2012-08-05 22:21:04
Η απαίτηση της τρόικας τελικά πέρασε στον νόμο Ως ποινή ή ως ποινή στη λογική
«Αν δεν παίρνατε τα λεφτά μας δεν θα τους είχατε ήδη διώξει;», απάντησαν οι τροϊκανοί στις αντιρρήσεις των Ελλήνων για τις 15.000 απολύσεις.
Χορέψαμε με την τρόικα πολλές φορές. Μέχρι τις εκλογές του Μαΐου του 2012. Υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι και συνεργάτες. Πολλές στιγμές και περιστατικά αυτής της περιπέτειας δεν έχουν (ακόμη) καταγραφεί. Το καθένα έχει τη μικρή, μέτρια ή μεγάλη σημασία του και αξιολογείται ανάλογα. Δικαιούται πάντως τη θέση του στη συναρμολογούμενη εικόνα (παζλ) αυτής της περιόδου. Για την πληρότητά της και για την καλύτερη (μελλοντική) ανάγνωσή της.
Συνεχίζω να μοιράζομαι μαζί σας μερικά απ' αυτά τα γεγονότα που έζησα. Εχοντας απέναντι την τρόικα και το τεχνικό της κλιμάκιο. Ηταν τότε που κάθε σκέψη, κάθε λέξη, κάθε πρόταση ή πρωτοβουλία (έπρεπε να) ήταν πολύ καλά μελετημένη. Με συνεχή παρακολούθηση και συνεχείς εντολές από την πολιτική ηγεσία. Παράλληλα με την αδυσώπητη και ασυγκίνητη κυβερνητική καθημερινότητα. Που διαλύει εξ ορισμού σχεδόν κάθε μόριο δημιουργικής σκέψης των διαχειριστών της. Παράλληλα με την ύφεση (ίσως) των πάντων.
«Ανοικτά θέματα»
Εκείνο το απόγευμα «κληθήκαμε εσπευσμένα». Το δεύτερο μνημόνιο έκλεινε και υπήρχαν ανοιχτά θέματα και της δικής μας αρμοδιότητας. Στο μακρύ τραπέζι εργασίας κάθονταν από τη μια μεριά οι τροϊκανοί και από την άλλη οι Ελληνες. Ηταν η βασική διαπραγματευτική ομάδα του υπουργείου Οικονομικών. Δίπλα της εναλλάσσονται υπουργεία. Για θέματα που υπήρχε διαφωνία και δεν βρίσκονταν λύση. Ηταν τα «ανοιχτά». Που έπρεπε να κλείσουν. Σε επίπεδο υπουργών.
Πάνω στο μακρύ τραπέζι δέσποζαν τα άδεια κουτιά γρήγορου φαγητού και οι «κόκα κόλες» σε χάρτινα ποτήρια. Είχε προηγηθεί, πριν πάμε, σύντομο γεύμα. Εντός της μακράς συνεργασίας, που είχαν ξεκινήσει από το πρωί... Στην από 'κεί πλευρά του τραπεζιού κάθονταν οι τρεις κορυφαίοι της τρόικας. Οι γνωστοί υψηλόβαθμοι (και μη μόνιμοι) υπάλληλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Μαζί τους 2-3 ακόμα. Επίσης υψηλόβαθμοι. Ο ένας ήταν Πορτογάλος. Οταν μπήκαμε, άλλοι μιλούσαν στα κινητά τους και άλλοι στους φορητούς υπολογιστές τους. Οι συστάσεις ήταν τυπικές και χωρίς κανένα νόημα.
«Εχουμε το θέμα των απολύσεων 15.000 δημοσίων υπαλλήλων εντός του 2012», είπε ο διαπραγματευτής μας. «Εχουμε το πρόγραμμα μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως το τέλος του 2015», είπαμε εμείς.
Το πρόγραμμα βασίζονταν στην απλή αρχή «πέντε προς ένα». Πέντε παίρνουν σύνταξη, ένας προσλαμβάνεται στη θέση τους. Είχε νομοθετηθεί, είχε μελετηθεί από διεθνή οίκο και είχε γίνει αποδεκτό από το τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας.
Εφαρμοζόταν και έφερνε ήδη τα πρώτα σχεδιασμένα αποτελέσματα. Και αν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα ή απόκλιση από τον στόχο, το «πέντε προς ένα» θα γίνονταν έξι ή επτά ή οχτώ προς ένα, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος των 150.000 λιγότερων.
