της Ρωσίας ή εναντίον των ΗΠΑ; Η Τουρκία, πριν να στείλει το αεροσκάφος, ήταν αυτονόητα ικανή να αντιληφθεί τις πιθανές αντιδράσεις των Κούρδων (της Συρίας και του Κουρδιστάν), την πιθανή (;) ανακήρυξη ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας ή κουρδικού κράτους, αν προκαλούσε τουρκικο-συριακό πόλεμο. Η Τουρκία δεν είναι ανόητη. Αν φαίνεται να αποτυγχάνει είναι επειδή το παιχνίδι είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δυνατότητές της και πιο πολύπλοκο από όσο εμφανίζεται-παρεμπιπτόντως δημοσιευμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι στο ΓΕΕΘΑ βρίσκονται σε δικαιολογημένη επαγρύπνηση και κινητοποίηση. Δεν μπορούν να υπολογιστούν εκ των προτέρων ούτε όλες οι παρενέργειες ούτε οι πιθανές παράπλευρες απώλειες μιας όχι απίθανης σύγκρουσης ή ενός συμβιβασμού με θύματα τρίτους.
Οι ΗΠΑ αυτή τη φορά δεν είναι απομονωμένες (όπως στην περίπτωση του Ιράκ) αλλά έχουν την αμέριστη στήριξη των Αγγλογάλλων-δεν ξεχνιέται το αποικιοκρατικό παρελθόν. Η Γερμανία δεν φαίνεται διόλου ενθουσιασμένη ενώ, είπαμε, η Ρωσία είναι προσεκτική αλλά άκαμπτη, ως τώρα, και η Κίνα συνηγορεί.
Η «αραβική Άνοιξη» προκάλεσε παραλήρημα ενθουσιασμού στην εγχώρια Αριστερά, αλλά έκρυβε πολλά αγκάθια, με ένα αρχικά ελευθεριάζοντα Αιγυπτιακό στρατό αλλά όχι διατεθειμένο να παραχωρήσει την εξουσία, όταν ο στόχος εκπληρώθηκε με την ανατροπή του Μουμπάρακ «από το λαό», χωρίς ανοιχτό πραξικόπημα. Η Δημοκρατία ενίκησε. Άραγε αν πάρουν την πραγματική εξουσία οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» η Δημοκρατία θα νικήσει κατά τι περισσότερο; Ποιος είναι γνησιότερος λαός, αυτός που δέχεται οδηγό το Στρατό (χωρίς Μουμπάρακ) ή αυτός που επιλέγει οδηγό το Ισλάμ; Είναι γνωστό ότι το αμερικανικό όνειρο προβλέπει, για όλο τον Αραβικό Κόσμο, διακυβέρνηση από ένα «ήπιο Ισλάμ» αλά Τούρκα, συνθήκη στην οποία δεν ανταποκρίνονται προφανώς οι «αδελφοί μουσουλμάνοι». Όσο η Αίγυπτος, χώρα κλειδί στη Μ. Ανατολή, για τον Αραβικό Κόσμο και την Ασφάλεια του Ισραήλ, παραμένει ασταθής, κάθε απόπειρα να ανακατευτούν τα νερά της περιοχής εγκυμονεί τον κίνδυνο γενικότερης ανάφλεξης και ανεξέλεγκτης ανατροπής.
Τα διλήμματα για την Ελλάδα και ειδικότερα για την Αριστερά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολλά. Οι εκκλήσεις περί μη ανάμιξης σε μια μεσανατολική σύρραξη καλύπτουν ζητήματα Αρχών αλλά όχι την ουσία του θέματος, ιδίως αν η φωτιά εκεί επεκταθεί προς τα εδώ, αν κάποιοι το θεωρήσουν ευκαιρία. Οπότε η ενίσχυση των ΕΔ (ακόμα και το ειδικό μισθολόγιο) αποκτά άλλη διάσταση ενώ και οι σχέσεις με τις χώρες της Μ. Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, τοποθετούνται σε διαφορετικό πλαίσιο σε σχέση με τις τουρκικές αντιδράσεις.
