2012-08-30 08:16:12
By Jim Paulsen
Η νομισματική πολιτική υφίσταται ραγδαίες μεταβολές και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Στις ΗΠΑ, για πρώτη ίσως φορά στην ανάκαμψη από την διεθνή κρίση, η Federal Reserveεμφανίζεται όλο και πιο απρόθυμη για πρόσθετα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης.
Στην ευρωζώνη, από την άλλη πλευρά, μετά από δύο χρόνια επιβολής δημοσιονομικής λιτότητας και πολύ συγκρατημένης νομισματικής χαλάρωσης, η προοπτικής ευρείας πιστωτικής υποστήριξης μοιάζει να κερδίζει ταχέως έδαφος.
Κατά την γνώμη μας, αυτό που προκαλεί την αλλαγή συμπεριφοράς στις δύο πλευρές του ωκεανού, είναι η πρόσφατη αναγνώριση δύο μεγάλων δεδομένων: Τα πυρομαχικά της Fedτελείωσαν, ενώ η Γερμανία και η Γαλλία πλησιάζουν την ύφεση.
Είναι περίεργο αλλά, ενώ αυτά τα δεδομένα ακούγονται τρομαχτικά, ίσως είναι εντέλει εκείνα που θα υποχρεώσουν τις κεντρικές τράπεζες στις δύο ηπείρους να κινηθούν προς πιο κατάλληλες και ευεργετικές κινήσεις.
Η κρίση στην ευρωζώνη αφορά την ασυμβατότητα της νομισματικής ενοποίησης χωρίς δημοσιονομική ενοποίηση. Πώς να επιλεγεί η σωστή νομισματική πολιτική, όταν τα κράτη μέλη αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικές οικονομικές συνθήκες; Από τότε που ξέσπασε η κρίση, η απάντηση είναι να ευθυγραμμίζεται μόνιμα η πολιτική της ΕΚΤ με τις ανάγκες του «ηγέτη» της ζώνης, που είναι κατά κύριο λόγο η Γερμανία.
Ως εκ τούτου, μέχρι το περασμένο φθινόπωρο, παρά τις όλο και χειρότερες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε πολλές από τις οικονομίες της περιφέρειας, αφού η γερμανική οικονομική ανάπτυξη επιταχυνόταν, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ παρέμενε περιοριστική. Ακόμη χειρότερα, υιοθετήθηκε επιθετικό πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας. Μια τέτοια προσέγγιση δεν είχε αποδώσει για τον Αμερικανό πρόεδρο Herbert Hoover το 1929 και δεν αποδίδει ούτε για την Ευρώπη σήμερα.
Όμως από το Φθινόπωρο οι συνθήκες στην Γερμανία έχουν επίσης επιδεινωθεί, ξεκινώντας μια διαδικασία οικονομικής ευθυγράμμισης στην ευρωζώνη. Καθώς η στάση των Γερμανών απέναντι στην ίδια την οικονομική τους κατάσταση επιδεινώθηκε, η νομισματική πολιτική άλλαξε ξαφνικά,με τον νέο διοικητή της ΕΚΤ Mario Draghi να μειώνει τα επιτόκια και να αρχίζει την διεύρυνση του ισολογισμού της ΕΚΤ. Σήμερα, για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η κρίση, η ευρωζώνη έχει και νομισματική και οικονομική ένωση.
Η Ελλάδα και η Γερμανία βρίσκονται επιτέλους στην ίδια οικονομική σελίδα, με τους ίδιους οικονομικούς στόχους: Την προώθηση της ανάπτυξης. Η ομοιογένεια των οικονομικών συνθηκών σε όλη την ευρωζώνη, δημιουργεί ολο και περισσότερο μια ομοιογενή υποστήριξη της βοήθειας από την ΕΚΤ (κι έχει περιορίσει τις πολύ επιθετικές εντολές για λιτότητα), γεγονός που δίνει στην περιφέρεια την καλύτερη ευκαιρία της, μέχρι στιγμής, να βελτιώσει τις οικονομικές προοπτικές.
