2012-03-15 22:06:05
Εισαγωγή.
Η σταδιακή αύξηση του εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδας από το 1980 και μετά οδήγησε σε ένα εξωτερικό χρέος που δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί. Αυτή η διαπίστωση πήρε μία 5ετία για να γίνει κοινή γνώση στους δανειστές και οδήγησε με τη σειρά της σε μία επιδείνωση των όρων δανεισμού που μετέτρεψε το “δύσκολο” οικονομικό περιβάλλον σε ασύμφορη οικονομική πρόταση. Η Ελλάδα έφτασε να πρέπει να δανείζεται για να συντηρεί το χρέος της με όρους που οδηγούσαν σε ψηλότερο χρέος. Η απλή λογική σε τέτοιες καταστάσεις υπαγορεύει
οτι το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να . προσπαθήσει πολύ γρήγορα να αλλάξει την θέση αυτή, αλλά παγιωμένες λογικές στην Ελληνική Δημόσια διοίκηση ήταν τελείως αντίθετες. Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική κατάσταση που οδηγεί απλώς σε παραπέρα επιδείνωση των οικονομικών παραμέτρων και μια διοίκηση που επιεικώς είναι ανεπαρκής.
Η διαχείρηση του Ελληνικού Κράτους από τους πολιτικούς στο καθεστώς της Ενωμένης Ευρώπης και του δογματικού κρατικισμού γίνεται τα τελευταία 15 χρόνια με ένα σύστημα συναίνεσης που αδυνατεί να πάρει μεγάλες αποφάσεις
. Οι δημόσιες υπηρεσίες έχουν γίνει γαγραινώδεις, και το Κράτος πρέπει αυτή τη στιγμή να τις κόψει, να αυτο-ακρωτηριαστεί για να σωθεί. Υπηρεσίες πρέπει να μετακομίσουν εκτός Αθηνών, Δημόσιοι Οργανισμοί να πουληθούν, Υπουργεία να συρρικνωθούν στο ένα δεύτερο του μεγέθους του και να ελλατώσουν τους
προυπολογισμούς τους σε κάτω από τό 30 %. Κάτι που συνήθως γίνεται με δυσκολία, μια απόλυση, και για το οποίο έχουν γραφτεί στις Σχολές Διοίκησης πάρα πολλά εκπαιδευτικά δοκίμια, και κάτι το οποίο Ιστορικά απαγορεύεται από το Σύνταγμα (αν και αυτή η προστασία βρίσκεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με την αρχή της Ισονομίας, αφού ένας εργαζόμενος στον Ιδιωτικό τομέα δεν έχει καμμία τέτοια προστασία), πρέπει να γίνει σε μεγάλη έκταση και όσο το δυνατόν πιό γρήγορα.
Ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να ελλατώσει το Κράτος τουλάχιστον κατά 25% (αν και οι ακριβείς υπολογισμοί για το τί πρέπει να γίνει είναι αρκετά πιό πολύπλοκοι αφού το Κράτος είναι δομημένο με τον πιό παράλογο τρόπο). Το πρόβλημα όμως γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο αφού το Κράτος αυτό φτιάχτηκε με γνώμονα το πολιτικό σύστημα και τις ανάγκες του, με βάση τις άρρωστες αντιλήψεις του Ευρωπαϊκού Κράτους και έχει κάνει τα ίδια λάθη που έκαναν τα άλλα Ευρωπαϊκά Κράτη (αν και σε μικρότερο βαθμό).
Αυτό το κείμενο σκοπεύει απλώς να περιγράψει ένα πιθανό σχέδιο δράσης, χωρίς να ελπίζει οτι θα έχει κανένα αποτέλεσμα αφού οι άνθρωποι που αποφασίζουν δεν διαβάζουν τέτοια βιβλία. Τελευταία δε έχω την εντύπωση οτι μπορεί και να μην μπορούν να διαβάσουν σε επίπεδο πάνω από την 3η Δημοτικού.
1. Το πρόβλημα.
Μια επιχείρηση, ένα άτομο ή μία οικογένεια λειτουργεί με βάση ένα σχέδιο, μία σειρά από υπολογισμούς σχετικά με τα έξοδα και τα έσοδα. Το σχέδιο αυτό, ο προϋπολογισμός είναι ουσιαστικά ένας πίνακας με δύο στήλες, τα ποσά που θα εισπράξει, και αυτά τα ποσά που θα ξοδέψει. Το σχέδιο αυτό σαν άσκηση μπορεί να το κάνει κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο 12-χρονος γιός μου, με βάση τους στόχους που βάζει.
Θα εισπράξει 40 Ευρώ από τον παππού, 20 Ευρώ από τη γιαγιά, θα μαζέψει και 10 Ευρώ από τα λεφτά που δεν χαλάει για τυρόπιτα στο σχολείο και με αυτά θα αγοράσει ένα παιχνίδι για το Wii που κάνει 70 Ευρώ.
Έσοδα Έξοδα
Παππούς 40€ Κασέτα Wii 70€
Γιαγιά 20€
Χαρτζηλίκι 10€
Σύνολο: 70€ Σύνολο: 70€
Έσοδα: 40 + 20 + 10 = 70€ Έξοδα: 0 (για τυρόπιτες) και 70 (παιχνίδι Wii) =70€
Σε αυτήν την άσκηση, κάτι που επανειλλημένα κάνει με αριθμητική της 3ης Δημοτικού ο γιός μου, οι Ελληνικές κυβερνήσεις απέτυχαν οικτρά τα τελευταία 30 χρόνια. Και μάλιστα για να βάλουμε και μιά συνέχεια ιστορική, απέτυχε να το κάνει η προηγούμενη γενιά, οι θείοι και γονείς των σημερινών πολιτικών, και απέτυχαν και αυτοί. Για το αν το πρόβλημα ξεκίνησε το ‘74 το ‘75 το ‘78 το ‘80 ή όχι, εμένα δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Άν κάποιος έχει όρεξη να μάθει πότε άρχισε η κατρακύλα αυτή, τα γραφεία των εφημερίδων στο αρχείο τους έχουν
παλιούς προϋπολογισμούς, και καλή τύχη.
Αν η άσκηση αυτή ήταν σημαντική για την επαγγελματική πρόοδό τους, δηλαδή άν π.χ. ο Υπουργός Συντονισμού (Εθνικής Οικονομίας σήμερα) ή ο Υπουργός Δημοσίων Έργων κάνοντας μια τέτοια πατάτα με ανισοσκέλιστο προϋπολογισμό έμενε μετεξεταστέος, και έχανε για παράδειγμα την Βουλευτική του Έδρα μέχρι τις επόμενες εκλογές, ίσως να μήν είχαμε φτάσει εκεί. Γιατι αν το έκανε αυτό κάποιος στο σχολείο, τότε ίσως να έμενε στη ίδια τάξη (επαναλαμβάνω, αυτά είναι αριθμητική της 4ης Δημοτικού). Δυστυχώς όμως, εδώ το Πολιτικό Σύστημα είχε την
μεγάλη του αδυναμία.
ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΑΛΑΝΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ.
Το πολιτικό σύστημα βασίζεται σε ψηφοφόρους. Ψηφοφόροι που όταν έρχεται η ώρα των εκλογών ζητάνε θέσεις για τα παιδιά τους, έργα για τον Νομό τους, λεφτά για “Ανάπτυξη”, δάνεια, αποζημιώσεις για σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, και αν οι πολιτικοί δεν τα παρέχουν, τότε η επαγγελματική τους καρριέρα είναι αβέβαιη. Επειδή λοιπόν η άσκηση αυτή, (ο ισοσκελισμένος προυπολογισμός) δεν βγαίνει, γιατί οι πολιτικοί που χειρίζονται το Κράτος δεν είχαν την πειθαρχία που χρειάζεται αυτή η άσκηση, και γιατί αυτή την πειθαρχία
έπρεπε να την εφαρμόσουν στους ψηφοφόρους τους στους οποίους είχαν υποσχεθεί για να εκλεγούν περισσότερα έξοδα, οι πολιτικοί, αντί να το παραδεχτούν, ανακάλυψαν (ή καλύτερα ξανα-ανακάλυψαν) κάτι γνωστό στη διοίκηση και το τραπεζικό σύστημα από αιώνες, οτι το Κράτος μπορεί να παράγει χρήματα ανοίγοντας την πρέσσα και τυπώνοντας. Η διαδικασία αυτή, που είναι μια διαδικασία που απαγορεύεται στους ιδιώτες, και είναι και ο κύριος λόγος που δεν έχουμε χρυσά νομίσματα αλλά χάρτινα, αποτελεί και το κύριο κόλπο, τη βασική απάτη που
μπορούν οι Κυβερνήσεις να κάνουν για να ικανοποιούν την άμεση ανάγκη που έχουν για να χαλάνε λεφτά.
1.1 Η Ιστορία
Κάποτε ένα πακέτο τσιγάρα στην Ελλάδα είχε 20 δραχμές, (σε Ευρώ αυτό είναι 6 λεπτά), και με το να έχουν ανοίξει την πρέσσα και να τυπώνουν οι Κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, το ίδιο πακέτο έφτασε τις 80 δραχμές, εκατό δραχμές, και ούτω καθ’εξής, με τους πολιτικούς να είναι απολύτως ευτυχείς. Αυτή η διαδικασία σε παγκόσμιο επίπεδο χειροτέρεψε μετά το 1971 όταν το δολλάριο βγήκε από την αντιστοιχία με χρυσό απαγκιστρώνοντας έτσι και όλα τα σκληρά νομίσματα από τον χρυσό, αφού σαν αποθεματικό κρατούσαν στα
θυσαυροφυλάκιά τους κυρίως δολάρια. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, το Ελληνικό κράτος πληθώριζε το νόμισμά του χωρίς μεγάλο πρόβλημα αφού μπορούσε να το κάνει χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, εκτός από την πτώση της αξίας του στην διεθνή αγορά, που είχε ευεργετικό αποτέλεσμα για την Ελληνική Οικονομία την προστασία από εισαγωγές που γίνονταν πιό ακριβές (λόγω πτώσης της δραχμής). Με το νόμισμα να βυθίζεται, τον πληθωρισμό να περπατάει ελεύθερα σε διψήφια νούμερα και τα επιτόκια δανεισμού να τρέχουν με πάνω από 18%, τα
εκατομύρια να χορεύουν τσιφτετέλι και τους μισθούς και τις συντάξεις να έχουν ονομαστική αξία κάθε χρόνο παραπάνω αλλά χωρίς πραγματική αύξηση της αξίας, (συγκρίνετε αξίες ειδών με μισθούς για να καταλάβετε τη σημασία τους) οι πολιτικοί είχαν την εντύπωση οτι το βασικό πρόβλημα της διοίκησης, η βασική άσκηση που πρέπει να κάνει ο Κυβερνήτης του Κράτους, ο ιδιοκτήτης της ΕΒΓΑ στη γειτονιά αλλά και ο κάθε οικογενειάρχης, δηλαδή το να έχει Ισοσκελισμένο Προυπολογισμό (με άλλα λόγια να μη χαλάει λεφτά που δεν έχει) απλά είχε
εξαφανιστεί.
Αυτή ήταν η πρώτη φάση της κατρακύλας, η φάση που η Ελλάδα είχε μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη Κοινή Αγροτική Πολιτική και μπορούσε να επωφελείται μαζί με τους Γάλλους και Γερμανούς αγρότες από τις επιδοτήσεις. Επίσης, παριστάνοντας την σπουδαία οικονομία, δανειζόταν από Ευρωπαϊκές Τράπεζες για μεγάλα έργα, δρόμους, γέφυρες, στάδια, αλλά με κάποιο κόστος.
Αυτή τη φάση της Ιστορίας αν θέλετε μπορείτε να τη λέτε και τις δύο χαμένες δεκαετίες, γιατι ήταν οι δύο δεκαετίες περίπου που η Κυρίαρχη Γενιά, η γενιά που έπαιρνε τις αποφάσεις πλέον, που διοικούσε τις επιχειρήσεις και τις Τράπεζες και τους Οργανισμούς στην Ελλάδα, που “είχε τα πόστα” ήταν η Γενιά του Πολυτεχνείου.
Σε αυτές τις δυο δεκαετίες, όποια βιομηχανική δραστηριότητα υπήρχε στην Ελλάδα, συρρικνώθηκε ακόμα πιο πολύ. Σε αυτές τις δεκαετίες ο Πίτσος, η ΙΖΟΛΑ (που την θυμήθηκα ντε), η Πειραϊκή-Πατραϊκή, η χαρτοποιία Λαδόπουλου, και πολλές άλλες έγιναν στάχτες.
