2012-08-04 19:58:53
ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Το πρώτιστο και πασίδηλο στην υπόθεση της Συρίας είναι η αποφασιστική σημασία του διεθνούς παράγοντα, κάτι που αγνοεί συστηματικά η Αριστερά, ιδίως η πλέον «ακραιφνής». Είναι προφανές ότι ο Άσαντ θα είχε προ πολλού την (παραδειγματική…) τύχη του Καντάφι αν δεν υπήρχε η Ρωσία και η Κίνα.
Το δεύτερο (επίσης πασιφανές) είναι ότι δεν αρκεί να έχεις την υποστήριξη του λαού αλλά χρειάζεται, επιπρόσθετα και απαραιτήτως, να έχεις τον έλεγχο (αν είσαι κυβέρνηση) ή να διαθέτεις κρίσιμη επιρροή (πριν να γίνεις κυβέρνηση) στους μηχανισμούς του Κράτους για να τα βγάλεις πέρα με τις αντιδράσεις, διεθνείς και εγχώριες. Όσο μικρότερη επιρροή υπάρχει τόσο μικραίνουν και τα περιθώρια κινήσεων.
Η Ρωσία είναι η πρώτη φορά που δείχνει τόση και τέτοια παρουσία και αποφασιστικότητα ως διεθνής παράγων. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγκρουση στη Συρία παραμένει, έστω τύποις, «εσωτερική υπόθεση» ενώ η εξωτερική ανάμιξη περιορίζεται σε έμμεσες αν και προφανείς επεμβάσεις, εκατέρωθεν
. Αν πέσει το καθεστώς Άσαντ η Ρωσία θα υποστεί πολλαπλή ήττα. Θα χάσει κρίσιμη γεωπολιτική στήριξη στη Μεσόγειο (τη Βάση στη Συρία), θα χάσει κάθε έλεγχο στις εξελίξεις στη Μ. Ανατολή, θα χάσει σημαντικό έδαφος στη μάχη για τον έλεγχο της ενέργειας και το κυριότερο: θα χάσει ουσία και εντυπώσεις ότι μπορεί και πάλι να έχει παρεμβατικό ρόλο Μεγάλης Δύναμης. Κάτι που θα περιορίσει τα, ήδη μικρά, περιθώρια κάθε ελληνικής κυβέρνησης που θα είχε τη διάθεση να διευρύνει τους ορίζοντες της εξωτερικής μας πολιτικής.
Χωρίς τη ρωσική και κινεζική συμβολή, είπαμε, το καθεστώς Άσαντ θα είχε προ πολλού ανατραπεί. Αλλά ισχύει απολύτως και το αντίστροφο. Η Ρωσία και η Κίνα αποφάσισαν να στηρίξουν σταθερά το καθεστώς Άσαντ επειδή γνώριζαν ότι ήλεγχε τους κρατικούς μηχανισμούς και διέθετε ευρεία λαϊκή υποστήριξη. Η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι τόσο ισχυρές ώστε να στηρίξουν ένα αντιδημοφιλές και, ούτως ή άλλως, αυταρχικό καθεστώς. Το καθεστώς Άσαντ βρήκε συμμάχους επειδή ήταν εσωτερικά ισχυρό-και το αποδεικνύει. Η Ρωσία και η Κίνα εξισορρόπησαν «απλώς» τις πιέσεις του διεθνούς παράγοντα. Η υποστήριξη στους αντάρτες από το θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας αφαιρεί κάθε έννοια αναφοράς στη Δημοκρατία. Οι όροι της σύγκρουσης είναι αποκλειστικά γεωπολιτικοί, όχι Πολιτειακοί. Οι Δυνάμεις θα φθάσουν σε άμεση σύγκρουση; Απίθανο. Το καθεστώς Άσαντ (αν νικήσει {έγκαιρα} στο Χαλέπι) θα παραμείνει; Ίσως, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Μπορεί η σύγκρουση εντός της Συρίας να επεκταθεί εκτός συνόρων; Δεν αποκλείεται, αλλά όχι αμέσως. Αν εξαλειφθεί πλήρως η αντίσταση στο καθεστώς Άσαντ θα γίνουν νέοι σχεδιασμοί, θα εφαρμοστούν σχέδια Β ή Γ Η Τουρκία εγκατέλειψε την (εφήμερη) πολιτική «κανένα πρόβλημα με τους γείτονες». Το Αμερικανικό δόγμα (διατυπωμένο από κορυφαίους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ) σχεδιάζει