2012-07-17 22:20:01
Έχει πάντα στην καρδιά της τον Ολυμπιακό η Εύα Χαντάβα, η οποία τονίζει ότι θα της μείνει αξέχαστη η εμπειρία που έζησε την άνοιξη του 2011 με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας.
Η Εύα Χαντάβα μετά από μια επιτυχημένη σεζόν στην Ιταλία με τη φανέλα της Τέρα Βερντιθάνε Φοντανελάτο θα συνεχίσει για την επόμενη περίοδο την καριέρα της στην Τουρκία και στην Καρσίγιακα.
Η κορυφαία Ελληνίδα βολεϊμπολίστρια του 2011, που οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του κυπέλλου τον ίδιο χρόνο (αναδείχθηκε φυσικά MVP στη Σάμο) ήταν φιλοξενούμενη του All4fun Live στον "karmaradio.gr" και εξέφρασε τη αιώνια αγάπη και αφοσίωσή τη στον Θρύλο!
Αναλυτικά:
«Ξεκίνησα το βόλεϊ σε ηλικία επτά ετών. Με πήγε ο πατέρας μου και αρχικά δεν ήθελα. Στη συνέχεια μου άρεσε πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι πλέον ότι έχω παρατήσει τα πάντα για το αγαπημένο μου άθλημα. Πρέπει να δίνω το 100%
. Όλες μου οι φιλοδοξίες εκεί είναι. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν μπορείς να ζήσεις μόνο από το βόλεϊ. Οπότε αναγκάζομαι να φύγω. Την περασμένη σεζόν έπαιξα στην Ιταλία και την προσεχή στην Τουρκία. Μακάρι να μπορούσα να μείνω Ελλάδα και να έπαιζα για πάντα στον Ολυμπιακό. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν έρχονται πάντα όπως τα θες. Θέλω να παίξω για αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και μετά να γυρίσω στον Ολυμπιακό για να κλείσω την καριέρα μου», ήταν η αρχική τοποθέτηση της Εύας Χαντάβα, η οοία στην συνέχεια αναφέρθηκε στην εμπειρία τη ςστο εξωτερικό:
«Από μικρή, πάντως, ήθελα να φύγω για να παίξω στο εξωτερικό. Ακόμα και όταν το ελληνικό γυναικείο βόλεϊ ήταν σε καλύτερη κατάσταση ήθελα να δοκιμάσω την τύχη μου σ’ ένα άλλο πρωτάθλημα. Ανοίγουν οι ορίζοντες σου, πηγαίνοντας έξω. Είμαι συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι. Δεν έχω μείνει κάπου για δύο μήνες, αλλά έχω συνηθίσει. Πλέον με κλειστά τα μάτια φτιάχνω τη βαλίτσα μου. Σε 10 λεπτά (γέλια). Καμιά φορά με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή μου η Χριστίνα, όταν θέλει να πάει ένα ταξίδι και μου λέει, «φοβάμαι μην έχω ξεχάσει τίποτα και τότε της λέω βάλε αυτό και αυτό και είναι όλα.
Είχα αρκετές προτάσεις αυτό το καλοκαίρι. Από δύο ομάδες της Ιταλίας, από μία στην Α1 Γαλλίας, που έβγαινε πολλά χρόνια στην Ευρώπη και ήθελε να επιστρέψει ξανά, από μία στην Α1 Ρουμανίας, που γίνεται ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Τελικά επέλεξα την Καρσίγιακα και ανυπομονώ να παίξω εκεί. Εδρεύει στην Σμύρνη. Να σου πω βέβαια ότι ενώ χαιρόμουν για την επιλογή μου, σε κάποιους δεν άρεσε. Διακρίνω ίσως έναν ρατσισμό και αυτό είναι πολύ λάθος. Από προσωπική μου εμπειρία. Δε λέω ότι όλοι οι Τούρκοι είναι φιλόξενοι προς την Ελλάδα, αλλά 4-5 φορές που έχω πάει με την εθνική οι άνθρωποι ήταν άψογοι μαζί μας. Και έχω κρατήσει φιλικές σχέσεις με πολλούς Τούρκους. Δεν ξεχνάω τι έχει γίνει στο παρελθόν. Είμαι Ελληνίδα, φυσικά και πονάω τη χώρα μου, φυσικά θα την υπερασπισθώ, όπου δω ότι την πατάνε, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Δε σημαίνει ότι πηγαίνοντας να παίξω στην Τουρκία δεν είμαι και Ελληνίδα. Θα πάω εκεί και θα υπερασπισθώ όσο μπορώ καλύτερα την Ελλάδα. Αυτό το υπογράφω! Εξάλλου, όπως βλέπουμε και από τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ο εχθρός της χώρας μας βρισκόταν μέσα σε αυτήν. Είμαι στενοχωρημένη για αυτά που περνάμε. Φταίνε πολύ οι κυβερνώντες, φταίμε, όμως, και εμείς που τους επιλέξαμε.