Οι αιτίες που πουλήθηκαν, έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν οι Βιομηχανίες αυτές είναι αντικείμενο πολλής συζήτησης, αλλά αυτό που δεν είναι αντικείμενο συζήτησης είναι οτι στο τιμόνι της Ελλάδας τότε ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου, οτι κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα ήταν η κουλτούρα του ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ, και οτι οι βιομηχανίες αυτές δεν ήταν βιώσιμες. Η κυρίαρχη ιδεολογία τότε ήταν (και δυστυχώς είναι ακόμα) η ιδεολογία των δικαιωμάτων δηλαδή η ιδέα οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που η κοινωνία τους τα χρωστάει. Εδώ αρχίζει η
παράννοια. Η κοινωνία (δηλαδή οι άλλοι πολίτες), χρωστάει στον πολίτη το δικαίωμα της Ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Δηλαδή, ο πολίτης δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του, αντίθετα όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να του το εξασφαλίσουν. Παρόμοια, υπάρχει τι ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία, δηλαδή η κοινωνία έχει την υποχρέωση να δώσει στον πολίτη δουλειά, και οι άλλοι (η κοινωνία) πρέπει να του την εξασφαλίσει. Παρόλο που όλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτές τις αλήθειες σαν αυταπόδεικτες, η βασική ερώτηση που πρέπει να
υποβάλει κανείς πριν τις αποδεκτεί είναι η εξής:
Με ποίο τρόπο η κοινωνία μπορεί να το κάνει αυτό, δηλαδή με ποιό τρόπο οι άλλοι πολίτες μπορούν να εξασφαλίσουν αυτά τα δικαιώματα και τί σημαίνει αυτό για τους άλλους πολίτες. Φιλοσοφικά αυτά τα δικαιώματα δημιουργούν ένα κενό, αυτό το οποίο ακόμα η κοινωνία αρνείται να παραδεχτεί. Αυτό το κενό είναι οτι η εργασία του ανθρώπου, δεν πρέπει να ορίζεται με βάση την ανάγκη της κοινωνίας γι ‘αυτήν αλλά με βάση την ανάγκη του ανθρώπου να έχει εργασία. Επιπλέον, το επόμενο μεγάλο κενό είναι οτι η εργασία σαν αξία ορίζεται από
άλλους παράγοντες και όχι από την παραγόμενη αξία.
Μέχρι τότε όμως η Ελλάδα μπορούσε με δανεισμό, και εσωτερικό πληθωρισμό να παριστάνει οτι αναπτυσσόταν, ευχαριστόντας έτσι τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες.
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα όμως, η Ευρώπη ολόκληρη ετοιμαζόταν να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά, κάτι δύσκολο ακόμα και να φανταστούν πριν οι λαοί της. Αυτό το βήμα, το πρώτο βήμα για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν η δημιουργία του Ευρώ. Σε αυτό το βήμα, η Ελλάδα είχε ελάχιστο λόγο γιατί το μέγεθος της οικονομίας της ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να έχει και μεγάλο λόγο. Δυστυχώς όμως, η ασφάλεια που θα αποκτούσε η Ελλάδα όντας μέσα στην Ευρωζώνη θα ήταν και η αιτία του χαμού της.
“Ιδού το Ευρώ έρχεται, εν τω μέσω της νυκτός. . .”
Μέχρι την ώρα του Ευρώ, η Ελλάδα μπορούσε να κρατάει την πρέσσα ανοικτή και να παράγει χαρτί (τότε λεγόταν δραχμές) με μικρό σχετικά κόστος. Το κόστος ήταν σχετικά μικρό γιατί οι πολίτες (που ήταν πλέον όλοι σχεδόν διορισμένοι ή βολεμένοι με κάποιο τρόπο, και από τα δύο μεγάλα κόμματα μασώντας τα ίδια παραμύθια νόμιζαν οτι το πανιγύρι θα συνέχιζε. Όμως για την είσοδο στην Ευρώπη, και ειδικά για να μπορεί να γίνει η σύγκλιση των νομισμάτων η Γερμανία είχε απαιτήσει και επιτύχει να φτιάξει το Ευρώ στα χαρτιά σαν το πιό σκληρό
νόμισμα που μπορούσε.
Την εποχή του Γερμανικού συμβιβασμού, όταν το Ευρώ ήταν ακόμα στο μαυροπίνακα των Οικονομολόγων και η λειτουργία της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας ήταν το κύριο διαπραγματευτικό αντικείμενο στην Ευρώπη, υπήρχαν δύο μεγάλες τάσεις στην Ευρώπη. Η μια τάση, η Βορειοευρωπαϊκή, (ιδέ Γερμανική), εκφραζόμενη από τις Σκανδιναυικές χώρες και την Αυστρία και Γερμανία είχε σαν βάση το ότι το Ευρώ έπρεπε να είναι ένα σκληρό νόμισμα, δηλαδή ένα νόμισμα αντιπληθωριστικό. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ο μόνος τρόπος για να πεισθεί η
Γερμανία να συμμετέχει. Η άλλη τάση ήταν η Νοτιοευρωπαϊκή, με κύριο εκφραστή της τη Γαλλία και την Ιταλία που είχε ζήσει χρόνια με πληθωριστικά νομίσματα (θυμάται κανείς τα εκατομύρια λιρέττες?), και που είχε μακροχρόνια παράδοση πληθωρισμού και μαλακού νομίσματος. (Μαλακονομίοσματος άν θέλετε) Αυτή η διαφορετική νοοτροπία, που έχει να κάνει κυρίως με την Γερμανική Οικονομική Ιστορία του πρώτου μισού του αιώνα, ήταν και ο λόγος που η Γερμανία είχε επί πολλά χρόνια επιδείξει μεγάλη αυτοπειθαρχία στα δημοσιονομικά της,
και μόλις λίγες .
Στην έντονη αυτή διαπραγματεύση, ο νικητής ήταν η Γερμανία, που βέβαια κέρδισε αυτή τη μάχη για το λόγο ότι αν δεν συμφωνούσε στο Ευρώ, το Ευρώ δεν θα υπήρχε. Όμως ήταν επίσης και χαμένος για το λόγο οτι με βάση τη δομή του Ευρώ και της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης μπορούσαν να δημιουργούν πληθωριστικές τάσεις εκδίδοντας ομόλογα που άυξαναν τον όγκο του χρήματος επιτρέποντας στις Τράπεζες της Ευρωζώνης να αυξάνουν τον όγκο του χρήματος που κυκλοφορούσε.
Η δομή του Ευρώ ήταν τέτοια που ήταν απαραίτητο για όλες τις χώρες να έχουν ελάχιστο πληθωρισμό. Αυτό σημαίνει οτι η Ελλάδα, με επιτόκια που έτρεχαν με 18 και 20% το χρόνο δεν μπορούσε να πάρει μέρος παρά μόνον άν έβαζε μεγάλο φρένο στα οικονομικά της και “συμάζευε το σπίτι της”. Μία γενναία υποτίμηση της δραχμής, σε συνδυασμό με ένα στενό δημοσιονομικό πρόγραμμα θα ήταν αρκετό για να μπορέσει η Ελλάδα να ικανοποιήσει τις προδιαγραφές της Ε.Ε. και να μπεί στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς όμως οι πολιτικές συγκυρίες ήταν τέτοιες, το
συναλλακτικό-πελατειακό κράτος ήταν τέτοιο και οι πολιτικοί μας ήταν τέτοιοι που δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Οι ψηφοφόροι-πελάτες απαιτούσαν θέσεις, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης λεφτά, τα μεγάλα έργα χρηματοδοτήσεις, και οι πολιτικοί αποδείχτηκαν πολύ λίγοι για την περίσταση. Όταν λοιπόν δεν μπορείς να τυπώσεις, δεν έχεις πολιτική βούληση να φορολογήσεις και δεν θέλεις να ελαττώσεις τα έξοδά σου, η μόνη άλλη λύση είναι να δανειστείς. Και εδώ βλέπουμε τη δεύερη πράξη της τραγωδίας. Με την συμβολή ενός
συγκεκριμένου Τραπεζικού Οργανισμού της Νέας Υόρκης, την συνενοχή της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και την συναίνεση του Ελληνικού λαού (χωρίς να γνωρίζει τις λεπτομέρειες) η Ελλάδα κατάφερε να εξαφανίζει το εξωτερικό της χρέος και δανείστηκε πάρα πολλά λεφτά παριστάνοντας οτι τα Οικονομικά της ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτό μας επέτρεψε την είσοδο στην Ευρω-ζώνη και την συμμετοχή στην τρίτη πράξη. Αυτό επίσης μας έφερε και στο σημείο που δεν μπορούσαμε πλέον να αποπληρώσουμε με τις
υπάρχουσες συνθήκες το χρέος μας χωρίς σημαντική δημοσιονομική αναπροσαρμογή και αναγκαζόμασταν να “βγαίνουμε στην αγορά”.
“Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…”
Τα δελτία ειδήσεων λένε οτι το 2012 θα μπορούμε να βγούμε στην αγορά, ή οτι το 2014 θα μπορούμε να βγούμε στην αγορά ή το 2016 θα βγούμε στην αγορά. Αυτό σημαίνει οτι το Ελληνικό Κράτος για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, δηλαδή για να μπορεί να πληρώσει τις συντάξεις ή τους μισθούς ή τους προμηθευτές του ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΕΦΤΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ. Αυτό, άν μιλάμε για ένα νοικοκυριό, σημαίνει οτι δεν έχει ο άντρας λεφτά να πληρώσει το νοίκι του ή το ρεύμα και για να μην του το κόψουνε παίρνει λεφτά από την πιστωτική του
κάρτα. Και αυτό το κάνει συνέχεια, κάθε μήνα, παίρνοντας από την άλλη κάρτα για να πληρώσει την πρώτη κάρτα και κυττάζει πως να έχει λεφτά για το μπακάλη, το μανάβη και το χασάπη, τη δόση του αυτοκινήτου και οτιδήποτε άλλο. Αυτό, αν το κάνει ένα νοικοκυριό μπορεί να λειτουργήσει για ένα μήνα ή δύο, αλλά αν γίνεται συνέχεια, αυτό σημαίνει οτι υπάρχει τεράστια παθογένεια στα οικονομικά του, δηλαδή δεν έχει αυτός ο νοικοκύρης κάνει καθόλου καλό κουμάντο στο σπίτι του. Πάρα πολλές ιστοσελίδες μιλάνε για νοικοκυριό και
συμβουλέυουν να έχει κανείς τουλάχιστον τα έξοδα για τρεις μήνες σε μετρητά στην άκρη για κάθε ενδεχόμενο. Το Ελληνικό κράτος δεν είχε τα τελευταία χρόνια λεφτά ούτε για ένα μήνα, και αναγκαζόταν να δανείζεται για να πληρώνει τις υποχρεώσεις του με το χρέος να αυξάνεται συνέχεια. Έτσι, το να μας λένε οι πολιτικοί οτι το 2013 θα μπορούμε να βγούμε στην αγορά απλώς σημαίνει οτι οι δανειστές της πιάτσας θα μας ξαναεμπιστεύονται για να μας δανείζουν με επιτόκια αγοράς και όχι με επιτόκια πιστωτικής κάρτας, δηλαδή με 3 ή το πολύ 6%
και όχι με 20% που μπορύμε να δανειστούμε τώρα. Συγνώμη κύριοι πολιτικοί αλλά αυτό εμένα δεν με ενδιαφέρει. Εκείνο που θα ήθελα θα είναι το έτος που η Ελλάδα δεν θα χρειάζεται ποτέ να βγεί στην αγορά γιατί θα έχει κάνει το κουμάντο της και θα έχουν λεφτά τα ταμεία χωρίς εξωτερικό δανεισμό. Άν υπάρχει ανάγκη για δανεισμό για μεγάλα έργα, αυτός να αφορά τα έργα και όχι το Ελληνικό Κράτος, δηλαδή να μην αφορά εμένα και την εφορία που θα πρέπει να πληρώσω κάθε χρόνο, εγώ, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
“Αχ ξέρετε, χρωστάμε τελικά και άλλα λίγα λεφτά”
Η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004 διαπίστωσε όταν άνοιξε τα βιβλία μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες οτι το πραγματικό χρέος ήταν άλλο, οτι οι υποχρεώσεις ήταν μεγαλύτερες και οτι στα βιβλία που παρουσίαζε η προηγούμενη Κυβέρνηση στην Ευρώπη ο προυπολογισμός ήταν πολύ πιό κομψός. Είχαμε καταφέρει να κάνουμε την χοντρή του Ζαχαρία (Ελληνικό Εξωτερικό χρέος) να φαίνεται σαν την Τουίγκυ για όποιους την θυμόνται. Η Κυβέρνηση Καραμανλή τότε αποφάσισε να διορθώσει το πρόβλημα και τουλάχιστον υποσχέθηκε να ξαναφιάξει τα δημοσιονομικά
της χώρας. Φυσικά για να κάνει κάτι τέτοιοπ θα έπρεπε να έχει και τη σύμφωνη γνώμη του Ελληνικού λαού, και την ανοχή του, ενώ θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει και τα συνδικάτα, την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Δυστυχώς όχι μόνο δεν είχε αυτήν την συναίνεση, όπως αποδείχτηκε δεν είχε καν το κότσι να παλέψει με το πρόβλημα. Αντί να αναγγείλει όπως θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος στη γυναίκα του και στο παιδί του οτι φέτος δεν έχει διακοπές στη Μύκονο ή την Τενερίφη, αλλά στο σπίτι του παππού στο Νεοχώρι, και να μαλώσει μαζί τους, τα
παράτησε στη μοίρα τους όλα. Ακόμα χειρότερα ο εκλογικός νόμος που αφαίρεσε βουλευτές στη δεύτερη θητεία του, η ανάμειξη προσώπων του στενού του περιβάλλοντος σε ύποπτες οικονομικές συναλλαγές με μοναστική περιουσία, και η απόπειρα αυτοκτονίας άλλου ατόμου του στενου του περιβάλλοντος αποτέλεσαν όλα μαζί αιτία να μην δείχνει πλεόν κανένα ενδιαφέρον για τα πολιτικά δρώμενα. Άν είχε εφαρμόσει αυτά που έπρεπε να εφαρμόσει, αντί να λέει οτι θα τα εφαρμόσει, ωστε να έχει τουλάχιστον καθαρή την συνείδησή του οτι προσπάθησε,
ακόμα και αν τον έριχναν από την Κυβέρνηση, τότε ίσως να είχε σώσει τουλάχιστον την σοβαρτότητά του.
