2012-08-06 10:55:12
Η χώρα μας είναι αλήθεια πως δεν περνάει τις καλύτερες των ημερών της. Η ελληνική οικονομία εδώ και σχεδόν τρία χρόνια πάει από το κακό στο χειρότερο, η κοινωνία δοκιμάζεται από τις πολλές συνέπειες της κρίσης και το χειρότερο, οι πολίτες πέραν των βαρών που σηκώνουν, ζουν σε συνθήκες πρωτοφανούς και μακράς αβεβαιότητας, μη γνωρίζοντας τι τους ξημερώνει. Ταυτόχρονα η πολιτική έχει πληγωθεί βαθύτατα, η αξιοπιστία των κομματικών ηγεσιών έχει καταπέσει στο ναδίρ, οι εταίροι και οι σύμμαχοι στην Ευρώπη μάς αντιμετωπίζουν σχεδόν ως απόβλητους και ορισμένοι δεν διστάζουν να μας απειλούν με διωγμό από την ευρωζώνη. Με το εσωτερικό μέτωπο κλονισμένο και το εξωτερικό περιβάλλον εντόνως αρνητικό η νέα συμμαχική κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του περασμένου Ιουλίου παλεύει εν μέσω συμπληγάδων να επανακτήσει τη χαμένη αξιοπιστία και ακολούθως να δημιουργήσει περιβάλλον σταθεροποίησης και προσδοκιών ανάκαμψης.
Ωστόσο όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα σχεδόν μονοδρομικά, χωρίς δυνατότητες διαπραγμάτευσης και απολύτως ασθενικά από την πλευρά μας. Αξιολογώντας όμως το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον προσεκτικότερα διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα δεν είναι το μόνο πρόβλημα του κόσμου τούτου, όπως πολλοί προέβαλαν το προηγούμενο διάστημα. Και άλλες χώρες, ισχυρότερες ημών, βασανίζονται από την κρίση χρέους, η οποία λαμβάνει πανευρωπαϊκές, για να μην πούμε συστημικές διαστάσεις.
Επιπλέον ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει πρωτοφανή προσαρμογή και ότι ο ελληνικός λαός έχει αποδεχθεί πρωτοφανή βάρη, όσο κανένας άλλος στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Ακόμη ουδείς μπορεί να επιβάλει την έξοδό μας από την ευρωζώνη, όπως ανοήτως μεταδίδουν ορισμένοι δογματικοί της προτεσταντικής σχολής. Μόνο με δική μας πρωτοβουλία μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και όχι απαραίτητα μόνο με δική μας ζημία. Ετσι όπως έχει διαχυθεί η κρίση χρέους στην Ευρώπη τυχόν ελληνική έξοδος θα κλονίσει συνολικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και θα παρασύρει κι άλλες χώρες.
Και αυτό το γνωρίζουν και το συνυπολογίζουν όλοι. Υπό αυτή την έννοια, ως μέλη της ευρωζώνης μπορούμε βεβαίως να διεκδικούμε την αλληλεγγύη των εταίρων, να διαπραγματευόμαστε μαζί τους, να απαιτούμε για παράδειγμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από τη δική μας κεντρική Τράπεζα, να μας στηρίζει, όπως έπραττε στο παρελθόν η Τράπεζα της Ελλάδος και ακόμη να απαιτούμε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων διευκολύνσεις στην απορρόφηση των πόρων που μας ανήκουν. Αλλά και πέραν αυτών η Ελλάδα μπορεί να επαίρεται ότι παραμένει η μόνη εθνικά ομοιογενής, σταθερή δημοκρατική χώρα στην ευρύτερη ταραγμένη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία μόνο αδιάφορη δεν είναι για την Ευρώπη.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν είναι για πέταμα. Αξίζει και πολύ μάλιστα. Και το γνωρίζουν όλοι. Η κυβέρνηση λοιπόν έχει όπλα στη διάθεσή της. Είναι αλήθεια πως πρέπει να κάνει πολλά για την εξυγίανση της οικονομίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά μπορεί να δέχεται τα πάντα, ακόμη και τις ιδεοληψίες του κάθε εμπειρογνώμονα. Η κυβέρνηση Σαμαρά, ταυτόχρονα με την προσπάθειά της για σταθεροποίηση, οφείλει και τη διεκδίκηση από τους εταίρους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν έχει εκπεφρασμένη τη βούληση του ελληνικού λαού. Την οποία καμία δύναμη δεν μπορεί να αναιρέσει, όσο ισχυρή κι αν είναι.