Τα Γρεβενά τα έχω συνδέσει πιο πολύ με τα παιδικά μου χρόνια. Δεν έζησα πολλά, γιατί έφυγα στην πρώτη λυκείου. Έχω, πάντως, πολύ καλές αναμνήσεις όταν ήμουν μικρούλα. Τα είχα όλα έτοιμα από τους γονείς μου. Δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι τόσα πράγματα, όπως τώρα (γέλια). Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είχα πάει χαρούμενη με τους γονείς μου και όταν έκλεισε η πόρτα για να γυρίσουν άρχισα να τα χάνω. Είπα, όμως, μέσα μου, «Εύα τώρα παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου». Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Φεύγοντας στα 15 μου από μια μικρή πόλη, όπως τα Γρεβενά για να πάω να ζήσω σε μια πολύ μεγαλύτερη. Άλλαζε η ζωή μου σε μια μέρα. Το επόμενο πρωϊνό που ήμουν μόνη μου για πρώτη φορά αναρωτιόμουν πως θα έβγαινε η μετακόμιση. Τελικά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Βγήκε πολύ καλά και μου άρεσε. Ωρίμασα πιο γρήγορα. Είχα χαρεί πάρα πολύ που θα πήγαινα στην Α1 για να παίξω στον Ηρακλή.
* Μπαίνεις σε μια άλλη διαδικασία, όταν μένεις μόνη σου. Όπως και του όταν πας στην εθνική στα 16 σου. Γίνεσαι πλέον πρότυπο και για άλλα πολύ μικρότερα παιδάκια. Είναι μεγάλη ευθύνη το να είσαι διεθνής από τόσο νεαρή ηλικία! Έχω μάθει, όμως, να είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος. Ακριβώς επειδή από μικρή μπήκα σ’ έναν επαγγελματικό τρόπο ζωής. Βασικά δε μου αρέσει να δείχνω αδύναμη. Θέλω πάντα να δείχνω δυνατή. Στην Ιταλία δυσκολεύτηκα περισσότερο στο να μάθω τις συνήθειες. Γενικά όπου πάω η πρώτη μέρα είναι η δύσκολη. Μετά συνηθίζω. Μετά από 2-3 ημέρες είναι σαν να ζούσα από παλιά. Είμαι πολύ εύκολος άνθρωπος στην προσαρμοστικότητα. Είμαι επίσης κοινωνική και αυτό δεν αλλάζει.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό που μου έδωσε μια οικογένεια, η οποία μου έμαθε να είμαι προσγειωμένη. Ποτέ δεν έχω ακούσει τον πατέρα μου να μου λέει μπράβο. Μου έλεγε πάντα, «Δεν έχεις κάνει και κάτι». Φυσικά είναι ο πρώτος που χαίρεται για τα όσα πετυχαίνω, αλλά τα έχει ζυγισμένα μέσα του. Του χρωστάω την καριέρα μου. Με έχει μάθει να είμαι πολύ μετρημένη. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Ακόμα είμαι μικρή βέβαια για να θεωρούμαι επιτυχημένη. Έχω κάνει κάποια πράγματα, αλλά μπροστά στους στόχους που έχω βάλει έχω ακόμα πολύ δρόμο. Με την ευκαιρία, λοιπόν, θέλω να πω δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου. Ήταν μέσα στον αθλητισμό ως προπονητής ποδοσφαίρου και ήξερε από ψυχολογία. Μ’ έχει βοηθήσει πολύ και το κάνει ακόμα. Ακόμα και δεν είμαι καλά θα ξέρω ότι θα τον πάρω ένα τηλέφωνο και πάντα με ενθαρρύνει. Τον ευχαριστώ πολύ για ό,τι έχω γίνει έως τώρα. Και φυσικά τη μητέρα μου!
