2012-07-13 22:12:09
του Σπύρου Ριζόπουλου
Πάνω που είχα αρχίσει να ανησυχώ με τις συχνές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών και εταίρων της συγκυβέρνησης, διαβλέποντας πως θα φάμε πάλι όλο το χρόνο στη διαβούλευση για... τις εντυπώσεις και την εσωτερική κατανάλωση, διάβασα σήμερα το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ και σταυροκοπήθηκα, αναφωνώντας: «Θαύμα…. Θαύμα!».
Είναι η πρώτη φορά που διάβασα δυο – τρεις έξυπνες και πρακτικές προτάσεις από το Υπουργείο Οικονομικών και αυτό πιστώνεται στον Γιάννη Στουρνάρα. Οι προτάσεις έχουν και απλότητα και πρακτικότητα και κυρίως μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς να ρωτήσουμε κανένα, βελτιώνοντας άμεσα και με χειροπιαστό τρόπο το σκέλος των δαπανών του κράτους.
Δίδακτρα στους αιώνιους φοιτητές και πολύ σωστά, διότι η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση πρέπει να αφορά μόνον αυτούς που θέλουν να τελειώσουν έγκαιρα τις σπουδές τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στην αγορά εργασίας. Αν ο άλλος θέλει να είναι αιώνιος φοιτητής για να εξυπηρετεί την κομματική νεολαία του ή γιατί έχει λυμένα τα προβλήματα με «το χαρτζιλίκι του μπαμπά», τότε είναι σωστό να πληρώσει δίδακτρα.
50 – 50 η μισθοδοσία των κληρικών. Σωστό κι αυτό. Η Εκκλησία έχει πόρους, μπορεί να καλύψει το ήμισυ της μισθοδοσίας των κληρικών και εν πάση περιπτώσει αυτή την ώρα ουσιαστική βοήθεια δεν είναι να μοιράζει μόνο τρόφιμα που έτσι κι αλλιώς εξασφαλίζει δωρεάν από τις εταιρείες, αλλά να βάλει και το χέρι στην τσέπη κατ’ εφαρμογή του «ο έχω δύο χιτώνες να δίνει το ένα». Δεν μπορείς να έχεις και τους «χιτώνες» ολόκληρους και να κάνεις φιλανθρωπικό έργο με τα λεφτά των άλλων.
Εξίσου σωστή και η αύξηση της στρατιωτικής θητείας κατά 3 μήνες, περιορίζοντας έτσι τις ανάγκες για προσλήψεις επαγγελματιών οπλιτών. Το 12μηνο είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ λογική διάρκεια θητείας που κατά το παρελθόν αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός για τους στρατεύσιμους. Αλλά επειδή ο στρατός έγινε το πιο εύκολο και βολικό «ρουσφέτι», φτάσανε τη θητεία στο εννεάμηνο. Δεν θα πάθει τίποτα η οκνηρή και φραπεδολάγνα νεολαία μας αν καθίσει τρεις μήνες παραπάνω στο στρατό, ίσα ίσα μπορεί και να μάθει και τίποτα που να την ωφελήσει για τη συνέχεια.
Οι προτάσεις λοιπόν του Στουρνάρα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί χθες ή προχθές. Σημασία έχει ότι πέφτουν στο τραπέζι σήμερα και μπορούν να εξοικονομήσουν πολύτιμους πόρους «χωρίς ν’ ανοίξει μύτη». Το καλό πρέπει να λέγεται και να αναγνωρίζεται, ανεξάρτητα αν ήμουν από αυτούς που είδαν με επιφύλαξη την τοποθέτηση Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών. Είναι ενθαρρυντικό, αυτός που έχει στα χέρια του το χαρτοφυλάκιο της οικονομίας να μπορεί να δημιουργεί θετικές εκπλήξεις.
Πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση και το μεγάλο στοίχημα για τον Στουρνάρα ο οποίος όπως έχω γράψει είναι «παιδί του ευρώ» κι αν δεν απογαλακτιστεί εγκαίρως από μια μονοδιάστατη αντίληψη για το τι σημαίνει ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, κινδυνεύει να γίνει ένας ακόμη Παπαδήμος. Το να είσαι «παιδί του ευρώ» ήταν σημαντικό για τη δεκαετία που προηγήθηκε. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα διαπραγματευόμαστε τη σωτηρία της χώρας και κανείς δεν θα πρέπει να μας θεωρεί δεδομένους. Από αυτή την άποψη είχε δίκιο ο Τσίπρας όταν είπε πως «το νόμισμα δεν είναι φετίχ». Όμως αυτό δεν πρέπει να το λέμε, πρέπει να το δείχνουμε.
