ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Μας χρειάζεται ένας νέος Ronald Reagan

του Γιώργου Καισάριου

Το 1938, το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ, στην υπόθεση Machay Radio, αποφάσισε ότι οι εργοδότες ήταν ελεύθεροι να... προχωρήσουν σε αντίποινα ενάντια σε οργανωμένες απεργίες, απολύοντας ελεύθερα εργαζόμενους και δίδοντας τις δουλειές τους σε άλλους, σε περίπτωση που η απεργία ήταν αποτυχημένη.

Σε περίπτωση βέβαια που οι εργαζόμενοι κέρδιζαν τη διαμάχη και ο εργοδότης υποχωρούσε, ήταν οι εργαζόμενοι που κέρδιζαν τα λάφυρα της μάχης.

Παρά την απόφαση αυτή όμως, ελάχιστοι εργοδότες εξάσκησαν το δικαίωμα αυτό που τους είχε δώσει το ανώτατο δικαστήριο. Αποτέλεσμα είναι ότι οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στις ΗΠΑ ήταν πάντα ζωντανές και στρατιωτικά έτοιμες να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, σε περίπτωση που πίστευαν ότι έχουν θιχτεί.

Η PATCO ιδρύθηκε το 1968 αρχικά σαν μια επαγγελματική ένωση των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Ένα χρόνο αργότερα, η αμερικανική υπηρεσία δημοσίων υπαλλήλων αποφάσισε ότι η PATCO ήταν ουσιαστικά συνδικαλιστική ένωση.

Τον Μάρτιο του 1970, η PATCO κάνει την πρώτη της οργανωμένη κίνηση, όπου περίπου 2.000 ελεγκτές τηλεφώνησαν ότι ήταν άρρωστοι και δεν πήγαν στην εργασία τους. Καθώς οι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι εξ ορισμού δεν μπορούν να κάνουν απεργία ή να εγείρουν διεκδικήσεις, ήταν ο μοναδικός τρόπος για να μην παραβιάσουν τις συμβάσεις τους.

Μετά από μερικές μέρες, επενέβησαν τα ομοσπονδιακά δικαστήρια και οι εργαζόμενοι γύρισαν στην εργασία τους. Αλλά η PATCO πέτυχε αυτό που ήθελε, που ήταν να φέρει την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων... κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ.

Έτσι ξεκίνησε μια διαμάχη μεταξύ των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση που είχε διάρκεια περίπου μια δεκαετία.

Στις 3 Αυγούστου του 1981, η PATCO κήρυξε απεργία, διεκδικώντας ωράριο 32 ωρών την εβδομάδα (4 μέρες αντί 5 μέρες εργασίας), αυξήσεις κατά μέσο όρο $10.000 τον χρόνο και συνταξιοδοτικά δικαιώματα μετά από 20 χρόνια εργασίας. Το συνολικό πακέτο διεκδικήσεων είχε κόστος $770 εκατ. Η αντιπρόταση της ομοσπονδιακής κυβέρνηση μέσω της FAA ήταν $ 40 εκατ., αλλά η PATCO την απέρριψε.

Ο Ronald Reagan διέταξε να γυρίσουν στην εργασία τους, καθώς πέραν του ότι παραβίαζαν τις συμβάσεις τους, δήλωσε ότι η απεργία θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Περίπου 1.300 από τους 13.000 εργαζόμενους γύρισαν στην εργασία τους. Στη συνέχεια, ο Reagan δήλωσε πως αν και οι υπόλοιποι δεν γυρνούσαν στην εργασία τους εντός 48 ωρών, τότε θα έχαναν το δικαίωμα στην εργασία τους. Με λίγα λόγια θα απολύονταν.

Η αμερικανική κυβέρνηση προετοιμάστηκε για κάθε ενδεχόμενο. Στρατεύτηκαν περίπου 3.000 διευθυντικά στελέχη της εναέριας κυκλοφορίας μαζί με άλλα 2000 μέλη του PATCO που δεν έκαναν απεργία και 900 άτομα στρατιωτικού προσωπικού. Το FAA διέταξε να μειωθούν κατά 50% οι πτήσης σε ώρες αιχμής για λόγους ασφαλείας. Η σχολή εναέριας κυκλοφορίας του FAA -που συνήθως παράγει 1.500 αποφοίτους-, αυξήθηκε σε 5.500. Πάνω από 45.000 αιτήσεις έγιναν το επόμενο διάστημα για είσοδο στη σχολή.