“Αχ ξέρετε, χρωστάμε τελικά και άλλα λίγα λεφτά”, μέρος δεύτερο
Στο σημείο που πρέπει να έχει κανείς μεγάλη προσοχή είναι όταν ο ταχυδακτυλουργός σε αναγκάζει με κινήσεις, γκριμάτσες και φανφάρες να προσέξεις σε ένα σημείο. Τότε είναι που πρέπει να κυττάς το άλλο του χέρι, σε πιά τσέπη η γιακά πηγαίνει και τί κάνει. Το ΠΑΣΟΚ εκλέχτηκε με το σύνθημα “λεφτά υπάρχουν”, και για αρκετούς μήνες επέμενε οτι είμαστε εντάξει. Την ίδια στιγμή, αναπροσάρμοζε το έλλειμα του προ-υπολογισμού, τα επιτόκια δανεισμού σταδιακά αυξάνονταν κα αυτός είχε συνομιλίες με τον Dominique Strauss-Kahn σχετικά με το πώς
θα εύρισκε αρκετά δανεικά γιατί είχαμε φτάσει πλέον στο σημείο που ούτε με δανεικά δεν θα βγαίναμε. Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι δεν έχουμε φράγκο, και οτι αν δεν έρθει η τρόικα να μας σώσει θα χρεωκοπήσουμε, ο Ελληνικός Λαός έδειξε σχεδόν απάθεια. Μια κοινωνιολογική παρατήρηση που πρέπει κανείς να την τονίσει, εδωπέρα είναι οτι ο ίδιος άνθρωπος αυτοδιαψεύστηκε μέσα σε μία εβδομάδα και ο Λαός που τον ψήφισε δεν έδειξε καν αν το θυμάται. Αυτό το φαινόιμενο, το να μην πιστεύει κανείς τους πολιτικούς είναι σε
αντι-διαστολή με την σχέση μας με τους ανθρώπους με τους οποίους συναλλασόμαστε καθημερινά, το αφεντικό μας, τον μάστορα που μας φτιάχνει το αυτοκίνητο, τον υδραυλικό, που περιμένουμε όταν μας λέει οτι θα φτιάξει κάτι να το φτιάξει. Μας πήρε πολλά χρόνια ανοχής για να φτάσουμε σα δημοκρατία σε αυτό το επίπεδο, και φυσικά πήρε πολλά χρόνια σήψης, ανηθικότητας και ξαδιαντροπιάς για τους πολιτικούς να πάνε σε αυτή την κατάντια. Και φοβάμαι οτι θα πάρει και πολλά χρόνια για να διορθωθεί αυτή η απιστία στους πολιτικούς της
Ελλάδας.
Μια μικρή σημείωση εδώ για τους μοντέρνους πολιτικούς και τους παλαιούς πολιτικούς, για σύγκριση. Είναι ένα ιστορικό ανέκδοτο που κυκλοφορεί στην Πάτρα, τη γενέτειρα του Δημήτρη Γούναρη, πρωθυπουργού της Μικρασιατικής Καταστροφής. Όταν τον έστησαν στον τοίχο και τον εκτέλεσαν στο Γουδί το Νοέμβριο του ’22, έπεσε νεκρός και φάνηκαν τα τρύπια παπούτσια του. Είχε διατελέσει πρωθυπουργός της Ελλάδας και η οικογένειά του δεν είχε δύο δραχμές να του πάρει ένα ζευγάρι παπούτσια να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Τώρα ας μου πεί
κάποιος για τους Έλληνες πολιτικούς του 21ου αιώνα, ποιός δεν έχει αρκετά λεφτά για να μπορεί να αγοράσει 100 ζευγάρια παπούτσια.
1.2 Η “λύση”
Η δομή του Ευρώ είναι παραμφερής με τη δομή του δολλαρίου στο ότι υπάρχει μια Κεντρική τράπεζα (η ΕΚΤ), με 15 περιφερειακές Εθνικές Τράπεζες (όπως το Fed με τις 6 περιφερειακές Fed τράπεζες) που εκδίδει το Ευρώ “έναντι” αξιογράφων, χρυσού και άλλων νομισμάτων που έχει στο χρηματοκιβώτιό της (κυρίως δολλαρίων και γιέν). Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να “γεννηθεί χρήμα” στο Ευρωσύστημα είναι ο εξής. Μία Ελληνική Τράπεζα, π.χ. η Τράπεζα της Μαρίκας στην Ελλάδα, αγοράζει Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου (δηλαδή γράφει το Ελληνικό
Κράτος ομόλογα και υπόσχεται οτι θα πληρώσει μετά από τρία για παράδειγμα χρόνια 2 δισεκατομύρια Ευρώ) και τα βγάζει στην χρηματιστιριακή αγορά. Αυτά τα αγοράζει η Τράπεζα της Μαρίκας και τα δίνει για ενέχυρο στην ΕΚΤ. Η ΕΚΤ τότε της τυπώνει χαρτί (Ευρώ). Η διαφορά της από το FED είναι οτι στη νομισματική της πολιτική ενδιαφέρεται κύρια για τη σταθερότητα των τιμών, δηλαδή για την διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα. Αυτή τη δουλειά την κάνει με το να ελέγχει την ροή χρήματος και όταν βλέπει οτι οι δείκτες τιμών
ανεβαίνουν, δηλαδή οτι υπάρχουν έντονες πληθωριστικές τάσεις στην Ευρωπαϊκή αγορά να περιορίζει το δανεισμό (τον τρόπο δηλαδή που γεννιέται νέο χρήμα) που στηρίζεται κυρίως στο να αυξάνει ή να ελλατώνει τη ρευστότητα (το πόσα Ευρώ κυκλοφορούν στην αγορά. Το τεράστιο αυτό τουρλουμπούκι, (χορός εκατομυρίων) είναι πανδαισία για τις Τράπεζες της Ευρωζώνης για το λόγο οτι έτσι μπορούν να έχουν “ρευστότητα” σε μεγάλο βαθμό στηριγμένη στην ΕΚΤ και να μπορούν να δανείζουν περισσότερα λεφτά από όσα έχουν, δανεισμένα με το χαμηλό
επιτόκιο της ΕΚΤ. Για παράδειγμα, μια Τράπεζα με αποθεματικά μετρητά ή καταθέσεις 100 Ευρώ στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα μπορεί με βάση τους κανόνες του Ευρώ να δανείσει έως 5000 Ευρώ, δηλαδή για την ΕΚΤ αρκεί η Τράπεζα αυτή να κρατάει το 2% στο λογαριασμό της στην Φρακφούρτη.
Όταν λοιπόν το Ελληνικό Κράτος βρέθηκε στην κατάσταση που δεν μπορούσε να γράφει ομόλογα γιατί δεν έβρισκε αγοραστές παρά μόνο με πολύ μεγάλα επιτόκια, και ακόμα πιό πολύ όταν οι τρεις “αξιολογητικοί οργανισμοί” Moody’s, S&P και Fitch υποβάθμισαν τη δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, δημιουργήθηκε έντονηγ ανυσηχία στο Τραπεζοπιστωτικό Σύστημα, δηλαδή τους 1000 περίπου Τραπεζικούς Οργανισμούς που συμμετέχουν στο Ευρω-σύστημα, οτι είχαν πολλά χρεώγραφα στην κατοχή τους που θα τους χάλαγαν τα βιβλία, αφού θα έπρεπε να διαγραφούν
από τους λογαριασμούς τουσ την ΕΚΤ. Τη μεγάλυτερη έκθεση την είχαν Ελληνικές, Γαλλικές και Γερμανικές Τράπεζες, και άν ξαφνικά τα Ελληνικά ομόλογα δεν είχαν πλέον αξία γιατι το Ελληνικό Δημόσιο δεν είχε λεφτά για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του (δηλαδή στην λήξη της τριετίας για παράδειγμα το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορούδε να δώσει τα λεφτά που είχε υποσχεθεί, τότε οι λογαριασμοί των Τραπεζικών Οργανισμών στην ΕΚΤ θα μειώνονταν αντίστοιχα, και αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα οι Τράπεζες αυτές να βρουν αντίστοιχα ποσά σε Ευρώ ή
ομόλογα άλλων χωρών (ποιών όμως) και να ξαναγεμίσουν το λογαριασμό τους στην ΕΚΤ. Εδώ, στην περίπτωση αυτή με ελάχιστο αποθεματικό το 2% στην ΕΚΤ, η αριθμητική των τραπεζών δουλεύει ανάποδα. Γιά ομόλογα 3 δισ Ευρώ του Ελληνικού δημοσίου, μια Γαλλική Τράπεζα που τα είχε στο λογαριασμό της στην ΕΚΤ θα έπρεπε είτε να περιορίσει το δανεισμό της κατά 150 δις , είτε να εύρισκε άλλα 3 δις σε κρατικά ομόλογα από μιά χώρα της ΕΕ με καλή αξιολόγηση για να χρησιμοποιήσει σαν ενέχυρο στην ΕΚΤ. Αυτό είναι αυτό που εννοούν οι οικονομικοί
αναλυτές σαν “contagion” δηλαδή μεταδοτικότητα της κρίσης. Αυτό φυσικά θα ήταν πάρα πολύ άσχημο και για το λόγο οτι αυτό το Τραπεζικό Σύστημα ήταν ευάλωτο σε αυτή την παθογένεια οδήγησε την ΕΚΤ, την Ευρώπαική Επιτροπή και το ΔΝΤ στο να στηρίξει όσο της επέτρεπαν οι πολιτικοί της την Ελληνική Οικονομία. Εδώ όμως είναι και η μεγάλη παγίδα στην οποία έχει πέσει η Ελλάδα. Ιδεολογικά παγιδευμένοι κυβερνητικοί, επικουρούμενοι από μια συμμορία ανώτερων διοικητικών υπαλλήλων στα Υπυργεία, αντί να προσπαθήσουν να εκμεταλευτούν την
ευκαιρία της Ευρωζώνης για να τακτοποιήσουν το Ελληνικό Δημοσιονομικό έλλειμα και να κάνουν την Ελληνική Οικονομία πιό ανταγωνιστική (τουλάχιστον ας αρχίζαν με το να την κάνουν να χρωστάει λιγότερα λεφτά η Ελλάδα), συνέχισαν το χορό των δανεικών, με την μεγάλη διαφορά οτι τώρα οι τόκοι ήταν πάρα πολύ χαμηλοί.
Και επειδή τα ομόλογα που πούλησε η Ελλάδα καταλήξανε σε Ευρωπαϊκά χέρια, Τράπεζες και Ταμεία, οι πιστωτές μας τώρα αποφασίσανε να μας “βοηθήσουν”.
Ο τρόπος που αποφασίσαν οι πιστωτές να μας βοηθήσουν, με την συμφωνία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν το περίφημο μνημόνιο, που ουσιαστικά ήταν ένα συντονισμένο δάνειο που θα μας έβγαζε από την ανάγκη να “πάμε στις αγορές” για τις δανειακές μας ανάγκες, δηλαδή που θα μας βοηθούσε να προλάβουμε [χωρίς να χρεωκοπήσουμε και χωρίς να σταματήσουμε να (τους) πληρώνουμε] να τακτοποιήσουμε τα δημοσιονομικά μας, να ελαττώσουμε το Κράτος, να τακτοποιήσουμε το φορολογικό μας σύστημα και να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Το κύριο ζήτημα
όμως, αυτό που είναι το πρόβλημά μας είναι οτι η Ελλάδα,
μετά από την αποβιομηχανοποίησή της, την πτώση της Αγροτικής παραγωγής, τη Διεθνοποίηση της Εμπορικής Ναυτιλίας που έγινε σαν μέτρο φοροαποφυγής, και την πτώση της ανταγωνιστικότητας του Τουρισμού εξ’ αιτίας του σκληρού Ευρώ, που έσπρωξε τον μικρο-μεσαίο Ευρωπαίο Τουρίστα στην Βόρεια Βαλκανική ή την Τουρκία, το Ελληνικό Κράτος χρωστάει τόσα πολλά λεφτά, και το Ελληνικό χρέος είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο (κάθε λίγους μήνες εμφανίζονται ομόλογα που λήγουν και που πρέπει να πληρώσει), που είναι αδύνατον να το ξεπληρώσουμε
ποτέ. Αυτό ισχύει γιατί οι τόκοι από το δάνειο είναι περισσότεροι από όσα μπορούμε αυτή τη στιγμή να πληρώσουμε συνολικά.
Αυτό σημαίνει οτι η Ελλάδα πρέπει να ξεπουληθεί κανονικά για να βγούν όλα αυτά τα λεφτά, τα οποία οι Εθνικοί μας φεουδάρχες σε μία συνομωσία ανικανότητας, διασπάθησαν χωρίς ντροπή. Για να γίνει αυτό, βάλαμε το μνημόνιο που έστησε μια φορομπηξία άνευ προηγουμένου, με έκτακτες εισφορές, φόρους επι φόρων, ελαττώσεις μισθών, καταργήσεις επιδομάτων και μια πρωτοφανή φορολογική αντίληψη και προπαγάνδα, σχεδιασμένη να κατευθύνει το θυμό των πολιτών ενάντια στους φοροφυγάδες, με φυσικό υποσυνείδητο επακόλουθο να ξεχνάμε οτι
αυτοί είναι επι-φαινόμενο της άκρατης φορομπηξίας και σαφώς, εμφατικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ. Αυτό το λέω γιατί ξαφνικά η κουλτούρα της στροφής ενάντια στους φοροφυγάδες έχει αποπροσανατολίσει το θέμα απο την κύρια αιτία της δεινής οικονομικής μας κατάστασης που είναι η κρατική σπατάλη.
