2012-07-23 18:02:31
Ο Σπύρος Καβαλιεράτος και ο Θανάσης Ασπρούλιας με δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις χαρτογραφούν την παραγωγικότητα του ελληνικού μπάσκετ και στέκονται στη σχέση της αγοράς με το ταλέντο και την κοστολόγησή του!
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Αλήθεια, έχουμε παίκτες;
Οταν πριν από τρία χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου εκστόμισε ελαφρά την καρδία την ατάκα "Λεφτά υπάρχουν", την οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα χρησιμοποιήσει ως τίτλο στην επιτομή της πολιτικής καταγραφής του τόπου μετά τον τόμο της μεταπολίτευσης, αποδείχθηκε πόσο κούφιος ήταν στα λεγόμενά του. Γενικώς στην Ελλάδα, έχουμε την τάση να λέμε βαριές κουβέντες. Βαρύγδουπες. Ενθουσιασμού, ή απογοήτευσης. Ετσι κι αλλιώς σε μία χώρα που ό,τι δηλώσεις είσαι, ουδεμία κουβέντα, ουδέν γραπτό, τίποτα, ποινικοποιείται. Ετσι και στην κοινωνία του μπάσκετ, πολλές κουβέντες ακούγονται με χαρακτηριστική ευκολία
. "Παίκτες υπάρχουν", λένε. Ακόμα και ο συγκάτοικος σε αυτή τη στήλη, χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα στο εν γένει πολύ στοχευμένο σκεπτικό του. "Παίκτες υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν" σημειώνει ουσιαστικά. Εγώ αναρωτιέμαι όμως... Υπάρχουν; Κι αν ναι, που ακριβώς βρίσκονται, διότι προσωπικά, αδυνατώ να τους δω, όταν πρόκειται για τις ηλικίες από 23-24 μέχρι τα 27-28... Ο κύκλος μίας πενταετίας, που πλήττει αυτή τη στιγμή το ελληνικό μπάσκετ και κυρίως τον Παναθηναϊκό, ο οποίος αναζητά Ελληνες παίκτες για να δημιουργήσει εκ νέου έναν κορμό, αλλά αδυνατεί να βρει παιδιά με την προοπτική, αλλά και την σχετική εμπειρία πάνω στους οποίους θα επενδύσει.
Πριν από μερικές ημέρες, η απόκτηση του Δημήτρη Μαυροειδή έγινε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες και σίριαλ πολλών ημερών. Το ίδιο συνέβη και με τον Πρίντεζη, ο οποίος βεβαίως είναι από αυτούς που αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα της ανέχειας. Η σχέση που είχε από μικρός με τον Ολυμπιακό, όμως, δεν επέτρεψε ποτέ το δικό του θέμα να γίνει σίριαλ. Οι λόγοι για τους οποίους το ελληνικό στοιχείο χάνει τη λάμψη και παλεύει με το μπασκετικό DNA του σε αυτές τις ηλικίες είναι πολλοί και πάρα πολύ σοβαροί. Κάποια στιγμή μπορεί και να τους αναλύσουμε. Η ουσία όμως, είναι ότι σε μία περίοδο που ο πήχης έχει κατέβει αρκετά και οι μεγάλες ομάδες είναι πρόθυμες να ανοίξουν την αγκαλιά τους για να υποδεχθούν Ελληνες παίκτες, όχι πιτσιρικάδες, ούτε όμως και ...μπαρουτοκαπνισμένους, η "λίμνη" μοιάζει να έχει στερέψει. Ο Μπράμος, δεν ανήκει καν στην ελληνική παραγωγική διαδικασία, αν ψάξετε στα ρόστερ των ελληνικών ομάδων, είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο να βρεθούν παίκτες οι οποίοι θα μπορούσαν να βρουν θέση στο ρόστερ των δύο αιωνίων.
