2012-07-15 13:53:47
Καμιά προειδοποίηση δεν είναι ικανή να αποτρέψει τους ανθρώπους από την προσδοκία του εύκολου πλουτισμού, λέει μια παλιά φράση του λόρδου Όβερστοουν, την οποία χρησιμοποιούσα συχνότερα όταν... το χρηματιστήριο προσέφερε σχετικές ευκαιρίες και παγίδες Αν λάβουμε ως αρχετυπική μορφή μεταφορικής έννοιας το αξίωμα του Ερμή του Τρισμέγιστου «ως εν τοις άνω έτσι και τοις κάτω», καμιά προειδοποίηση δεν ωφελεί τους περισσότερους ανθρώπους ούτε στην κατά την απογείωση της απληστίας, ούτε βύθισης του πανικού.
Στο απόγειο οι δημαγωγοί που υπόσχονταν δια βίου διάσωση στη νέα «Γη της Επαγγελίας» μέσω εξασφαλισμένων limit ups και στο «υπόγειο» οι δημαγωγοί της «μονομερούς καταγγελίας» ως θεραπείας πάσα νόσου και... οικονομικής φιλοσοφίας.
Και στις δυο περιπτώσεις οι περισσότεροι του είδους μας, των πρωτευόντων θηλαστικών, θα επιλέξουν όχι με βάση την κοινή λογική αλλά με βάση τις λέξεις που τους χαϊδεύουν τα αυτιά.
Κυκλοφορεί στην αγορά ένα μικρό βιβλιαράκι του Σοπενχάουερ με τον τίτλο, «Η τέχνη να έχει πάντα δίκιο» όπου σημειώνει τα εξής: «Δεν υπάρχει γνώμη, όσο παράλογη κι αν είναι που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπαστούν μόλις πειστούν πως είναι κοινώς αποδεκτή. Το παράδειγμα των άλλων επηρεάζει τόσο τη σκέψη τους όσο και τις πράξεις τους.
Είναι σαν πρόβατα που ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού όπου τους οδηγήσει. Θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν στο θάνατο παρά να σκεφτούν από μόνοι τους.
Είναι πολύ περίεργο που η γενική απήχηση μιας γνώμης έχει για τους ανθρώπους τόση βαρύτητα. Η ίδια τους η εμπειρία είναι σε θέση να τους διδάξει πως η αποδοχή μιας γνώμης γίνεται άκριτα και είναι αποτέλεσμα μίμησης. Παρ΄ όλα αυτά οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ, καθώς δεν κατέχουν αυτογνωσία. Μόνο οι εκλεκτοί, σύμφωνα με τον Πλάτωνα: "τις πολλοίς πολλά δοκεί", που σημαίνει πως ο κόσμος μπορεί να σκέφτεται αμέτρητες ανοησίες, και δεν είναι δυνατό ν΄ ασχοληθούμε με όλες.
Για να μιλήσουμε με σοβαρότητα η γενική απήχηση μιας γνώμης δεν αποτελεί απόδειξη. Στην πραγματικότητα, δεν καθιστά καν πιθανή την ορθότητά της»...
Είμαστε ατελή όντα και ως εκ του ατελείς είναι και οι επιστήμες μας. Ιδίως αυτές που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και τα κίνητρα των ποικίλων συμπεριφορών του όπως η οικονομική επιστήμη την οποία πολλοί μπερδεύουν με την απλή λογιστική.
Ενίοτε οι πολιτικοί, με βάση τις υποδείξεις των οικονομολόγων, παίρνουν μέτρα και υλοποιούν σχέδια. Ενίοτε τα σχέδια αυτά έχουν αποτέλεσμα θετικό και άλλοτε αποτέλεσμα αρνητικό.
Εκ των υστέρων κάποιοι πανηγυρίζουν για τη δικαίωση. Αν προσέξουμε εγγύτερα θα διαπιστώσουμε το πολύπλοκον της πραγματικότητας και ενίοτε την καθοριστική συμβολή παραμέτρων τις οποίες τα σχέδια αγνοούσαν παντελώς.
