2012-08-12 15:51:05
Σε μιά περίοδο βαθέων οικονομικών αδιεξόδων είναι εντυπωσιακό πως σχεδόν όλοι αναζητούν τις λύσεις σε πολιτικές επιλογές παρόμοιες με εκείνες που έριξαν τον τόπο στα τραγικά σημερινά του χάλια. Φωνές που φωνάζουν για περισσότερο κρατισμό, για βαρύτερου φόρους και αυξημένο δημόσιο τομέα, παροχές και γραφειοκρατία είναι εκείνες που αρκετά περίεργα κάνουν την περισσότερη φασαρία και αιχμαλωτίζουν την φαντασία πολλών από τους πολίτες Εκτός από μεμονωμένες φωνές στα μέσα ενημέρωσης σπάνια θα ακουσθούν απόψεις που βάζουν το χέρι στην πληγή και θα εξηγήσουν στον κόσμο πως ο κρατισμός που μας έφερε εδώ δεν είναι και το φάρμακο που θα μας οδηγήσει στην ανάκαμψη.
Σε ένα τέτοιο πνευματικό περιβάλλον χρειάζεται πραγματικό θάρρος να πάς κόντρα στο ρεύμα και να αποκαλέσεις τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Γιώργος Αναστασόπουλος το τόλμησε. Με το «Δέσμιοι του Κρατισμού: 2009-2012 Το Ημερολόγιο της Αυτοκαταστροφής» αντεπιτίθεται στο αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο σαλπίζοντας εκκωφαντικά μηνύματα ελευθερίας
. Μια πλατφόρμα ελευθερίας με επίκεντρο την εναντίωση στους φόρους, στις αλόγιστες παροχές και στον παρεμβατικό δημόσιο τομέα ξεπηδά από τις σελίδες του βιβλίου δείχνοντας σε αδρές γραμμές τον δρόμο της απελευθέρωσης – από την μιζέρια, την φτώχεια και την παρακμή. Το βιβλίο του Αναστασόπουλου καλύπτει και θεωρητικά κενά αλλά ταυτόχρονα κάνει και σημαντικές αναφορές σε ζητήματα πρακτικής πολιτικής.
Χαρακτηριστική, και ιδιαίτερα επίκαιρη για τα σημερινά δεδομένα της χώρας μας είναι η επίκληση δήλωσης του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν που, αναφερόμενος στο δημόσιο έλλειμμα τότε της χώρας του, είχε τονίσει πω αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα χαμηλής φορολογίας αλλά προιόν μεγάλων δαπανών. Πως είναι δυνατόν άραγε πολλοί σχολιαστές και δημόσια πρόσωπα στην Ελλάδα να επιμένουν πως τα οικονομικά μας χάλια προέρχονται από κακοδιαχείριση φιλελεύθερων αντιλήψεων όταν η χώρα είχε πάντα υψηλότατους φορολογικούς συντελεστές ενώ οι δημόσιες δαπάνες είχαν ξεφύγει – ιδιαίτερα μετά την άνοδο «σοσιαλιστικών» κυβερνήσεων στην εξουσία και το όργιο παροχών δίχως αντίκρυσμα που της συνόδεψαν.
Οι ευθύνες όμως και της Αριστεράς για τα αδιέξοδα δεν είναι λιγότερες. Μπορεί επίσημα μεν τα διαφόρων αποχρώσεων μαρξιστικά κόμματα να μην βρέθηκαν στην εξουσία, οι θέσεις τους όμως και η επιρροή τους ήταν πάντοτε μεγάλη, επιδρώντας πάνω στις επιλογές των όποιων κυβερνητικών σχημάτων. Η Αριστερά πάντοτε υπερθεμάτιζε της αύξησης των φορέων του δημοσίου, στήριξε και είχε και το δικό της μερτικό στις ρουσφετολογικές προλήψεις στο κράτος και ήταν αντίθετη πάντα σε πρωτοβουλίες μείωσης των οργανισμών του δημοσίου, στις ιδιωτικοποιήσεις και σε κάθε ιδέα απόλυσης στελεχών της κρατικής γραφειοκρατίας. Ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας λοιπόν οφείλει στην στήριξη και τις πιέσεις της Αριστεράς μεγάλο μέρος της μακροχρόνια ανάπτυξης και επιβίωσής του. Συνακόλουθα και τα μεγάλα ελλείμματα προέρχονται από τις εγκεφαλικές συνεισφορές των στελεχών και των παρατάξεων της λεγόμενης μαρξιστικής «προόδου».