«Θέλετε 15.000 επιπλέον των 150.000; Δηλαδή θέλετε 165.000 λιγότερους το 2015;» ρωτήσαμε εμείς. «Οχι. Δεν αλλάζουμε τον σχεδιασμό. Το 150.000 ισχύει», απάντησαν. «Αλλά θέλουμε να απολύσετε 15.000 μέσα στο 2012» , συνέχισαν. Φαινόταν να μην υπάρχει λογική. Θυμάμαι επιχειρήματα, χειρονομίες, ένταση, απορίες, αμήχανα χαμόγελα από την ελληνική πλευρά του τραπεζιού. Ξανά επιχειρήματα, ξανά υπενθύμιση του δεκτού προγράμματος που εφαρμόζαμε, ξανά τους φορητούς υπολογιστές απέναντί μας. Α! θυμάμαι και μια φωνή τους που είπε, «Αν δεν παίρνατε τα λεφτά μας δεν θα τους είχατε ήδη διώξει;»... Ακαταμάχητο επιχείρημα, σκέφτηκα!... Αυτή όμως ήταν (και είναι) η τρόικα. Ετσι μας έβλεπαν (και μας βλέπουν). Σαν αριθμούς. Ετσι νόμιζαν (και νομίζουν) ότι εξασφαλίζουν τα δανεικά.
Παραλογισμός
Φεύγοντας είδα τα απομεινάρια του γρήγορου φαγητού να είναι ακόμη επάνω στο τραπέζι. Μαζί και του παραλογισμού. Είπαμε ότι δεν συμφωνούμε. Δεν νομίζω ότι στενοχωρήθηκαν. Εχει μείνει έντονα στη μνήμη μου η χειραψία αποχαιρετισμού του Πορτογάλου. Ηταν ζεστή. Με διάρκεια. Χειραψία συμπαράστασης. Ηταν ο πιο ανθρώπινος της συνάντησης. Αλλωστε πλησίαζε η σειρά τους...
Η απαίτηση της τρόικας τελικά πέρασε στον νόμο. Ως ποινή ή ως ποινή στη λογική. Τότε σκέφτηκα τι είμαι... ένας σεμνός αγωνιστής και κατά περίσταση αναχωρητής.
ethnos.gr
«Αν δεν παίρνατε τα λεφτά μας δεν θα τους είχατε ήδη διώξει;», απάντησαν οι τροϊκανοί στις αντιρρήσεις των Ελλήνων για τις 15.000 απολύσεις.
Χορέψαμε με την τρόικα πολλές φορές. Μέχρι τις εκλογές του Μαΐου του 2012. Υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι και συνεργάτες. Πολλές στιγμές και περιστατικά αυτής της περιπέτειας δεν έχουν (ακόμη) καταγραφεί. Το καθένα έχει τη μικρή, μέτρια ή μεγάλη σημασία του και αξιολογείται ανάλογα. Δικαιούται πάντως τη θέση του στη συναρμολογούμενη εικόνα (παζλ) αυτής της περιόδου. Για την πληρότητά της και για την καλύτερη (μελλοντική) ανάγνωσή της.
Συνεχίζω να μοιράζομαι μαζί σας μερικά απ' αυτά τα γεγονότα που έζησα. Εχοντας απέναντι την τρόικα και το τεχνικό της κλιμάκιο. Ηταν τότε που κάθε σκέψη, κάθε λέξη, κάθε πρόταση ή πρωτοβουλία (έπρεπε να) ήταν πολύ καλά μελετημένη. Με συνεχή παρακολούθηση και συνεχείς εντολές από την πολιτική ηγεσία. Παράλληλα με την αδυσώπητη και ασυγκίνητη κυβερνητική καθημερινότητα. Που διαλύει εξ ορισμού σχεδόν κάθε μόριο δημιουργικής σκέψης των διαχειριστών της. Παράλληλα με την ύφεση (ίσως) των πάντων.
«Ανοικτά θέματα»
Εκείνο το απόγευμα «κληθήκαμε εσπευσμένα». Το δεύτερο μνημόνιο έκλεινε και υπήρχαν ανοιχτά θέματα και της δικής μας αρμοδιότητας. Στο μακρύ τραπέζι εργασίας κάθονταν από τη μια μεριά οι τροϊκανοί και από την άλλη οι Ελληνες. Ηταν η βασική διαπραγματευτική ομάδα του υπουργείου Οικονομικών. Δίπλα της εναλλάσσονται υπουργεία. Για θέματα που υπήρχε διαφωνία και δεν βρίσκονταν λύση. Ηταν τα «ανοιχτά». Που έπρεπε να κλείσουν. Σε επίπεδο υπουργών.