Τους επόμενους μήνες όσο το σενάρια της κατάρρευσης και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα θα συνεχίσει να κερδίζει έδαφος, όσο δεν εισέρχεται δυναμικά στην εξίσωση κάποια παράμετρος που θα ανατρέψει τα κυοφορούμενα αποτελέσματα, θα χρειαστεί να αναλύσουμε συστηματικά την εμπειρία της κατάρρευσης της Αργεντινής για να σχηματίσουν πλεύσεις με βάση τις πιθανές προσομοιώσεις...
Η κρίση στην Αργεντινή ξεκίνησε το 1999 και η κατάρρευση προέκυψε στα τέλη του 2001. Η ανάκαμψη ξεκίνησε δειλά-δειλά ένα - δυο χρόνια αργότερα.
Η Αργεντινή δέκα χρόνια αργότερα δεν αποτελεί παράδεισο, όπως προσπαθεί να εμφανίσει τα αποτελέσματα της διακοπής της συνεργασίας με το ΔΝΤ στη χώρα μας ένα πλήθος που προσπαθεί να δημιουργήσει επαγγελματική καριέρα παίζοντας τα αισθήματα του μέσου ταλαίπωρου που νομίζει πως το μνημόνιο έφερε την χρεοκοπία και όχι η χρεοκοπία το μνημόνιο.
Το μέρος του πληθυσμού της Αργεντινής που συνεχίζει να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είναι κοντά στο 30% με ανοδικές τάσεις εκ νέου.
Από το 1999 οι κυβερνήσεις ελάμβαναν μέτρα λιτότητας χωρίς αποτέλεσμα. Μετά την κατάρρευση ακολούθησε μια μεταβατική περίοδος και την διακυβέρνηση πήραν οι περονιστές οι οποίοι πρέσβευαν, καλή ώρα, ένα άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής.
Η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει και ως είθισται να συμβαίνει με τους κυνηγούς και τους ψαράδες έτσι και πρωτίστως οι πολιτικοί έτρεξαν να δρέψουν τους καρπούς της επιτυχίας της οικονομικής πολιτικής τους.
Ο περονιστής Νέστωρ Κίρχνερ μας άφησε χρόνους και τον διαδέχθηκε η σύζυγος η οποία κυβερνά ακόμη τη χώρα του Τάνγκο.
Αν προσέξει κάποιος πίσω από τα πρωτοσέλιδα και τη σπέκουλα των δημαγωγών, η ανάκαμψη της Αργεντινής που ακολούθησε, όπως και η χρεοκοπία που προηγήθηκε, οφείλονταν αμφότερες σε λόγους που δεν είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική.
Ένα από τα βασικά κλειδιά της χρεοκοπίας ήταν το 1999 η βουτιά της τιμής της σόγιας έως και τα 150 δολάρια ο τόνος. Μετά το 2002 η τιμή του βασικού εξαγώγιμου προϊόντος της Αργεντινής ανέβηκε σταδιακά έως το τέλος της δεκαετίας μέχρι τις παρυφές των 600 δολαρίων... Ανάλογη ήταν η άνοδος και άλλων πρώτων υλών.
Το 2008 με την πρόσκαιρη πτώση των τιμών των πρώτων υλών ο τρόμος της κατάρρευσης επανήλθε στη χώρα, αλλά οι τιμές ανέκαμψαν γρήγορα πάλι.
Το υπόδειγμα της Λατινικής Αμερικής δεν είναι η Αργεντινή ούτε η Βενεζουέλα του Τσάβες, που ήρθε στην εξουσία μετά την κρίση της πτώσης του πετρελαίου κοντά στα 10 δολάρια το 1999 και παραμένει όσο παραμένει υψηλά. Το υπόδειγμα της Λατινικής Αμερικής είναι η Χιλή. Η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς.