1.3 Η μέχρι τώρα λύση είναι απλά αναβολή. Η χρηματοδότηση με το μνημόνιο λειτούργησε μέχρι είκοσι λεπτά με μισή ωρίτσα πριν ξαφνικά οι πιστωτές μας ψυλλιαστούν οτι οι Εθνάρχες μας είναι η κύρια αιτία της διασπάθησης και άρα είναι αστείο να ελπίζει κανείς οτι ξαφνικά έβαλαν μυαλό. Για να μην την πατήσουν και πάλι λοιπόν, η τρόικα αποφάσισε να μας κάνει με το ζόρι να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε, δηλαδή να σφίξουμε το ζωνάρι, να κάνουμε απολύσεις, να σταματήσουμε τις προσλήψεις, να κάνουμε ελαττώσεις, να ξεφορτωθούμε τις
ΔΕΚΟ, να μάθουμε να ζούμε με βάση τις δυνατότητές μας και όχι με βάση τις εκλογές. Όμως οι εθνάρχες μας δεν μπορούν να το κάνουν αυτό γιατί ορισμένες συνήθειες δεν κόβονται. Το πιό απλό πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι εθνάρχες μας είναι να μην κοιτάνε να παίρνουν τις αυξήσεις τους. Παρόλο που κόπτονται για το κοινό καλό, και βέβαια είναι πάρα πολύ γεναιόδωροι με τα ξένα λεφτά, είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί στο να πάνε να ζητήσουν από το Κράτος αναδρομικά τις αυξήσεις που τους αναλογούν. Όπως είχε πει και κάποιος Buckley, θα
προτιμούσα να εμπιστευτώ την διακυβερνησή μου στα 400 πρώτα ονόματα από τον τηλεφωνικό κατάλογο της Βοστώνης. . .
1.4. Και λίγη οικονομική φιλοσοφία για χώνεψη. Η κυρίαρχη ιδεολογία δυστυχώς ακόμα και τώρα είναι η ιδεολογία των δικαιωμάτων δηλαδή η ιδέα οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που η κοινωνία τους τα χρωστάει. Εδώ αρχίζει η παράννοια. Η κοινωνία (δηλαδή οι άλλοι πολίτες), χρωστάει στον πολίτη το δικαίωμα της Ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Δηλαδή, ο πολίτης δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του, αντίθετα όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να του το εξασφαλίσουν. Παρόμοια, υπάρχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία, δηλαδή η
κοινωνία έχει την υποχρέωση να δώσει στον πολίτη δουλειά, και οι άλλοι (η κοινωνία) πρέπει να του την εξασφαλίσει. Παρόλο που όλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτές τις αλήθειες σαν αυταπόδεικτες, η βασική ερώτηση που πρέπει να υποβάλει κανείς πριν τις αποδεκτεί είναι η εξής:
Με ποίο τρόπο η κοινωνία μπορεί να το κάνει αυτό, δηλαδή με ποιό τρόπο οι άλλοι πολίτες μπορούν να εξασφαλίσουν αυτά τα δικαιώματα και τί σημαίνει αυτό για τους άλλους πολίτες.
Φιλοσοφικά αυτά τα δικαιώματα δημιουργούν ένα κενό, αυτό το οποίο ακόμα η κοινωνία αρνείται να παραδεχτεί. Αυτό το κενό είναι οτι η εργασία του ανθρώπου, δεν ορίζεται με βάση την ανάγκη της κοινωνίας γι ‘αυτήν αλλά με βάση την ανάγκη του ανθρώπου να έχει εργασία. Με άλλα λόγια, το Κράτος του 2012, με ικανότητες μηχανογράφησης που θα του επέτρεπαν να λειτουργεί από το Διαδίκτυο γαι το 90% των δραστηριοτήτων του, δεν ορίζει τις ανάγκες του, αλλά ορίζει τις ανάγκες των πολιτών του που μέσω των πολιτικών του πρέπει να διοριστούν
γιατι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη δουλειά, και άρα η Ελληνική Κοινωνία πρέπει να τους συντηρεί. Επιπλέον, το επόμενο μεγάλο κενό είναι οτι η εργασία σαν αξία ορίζεται από άλλους παράγοντες και όχι από την παραγόμενη αξία. Η αξία μιας ημέρας εργασίας ενός ανειδίκευτου εργάτη είναι τόση που το 2011 δεν άξιζε τον κόπο να μαζέψουν οι Έλληνες τις ελιές από τα δέντρα. Τα καρπούζια σε κάποια στιγμή έμεναν στο έδαφος γιατι η τιμή τους στη χοντρική ήταν χαμηλότερη από τα εργατικά για το μάζεμα. Την ίδια στιγμή, το καρπούζι στη Γερμανία
πουλιόταν σε φέτες.
Αυτή η στρέβλωση στις τιμές οφείλεται στο Ευρώ, και πιό συγκεκριμένα στην ισοτιμία που εφαρμόστηκε σε μία στιγμή και δεν επαναπροσδιορίστηκε τα επόμενα 10 χρόνια ενώ αυξήθηκαν αυτά τα ίδια χρόνια οι αμοιβές των Ελλήνων χωρίς να αυξηθεί η Ελληνική παραγωγή. Η αύξηση των αμοιβών, του κατώτατου μισθού και η κακοδιαχείρηση του Ελληνικού Κράτος σε συνδυασμό με τον φθηνό δανεισμό, αδήγησαν την Ελληνική Οικονομία σε κατάσταση σχιζοφρένειας.
Εδώ είναι που έρχεται η κοινωνία και βρίσκεται χρεωμένη απέναντι στον πολίτη. Με τη μόνη διαφορά οτι έτσι, ο πολίτης βρίσκεται χρεωμένος απέναντι στο ΚΡΑΤΟΣ. Ο εκτελεστής αυτών των υποχρεώσεων είναι το Κράτος. Το κράτος πρέπει να ταΐσει να ποτίσει να ντύσει και να ποδέσει τον πολίτη, και για να το κάνει αυτό χρειάζεται χρήματα, τα οποία το κράτος μπορεί, με βάση αυτό το συμβόλαιο να απαιτεί, ακόμα και με τη βία τα λεφτά του. Δυστυχώς όμως το Κράτος είναι ο χειρότερος οικονομολόγος γιατί δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του.
Το κράτος λειτουργεί με κανόνες που δεν έχουν να κάνουν με την αγορά, δεν έχουν να κάνουν με οικονομικούς κανόνες ζήτησης και προσφοράς, και δεν μπορεί να ρυθμίσει την δραστηριότητά του με ικανοποιητικό τρόπο. Το Ελληνικό Κράτος απέτυχε γιατι δεν διοικήθηκε σωστά. Και τώρα, όλα αυτά τα δικαιώματα ξαφνικά σαν θηλειά πνίγουν τα ελάχιστα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας που είναι ακόμα παραγωγικά. Οι ελάχιστες παραγωγικές δραστηριότητες που έχουν παραμείνει φορολογούνται με συνεχώς αυξανόμενους συντελεστές, και όταν
κάθε Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο οι Υπουργοί διαπιστώνουν οτι οι υποχρεώσεις τους δεν βγαίνουν (γιατι το χρέος αυτό είναι αδύνατο να συντηρηθεί) βάζουν παραπάνω φόρους. Όπως έλεγε στο παρελθόν και ένας φίλος, θα μας βάλουν σε λίγο και ένα ταξίμετρο στον κώλο για να μας χρεώνουν τις κλανίές μας. Δυστυχώς η γνώμη μου είναι οτι το Κράτος δεν είναι δυνατόν να διοικηθεί σωστά και η καλύτερη λύση είναι να βάλει η κοινωνία το Κράτος σε τέτοια θέση που να μην μπορεί να βλάπτει τον πολίτη.
2.1 Η πραγματική λύση.
Το Κράτος έχει βουλιάξει στα χρέη. Κάνοντας αυτό που κάνουν όλα τα κράτη πάντοτε, δηλαδή παίρνοντας από τους πολίτες, και έχοντας πάντοτε και το μαχαίρι και το πεπόνι, το Ελληνικό κράτος κατάφερε να κάνει αυτό που όλες οι κυβερνήσεις καταφέρνουν, νομίζοντας οτι μπορεί να τα καταφέρει. Κατάφερε να χρωστάει περισσότερα λεφτά από όσα έχει. Αυτό, η παραδοχή οτι τα έκανε σκατά, πρέπει να είναι και η αρχή της λύσης. Αν το κράτος δια των αντιπροσώπων του (σίγουρα δεν είναι δικοί μου αντιπρόσωποι) δεν παραδεχτεί την αδυναμία του
τότε δεν πρόκειται να ξεκινήσει η θεραπεία του. Η παραδοχή αυτή δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνει κεκλεισμένων των θυρών στο Eurogroup, ή στις συνόδους κορυφής στις Βρυξέλλες, αλλά προς τον Έλληνικό λαό, και με γλώσσα σαφή και κατηγορηματική. Όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο αρχηγός του Ελληνικού Κράτους οφείλει, όχι από το Καστελόριζο στις κάμερες, αλλά με διάβημά του από το μπαλκόνι της Βουλής προς το λαό, να εξηγήσει σε απλά ελληνικά την κατάσταση, με πραγματικούς αριθμούς και χωρίς άλλες φανφάρες. Δεν φταίνε οι “κερδοσκόποι”
για τά Ελληνικά χρέη πιό πολύ από τις Κυβερνήσεις που τα έφτιαξαν. Φταίει η “αγορά του αιώνα” της δεκαετίας του ΄80, οι προμήθειες για την υγεία, οι εξοπλισμοί, οι προσλήψεις, οι κρατικές αποζημιώσεις, οι Ολυμπιακοί αγώνες, η οδοποιία σε τιμές τριπλάσιες από τις αντίστοιχες της Ευρώπης, η έλλειψη ευθύνης από πλευράς των υπουργών, οι ατέλειωτες παροχές, η κακοδιαχείρηση, οι μίζες, τα γερμανικά υποβρύχια, οι συνδικαλιστές και τα ατέλειωτα δάνεια. Φταίνε οι διοικήσεις της ΔΕΗ, της Ολυμπιακής, του ΟΤΕ που κατάφεραν να χαλάσουν
τόσα πολλά λεφτά για να μας προσφέρουν τόσα λίγα. Φταίνε αυτοί που τα τρώγαν από την Siemens, τη Μercedes-Benz, τις εταιρίες προσθετικών και τις φαρμακοβιομηχανίες γιατι επέτρεπαν την κατ’ ανάθεση αγορά προμηθειών. Φταίει ο κοινωνικός τουρισμός με τις παροχές προς ξενοδοχειακές μονάδες υμετέρων. Φταίνε οι ελεγκτές του Κράτους και οι υπεράριθμοι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί που άφηναν αυτό το πανηγύρι να συνεχίζεται για χρόνια. Φταίνε όλοι οι κοτζαμπάσηδες στις πολεοδομίες, στις εταιρίες υδρέυσεως που άφηναν τη σπατάλη και
την ανηθικότητα να διαιωνίζεται. Αυτοί, με ευθύνη των οποίων βρισκόμαστε τώρα να χρωστάμε όλα αυτά τα λεφτά, είναι τώρα βέβαια έτοιμοι να βγούν στη σύνταξη και βέβαια μπορεί ακόμα και να τους συναντήσεις ανάμεσα σε αυτούς που πάνε στην πλατεία Συντάγματος και κάνουν τους αγανακτισμένους. Και βέβαια πρώτοι από όλους οι Έλληνες πολιτικοί που μας “κρέμασαν”, μας άφησαν εκτεθειμένους στο χάλι αυτό. Η λύση λοιπόν κατ’ αρχήν είναι η συστηματική καταγραφή των αποτυχιών του Κράτους, σε όλους τους τομείς που το κράτος απέτυχε
ωστε να ξεκινήσει από εκεί και η διόρθωση.
Κατόπιν αυτού, το επόμενο βήμα πρέπει να είναι μία ξεκάθαρη δήλωση στους εταίρους μας, χωρίς πολλά-πολλά, οτι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει φράγκο από την Τρόικα, γατι θα λύσει πρώτα το εσωτερικό της πρόβλημα μόνη της. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε το κράτος, όχι με το φλούφλικο τρόπο που περέγραφε ο Καραμανλής, ή με το Σοσιαλιστικό όραμα του Παπανδρέου αλλά με τον απλό και σαφή τρόπο που ορίζει η οικονομική λογική: Να εξετάσ Ksipnistere
Η σταδιακή αύξηση του εξωτερικού δανεισμού της Ελλάδας από το 1980 και μετά οδήγησε σε ένα εξωτερικό χρέος που δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί. Αυτή η διαπίστωση πήρε μία 5ετία για να γίνει κοινή γνώση στους δανειστές και οδήγησε με τη σειρά της σε μία επιδείνωση των όρων δανεισμού που μετέτρεψε το “δύσκολο” οικονομικό περιβάλλον σε ασύμφορη οικονομική πρόταση. Η Ελλάδα έφτασε να πρέπει να δανείζεται για να συντηρεί το χρέος της με όρους που οδηγούσαν σε ψηλότερο χρέος. Η απλή λογική σε τέτοιες καταστάσεις υπαγορεύει
οτι το Ελληνικό Δημόσιο πρέπει να . προσπαθήσει πολύ γρήγορα να αλλάξει την θέση αυτή, αλλά παγιωμένες λογικές στην Ελληνική Δημόσια διοίκηση ήταν τελείως αντίθετες. Το αποτέλεσμα είναι μια καταστροφική κατάσταση που οδηγεί απλώς σε παραπέρα επιδείνωση των οικονομικών παραμέτρων και μια διοίκηση που επιεικώς είναι ανεπαρκής.