Η χώρα είναι πράγματι εγκλωβισμένη σε έναν καταπιεστικό και παντοδύναμο κρατισμό. Που δημιουργώντας πλοκάμους συμφερόντων έχει πείσει την κοινή γνώμη πως είναι απαραίτητος για την κοινωνική πρόοδο. Συνδικαλιστικές οργανώσεις, κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά συμφέροντα και κοινωνικά στρώματα μαθημένα στην προσοδοθηρία συμπτίσσονται, ελίσσονται, ανασυντάσσονται κι’ εξελίσσονται πάνω σε συντεταγμένες που απώτερο σκοπό έχουν να μην αλλάξει το οτιδήποτε. Ετσι, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις εξαντλούνται σε ημίμετρα, σε επιδρομές κατά των λαικών εισοδημάτων και σε προσπάθειες να παραμείνει απείραχτος ο κύριος κορμός του δημόσιου τομέα της οικονομίας. Αυτά όλα τα ατελή κι αδιέξοδα ονοματίζονται νεοφιλελεύθερα από τους επιτήδιους, επισύροντας έτσι την οργή των λαικών κοινωνικών στρωμάτων. Το αποτέλεσμα είναι τίποτε ουσιαστικά να μην γίνεται, ενώ η βασική πέτρα του σκανδάλου, ο ανύπαρκτος και προβληματικός δημόσιος τομέας με τα οργανωμένα παράσιτα που αναπτύσσονται γύρω του, να παραμένει αλώβητος.
Η απελευθέρωση από τα δεσμά του κρατισμού είναι περισσότερο από απαραίτητη για να ορθοποδήσει ο τόπος και να αισθανθεί τα αποτελέσματα της ανάπτυξης ο λαός μας. Ο αγώνας δυστυχώς θα είναι δύσκολος και μακροχρόνιος. Και το μέτωπο της μάχης θα είναι κατά κύριο λόγο ο χώρος των ιδεών. Γι αυτό δουλειές σαν αυτή του Γιώργου Αναστασόπουλου είναι περισσότερο από χρήσιμες. Αποτελούν το οξυγόνο που οπλίζει το μέτωπο της λογικής στον αδυσώπητο αγώνα που όλοι σήμερα δίνουμε για το μέλλον του τόπου μας…
Kafeneio
Σε ένα τέτοιο πνευματικό περιβάλλον χρειάζεται πραγματικό θάρρος να πάς κόντρα στο ρεύμα και να αποκαλέσεις τα πράγματα με το όνομά τους. Ο Γιώργος Αναστασόπουλος το τόλμησε. Με το «Δέσμιοι του Κρατισμού: 2009-2012 Το Ημερολόγιο της Αυτοκαταστροφής» αντεπιτίθεται στο αρτηριοσκληρωτικό κατεστημένο σαλπίζοντας εκκωφαντικά μηνύματα ελευθερίας
Χαρακτηριστική, και ιδιαίτερα επίκαιρη για τα σημερινά δεδομένα της χώρας μας είναι η επίκληση δήλωσης του πρώην Προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρήγκαν που, αναφερόμενος στο δημόσιο έλλειμμα τότε της χώρας του, είχε τονίσει πω αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα χαμηλής φορολογίας αλλά προιόν μεγάλων δαπανών. Πως είναι δυνατόν άραγε πολλοί σχολιαστές και δημόσια πρόσωπα στην Ελλάδα να επιμένουν πως τα οικονομικά μας χάλια προέρχονται από κακοδιαχείριση φιλελεύθερων αντιλήψεων όταν η χώρα είχε πάντα υψηλότατους φορολογικούς συντελεστές ενώ οι δημόσιες δαπάνες είχαν ξεφύγει – ιδιαίτερα μετά την άνοδο «σοσιαλιστικών» κυβερνήσεων στην εξουσία και το όργιο παροχών δίχως αντίκρυσμα που της συνόδεψαν.