Η ευθύνη για αυτό δε βαρύνει μόνο τους αθλητές, βεβαίως, αλλά και τις ομάδες. Τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, που την εποχή των παχιών αγελάδων, λειτουργούσαν με αλαζονεία απέναντι σε οποιοδήποτε ελληνικό προϊόν. Μέχρι και πρότινος φυσικά, όταν οι πράσινοι, επέτρεψαν να φύγουν από τα χέρια τους, οι παίκτες που θα γράψουν τη νέα σελίδα (όποια κι αν είναι αυτή) του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας, ο Χρυσικόπουλος και πολλοί άλλοι. Παιδιά, που τα περισσότερα από αυτά είχαν πρώτη επιλογή τους να παίξουν στον Παναθηναϊκό, πριν καταλήξουν στον Ολυμπιακό ή οπουδήποτε αλλού. Αυτή την αδιαφορία, οι πράσινοι πια την πληρώνουν και μάλιστα ακριβά. Αν θέλετε, είναι και μία από τις λιγοστές, τις ελάχιστες ενστάσεις που έχω προσωπικά απέναντι στο έργο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των συνεργατών του.
Για να επιστρέψουμε όμως, στο θέμα μας, αναρωτιέμαι... Παίκτες υπάρχουν; Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν! Και δεν ξέρω αν γίνομαι μάντης κακών, αλλά είμαι εξαιρετικά δύσπιστος, αν θα υπάρξουν και στο άμεσο μέλλον κιόλας. Η ήττα των Νέων από τη Λιθουανία με μία 30άρα στο κεφάλι (είχε προηγηθεί και μία αντίστοιχη βαριά ήττα από τη Γερμανία), μου τρύπησε τα μηλίγγια. Εννοείται ότι δεν ευθύνονται τα παιδιά, ούτε οι προπονητές τους στις εθνικές ομάδες. Προς Θεού! Είναι άλλο να μην αποδίδουμε ευθύνες όμως κι άλλο να ισχυριζόμαστε πως ..."Ελα μωρέ, έχει ο Θεός", διότι ο ...Θεός δεν έχει! Εμείς πρέπει να παράγουμε. Κι αν συζητάμε με θαυμασμό για κάποιους 15χρονους, ή 16χρονους από τώρα, το μόνο που κάνουμε είναι να προσθέτουμε νερό στο μύλο της επικινδυνότητας που υπάρχει απέναντι σε αυτά τα νεαρά παιδιά, που βρίσκονται σε μία πολύ εύθραυστη ηλικία. Εβλεπα, όταν ο Παναθηναϊκός, απέκτησε τον Χαραλαμπόπουλο, να γράφονται διθύραμβοι, να γίνονται αφιερώματα, ανθρώπους να μιλούν για τον νέο ... Τζόρνταν.
Εύχομαι στο παιδί να έχει το μέλλον που αρμόζει στο ταλέντο του, διότι η φύση έχει προικίσει το παλικάρι αυτό με απίστευτα προσόντα. Και με ...αριστερό χέρι! Ο δρόμος της προοπτικής διαγράφεται μπροστά του αλλά ο ίδιος έχει πολλά χιλιόμετρα να περπατήσει μέχρι να φτάσει να γίνει ένας υποφερτός παίκτης της Α1. Και πολλαπλάσια, αν θέλει να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Οι βαρύγδουποι τίτλοι, η δημοσιότητα, η λάμψη, τα αφιερώματα, οι δηλώσεις και όλα αυτά που συνόδευσαν την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, είναι να οδηγήσουν στην ανυποληψία ένα παιδί με δυνατότητες. Γιατί συμβαίνει αυτό όμως; Διότι όλοι έχουν ανάγκη να πιαστούν από κάπου. Το ελληνικό μπάσκετ, η Ομοσπονδία, οι ομάδες, ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι... Ολοι! Μόνο που δεν αντιλαμβανόμαστε, ότι το παιδί αυτό πάει ακόμα στο σχολείο. Συναναστρέφεται με ομοίους και συνομήλικους. Αν για κάποιο λόγο το παιδί αυτό πιστέψει ότι μέσα σε ένα μήνα και σε ηλικία 16 ετών, έγινε κάτι ανώτερο από τους υπόλοιπους συμμαθητές του, επειδή ένα ταλέντο μπάσκετ βρίσκει πεδίο δημοσιότητας στις εφημερίδες, ενώ ένα αντίστοιχο ταλέντο στην ιατρική, ή την τεχνολογία δε θα δει ποτέ το όνομά του γραμμένο σε κάποιο φύλλο, έχει γίνει το πρώτο βήμα, ώστε να έρθει η αργή μα βασανιστική αποκαθήλωση.