Η διαχείρηση του Ελληνικού Κράτους από τους πολιτικούς στο καθεστώς της Ενωμένης Ευρώπης και του δογματικού κρατικισμού γίνεται τα τελευταία 15 χρόνια με ένα σύστημα συναίνεσης που αδυνατεί να πάρει μεγάλες αποφάσεις
προυπολογισμούς τους σε κάτω από τό 30 %. Κάτι που συνήθως γίνεται με δυσκολία, μια απόλυση, και για το οποίο έχουν γραφτεί στις Σχολές Διοίκησης πάρα πολλά εκπαιδευτικά δοκίμια, και κάτι το οποίο Ιστορικά απαγορεύεται από το Σύνταγμα (αν και αυτή η προστασία βρίσκεται σε απόλυτη αντιδιαστολή με την αρχή της Ισονομίας, αφού ένας εργαζόμενος στον Ιδιωτικό τομέα δεν έχει καμμία τέτοια προστασία), πρέπει να γίνει σε μεγάλη έκταση και όσο το δυνατόν πιό γρήγορα.
Ουσιαστικά το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πρέπει να ελλατώσει το Κράτος τουλάχιστον κατά 25% (αν και οι ακριβείς υπολογισμοί για το τί πρέπει να γίνει είναι αρκετά πιό πολύπλοκοι αφού το Κράτος είναι δομημένο με τον πιό παράλογο τρόπο). Το πρόβλημα όμως γίνεται ακόμα πιο πολύπλοκο αφού το Κράτος αυτό φτιάχτηκε με γνώμονα το πολιτικό σύστημα και τις ανάγκες του, με βάση τις άρρωστες αντιλήψεις του Ευρωπαϊκού Κράτους και έχει κάνει τα ίδια λάθη που έκαναν τα άλλα Ευρωπαϊκά Κράτη (αν και σε μικρότερο βαθμό).
Αυτό το κείμενο σκοπεύει απλώς να περιγράψει ένα πιθανό σχέδιο δράσης, χωρίς να ελπίζει οτι θα έχει κανένα αποτέλεσμα αφού οι άνθρωποι που αποφασίζουν δεν διαβάζουν τέτοια βιβλία. Τελευταία δε έχω την εντύπωση οτι μπορεί και να μην μπορούν να διαβάσουν σε επίπεδο πάνω από την 3η Δημοτικού.
1. Το πρόβλημα.
Μια επιχείρηση, ένα άτομο ή μία οικογένεια λειτουργεί με βάση ένα σχέδιο, μία σειρά από υπολογισμούς σχετικά με τα έξοδα και τα έσοδα. Το σχέδιο αυτό, ο προϋπολογισμός είναι ουσιαστικά ένας πίνακας με δύο στήλες, τα ποσά που θα εισπράξει, και αυτά τα ποσά που θα ξοδέψει. Το σχέδιο αυτό σαν άσκηση μπορεί να το κάνει κάθε άνθρωπος, ακόμα και ο 12-χρονος γιός μου, με βάση τους στόχους που βάζει.
Θα εισπράξει 40 Ευρώ από τον παππού, 20 Ευρώ από τη γιαγιά, θα μαζέψει και 10 Ευρώ από τα λεφτά που δεν χαλάει για τυρόπιτα στο σχολείο και με αυτά θα αγοράσει ένα παιχνίδι για το Wii που κάνει 70 Ευρώ.
Έσοδα Έξοδα
Παππούς 40€ Κασέτα Wii 70€
Γιαγιά 20€
Χαρτζηλίκι 10€
Σύνολο: 70€ Σύνολο: 70€
Έσοδα: 40 + 20 + 10 = 70€ Έξοδα: 0 (για τυρόπιτες) και 70 (παιχνίδι Wii) =70€
Σε αυτήν την άσκηση, κάτι που επανειλλημένα κάνει με αριθμητική της 3ης Δημοτικού ο γιός μου, οι Ελληνικές κυβερνήσεις απέτυχαν οικτρά τα τελευταία 30 χρόνια. Και μάλιστα για να βάλουμε και μιά συνέχεια ιστορική, απέτυχε να το κάνει η προηγούμενη γενιά, οι θείοι και γονείς των σημερινών πολιτικών, και απέτυχαν και αυτοί. Για το αν το πρόβλημα ξεκίνησε το ‘74 το ‘75 το ‘78 το ‘80 ή όχι, εμένα δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Άν κάποιος έχει όρεξη να μάθει πότε άρχισε η κατρακύλα αυτή, τα γραφεία των εφημερίδων στο αρχείο τους έχουν
παλιούς προϋπολογισμούς, και καλή τύχη.
Αν η άσκηση αυτή ήταν σημαντική για την επαγγελματική πρόοδό τους, δηλαδή άν π.χ. ο Υπουργός Συντονισμού (Εθνικής Οικονομίας σήμερα) ή ο Υπουργός Δημοσίων Έργων κάνοντας μια τέτοια πατάτα με ανισοσκέλιστο προϋπολογισμό έμενε μετεξεταστέος, και έχανε για παράδειγμα την Βουλευτική του Έδρα μέχρι τις επόμενες εκλογές, ίσως να μήν είχαμε φτάσει εκεί. Γιατι αν το έκανε αυτό κάποιος στο σχολείο, τότε ίσως να έμενε στη ίδια τάξη (επαναλαμβάνω, αυτά είναι αριθμητική της 4ης Δημοτικού). Δυστυχώς όμως, εδώ το Πολιτικό Σύστημα είχε την
μεγάλη του αδυναμία.
ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΧΑΛΑΝΕ ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ.
Το πολιτικό σύστημα βασίζεται σε ψηφοφόρους. Ψηφοφόροι που όταν έρχεται η ώρα των εκλογών ζητάνε θέσεις για τα παιδιά τους, έργα για τον Νομό τους, λεφτά για “Ανάπτυξη”, δάνεια, αποζημιώσεις για σεισμούς, λοιμούς και καταποντισμούς, και αν οι πολιτικοί δεν τα παρέχουν, τότε η επαγγελματική τους καρριέρα είναι αβέβαιη. Επειδή λοιπόν η άσκηση αυτή, (ο ισοσκελισμένος προυπολογισμός) δεν βγαίνει, γιατί οι πολιτικοί που χειρίζονται το Κράτος δεν είχαν την πειθαρχία που χρειάζεται αυτή η άσκηση, και γιατί αυτή την πειθαρχία
έπρεπε να την εφαρμόσουν στους ψηφοφόρους τους στους οποίους είχαν υποσχεθεί για να εκλεγούν περισσότερα έξοδα, οι πολιτικοί, αντί να το παραδεχτούν, ανακάλυψαν (ή καλύτερα ξανα-ανακάλυψαν) κάτι γνωστό στη διοίκηση και το τραπεζικό σύστημα από αιώνες, οτι το Κράτος μπορεί να παράγει χρήματα ανοίγοντας την πρέσσα και τυπώνοντας. Η διαδικασία αυτή, που είναι μια διαδικασία που απαγορεύεται στους ιδιώτες, και είναι και ο κύριος λόγος που δεν έχουμε χρυσά νομίσματα αλλά χάρτινα, αποτελεί και το κύριο κόλπο, τη βασική απάτη που
μπορούν οι Κυβερνήσεις να κάνουν για να ικανοποιούν την άμεση ανάγκη που έχουν για να χαλάνε λεφτά.
1.1 Η Ιστορία
Κάποτε ένα πακέτο τσιγάρα στην Ελλάδα είχε 20 δραχμές, (σε Ευρώ αυτό είναι 6 λεπτά), και με το να έχουν ανοίξει την πρέσσα και να τυπώνουν οι Κυβερνήσεις από τη μεταπολίτευση έως σήμερα, το ίδιο πακέτο έφτασε τις 80 δραχμές, εκατό δραχμές, και ούτω καθ’εξής, με τους πολιτικούς να είναι απολύτως ευτυχείς. Αυτή η διαδικασία σε παγκόσμιο επίπεδο χειροτέρεψε μετά το 1971 όταν το δολλάριο βγήκε από την αντιστοιχία με χρυσό απαγκιστρώνοντας έτσι και όλα τα σκληρά νομίσματα από τον χρυσό, αφού σαν αποθεματικό κρατούσαν στα
θυσαυροφυλάκιά τους κυρίως δολάρια. Σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, το Ελληνικό κράτος πληθώριζε το νόμισμά του χωρίς μεγάλο πρόβλημα αφού μπορούσε να το κάνει χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες, εκτός από την πτώση της αξίας του στην διεθνή αγορά, που είχε ευεργετικό αποτέλεσμα για την Ελληνική Οικονομία την προστασία από εισαγωγές που γίνονταν πιό ακριβές (λόγω πτώσης της δραχμής). Με το νόμισμα να βυθίζεται, τον πληθωρισμό να περπατάει ελεύθερα σε διψήφια νούμερα και τα επιτόκια δανεισμού να τρέχουν με πάνω από 18%, τα
εκατομύρια να χορεύουν τσιφτετέλι και τους μισθούς και τις συντάξεις να έχουν ονομαστική αξία κάθε χρόνο παραπάνω αλλά χωρίς πραγματική αύξηση της αξίας, (συγκρίνετε αξίες ειδών με μισθούς για να καταλάβετε τη σημασία τους) οι πολιτικοί είχαν την εντύπωση οτι το βασικό πρόβλημα της διοίκησης, η βασική άσκηση που πρέπει να κάνει ο Κυβερνήτης του Κράτους, ο ιδιοκτήτης της ΕΒΓΑ στη γειτονιά αλλά και ο κάθε οικογενειάρχης, δηλαδή το να έχει Ισοσκελισμένο Προυπολογισμό (με άλλα λόγια να μη χαλάει λεφτά που δεν έχει) απλά είχε
εξαφανιστεί.
Αυτή ήταν η πρώτη φάση της κατρακύλας, η φάση που η Ελλάδα είχε μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη Κοινή Αγροτική Πολιτική και μπορούσε να επωφελείται μαζί με τους Γάλλους και Γερμανούς αγρότες από τις επιδοτήσεις. Επίσης, παριστάνοντας την σπουδαία οικονομία, δανειζόταν από Ευρωπαϊκές Τράπεζες για μεγάλα έργα, δρόμους, γέφυρες, στάδια, αλλά με κάποιο κόστος.
Αυτή τη φάση της Ιστορίας αν θέλετε μπορείτε να τη λέτε και τις δύο χαμένες δεκαετίες, γιατι ήταν οι δύο δεκαετίες περίπου που η Κυρίαρχη Γενιά, η γενιά που έπαιρνε τις αποφάσεις πλέον, που διοικούσε τις επιχειρήσεις και τις Τράπεζες και τους Οργανισμούς στην Ελλάδα, που “είχε τα πόστα” ήταν η Γενιά του Πολυτεχνείου.
Σε αυτές τις δυο δεκαετίες, όποια βιομηχανική δραστηριότητα υπήρχε στην Ελλάδα, συρρικνώθηκε ακόμα πιο πολύ. Σε αυτές τις δεκαετίες ο Πίτσος, η ΙΖΟΛΑ (που την θυμήθηκα ντε), η Πειραϊκή-Πατραϊκή, η χαρτοποιία Λαδόπουλου, και πολλές άλλες έγιναν στάχτες.
Οι αιτίες που πουλήθηκαν, έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν οι Βιομηχανίες αυτές είναι αντικείμενο πολλής συζήτησης, αλλά αυτό που δεν είναι αντικείμενο συζήτησης είναι οτι στο τιμόνι της Ελλάδας τότε ήταν η γενιά του Πολυτεχνείου, οτι κυρίαρχη πολιτική κουλτούρα ήταν η κουλτούρα του ΚΡΑΤΙΣΜΟΥ, και οτι οι βιομηχανίες αυτές δεν ήταν βιώσιμες. Η κυρίαρχη ιδεολογία τότε ήταν (και δυστυχώς είναι ακόμα) η ιδεολογία των δικαιωμάτων δηλαδή η ιδέα οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που η κοινωνία τους τα χρωστάει. Εδώ αρχίζει η
παράννοια. Η κοινωνία (δηλαδή οι άλλοι πολίτες), χρωστάει στον πολίτη το δικαίωμα της Ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Δηλαδή, ο πολίτης δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του, αντίθετα όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να του το εξασφαλίσουν. Παρόμοια, υπάρχει τι ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία, δηλαδή η κοινωνία έχει την υποχρέωση να δώσει στον πολίτη δουλειά, και οι άλλοι (η κοινωνία) πρέπει να του την εξασφαλίσει. Παρόλο που όλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτές τις αλήθειες σαν αυταπόδεικτες, η βασική ερώτηση που πρέπει να
υποβάλει κανείς πριν τις αποδεκτεί είναι η εξής:
Με ποίο τρόπο η κοινωνία μπορεί να το κάνει αυτό, δηλαδή με ποιό τρόπο οι άλλοι πολίτες μπορούν να εξασφαλίσουν αυτά τα δικαιώματα και τί σημαίνει αυτό για τους άλλους πολίτες. Φιλοσοφικά αυτά τα δικαιώματα δημιουργούν ένα κενό, αυτό το οποίο ακόμα η κοινωνία αρνείται να παραδεχτεί. Αυτό το κενό είναι οτι η εργασία του ανθρώπου, δεν πρέπει να ορίζεται με βάση την ανάγκη της κοινωνίας γι ‘αυτήν αλλά με βάση την ανάγκη του ανθρώπου να έχει εργασία. Επιπλέον, το επόμενο μεγάλο κενό είναι οτι η εργασία σαν αξία ορίζεται από
άλλους παράγοντες και όχι από την παραγόμενη αξία.