Συνήθως δεν έχω άγχος πριν τους αγώνες. Ούτε πριν από μεγάλα παιχνίδια. Μπαίνω μέσα, παίζω ελεύθερα. Στις αρχές όταν είχα άγχος όταν ήμουν μικρή έπαιζα πολύ άσχημα. Και είπα, «Εύα αν θέλεις να παίζεις άσχημα αγχώσου (γέλια) Χρειάζεται να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Τώρα δεν έχω καθόλου άγχος. Μόνο ένα μικρό άγχος έχω πριν κοιμηθώ, αλλά όταν ξυπνήσω όλα θα είναι μια χαρά. Στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τα βράδια πριν κοιμηθώ υπήρχε ένα άγχος. Είναι ξέρεις η θέληση για το αποτέλεσμα. Μετά τους αγώνες συνήθως κοιμάμαι ήσυχα. Ανάλογα και με την υπερένταση. Όταν κερδίζουμε κοιμάμαι πιο εύκολα. Όταν χάσω αργώ πιο πολύ. Ειδικά αν χάσουμε κάποιο παιχνίδι που ήταν να κερδίσουμε. Το κρατάω τόσο μέσα μου που περιμένω πώς και πώς να παίξουμε ξανά με την ίδια ομάδα. Και να σκέφτομαι κάποια φάση, όπου έκανα ένα λάθος.
* Μου αρέσει η Αθήνα γιατί έχει ποικιλία, όπως και ο τρόπος ζωής αυτής της πόλης. Και ο Πειραιάς φυσικά είναι μια από τις αγαπημένες μου περιοχές. Δεν ξέρω. Έχω δεθεί πάρα πολύ και με τον Ολυμπιακό. Δεν ήμουν από μικρό παιδί Ολυμπιακός, αλλά τώρα πια είμαι και τον υποστηρίζω παντού. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, όπου λόγω του πατέρα μου, που είναι ΠΑΟΚ όλο το σόι τον ΠΑΟΚ υποστήριζε. Όταν, όμως, παίξεις στον Ολυμπιακό πιστεύω ότι δένεσαι. Στο γυναικείο βόλεϊ δεν έχει πολύ κόσμο, αλλά όταν βλέπουν ότι είσαι αθλήτρια της ομάδας τους σε αντιμετωπίζουν αλλιώς. Πολλές φορές τσακώνομαι με τον πατέρα μου για αυτό το θέμα. Υποστήριζε, βέβαια, τον Ολυμπιακό στο γυναικείο βόλεϊ. Μου έχει πει και την ατάκα: Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανα στο σημείο να υποστηρίξω αυτήν την ομάδα * Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα στα μέσα του Απριλίου του 2011, όταν κατακτήσαμε το κύπελλο στη Σάμο. Ήταν μια αξέχαστη στιγμή. Είχε τελειώσει ο τελικός και ακόμα δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ήταν ο πρώτος μου τίτλος. Μετά ακολούθησε γιορτή. Όλη η Σάμος μαζί μας. Είχε γίνει χαμός. Πόσα μηχανάκια μας ακολουθούσαν σαν πομπή. Ήταν η μεγαλύτερη στιγμή αυτού του τμήματος. Το βράδυ βγήκαμε και ήπιαμε και πολύ. Δε γίνεται να μην πιεις μια τέτοια μέρα!
Υπάρχουν ταλέντα στο ελληνικό γυναικείο βόλεϊ και αν δουλέψουν μπορούν να ανταμειφθούν. Έχουν έρθει 2-3 μικρά κοριτσάκια και μου λένε πώς να το συνεχίσουμε από την στιγμή που γίνονται έτσι τα πράγματα. Λόγω της έλλειψης χρημάτων δηλαδή. Πιστεύω, όμως, αν τα δώσεις όλα και έχεις φυσικά τις ικανότητες θα ανταμειφθείς. Όχι στην Ελλάδα όμως. Πρέπει να πας να παίξεις στο εξωτερικό.
Η επίθεση είναι το δυνατό μου σημείο. Προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη. Έχουν έρθει μικρά κορίτσια και μου λένε ότι με βλέπουν ως πρότυπο. Και αυτό μς κάνει υπερήφανη. Να ένας από τους πολλούς λόγους που λέω τίποτα δεν πήγε χαμένο. Παίζω πιο πολύ για να βγάλω ασπροπρόσωπο την οικογένεια μου και φυσικά επειδή μου αρέσει.