Βλέπε: Η πτώση και η άνοδος της Αργεντινής...
2) Ο ελληνικός πληθυσμός σε κίνδυνο...
Καλημέρα Κώστα,
Με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό ένα κοινωνικό πρόβλημα, που ίσως δεν του έχουμε δώσει τη δέουσα σημασία.
Αναφέρομαι στη δυσκολία με την οποία πλέον μπορούν να κάνουν οικογένεια οι νέοι άνθρωποι.
Με την τεράστια κρίση που μαστίζει τη χώρα, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας (ειδικά για τους νέους) και τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μέση οικογένεια, φαίνεται αδύνατον για ένα νέο άνθρωπο να ξεκινήσει να χτίζει τη ζωή του.
Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς νέους, στην ηλικία 30-35, που θα ήθελαν να κάνουν οικογένεια, αλλά διστάζουν λόγω των οικονομικών προβλημάτων.
Αυτό είναι ένα πάρα πολύ άσχημο & πάρα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο.
Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας θα πάρει δραματικές διαστάσεις τα επόμενα χρόνια.
Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα φτάσουμε στο σημείο σε 20-30 χρόνια ο πληθυσμός της Ελλάδας να συρρικνωθεί στα 3-5 εκατομμύρια.
Θα φτάσουμε στο σημείο όπου κάποιος με 2 παιδιά θα θεωρείται πολύτεκνος. Ελοχεύει ο κίνδυνος να γίνουμε μειοψηφία μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Είμαστε, ούτως ή άλλως, κοινωνία γερόντων. Φανταστείτε τι έχει να γίνει σε λίγα χρόνια. Το φαινόμενο αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα.
Η πολιτεία οφείλει άμεσα να λάβει μέτρα ώστε να ενισχύσει τους νέους ανθρώπους, και να τους δώσει κίνητρα να κάνουν οικογένεια.
Θα μπορούσε για παράδειγμα να τους δώσει φοροαπαλλαγές και ένα μικρό αρχικό κεφάλαιο, από πόρους του ΕΣΠΑ, για να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση.
Θα μπορούσε να προσφέρει δωρεάν τις γέννες των παιδιών τους, μέσα από τα δημόσια νοσοκομεία.
Θα μπορούσε να αυξήσει, αντί να μειώνει, τα ετήσια επιδόματα για κάθε παιδί.
Θα μπορούσε να επιβραβεύει τον πολύτεκνο, αντί να τον τιμωρεί μειώνοντάς του επιδόματα & αφορολόγητο όριο για να συντηρεί συντεχνίες, συνδικαλιστικές καταχρήσεις και κομματικούς στρατούς.
Θα μπορούσε να προσφέρει δωρεάν περίθαλψη & εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, ανάλογη με άλλων ευρωπαϊκών χωρών που πληρώνουν λιγότερους φόρους & λιγότερες εισφορές για αυτά.
Θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα.
Αντ’αυτού όμως, δεν κάνει τίποτα.
Ή μάλλον κάνει, τα ακριβώς αντίθετα από αυτά.
Και δεν άκουσα ούτε ένα κόμμα, ούτε έναν πολιτευτή, εν μέσω 2 προεκλογικών περιόδων, να μιλάει γι΄ αυτό. Να μιλήσει ανοιχτά, και να πει οτι έχει στο πρόγραμμά του κίνητρα για την ενίσχυση του Ελληνικού πληθυσμού, κίνητρα για να κάνουν οικογένεια οι νέοι συνάνθρωποί μας.
Αντ’αυτού, μαλώνουμε για τα προνόμια και τα ειδικά επιδόματα διαφόρων ομάδων & συντεχνιών, καθώς και για τις συντάξεις ανθρώπων 70-90 χρονών, με όλο το σεβασμό που τρέφω για τους πατεράδες & τους παππούδες μας (παρ’οτι η γενιά τους μας οδήγησε ως εδώ).
