2012-03-16 22:30:03
Μόλις τελείωσα ίσως το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ. «Ο ΑΤΛΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕ» της ΑΥΝ ΡΑΝΤ.
Η συγγραφέας αναφέρεται σε μια εποχή που αρχίζουν να αποκτούν έδαφος οι σοσιαλιστικές ιδέες. Πολιτικοί, Συνδικαλιστές , Επιστήμονες,
Καθηγητές, Συγγραφείς, Καλλιτέχνες, Φιλόσοφοι, Δημοσιογράφοι,
Επιχειρηματίες , Εργαζόμενοι και παρατρεχάμενοι γραφειοκράτες πιέζουν
την κυβέρνηση να καταθέσει νόμους προστασίας των εργαζομένων, για ιση
μεταχείριση και ισες ευκαιρίες.
Οι νόμοι που κατατέθηκαν σε γενικές γραμμές προέβλεπαν τα εξής:
1.Απαγορευονται όλες οι απολύσεις. Υποχρεώνονται να δουλεύουν όλοι.
2.Απαγορευεται να κλείσει ή να μεταβιβασθεί ή να μεταφερθεί εκτός
χώρας, καμία επιχείρηση.
3.Ολες οι εφευρέσεις και οι καινοτομίες μεταβιβάζονται στο κράτος.
4. Έλεγχος της παραγωγής σε προϊόντα και ποσότητες σύμφωνα με τις
ανάγκες του λαού.
5.Ελεγχος της κατανάλωσης μέχρι να ισοσκελιστεί με την παραγωγή.
6. Μερίσματα, τόκοι, κέρδη, μπόνους, μισθοί και οποιαδήποτε άλλη μορφή
εισοδήματος ορίζονται από το κράτος.
7.Μειωση των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες.
8. Αύξηση φόρων για ενίσχυση των αδυνάτων
9.Οι εργασιακές σχέσεις ακούν στον κανόνα ,ο καθένας ανάλογα με την
ικανότητα του και σύμφωνα με τις ανάγκες του.
10. Στις επιχειρήσεις που εθνικοποιούνται αναλαμβάνει τη διοίκηση το
συνδικάτο των εργαζομένων και στις άλλες που βρίσκονται ακόμη υπό
ιδιωτική ιδιοκτησία αναλαμβάνει να τις διοικεί κάποιο κυβερνητικό
συμβούλιο.
Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκονταν κατά κύριο λόγο οι πιο
επιτυχημένοι επιχειρηματίες της χώρας. Βλέποντας το εχθρικό κλίμα που
δημιουργείται εναντίον τους κάνουν κάτι για πρώτη φορά, ΑΠΕΡΓΙΑ.
Αν η πηγή της κοινωνικής αδικίας ήταν αυτοί που εκμεταλλεύονταν την
εργατική τάξη, αποσύρονται και δίνουν την ευκαιρία στην εργατική τάξη
να αποδείξει τι μπορεί να κάνει για την ευημερία όλων των πολιτών..
Εγκαταλείπουν λοιπόν τις επιχειρήσεις τους και εξαφανίζονται σε μια
άγνωστη κοιλάδα, ζώντας μόνο με αυτά που μπορούσαν να παράγουν. Φτωχά
και αξιοπρεπώς.
Στην κοιλάδα αυτή, πλαισιώνονται οι ικανότεροι άνθρωποι από όλους τους
παραγωγικούς τομείς της χώρας. Από τον μικρότερο εργάτη μέχρι τον
μεγαλύτερο βιομήχανο. Εκεί περιγράφεται με γλαφυρότητα η «φιλελεύθερη
πρακτική». Άνθρωποι ικανοί να παράγουν πλούτο και συναλλάσσονται με
μια αδιαπραγμάτευτη συμφωνία:
«Στην φιλελεύθερη κοινωνία εμπορευόμαστε επιτεύγματα και όχι
αποτυχίες, ανταλλάσουμε αξίες και όχι ανάγκες. Δεν δουλεύουμε ο ένας
για τον άλλο και όμως αναπτυσσόμαστε μαζί. Είμαστε ελεύθεροι.»
«δεν ζω για κανένα και δε ζει κανείς για χάρη μου»
«όταν κερδίζεις την περιουσία σου χωρίς βία και απάτες δεν πρέπει να
αισθάνεσαι ποτέ ένοχος για τίποτα.»