Έχω faceboοk και έχω καλή σχέση μαζί του. Επίσης έχω φτιάξει τη δική μου προσωπική ιστοσελίδα. Moυ είχαν δημιουργήσει αρκετά φαν - κλαμπ στο f/b και διαπίστωσα ότι πολλά άτομα ενδιαφέρονταν για την πορεία μου. To έβλεπα και από τα μηνύματα μου στο inbox. Έτσι. αποφάσισα να κάνω το blog μου για να ενημερώνω για το τι κάνω και γενικότερα για τα αθλητικά νου νέα. Μόλις επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου σε προπονήσεις και αγώνες θα το ανανεώνω σχεδόν μία φορά την εβδομάδα.
Το μπιτς βόλεϊ το χρησιμοποιώ ως συντήρηση. Είναι ωραίο, πολύ διαφορετικό και πολύ πιο δύσκολο από το βόλεϊ σάλας. Είναι και πιο ατομικό, όχι τόσο ομαδικό. Θα δούμε. Εμένα μ’ έχει κερδίσει η σάλα (γέλια)
Θέλω να παίζω βόλεϊ μέχρι τα 35. Είμαι πολύ του αθλητισμού. Είμαι 21-22 και ακόμα φυσικά καν δεν σκέφτομαι τι θα κάνω μόλις τελειώσω την καριέρα μου. Έχω πείσμα και αν δεν το είχα δε θα έπαιζα βόλεϊ. Έχω στα πλάνα μου και την οικογένεια. Θέλω να κάνω παιδιά, αλλά τώρα μοιάζει μακρινό. Θα δούμε τι θα κάνω μόλις σταματήσω το βόλεϊ. Προς το παρόν κάτι τέτοιο μου μοιάζει μακρινό. Όπως και να έχει, πάντως, θα είμαι πάντα κοντά στον αθλητισμό. Θα ήθελα να γίνω προπονήτρια. Οι σχέσεις μου με τα παιδάκια είναι πολύ καλές και όταν με καλούν και πηγαίνω στα camp. Ήταν, εξάλλου, και επιλογή να μπω στο παιδαγωγικό. Θα μπορούσα να μπω παντού. Γενικά το έχουμε στην οικογένεια μου. Ο πατέρας μου είναι γυμναστής στο λύκειο και η αδερφή μου είναι νηπιαγωγός».
olympiacos-blog
Η Εύα Χαντάβα μετά από μια επιτυχημένη σεζόν στην Ιταλία με τη φανέλα της Τέρα Βερντιθάνε Φοντανελάτο θα συνεχίσει για την επόμενη περίοδο την καριέρα της στην Τουρκία και στην Καρσίγιακα.
Η κορυφαία Ελληνίδα βολεϊμπολίστρια του 2011, που οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του κυπέλλου τον ίδιο χρόνο (αναδείχθηκε φυσικά MVP στη Σάμο) ήταν φιλοξενούμενη του All4fun Live στον "karmaradio.gr" και εξέφρασε τη αιώνια αγάπη και αφοσίωσή τη στον Θρύλο!
Αναλυτικά:
«Ξεκίνησα το βόλεϊ σε ηλικία επτά ετών. Με πήγε ο πατέρας μου και αρχικά δεν ήθελα. Στη συνέχεια μου άρεσε πάρα πολύ. Η αλήθεια είναι πλέον ότι έχω παρατήσει τα πάντα για το αγαπημένο μου άθλημα. Πρέπει να δίνω το 100%
«Από μικρή, πάντως, ήθελα να φύγω για να παίξω στο εξωτερικό. Ακόμα και όταν το ελληνικό γυναικείο βόλεϊ ήταν σε καλύτερη κατάσταση ήθελα να δοκιμάσω την τύχη μου σ’ ένα άλλο πρωτάθλημα. Ανοίγουν οι ορίζοντες σου, πηγαίνοντας έξω. Είμαι συνέχεια με μια βαλίτσα στο χέρι. Δεν έχω μείνει κάπου για δύο μήνες, αλλά έχω συνηθίσει. Πλέον με κλειστά τα μάτια φτιάχνω τη βαλίτσα μου. Σε 10 λεπτά (γέλια). Καμιά φορά με παίρνει τηλέφωνο η αδερφή μου η Χριστίνα, όταν θέλει να πάει ένα ταξίδι και μου λέει, «φοβάμαι μην έχω ξεχάσει τίποτα και τότε της λέω βάλε αυτό και αυτό και είναι όλα.