Ω φευ, πρέπει κάτι να κάνουμε για το μέλλον μας, για τη συνέχεια του υπέροχου Ελληνισμού.
Πηγή / capital.gr
Στο απόγειο οι δημαγωγοί που υπόσχονταν δια βίου διάσωση στη νέα «Γη της Επαγγελίας» μέσω εξασφαλισμένων limit ups και στο «υπόγειο» οι δημαγωγοί της «μονομερούς καταγγελίας» ως θεραπείας πάσα νόσου και... οικονομικής φιλοσοφίας.
Και στις δυο περιπτώσεις οι περισσότεροι του είδους μας, των πρωτευόντων θηλαστικών, θα επιλέξουν όχι με βάση την κοινή λογική αλλά με βάση τις λέξεις που τους χαϊδεύουν τα αυτιά.
Κυκλοφορεί στην αγορά ένα μικρό βιβλιαράκι του Σοπενχάουερ με τον τίτλο, «Η τέχνη να έχει πάντα δίκιο» όπου σημειώνει τα εξής: «Δεν υπάρχει γνώμη, όσο παράλογη κι αν είναι που οι άνθρωποι να μην είναι έτοιμοι να την ασπαστούν μόλις πειστούν πως είναι κοινώς αποδεκτή. Το παράδειγμα των άλλων επηρεάζει τόσο τη σκέψη τους όσο και τις πράξεις τους.
Είναι σαν πρόβατα που ακολουθούν τον αρχηγό του κοπαδιού όπου τους οδηγήσει. Θα προτιμούσαν να τον ακολουθήσουν στο θάνατο παρά να σκεφτούν από μόνοι τους.
Είναι πολύ περίεργο που η γενική απήχηση μιας γνώμης έχει για τους ανθρώπους τόση βαρύτητα. Η ίδια τους η εμπειρία είναι σε θέση να τους διδάξει πως η αποδοχή μιας γνώμης γίνεται άκριτα και είναι αποτέλεσμα μίμησης. Παρ΄ όλα αυτά οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται ποτέ, καθώς δεν κατέχουν αυτογνωσία. Μόνο οι εκλεκτοί, σύμφωνα με τον Πλάτωνα: "τις πολλοίς πολλά δοκεί", που σημαίνει πως ο κόσμος μπορεί να σκέφτεται αμέτρητες ανοησίες, και δεν είναι δυνατό ν΄ ασχοληθούμε με όλες.
Για να μιλήσουμε με σοβαρότητα η γενική απήχηση μιας γνώμης δεν αποτελεί απόδειξη. Στην πραγματικότητα, δεν καθιστά καν πιθανή την ορθότητά της»...
Είμαστε ατελή όντα και ως εκ του ατελείς είναι και οι επιστήμες μας. Ιδίως αυτές που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο και τα κίνητρα των ποικίλων συμπεριφορών του όπως η οικονομική επιστήμη την οποία πολλοί μπερδεύουν με την απλή λογιστική.
Ενίοτε οι πολιτικοί, με βάση τις υποδείξεις των οικονομολόγων, παίρνουν μέτρα και υλοποιούν σχέδια. Ενίοτε τα σχέδια αυτά έχουν αποτέλεσμα θετικό και άλλοτε αποτέλεσμα αρνητικό.
Εκ των υστέρων κάποιοι πανηγυρίζουν για τη δικαίωση. Αν προσέξουμε εγγύτερα θα διαπιστώσουμε το πολύπλοκον της πραγματικότητας και ενίοτε την καθοριστική συμβολή παραμέτρων τις οποίες τα σχέδια αγνοούσαν παντελώς.
Τους επόμενους μήνες όσο το σενάρια της κατάρρευσης και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα θα συνεχίσει να κερδίζει έδαφος, όσο δεν εισέρχεται δυναμικά στην εξίσωση κάποια παράμετρος που θα ανατρέψει τα κυοφορούμενα αποτελέσματα, θα χρειαστεί να αναλύσουμε συστηματικά την εμπειρία της κατάρρευσης της Αργεντινής για να σχηματίσουν πλεύσεις με βάση τις πιθανές προσομοιώσεις...