Μέχρι τότε όμως η Ελλάδα μπορούσε με δανεισμό, και εσωτερικό πληθωρισμό να παριστάνει οτι αναπτυσσόταν, ευχαριστόντας έτσι τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες.
Στο τέλος του προηγούμενου αιώνα όμως, η Ευρώπη ολόκληρη ετοιμαζόταν να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά, κάτι δύσκολο ακόμα και να φανταστούν πριν οι λαοί της. Αυτό το βήμα, το πρώτο βήμα για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ήταν η δημιουργία του Ευρώ. Σε αυτό το βήμα, η Ελλάδα είχε ελάχιστο λόγο γιατί το μέγεθος της οικονομίας της ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να έχει και μεγάλο λόγο. Δυστυχώς όμως, η ασφάλεια που θα αποκτούσε η Ελλάδα όντας μέσα στην Ευρωζώνη θα ήταν και η αιτία του χαμού της.
“Ιδού το Ευρώ έρχεται, εν τω μέσω της νυκτός. . .”
Μέχρι την ώρα του Ευρώ, η Ελλάδα μπορούσε να κρατάει την πρέσσα ανοικτή και να παράγει χαρτί (τότε λεγόταν δραχμές) με μικρό σχετικά κόστος. Το κόστος ήταν σχετικά μικρό γιατί οι πολίτες (που ήταν πλέον όλοι σχεδόν διορισμένοι ή βολεμένοι με κάποιο τρόπο, και από τα δύο μεγάλα κόμματα μασώντας τα ίδια παραμύθια νόμιζαν οτι το πανιγύρι θα συνέχιζε. Όμως για την είσοδο στην Ευρώπη, και ειδικά για να μπορεί να γίνει η σύγκλιση των νομισμάτων η Γερμανία είχε απαιτήσει και επιτύχει να φτιάξει το Ευρώ στα χαρτιά σαν το πιό σκληρό
νόμισμα που μπορούσε.
Την εποχή του Γερμανικού συμβιβασμού, όταν το Ευρώ ήταν ακόμα στο μαυροπίνακα των Οικονομολόγων και η λειτουργία της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας ήταν το κύριο διαπραγματευτικό αντικείμενο στην Ευρώπη, υπήρχαν δύο μεγάλες τάσεις στην Ευρώπη. Η μια τάση, η Βορειοευρωπαϊκή, (ιδέ Γερμανική), εκφραζόμενη από τις Σκανδιναυικές χώρες και την Αυστρία και Γερμανία είχε σαν βάση το ότι το Ευρώ έπρεπε να είναι ένα σκληρό νόμισμα, δηλαδή ένα νόμισμα αντιπληθωριστικό. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ο μόνος τρόπος για να πεισθεί η
Γερμανία να συμμετέχει. Η άλλη τάση ήταν η Νοτιοευρωπαϊκή, με κύριο εκφραστή της τη Γαλλία και την Ιταλία που είχε ζήσει χρόνια με πληθωριστικά νομίσματα (θυμάται κανείς τα εκατομύρια λιρέττες?), και που είχε μακροχρόνια παράδοση πληθωρισμού και μαλακού νομίσματος. (Μαλακονομίοσματος άν θέλετε) Αυτή η διαφορετική νοοτροπία, που έχει να κάνει κυρίως με την Γερμανική Οικονομική Ιστορία του πρώτου μισού του αιώνα, ήταν και ο λόγος που η Γερμανία είχε επί πολλά χρόνια επιδείξει μεγάλη αυτοπειθαρχία στα δημοσιονομικά της,
και μόλις λίγες .
Στην έντονη αυτή διαπραγματεύση, ο νικητής ήταν η Γερμανία, που βέβαια κέρδισε αυτή τη μάχη για το λόγο ότι αν δεν συμφωνούσε στο Ευρώ, το Ευρώ δεν θα υπήρχε. Όμως ήταν επίσης και χαμένος για το λόγο οτι με βάση τη δομή του Ευρώ και της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, όλες οι χώρες της Ευρωζώνης μπορούσαν να δημιουργούν πληθωριστικές τάσεις εκδίδοντας ομόλογα που άυξαναν τον όγκο του χρήματος επιτρέποντας στις Τράπεζες της Ευρωζώνης να αυξάνουν τον όγκο του χρήματος που κυκλοφορούσε.
Η δομή του Ευρώ ήταν τέτοια που ήταν απαραίτητο για όλες τις χώρες να έχουν ελάχιστο πληθωρισμό. Αυτό σημαίνει οτι η Ελλάδα, με επιτόκια που έτρεχαν με 18 και 20% το χρόνο δεν μπορούσε να πάρει μέρος παρά μόνον άν έβαζε μεγάλο φρένο στα οικονομικά της και “συμάζευε το σπίτι της”. Μία γενναία υποτίμηση της δραχμής, σε συνδυασμό με ένα στενό δημοσιονομικό πρόγραμμα θα ήταν αρκετό για να μπορέσει η Ελλάδα να ικανοποιήσει τις προδιαγραφές της Ε.Ε. και να μπεί στην Ευρωζώνη. Δυστυχώς όμως οι πολιτικές συγκυρίες ήταν τέτοιες, το
συναλλακτικό-πελατειακό κράτος ήταν τέτοιο και οι πολιτικοί μας ήταν τέτοιοι που δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Οι ψηφοφόροι-πελάτες απαιτούσαν θέσεις, οι Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης λεφτά, τα μεγάλα έργα χρηματοδοτήσεις, και οι πολιτικοί αποδείχτηκαν πολύ λίγοι για την περίσταση. Όταν λοιπόν δεν μπορείς να τυπώσεις, δεν έχεις πολιτική βούληση να φορολογήσεις και δεν θέλεις να ελαττώσεις τα έξοδά σου, η μόνη άλλη λύση είναι να δανειστείς. Και εδώ βλέπουμε τη δεύερη πράξη της τραγωδίας. Με την συμβολή ενός
συγκεκριμένου Τραπεζικού Οργανισμού της Νέας Υόρκης, την συνενοχή της Ελληνικής Κυβέρνησης και της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας και την συναίνεση του Ελληνικού λαού (χωρίς να γνωρίζει τις λεπτομέρειες) η Ελλάδα κατάφερε να εξαφανίζει το εξωτερικό της χρέος και δανείστηκε πάρα πολλά λεφτά παριστάνοντας οτι τα Οικονομικά της ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτό μας επέτρεψε την είσοδο στην Ευρω-ζώνη και την συμμετοχή στην τρίτη πράξη. Αυτό επίσης μας έφερε και στο σημείο που δεν μπορούσαμε πλέον να αποπληρώσουμε με τις
υπάρχουσες συνθήκες το χρέος μας χωρίς σημαντική δημοσιονομική αναπροσαρμογή και αναγκαζόμασταν να “βγαίνουμε στην αγορά”.
“Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…”
Τα δελτία ειδήσεων λένε οτι το 2012 θα μπορούμε να βγούμε στην αγορά, ή οτι το 2014 θα μπορούμε να βγούμε στην αγορά ή το 2016 θα βγούμε στην αγορά. Αυτό σημαίνει οτι το Ελληνικό Κράτος για να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, δηλαδή για να μπορεί να πληρώσει τις συντάξεις ή τους μισθούς ή τους προμηθευτές του ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΛΕΦΤΑ ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ. Αυτό, άν μιλάμε για ένα νοικοκυριό, σημαίνει οτι δεν έχει ο άντρας λεφτά να πληρώσει το νοίκι του ή το ρεύμα και για να μην του το κόψουνε παίρνει λεφτά από την πιστωτική του
κάρτα. Και αυτό το κάνει συνέχεια, κάθε μήνα, παίρνοντας από την άλλη κάρτα για να πληρώσει την πρώτη κάρτα και κυττάζει πως να έχει λεφτά για το μπακάλη, το μανάβη και το χασάπη, τη δόση του αυτοκινήτου και οτιδήποτε άλλο. Αυτό, αν το κάνει ένα νοικοκυριό μπορεί να λειτουργήσει για ένα μήνα ή δύο, αλλά αν γίνεται συνέχεια, αυτό σημαίνει οτι υπάρχει τεράστια παθογένεια στα οικονομικά του, δηλαδή δεν έχει αυτός ο νοικοκύρης κάνει καθόλου καλό κουμάντο στο σπίτι του. Πάρα πολλές ιστοσελίδες μιλάνε για νοικοκυριό και
συμβουλέυουν να έχει κανείς τουλάχιστον τα έξοδα για τρεις μήνες σε μετρητά στην άκρη για κάθε ενδεχόμενο. Το Ελληνικό κράτος δεν είχε τα τελευταία χρόνια λεφτά ούτε για ένα μήνα, και αναγκαζόταν να δανείζεται για να πληρώνει τις υποχρεώσεις του με το χρέος να αυξάνεται συνέχεια. Έτσι, το να μας λένε οι πολιτικοί οτι το 2013 θα μπορούμε να βγούμε στην αγορά απλώς σημαίνει οτι οι δανειστές της πιάτσας θα μας ξαναεμπιστεύονται για να μας δανείζουν με επιτόκια αγοράς και όχι με επιτόκια πιστωτικής κάρτας, δηλαδή με 3 ή το πολύ 6%
και όχι με 20% που μπορύμε να δανειστούμε τώρα. Συγνώμη κύριοι πολιτικοί αλλά αυτό εμένα δεν με ενδιαφέρει. Εκείνο που θα ήθελα θα είναι το έτος που η Ελλάδα δεν θα χρειάζεται ποτέ να βγεί στην αγορά γιατί θα έχει κάνει το κουμάντο της και θα έχουν λεφτά τα ταμεία χωρίς εξωτερικό δανεισμό. Άν υπάρχει ανάγκη για δανεισμό για μεγάλα έργα, αυτός να αφορά τα έργα και όχι το Ελληνικό Κράτος, δηλαδή να μην αφορά εμένα και την εφορία που θα πρέπει να πληρώσω κάθε χρόνο, εγώ, τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου.
“Αχ ξέρετε, χρωστάμε τελικά και άλλα λίγα λεφτά”
Η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004 διαπίστωσε όταν άνοιξε τα βιβλία μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες οτι το πραγματικό χρέος ήταν άλλο, οτι οι υποχρεώσεις ήταν μεγαλύτερες και οτι στα βιβλία που παρουσίαζε η προηγούμενη Κυβέρνηση στην Ευρώπη ο προυπολογισμός ήταν πολύ πιό κομψός. Είχαμε καταφέρει να κάνουμε την χοντρή του Ζαχαρία (Ελληνικό Εξωτερικό χρέος) να φαίνεται σαν την Τουίγκυ για όποιους την θυμόνται. Η Κυβέρνηση Καραμανλή τότε αποφάσισε να διορθώσει το πρόβλημα και τουλάχιστον υποσχέθηκε να ξαναφιάξει τα δημοσιονομικά
της χώρας. Φυσικά για να κάνει κάτι τέτοιοπ θα έπρεπε να έχει και τη σύμφωνη γνώμη του Ελληνικού λαού, και την ανοχή του, ενώ θα έπρεπε να μπορεί να ελέγχει και τα συνδικάτα, την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Δυστυχώς όχι μόνο δεν είχε αυτήν την συναίνεση, όπως αποδείχτηκε δεν είχε καν το κότσι να παλέψει με το πρόβλημα. Αντί να αναγγείλει όπως θα έκανε ο κάθε λογικός άνθρωπος στη γυναίκα του και στο παιδί του οτι φέτος δεν έχει διακοπές στη Μύκονο ή την Τενερίφη, αλλά στο σπίτι του παππού στο Νεοχώρι, και να μαλώσει μαζί τους, τα
παράτησε στη μοίρα τους όλα. Ακόμα χειρότερα ο εκλογικός νόμος που αφαίρεσε βουλευτές στη δεύτερη θητεία του, η ανάμειξη προσώπων του στενού του περιβάλλοντος σε ύποπτες οικονομικές συναλλαγές με μοναστική περιουσία, και η απόπειρα αυτοκτονίας άλλου ατόμου του στενου του περιβάλλοντος αποτέλεσαν όλα μαζί αιτία να μην δείχνει πλεόν κανένα ενδιαφέρον για τα πολιτικά δρώμενα. Άν είχε εφαρμόσει αυτά που έπρεπε να εφαρμόσει, αντί να λέει οτι θα τα εφαρμόσει, ωστε να έχει τουλάχιστον καθαρή την συνείδησή του οτι προσπάθησε,
ακόμα και αν τον έριχναν από την Κυβέρνηση, τότε ίσως να είχε σώσει τουλάχιστον την σοβαρτότητά του.