Αν υπάρχουν παίκτες σε αυτές τις ηλικίες, είναι σίγουρο ότι όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον για αυτούς και να αναπτύξουν τέτοιο χαρακτήρα και προσωπικότητα, που θα τους επιτρέψει να αντιληφθούν ότι χωρίς σκληρή δουλειά και σωστή νοοτροπία δε θα φτάσουν πουθενά. Και σίγουρα το ελληνικό μπάσκετ (ακόμα τουλάχιστον, αλλά και για τα επόμενα 3-4 χρόνια) δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω τους.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Αυθεντικά ταλέντα, παράλογες απαιτήσεις
Οταν τα λεφτά δεν περισσεύουν, οι ομάδες είναι υποχρεωμένες να αλλάξουν δρόμο. Κάποτε, ένας πρόεδρος μεγάλης ΚΑΕ είχε πει για έναν νεαρό μπασκετμπολίστα, «δεν πειράζει, ας μην τον υπογράψουμε τώρα. Αν εξελιχθεί και γίνει καλός, έχουμε λεφτά να τον πληρώσουμε»...
Ηταν η εποχή που στην Ελλάδα πράγματι υπήρχαν λεφτά, οι διοικήσεις δεν λογάριαζαν μέχρι και το τελευταίο ευρώ... Τότε που ο Ολυμπιακός έδωσε ένα κάρο λεφτά για να αγοράσει από τον Αρη τον Κώστα Παπανικολάου. Ο οποίος Παπανικολάου είχε πάει με μεταγραφή στον Αρη, που τον είχε ανακαλύψει σε μικρότερη ηλικία.
Βέβαια σε αντιδιαστολή ο Ολυμπιακός φρόντισε να πάρει δίχως μεγάλο κόστος τους Σλούκα, Κατσίβελη και Μάντζαρη, όμως οι μεγάλες ομάδες θα έπρεπε να προβλέπουν με μεγαλύτερη συχνότητα. Ο Καββαδάς κυκλοφορούσε χρόνια στα γήπεδα του Πειραιά, αλλά ουδείς ασχολήθηκε. Δεν το έκανε ο Ολυμπιακός, δεν το έπραξε και ο Παναθηναϊκός. Τώρα και οι δύο καλούνται να χρυσοπληρώσουν τον Πανιώνιο αν θέλουν να τον πάρουν. Ο Ιωνικός είχε βάλει πωλητήριο το καλοκαίρι του 2009 και του 2010, αλλά οι "αιώνιοι" ούτε που ασχολήθηκαν. Ο Καββαδάς πήγε πρώτα στο Μαρούσι, είδε την ομάδα να μην λειτουργεί και αμέσως έφυγε για τον Πανιώνιο. Δύο χρόνια μετά, είναι περιζήτητος. Αλλά ο Πανιώνιος ζητάει τον ουρανό με τα άστρα.
Ταλέντα υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, αλλά το ζητούμενο είναι να προλαβαίνει κάποια ομάδα την εξέλιξή τους. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι ¨αιώνιοι¨αποφάσισαν να ρίξουν το βλέμμα τους λίγο πιο χαμηλά, ώστε να μην χρειάζεται κάθε φορά να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να παίρνουν καλούς Ελληνες παίκτες.
Ο Παναθηναϊκός αγόρασε από το Αιγάλεω τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ένα αυθεντικό ταλέντο, σε ηλικία 15 ετών... Ο Δημήτρης Σταμάτης στα 16 του παίζει στην Ευρυάλη (Α' ΕΣΚΑΝΑ) και ήδη το όνομά του συζητιέται. Ο Γιώργος Διαμαντάκος είχε 17 ετών, έχει ύψος 2.08 και βρέθηκε κοντά στον Παναθηναϊκό... Ομως ακόμα δεν έχει κλείσει πουθενά. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί καλοί παίκτες σε μικρή ηλικία... Ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι 18 ετών, έχει ύψος 2.04 και παίζει πλέι μέικερ. Ο Γιάννης Παπαγιάννης είναι 15 ετών, έχει ύψος 2.10 μ., έπαιξε φέτος στο Περιστέρι, είναι στο στόχαστρο του Παναθηναϊκού. Να σημειωθεί ότι μέχρι πέρυσι έπαιζε στον Ολυμπιακό.