Αυτά ως προς τα εσωτερικά «δεντράκια».
Πάμε τώρα στο «δάσος» του διεθνούς περιβάλλοντος και στο πώς τοποθετείται κανείς σε αυτό, μέσα σε συνθήκες κρίσης.
Είναι σημαντικό να κερδίσουμε χρόνο, δείχνοντας πως κάτι αρχίζει να αλλάζει στην Ελλάδα. Πως υπάρχουν καλές ιδέες, τις οποίες μπορούμε να τις σκεφτόμαστε μόνοι μας και να τις εφαρμόζουμε μόνοι μας. Έτσι, η σημερινή θετική έκπληξη μπορεί να έχει συνέχεια και στη διεθνή παρουσία της χώρας. Πράγμα που σημαίνει πως όταν θα πάει ο Γ. Στουρνάρας στις ΗΠΑ να συζητήσει με το ΔΝΤ, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μη συζητήσει και με την Αμερικανική Τράπεζα Επενδύσεων. Δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μην κάνει το ίδιο και με την Κίνα ή τη Ρωσία. Έξυπνες και πρακτικές ιδέες αναζητούνται συνολικά στη διεθνική στρατηγική της χώρας, ώστε να ανοίξει το παιχνίδι και να δημιουργήσουμε ευκαιρίες στήριξης της ελληνικής οικονομίας και από άλλους παγκόσμιους παίκτες. Το μήνυμά μας στον κόσμο πρέπει να αλλάξει: «Θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα». Σε αντιδιαστολή προφανώς με αυτό που εκπέμπεται σήμερα και λέει «Θέλουμε να σώσουμε πάση θυσία την Ελλάδα στην Ευρώπη». Άλλωστε για ποια ακριβώς Ευρώπη μιλάμε; Για αυτή που μπορεί να «σκάσει» νωρίτερα και από την ίδια την Ελλάδα;
Πρέπει λοιπόν να έχουμε εναλλακτικές. Αυτές δεν θα μας τις δώσει κανείς από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών που έχουν πολύ εύκολο να κατακεραυνώνουν την ελληνική δημόσια διοίκηση, αλλά οι ίδιοι «μέχρι να σηκώσουν το ένα χέρι έχει βρωμίσει το άλλο». Αλλά η συζήτηση αυτή είναι πολύ μεγάλη και θα επανέλθω. Αυτό που αξίζει να κρατηθεί από τη σημερινή μέρα είναι ότι έστω κι αργά κάποιος άρχισε να σκέφτεται πρακτικά και έξυπνα για τον ελληνικό «κουμπαρά». Ελπίζω αυτή την πρακτικότητα και την ευφυΐα να την πάει όσο πιο μακριά γίνεται και τα «θαύματα» να συνεχιστούν διότι τα έχουμε πραγματικά ανάγκη.
ΥΓ1: Ο μόνος που συμφωνεί με τον Βενιζέλο είναι ο εαυτός του. Παρ’ όλα αυτά σε ένα πράγμα έχει δίκιο. Η διαπραγμάτευση πρέπει να είναι στην ουσία της πολιτική. Προσωπικά θα πήγαινα κι ένα βήμα παραπέρα. Η διαπραγμάτευση στην ουσία της πρέπει να είναι γεωπολιτική. Αυτή η αντίληψη μπορεί να αποτελέσει το πιο αποτελεσματικό βέλος στη φαρέτρα του Γιάννη Στουρνάρα, στο βαθμό βέβαια που καταφέρει να «σκοτώσει» μέσα του τον Πρόεδρο του ΙΟΒΕ για να γεννηθεί ένας νέου τύπου πολιτικός. Ο πολιτικός της «επόμενης μέρας».
ΥΓ2: Ακούω τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει διαρκώς καταγγελτικές αναφορές στο «λόμπι της δραχμής». Είναι μεγάλο λάθος διαπραγματευτικής τακτικής κατά τη γνώμη μου, διότι αυτά που λέγονται μέσα, τα ακούνε πολύ καλά και οι έξω. Αν αυτοεγκλωβίζεσαι, φέρνουν το παιχνίδι στα μέτρα τους. Φύγετε από τη λογική του «λόμπι της δραχμής». Παίξτε με «κλειστά χαρτιά»!
spirosrizopoulos.com
Πάνω που είχα αρχίσει να ανησυχώ με τις συχνές συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών και εταίρων της συγκυβέρνησης, διαβλέποντας πως θα φάμε πάλι όλο το χρόνο στη διαβούλευση για... τις εντυπώσεις και την εσωτερική κατανάλωση, διάβασα σήμερα το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ και σταυροκοπήθηκα, αναφωνώντας: «Θαύμα…. Θαύμα!».