Είχα αρκετές προτάσεις αυτό το καλοκαίρι. Από δύο ομάδες της Ιταλίας, από μία στην Α1 Γαλλίας, που έβγαινε πολλά χρόνια στην Ευρώπη και ήθελε να επιστρέψει ξανά, από μία στην Α1 Ρουμανίας, που γίνεται ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Τελικά επέλεξα την Καρσίγιακα και ανυπομονώ να παίξω εκεί. Εδρεύει στην Σμύρνη. Να σου πω βέβαια ότι ενώ χαιρόμουν για την επιλογή μου, σε κάποιους δεν άρεσε. Διακρίνω ίσως έναν ρατσισμό και αυτό είναι πολύ λάθος. Από προσωπική μου εμπειρία. Δε λέω ότι όλοι οι Τούρκοι είναι φιλόξενοι προς την Ελλάδα, αλλά 4-5 φορές που έχω πάει με την εθνική οι άνθρωποι ήταν άψογοι μαζί μας. Και έχω κρατήσει φιλικές σχέσεις με πολλούς Τούρκους. Δεν ξεχνάω τι έχει γίνει στο παρελθόν. Είμαι Ελληνίδα, φυσικά και πονάω τη χώρα μου, φυσικά θα την υπερασπισθώ, όπου δω ότι την πατάνε, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Δε σημαίνει ότι πηγαίνοντας να παίξω στην Τουρκία δεν είμαι και Ελληνίδα. Θα πάω εκεί και θα υπερασπισθώ όσο μπορώ καλύτερα την Ελλάδα. Αυτό το υπογράφω! Εξάλλου, όπως βλέπουμε και από τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ο εχθρός της χώρας μας βρισκόταν μέσα σε αυτήν. Είμαι στενοχωρημένη για αυτά που περνάμε. Φταίνε πολύ οι κυβερνώντες, φταίμε, όμως, και εμείς που τους επιλέξαμε.
Τα Γρεβενά τα έχω συνδέσει πιο πολύ με τα παιδικά μου χρόνια. Δεν έζησα πολλά, γιατί έφυγα στην πρώτη λυκείου. Έχω, πάντως, πολύ καλές αναμνήσεις όταν ήμουν μικρούλα. Τα είχα όλα έτοιμα από τους γονείς μου. Δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι τόσα πράγματα, όπως τώρα (γέλια). Θυμάμαι την πρώτη μου μέρα στο σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Είχα πάει χαρούμενη με τους γονείς μου και όταν έκλεισε η πόρτα για να γυρίσουν άρχισα να τα χάνω. Είπα, όμως, μέσα μου, «Εύα τώρα παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου». Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Φεύγοντας στα 15 μου από μια μικρή πόλη, όπως τα Γρεβενά για να πάω να ζήσω σε μια πολύ μεγαλύτερη. Άλλαζε η ζωή μου σε μια μέρα. Το επόμενο πρωϊνό που ήμουν μόνη μου για πρώτη φορά αναρωτιόμουν πως θα έβγαινε η μετακόμιση. Τελικά δεν είχα κανένα πρόβλημα. Βγήκε πολύ καλά και μου άρεσε. Ωρίμασα πιο γρήγορα. Είχα χαρεί πάρα πολύ που θα πήγαινα στην Α1 για να παίξω στον Ηρακλή.