μια Μ. Ανατολή στα τουρκικά πρότυπα ενός «ήπιου», ελεγχόμενου Ισλάμ το οποίο αργά και με δυσκολίες τείνει να εφαρμοστεί, από την Αίγυπτο ως την Τυνησία. Το μοντέλο αυτό υποτίθεται ότι εξασφαλίζει στον «πρώτο διδάξαντα», δηλαδή στην Τουρκία, προτεραιότητες και οφέλη. Η Τουρκία έχει προσδεθεί πλήρως στο αμερικανικό άρμα και κάνει ότι μπορεί για την επιβολή του μοντέλου στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Αν πέσει το καθεστώς Άσαντ ο δρόμος θα είναι, θεωρητικά, ανοιχτός για μια Τουρκία/περιφερειακή δύναμη, αντάξια αυτού του τίτλου: Το Ιράν (αν κρατηθεί το καθεστώς) θα είναι πλήρως απομονωμένο και το Ισραήλ σε λίαν δυσχερή θέση. Με δεδομένο ότι στις ΗΠΑ η συζήτηση για τις σχέσεις με το Ισραήλ, αδιανόητη ως χθες, έχει τώρα ανοίξει για τα καλά, αν και υπογείως. Το ερώτημα είναι αν η «υπόθεση Ιράν» (δηλαδή μια επίθεση εναντίον του) μπορεί να εξελιχθεί παράλληλα με το Συριακό πρόβλημα ή ανεξάρτητα από την εξέλιξή του. Η απάντηση δεν είναι αυτονόητα αρνητική αν κάποιοι θεωρούν ότι η γενική αναταραχή είναι προτιμότερη από τη σημερινή «σταθερότητα» (του ιρανικού, και ίσως του Συριακού, καθεστώτος που εμποδίζουν την επιβολή των υψηλών Δυτικών σχεδιασμών. Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.
Οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να μη θέλουν μια πανίσχυρη Τουρκία, πρακτικά ανεξέλεγκτο πασά στην περιοχή. Ο χθεσινός υποτακτικός σηκώνει κεφάλι μόλις πάρει εξουσία, διδάσκει η Ιστορία. Η Δαμόκλειος Σπάθη του Κουρδικού κρέμεται σταθερά επί της Τουρκικής κεφαλής. Και, ως τώρα, η Υπερδύναμη (παρά τα όσα λένε), συνηθίζει να διατηρεί τον άμεσο έλεγχο χωρίς ενδιάμεσους. Και, τέλος, το εσωτερικό καθεστώς, η επιβολή του ήπιου Ισλάμ, στις αραβικές χώρες διόλου δεν προδιαγράφει τις καλές σχέσεις με τη χώρα/πρότυπο, την Τουρκία. Είναι μάλλον αφελής η (αμερικανική) αντίληψη ότι η ιδεολογική (θρησκευτική) συνάφεια και ο δικός τους έλεγχος αρκούν για να διασφαλίσουν μια ειρηνική, απρόσκοπτη ροή πετρελαϊκής και άλλης ενέργειας στα λιμάνια τους. Όταν όλοι οι φίλοι επιθυμούν να μοιραστούν το ίδιο πράγμα (την ενέργεια) τότε μετατρέπονται σε θανάσιμους εχθρούς. Οι ΗΠΑ φυσικά είναι μακριά και πολύ ισχυρή για τα αραβικά δόντια, η Τουρκία αντιθέτως είναι δίπλα.
Ακόμα και η πιο σοφή και εθνικά σκεπτόμενη ελληνική κυβέρνηση δεν θα είχε τη δυνατότητα οποιασδήποτε άμεσης παρέμβασης στα Συριακά δρώμενα. Πόσο μάλλον το σημερινό πολιτικό προσωπικό που δεν διακρίνεται για τη σοφία του ή για την επιμελή ενασχόλησή του με τα εθνικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα. Το μόνο εθνικά επωφελές, με αυτούς τους όρους, θα ήταν να μην ξεφυτρώσουμε εκεί που δεν μας σπέρνουν. Αν υπήρχε ελάχιστη διάθεση, ικανότητα και διορατικότητα ίσως θα μπορούσαμε να προετοιμαστούμε για κάποια τουλάχιστον από τα πιθανά μελλοντικά σενάρια, με επιλογή ρεαλιστικών συμμαχιών και εκατέρωθεν πραγματιστικές δεσμεύσεις. Παίρνω τα όνειρά μου για πραγματικότητα, θα μου πείτε.