“Αχ ξέρετε, χρωστάμε τελικά και άλλα λίγα λεφτά”, μέρος δεύτερο
Στο σημείο που πρέπει να έχει κανείς μεγάλη προσοχή είναι όταν ο ταχυδακτυλουργός σε αναγκάζει με κινήσεις, γκριμάτσες και φανφάρες να προσέξεις σε ένα σημείο. Τότε είναι που πρέπει να κυττάς το άλλο του χέρι, σε πιά τσέπη η γιακά πηγαίνει και τί κάνει. Το ΠΑΣΟΚ εκλέχτηκε με το σύνθημα “λεφτά υπάρχουν”, και για αρκετούς μήνες επέμενε οτι είμαστε εντάξει. Την ίδια στιγμή, αναπροσάρμοζε το έλλειμα του προ-υπολογισμού, τα επιτόκια δανεισμού σταδιακά αυξάνονταν κα αυτός είχε συνομιλίες με τον Dominique Strauss-Kahn σχετικά με το πώς
θα εύρισκε αρκετά δανεικά γιατί είχαμε φτάσει πλέον στο σημείο που ούτε με δανεικά δεν θα βγαίναμε. Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ανακοίνωσε ότι δεν έχουμε φράγκο, και οτι αν δεν έρθει η τρόικα να μας σώσει θα χρεωκοπήσουμε, ο Ελληνικός Λαός έδειξε σχεδόν απάθεια. Μια κοινωνιολογική παρατήρηση που πρέπει κανείς να την τονίσει, εδωπέρα είναι οτι ο ίδιος άνθρωπος αυτοδιαψεύστηκε μέσα σε μία εβδομάδα και ο Λαός που τον ψήφισε δεν έδειξε καν αν το θυμάται. Αυτό το φαινόιμενο, το να μην πιστεύει κανείς τους πολιτικούς είναι σε
αντι-διαστολή με την σχέση μας με τους ανθρώπους με τους οποίους συναλλασόμαστε καθημερινά, το αφεντικό μας, τον μάστορα που μας φτιάχνει το αυτοκίνητο, τον υδραυλικό, που περιμένουμε όταν μας λέει οτι θα φτιάξει κάτι να το φτιάξει. Μας πήρε πολλά χρόνια ανοχής για να φτάσουμε σα δημοκρατία σε αυτό το επίπεδο, και φυσικά πήρε πολλά χρόνια σήψης, ανηθικότητας και ξαδιαντροπιάς για τους πολιτικούς να πάνε σε αυτή την κατάντια. Και φοβάμαι οτι θα πάρει και πολλά χρόνια για να διορθωθεί αυτή η απιστία στους πολιτικούς της
Ελλάδας.
Μια μικρή σημείωση εδώ για τους μοντέρνους πολιτικούς και τους παλαιούς πολιτικούς, για σύγκριση. Είναι ένα ιστορικό ανέκδοτο που κυκλοφορεί στην Πάτρα, τη γενέτειρα του Δημήτρη Γούναρη, πρωθυπουργού της Μικρασιατικής Καταστροφής. Όταν τον έστησαν στον τοίχο και τον εκτέλεσαν στο Γουδί το Νοέμβριο του ’22, έπεσε νεκρός και φάνηκαν τα τρύπια παπούτσια του. Είχε διατελέσει πρωθυπουργός της Ελλάδας και η οικογένειά του δεν είχε δύο δραχμές να του πάρει ένα ζευγάρι παπούτσια να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Τώρα ας μου πεί
κάποιος για τους Έλληνες πολιτικούς του 21ου αιώνα, ποιός δεν έχει αρκετά λεφτά για να μπορεί να αγοράσει 100 ζευγάρια παπούτσια.
1.2 Η “λύση”
Η δομή του Ευρώ είναι παραμφερής με τη δομή του δολλαρίου στο ότι υπάρχει μια Κεντρική τράπεζα (η ΕΚΤ), με 15 περιφερειακές Εθνικές Τράπεζες (όπως το Fed με τις 6 περιφερειακές Fed τράπεζες) που εκδίδει το Ευρώ “έναντι” αξιογράφων, χρυσού και άλλων νομισμάτων που έχει στο χρηματοκιβώτιό της (κυρίως δολλαρίων και γιέν). Ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να “γεννηθεί χρήμα” στο Ευρωσύστημα είναι ο εξής. Μία Ελληνική Τράπεζα, π.χ. η Τράπεζα της Μαρίκας στην Ελλάδα, αγοράζει Ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου (δηλαδή γράφει το Ελληνικό
Κράτος ομόλογα και υπόσχεται οτι θα πληρώσει μετά από τρία για παράδειγμα χρόνια 2 δισεκατομύρια Ευρώ) και τα βγάζει στην χρηματιστιριακή αγορά. Αυτά τα αγοράζει η Τράπεζα της Μαρίκας και τα δίνει για ενέχυρο στην ΕΚΤ. Η ΕΚΤ τότε της τυπώνει χαρτί (Ευρώ). Η διαφορά της από το FED είναι οτι στη νομισματική της πολιτική ενδιαφέρεται κύρια για τη σταθερότητα των τιμών, δηλαδή για την διατήρηση του πληθωρισμού σε χαμηλά επίπεδα. Αυτή τη δουλειά την κάνει με το να ελέγχει την ροή χρήματος και όταν βλέπει οτι οι δείκτες τιμών
ανεβαίνουν, δηλαδή οτι υπάρχουν έντονες πληθωριστικές τάσεις στην Ευρωπαϊκή αγορά να περιορίζει το δανεισμό (τον τρόπο δηλαδή που γεννιέται νέο χρήμα) που στηρίζεται κυρίως στο να αυξάνει ή να ελλατώνει τη ρευστότητα (το πόσα Ευρώ κυκλοφορούν στην αγορά. Το τεράστιο αυτό τουρλουμπούκι, (χορός εκατομυρίων) είναι πανδαισία για τις Τράπεζες της Ευρωζώνης για το λόγο οτι έτσι μπορούν να έχουν “ρευστότητα” σε μεγάλο βαθμό στηριγμένη στην ΕΚΤ και να μπορούν να δανείζουν περισσότερα λεφτά από όσα έχουν, δανεισμένα με το χαμηλό
επιτόκιο της ΕΚΤ. Για παράδειγμα, μια Τράπεζα με αποθεματικά μετρητά ή καταθέσεις 100 Ευρώ στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα μπορεί με βάση τους κανόνες του Ευρώ να δανείσει έως 5000 Ευρώ, δηλαδή για την ΕΚΤ αρκεί η Τράπεζα αυτή να κρατάει το 2% στο λογαριασμό της στην Φρακφούρτη.
Όταν λοιπόν το Ελληνικό Κράτος βρέθηκε στην κατάσταση που δεν μπορούσε να γράφει ομόλογα γιατί δεν έβρισκε αγοραστές παρά μόνο με πολύ μεγάλα επιτόκια, και ακόμα πιό πολύ όταν οι τρεις “αξιολογητικοί οργανισμοί” Moody’s, S&P και Fitch υποβάθμισαν τη δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας, δημιουργήθηκε έντονηγ ανυσηχία στο Τραπεζοπιστωτικό Σύστημα, δηλαδή τους 1000 περίπου Τραπεζικούς Οργανισμούς που συμμετέχουν στο Ευρω-σύστημα, οτι είχαν πολλά χρεώγραφα στην κατοχή τους που θα τους χάλαγαν τα βιβλία, αφού θα έπρεπε να διαγραφούν
από τους λογαριασμούς τουσ την ΕΚΤ. Τη μεγάλυτερη έκθεση την είχαν Ελληνικές, Γαλλικές και Γερμανικές Τράπεζες, και άν ξαφνικά τα Ελληνικά ομόλογα δεν είχαν πλέον αξία γιατι το Ελληνικό Δημόσιο δεν είχε λεφτά για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του (δηλαδή στην λήξη της τριετίας για παράδειγμα το Ελληνικό Δημόσιο δεν μπορούδε να δώσει τα λεφτά που είχε υποσχεθεί, τότε οι λογαριασμοί των Τραπεζικών Οργανισμών στην ΕΚΤ θα μειώνονταν αντίστοιχα, και αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα οι Τράπεζες αυτές να βρουν αντίστοιχα ποσά σε Ευρώ ή
ομόλογα άλλων χωρών (ποιών όμως) και να ξαναγεμίσουν το λογαριασμό τους στην ΕΚΤ. Εδώ, στην περίπτωση αυτή με ελάχιστο αποθεματικό το 2% στην ΕΚΤ, η αριθμητική των τραπεζών δουλεύει ανάποδα. Γιά ομόλογα 3 δισ Ευρώ του Ελληνικού δημοσίου, μια Γαλλική Τράπεζα που τα είχε στο λογαριασμό της στην ΕΚΤ θα έπρεπε είτε να περιορίσει το δανεισμό της κατά 150 δις , είτε να εύρισκε άλλα 3 δις σε κρατικά ομόλογα από μιά χώρα της ΕΕ με καλή αξιολόγηση για να χρησιμοποιήσει σαν ενέχυρο στην ΕΚΤ. Αυτό είναι αυτό που εννοούν οι οικονομικοί
αναλυτές σαν “contagion” δηλαδή μεταδοτικότητα της κρίσης. Αυτό φυσικά θα ήταν πάρα πολύ άσχημο και για το λόγο οτι αυτό το Τραπεζικό Σύστημα ήταν ευάλωτο σε αυτή την παθογένεια οδήγησε την ΕΚΤ, την Ευρώπαική Επιτροπή και το ΔΝΤ στο να στηρίξει όσο της επέτρεπαν οι πολιτικοί της την Ελληνική Οικονομία. Εδώ όμως είναι και η μεγάλη παγίδα στην οποία έχει πέσει η Ελλάδα. Ιδεολογικά παγιδευμένοι κυβερνητικοί, επικουρούμενοι από μια συμμορία ανώτερων διοικητικών υπαλλήλων στα Υπυργεία, αντί να προσπαθήσουν να εκμεταλευτούν την
ευκαιρία της Ευρωζώνης για να τακτοποιήσουν το Ελληνικό Δημοσιονομικό έλλειμα και να κάνουν την Ελληνική Οικονομία πιό ανταγωνιστική (τουλάχιστον ας αρχίζαν με το να την κάνουν να χρωστάει λιγότερα λεφτά η Ελλάδα), συνέχισαν το χορό των δανεικών, με την μεγάλη διαφορά οτι τώρα οι τόκοι ήταν πάρα πολύ χαμηλοί.
Και επειδή τα ομόλογα που πούλησε η Ελλάδα καταλήξανε σε Ευρωπαϊκά χέρια, Τράπεζες και Ταμεία, οι πιστωτές μας τώρα αποφασίσανε να μας “βοηθήσουν”.
Ο τρόπος που αποφασίσαν οι πιστωτές να μας βοηθήσουν, με την συμφωνία της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν το περίφημο μνημόνιο, που ουσιαστικά ήταν ένα συντονισμένο δάνειο που θα μας έβγαζε από την ανάγκη να “πάμε στις αγορές” για τις δανειακές μας ανάγκες, δηλαδή που θα μας βοηθούσε να προλάβουμε [χωρίς να χρεωκοπήσουμε και χωρίς να σταματήσουμε να (τους) πληρώνουμε] να τακτοποιήσουμε τα δημοσιονομικά μας, να ελαττώσουμε το Κράτος, να τακτοποιήσουμε το φορολογικό μας σύστημα και να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Το κύριο ζήτημα
όμως, αυτό που είναι το πρόβλημά μας είναι οτι η Ελλάδα,
μετά από την αποβιομηχανοποίησή της, την πτώση της Αγροτικής παραγωγής, τη Διεθνοποίηση της Εμπορικής Ναυτιλίας που έγινε σαν μέτρο φοροαποφυγής, και την πτώση της ανταγωνιστικότητας του Τουρισμού εξ’ αιτίας του σκληρού Ευρώ, που έσπρωξε τον μικρο-μεσαίο Ευρωπαίο Τουρίστα στην Βόρεια Βαλκανική ή την Τουρκία, το Ελληνικό Κράτος χρωστάει τόσα πολλά λεφτά, και το Ελληνικό χρέος είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο (κάθε λίγους μήνες εμφανίζονται ομόλογα που λήγουν και που πρέπει να πληρώσει), που είναι αδύνατον να το ξεπληρώσουμε
ποτέ. Αυτό ισχύει γιατί οι τόκοι από το δάνειο είναι περισσότεροι από όσα μπορούμε αυτή τη στιγμή να πληρώσουμε συνολικά.
Αυτό σημαίνει οτι η Ελλάδα πρέπει να ξεπουληθεί κανονικά για να βγούν όλα αυτά τα λεφτά, τα οποία οι Εθνικοί μας φεουδάρχες σε μία συνομωσία ανικανότητας, διασπάθησαν χωρίς ντροπή. Για να γίνει αυτό, βάλαμε το μνημόνιο που έστησε μια φορομπηξία άνευ προηγουμένου, με έκτακτες εισφορές, φόρους επι φόρων, ελαττώσεις μισθών, καταργήσεις επιδομάτων και μια πρωτοφανή φορολογική αντίληψη και προπαγάνδα, σχεδιασμένη να κατευθύνει το θυμό των πολιτών ενάντια στους φοροφυγάδες, με φυσικό υποσυνείδητο επακόλουθο να ξεχνάμε οτι
αυτοί είναι επι-φαινόμενο της άκρατης φορομπηξίας και σαφώς, εμφατικά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ. Αυτό το λέω γιατί ξαφνικά η κουλτούρα της στροφής ενάντια στους φοροφυγάδες έχει αποπροσανατολίσει το θέμα απο την κύρια αιτία της δεινής οικονομικής μας κατάστασης που είναι η κρατική σπατάλη.