* Μπαίνεις σε μια άλλη διαδικασία, όταν μένεις μόνη σου. Όπως και του όταν πας στην εθνική στα 16 σου. Γίνεσαι πλέον πρότυπο και για άλλα πολύ μικρότερα παιδάκια. Είναι μεγάλη ευθύνη το να είσαι διεθνής από τόσο νεαρή ηλικία! Έχω μάθει, όμως, να είμαι πολύ δυνατός άνθρωπος. Ακριβώς επειδή από μικρή μπήκα σ’ έναν επαγγελματικό τρόπο ζωής. Βασικά δε μου αρέσει να δείχνω αδύναμη. Θέλω πάντα να δείχνω δυνατή. Στην Ιταλία δυσκολεύτηκα περισσότερο στο να μάθω τις συνήθειες. Γενικά όπου πάω η πρώτη μέρα είναι η δύσκολη. Μετά συνηθίζω. Μετά από 2-3 ημέρες είναι σαν να ζούσα από παλιά. Είμαι πολύ εύκολος άνθρωπος στην προσαρμοστικότητα. Είμαι επίσης κοινωνική και αυτό δεν αλλάζει.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Θεό που μου έδωσε μια οικογένεια, η οποία μου έμαθε να είμαι προσγειωμένη. Ποτέ δεν έχω ακούσει τον πατέρα μου να μου λέει μπράβο. Μου έλεγε πάντα, «Δεν έχεις κάνει και κάτι». Φυσικά είναι ο πρώτος που χαίρεται για τα όσα πετυχαίνω, αλλά τα έχει ζυγισμένα μέσα του. Του χρωστάω την καριέρα μου. Με έχει μάθει να είμαι πολύ μετρημένη. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας. Ακόμα είμαι μικρή βέβαια για να θεωρούμαι επιτυχημένη. Έχω κάνει κάποια πράγματα, αλλά μπροστά στους στόχους που έχω βάλει έχω ακόμα πολύ δρόμο. Με την ευκαιρία, λοιπόν, θέλω να πω δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ στον πατέρα μου. Ήταν μέσα στον αθλητισμό ως προπονητής ποδοσφαίρου και ήξερε από ψυχολογία. Μ’ έχει βοηθήσει πολύ και το κάνει ακόμα. Ακόμα και δεν είμαι καλά θα ξέρω ότι θα τον πάρω ένα τηλέφωνο και πάντα με ενθαρρύνει. Τον ευχαριστώ πολύ για ό,τι έχω γίνει έως τώρα. Και φυσικά τη μητέρα μου!
Συνήθως δεν έχω άγχος πριν τους αγώνες. Ούτε πριν από μεγάλα παιχνίδια. Μπαίνω μέσα, παίζω ελεύθερα. Στις αρχές όταν είχα άγχος όταν ήμουν μικρή έπαιζα πολύ άσχημα. Και είπα, «Εύα αν θέλεις να παίζεις άσχημα αγχώσου (γέλια) Χρειάζεται να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Τώρα δεν έχω καθόλου άγχος. Μόνο ένα μικρό άγχος έχω πριν κοιμηθώ, αλλά όταν ξυπνήσω όλα θα είναι μια χαρά. Στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό τα βράδια πριν κοιμηθώ υπήρχε ένα άγχος. Είναι ξέρεις η θέληση για το αποτέλεσμα. Μετά τους αγώνες συνήθως κοιμάμαι ήσυχα. Ανάλογα και με την υπερένταση. Όταν κερδίζουμε κοιμάμαι πιο εύκολα. Όταν χάσω αργώ πιο πολύ. Ειδικά αν χάσουμε κάποιο παιχνίδι που ήταν να κερδίσουμε. Το κρατάω τόσο μέσα μου που περιμένω πώς και πώς να παίξουμε ξανά με την ίδια ομάδα. Και να σκέφτομαι κάποια φάση, όπου έκανα ένα λάθος.
* Μου αρέσει η Αθήνα γιατί έχει ποικιλία, όπως και ο τρόπος ζωής αυτής της πόλης. Και ο Πειραιάς φυσικά είναι μια από τις αγαπημένες μου περιοχές. Δεν ξέρω. Έχω δεθεί πάρα πολύ και με τον Ολυμπιακό. Δεν ήμουν από μικρό παιδί Ολυμπιακός, αλλά τώρα πια είμαι και τον υποστηρίζω παντού. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, όπου λόγω του πατέρα μου, που είναι ΠΑΟΚ όλο το σόι τον ΠΑΟΚ υποστήριζε. Όταν, όμως, παίξεις στον Ολυμπιακό πιστεύω ότι δένεσαι. Στο γυναικείο βόλεϊ δεν έχει πολύ κόσμο, αλλά όταν βλέπουν ότι είσαι αθλήτρια της ομάδας τους σε αντιμετωπίζουν αλλιώς. Πολλές φορές τσακώνομαι με τον πατέρα μου για αυτό το θέμα. Υποστήριζε, βέβαια, τον Ολυμπιακό στο γυναικείο βόλεϊ. Μου έχει πει και την ατάκα: Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανα στο σημείο να υποστηρίξω αυτήν την ομάδα * Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα στα μέσα του Απριλίου του 2011, όταν κατακτήσαμε το κύπελλο στη Σάμο. Ήταν μια αξέχαστη στιγμή. Είχε τελειώσει ο τελικός και ακόμα δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Ήταν ο πρώτος μου τίτλος. Μετά ακολούθησε γιορτή. Όλη η Σάμος μαζί μας. Είχε γίνει χαμός. Πόσα μηχανάκια μας ακολουθούσαν σαν πομπή. Ήταν η μεγαλύτερη στιγμή αυτού του τμήματος. Το βράδυ βγήκαμε και ήπιαμε και πολύ. Δε γίνεται να μην πιεις μια τέτοια μέρα!
