2012-03-17 21:00:08
Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗ
«Το πιο ασυγχώρητο αμάρτημα στην Ελλάδα, είναι να λες φανερά αυτό που όλοι σκέφτονται κρυφά».
Δημοσθένης Κούτροβικ
Αύριο το ΠΑΣΟΚ θα εκλέξει τον κ. Βενιζέλο νέο του αρχηγό. Αντίπαλός του στην κομματική κάλπη το εύρος της συμμετοχής των μελών και. φίλων του κόμματος που θα προστρέξουν-ίσως με βαριά καρδιά- να ψηφίσουν. Σε όλους αυτούς ο γράφων μεταφέρει την άποψη του κ. Χρήστου Γιανναρά στην επιφυλλίδα του την περασμένη Κυριακή (εφημερίδα «Καθημερινή») με τίτλο: «Αυτοακύρωση ευφυΐας τραγωδική».
Αναφέρει λοιπόν ότι: «Ταλέντο του -του κ. Βενιζέλου- είναι η κατακλυσμική λεκτική ευρηματικότητα, η ταχύτητα της συσσώρευσης λέξεων, ποικιλόμορφων εκφραστικών σχημάτων(…).
Δεν κομίζει κάτι καινούριο, κάτι καινοτόμο δεν απευθύνεται στη σκέψη και στην κρίση (του πολίτη- του τηλεθεατή), δεν εμφάνισε ποτέ μια ριζοσπαστικά διαφορετική, άλλου επιπέδου, πολιτική πρόταση, δεν εισηγήθηκε την παραμικρή ποτέ πρωτοτυπία, δημιουργικό εύρημα, γόνιμο όραμα. (…). Θα μπορούσε, με την ίδια συναρπαστική λογική άρθρωση επιχειρημάτων, να υποστηρίξει, τη μια μετά την άλλη, δύο διαμετρικά αντίθετες θέσεις».
Ο γραφών προσυπογράφει την παραπάνω άποψη, θεωρώντας ότι η τελευταία φράση του κ. Γιανναρά αξίζει την προσοχή όλων μας. Κυρίως, γιατί φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ο κ. Βενιζέλος πιθανόν θα πολιτευθεί ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ίσως και ως αρχηγός ενός κόμματος, που θα κληθεί μετά τις εκλογές να λάβει μέρος σε μια «νέα κυβέρνηση ειδικού- πάλι;- σκοπού» Στις μέρες μας δεν γίνονται πια ανεκτοί πολιτικοί που «βαφτίζουν το κρέας ως ψάρι» με την ίδια ευκολία, όπως στην προ κρίσης εποχή. Τώρα πια όποιοι ζητούν την ψήφο των πολιτών θα πρέπει να εξηγήσουν «πώς» και «γιατί» φτάσαμε ως εδώ και, κυρίως, ποιο είναι το σχέδιό τους για το «αύριο» για την ελπίδα ποιο το όραμά τους για το μέλλον…
Την ίδια στιγμή αυστηρά θα κρίνουν οι πολίτες, εκτός από τους πολιτικούς σχηματισμούς ως σύνολο και τα πρόσωπα, που θα έχουν τη φιλοδοξία να διαχειριστούν το «σήμερα» και το «αύριο» του τόπου. Κόμματα και πρόσωπα θα πρέπει να κριθούν από όλους μας πολύ αυστηρά.
Όσο λοιπόν, πλησιάζει η ώρα της κάλπης οι «επιλογές» μας αυξάνονται με την ίδρυση «νέων» κομμάτων. Θεμιτή η φιλοδοξία πολιτικών να εκφράσουν την κοινωνία. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι «ιδανικά» όσο θέλουν να μας τα παρουσιάζουν. Ιδρύονται κόμματα που σχεδόν στο σύνολό τους έχουν δημιουργηθεί από πολιτικούς που με τις πράξει τους (λ.χ. κυβερνητική θητεία) ή την πολιτική τους αδράνεια έχουν κάνει ό,τι είναι δυνατόν, για να φτάσει η χώρα στα σημερινά αδιέξοδα.