Οι ευθύνες όμως και της Αριστεράς για τα αδιέξοδα δεν είναι λιγότερες. Μπορεί επίσημα μεν τα διαφόρων αποχρώσεων μαρξιστικά κόμματα να μην βρέθηκαν στην εξουσία, οι θέσεις τους όμως και η επιρροή τους ήταν πάντοτε μεγάλη, επιδρώντας πάνω στις επιλογές των όποιων κυβερνητικών σχημάτων. Η Αριστερά πάντοτε υπερθεμάτιζε της αύξησης των φορέων του δημοσίου, στήριξε και είχε και το δικό της μερτικό στις ρουσφετολογικές προλήψεις στο κράτος και ήταν αντίθετη πάντα σε πρωτοβουλίες μείωσης των οργανισμών του δημοσίου, στις ιδιωτικοποιήσεις και σε κάθε ιδέα απόλυσης στελεχών της κρατικής γραφειοκρατίας. Ο υπερδιογκωμένος δημόσιος τομέας λοιπόν οφείλει στην στήριξη και τις πιέσεις της Αριστεράς μεγάλο μέρος της μακροχρόνια ανάπτυξης και επιβίωσής του. Συνακόλουθα και τα μεγάλα ελλείμματα προέρχονται από τις εγκεφαλικές συνεισφορές των στελεχών και των παρατάξεων της λεγόμενης μαρξιστικής «προόδου».
Η χώρα είναι πράγματι εγκλωβισμένη σε έναν καταπιεστικό και παντοδύναμο κρατισμό. Που δημιουργώντας πλοκάμους συμφερόντων έχει πείσει την κοινή γνώμη πως είναι απαραίτητος για την κοινωνική πρόοδο. Συνδικαλιστικές οργανώσεις, κρατικοδίαιτα επιχειρηματικά συμφέροντα και κοινωνικά στρώματα μαθημένα στην προσοδοθηρία συμπτίσσονται, ελίσσονται, ανασυντάσσονται κι’ εξελίσσονται πάνω σε συντεταγμένες που απώτερο σκοπό έχουν να μην αλλάξει το οτιδήποτε. Ετσι, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις εξαντλούνται σε ημίμετρα, σε επιδρομές κατά των λαικών εισοδημάτων και σε προσπάθειες να παραμείνει απείραχτος ο κύριος κορμός του δημόσιου τομέα της οικονομίας. Αυτά όλα τα ατελή κι αδιέξοδα ονοματίζονται νεοφιλελεύθερα από τους επιτήδιους, επισύροντας έτσι την οργή των λαικών κοινωνικών στρωμάτων. Το αποτέλεσμα είναι τίποτε ουσιαστικά να μην γίνεται, ενώ η βασική πέτρα του σκανδάλου, ο ανύπαρκτος και προβληματικός δημόσιος τομέας με τα οργανωμένα παράσιτα που αναπτύσσονται γύρω του, να παραμένει αλώβητος.
Η απελευθέρωση από τα δεσμά του κρατισμού είναι περισσότερο από απαραίτητη για να ορθοποδήσει ο τόπος και να αισθανθεί τα αποτελέσματα της ανάπτυξης ο λαός μας. Ο αγώνας δυστυχώς θα είναι δύσκολος και μακροχρόνιος. Και το μέτωπο της μάχης θα είναι κατά κύριο λόγο ο χώρος των ιδεών. Γι αυτό δουλειές σαν αυτή του Γιώργου Αναστασόπουλου είναι περισσότερο από χρήσιμες. Αποτελούν το οξυγόνο που οπλίζει το μέτωπο της λογικής στον αδυσώπητο αγώνα που όλοι σήμερα δίνουμε για το μέλλον του τόπου μας…
Kafeneio
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ποιος θα δώσει λόγο για την αποβιομηχάνιση της χώρας;
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
EE και ΔΝΤ ζητούν επικύρωση των μέτρων από τη Βουλή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