Σε αντίθεση με την ΕΚΤ, η Fed βρίσκεται σε σταθερή «χαλαρωτική» διάθεση από την ύφεση του 2008 και μετά. Πρόσφατα μόνο, εμφανίστηκε η κεντρική τράπεζα κάπως απρόθυμη να προχωρήσει σε τρίτο κύκλο ποσοτικής χαλάρωσης. Γιατί; Μήπως γιατί αντιλαμβάνεται ξαφνικά ότι της τελείωσαν τα πυρομαχικά; Με 1,5 τρισ. δολ. σε υπερβάλλοντα τραπεζικά αποθεματικά στις ΗΠΑ, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι πάσχει από έλλειψη ρευστότητα; Και, με αρνητικά ρεκόρ στα στεγαστικά yields, ποιος μπορεί να πει ότι λειτουργούν ανασταλτικά τα επιθετικά επιτόκια;
Η Fed ίσως τελικά αποφασίσει να κάνει το QE3. Θα είναι όμως ευνοϊκό; Ήταν αρκετά επιτυχή τα προγράμματα QE2 και Operation Twist; Αν και μπορεί να βοήθησαν, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη δυστοκία στην ταχύτητα της οικονομικής ανάπτυξης και την δημιουργία θέσεων εργασίας. Επαναλαμβάνοντας τον ένα κύκλο QE πίσω από τον άλλο, όταν η ρευστοτητα είναι πλεονασματική και τα επιτόκια σε αρνητικά χαμηλά, η νομισματική πολιτική των ΗΠΑ θα μπορούσε να περιγραφεί με τον γνωστό ορισμό της παράνοιας: Το να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η Fedμάλλον το αντιλαμβάνεται, για αυτό καθυστερεί την λήψη απόφασης για νέο κύκλο.Ισως η απροθυμία και η αδράνειά της να αποδειχθούν το καλύτερο αποτέλεσμα για την νομισματική πολιτική των ΗΠΑ. Το καλύτερο αποτέλεσμα θα ήταν να ανακάμψει η αμερικανική οικονομία από την υποτονική πορεία της και να ενισχυθεί το χρηματιστήριο σε νέα υψηλά, ενώ η Fed παραμένει αδρανής. Μια αβοήθητη ανάκαμψη της οικονομίας και του χρηματιστηρίου θα τονώσει την εμπιστοσύνη, δημιουργώντας μια αίσθηση πιο σταθερής και λιγότερο «εθισμένης» στην νομισματική πολιτική, οικονομίας.
Κατά τα δύο τελευταία χρόνια, οι νομισματικές πολιτικές στις δύο όχθες του Ατλαντικού δεν ευθυγραμμίστηκαν. Η ΕΚΤ είναι υπερβολικά περιοριστική και σκοτώνει την οικονομική ανάπτυξη και η Fed είναι υπερβολικά χαλαρή και σκοτώνει την εμπιστοσύνη.
Ευτυχώς, συνέβησαν κάποια πράγματα που μπορεί να φέρουν καλά αποτελέσματα. Η Γερμανία οδεύει προς την ύφεση και η Federal Reserveξεμένει από πυρομαχικά. Και αυτές είναι ευνοϊκές εξελίξεις.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
*Ο αρθρογράφος είναι chief investment strategist της Wells Capital Management
liberals10
Η νομισματική πολιτική υφίσταται ραγδαίες μεταβολές και στις δύο όχθες του Ατλαντικού. Στις ΗΠΑ, για πρώτη ίσως φορά στην ανάκαμψη από την διεθνή κρίση, η Federal Reserveεμφανίζεται όλο και πιο απρόθυμη για πρόσθετα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης.
Στην ευρωζώνη, από την άλλη πλευρά, μετά από δύο χρόνια επιβολής δημοσιονομικής λιτότητας και πολύ συγκρατημένης νομισματικής χαλάρωσης, η προοπτικής ευρείας πιστωτικής υποστήριξης μοιάζει να κερδίζει ταχέως έδαφος.
Κατά την γνώμη μας, αυτό που προκαλεί την αλλαγή συμπεριφοράς στις δύο πλευρές του ωκεανού, είναι η πρόσφατη αναγνώριση δύο μεγάλων δεδομένων: Τα πυρομαχικά της Fedτελείωσαν, ενώ η Γερμανία και η Γαλλία πλησιάζουν την ύφεση.
Είναι περίεργο αλλά, ενώ αυτά τα δεδομένα ακούγονται τρομαχτικά, ίσως είναι εντέλει εκείνα που θα υποχρεώσουν τις κεντρικές τράπεζες στις δύο ηπείρους να κινηθούν προς πιο κατάλληλες και ευεργετικές κινήσεις.
Η κρίση στην ευρωζώνη αφορά την ασυμβατότητα της νομισματικής ενοποίησης χωρίς δημοσιονομική ενοποίηση. Πώς να επιλεγεί η σωστή νομισματική πολιτική, όταν τα κράτη μέλη αντιμετωπίζουν πολύ διαφορετικές οικονομικές συνθήκες; Από τότε που ξέσπασε η κρίση, η απάντηση είναι να ευθυγραμμίζεται μόνιμα η πολιτική της ΕΚΤ με τις ανάγκες του «ηγέτη» της ζώνης, που είναι κατά κύριο λόγο η Γερμανία.