InfoGnomon
Στο δρόμο για τη Δαμασκό ο Σαούλ μεταμορφώθηκε σε Απόστολο Παύλο, είδε το φως το αληθινό, λέει η χριστιανική παράδοση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το φως, για την ακρίβεια η πρώτη ύλη για την παραγωγή του, το πετρέλαιο, είναι μια από τις αιτίες που η Χίλαρυ Κλίντον ψάχνει το δικό της δρόμο για τη Δαμασκό, απειλώντας με πόλεμο.
Η Ρωσία και η Κίνα πρέπει να πληρώσουν το τίμημα, είπε μάλιστα η κ. Κλίντον, επειδή αντιδρούν στις πολεμοχαρείς αναζητήσεις της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ. Η Ρωσία, πέραν των λεκτικών αντιδράσεων (χαρακτήρισε απρεπείς τις δηλώσεις Κλίντον), στέλνει και πολεμικά πλοία στη Συρία όπου θα αντικρύσουν καράβια του αμερικανικού στόλου. Κάτι θα θυμίζει από την κρίση της Κούβας, στους παλιότερους.
Στην Ελλάδα σχεδόν δεν παίρνουμε χαμπάρι από τα δρώμενα στην περιοχή, απασχολημένοι με τα οικονομικά μας, ψάχνοντας την εξαφανισμένη μυστηριωδώς «αναδιαπραγμάτευση» χρέους. Και όμως αν όλα δεν πάνε καλά ίσως όσα συμβούν στη γειτονιά μας να ανατρέψουν πολύ ταχύτερα, πολύ ευκολότερα και πολύ πιο ριζικά τα έτσι κι αλλιώς ανήσυχα νερά μας.
Το ενδιαφέρον στην Ελλάδα τονώθηκε, προσωρινά, όταν η Συρία κατέρριψε τουρκικό αεροσκάφος εντός των χωρικών της υδάτων, τελικά αυτό αποδείχθηκε. Η Τουρκία, προκαλώντας αδικαιολόγητη έκπληξη σε πολλούς στην Αθήνα, απόφυγε να απαντήσει με κάποιο ισοδύναμο τετελεσμένο και, πέραν των λεκτικών διαξιφισμών, προτίμησε να προσφύγει στην προστατευτική αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Οι περισσότεροι το θεώρησαν υπεκφυγή, αν όχι δειλία. Ωστόσο η προσφυγή της Τουρκίας στην ατλαντική συμμαχία κατέδειξε που ακριβώς και ποιος ακριβώς παίζει και πρωταγωνιστεί στο έργο «ο δρόμος προς τη Δαμασκό», εμπρός και πίσω από τις κουίντες. Ήταν σαν η Τουρκία να έλεγε εγώ έπαιξα το ρόλο μου, τώρα η σειρά σας.
Με λόγια απλά αν κάποιος θεωρεί ότι η Τουρκία έστειλε το κατασκοπευτικό αεροσκάφος της στη Συρία, εν αγνοία ή και εναντίον της θέλησης των Δυτικών Δυνάμεων, υποτιμά σε προσβλητικό βαθμό την τουρκική διπλωματία. Η Άγκυρα είναι απολύτως σε θέση να γνωρίζει ότι το παιχνίδι στη Συρία είναι διεθνούς επιπέδου στο υψηλότερο επίπεδο και ότι αποκλείεται να το χειριστεί μόνη της. Μπορεί να χρησιμεύσει ως πρόδρομος (ή ως προβοκάτορας), μπορεί, ίσως, να επωφεληθεί από τις εξελίξεις αλλά δεν έχει τις δυνάμεις να τα βγάλει πέρα μόνη της-εναντίον της Ρωσίας ή εναντίον των ΗΠΑ; Η Τουρκία, πριν να στείλει το αεροσκάφος, ήταν αυτονόητα ικανή να αντιληφθεί τις πιθανές αντιδράσεις των Κούρδων (της Συρίας και του Κουρδιστάν), την πιθανή (;) ανακήρυξη ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας ή κουρδικού κράτους, αν προκαλούσε τουρκικο-συριακό πόλεμο. Η Τουρκία δεν είναι ανόητη. Αν φαίνεται να αποτυγχάνει είναι επειδή το παιχνίδι είναι πολύ μεγαλύτερο από τις δυνατότητές της και πιο πολύπλοκο από όσο εμφανίζεται-παρεμπιπτόντως δημοσιευμένες πληροφορίες αναφέρουν ότι στο ΓΕΕΘΑ βρίσκονται σε δικαιολογημένη επαγρύπνηση και κινητοποίηση. Δεν μπορούν να υπολογιστούν εκ των προτέρων ούτε όλες οι παρενέργειες ούτε οι πιθανές παράπλευρες απώλειες μιας όχι απίθανης σύγκρουσης ή ενός συμβιβασμού με θύματα τρίτους.
