2012-07-13 11:46:04
του Στρατή Μαζίδη
Με ικανοποίησε ιδιαίτερα η αποδοχή και η αναγνωσιμότητα του προχθεσινού μας άρθρου “Γιατί πρέπει να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες και να μένουμε στην Ελλάδα…” που υπογράφει ο φίλος ο Θόδωρος Κατσανέβας.
Το άρθρο του Θόδωρου -που έχει το χάρισμα να απλοποιεί το λόγο του- ήρθε να ταρακουνήσει τη μία πλευρά των Ελλήνων, αυτή των καταναλωτών, είτε πρόκειται για προϊόντα είτε για υπηρεσίες. Η δική μου παρέμβαση αποσκοπεί στο ταρακούνημα της άλλης πλευράς, αυτής του παραγωγού και γενικώς του Ελληνα επιχειρηματία που αναζητά πελάτες. Είχα ήδη κάνει μια σχετική αναφορά πριν από αρκετούς μήνες σε ένα άρθρο με τίτλο “Ελληνικά προϊόντα: Θα δίνατε ποτέ 1100 δραχμές για τρία γιαούρτια;“.
Αυτό που πρέπει πρωτίστως να κατανοήσει ο επιχειρηματίας είναι πως και ο καταναλωτής αφαιμάζεται όπως αυτός, ίσως και περισσότερο. Χαράτσια, απολύσεις, περικοπές, αβεβαιότητα συνθέτουν ένα φοβικό σκηνικό. Πας να βάλεις το χέρι στην τσέπη και αν κατορθώσεις να βρεις τίποτε, αυτό περνά από αρκετές δεύτερες σκέψεις έως ότου βγει.
Ποιος θα έδινε ποτέ όπως είχα γράψει και τότε 1100 δρχ για τρία γιαουρτάκια; Κανένας. Με ένα χιλιάρικο όμως σήμερα αγοράζεις 1 κιλό γιαούρτι σε ετικέττα μεγάλης αλυσίδας από γνωστή ελληνική εταιρεία. Δεδομένου ότι η εταιρεία το πουλά ακόμη χαμηλότερα στην αλυσίδα επειδή αγοράζει μεγάλες ποσότητες βγάζοντας το όποιο κέρδος της, γιατί δεν το δίνει απευθείας με τη φίρμα της στην ίδια τιμή στον καταναλωτή σε χαμηλή τιμή;
Όσο κι αν με το ευρώ κατέστη ακριβή η παραγωγική διαδικασία, και πάλι δεν είναι δυνατό να αγοράζεις λεμόνια Αργεντινής στα 0,90 και τα αντίστοιχα από την Κόρινθο στη λαϊκή να κυμαίνονται στο 1,20 δεδομένου ότι μεσολαβεί ένας ωκεανός και μια Μεσόγειος θάλασσα.
Δεν είναι επίσης δυνατό τα εισαγόμενα τυριά τοστ (το οποίο τοστ φοριέται πολύ με την κρίση) από τη μη τόσο φθηνή μισθολογικά βόρεια και κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Ολλανδία, Ελβετία, Δανία) να είναι 20-25% χαμηλότερα σε σχέση με το φθηνότερο ελληνικό. Κι αν είσαι ένας, η διαφορά δε φαίνεται. Αν όμως έχεις μερικά παιδικά στοματάκια να σε περιμένουν, τότε η διαφορά είναι ευδιάκριτη.
Κι αναρωτιέμαι, τι είναι καλύτερο για τον Ελληνα, να πουλήσει 5 κιλά τυρί τοστ στα € 7,60 ή 10 κιλά στα € 6,00; Νομίζω ότι από άποψη ψυχολογίας και μόνο, η δεύτερη επιλογή είναι καλύτερη, χώρια το γεγονός πως βοηθά στην κάμψη των εισαγωγών.
Να δούμε όμως λίγο και τον τουρισμό;
Επαγγελματίες του κλάδου και όχι μόνο, μας προτρέπουν να παραμείνουμε στην Ελλάδα. Οι τιμές όμως που παρατηρούμε μέχρι στιγμής δεν είναι τόσο μειωμένες σε σχέση με τη θυέλλα που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Επίσης ας μην ξεχνάμε πως ο ξενοδόχος τόσα χρόνια ξέσκιζε τον Ελληνα συμπατριώτη του αλλά σχεδόν χάριζε το δωμάτιο στα groups που κατέφθαναν από το εξωτερικό. Βλέπαμε τιμές για πακέτα σε 4στερα ξενοδοχεία σε όλους τους μαγευτικούς ελληνικούς προορισμούς και αναρωτιόμασταν αν θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να ταξιδέψουμε ως το Λονδίνο και από κει να πάρουμε το charter για Κρήτη. Στην ουσία δηλαδή τιμωρείτο ο Ελληνας οικογενειάρχης αν επέλεγε μια ελληνική τοποθεσία για διακοπές.
