ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Η ελληνική κοινωνία ενώπιον των ευθυνών της, αναγνώστης αρθρογραφεί

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και ακόμα παραμένουμε ανειλικρινείς, με τον εαυτό μας, με τους γύρω μας. - Με τον εαυτό μας; - Ναι μη μου πεις ότι δεν καταλαβαίνεις; …Tον έναν; Eντάξει τους πολλούς. Άκου καλέ μου φίλε μην κοιτάς τι λέω έξω, στον καναπέ του σπιτιού μου με τη γυναίκα μου δε λέμε τα ίδια όταν βλέπουμε στην τηλεόραση τα δελτία των ειδήσεων και τις γνώριμες εκπομπές με τις πάγιες απαντήσεις των προσκεκλημένων πολιτικών, τον τετραγωνισμό του κύκλου αυτό το γερασμένο εγχείρημα και τις υπεκφυγές. Τι θες να κάνω; αν πω αυτά που πιστεύω θά ‘ρθω σε ρήξη όχι μόνο με την κοινωνία έτσι γενικά και αόριστα αλλά και με φίλους. Και να ‘ταν μόνο αυτό ‘ θα χάσω και πελάτες. Πιστεύω να καταλαβαίνεις… -Ναι, καταλαβαίνω. -Είδη νιώθω την πίεση ‘ μη μιλάς και όλα θα πάνε καλά. Προχθές που παρασύρθηκα μαζί σου δεν ξέρω αν αντιλήφθηκες το βλέμμα ορισμένων ‘ με συνέτισαν αμέσως. -Το κατάλαβα, άλλωστε αυτό το βλέμμα το έχω νιώσει επάνω μου πολλές φορές. -Ε τότε γιατί δε σταματάς; Κόψε αυτό το κακό το χούι να μιλάς όλη την ώρα για πολιτικά. -Είναι κακό να έχει κανείς άποψη; -Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις μου φαίνεται. -Καταλαβαίνω και μάλιστα πολύ καλά. Αν κάποτε αγόραζες ένα ακριβό αυτοκίνητο γινόσουν το κόκκινο πανί. Ευκόλως θα έλεγε ο καθένας και όλοι θα συμφωνούσαν ότι τα οικονόμησες με τα χρήματά τους που με τόσο κόπο και ιδρώτα οι ίδιοι τα βγάζουν. Έπρεπε να χτίζεις ένα σπίτι χρόνια ολόκληρα για πείσεις ότι ζορίζεσαι και ότι δεν έχεις… Για χρόνια έπρεπε να είναι με τα τούβλα, γιαπί. Σήμερα έχει ο καθένας και από δυο αυτοκίνητα μάλιστα. Αλίμονό του σ’ αυτόν που δεν είχε, και φυσικά την οικονομική δυνατότητα ή το θάρρος να χρεωθεί, μέχρι χθες βέβαια, άλιμονό του! Αυτή είναι η ελληνική κοινωνία φίλε μου ειδικά στην επαρχία: κάποτε δεν αντέχαμε την προκοπή του άλλου σήμερα δεν αντέχουμε τίποτε το διαφορετικό, τίποτε. Θα σου θυμίσω τα λόγια μιας επιστολής στο blog του δήμου μας : δεν αντέχουμε τίποτε που να μην είναι σαν και όσο το δικό μας. Δεν αντέχει η ελληνική κοινωνία την αλλαγή. Θέλομε νά ‘ρθει κάποιος μακριά από ‘μας να κάνει τη δουλειά για μας. Κατά βάθος δεν αντέχει ο Έλληνας τον Έλληνα. Όταν σβήνουμε τα φώτα στο κολαστήριο ‘ το υπνοδωμάτιο του σπιτιού μας δεν αντέχουμε τον τιποτένιο μας εαυτό. Η μικρότητά μας δε μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε το βέλτιστο. Αναφερόμαστε πάντα στους άλλους ‘ το τρίτο πρόσωπο, μα πότε επιτέλους θα πούμε, ναι, φταις και εσύ φταίω και ‘γω. Πότε επιτέλους θα πάψομε να πλάθουμε οχτρούς έξω από εμάς, πότε; εχθρούς που μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας. Χιλιάδες χρόνια έχομε δώσει μάχες και μάχες και ηττηθήκαμε μόλις σε μερικά από τη μικρότητά μας.

-Αυτά λες και θα καταντήσεις σαν και τον άλλον του λόγου σου. Φαντάζομαι το έχεις παρατηρήσει; -Ναι, πίνει τον καφέ μόνος του.

Δ. Μιχαήλ εν Αμύνταιο

Αναγνώστης
Tromaktiko