1.3 Η μέχρι τώρα λύση είναι απλά αναβολή. Η χρηματοδότηση με το μνημόνιο λειτούργησε μέχρι είκοσι λεπτά με μισή ωρίτσα πριν ξαφνικά οι πιστωτές μας ψυλλιαστούν οτι οι Εθνάρχες μας είναι η κύρια αιτία της διασπάθησης και άρα είναι αστείο να ελπίζει κανείς οτι ξαφνικά έβαλαν μυαλό. Για να μην την πατήσουν και πάλι λοιπόν, η τρόικα αποφάσισε να μας κάνει με το ζόρι να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε, δηλαδή να σφίξουμε το ζωνάρι, να κάνουμε απολύσεις, να σταματήσουμε τις προσλήψεις, να κάνουμε ελαττώσεις, να ξεφορτωθούμε τις
ΔΕΚΟ, να μάθουμε να ζούμε με βάση τις δυνατότητές μας και όχι με βάση τις εκλογές. Όμως οι εθνάρχες μας δεν μπορούν να το κάνουν αυτό γιατί ορισμένες συνήθειες δεν κόβονται. Το πιό απλό πράγμα που θα μπορούσαν να κάνουν οι εθνάρχες μας είναι να μην κοιτάνε να παίρνουν τις αυξήσεις τους. Παρόλο που κόπτονται για το κοινό καλό, και βέβαια είναι πάρα πολύ γεναιόδωροι με τα ξένα λεφτά, είναι ιδιαιτέρως προσεκτικοί στο να πάνε να ζητήσουν από το Κράτος αναδρομικά τις αυξήσεις που τους αναλογούν. Όπως είχε πει και κάποιος Buckley, θα
προτιμούσα να εμπιστευτώ την διακυβερνησή μου στα 400 πρώτα ονόματα από τον τηλεφωνικό κατάλογο της Βοστώνης. . .
1.4. Και λίγη οικονομική φιλοσοφία για χώνεψη. Η κυρίαρχη ιδεολογία δυστυχώς ακόμα και τώρα είναι η ιδεολογία των δικαιωμάτων δηλαδή η ιδέα οτι κάποιοι άνθρωποι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ που η κοινωνία τους τα χρωστάει. Εδώ αρχίζει η παράννοια. Η κοινωνία (δηλαδή οι άλλοι πολίτες), χρωστάει στον πολίτη το δικαίωμα της Ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Δηλαδή, ο πολίτης δεν είναι υπεύθυνος απέναντι στον εαυτό του, αντίθετα όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να του το εξασφαλίσουν. Παρόμοια, υπάρχει το ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην εργασία, δηλαδή η
κοινωνία έχει την υποχρέωση να δώσει στον πολίτη δουλειά, και οι άλλοι (η κοινωνία) πρέπει να του την εξασφαλίσει. Παρόλο που όλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν αυτές τις αλήθειες σαν αυταπόδεικτες, η βασική ερώτηση που πρέπει να υποβάλει κανείς πριν τις αποδεκτεί είναι η εξής:
Με ποίο τρόπο η κοινωνία μπορεί να το κάνει αυτό, δηλαδή με ποιό τρόπο οι άλλοι πολίτες μπορούν να εξασφαλίσουν αυτά τα δικαιώματα και τί σημαίνει αυτό για τους άλλους πολίτες.
Φιλοσοφικά αυτά τα δικαιώματα δημιουργούν ένα κενό, αυτό το οποίο ακόμα η κοινωνία αρνείται να παραδεχτεί. Αυτό το κενό είναι οτι η εργασία του ανθρώπου, δεν ορίζεται με βάση την ανάγκη της κοινωνίας γι ‘αυτήν αλλά με βάση την ανάγκη του ανθρώπου να έχει εργασία. Με άλλα λόγια, το Κράτος του 2012, με ικανότητες μηχανογράφησης που θα του επέτρεπαν να λειτουργεί από το Διαδίκτυο γαι το 90% των δραστηριοτήτων του, δεν ορίζει τις ανάγκες του, αλλά ορίζει τις ανάγκες των πολιτών του που μέσω των πολιτικών του πρέπει να διοριστούν
γιατι έχουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ στη δουλειά, και άρα η Ελληνική Κοινωνία πρέπει να τους συντηρεί. Επιπλέον, το επόμενο μεγάλο κενό είναι οτι η εργασία σαν αξία ορίζεται από άλλους παράγοντες και όχι από την παραγόμενη αξία. Η αξία μιας ημέρας εργασίας ενός ανειδίκευτου εργάτη είναι τόση που το 2011 δεν άξιζε τον κόπο να μαζέψουν οι Έλληνες τις ελιές από τα δέντρα. Τα καρπούζια σε κάποια στιγμή έμεναν στο έδαφος γιατι η τιμή τους στη χοντρική ήταν χαμηλότερη από τα εργατικά για το μάζεμα. Την ίδια στιγμή, το καρπούζι στη Γερμανία
πουλιόταν σε φέτες.
Αυτή η στρέβλωση στις τιμές οφείλεται στο Ευρώ, και πιό συγκεκριμένα στην ισοτιμία που εφαρμόστηκε σε μία στιγμή και δεν επαναπροσδιορίστηκε τα επόμενα 10 χρόνια ενώ αυξήθηκαν αυτά τα ίδια χρόνια οι αμοιβές των Ελλήνων χωρίς να αυξηθεί η Ελληνική παραγωγή. Η αύξηση των αμοιβών, του κατώτατου μισθού και η κακοδιαχείρηση του Ελληνικού Κράτος σε συνδυασμό με τον φθηνό δανεισμό, αδήγησαν την Ελληνική Οικονομία σε κατάσταση σχιζοφρένειας.
Εδώ είναι που έρχεται η κοινωνία και βρίσκεται χρεωμένη απέναντι στον πολίτη. Με τη μόνη διαφορά οτι έτσι, ο πολίτης βρίσκεται χρεωμένος απέναντι στο ΚΡΑΤΟΣ. Ο εκτελεστής αυτών των υποχρεώσεων είναι το Κράτος. Το κράτος πρέπει να ταΐσει να ποτίσει να ντύσει και να ποδέσει τον πολίτη, και για να το κάνει αυτό χρειάζεται χρήματα, τα οποία το κράτος μπορεί, με βάση αυτό το συμβόλαιο να απαιτεί, ακόμα και με τη βία τα λεφτά του. Δυστυχώς όμως το Κράτος είναι ο χειρότερος οικονομολόγος γιατί δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του.
Το κράτος λειτουργεί με κανόνες που δεν έχουν να κάνουν με την αγορά, δεν έχουν να κάνουν με οικονομικούς κανόνες ζήτησης και προσφοράς, και δεν μπορεί να ρυθμίσει την δραστηριότητά του με ικανοποιητικό τρόπο. Το Ελληνικό Κράτος απέτυχε γιατι δεν διοικήθηκε σωστά. Και τώρα, όλα αυτά τα δικαιώματα ξαφνικά σαν θηλειά πνίγουν τα ελάχιστα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας που είναι ακόμα παραγωγικά. Οι ελάχιστες παραγωγικές δραστηριότητες που έχουν παραμείνει φορολογούνται με συνεχώς αυξανόμενους συντελεστές, και όταν
κάθε Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο οι Υπουργοί διαπιστώνουν οτι οι υποχρεώσεις τους δεν βγαίνουν (γιατι το χρέος αυτό είναι αδύνατο να συντηρηθεί) βάζουν παραπάνω φόρους. Όπως έλεγε στο παρελθόν και ένας φίλος, θα μας βάλουν σε λίγο και ένα ταξίμετρο στον κώλο για να μας χρεώνουν τις κλανίές μας. Δυστυχώς η γνώμη μου είναι οτι το Κράτος δεν είναι δυνατόν να διοικηθεί σωστά και η καλύτερη λύση είναι να βάλει η κοινωνία το Κράτος σε τέτοια θέση που να μην μπορεί να βλάπτει τον πολίτη.
2.1 Η πραγματική λύση.
Το Κράτος έχει βουλιάξει στα χρέη. Κάνοντας αυτό που κάνουν όλα τα κράτη πάντοτε, δηλαδή παίρνοντας από τους πολίτες, και έχοντας πάντοτε και το μαχαίρι και το πεπόνι, το Ελληνικό κράτος κατάφερε να κάνει αυτό που όλες οι κυβερνήσεις καταφέρνουν, νομίζοντας οτι μπορεί να τα καταφέρει. Κατάφερε να χρωστάει περισσότερα λεφτά από όσα έχει. Αυτό, η παραδοχή οτι τα έκανε σκατά, πρέπει να είναι και η αρχή της λύσης. Αν το κράτος δια των αντιπροσώπων του (σίγουρα δεν είναι δικοί μου αντιπρόσωποι) δεν παραδεχτεί την αδυναμία του
τότε δεν πρόκειται να ξεκινήσει η θεραπεία του. Η παραδοχή αυτή δεν είναι κάτι που πρέπει να γίνει κεκλεισμένων των θυρών στο Eurogroup, ή στις συνόδους κορυφής στις Βρυξέλλες, αλλά προς τον Έλληνικό λαό, και με γλώσσα σαφή και κατηγορηματική. Όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο αρχηγός του Ελληνικού Κράτους οφείλει, όχι από το Καστελόριζο στις κάμερες, αλλά με διάβημά του από το μπαλκόνι της Βουλής προς το λαό, να εξηγήσει σε απλά ελληνικά την κατάσταση, με πραγματικούς αριθμούς και χωρίς άλλες φανφάρες. Δεν φταίνε οι “κερδοσκόποι”
για τά Ελληνικά χρέη πιό πολύ από τις Κυβερνήσεις που τα έφτιαξαν. Φταίει η “αγορά του αιώνα” της δεκαετίας του ΄80, οι προμήθειες για την υγεία, οι εξοπλισμοί, οι προσλήψεις, οι κρατικές αποζημιώσεις, οι Ολυμπιακοί αγώνες, η οδοποιία σε τιμές τριπλάσιες από τις αντίστοιχες της Ευρώπης, η έλλειψη ευθύνης από πλευράς των υπουργών, οι ατέλειωτες παροχές, η κακοδιαχείρηση, οι μίζες, τα γερμανικά υποβρύχια, οι συνδικαλιστές και τα ατέλειωτα δάνεια. Φταίνε οι διοικήσεις της ΔΕΗ, της Ολυμπιακής, του ΟΤΕ που κατάφεραν να χαλάσουν
τόσα πολλά λεφτά για να μας προσφέρουν τόσα λίγα. Φταίνε αυτοί που τα τρώγαν από την Siemens, τη Μercedes-Benz, τις εταιρίες προσθετικών και τις φαρμακοβιομηχανίες γιατι επέτρεπαν την κατ’ ανάθεση αγορά προμηθειών. Φταίει ο κοινωνικός τουρισμός με τις παροχές προς ξενοδοχειακές μονάδες υμετέρων. Φταίνε οι ελεγκτές του Κράτους και οι υπεράριθμοι ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί που άφηναν αυτό το πανηγύρι να συνεχίζεται για χρόνια. Φταίνε όλοι οι κοτζαμπάσηδες στις πολεοδομίες, στις εταιρίες υδρέυσεως που άφηναν τη σπατάλη και
την ανηθικότητα να διαιωνίζεται. Αυτοί, με ευθύνη των οποίων βρισκόμαστε τώρα να χρωστάμε όλα αυτά τα λεφτά, είναι τώρα βέβαια έτοιμοι να βγούν στη σύνταξη και βέβαια μπορεί ακόμα και να τους συναντήσεις ανάμεσα σε αυτούς που πάνε στην πλατεία Συντάγματος και κάνουν τους αγανακτισμένους. Και βέβαια πρώτοι από όλους οι Έλληνες πολιτικοί που μας “κρέμασαν”, μας άφησαν εκτεθειμένους στο χάλι αυτό. Η λύση λοιπόν κατ’ αρχήν είναι η συστηματική καταγραφή των αποτυχιών του Κράτους, σε όλους τους τομείς που το κράτος απέτυχε
ωστε να ξεκινήσει από εκεί και η διόρθωση.
Κατόπιν αυτού, το επόμενο βήμα πρέπει να είναι μία ξεκάθαρη δήλωση στους εταίρους μας, χωρίς πολλά-πολλά, οτι η Ελλάδα δεν πρόκειται να πάρει φράγκο από την Τρόικα, γατι θα λύσει πρώτα το εσωτερικό της πρόβλημα μόνη της. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε το κράτος, όχι με το φλούφλικο τρόπο που περέγραφε ο Καραμανλής, ή με το Σοσιαλιστικό όραμα του Παπανδρέου αλλά με τον απλό και σαφή τρόπο που ορίζει η οικονομική λογική: Να εξετάσ Ksipnistere
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
VIDEO: Είσαι αλλού, δηλώνουν οι Goin' Through
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένταλμα σύλληψης για Πηλαδάκη!....(Φωτο-Βίντεο)
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
