Ένας «πόλεμος» ο οποίος δεν τιμάει κανένα, ενώ οι καταγγελίες ότι η υπηρεσία έχει σταματήσει να πραγματοποιεί επιχειρήσεις στο εξωτερικό (αναφέρεται, οι φίλοι Τούρκοι αν θέλουν, ας το πιστέψουν…) προκαλεί ανησυχία στον απλό καθημερινό πολίτη που βομβαρδίζεται από τη δράση άλλων ομοειδών υπηρεσιών, από κάθε σύγχρονη και μη χώρα, στην προσπάθεια να προωθηθούν τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα…
Αφορμή της σημερινής παρέμβασης είναι τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών που αφορούν στον αντικαταστάτη του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Μπίκα στην ηγεσία της Εθνικής Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ), με τον πρωθυπουργό, Αντώνη Σαμαρά, να εμφανίζεται αποφασισμένος να τοποθετήσει «ανθρώπους εμπιστοσύνης» (όπως παγίως αναφέρεται σε τέτοιες περιπτώσεις!)
Το πρώτο όνομα φέρεται να είναι φίλος του Αντώνη Σαμαρά, διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με το περιβάλλον του και σύμφωνα με το «onalert.gr» ειδικά με τον εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Κ. Μπούρα. Πρόκειται για τον Θεόδωρο Δραβίλα, ο οποίος είναι μηχανολόγος – μηχανικός το επάγγελμα και ιδιαίτερες συστάσεις γι’ αυτόν προς το παρόν δεν υπάρχουν.
Το δεύτερο όνομα περιγράφεται ως δημοσιογράφος γνωστός για την ενασχόλησή του με τα αμυντικά θέματα, με πολλές γνώσεις περί μυστικών υπηρεσιών και ειδικά των τουρκικών, ενώ έχει συγγράψει και σχετικά βιβλία. Μόνο φωτογραφία δεν βάλανε δηλαδή, αφού η περιγραφή αφορά τον όντως διακεκριμένο στον χώρο της στρατιωτικής ανάλυσης, πολύπειρο δημοσιογράφο Μάνο Ηλιάδη. Ο Ηλιάδης είναι συγγραφέας δίτομου έργου – αναφοράς για τη διαβόητη τουρκική μυστική υπηρεσία, τη ΜΙΤ (επανεκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ»), το οποίο προκάλεσε αναστάτωση στη γείτονα χώρα, με το τουρκικό Γενικό Επιτελείο να διατάζει (κυριολεκτικά, δεν το ζήτησε απλώς…) τη μετάφραση και την ενδελεχή μελέτη του πονήματος.
Επειδή έχουμε κι εμείς ασχοληθεί με το συγκεκριμένο βιβλίο, υπενθυμίζουμε ότι είχαμε διαμαρτυρηθεί έντονα για το ότι σε μια χώρα που διέθετε τόσα μυστικά κονδύλια και ξόδευε τόσα λεφτά για ένα σωρό λιγότερο χρήσιμα ή εντελώς άχρηστα ζητήματα, δεν βρέθηκε… ένας Χριστιανός να προτείνει και να πιέσει για τη μετάφραση του έργου στην αγγλική (για αρχή) και ενδεχομένως στη γαλλική εν συνεχεία! Είχαμε επίσης αναφερθεί σε εμπειρία προσώπου κατά τη διάρκεια παρακολούθησης μαθημάτων σχετικών με το αντικείμενο της κατασκοπείας σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπου αναφορά στη ΜΙΤ οδήγησε τους υποτίθεται ειδικούς σε έκπληξη για το «πως είναι δυνατόν να ακούγονται τόσο αρνητικές κρίσεις για ένα φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο! Οι άνθρωποι ήταν τόσο ανενημέρωτοι για την ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ της ΜΙΤ, ούτε το όνομά της δεν γνώριζαν, θεωρώντας ότι η συζήτηση γινόταν για το πανεπιστήμιο ΜΙΤ, το παγκόσμιας φήμης Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης!
Με κάθε επιφύλαξη βέβαια, καθότι δεν γνωρίζουμε και πολλά για τον πρώτο υποψήφιο, δεν μπορούμε παρά να θεωρήσουμε αξιολογώντας τις υποψηφιότητες ως έχουσες διαφορές ανάλογες της ημέρας με τη νύχτα. Υπάρχει επίσης και πλειάδα λόγων, επικοινωνιακής κυρίως υφής που θα οδηγούσαν την επιλογή σε επικοινωνιακό φιάσκο την κυβέρνηση, η οποία έχει να αντιμετωπίσει ακόμα και στο εσωτερικό «γκρίνια» των στελεχών της για ορισμένες – άλλοι μιλούν για αρκετές – όχι και τόσο πετυχημένες τοποθετήσεις, ενώ άνθρωποι νέοι και με καλό όνομα στην αγορά αγνοήθηκαν.