Τέλος πάντως ταλέντα υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σίγουρα στην Ελλάδα παίζουν πολλοί παίκτες με ικανότητες, που θα ξεπηδήσουν στο μέλλον και τώρα δεν τους γνωρίζουμε. Γιατί για κάθε Αλβέρτη και Οικονόμου που πήγαν 16 και 17 ετών στον Παναθηναϊκό στις αρχές της δεκαετίας του 90', υπάρχει και ένας Διαμαντίδης ή ένας Παπαλουκάς, που τράβηξαν τα βλέμματα όταν έγιναν 21-22 ετών...
Αλλά το ζητούμενο στο ελληνικό μπάσκετ πλέον είναι η παραγωγή και το σκάουτινγκ. Ο Παναθηναϊκός πήρε φέτος το πρώτο του πρωτάθλημα Εφήβων και έχει δικά του παιδιά να προωθήσει, ο Ολυμπιακός έχει βγάλει παίκτες που αγωνίζονται χρόνια τώρα στις εθνικές κατηγορίες, αλλά ποτέ στην πρώτη του ομάδα...
Η αλλαγή στα οικονομικά δεδομένα πρέπει να αλλάξει και τον τρόπο σκέψης των ομάδων, αν θέλουν να έχουν συνέχεια και συνέπεια. Δεν θα μπορούν πάντα να αγοράζουν την επιτυχία Με μια προϋπόθεση, βέβαια. Να είναι συνειδητοποιημένοι και οι ίδιοι οι νεαροί παίκτες και οι ομάδες τους... Γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις για παιδιά που απλά έχουν προοπτική να παίξουν σπουδαίο μπάσκετ. Δεν γίνεται να δώσει για παράδειγμα ο Ολυμπιακός 100.000 ευρώ για έναν 17χρονο μόνο και μόνο για να επενδύσει... Ούτε ο Παναθηναϊκός να κάνει πρόταση για έναν 18χρονο και να μαθαίνει ότι πρέπει να πληρώσει 500.000 ευρώ!. Η αλλαγή στα οικονομικά δεδομένα της Ελλάδα δεν αφορά μόνο τους αγοραστές, αλλά και τους πωλητές... Είπαμε να πέσει το βάρος στα ταλέντα, αλλά η εποχή που οι μεγάλες ομάδες μπορούσαν να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δείτε την περίπτωση του Παναθηναϊκού και του Χαραλαμπόπουλου. Να είστε σίγουροι πως δεν έχασε κανείς... Από την εξέλιξη του μικρού θα δούμε αν θα κερδίσουν και όλοι...
πηγή: gazzetta.gr
ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ
Αλήθεια, έχουμε παίκτες;
Οταν πριν από τρία χρόνια, ο Γιώργος Παπανδρέου εκστόμισε ελαφρά την καρδία την ατάκα "Λεφτά υπάρχουν", την οποία ο ιστορικός του μέλλοντος θα χρησιμοποιήσει ως τίτλο στην επιτομή της πολιτικής καταγραφής του τόπου μετά τον τόμο της μεταπολίτευσης, αποδείχθηκε πόσο κούφιος ήταν στα λεγόμενά του. Γενικώς στην Ελλάδα, έχουμε την τάση να λέμε βαριές κουβέντες. Βαρύγδουπες. Ενθουσιασμού, ή απογοήτευσης. Ετσι κι αλλιώς σε μία χώρα που ό,τι δηλώσεις είσαι, ουδεμία κουβέντα, ουδέν γραπτό, τίποτα, ποινικοποιείται. Ετσι και στην κοινωνία του μπάσκετ, πολλές κουβέντες ακούγονται με χαρακτηριστική ευκολία
Πριν από μερικές ημέρες, η απόκτηση του Δημήτρη Μαυροειδή έγινε πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες και σίριαλ πολλών ημερών. Το ίδιο συνέβη και με τον Πρίντεζη, ο οποίος βεβαίως είναι από αυτούς που αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα της ανέχειας. Η σχέση που είχε από μικρός με τον Ολυμπιακό, όμως, δεν επέτρεψε ποτέ το δικό του θέμα να γίνει σίριαλ. Οι λόγοι για τους οποίους το ελληνικό στοιχείο χάνει τη λάμψη και παλεύει με το μπασκετικό DNA του σε αυτές τις ηλικίες είναι πολλοί και πάρα πολύ σοβαροί. Κάποια στιγμή μπορεί και να τους αναλύσουμε. Η ουσία όμως, είναι ότι σε μία περίοδο που ο πήχης έχει κατέβει αρκετά και οι μεγάλες ομάδες είναι πρόθυμες να ανοίξουν την αγκαλιά τους για να υποδεχθούν Ελληνες παίκτες, όχι πιτσιρικάδες, ούτε όμως και ...μπαρουτοκαπνισμένους, η "λίμνη" μοιάζει να έχει στερέψει. Ο Μπράμος, δεν ανήκει καν στην ελληνική παραγωγική διαδικασία, αν ψάξετε στα ρόστερ των ελληνικών ομάδων, είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο να βρεθούν παίκτες οι οποίοι θα μπορούσαν να βρουν θέση στο ρόστερ των δύο αιωνίων.