ΒΗΜΑ
***
Ο παλαιός κόσμος τελείωσε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, υποστηρίζουν όσοι παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκακιέρα. Εκείνο το απίστευτα τρομακτικό γεγονός, η πρωτοφανής επίθεση που δέχθηκε στο έδαφός της η τότε μόνη υπερδύναμη, επανακαθόρισε στρατηγικές και πολιτικές σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εκτοτε συμβαίνουν διάφορα. Οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα στην εύφλεκτη ενεργειακή ζώνη της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και συνολικά της ισλαμιστικής Ασίας. Επενέβησαν στο Αφγανιστάν, καθάρισαν το Ιράκ, έστησαν το κουρδικό κράτος, το μόνο μη αραβικό κράτος στην ευρύτερη αυτή ζώνη, και μαζί αποφάσισαν να τελειώνουν με τους πολλούς δικτάτορες της περιοχής, οι οποίοι έπαιζαν μαζί τους αλλά ταυτόχρονα τους πρόδιδαν, υποθάλποντας και χρηματοδοτώντας τη διεθνή τρομοκρατία της Αλ Κάιντα και άλλων επιθετικών ισλαμικών ομάδων. Ηδη έπεσαν τα καθεστώτα της Τυνησίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου και υποκαταστάθηκαν, μέσω δημοκρατικών κινημάτων, από κοσμικούς ισλαμιστές. Σε λίγο, όπως όλα δείχνουν, θα πέσει ο Ασαντ στη Συρία, πιθανώς να ακολουθήσουν καθεστώτα όπως αυτά της Ιορδανίας, του Μαρόκου και αυτό ακόμη της Σαουδικής Αραβίας. Το ισχυρότερο Ιράν πιέζεται και θα πιεσθεί ακόμη περισσότερο σαν πέσει η Συρία, όπως ήδη δείχνει η διαμεσολάβηση της Ρωσίας, η οποία τα έχει βρει με τους Αμερικανούς, μόλις ο Ομπάμα απελευθέρωσε τον Πούτιν από τη δαγκάνα που του είχε στήσει ο ανόητος Μπους στο μαλακό υπογάστριο της μεγάλης χώρας μέσω ηγετίσκων τύπου Σιακασβίλι στη Γεωργία και Τιμοσένκο στην Ουκρανία. Ουσιαστικά οι Αμερικανοί θέλουν να ελέγξουν τα «ύποπτα» και «εχθρικά» προς αυτούς καθεστώτα και μαζί να συγκρατήσουν την Κίνα, που απειλεί με την ισχύ της, οικονομική και στρατιωτική, τα αμερικανικά συμφέροντα στην Απω Ανατολή. Και βεβαίως θέλουν να δώσουν ένα μάθημα στη Γερμανία που αναδεικνύεται ο ισχυρότερος οικονομικός ανταγωνιστής της. Θα πιεσθεί η Γερμανία, η κρίση χρέους θα περιορίσει την ηγεμονία της στη Γηραιά Ηπειρο, θα αναγκασθεί να βάλει νερό στο κρασί της, αλλιώς θα χάσει το στρατήγημά της, το εργαλείο που της δίνει τη δυνατότητα ενός πρωτοφανούς οικονομικού επεκτατισμού, μοναδικού στην παγκόσμια ιστορία. Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος λοιπόν έχει προ πολλού ξεκινήσει και εξελίσσεται αφήνοντας πίσω του πάμπολλα θύματα και πολλές παράπλευρες απώλειες. Ηδη η γειτονική Τουρκία βλέπει να απομειώνεται ο περιφερειακός ρόλος της, νιώθει απειλούμενη από ένα μεγάλο κουρδικό κράτος, αισθάνεται την πίεση των Αρμενίων που ασφυκτιούν αποκλεισμένοι στα ψηλά βουνά και βεβαίως δεν αισθάνεται και τόσο καλά από την επερχόμενη υποχώρηση του Ιράν. Σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει τύχη παρία. Εχει ομοιογένεια, είναι ανεπτυγμένη, ευρωπαϊκή, στέκεται στο σταυροδρόμι των ενεργειακών δρόμων, κάθεται πάνω σε πολύτιμους ενεργειακούς πόρους, αλλά βασανίζεται επειδή δεν έχει κράτος και δεν καταφέρνει να βρει ένα σχήμα φωτισμένης πατριωτικής ηγεσίας, που να έχει γνώση, σχέδιο και όραμα. Είναι κρίμα να μη βρει τον δρόμο της. Εχει όλα τα φόντα να προοδεύσει ξανά. Και θα το επιτύχει, αρκεί να επιχειρήσει τις ανατροπές που πρέπει και να χτίσει τις συμμαχίες που της ταιριάζουν.
