Η απόλυτη ξεφτίλα

2012-03-16 22:14:02

του Δαμιανού Βασιλειάδη,εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Πήγα σήμερα στο ΙΚΑ. ΑγίουΚωνσταντίνου 16. Τι να έκανα; Όχι για μένα, μην ανησυχείτε!Για την αδελφή μου. Άρρωστη ούσα, έπρεπε να βοηθήσω. Η ανεψιά μου επίσης άρρωστη,που θα έκανε αυτή την εκδούλευση. Όπως νά’ ναι πήγα. Βλέπεις, είμαι παιδί γιαόλες τις δουλειές. Καβάλησα το λεωφορείο καικατέβηκα. Δεν είμαι βολεμένος, οπότε λεωφορείο με τον λαουτζίκο. Στο λεωφορείοστοιβαγμένοι σαν σαρδέλες. Άσπροι, μαύροι κ.λπ. Δεν είδα μπλε, πράσινους και.........κόκκινους ή ροζ, παρ’ όλο που το μάτι μου κόβει. Μπορεί να κάνω και λάθος. Ίσωςνα μου ξέφυγε κάποιος, αν και δεν πιστεύω.

Τέλος πάντων. Κόσμος πολύς.Μην σας πάει όμως το μυαλό στο «συνωστισμό» της κ. Ρεπούση, που είναι στα μέσακαι στα έξω στο κόμμα του κ. Κουβέλη. Άλλοι το λεν απόκομμα τουΠΑΣΟΚ, (του «δημοκρατικού» παρακαλώ, όπως η Νέα Δημοκρατία

. Κι’ αυτήδημοκρατική), άλλοι το λεν ανάχωμα του. Εγώ το λέω μετά παρρησίαςχωματερή όλων των απανταχού εν Ελλάδι εθνομηδενιστών. Ας αφήσουμε όμως για λίγο τηνπολιτική. Ας πάμε στα κοινωνικά. Κατεβαίνω με τα χαρτιά τηςαδελφής μου και ψάχνω το ΙΚΑ. Ρωτάω και με παραπέμπουν στο νούμερο 16. Κόσμοςπολύς. Κι’ όταν λέω πολύς, χαμός σας λέω. Δεν λέω «Συνωστισμός» για ναμην προσβάλω την κ. Ρεπούση, που είναι (αυτό αξίζει να το πληροφορηθείτε)υπεύθυνη του τομέα Παιδείας της «Δημοκρατικής» Αριστεράς. Είναι αλήθεια ότιμπερδεύομαι ποια λέξη να βάλω σε εισαγωγικά. Και, αν θέλετε με πιστεύετε: Δενείμαι άσχετος. Όμως παρασύρθηκα πάλι.Ξαναγυρίζω στο ΙΚΑ. Περίμενανγύρω στα 80 με εκατό άτομα. Όλοι ταλαιπωρημένοι συνταξιούχοι. Δεν θέλω να πωένα βήμα πριν από το μοιραίο. Ο ένας κουτσός, άλλος κιτρινιάρης, ο άλλοςσακάτης και όλοι τους βασικά ανήμποροι. Όμως έπρεπε να υποστούν τηναπόλυτη ξεφτίλα του συστήματος. Δεν εξηγείται διαφορετικά.Αυτοί που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν πρέπει να είναι μαζοχιστές και αναίσθητοι,πέρα από όλα τα άλλα κοσμητικά επίθετα που μπορεί να τους προσάψει κανείς μεευχέρεια, χωρίς να κάνει επιλογή. Όλα τα αρνητικά κοσμητικά επίθετα τουςαξίζουν. Άλλοι λοιπόν όρθιοι, ώρεςολόκληρες. Έξω στο πεζοδρόμιο.Μέσα μόλις μπορούσες νακουνηθείς. Ο χώρος 10 επί 10 το πολύ. Δεν χωρούσε καρφίτσα. «Συνωστισμός» σουλέω. Πήρα το νούμερο 162 και περίμενα, περίπου 3 ώρες. Για καλό και για κακό πήραένα βιβλίο μαζί μου. Για καλή μου τύχη μου ανοίγεισυζήτηση μια κυρία από το Αϊβαλή. Είμαι πρόσφυγας και η κατάσταση αυτή μου θυμίζειτους διωγμούς και την καταφρόνια που ζήσαμε τότε. Α, κι’ εγώ είμαι πρόσφυγας,της λέω και θερμάνθηκε αμέσως η ατμόσφαιρα. Επιτέλους δύο άνθρωποι είχαν κάτικαινό να μοιράσουν. Ο πατέρας μου ήταν πέντε φορές πρόσφυγας, της λέω, προφανώςγια να την εντυπωσιάσω για να αρχίσουμε μαζί το κλάμα για τη σημερινή κατάντια,που θυμίζει τα παλιά. Οπότε άρχισε να μου διηγείται τα πάθη του Χριστού. Υποφέραμετα πάνδεινα μου λέει, αλλά και τώρα κοιτάξτε αυτά τα χάλια. Ταλαιπωρούν όλοναυτόν τον κόσμο, που ο καθένας τους έχει πεντακόσιες ασθένειες και πρέπει ναστήνεται στη σειρά για να πάρει ένα φάρμακο. Δεν έχουν τον θεό τους. Που να τονβρουν! της λέω, προσπαθώντας να της δώσω παρηγοριά!Καλά, συνεχίζει, εγώ μπορώ ναπερπατήσω ακόμη. Και αυτοί που στέκονται κάπως στα πόδια τους, πάλι καλά. Όμωςεκείνοι που δεν έχουν κάποιον άνθρωπο να τους πάρει τα φάρμακα, αν τα πάρουνβέβαια, μετά από τέτοια ταλαιπωρία; Τι θα γίνει με δαύτους; Τι να της πω; Το μόνο πουμπορούσα να της πω, της το είπα. Της λέω: Θα τα γράψω μόλις πάω στο σπίτι μουκαι θα τα στείλω όπου μπορώ. Άδικος κόπος μου λέει. Ποιος θα σε ακούσει; Όχι της λέω. Εγώ είμαιδάσκαλος και μπορώ να σας βεβαιώσω ότι τίποτε δεν πάει χαμένο. Εμείς πρέπει νασπείρουμε αξιοπρέπεια. Είναι όπως τα μανιτάρια. Μπορεί να φυτρώσουν μετά απόμερικά χρόνια και περισσότερο, όταν βρεθούν σε κατάλληλες συνθήκες. Α, μου λέεικι’ εγώ ήμουν δασκάλα. Ε, τότε της λέω. Πρέπει να μηντα βάλουμε κάτω και να δώσουμε θάρρος και ελπίδα στον κόσμο, ώσπου να τουςγκρεμοτσακίσουμε να πάνε στα τσακίδια. Με πίστεψε, δεν με πίστεψε, δεν ξέρω. Ήρθε ο αριθμός της 157 καιπροχώρησε στο γκισέ.. Φεύγοντας, μετά από 3 ώρες περίπου, μου λέει με νόημα:Δεν είχαν το φάρμακο και πρέπει να ξανάρθω. Ποιο νόημα, δεν κατάλαβα. Ή μάλλονκατάλαβα. Η απόλυτη ξεφτίλα! Όμως μην σας πιάνει πανικός.Όπου να’ ναι έρχεται η αλλαγή. Το ακούσατε; Το είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Χαράς ευαγγέλια (Βεγκαλικά)λοιπόν!!Με ακούτε;;; Δε μπορείκάποιος θα με ακούσει! Έστω ένας. Είναι ένα βήμα κι’ αυτό! Kafeneio

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