Είναι η πρώτη φορά που διάβασα δυο – τρεις έξυπνες και πρακτικές προτάσεις από το Υπουργείο Οικονομικών και αυτό πιστώνεται στον Γιάννη Στουρνάρα. Οι προτάσεις έχουν και απλότητα και πρακτικότητα και κυρίως μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς να ρωτήσουμε κανένα, βελτιώνοντας άμεσα και με χειροπιαστό τρόπο το σκέλος των δαπανών του κράτους.
Δίδακτρα στους αιώνιους φοιτητές και πολύ σωστά, διότι η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση πρέπει να αφορά μόνον αυτούς που θέλουν να τελειώσουν έγκαιρα τις σπουδές τους και να αναζητήσουν την τύχη τους στην αγορά εργασίας. Αν ο άλλος θέλει να είναι αιώνιος φοιτητής για να εξυπηρετεί την κομματική νεολαία του ή γιατί έχει λυμένα τα προβλήματα με «το χαρτζιλίκι του μπαμπά», τότε είναι σωστό να πληρώσει δίδακτρα.
50 – 50 η μισθοδοσία των κληρικών. Σωστό κι αυτό. Η Εκκλησία έχει πόρους, μπορεί να καλύψει το ήμισυ της μισθοδοσίας των κληρικών και εν πάση περιπτώσει αυτή την ώρα ουσιαστική βοήθεια δεν είναι να μοιράζει μόνο τρόφιμα που έτσι κι αλλιώς εξασφαλίζει δωρεάν από τις εταιρείες, αλλά να βάλει και το χέρι στην τσέπη κατ’ εφαρμογή του «ο έχω δύο χιτώνες να δίνει το ένα». Δεν μπορείς να έχεις και τους «χιτώνες» ολόκληρους και να κάνεις φιλανθρωπικό έργο με τα λεφτά των άλλων.
Εξίσου σωστή και η αύξηση της στρατιωτικής θητείας κατά 3 μήνες, περιορίζοντας έτσι τις ανάγκες για προσλήψεις επαγγελματιών οπλιτών. Το 12μηνο είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ λογική διάρκεια θητείας που κατά το παρελθόν αποτελούσε όνειρο θερινής νυκτός για τους στρατεύσιμους. Αλλά επειδή ο στρατός έγινε το πιο εύκολο και βολικό «ρουσφέτι», φτάσανε τη θητεία στο εννεάμηνο. Δεν θα πάθει τίποτα η οκνηρή και φραπεδολάγνα νεολαία μας αν καθίσει τρεις μήνες παραπάνω στο στρατό, ίσα ίσα μπορεί και να μάθει και τίποτα που να την ωφελήσει για τη συνέχεια.
Οι προτάσεις λοιπόν του Στουρνάρα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί χθες ή προχθές. Σημασία έχει ότι πέφτουν στο τραπέζι σήμερα και μπορούν να εξοικονομήσουν πολύτιμους πόρους «χωρίς ν’ ανοίξει μύτη». Το καλό πρέπει να λέγεται και να αναγνωρίζεται, ανεξάρτητα αν ήμουν από αυτούς που είδαν με επιφύλαξη την τοποθέτηση Στουρνάρα στο Υπουργείο Οικονομικών. Είναι ενθαρρυντικό, αυτός που έχει στα χέρια του το χαρτοφυλάκιο της οικονομίας να μπορεί να δημιουργεί θετικές εκπλήξεις.
Πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση και το μεγάλο στοίχημα για τον Στουρνάρα ο οποίος όπως έχω γράψει είναι «παιδί του ευρώ» κι αν δεν απογαλακτιστεί εγκαίρως από μια μονοδιάστατη αντίληψη για το τι σημαίνει ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, κινδυνεύει να γίνει ένας ακόμη Παπαδήμος. Το να είσαι «παιδί του ευρώ» ήταν σημαντικό για τη δεκαετία που προηγήθηκε. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Σήμερα διαπραγματευόμαστε τη σωτηρία της χώρας και κανείς δεν θα πρέπει να μας θεωρεί δεδομένους. Από αυτή την άποψη είχε δίκιο ο Τσίπρας όταν είπε πως «το νόμισμα δεν είναι φετίχ». Όμως αυτό δεν πρέπει να το λέμε, πρέπει να το δείχνουμε.
Αυτά ως προς τα εσωτερικά «δεντράκια».