Το ζήτημα ουσίας βέβαια που μας ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι η ουσία της τοποθέτησης του νέου διοικητή. Επειδή ελάχιστοι έχουν τριβή με το αντικείμενο των υπηρεσιών πληροφοριών και γνωρίζουν τις ιδιομορφίες τους, ας μας επιτρέψει η κυβέρνηση να διαβεβαιώσουμε ότι τέτοια υψηλής εξειδίκευσης αντικείμενα, ή τα γνωρίζεις ή όχι. Ούτε ολίγον έγγυος υπάρχει, ούτε φίλοι μορφωμένοι μπορούν να λύσουν το πρόβλημα. Κι όταν λέμε «τα γνωρίζεις» προφανώς δεν αναφερόμαστε στη φανατική ανάγνωση των διηγημάτων του Τζον λε Καρέ, ούτε… το κυνήγι του κόκκινου Οκτώβρη! Ιδιαιτέρως δε η ΕΥΠ στη σημερινή ιστορική συγκυρία και το σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται για λόγους που υπαινιχτήκαμε νωρίτερα, για να διοικηθεί αποτελεσματικά δεν μπορεί να μπει στο τιμόνι της άνθρωπος που δεν έχει «μυρωδιά» από το αντικείμενο, αλλά και τις περίεργες ισορροπίες που διαμορφώνονται, ώστε να επιχειρήσει να την ενώσει, να «σκοτώσει» την παλαιά νοοτροπία και να θυμίσει σε όλους ποια είναι η αποστολή τους και γιατί πληρώνονται από τον ελληνικό λαό. Για να μην αναφερθούμε στις ριζικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που θα πρέπει να προωθηθούν άμεσα…
Στο επικοινωνιακό επίπεδο επίσης, ο πρωθυπουργός θα κληθεί να απαντήσει σε απλά ερωτήματα, ενδεχομένως και να αποκρούσει την κριτική που θα του ζητά να αποδείξει ότι δεν είναι… ελέφαντας. Η πρώτη επιλογή στον πολύ κόσμο θα θυμίζει την τοποθέτηση «κολλητού» σε ένα τόσο κρίσιμο πόστο, καθώς επίσης και το… υπαρξιακής φύσεως ερώτημα, «τι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο»…
Αντιθέτως, η υποψηφιότητα Ηλιάδη, εάν και εφόσον προχωρήσει έχει ορισμένα ορατά και από τους αδαείς πλεονεκτήματα. Δεδομένης της εξαιρετικής σχέσης του εν λόγω με το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, λογικά δεν θα απασχολήσει δημοσιογραφικά πληροφορίες και διαρροές περί δυσαρέσκειας του ενός για τον άλλο. Γελοιότητες του είδους «τι δουλειά έχουν οι στρατιωτικοί» που ακούγονται ενίοτε στην Κατεχάκη, ή αντιστοίχως, τι να μας πούνε τώρα οι Κλουζώ της κακιάς ώρας που ακούγεται ενίοτε στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, είναι απλά μια «πολυτέλεια» που δεν τη διαθέτουμε στη σημερινή ιστορική συγκυρία. Και σε όποιον αρέσει. Υπάρχει και ο δρόμος της μετάταξης.
Να πάμε και λίγο παρακάτω; Δεδομένου ότι οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία – πολλά – χρόνια σε μια κάπως «less than professional» (όχι τόσο επαγγελματική) αντιμετώπιση της Τουρκίας, δεν θα έβλεπε για λόγους δημόσιας εικόνας και μόνον στην ΕΥΠ να υπάρχει κάποιο πρόσωπο με το οποίο έχουν ασχοληθεί εκτεταμένα οι τουρκικές υπηρεσίες (δεν λέμε στο παρελθόν, διότι δεν γνωρίζουμε τι γίνεται στο παρόν…) οδηγώντας μάλιστα και στη λήψη συγκεκριμένων μέτρων ασφαλείας…
Παράλληλα, μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν είναι ούτε στη δεκαετία των 40 ούτε των 50, χωρίς πολιτικές φιλοδοξίες, αλλά με πάθος για το αντικείμενο της δράσης των μυστικών υπηρεσιών, ενασχόληση με τον ευρύτερο τομέα των διεθνών σχέσεων της χώρας και συγγραφή βιβλίων που φωτίζουν πλευρές της ελληνικής εξωτερική πολιτικής. Το επιχείρημα είναι απλό: Στη θέση αυτή απαιτείται γνώστης με «ειδική παιδεία» η οποία να ξεφεύγει από την απλή κατοχή τίτλων σπουδών και να επεκτείνεται στη ουσία.
Στο πρόσφατο παρελθόν, ανακαλούμε τη δημόσια συζήτηση που είχε διεξαχθεί όταν τις τύχες της υπηρεσίας αναλάμβαναν μη στρατιωτικοί προϊστάμενοι, οδηγώντας στην – ορθή κατά τη γνώμη μας – αποστρατιωτικοποίησή της (παντού βέβαια να υπάρχει και μέτρο…). Ο πρεσβευτικός κλάδος είχε την τιμητική του. Σε κάποιες περιπτώσεις αποδείχθηκε αντάξιος των περιστάσεων, ή αν μη τι άλλο κατεβλήθη προσπάθεια να γίνει ότι είναι δυνατό.
Μιλάμε όμως για πρεσβευτές, ανθρώπους με γνώση του ευρύτερου αντικειμένου των διεθνών σχέσεων και εμπειρία στον χειρισμό ανθρώπων στο εξωτερικό, παράλληλα με τη συνεχή ενημέρωση για το πώς λειτουργούσαν πράκτορες ξένων χωρών στην πόλη και το κράτος όπου βρισκόταν ο πρεσβευτής, μετέπειτα διοικητής της ΕΥΠ. Το ίδιο είναι ένας μηχανολόγος – μηχανικός;
Εάν η επιλογή στρατιωτικού θα θεωρούνταν πισωγύρισμα για την υπηρεσία και θα προκαλούνταν αντιδράσεις (ασφαλώς ισχύει ότι τα πάντα εξαρτώνται από την προσωπικότητα του ατόμου, όχι την ιδιότητα), η επιλογή «πολίτη» δεν μπορεί να γίνει ούτε με το κριτήριο την πίστη προς το μεγάλο αφεντικό, δηλαδή τον πρωθυπουργό, που δείχνει να επιθυμεί να ελέγξει την ΕΥΠ από την αρχή. Ποιος ξέρει το φοβάται και τι του έχουν πει… ποιος ξέρει τι λάθος θα κάνει… εάν το κάνει…
Πηγή
kostasxan.blogspot.com