Η κρίση στην Αργεντινή ξεκίνησε το 1999 και η κατάρρευση προέκυψε στα τέλη του 2001. Η ανάκαμψη ξεκίνησε δειλά-δειλά ένα - δυο χρόνια αργότερα.
Η Αργεντινή δέκα χρόνια αργότερα δεν αποτελεί παράδεισο, όπως προσπαθεί να εμφανίσει τα αποτελέσματα της διακοπής της συνεργασίας με το ΔΝΤ στη χώρα μας ένα πλήθος που προσπαθεί να δημιουργήσει επαγγελματική καριέρα παίζοντας τα αισθήματα του μέσου ταλαίπωρου που νομίζει πως το μνημόνιο έφερε την χρεοκοπία και όχι η χρεοκοπία το μνημόνιο.
Το μέρος του πληθυσμού της Αργεντινής που συνεχίζει να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας είναι κοντά στο 30% με ανοδικές τάσεις εκ νέου.
Από το 1999 οι κυβερνήσεις ελάμβαναν μέτρα λιτότητας χωρίς αποτέλεσμα. Μετά την κατάρρευση ακολούθησε μια μεταβατική περίοδος και την διακυβέρνηση πήραν οι περονιστές οι οποίοι πρέσβευαν, καλή ώρα, ένα άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής.
Η οικονομία άρχισε να ανακάμπτει και ως είθισται να συμβαίνει με τους κυνηγούς και τους ψαράδες έτσι και πρωτίστως οι πολιτικοί έτρεξαν να δρέψουν τους καρπούς της επιτυχίας της οικονομικής πολιτικής τους.
Ο περονιστής Νέστωρ Κίρχνερ μας άφησε χρόνους και τον διαδέχθηκε η σύζυγος η οποία κυβερνά ακόμη τη χώρα του Τάνγκο.
Αν προσέξει κάποιος πίσω από τα πρωτοσέλιδα και τη σπέκουλα των δημαγωγών, η ανάκαμψη της Αργεντινής που ακολούθησε, όπως και η χρεοκοπία που προηγήθηκε, οφείλονταν αμφότερες σε λόγους που δεν είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική.
Ένα από τα βασικά κλειδιά της χρεοκοπίας ήταν το 1999 η βουτιά της τιμής της σόγιας έως και τα 150 δολάρια ο τόνος. Μετά το 2002 η τιμή του βασικού εξαγώγιμου προϊόντος της Αργεντινής ανέβηκε σταδιακά έως το τέλος της δεκαετίας μέχρι τις παρυφές των 600 δολαρίων... Ανάλογη ήταν η άνοδος και άλλων πρώτων υλών.
Το 2008 με την πρόσκαιρη πτώση των τιμών των πρώτων υλών ο τρόμος της κατάρρευσης επανήλθε στη χώρα, αλλά οι τιμές ανέκαμψαν γρήγορα πάλι.
Το υπόδειγμα της Λατινικής Αμερικής δεν είναι η Αργεντινή ούτε η Βενεζουέλα του Τσάβες, που ήρθε στην εξουσία μετά την κρίση της πτώσης του πετρελαίου κοντά στα 10 δολάρια το 1999 και παραμένει όσο παραμένει υψηλά. Το υπόδειγμα της Λατινικής Αμερικής είναι η Χιλή. Η χώρα με το χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς.
Βλέπε: Η πτώση και η άνοδος της Αργεντινής...
2) Ο ελληνικός πληθυσμός σε κίνδυνο...
Καλημέρα Κώστα,
Με απασχολεί έντονα τον τελευταίο καιρό ένα κοινωνικό πρόβλημα, που ίσως δεν του έχουμε δώσει τη δέουσα σημασία.
