2012-07-20 21:03:10
Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Αν κατάλαβα καλά, η βασική επιλογή της κυβέρνησης είναι περίπου σαφής: να δώσει αποκρατικοποιήσεις, δημόσια περιουσία και δραστικό περιορισμό του κράτους για να αποφύγει νέους φόρους, μεγαλύτερη ανεργία και περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων.
Σε επίπεδο επιλογής, δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς.
Και όχι για ιδεολογικούς λόγους. Από τη στιγμή που το Δημόσιο έριξε έξω τη χώρα με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της τριετίας 2007-2009, είναι λογικό το Δημόσιο να φορτωθεί και το κύριο βάρος της επιστροφής στην ισορροπία.
Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη τη διετία 2010-2011 για πολιτικούς λόγους της προηγούμενης κυβέρνησης.
Ετσι, το βάρος της προσαρμογής επωμίστηκε έως τώρα κυρίως ο ιδιωτικός τομέας. Σε όλα τα επίπεδα: απασχόληση, εργασιακές σχέσεις, επενδύσεις, κατανάλωση κ.ο.κ. Ακόμη και η κρίση ρευστότητας, τον ιδιωτικό τομέα έχει πλήξει πρωτίστως.
Το αποτέλεσμα είναι ότι (πέρα από τις κοινωνικές επιπτώσεις) αποδιαρθρώθηκε πλήρως ο παραγωγικός ιστός της χώρας.
Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, η επιλογή της σημερινής κυβέρνησης να ισορροπήσει τα πράγματα και να μεταφέρει μέρος της προσαρμογής στο Δημόσιο είναι περίπου ζήτημα στοιχειώδους λογικής.
Και επειδή η απλή λογική δύσκολα αντιμετωπίζεται, το ερώτημα είναι ποια ακριβώς λογική υπηρετούν όσοι ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν και να σώσουν τους μισθούς και να μην αυξηθούν οι φόροι και να παραμείνει το Δημόσιο ως έχει.
Υποθέτω τη λογική κάποιας μυστηριώδους πατέντας. Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει να συντηρεί το Δημόσιο που έχει χωρίς να επιβαρύνονται εκείνοι που το συντηρούν!
Λυπάμαι, παιδιά, αλλά τέτοια πατέντα δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται ποτέ να εφευρεθεί.
Και γι' αυτό επιστρατεύονται διάφοροι παραλογισμοί του τύπου «δεν υποστηρίζουμε τον σημερινό δημόσιο τομέα και τις σημερινές δημόσιες επιχειρήσεις (...) αλλά έναν άλλο, πραγματικό δημόσιο τομέα (...) που να υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας» - όπως έγραφαν από κοινού στην χθεσινή «Αυγή» δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που ως φορολογούμενοι και ως καταναλωτές αυτό που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι το σημερινό Δημόσιο και όχι τον Παράδεισο που έχουν στο μυαλό τους οι δύο βουλευτές!
Με άλλα λόγια και επί πραγματικών δεδομένων, το δίλημμα «Δημόσιο ή ιδιωτικό» είναι (με όποιον τρόπο και αν το θέσει κανείς) αμείλικτο και απροσπέλαστο.
Δέχομαι να βάλουμε προτεραιότητες και κριτήρια. Να αναζητήσουμε ισορροπίες και κοινωνικές συναινέσεις.
Αλλά δεν δέχομαι να με κοροϊδεύουν. Και να υπόσχονται ότι βρήκαν το μαντζούνι που θα μετατρέψει ως διά μαγείας και χωρίς πρόβλημα την Ελλάδα σε... νότια Δανία.
Ασε που, αν δεν απατώμαι, το έχουμε ξαναδοκιμάσει.
πηγη:tanea.gr
Αν κατάλαβα καλά, η βασική επιλογή της κυβέρνησης είναι περίπου σαφής: να δώσει αποκρατικοποιήσεις, δημόσια περιουσία και δραστικό περιορισμό του κράτους για να αποφύγει νέους φόρους, μεγαλύτερη ανεργία και περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων.
Σε επίπεδο επιλογής, δύσκολα θα μπορούσε να διαφωνήσει κανείς.
Και όχι για ιδεολογικούς λόγους. Από τη στιγμή που το Δημόσιο έριξε έξω τη χώρα με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της τριετίας 2007-2009, είναι λογικό το Δημόσιο να φορτωθεί και το κύριο βάρος της επιστροφής στην ισορροπία.
Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη τη διετία 2010-2011 για πολιτικούς λόγους της προηγούμενης κυβέρνησης.
Ετσι, το βάρος της προσαρμογής επωμίστηκε έως τώρα κυρίως ο ιδιωτικός τομέας. Σε όλα τα επίπεδα: απασχόληση, εργασιακές σχέσεις, επενδύσεις, κατανάλωση κ.ο.κ. Ακόμη και η κρίση ρευστότητας, τον ιδιωτικό τομέα έχει πλήξει πρωτίστως.
Το αποτέλεσμα είναι ότι (πέρα από τις κοινωνικές επιπτώσεις) αποδιαρθρώθηκε πλήρως ο παραγωγικός ιστός της χώρας.
Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, η επιλογή της σημερινής κυβέρνησης να ισορροπήσει τα πράγματα και να μεταφέρει μέρος της προσαρμογής στο Δημόσιο είναι περίπου ζήτημα στοιχειώδους λογικής.
Και επειδή η απλή λογική δύσκολα αντιμετωπίζεται, το ερώτημα είναι ποια ακριβώς λογική υπηρετούν όσοι ισχυρίζονται ότι επιδιώκουν και να σώσουν τους μισθούς και να μην αυξηθούν οι φόροι και να παραμείνει το Δημόσιο ως έχει.
Υποθέτω τη λογική κάποιας μυστηριώδους πατέντας. Υποστηρίζουν, δηλαδή, ότι η χώρα μπορεί να συνεχίσει να συντηρεί το Δημόσιο που έχει χωρίς να επιβαρύνονται εκείνοι που το συντηρούν!
Λυπάμαι, παιδιά, αλλά τέτοια πατέντα δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται ποτέ να εφευρεθεί.
Και γι' αυτό επιστρατεύονται διάφοροι παραλογισμοί του τύπου «δεν υποστηρίζουμε τον σημερινό δημόσιο τομέα και τις σημερινές δημόσιες επιχειρήσεις (...) αλλά έναν άλλο, πραγματικό δημόσιο τομέα (...) που να υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας» - όπως έγραφαν από κοινού στην χθεσινή «Αυγή» δύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Μόνο που ως φορολογούμενοι και ως καταναλωτές αυτό που καλούμαστε να πληρώσουμε είναι το σημερινό Δημόσιο και όχι τον Παράδεισο που έχουν στο μυαλό τους οι δύο βουλευτές!
Με άλλα λόγια και επί πραγματικών δεδομένων, το δίλημμα «Δημόσιο ή ιδιωτικό» είναι (με όποιον τρόπο και αν το θέσει κανείς) αμείλικτο και απροσπέλαστο.
Δέχομαι να βάλουμε προτεραιότητες και κριτήρια. Να αναζητήσουμε ισορροπίες και κοινωνικές συναινέσεις.
Αλλά δεν δέχομαι να με κοροϊδεύουν. Και να υπόσχονται ότι βρήκαν το μαντζούνι που θα μετατρέψει ως διά μαγείας και χωρίς πρόβλημα την Ελλάδα σε... νότια Δανία.
Ασε που, αν δεν απατώμαι, το έχουμε ξαναδοκιμάσει.
πηγη:tanea.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΣΤΟ ΣΕΦ ΟΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