Α.Καρακούσης
I-Reporter
Ωστόσο όλα μοιάζουν προδιαγεγραμμένα σχεδόν μονοδρομικά, χωρίς δυνατότητες διαπραγμάτευσης και απολύτως ασθενικά από την πλευρά μας. Αξιολογώντας όμως το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον προσεκτικότερα διαπιστώνει κανείς ότι η Ελλάδα δεν είναι το μόνο πρόβλημα του κόσμου τούτου, όπως πολλοί προέβαλαν το προηγούμενο διάστημα. Και άλλες χώρες, ισχυρότερες ημών, βασανίζονται από την κρίση χρέους, η οποία λαμβάνει πανευρωπαϊκές, για να μην πούμε συστημικές διαστάσεις.
Επιπλέον ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι η Ελλάδα έχει επιτύχει πρωτοφανή προσαρμογή και ότι ο ελληνικός λαός έχει αποδεχθεί πρωτοφανή βάρη, όσο κανένας άλλος στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Ακόμη ουδείς μπορεί να επιβάλει την έξοδό μας από την ευρωζώνη, όπως ανοήτως μεταδίδουν ορισμένοι δογματικοί της προτεσταντικής σχολής. Μόνο με δική μας πρωτοβουλία μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο και όχι απαραίτητα μόνο με δική μας ζημία. Ετσι όπως έχει διαχυθεί η κρίση χρέους στην Ευρώπη τυχόν ελληνική έξοδος θα κλονίσει συνολικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και θα παρασύρει κι άλλες χώρες.
Και αυτό το γνωρίζουν και το συνυπολογίζουν όλοι. Υπό αυτή την έννοια, ως μέλη της ευρωζώνης μπορούμε βεβαίως να διεκδικούμε την αλληλεγγύη των εταίρων, να διαπραγματευόμαστε μαζί τους, να απαιτούμε για παράδειγμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από τη δική μας κεντρική Τράπεζα, να μας στηρίζει, όπως έπραττε στο παρελθόν η Τράπεζα της Ελλάδος και ακόμη να απαιτούμε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων διευκολύνσεις στην απορρόφηση των πόρων που μας ανήκουν. Αλλά και πέραν αυτών η Ελλάδα μπορεί να επαίρεται ότι παραμένει η μόνη εθνικά ομοιογενής, σταθερή δημοκρατική χώρα στην ευρύτερη ταραγμένη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, η οποία μόνο αδιάφορη δεν είναι για την Ευρώπη.
Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν είναι για πέταμα. Αξίζει και πολύ μάλιστα. Και το γνωρίζουν όλοι. Η κυβέρνηση λοιπόν έχει όπλα στη διάθεσή της. Είναι αλήθεια πως πρέπει να κάνει πολλά για την εξυγίανση της οικονομίας. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά μπορεί να δέχεται τα πάντα, ακόμη και τις ιδεοληψίες του κάθε εμπειρογνώμονα. Η κυβέρνηση Σαμαρά, ταυτόχρονα με την προσπάθειά της για σταθεροποίηση, οφείλει και τη διεκδίκηση από τους εταίρους. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν έχει εκπεφρασμένη τη βούληση του ελληνικού λαού. Την οποία καμία δύναμη δεν μπορεί να αναιρέσει, όσο ισχυρή κι αν είναι.