Οι ΗΠΑ αυτή τη φορά δεν είναι απομονωμένες (όπως στην περίπτωση του Ιράκ) αλλά έχουν την αμέριστη στήριξη των Αγγλογάλλων-δεν ξεχνιέται το αποικιοκρατικό παρελθόν. Η Γερμανία δεν φαίνεται διόλου ενθουσιασμένη ενώ, είπαμε, η Ρωσία είναι προσεκτική αλλά άκαμπτη, ως τώρα, και η Κίνα συνηγορεί.
Η «αραβική Άνοιξη» προκάλεσε παραλήρημα ενθουσιασμού στην εγχώρια Αριστερά, αλλά έκρυβε πολλά αγκάθια, με ένα αρχικά ελευθεριάζοντα Αιγυπτιακό στρατό αλλά όχι διατεθειμένο να παραχωρήσει την εξουσία, όταν ο στόχος εκπληρώθηκε με την ανατροπή του Μουμπάρακ «από το λαό», χωρίς ανοιχτό πραξικόπημα. Η Δημοκρατία ενίκησε. Άραγε αν πάρουν την πραγματική εξουσία οι «αδελφοί μουσουλμάνοι» η Δημοκρατία θα νικήσει κατά τι περισσότερο; Ποιος είναι γνησιότερος λαός, αυτός που δέχεται οδηγό το Στρατό (χωρίς Μουμπάρακ) ή αυτός που επιλέγει οδηγό το Ισλάμ; Είναι γνωστό ότι το αμερικανικό όνειρο προβλέπει, για όλο τον Αραβικό Κόσμο, διακυβέρνηση από ένα «ήπιο Ισλάμ» αλά Τούρκα, συνθήκη στην οποία δεν ανταποκρίνονται προφανώς οι «αδελφοί μουσουλμάνοι». Όσο η Αίγυπτος, χώρα κλειδί στη Μ. Ανατολή, για τον Αραβικό Κόσμο και την Ασφάλεια του Ισραήλ, παραμένει ασταθής, κάθε απόπειρα να ανακατευτούν τα νερά της περιοχής εγκυμονεί τον κίνδυνο γενικότερης ανάφλεξης και ανεξέλεγκτης ανατροπής.
Τα διλήμματα για την Ελλάδα και ειδικότερα για την Αριστερά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολλά. Οι εκκλήσεις περί μη ανάμιξης σε μια μεσανατολική σύρραξη καλύπτουν ζητήματα Αρχών αλλά όχι την ουσία του θέματος, ιδίως αν η φωτιά εκεί επεκταθεί προς τα εδώ, αν κάποιοι το θεωρήσουν ευκαιρία. Οπότε η ενίσχυση των ΕΔ (ακόμα και το ειδικό μισθολόγιο) αποκτά άλλη διάσταση ενώ και οι σχέσεις με τις χώρες της Μ. Ανατολής, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, τοποθετούνται σε διαφορετικό πλαίσιο σε σχέση με τις τουρκικές αντιδράσεις.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σύμβουλος του Βενιζέλου ο Ανδρουλάκης
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η Συνταγή της Ημέρας!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