Πάμε τώρα στο «δάσος» του διεθνούς περιβάλλοντος και στο πώς τοποθετείται κανείς σε αυτό, μέσα σε συνθήκες κρίσης.
Είναι σημαντικό να κερδίσουμε χρόνο, δείχνοντας πως κάτι αρχίζει να αλλάζει στην Ελλάδα. Πως υπάρχουν καλές ιδέες, τις οποίες μπορούμε να τις σκεφτόμαστε μόνοι μας και να τις εφαρμόζουμε μόνοι μας. Έτσι, η σημερινή θετική έκπληξη μπορεί να έχει συνέχεια και στη διεθνή παρουσία της χώρας. Πράγμα που σημαίνει πως όταν θα πάει ο Γ. Στουρνάρας στις ΗΠΑ να συζητήσει με το ΔΝΤ, δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μη συζητήσει και με την Αμερικανική Τράπεζα Επενδύσεων. Δεν βρίσκω το λόγο γιατί να μην κάνει το ίδιο και με την Κίνα ή τη Ρωσία. Έξυπνες και πρακτικές ιδέες αναζητούνται συνολικά στη διεθνική στρατηγική της χώρας, ώστε να ανοίξει το παιχνίδι και να δημιουργήσουμε ευκαιρίες στήριξης της ελληνικής οικονομίας και από άλλους παγκόσμιους παίκτες. Το μήνυμά μας στον κόσμο πρέπει να αλλάξει: «Θέλουμε να σώσουμε την Ελλάδα». Σε αντιδιαστολή προφανώς με αυτό που εκπέμπεται σήμερα και λέει «Θέλουμε να σώσουμε πάση θυσία την Ελλάδα στην Ευρώπη». Άλλωστε για ποια ακριβώς Ευρώπη μιλάμε; Για αυτή που μπορεί να «σκάσει» νωρίτερα και από την ίδια την Ελλάδα;
Πρέπει λοιπόν να έχουμε εναλλακτικές. Αυτές δεν θα μας τις δώσει κανείς από τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών που έχουν πολύ εύκολο να κατακεραυνώνουν την ελληνική δημόσια διοίκηση, αλλά οι ίδιοι «μέχρι να σηκώσουν το ένα χέρι έχει βρωμίσει το άλλο». Αλλά η συζήτηση αυτή είναι πολύ μεγάλη και θα επανέλθω. Αυτό που αξίζει να κρατηθεί από τη σημερινή μέρα είναι ότι έστω κι αργά κάποιος άρχισε να σκέφτεται πρακτικά και έξυπνα για τον ελληνικό «κουμπαρά». Ελπίζω αυτή την πρακτικότητα και την ευφυΐα να την πάει όσο πιο μακριά γίνεται και τα «θαύματα» να συνεχιστούν διότι τα έχουμε πραγματικά ανάγκη.
ΥΓ1: Ο μόνος που συμφωνεί με τον Βενιζέλο είναι ο εαυτός του. Παρ’ όλα αυτά σε ένα πράγμα έχει δίκιο. Η διαπραγμάτευση πρέπει να είναι στην ουσία της πολιτική. Προσωπικά θα πήγαινα κι ένα βήμα παραπέρα. Η διαπραγμάτευση στην ουσία της πρέπει να είναι γεωπολιτική. Αυτή η αντίληψη μπορεί να αποτελέσει το πιο αποτελεσματικό βέλος στη φαρέτρα του Γιάννη Στουρνάρα, στο βαθμό βέβαια που καταφέρει να «σκοτώσει» μέσα του τον Πρόεδρο του ΙΟΒΕ για να γεννηθεί ένας νέου τύπου πολιτικός. Ο πολιτικός της «επόμενης μέρας».
ΥΓ2: Ακούω τον Αντώνη Σαμαρά να κάνει διαρκώς καταγγελτικές αναφορές στο «λόμπι της δραχμής». Είναι μεγάλο λάθος διαπραγματευτικής τακτικής κατά τη γνώμη μου, διότι αυτά που λέγονται μέσα, τα ακούνε πολύ καλά και οι έξω. Αν αυτοεγκλωβίζεσαι, φέρνουν το παιχνίδι στα μέτρα τους. Φύγετε από τη λογική του «λόμπι της δραχμής». Παίξτε με «κλειστά χαρτιά»!
spirosrizopoulos.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
«ΑΣ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗ ΡΗΤΡΑ ΓΙΑ ΜΙΡΑΛΑΣ...»
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Άδωνις Γεωργιάδης: «Σιχαίνομαι τον ΣΥΡΙΖΑ»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