InfoGnomon
Το πρώτιστο και πασίδηλο στην υπόθεση της Συρίας είναι η αποφασιστική σημασία του διεθνούς παράγοντα, κάτι που αγνοεί συστηματικά η Αριστερά, ιδίως η πλέον «ακραιφνής». Είναι προφανές ότι ο Άσαντ θα είχε προ πολλού την (παραδειγματική…) τύχη του Καντάφι αν δεν υπήρχε η Ρωσία και η Κίνα.
Το δεύτερο (επίσης πασιφανές) είναι ότι δεν αρκεί να έχεις την υποστήριξη του λαού αλλά χρειάζεται, επιπρόσθετα και απαραιτήτως, να έχεις τον έλεγχο (αν είσαι κυβέρνηση) ή να διαθέτεις κρίσιμη επιρροή (πριν να γίνεις κυβέρνηση) στους μηχανισμούς του Κράτους για να τα βγάλεις πέρα με τις αντιδράσεις, διεθνείς και εγχώριες. Όσο μικρότερη επιρροή υπάρχει τόσο μικραίνουν και τα περιθώρια κινήσεων.
Η Ρωσία είναι η πρώτη φορά που δείχνει τόση και τέτοια παρουσία και αποφασιστικότητα ως διεθνής παράγων. Το αποτέλεσμα είναι ότι η σύγκρουση στη Συρία παραμένει, έστω τύποις, «εσωτερική υπόθεση» ενώ η εξωτερική ανάμιξη περιορίζεται σε έμμεσες αν και προφανείς επεμβάσεις, εκατέρωθεν
Χωρίς τη ρωσική και κινεζική συμβολή, είπαμε, το καθεστώς Άσαντ θα είχε προ πολλού ανατραπεί. Αλλά ισχύει απολύτως και το αντίστροφο. Η Ρωσία και η Κίνα αποφάσισαν να στηρίξουν σταθερά το καθεστώς Άσαντ επειδή γνώριζαν ότι ήλεγχε τους κρατικούς μηχανισμούς και διέθετε ευρεία λαϊκή υποστήριξη. Η Ρωσία και η Κίνα δεν είναι τόσο ισχυρές ώστε να στηρίξουν ένα αντιδημοφιλές και, ούτως ή άλλως, αυταρχικό καθεστώς. Το καθεστώς Άσαντ βρήκε συμμάχους επειδή ήταν εσωτερικά ισχυρό-και το αποδεικνύει. Η Ρωσία και η Κίνα εξισορρόπησαν «απλώς» τις πιέσεις του διεθνούς παράγοντα. Η υποστήριξη στους αντάρτες από το θεοκρατικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας αφαιρεί κάθε έννοια αναφοράς στη Δημοκρατία. Οι όροι της σύγκρουσης είναι αποκλειστικά γεωπολιτικοί, όχι Πολιτειακοί. Οι Δυνάμεις θα φθάσουν σε άμεση σύγκρουση; Απίθανο. Το καθεστώς Άσαντ (αν νικήσει {έγκαιρα} στο Χαλέπι) θα παραμείνει; Ίσως, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Μπορεί η σύγκρουση εντός της Συρίας να επεκταθεί εκτός συνόρων; Δεν αποκλείεται, αλλά όχι αμέσως. Αν εξαλειφθεί πλήρως η αντίσταση στο καθεστώς Άσαντ θα γίνουν νέοι σχεδιασμοί, θα εφαρμοστούν σχέδια Β ή Γ Η Τουρκία εγκατέλειψε την (εφήμερη) πολιτική «κανένα πρόβλημα με τους γείτονες». Το Αμερικανικό δόγμα (διατυπωμένο από κορυφαίους της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ) σχεδιάζει μια Μ. Ανατολή στα τουρκικά πρότυπα ενός «ήπιου», ελεγχόμενου Ισλάμ το οποίο αργά και με δυσκολίες τείνει να εφαρμοστεί, από την Αίγυπτο ως την Τυνησία. Το μοντέλο αυτό υποτίθεται ότι εξασφαλίζει στον «πρώτο διδάξαντα», δηλαδή στην Τουρκία, προτεραιότητες και οφέλη. Η Τουρκία έχει προσδεθεί πλήρως στο αμερικανικό άρμα και κάνει ότι μπορεί για την επιβολή του μοντέλου στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Αν