Η ευθύνη για αυτό δε βαρύνει μόνο τους αθλητές, βεβαίως, αλλά και τις ομάδες. Τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, που την εποχή των παχιών αγελάδων, λειτουργούσαν με αλαζονεία απέναντι σε οποιοδήποτε ελληνικό προϊόν. Μέχρι και πρότινος φυσικά, όταν οι πράσινοι, επέτρεψαν να φύγουν από τα χέρια τους, οι παίκτες που θα γράψουν τη νέα σελίδα (όποια κι αν είναι αυτή) του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο Παπανικολάου, ο Μάντζαρης, ο Σλούκας, ο Χρυσικόπουλος και πολλοί άλλοι. Παιδιά, που τα περισσότερα από αυτά είχαν πρώτη επιλογή τους να παίξουν στον Παναθηναϊκό, πριν καταλήξουν στον Ολυμπιακό ή οπουδήποτε αλλού. Αυτή την αδιαφορία, οι πράσινοι πια την πληρώνουν και μάλιστα ακριβά. Αν θέλετε, είναι και μία από τις λιγοστές, τις ελάχιστες ενστάσεις που έχω προσωπικά απέναντι στο έργο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και των συνεργατών του.
Για να επιστρέψουμε όμως, στο θέμα μας, αναρωτιέμαι... Παίκτες υπάρχουν; Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν! Και δεν ξέρω αν γίνομαι μάντης κακών, αλλά είμαι εξαιρετικά δύσπιστος, αν θα υπάρξουν και στο άμεσο μέλλον κιόλας. Η ήττα των Νέων από τη Λιθουανία με μία 30άρα στο κεφάλι (είχε προηγηθεί και μία αντίστοιχη βαριά ήττα από τη Γερμανία), μου τρύπησε τα μηλίγγια. Εννοείται ότι δεν ευθύνονται τα παιδιά, ούτε οι προπονητές τους στις εθνικές ομάδες. Προς Θεού! Είναι άλλο να μην αποδίδουμε ευθύνες όμως κι άλλο να ισχυριζόμαστε πως ..."Ελα μωρέ, έχει ο Θεός", διότι ο ...Θεός δεν έχει! Εμείς πρέπει να παράγουμε. Κι αν συζητάμε με θαυμασμό για κάποιους 15χρονους, ή 16χρονους από τώρα, το μόνο που κάνουμε είναι να προσθέτουμε νερό στο μύλο της επικινδυνότητας που υπάρχει απέναντι σε αυτά τα νεαρά παιδιά, που βρίσκονται σε μία πολύ εύθραυστη ηλικία. Εβλεπα, όταν ο Παναθηναϊκός, απέκτησε τον Χαραλαμπόπουλο, να γράφονται διθύραμβοι, να γίνονται αφιερώματα, ανθρώπους να μιλούν για τον νέο ... Τζόρνταν.