Αναφέρομαι στη δυσκολία με την οποία πλέον μπορούν να κάνουν οικογένεια οι νέοι άνθρωποι.
Με την τεράστια κρίση που μαστίζει τη χώρα, την αλματώδη αύξηση της ανεργίας (ειδικά για τους νέους) και τα τεράστια οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η μέση οικογένεια, φαίνεται αδύνατον για ένα νέο άνθρωπο να ξεκινήσει να χτίζει τη ζωή του.
Προσωπικά γνωρίζω αρκετούς νέους, στην ηλικία 30-35, που θα ήθελαν να κάνουν οικογένεια, αλλά διστάζουν λόγω των οικονομικών προβλημάτων.
Αυτό είναι ένα πάρα πολύ άσχημο & πάρα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο.
Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας θα πάρει δραματικές διαστάσεις τα επόμενα χρόνια.
Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα φτάσουμε στο σημείο σε 20-30 χρόνια ο πληθυσμός της Ελλάδας να συρρικνωθεί στα 3-5 εκατομμύρια.
Θα φτάσουμε στο σημείο όπου κάποιος με 2 παιδιά θα θεωρείται πολύτεκνος. Ελοχεύει ο κίνδυνος να γίνουμε μειοψηφία μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Είμαστε, ούτως ή άλλως, κοινωνία γερόντων. Φανταστείτε τι έχει να γίνει σε λίγα χρόνια. Το φαινόμενο αυτό πρέπει να σταματήσει άμεσα.
Η πολιτεία οφείλει άμεσα να λάβει μέτρα ώστε να ενισχύσει τους νέους ανθρώπους, και να τους δώσει κίνητρα να κάνουν οικογένεια.
Θα μπορούσε για παράδειγμα να τους δώσει φοροαπαλλαγές και ένα μικρό αρχικό κεφάλαιο, από πόρους του ΕΣΠΑ, για να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση.
Θα μπορούσε να προσφέρει δωρεάν τις γέννες των παιδιών τους, μέσα από τα δημόσια νοσοκομεία.
Θα μπορούσε να αυξήσει, αντί να μειώνει, τα ετήσια επιδόματα για κάθε παιδί.
Θα μπορούσε να επιβραβεύει τον πολύτεκνο, αντί να τον τιμωρεί μειώνοντάς του επιδόματα & αφορολόγητο όριο για να συντηρεί συντεχνίες, συνδικαλιστικές καταχρήσεις και κομματικούς στρατούς.
Θα μπορούσε να προσφέρει δωρεάν περίθαλψη & εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, ανάλογη με άλλων ευρωπαϊκών χωρών που πληρώνουν λιγότερους φόρους & λιγότερες εισφορές για αυτά.
Θα μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα.
Αντ’αυτού όμως, δεν κάνει τίποτα.
Ή μάλλον κάνει, τα ακριβώς αντίθετα από αυτά.
Και δεν άκουσα ούτε ένα κόμμα, ούτε έναν πολιτευτή, εν μέσω 2 προεκλογικών περιόδων, να μιλάει γι΄ αυτό. Να μιλήσει ανοιχτά, και να πει οτι έχει στο πρόγραμμά του κίνητρα για την ενίσχυση του Ελληνικού πληθυσμού, κίνητρα για να κάνουν οικογένεια οι νέοι συνάνθρωποί μας.
Αντ’αυτού, μαλώνουμε για τα προνόμια και τα ειδικά επιδόματα διαφόρων ομάδων & συντεχνιών, καθώς και για τις συντάξεις ανθρώπων 70-90 χρονών, με όλο το σεβασμό που τρέφω για τους πατεράδες & τους παππούδες μας (παρ’οτι η γενιά τους μας οδήγησε ως εδώ).
Ω φευ, πρέπει κάτι να κάνουμε για το μέλλον μας, για τη συνέχεια του υπέροχου Ελληνισμού.
Πηγή / capital.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΥ: Παρέα με την αγαπημένη της... σαμπάνια
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