Θεμιτές οι πολιτικές φιλοδοξίες. Από πολιτικούς, όμως σχηματισμούς που να εκφράζουν το καινούριο , το ελπιδοφόρο, το καινοτόμο και όχι την πικρία μιας διαγραφής ή αποπομπής από το «κομματικό μαντρί». Γιατί τι άλλο άραγε, εκφράζουν οι σχηματισμοί των Λ. Κατσέλη-Χ. Καστανίδη ή το κόμμα του Κ.Π. Καμμένου; Θυμήθηκαν οι κορυφαίοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ τα αδιέξοδα του δεύτερου μνημονίου την ώρα που χειροκροτούσαν το «λεφτά υπάρχουν» και το πρώτο μνημόνιο;
Από την άλλη, όσοι έχουν διαγραφεί από τη Ν.Δ., πρόλαβαν να δημιουργήσουν «πολιτική- ιδεολογική πλατφόρμα» συνεργασίας με τον Κ. Π. Καμμένο;
Τα κόμματα ως θεσμοί της Δημοκρατίας εκφράζουν την κοινωνία και όχι αποκλειστικά την πικρία και τη φιλοδοξία των ηγεσιών τους και ενός στενού πυρήνα «στελεχών» που επιζητούν πάση θυσία με αγωνία την παραμονή τους στην πολιτική σκηνή, μετατρέποντας σε ιδεολογία την όψιμη πολιτική τους διαφωνία ή την αδυναμία τους να εκλεγούν βουλευτές, εάν παραμείνουν στον προηγούμενο κομματικό τους φορέα. Από μόνη της η άρνηση στο μνημόνιο δεν παράγει πολιτική και ιδεολογία… Αν και η διαχωριστική αυτή γραμμή είναι ουσιαστική… Υπάρχουν, όμως, ζητήματα πολιτικής που απαιτούν ευρύτερο φάσμα ταύτισης, προκειμένου να οριοθετηθεί ένας νέος πολιτικός σχηματισμός.
Διεκδικούν, λοιπόν, όλα τα «τελευταίας κοπής» κόμματα ουσιαστικά την ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας των πάλαι ποτέ δύο μεγάλων κομμάτων και όχι μια ψήφο θετική, που να προτείνει ρεαλιστική διέξοδο από την πολύπλευρη κρίση.
Κάτι παρόμοιο, βέβαια, συμβαίνει και με τη ΔΗ.Μ.ΑΡ. που πλέει σε «πολιτικά ύδατα» αρκετά «θολά». Αν και λέει «όχι» στα μνημόνια διανθίζει τον πολιτικό της λόγο με ένα τρόπο, ώστε να γίνεται «πολιτικά εύπεπτος» από τους πρώην ψηφοφόρους τους ΠΑΣΟΚ.
Αγωνίζονται την ίδια στιγμή όλοι αυτοί οι νεοπαγείς σχηματισμοί να σχηματίσουν τη μαγική δεκάδα βουλευτών στη σημερινή Βουλή, ώστε να λάβουν τα προνόμια της κρατικής χρηματοδότησης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Όλα τούτα απέχουν «παρασάγγας» από την κοινωνία… Απέχουν από την ουσία της πολιτικής, απέχουν από ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το μέλλον… Οι πολίτες πια δεν θα πρέπει να απέχουν ή να ψηφίσουν το «μη χείρον…»! Η ψήφος τους θα κρίνει πολλά… Δεν πρέπει απλά να είναι μια ψήφος διαμαρτυρίας αλλά μια θετική ψήφος για το αύριο αυτού του τόπου.
Το «πολιτικό κόσκινο» των ψηφοφόρων πρέπει να βασίζεται στις αρχές και τις αξίες για μια βιωτή ζωή. Να στηρίζεται σε ό,τι μπορεί με ρεαλισμό να τους δώσει ελπίδα και όραμα για μια άλλη Ελλάδα! Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»!
Κόμματα και πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής είναι απαραίτητο να αξιολογηθούν και να κριθούν αυστηρά αλλά δίκαια. Ας μην ξεχνάμε ότι: «Η κριτική οφείλει να είναι η φωνή της κοινής γνώμης, όχι της σημερινής, αλλά της αυριανής». Δημοσθένης Κούρτοβικ.
ΥΓ. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από κόμματα αρχών και αξιών και όχι από κόμματα διαμαρτυρίας….
Με τη Ν.Δ., η οποία αλλάζει (και ξαναλλάζει) θέσεις, έχοντας μπερδέψει στελέχη, οπαδούς, και λοιπούς πολίτες, ο γράφων θα ασχοληθεί σε ένα από τα επόμενα σημειώματά του. Ksipnistere
«Το πιο ασυγχώρητο αμάρτημα στην Ελλάδα, είναι να λες φανερά αυτό που όλοι σκέφτονται κρυφά».
