ΝΕΑ VIDEO NEA PHOTO NEA

 | 

Ο Γρηγόρης, ο Βαγουρής και ο Θεόφιλος

Του Σάββα ΚαλεντερίδηΟ Μάρτιος είναισημαντικός μήνας για ολόκληρο τον Ελληνισμό, αφού εκτός από την έναρξη τουαγώνα για την Εθνική μας Παλιγγενεσία, το μήνα αυτό έχασαν τη ζωή τους,αγωνιζόμενοι για τα εθνικά ιδανικά και για την πατρίδα τρεις σημαντικοί ήρωεςτου Κυπριακού Αγώνα.

Ο πρώτος ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου, πρωτοπαλίκαρο καιυπαρχηγός του στρατηγού Γρίβα και της ΕΟΚΑ, ο οποίος ήταν ίσως ο πιο τυχερόςαπό τους τρεις, αφού πρόλαβε και αγωνίστηκε επί τρία ολόκληρα χρόνια για τηνελευθερία, πριν πέσει νεκρός από τα πυρά των Άγγλων. Ήταν 3 Μαρτίου 1957, ότανοι Άγγλοι αποικιοκράτες, αφού ανακάλυψαν το κρησφύγετο του ‘Ζήδρου’, όπως ήτανένα από τα ψευδώνυμα του Γρηγόρη Αυξεντίου, κοντά στη Μονή Μαχαιρά, το περικύκλωσανμε ειδικές δυνάμεις, τεθωρακισμένα οχήματα και ελικόπτερα, καλώντας τον Κύπριοαγωνιστή να παραδοθεί. Ο Γρηγόρης, αφού άφησε τους συντρόφους του να διαφύγουνμε ασφάλεια, αρνήθηκε να παραδοθεί και να πέσει ο ίδιος στα χέρια των αποικιοκρατών.Έμεινε εκεί, στη σπηλιά, και πολέμησε μέχρι τέλους σκοτώνοντας αρκετούς Άγγλουςκαι στο τέλος άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο κρησφύγετό τους, πουπυρπολήθηκε από τους διώκτες του. Η σωρός του δεν παραδόθηκε ποτέ στουςσυγγενείς του, υπό το φόβο διαδηλώσεων κατά τη διάρκεια της κηδείας του, ηοποία έγινε στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας, στα λεγόμενα «ΦυλακισμέναΜνήματα», εκεί όπου η θηριωδία των Άγγλων δεν μπορεί να βρει ανταγωνιστή.Ο Γιάννης Ρίτσος, εκείνες τις μέρες,συγκλονισμένος από τον ηρωικό θάνατο του Αυξεντίου, που προτίμησε να καείζωντανός παρά να παραδοθεί στον εχθρό, έγραψε τον «Αποχαιρετισμό», στον Γρηγόρη, όπου λέει μεταξύ άλλων: Λέω τοναριθμό των χρόνων μου και κλαίω ξέροντας πως θα τον προσθέσετε στη δόξα τουέθνους μας (ας μου συχωρεθεί κι αυτή η τελευταία μου αδυναμία).Ακούωαυτόν τον αριθμό στα χείλη σας και θάθελα να τον φιλήσω πάνω στα χείλη σας.Ήμουνίσως μικρός για τη δόξα – ίσως μικρός για μια τέτοια ευτυχία.Μια πράξησωστή είναι το πήδημα του ανθρώπου έξω απ’ τη μοναξιά.Είναι το σφίξιμοχιλιάδων χεριών κι ο όρκος όλων.Είμαιέτοιμος.Δεδέχομαι, όχι, τη θυσία για το θάνατο. Τη δέχομαι μονάχα για τη ζωή – για μιαζωή που  πια δεν θ’ απαιτεί καμιά θυσία.Είμαι έτοιμος.Ποτέ δενθα μπορούσα να πιστέψω πως η στενότητα μιας σπηλιάς μπορούσε να έχει τόσηευρυχωρία, μπορούσε να χωρέσει την πατρίδα με τις ελιές της, τ’ ακρογιάλια της,τα βάσανά της, με τα καΐκια της, μ’ ολάνοιχτα πανιά στον αντρίκιον αγέρα της,τον κόσμο με τα φλάμπουρά του, τα όνειρά του, τις καμπάνες του και τα μικράαγριόχορτα. Ανασαίνω, μέσα σ’ αυτό το πέτρινο τούνελ που η έξοδός του είναι τοίδιο το στόμιο του ήλιου. Το ξέρω:από δω, κατ’ ευθείαν, θα περάσω νεκρός μες στον κόσμο. Μην κλαίτε. Και ξέρωτώρα, όσο ποτέ, πως είναι δυνατή η Ελευθερία. Γεια σας.