Εύχομαι στο παιδί να έχει το μέλλον που αρμόζει στο ταλέντο του, διότι η φύση έχει προικίσει το παλικάρι αυτό με απίστευτα προσόντα. Και με ...αριστερό χέρι! Ο δρόμος της προοπτικής διαγράφεται μπροστά του αλλά ο ίδιος έχει πολλά χιλιόμετρα να περπατήσει μέχρι να φτάσει να γίνει ένας υποφερτός παίκτης της Α1. Και πολλαπλάσια, αν θέλει να φτάσει ακόμα πιο ψηλά. Οι βαρύγδουποι τίτλοι, η δημοσιότητα, η λάμψη, τα αφιερώματα, οι δηλώσεις και όλα αυτά που συνόδευσαν την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, είναι να οδηγήσουν στην ανυποληψία ένα παιδί με δυνατότητες. Γιατί συμβαίνει αυτό όμως; Διότι όλοι έχουν ανάγκη να πιαστούν από κάπου. Το ελληνικό μπάσκετ, η Ομοσπονδία, οι ομάδες, ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι... Ολοι! Μόνο που δεν αντιλαμβανόμαστε, ότι το παιδί αυτό πάει ακόμα στο σχολείο. Συναναστρέφεται με ομοίους και συνομήλικους. Αν για κάποιο λόγο το παιδί αυτό πιστέψει ότι μέσα σε ένα μήνα και σε ηλικία 16 ετών, έγινε κάτι ανώτερο από τους υπόλοιπους συμμαθητές του, επειδή ένα ταλέντο μπάσκετ βρίσκει πεδίο δημοσιότητας στις εφημερίδες, ενώ ένα αντίστοιχο ταλέντο στην ιατρική, ή την τεχνολογία δε θα δει ποτέ το όνομά του γραμμένο σε κάποιο φύλλο, έχει γίνει το πρώτο βήμα, ώστε να έρθει η αργή μα βασανιστική αποκαθήλωση.
Αν υπάρχουν παίκτες σε αυτές τις ηλικίες, είναι σίγουρο ότι όλοι πρέπει να προσπαθήσουμε ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον για αυτούς και να αναπτύξουν τέτοιο χαρακτήρα και προσωπικότητα, που θα τους επιτρέψει να αντιληφθούν ότι χωρίς σκληρή δουλειά και σωστή νοοτροπία δε θα φτάσουν πουθενά. Και σίγουρα το ελληνικό μπάσκετ (ακόμα τουλάχιστον, αλλά και για τα επόμενα 3-4 χρόνια) δεν μπορεί να στηριχθεί πάνω τους.
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ
Αυθεντικά ταλέντα, παράλογες απαιτήσεις
Οταν τα λεφτά δεν περισσεύουν, οι ομάδες είναι υποχρεωμένες να αλλάξουν δρόμο. Κάποτε, ένας πρόεδρος μεγάλης ΚΑΕ είχε πει για έναν νεαρό μπασκετμπολίστα, «δεν πειράζει, ας μην τον υπογράψουμε τώρα. Αν εξελιχθεί και γίνει καλός, έχουμε λεφτά να τον πληρώσουμε»...
Ηταν η εποχή που στην Ελλάδα πράγματι υπήρχαν λεφτά, οι διοικήσεις δεν λογάριαζαν μέχρι και το τελευταίο ευρώ... Τότε που ο Ολυμπιακός έδωσε ένα κάρο λεφτά για να αγοράσει από τον Αρη τον Κώστα Παπανικολάου. Ο οποίος Παπανικολάου είχε πάει με μεταγραφή στον Αρη, που τον είχε ανακαλύψει σε μικρότερη ηλικία.
Βέβαια σε αντιδιαστολή ο Ολυμπιακός φρόντισε να πάρει δίχως μεγάλο κόστος τους Σλούκα, Κατσίβελη και Μάντζαρη, όμως οι μεγάλες ομάδες θα έπρεπε να προβλέπουν με μεγαλύτερη συχνότητα. Ο Καββαδάς κυκλοφορούσε χρόνια στα γήπεδα του Πειραιά, αλλά ουδείς ασχολήθηκε. Δεν το έκανε ο Ολυμπιακός, δεν το έπραξε και ο Παναθηναϊκός. Τώρα και οι δύο καλούνται να χρυσοπληρώσουν τον Πανιώνιο αν θέλουν να τον πάρουν. Ο Ιωνικός είχε βάλει πωλητήριο το καλοκαίρι του 2009 και του 2010, αλλά οι "αιώνιοι" ούτε που ασχολήθηκαν. Ο Καββαδάς πήγε πρώτα στο Μαρούσι, είδε την ομάδα να μην λειτουργεί και αμέσως έφυγε για τον Πανιώνιο. Δύο χρόνια μετά, είναι περιζήτητος. Αλλά ο Πανιώνιος ζητάει τον ουρανό με τα άστρα.