πέσει το καθεστώς Άσαντ ο δρόμος θα είναι, θεωρητικά, ανοιχτός για μια Τουρκία/περιφερειακή δύναμη, αντάξια αυτού του τίτλου: Το Ιράν (αν κρατηθεί το καθεστώς) θα είναι πλήρως απομονωμένο και το Ισραήλ σε λίαν δυσχερή θέση. Με δεδομένο ότι στις ΗΠΑ η συζήτηση για τις σχέσεις με το Ισραήλ, αδιανόητη ως χθες, έχει τώρα ανοίξει για τα καλά, αν και υπογείως. Το ερώτημα είναι αν η «υπόθεση Ιράν» (δηλαδή μια επίθεση εναντίον του) μπορεί να εξελιχθεί παράλληλα με το Συριακό πρόβλημα ή ανεξάρτητα από την εξέλιξή του. Η απάντηση δεν είναι αυτονόητα αρνητική αν κάποιοι θεωρούν ότι η γενική αναταραχή είναι προτιμότερη από τη σημερινή «σταθερότητα» (του ιρανικού, και ίσως του Συριακού, καθεστώτος που εμποδίζουν την επιβολή των υψηλών Δυτικών σχεδιασμών. Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος.
Οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να μη θέλουν μια πανίσχυρη Τουρκία, πρακτικά ανεξέλεγκτο πασά στην περιοχή. Ο χθεσινός υποτακτικός σηκώνει κεφάλι μόλις πάρει εξουσία, διδάσκει η Ιστορία. Η Δαμόκλειος Σπάθη του Κουρδικού κρέμεται σταθερά επί της Τουρκικής κεφαλής. Και, ως τώρα, η Υπερδύναμη (παρά τα όσα λένε), συνηθίζει να διατηρεί τον άμεσο έλεγχο χωρίς ενδιάμεσους. Και, τέλος, το εσωτερικό καθεστώς, η επιβολή του ήπιου Ισλάμ, στις αραβικές χώρες διόλου δεν προδιαγράφει τις καλές σχέσεις με τη χώρα/πρότυπο, την Τουρκία. Είναι μάλλον αφελής η (αμερικανική) αντίληψη ότι η ιδεολογική (θρησκευτική) συνάφεια και ο δικός τους έλεγχος αρκούν για να διασφαλίσουν μια ειρηνική, απρόσκοπτη ροή πετρελαϊκής και άλλης ενέργειας στα λιμάνια τους. Όταν όλοι οι φίλοι επιθυμούν να μοιραστούν το ίδιο πράγμα (την ενέργεια) τότε μετατρέπονται σε θανάσιμους εχθρούς. Οι ΗΠΑ φυσικά είναι μακριά και πολύ ισχυρή για τα αραβικά δόντια, η Τουρκία αντιθέτως είναι δίπλα.
Ακόμα και η πιο σοφή και εθνικά σκεπτόμενη ελληνική κυβέρνηση δεν θα είχε τη δυνατότητα οποιασδήποτε άμεσης παρέμβασης στα Συριακά δρώμενα. Πόσο μάλλον το σημερινό πολιτικό προσωπικό που δεν διακρίνεται για τη σοφία του ή για την επιμελή ενασχόλησή του με τα εθνικά ενδιαφέροντα και συμφέροντα. Το μόνο εθνικά επωφελές, με αυτούς τους όρους, θα ήταν να μην ξεφυτρώσουμε εκεί που δεν μας σπέρνουν. Αν υπήρχε ελάχιστη διάθεση, ικανότητα και διορατικότητα ίσως θα μπορούσαμε να προετοιμαστούμε για κάποια τουλάχιστον από τα πιθανά μελλοντικά σενάρια, με επιλογή ρεαλιστικών συμμαχιών και εκατέρωθεν πραγματιστικές δεσμεύσεις. Παίρνω τα όνειρά μου για πραγματικότητα, θα μου πείτε.
InfoGnomon
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αναστέλει την λειτουργία της η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ+13
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Αποκλεισμός και Γερμανίδας αθλήτριας λόγω... ρατσισμού!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