Διακοπές και αντίστοιχα τουρισμός δεν είναι όμως μόνο το ξενοδοχείο. Είναι και μια σειρά άλλων υπηρεσιών όπως ταβέρνες, κέντρα διασκέδασης κτλ. Δεν είναι τυχαίο πως στους τουριστικούς προορισμούς οι φούρνοι και τα ψητοπωλεία δουλεύουν στο φουλ και το σουβλάκι πάει σύννεφο, όχι γιατί είναι φθηνό, από τις 170δρχ του 2002 φτάσαμε στις 700 (!), αλλά γιατί είναι φθηνότερο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το καλοκαίρι του 2006 όταν βρέθηκα στην Αγία Μαρίνα της Αίγινας. Περπατώντας το δειλινό σταθήκαμε έξω από μια ταβέρνα πάνω στη θάλασσα και παρατήρησα τον κατάλογο. Στα € 6,50 μια απλή σαλάτα… Δεν είναι τυχαίο πως ο χώρος ήταν άδειος.
-Ελάτε και δοκιμάστε! Όλα στα κάρβουνα!, μου λέει ενθουσιασμένος ο μετρ.
- Και οι τιμές επίσης!, του απήντησα.
Τώρα τα κάρβουνα καίνε πλέον αυτούς που τα χειρίζονταν τόσα χρόνια.
Ναι πιστεύω ότι οι Ελληνες θέλουμε να αγοράζουμε ελληνικά και να στηρίξουμε τη δουλειά και το εισόδημα του γείτονά μας. Πρέπει όμως και οι Ελληνες επιχειρηματίες να τολμήσουν και να δείξουν πως και αυτοί επιθυμούν εμάς για καλύτερους πελάτες τους. Στο σημείο που έχουμε οδηγηθεί, αποτελεί πλέον μονόδρομο.
freepen.gr
Με ικανοποίησε ιδιαίτερα η αποδοχή και η αναγνωσιμότητα του προχθεσινού μας άρθρου “Γιατί πρέπει να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες και να μένουμε στην Ελλάδα…” που υπογράφει ο φίλος ο Θόδωρος Κατσανέβας.
Το άρθρο του Θόδωρου -που έχει το χάρισμα να απλοποιεί το λόγο του- ήρθε να ταρακουνήσει τη μία πλευρά των Ελλήνων, αυτή των καταναλωτών, είτε πρόκειται για προϊόντα είτε για υπηρεσίες. Η δική μου παρέμβαση αποσκοπεί στο ταρακούνημα της άλλης πλευράς, αυτής του παραγωγού και γενικώς του Ελληνα επιχειρηματία που αναζητά πελάτες. Είχα ήδη κάνει μια σχετική αναφορά πριν από αρκετούς μήνες σε ένα άρθρο με τίτλο “Ελληνικά προϊόντα: Θα δίνατε ποτέ 1100 δραχμές για τρία γιαούρτια;“.
Αυτό που πρέπει πρωτίστως να κατανοήσει ο επιχειρηματίας είναι πως και ο καταναλωτής αφαιμάζεται όπως αυτός, ίσως και περισσότερο. Χαράτσια, απολύσεις, περικοπές, αβεβαιότητα συνθέτουν ένα φοβικό σκηνικό. Πας να βάλεις το χέρι στην τσέπη και αν κατορθώσεις να βρεις τίποτε, αυτό περνά από αρκετές δεύτερες σκέψεις έως ότου βγει.
Ποιος θα έδινε ποτέ όπως είχα γράψει και τότε 1100 δρχ για τρία γιαουρτάκια; Κανένας. Με ένα χιλιάρικο όμως σήμερα αγοράζεις 1 κιλό γιαούρτι σε ετικέττα μεγάλης αλυσίδας από γνωστή ελληνική εταιρεία. Δεδομένου ότι η εταιρεία το πουλά ακόμη χαμηλότερα στην αλυσίδα επειδή αγοράζει μεγάλες ποσότητες βγάζοντας το όποιο κέρδος της, γιατί δεν το δίνει απευθείας με τη φίρμα της στην ίδια τιμή στον καταναλωτή σε χαμηλή τιμή;
Όσο κι αν με το ευρώ κατέστη ακριβή η παραγωγική διαδικασία, και πάλι δεν είναι δυνατό να αγοράζεις λεμόνια Αργεντινής στα 0,90 και τα αντίστοιχα από την Κόρινθο στη λαϊκή να κυμαίνονται στο 1,20 δεδομένου ότι μεσολαβεί ένας ωκεανός και μια Μεσόγειος θάλασσα.