Τούτη τηνώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια – μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στησημαία μας, μιας και το ξέρω: στην απόλυτη στιγμή μου μες απ’ το στόμιο τουθανάτου, οι συναγωνιστές μου θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη τη σημαίατου ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειροκαι το θάνατο, σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων, φλεγόμενηη σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την άγια Μετάληψη του Κόσμου.Μπορώ ναεπαναλάβω:«Λάβετε,φάγετε, τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του ΓρηγορίουΑυξεντίου, ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ΄ το χωριό Λύση, οδηγού ταξί τοεπάγγελμα, πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή τουΑγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα φτιάχνουν τη λέξη ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και που σήμερα, 2του Μάρτη 1957, κάηκε ζωντανός στη σπηλιά της Μονής Μαχαιρά και σήμερα, μέραΣάββατο –μην το ξεχάσετε σύντροφοι- στις 2 η ώρα μετά τα μεσάνυχτα και 3 πρώταλεπτά, γεννήθηκε ο μικρός Γρηγόρης ανάμεσα στα ματωμένα γόνατα της πλάσης.Ο δεύτερος της ιερής αυτής παρέας ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Βαγουρής, όπως τον έλεγαν οι δικοί του,που δεν πρόλαβαν να τον χαρούν, όπως δεν πρόλαβε να τον χαρούν οι συμμαθητέςτου κι ο Ελληνισμός, όπως δεν πρόλαβε να χαρεί κι ο ίδιος τη ζωή, αφού τηναποχαιρέτισε σε ηλικία μόλις 18 ετών, κρεμασμένος στο σχοινί της αγχόνης τωνεχθρών σφετεριστών της πατρίδας του. Το μόνο που πρόλαβε να κάνει ο Βαγουρής, ήταν νααγαπήσει παράφορα και με ακατανίκητο πάθος την Ελλάδα, για την οποία πέθανευπερήφανα και με χαρά, αφήνοντας μια μέρα πριν τον απαγχονισμό του, στις 14Μαρτίου 1957, το τελευταίο γράμμα:  Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό ναναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Αςχάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταίαμου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα ναπεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα.Μη ρωτάτε γιατί.   Θάφτηκε κι αυτός στα“Φυλακισμένα Μνήματα” για να μην γίνουν διαδηλώσεις στην κηδεία του καιφουντώσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, για να ακολουθήσει χρόνια μετά έναςάλλος ήρωας, αγωνιστής της Ελευθερίας κι αυτός, που έπεφτε νεκρός από αδελφικόχέρι που όπλισε ο βάρβαρος Τούρκος κατακτητής αυτή τη φορά. Ήταν βράδυ Κυριακής, στις20 Μαρτίου 1994, όταν έπεφτε νεκρός ο ΘεόφιλοςΓεωργιάδης μπροστά στο σπίτι του, στη Λευκωσία, από όπλο που κρατούσανσυμπατριώτες μας, όπλο που όπλισε το τουρκικό κράτος, για να εκδικηθεί τουςπολύχρονους αγώνες του Θεόφιλου για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδωνκαι την συναρτώμενη με τον αγώνα αυτόν ελευθερία της μαρτυρικής Κύπρου.Τις μέρες αυτές πουπεριμένουμε να γιορτάσουμε την επέτειο της εθνικής μας παλιγγενεσίας εδώ στηνΕλλάδα, ας αφιερώσουμε λίγες στιγμές και στη μνήμη των Κυπρίων αγωνιστών πουπέθαναν για την Ελλάδα. Είναι εθνικό χρέος η μνήμη, όπως εθνικό χρέος μας είναινα μην ξεχνούμε ποτέ ότι η Κύπρος δεν είναι καθόλου μακριά.Δημοσιεύθηκε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ της Παρασκευής InfoGnomon