Δημοσθένης Κούτροβικ
Αύριο το ΠΑΣΟΚ θα εκλέξει τον κ. Βενιζέλο νέο του αρχηγό. Αντίπαλός του στην κομματική κάλπη το εύρος της συμμετοχής των μελών και. φίλων του κόμματος που θα προστρέξουν-ίσως με βαριά καρδιά- να ψηφίσουν. Σε όλους αυτούς ο γράφων μεταφέρει την άποψη του κ. Χρήστου Γιανναρά στην επιφυλλίδα του την περασμένη Κυριακή (εφημερίδα «Καθημερινή») με τίτλο: «Αυτοακύρωση ευφυΐας τραγωδική».
Αναφέρει λοιπόν ότι: «Ταλέντο του -του κ. Βενιζέλου- είναι η κατακλυσμική λεκτική ευρηματικότητα, η ταχύτητα της συσσώρευσης λέξεων, ποικιλόμορφων εκφραστικών σχημάτων(…).
Δεν κομίζει κάτι καινούριο, κάτι καινοτόμο δεν απευθύνεται στη σκέψη και στην κρίση (του πολίτη- του τηλεθεατή), δεν εμφάνισε ποτέ μια ριζοσπαστικά διαφορετική, άλλου επιπέδου, πολιτική πρόταση, δεν εισηγήθηκε την παραμικρή ποτέ πρωτοτυπία, δημιουργικό εύρημα, γόνιμο όραμα. (…). Θα μπορούσε, με την ίδια συναρπαστική λογική άρθρωση επιχειρημάτων, να υποστηρίξει, τη μια μετά την άλλη, δύο διαμετρικά αντίθετες θέσεις».
Ο γραφών προσυπογράφει την παραπάνω άποψη, θεωρώντας ότι η τελευταία φράση του κ. Γιανναρά αξίζει την προσοχή όλων μας. Κυρίως, γιατί φανερώνει τον τρόπο με τον οποίο ο κ. Βενιζέλος πιθανόν θα πολιτευθεί ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και ίσως και ως αρχηγός ενός κόμματος, που θα κληθεί μετά τις εκλογές να λάβει μέρος σε μια «νέα κυβέρνηση ειδικού- πάλι;- σκοπού» Στις μέρες μας δεν γίνονται πια ανεκτοί πολιτικοί που «βαφτίζουν το κρέας ως ψάρι» με την ίδια ευκολία, όπως στην προ κρίσης εποχή. Τώρα πια όποιοι ζητούν την ψήφο των πολιτών θα πρέπει να εξηγήσουν «πώς» και «γιατί» φτάσαμε ως εδώ και, κυρίως, ποιο είναι το σχέδιό τους για το «αύριο» για την ελπίδα ποιο το όραμά τους για το μέλλον…
Την ίδια στιγμή αυστηρά θα κρίνουν οι πολίτες, εκτός από τους πολιτικούς σχηματισμούς ως σύνολο και τα πρόσωπα, που θα έχουν τη φιλοδοξία να διαχειριστούν το «σήμερα» και το «αύριο» του τόπου. Κόμματα και πρόσωπα θα πρέπει να κριθούν από όλους μας πολύ αυστηρά.
Όσο λοιπόν, πλησιάζει η ώρα της κάλπης οι «επιλογές» μας αυξάνονται με την ίδρυση «νέων» κομμάτων. Θεμιτή η φιλοδοξία πολιτικών να εκφράσουν την κοινωνία. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι «ιδανικά» όσο θέλουν να μας τα παρουσιάζουν. Ιδρύονται κόμματα που σχεδόν στο σύνολό τους έχουν δημιουργηθεί από πολιτικούς που με τις πράξει τους (λ.χ. κυβερνητική θητεία) ή την πολιτική τους αδράνεια έχουν κάνει ό,τι είναι δυνατόν, για να φτάσει η χώρα στα σημερινά αδιέξοδα.