Ταλέντα υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, αλλά το ζητούμενο είναι να προλαβαίνει κάποια ομάδα την εξέλιξή τους. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι ¨αιώνιοι¨αποφάσισαν να ρίξουν το βλέμμα τους λίγο πιο χαμηλά, ώστε να μην χρειάζεται κάθε φορά να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να παίρνουν καλούς Ελληνες παίκτες.
Ο Παναθηναϊκός αγόρασε από το Αιγάλεω τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ένα αυθεντικό ταλέντο, σε ηλικία 15 ετών... Ο Δημήτρης Σταμάτης στα 16 του παίζει στην Ευρυάλη (Α' ΕΣΚΑΝΑ) και ήδη το όνομά του συζητιέται. Ο Γιώργος Διαμαντάκος είχε 17 ετών, έχει ύψος 2.08 και βρέθηκε κοντά στον Παναθηναϊκό... Ομως ακόμα δεν έχει κλείσει πουθενά. Υπάρχουν και άλλοι πολλοί καλοί παίκτες σε μικρή ηλικία... Ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι 18 ετών, έχει ύψος 2.04 και παίζει πλέι μέικερ. Ο Γιάννης Παπαγιάννης είναι 15 ετών, έχει ύψος 2.10 μ., έπαιξε φέτος στο Περιστέρι, είναι στο στόχαστρο του Παναθηναϊκού. Να σημειωθεί ότι μέχρι πέρυσι έπαιζε στον Ολυμπιακό.
Τέλος πάντως ταλέντα υπάρχουν και θα υπάρχουν. Σίγουρα στην Ελλάδα παίζουν πολλοί παίκτες με ικανότητες, που θα ξεπηδήσουν στο μέλλον και τώρα δεν τους γνωρίζουμε. Γιατί για κάθε Αλβέρτη και Οικονόμου που πήγαν 16 και 17 ετών στον Παναθηναϊκό στις αρχές της δεκαετίας του 90', υπάρχει και ένας Διαμαντίδης ή ένας Παπαλουκάς, που τράβηξαν τα βλέμματα όταν έγιναν 21-22 ετών...
Αλλά το ζητούμενο στο ελληνικό μπάσκετ πλέον είναι η παραγωγή και το σκάουτινγκ. Ο Παναθηναϊκός πήρε φέτος το πρώτο του πρωτάθλημα Εφήβων και έχει δικά του παιδιά να προωθήσει, ο Ολυμπιακός έχει βγάλει παίκτες που αγωνίζονται χρόνια τώρα στις εθνικές κατηγορίες, αλλά ποτέ στην πρώτη του ομάδα...
Η αλλαγή στα οικονομικά δεδομένα πρέπει να αλλάξει και τον τρόπο σκέψης των ομάδων, αν θέλουν να έχουν συνέχεια και συνέπεια. Δεν θα μπορούν πάντα να αγοράζουν την επιτυχία Με μια προϋπόθεση, βέβαια. Να είναι συνειδητοποιημένοι και οι ίδιοι οι νεαροί παίκτες και οι ομάδες τους... Γιατί δεν μπορεί να υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις για παιδιά που απλά έχουν προοπτική να παίξουν σπουδαίο μπάσκετ. Δεν γίνεται να δώσει για παράδειγμα ο Ολυμπιακός 100.000 ευρώ για έναν 17χρονο μόνο και μόνο για να επενδύσει... Ούτε ο Παναθηναϊκός να κάνει πρόταση για έναν 18χρονο και να μαθαίνει ότι πρέπει να πληρώσει 500.000 ευρώ!. Η αλλαγή στα οικονομικά δεδομένα της Ελλάδα δεν αφορά μόνο τους αγοραστές, αλλά και τους πωλητές... Είπαμε να πέσει το βάρος στα ταλέντα, αλλά η εποχή που οι μεγάλες ομάδες μπορούσαν να πέσουν θύματα εκμετάλλευσης έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Δείτε την περίπτωση του Παναθηναϊκού και του Χαραλαμπόπουλου. Να είστε σίγουροι πως δεν έχασε κανείς... Από την εξέλιξη του μικρού θα δούμε αν θα κερδίσουν και όλοι...
πηγή: gazzetta.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι είπε ο Κλίντον στον Σαμαρά: «Βλέπω σαν εικοσάρης!»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