Προς μεγάλη έκπληξη των πάντων, το σχέδιο της FAA δούλεψε άψογα αν και χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια μέχρι να στελεχωθεί σωστά ξανά η διεύθυνση εναέριας κυκλοφορίας.

Μέσα σε μια εβδομάδα, περίπου 11.000 εργαζόμενοι - μέλη της PATCO απολύθηκαν. Και παρ΄ όλο που έκθεση του Κογκρέσου το 1983 σχετικά με την απεργία, έκανε σύσταση να επαναπροσληφθούν μέλη της PATCO, κανένας τελικά δεν προσλήφθηκε, προς παραδειγματισμό.

Μέχρι τότε, παρ΄ όλο που οι εργοδότες είχαν το δικαίωμα της απόλυσης, ουδέποτε το είχαν εξασκήσει. Η πυγμή όμως που έδειξε ο Ronald Reagan, απέναντι σε συνδικαλιστικές οργανώσεις με υπερβολικές απαιτήσεις, άλλαξε το τοπίο. Αφού το έκανε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση, γιατί να μην κάνουν μαζικές απολύσεις και οι ιδιώτες;

Επίσης στάλθηκε ένα ισχυρό μήνυμα και σε άλλες ομοσπονδιακές συνδικαλιστικές οργανώσεις, διότι παρά το γεγονός ότι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι απαγορεύεται να απεργήσουν, είχαν γίνει 39 παράνομες απεργίες από το 1962 έως και το 1981, χωρίς όμως ουδέποτε οι ομοσπονδιακές αρχές να προχωρήσουν σε αντίποινα.

Η ενέργεια αυτή του Ronald Reagan (προς έκπληξη πολλών) ανέβασε την δημοτικότητα του, διότι οι Αμερικανοί ψηφοφόροι πήραν το μέρος του προέδρου, θεωρώντας τις αξιώσεις της PATCO υπερβολικές . Επίσης εντυπωσίασε τους Ρώσους, που ουδέποτε φαντάστηκαν ότι μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο σε δυτική χώρα –πολλοί μάλιστα αναφέρουν ότι η ενέργεια αυτή βοήθησε αργότερα στις διαπραγματεύσεις με τον Mikhail Gorbachev, καθώς τον έπεισε ότι ο Reagan εννοούσε αυτό που λέει και το κάνει πράξη.

Το 2010 στις ΗΠΑ έγιναν μόνο 11 απεργίες με πάνω από 1.000 συμμετέχοντες, ενώ το 1960 είχαν γίνει 222 ανάλογες απεργίες... πτώση 95%.

Ξέρω ότι θα γίνω κακός, αλλά η Ελλάδα χρειάζεται την πυγμή ενός Ronald Reagan. Ιδίως δε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας, θα έπρεπε να είχε το δικαίωμα η εταιρεία να απολύσει εργαζόμενους και να προσλάβει άλλους, όταν οι εργαζόμενοι φτάνουν στα άκρα και κινδυνεύει η υπόσταση της ίδιας της εταιρείας ή της εθνικής οικονομίας.

Υποθέτω ότι στο εξωτερικό γελούν μαζί μας, όταν βλέπουν ότι μια χούφτα απεργοί έχουν κλείσει ένα εργοστάσιο για 9 μήνες και κανένας δεν κάνει τίποτα.

Δεν είμαι ούτε κατά του δικαιώματος της απεργίας και ούτε κατά των εργαζόμενων να διεκδικήσουν αυτά που θεωρούν ότι δικαιούνται. Αλλά υπάρχουν όρια στα πάντα, ειδικά όταν οι εργαζόμενοι παίρνουν επίδομα απεργίας από ορισμένα κόμματα, που παρακινούν αυτές τις απεργίες και έχουν σκοπό της ζωής τους την διάλυση των λιγοστών εναπομεινουσών μεγάλων οργανωμένων επιχειρήσεων σε αυτή τη χώρα.

market-talk.net