«δεν δικαιούσαι να έχεις χρήματα στην τσέπη σου που δεν έχεις κερδίσει»
«τίποτα δεν είναι δωρεάν. Όλα έχουν αξία την οποία την ανταλλάσεις με
αξία αντίστοιχη»
«Ο καθένας πρέπει να φτιάχνει την επιθυμία του και το σχέδιο της εκπλήρωσης του»
Στον έξω κόσμο που επικρατούσαν οι ιδέες της «αλληλεγγύης» της
«ισότητας» της «δικαιοσύνης» και των «καλών προθέσεων» παρατηρούνται
τα εξής:
Μείωση της παραγωγής, έλλειψη τροφίμων και προϊόντων, κακοδιαχείριση
και ελλείμματα, αδυναμία συντονισμού, καταστροφές σε μονάδες παραγωγής
και έργων υποδομής, συγκοινωνιακά προβλήματα, ανεργία, ακρίβεια,
διαφθορά, εξεγέρσεις εργαζομένων, πλιάτσικο στα εργοστάσια, ληστείες,
εγκλήματα, εξαθλίωση και γενική κατάρρευση της οικονομίας.
Η πλήρη αποτυχία του «Κεντρικού Σχεδιασμού» στο μεγαλείο της. Ανίκανοι
άνθρωποι ανέλαβαν να τιθασεύσουν κάτι που είναι αδύνατον να γνωρίζουν
.Την αγορά. Και όταν λέμε αγορά μιλάμε για τους ίδιους τους
ανθρώπους . Όχι σαν στατικές μονάδες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
και ανάγκες, αλλά ανθρώπους που διέπονται από διαφορετικότητα τόσο
στις ανάγκες όσο και στις επιθυμίες.
Στο τέλος οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της απαξίας και της ανικανότητας
ζητούν από τους επιχειρηματίες και τους ανθρώπους που τους πλαισιώνουν
να γυρίσουν πίσω και να αναλάβουν την χώρα. Η συμφωνία δεν επετεύχθη
γιατί οι απεργοί ζήτησαν την κατάργηση των φόρων. Οι γραφειοκράτες
αρνήθηκαν γιατί δεν θα είχαν πόρους να μισθοδοτούν τους κυβερνητικούς
υπαλλήλους, και όταν ζητήθηκε να απολυθούν ,κάθε συζήτηση για
συνεργασία έπεφτε στο κενό.
Οι εραστές του κρατισμού και της άκοπης είσπραξης προσόδων , ηλπιζαν
στην ευημερία της χώρας από τον κόπο των άλλων ,χωρίς να χάσουν τα
«κεκτημένα» τους. Αμ δε.
Η χώρα καταστράφηκε και οι απεργοί ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της από την αρχή.
Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com
Η συγγραφέας αναφέρεται σε μια εποχή που αρχίζουν να αποκτούν έδαφος οι σοσιαλιστικές ιδέες. Πολιτικοί, Συνδικαλιστές , Επιστήμονες,
Καθηγητές, Συγγραφείς, Καλλιτέχνες, Φιλόσοφοι, Δημοσιογράφοι,
Επιχειρηματίες , Εργαζόμενοι και παρατρεχάμενοι γραφειοκράτες πιέζουν
την κυβέρνηση να καταθέσει νόμους προστασίας των εργαζομένων, για ιση
μεταχείριση και ισες ευκαιρίες.
Οι νόμοι που κατατέθηκαν σε γενικές γραμμές προέβλεπαν τα εξής:
1.Απαγορευονται όλες οι απολύσεις. Υποχρεώνονται να δουλεύουν όλοι.
2.Απαγορευεται να κλείσει ή να μεταβιβασθεί ή να μεταφερθεί εκτός
χώρας, καμία επιχείρηση.
3.Ολες οι εφευρέσεις και οι καινοτομίες μεταβιβάζονται στο κράτος.
4. Έλεγχος της παραγωγής σε προϊόντα και ποσότητες σύμφωνα με τις
ανάγκες του λαού.
5.Ελεγχος της κατανάλωσης μέχρι να ισοσκελιστεί με την παραγωγή.
6. Μερίσματα, τόκοι, κέρδη, μπόνους, μισθοί και οποιαδήποτε άλλη μορφή
εισοδήματος ορίζονται από το κράτος.
7.Μειωση των τιμών σε προϊόντα και υπηρεσίες.
8. Αύξηση φόρων για ενίσχυση των αδυνάτων
9.Οι εργασιακές σχέσεις ακούν στον κανόνα ,ο καθένας ανάλογα με την
ικανότητα του και σύμφωνα με τις ανάγκες του.
10. Στις επιχειρήσεις που εθνικοποιούνται αναλαμβάνει τη διοίκηση το
συνδικάτο των εργαζομένων και στις άλλες που βρίσκονται ακόμη υπό
ιδιωτική ιδιοκτησία αναλαμβάνει να τις διοικεί κάποιο κυβερνητικό
συμβούλιο.
Στον αντίποδα όλων αυτών βρίσκονταν κατά κύριο λόγο οι πιο
επιτυχημένοι επιχειρηματίες της χώρας. Βλέποντας το εχθρικό κλίμα που
δημιουργείται εναντίον τους κάνουν κάτι για πρώτη φορά, ΑΠΕΡΓΙΑ.