Πάνω στο μακρύ τραπέζι δέσποζαν τα άδεια κουτιά γρήγορου φαγητού και οι «κόκα κόλες» σε χάρτινα ποτήρια. Είχε προηγηθεί, πριν πάμε, σύντομο γεύμα. Εντός της μακράς συνεργασίας, που είχαν ξεκινήσει από το πρωί... Στην από 'κεί πλευρά του τραπεζιού κάθονταν οι τρεις κορυφαίοι της τρόικας. Οι γνωστοί υψηλόβαθμοι (και μη μόνιμοι) υπάλληλοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Μαζί τους 2-3 ακόμα. Επίσης υψηλόβαθμοι. Ο ένας ήταν Πορτογάλος. Οταν μπήκαμε, άλλοι μιλούσαν στα κινητά τους και άλλοι στους φορητούς υπολογιστές τους. Οι συστάσεις ήταν τυπικές και χωρίς κανένα νόημα.
«Εχουμε το θέμα των απολύσεων 15.000 δημοσίων υπαλλήλων εντός του 2012», είπε ο διαπραγματευτής μας. «Εχουμε το πρόγραμμα μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 έως το τέλος του 2015», είπαμε εμείς.
Το πρόγραμμα βασίζονταν στην απλή αρχή «πέντε προς ένα». Πέντε παίρνουν σύνταξη, ένας προσλαμβάνεται στη θέση τους. Είχε νομοθετηθεί, είχε μελετηθεί από διεθνή οίκο και είχε γίνει αποδεκτό από το τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας.
Εφαρμοζόταν και έφερνε ήδη τα πρώτα σχεδιασμένα αποτελέσματα. Και αν υπήρχε το παραμικρό πρόβλημα ή απόκλιση από τον στόχο, το «πέντε προς ένα» θα γίνονταν έξι ή επτά ή οχτώ προς ένα, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος των 150.000 λιγότερων.
«Θέλετε 15.000 επιπλέον των 150.000; Δηλαδή θέλετε 165.000 λιγότερους το 2015;» ρωτήσαμε εμείς. «Οχι. Δεν αλλάζουμε τον σχεδιασμό. Το 150.000 ισχύει», απάντησαν. «Αλλά θέλουμε να απολύσετε 15.000 μέσα στο 2012» , συνέχισαν. Φαινόταν να μην υπάρχει λογική. Θυμάμαι επιχειρήματα, χειρονομίες, ένταση, απορίες, αμήχανα χαμόγελα από την ελληνική πλευρά του τραπεζιού. Ξανά επιχειρήματα, ξανά υπενθύμιση του δεκτού προγράμματος που εφαρμόζαμε, ξανά τους φορητούς υπολογιστές απέναντί μας. Α! θυμάμαι και μια φωνή τους που είπε, «Αν δεν παίρνατε τα λεφτά μας δεν θα τους είχατε ήδη διώξει;»... Ακαταμάχητο επιχείρημα, σκέφτηκα!... Αυτή όμως ήταν (και είναι) η τρόικα. Ετσι μας έβλεπαν (και μας βλέπουν). Σαν αριθμούς. Ετσι νόμιζαν (και νομίζουν) ότι εξασφαλίζουν τα δανεικά.
Παραλογισμός
Φεύγοντας είδα τα απομεινάρια του γρήγορου φαγητού να είναι ακόμη επάνω στο τραπέζι. Μαζί και του παραλογισμού. Είπαμε ότι δεν συμφωνούμε. Δεν νομίζω ότι στενοχωρήθηκαν. Εχει μείνει έντονα στη μνήμη μου η χειραψία αποχαιρετισμού του Πορτογάλου. Ηταν ζεστή. Με διάρκεια. Χειραψία συμπαράστασης. Ηταν ο πιο ανθρώπινος της συνάντησης. Αλλωστε πλησίαζε η σειρά τους...
Η απαίτηση της τρόικας τελικά πέρασε στον νόμο. Ως ποινή ή ως ποινή στη λογική. Τότε σκέφτηκα τι είμαι... ένας σεμνός αγωνιστής και κατά περίσταση αναχωρητής.
ethnos.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στο νοσοκομείο ο Τζούλιο Αντρεότι
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Παραλίγο πνιγμός στην παραλία του Ερασμίου στην Ξάνθη!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