Δεν είναι επίσης δυνατό τα εισαγόμενα τυριά τοστ (το οποίο τοστ φοριέται πολύ με την κρίση) από τη μη τόσο φθηνή μισθολογικά βόρεια και κεντρική Ευρώπη (Γερμανία, Ολλανδία, Ελβετία, Δανία) να είναι 20-25% χαμηλότερα σε σχέση με το φθηνότερο ελληνικό. Κι αν είσαι ένας, η διαφορά δε φαίνεται. Αν όμως έχεις μερικά παιδικά στοματάκια να σε περιμένουν, τότε η διαφορά είναι ευδιάκριτη.
Κι αναρωτιέμαι, τι είναι καλύτερο για τον Ελληνα, να πουλήσει 5 κιλά τυρί τοστ στα € 7,60 ή 10 κιλά στα € 6,00; Νομίζω ότι από άποψη ψυχολογίας και μόνο, η δεύτερη επιλογή είναι καλύτερη, χώρια το γεγονός πως βοηθά στην κάμψη των εισαγωγών.
Να δούμε όμως λίγο και τον τουρισμό;
Επαγγελματίες του κλάδου και όχι μόνο, μας προτρέπουν να παραμείνουμε στην Ελλάδα. Οι τιμές όμως που παρατηρούμε μέχρι στιγμής δεν είναι τόσο μειωμένες σε σχέση με τη θυέλλα που μαστίζει την ελληνική κοινωνία. Επίσης ας μην ξεχνάμε πως ο ξενοδόχος τόσα χρόνια ξέσκιζε τον Ελληνα συμπατριώτη του αλλά σχεδόν χάριζε το δωμάτιο στα groups που κατέφθαναν από το εξωτερικό. Βλέπαμε τιμές για πακέτα σε 4στερα ξενοδοχεία σε όλους τους μαγευτικούς ελληνικούς προορισμούς και αναρωτιόμασταν αν θα έπρεπε να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να ταξιδέψουμε ως το Λονδίνο και από κει να πάρουμε το charter για Κρήτη. Στην ουσία δηλαδή τιμωρείτο ο Ελληνας οικογενειάρχης αν επέλεγε μια ελληνική τοποθεσία για διακοπές.
Διακοπές και αντίστοιχα τουρισμός δεν είναι όμως μόνο το ξενοδοχείο. Είναι και μια σειρά άλλων υπηρεσιών όπως ταβέρνες, κέντρα διασκέδασης κτλ. Δεν είναι τυχαίο πως στους τουριστικούς προορισμούς οι φούρνοι και τα ψητοπωλεία δουλεύουν στο φουλ και το σουβλάκι πάει σύννεφο, όχι γιατί είναι φθηνό, από τις 170δρχ του 2002 φτάσαμε στις 700 (!), αλλά γιατί είναι φθηνότερο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά το καλοκαίρι του 2006 όταν βρέθηκα στην Αγία Μαρίνα της Αίγινας. Περπατώντας το δειλινό σταθήκαμε έξω από μια ταβέρνα πάνω στη θάλασσα και παρατήρησα τον κατάλογο. Στα € 6,50 μια απλή σαλάτα… Δεν είναι τυχαίο πως ο χώρος ήταν άδειος.
-Ελάτε και δοκιμάστε! Όλα στα κάρβουνα!, μου λέει ενθουσιασμένος ο μετρ.
- Και οι τιμές επίσης!, του απήντησα.
Τώρα τα κάρβουνα καίνε πλέον αυτούς που τα χειρίζονταν τόσα χρόνια.
Ναι πιστεύω ότι οι Ελληνες θέλουμε να αγοράζουμε ελληνικά και να στηρίξουμε τη δουλειά και το εισόδημα του γείτονά μας. Πρέπει όμως και οι Ελληνες επιχειρηματίες να τολμήσουν και να δείξουν πως και αυτοί επιθυμούν εμάς για καλύτερους πελάτες τους. Στο σημείο που έχουμε οδηγηθεί, αποτελεί πλέον μονόδρομο.
freepen.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αλιβέρι: Νεκρός βρέθηκε ο αγνοούμενος αλιέας
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