Αν η πηγή της κοινωνικής αδικίας ήταν αυτοί που εκμεταλλεύονταν την
εργατική τάξη, αποσύρονται και δίνουν την ευκαιρία στην εργατική τάξη
να αποδείξει τι μπορεί να κάνει για την ευημερία όλων των πολιτών..
Εγκαταλείπουν λοιπόν τις επιχειρήσεις τους και εξαφανίζονται σε μια
άγνωστη κοιλάδα, ζώντας μόνο με αυτά που μπορούσαν να παράγουν. Φτωχά
και αξιοπρεπώς.
Στην κοιλάδα αυτή, πλαισιώνονται οι ικανότεροι άνθρωποι από όλους τους
παραγωγικούς τομείς της χώρας. Από τον μικρότερο εργάτη μέχρι τον
μεγαλύτερο βιομήχανο. Εκεί περιγράφεται με γλαφυρότητα η «φιλελεύθερη
πρακτική». Άνθρωποι ικανοί να παράγουν πλούτο και συναλλάσσονται με
μια αδιαπραγμάτευτη συμφωνία:
«Στην φιλελεύθερη κοινωνία εμπορευόμαστε επιτεύγματα και όχι
αποτυχίες, ανταλλάσουμε αξίες και όχι ανάγκες. Δεν δουλεύουμε ο ένας
για τον άλλο και όμως αναπτυσσόμαστε μαζί. Είμαστε ελεύθεροι.»
«δεν ζω για κανένα και δε ζει κανείς για χάρη μου»
«όταν κερδίζεις την περιουσία σου χωρίς βία και απάτες δεν πρέπει να
αισθάνεσαι ποτέ ένοχος για τίποτα.»
«δεν δικαιούσαι να έχεις χρήματα στην τσέπη σου που δεν έχεις κερδίσει»
«τίποτα δεν είναι δωρεάν. Όλα έχουν αξία την οποία την ανταλλάσεις με
αξία αντίστοιχη»
«Ο καθένας πρέπει να φτιάχνει την επιθυμία του και το σχέδιο της εκπλήρωσης του»
Στον έξω κόσμο που επικρατούσαν οι ιδέες της «αλληλεγγύης» της
«ισότητας» της «δικαιοσύνης» και των «καλών προθέσεων» παρατηρούνται
τα εξής:
Μείωση της παραγωγής, έλλειψη τροφίμων και προϊόντων, κακοδιαχείριση
και ελλείμματα, αδυναμία συντονισμού, καταστροφές σε μονάδες παραγωγής
και έργων υποδομής, συγκοινωνιακά προβλήματα, ανεργία, ακρίβεια,
διαφθορά, εξεγέρσεις εργαζομένων, πλιάτσικο στα εργοστάσια, ληστείες,
εγκλήματα, εξαθλίωση και γενική κατάρρευση της οικονομίας.
Η πλήρη αποτυχία του «Κεντρικού Σχεδιασμού» στο μεγαλείο της. Ανίκανοι
άνθρωποι ανέλαβαν να τιθασεύσουν κάτι που είναι αδύνατον να γνωρίζουν
.Την αγορά. Και όταν λέμε αγορά μιλάμε για τους ίδιους τους
ανθρώπους . Όχι σαν στατικές μονάδες με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά
και ανάγκες, αλλά ανθρώπους που διέπονται από διαφορετικότητα τόσο
στις ανάγκες όσο και στις επιθυμίες.
Στο τέλος οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της απαξίας και της ανικανότητας
ζητούν από τους επιχειρηματίες και τους ανθρώπους που τους πλαισιώνουν
να γυρίσουν πίσω και να αναλάβουν την χώρα. Η συμφωνία δεν επετεύχθη
γιατί οι απεργοί ζήτησαν την κατάργηση των φόρων. Οι γραφειοκράτες
αρνήθηκαν γιατί δεν θα είχαν πόρους να μισθοδοτούν τους κυβερνητικούς
υπαλλήλους, και όταν ζητήθηκε να απολυθούν ,κάθε συζήτηση για
συνεργασία έπεφτε στο κενό.
Οι εραστές του κρατισμού και της άκοπης είσπραξης προσόδων , ηλπιζαν
στην ευημερία της χώρας από τον κόπο των άλλων ,χωρίς να χάσουν τα
«κεκτημένα» τους. Αμ δε.
Η χώρα καταστράφηκε και οι απεργοί ανέλαβαν την ανοικοδόμηση της από την αρχή.
Αντώνης Κρούστης
Fileleftheros1966.blogspot.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
To Kαρφί με νέα διεύθυνση...
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