Θεμιτές οι πολιτικές φιλοδοξίες. Από πολιτικούς, όμως σχηματισμούς που να εκφράζουν το καινούριο , το ελπιδοφόρο, το καινοτόμο και όχι την πικρία μιας διαγραφής ή αποπομπής από το «κομματικό μαντρί». Γιατί τι άλλο άραγε, εκφράζουν οι σχηματισμοί των Λ. Κατσέλη-Χ. Καστανίδη ή το κόμμα του Κ.Π. Καμμένου; Θυμήθηκαν οι κορυφαίοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ τα αδιέξοδα του δεύτερου μνημονίου την ώρα που χειροκροτούσαν το «λεφτά υπάρχουν» και το πρώτο μνημόνιο;
Από την άλλη, όσοι έχουν διαγραφεί από τη Ν.Δ., πρόλαβαν να δημιουργήσουν «πολιτική- ιδεολογική πλατφόρμα» συνεργασίας με τον Κ. Π. Καμμένο;
Τα κόμματα ως θεσμοί της Δημοκρατίας εκφράζουν την κοινωνία και όχι αποκλειστικά την πικρία και τη φιλοδοξία των ηγεσιών τους και ενός στενού πυρήνα «στελεχών» που επιζητούν πάση θυσία με αγωνία την παραμονή τους στην πολιτική σκηνή, μετατρέποντας σε ιδεολογία την όψιμη πολιτική τους διαφωνία ή την αδυναμία τους να εκλεγούν βουλευτές, εάν παραμείνουν στον προηγούμενο κομματικό τους φορέα. Από μόνη της η άρνηση στο μνημόνιο δεν παράγει πολιτική και ιδεολογία… Αν και η διαχωριστική αυτή γραμμή είναι ουσιαστική… Υπάρχουν, όμως, ζητήματα πολιτικής που απαιτούν ευρύτερο φάσμα ταύτισης, προκειμένου να οριοθετηθεί ένας νέος πολιτικός σχηματισμός.
Διεκδικούν, λοιπόν, όλα τα «τελευταίας κοπής» κόμματα ουσιαστικά την ψήφο διαμαρτυρίας και τιμωρίας των πάλαι ποτέ δύο μεγάλων κομμάτων και όχι μια ψήφο θετική, που να προτείνει ρεαλιστική διέξοδο από την πολύπλευρη κρίση.
Κάτι παρόμοιο, βέβαια, συμβαίνει και με τη ΔΗ.Μ.ΑΡ. που πλέει σε «πολιτικά ύδατα» αρκετά «θολά». Αν και λέει «όχι» στα μνημόνια διανθίζει τον πολιτικό της λόγο με ένα τρόπο, ώστε να γίνεται «πολιτικά εύπεπτος» από τους πρώην ψηφοφόρους τους ΠΑΣΟΚ.
Αγωνίζονται την ίδια στιγμή όλοι αυτοί οι νεοπαγείς σχηματισμοί να σχηματίσουν τη μαγική δεκάδα βουλευτών στη σημερινή Βουλή, ώστε να λάβουν τα προνόμια της κρατικής χρηματοδότησης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Όλα τούτα απέχουν «παρασάγγας» από την κοινωνία… Απέχουν από την ουσία της πολιτικής, απέχουν από ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το μέλλον… Οι πολίτες πια δεν θα πρέπει να απέχουν ή να ψηφίσουν το «μη χείρον…»! Η ψήφος τους θα κρίνει πολλά… Δεν πρέπει απλά να είναι μια ψήφος διαμαρτυρίας αλλά μια θετική ψήφος για το αύριο αυτού του τόπου.
Το «πολιτικό κόσκινο» των ψηφοφόρων πρέπει να βασίζεται στις αρχές και τις αξίες για μια βιωτή ζωή. Να στηρίζεται σε ό,τι μπορεί με ρεαλισμό να τους δώσει ελπίδα και όραμα για μια άλλη Ελλάδα! Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται»!
Κόμματα και πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής είναι απαραίτητο να αξιολογηθούν και να κριθούν αυστηρά αλλά δίκαια. Ας μην ξεχνάμε ότι: «Η κριτική οφείλει να είναι η φωνή της κοινής γνώμης, όχι της σημερινής, αλλά της αυριανής». Δημοσθένης Κούρτοβικ.
ΥΓ. Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από κόμματα αρχών και αξιών και όχι από κόμματα διαμαρτυρίας….
Με τη Ν.Δ., η οποία αλλάζει (και ξαναλλάζει) θέσεις, έχοντας μπερδέψει στελέχη, οπαδούς, και λοιπούς πολίτες, ο γράφων θα ασχοληθεί σε ένα από τα επόμενα σημειώματά του. Ksipnistere
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
KΛΕΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ 13.30 Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ…
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