Υπάρχουν ταλέντα στο ελληνικό γυναικείο βόλεϊ και αν δουλέψουν μπορούν να ανταμειφθούν. Έχουν έρθει 2-3 μικρά κοριτσάκια και μου λένε πώς να το συνεχίσουμε από την στιγμή που γίνονται έτσι τα πράγματα. Λόγω της έλλειψης χρημάτων δηλαδή. Πιστεύω, όμως, αν τα δώσεις όλα και έχεις φυσικά τις ικανότητες θα ανταμειφθείς. Όχι στην Ελλάδα όμως. Πρέπει να πας να παίξεις στο εξωτερικό.
Η επίθεση είναι το δυνατό μου σημείο. Προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη. Έχουν έρθει μικρά κορίτσια και μου λένε ότι με βλέπουν ως πρότυπο. Και αυτό μς κάνει υπερήφανη. Να ένας από τους πολλούς λόγους που λέω τίποτα δεν πήγε χαμένο. Παίζω πιο πολύ για να βγάλω ασπροπρόσωπο την οικογένεια μου και φυσικά επειδή μου αρέσει.
Έχω faceboοk και έχω καλή σχέση μαζί του. Επίσης έχω φτιάξει τη δική μου προσωπική ιστοσελίδα. Moυ είχαν δημιουργήσει αρκετά φαν - κλαμπ στο f/b και διαπίστωσα ότι πολλά άτομα ενδιαφέρονταν για την πορεία μου. To έβλεπα και από τα μηνύματα μου στο inbox. Έτσι. αποφάσισα να κάνω το blog μου για να ενημερώνω για το τι κάνω και γενικότερα για τα αθλητικά νου νέα. Μόλις επιστρέψω στις υποχρεώσεις μου σε προπονήσεις και αγώνες θα το ανανεώνω σχεδόν μία φορά την εβδομάδα.
Το μπιτς βόλεϊ το χρησιμοποιώ ως συντήρηση. Είναι ωραίο, πολύ διαφορετικό και πολύ πιο δύσκολο από το βόλεϊ σάλας. Είναι και πιο ατομικό, όχι τόσο ομαδικό. Θα δούμε. Εμένα μ’ έχει κερδίσει η σάλα (γέλια)
Θέλω να παίζω βόλεϊ μέχρι τα 35. Είμαι πολύ του αθλητισμού. Είμαι 21-22 και ακόμα φυσικά καν δεν σκέφτομαι τι θα κάνω μόλις τελειώσω την καριέρα μου. Έχω πείσμα και αν δεν το είχα δε θα έπαιζα βόλεϊ. Έχω στα πλάνα μου και την οικογένεια. Θέλω να κάνω παιδιά, αλλά τώρα μοιάζει μακρινό. Θα δούμε τι θα κάνω μόλις σταματήσω το βόλεϊ. Προς το παρόν κάτι τέτοιο μου μοιάζει μακρινό. Όπως και να έχει, πάντως, θα είμαι πάντα κοντά στον αθλητισμό. Θα ήθελα να γίνω προπονήτρια. Οι σχέσεις μου με τα παιδάκια είναι πολύ καλές και όταν με καλούν και πηγαίνω στα camp. Ήταν, εξάλλου, και επιλογή να μπω στο παιδαγωγικό. Θα μπορούσα να μπω παντού. Γενικά το έχουμε στην οικογένεια μου. Ο πατέρας μου είναι γυμναστής στο λύκειο και η αδερφή μου είναι νηπιαγωγός».
olympiacos-blog
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η μυστική συνάντηση Σαμαρά-Μηταράκη...
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τελειώνει και τυπικά του Μαυροειδή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