ΒΗΜΑ
***
Ο παλαιός κόσμος τελείωσε την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, υποστηρίζουν όσοι παρακολουθούν από κοντά τα τεκταινόμενα στη διεθνή σκακιέρα. Εκείνο το απίστευτα τρομακτικό γεγονός, η πρωτοφανής επίθεση που δέχθηκε στο έδαφός της η τότε μόνη υπερδύναμη, επανακαθόρισε στρατηγικές και πολιτικές σε ολόκληρο τον πλανήτη. Εκτοτε συμβαίνουν διάφορα. Οι Αμερικανοί αποφάσισαν ότι πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα στην εύφλεκτη ενεργειακή ζώνη της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και συνολικά της ισλαμιστικής Ασίας. Επενέβησαν στο Αφγανιστάν, καθάρισαν το Ιράκ, έστησαν το κουρδικό κράτος, το μόνο μη αραβικό κράτος στην ευρύτερη αυτή ζώνη, και μαζί αποφάσισαν να τελειώνουν με τους πολλούς δικτάτορες της περιοχής, οι οποίοι έπαιζαν μαζί τους αλλά ταυτόχρονα τους πρόδιδαν, υποθάλποντας και χρηματοδοτώντας τη διεθνή τρομοκρατία της Αλ Κάιντα και άλλων επιθετικών ισλαμικών ομάδων. Ηδη έπεσαν τα καθεστώτα της Τυνησίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου και υποκαταστάθηκαν, μέσω δημοκρατικών κινημάτων, από κοσμικούς ισλαμιστές. Σε λίγο, όπως όλα δείχνουν, θα πέσει ο Ασαντ στη Συρία, πιθανώς να ακολουθήσουν καθεστώτα όπως αυτά της Ιορδανίας, του Μαρόκου και αυτό ακόμη της Σαουδικής Αραβίας. Το ισχυρότερο Ιράν πιέζεται και θα πιεσθεί ακόμη περισσότερο σαν πέσει η Συρία, όπως ήδη δείχνει η διαμεσολάβηση της Ρωσίας, η οποία τα έχει βρει με τους Αμερικανούς, μόλις ο Ομπάμα απελευθέρωσε τον Πούτιν από τη δαγκάνα που του είχε στήσει ο ανόητος Μπους στο μαλακό υπογάστριο της μεγάλης χώρας μέσω ηγετίσκων τύπου Σιακασβίλι στη Γεωργία και Τιμοσένκο στην Ουκρανία. Ουσιαστικά οι Αμερικανοί θέλουν να ελέγξουν τα «ύποπτα» και «εχθρικά» προς αυτούς καθεστώτα και μαζί να συγκρατήσουν την Κίνα, που απειλεί με την ισχύ της, οικονομική και στρατιωτική, τα αμερικανικά συμφέροντα στην Απω Ανατολή. Και βεβαίως θέλουν να δώσουν ένα μάθημα στη Γερμανία που αναδεικνύεται ο ισχυρότερος οικονομικός ανταγωνιστής της. Θα πιεσθεί η Γερμανία, η κρίση χρέους θα περιορίσει την ηγεμονία της στη Γηραιά Ηπειρο, θα αναγκασθεί να βάλει νερό στο κρασί της, αλλιώς θα χάσει το στρατήγημά της, το εργαλείο που της δίνει τη δυνατότητα ενός πρωτοφανούς οικονομικού επεκτατισμού, μοναδικού στην παγκόσμια ιστορία. Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος λοιπόν έχει προ πολλού ξεκινήσει και εξελίσσεται αφήνοντας πίσω του πάμπολλα θύματα και πολλές παράπλευρες απώλειες. Ηδη η γειτονική Τουρκία βλέπει να απομειώνεται ο περιφερειακός ρόλος της, νιώθει απειλούμενη από ένα μεγάλο κουρδικό κράτος, αισθάνεται την πίεση των Αρμενίων που ασφυκτιούν αποκλεισμένοι στα ψηλά βουνά και βεβαίως δεν αισθάνεται και τόσο καλά από την επερχόμενη υποχώρηση του Ιράν. Σε αυτόν τον μεταβαλλόμενο κόσμο η Ελλάδα δεν μπορεί να έχει τύχη παρία. Εχει ομοιογένεια, είναι ανεπτυγμένη, ευρωπαϊκή, στέκεται στο σταυροδρόμι των ενεργειακών δρόμων, κάθεται πάνω σε πολύτιμους ενεργειακούς πόρους, αλλά βασανίζεται επειδή δεν έχει κράτος και δεν καταφέρνει να βρει ένα σχήμα φωτισμένης πατριωτικής ηγεσίας, που να έχει γνώση, σχέδιο και όραμα. Είναι κρίμα να μη βρει τον δρόμο της. Εχει όλα τα φόντα να προοδεύσει ξανά. Και θα το επιτύχει, αρκεί να επιχειρήσει τις ανατροπές που πρέπει και να χτίσει τις συμμαχίες που της ταιριάζουν.
Α.Καρακούσης
I-Reporter
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