Ως εκ τούτου, μέχρι το περασμένο φθινόπωρο, παρά τις όλο και χειρότερες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε πολλές από τις οικονομίες της περιφέρειας, αφού η γερμανική οικονομική ανάπτυξη επιταχυνόταν, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ παρέμενε περιοριστική. Ακόμη χειρότερα, υιοθετήθηκε επιθετικό πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας. Μια τέτοια προσέγγιση δεν είχε αποδώσει για τον Αμερικανό πρόεδρο Herbert Hoover το 1929 και δεν αποδίδει ούτε για την Ευρώπη σήμερα.
Όμως από το Φθινόπωρο οι συνθήκες στην Γερμανία έχουν επίσης επιδεινωθεί, ξεκινώντας μια διαδικασία οικονομικής ευθυγράμμισης στην ευρωζώνη. Καθώς η στάση των Γερμανών απέναντι στην ίδια την οικονομική τους κατάσταση επιδεινώθηκε, η νομισματική πολιτική άλλαξε ξαφνικά,με τον νέο διοικητή της ΕΚΤ Mario Draghi να μειώνει τα επιτόκια και να αρχίζει την διεύρυνση του ισολογισμού της ΕΚΤ. Σήμερα, για πρώτη φορά από τότε που ξέσπασε η κρίση, η ευρωζώνη έχει και νομισματική και οικονομική ένωση.
Η Ελλάδα και η Γερμανία βρίσκονται επιτέλους στην ίδια οικονομική σελίδα, με τους ίδιους οικονομικούς στόχους: Την προώθηση της ανάπτυξης. Η ομοιογένεια των οικονομικών συνθηκών σε όλη την ευρωζώνη, δημιουργεί ολο και περισσότερο μια ομοιογενή υποστήριξη της βοήθειας από την ΕΚΤ (κι έχει περιορίσει τις πολύ επιθετικές εντολές για λιτότητα), γεγονός που δίνει στην περιφέρεια την καλύτερη ευκαιρία της, μέχρι στιγμής, να βελτιώσει τις οικονομικές προοπτικές.
Σε αντίθεση με την ΕΚΤ, η Fed βρίσκεται σε σταθερή «χαλαρωτική» διάθεση από την ύφεση του 2008 και μετά. Πρόσφατα μόνο, εμφανίστηκε η κεντρική τράπεζα κάπως απρόθυμη να προχωρήσει σε τρίτο κύκλο ποσοτικής χαλάρωσης. Γιατί; Μήπως γιατί αντιλαμβάνεται ξαφνικά ότι της τελείωσαν τα πυρομαχικά; Με 1,5 τρισ. δολ. σε υπερβάλλοντα τραπεζικά αποθεματικά στις ΗΠΑ, ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι πάσχει από έλλειψη ρευστότητα; Και, με αρνητικά ρεκόρ στα στεγαστικά yields, ποιος μπορεί να πει ότι λειτουργούν ανασταλτικά τα επιθετικά επιτόκια;
Η Fed ίσως τελικά αποφασίσει να κάνει το QE3. Θα είναι όμως ευνοϊκό; Ήταν αρκετά επιτυχή τα προγράμματα QE2 και Operation Twist; Αν και μπορεί να βοήθησαν, εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη δυστοκία στην ταχύτητα της οικονομικής ανάπτυξης και την δημιουργία θέσεων εργασίας. Επαναλαμβάνοντας τον ένα κύκλο QE πίσω από τον άλλο, όταν η ρευστοτητα είναι πλεονασματική και τα επιτόκια σε αρνητικά χαμηλά, η νομισματική πολιτική των ΗΠΑ θα μπορούσε να περιγραφεί με τον γνωστό ορισμό της παράνοιας: Το να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η Fedμάλλον το αντιλαμβάνεται, για αυτό καθυστερεί την λήψη απόφασης για νέο κύκλο.Ισως η απροθυμία και η αδράνειά της να αποδειχθούν το καλύτερο αποτέλεσμα για την νομισματική πολιτική των ΗΠΑ. Το καλύτερο αποτέλεσμα θα ήταν να ανακάμψει η αμερικανική οικονομία από την υποτονική πορεία της και να ενισχυθεί το χρηματιστήριο σε νέα υψηλά, ενώ η Fed παραμένει αδρανής. Μια αβοήθητη ανάκαμψη της οικονομίας και του χρηματιστηρίου θα τονώσει την εμπιστοσύνη, δημιουργώντας μια αίσθηση πιο σταθερής και λιγότερο «εθισμένης» στην νομισματική πολιτική, οικονομίας.
Κατά τα δύο τελευταία χρόνια, οι νομισματικές πολιτικές στις δύο όχθες του Ατλαντικού δεν ευθυγραμμίστηκαν. Η ΕΚΤ είναι υπερβολικά περιοριστική και σκοτώνει την οικονομική ανάπτυξη και η Fed είναι υπερβολικά χαλαρή και σκοτώνει την εμπιστοσύνη.
Ευτυχώς, συνέβησαν κάποια πράγματα που μπορεί να φέρουν καλά αποτελέσματα. Η Γερμανία οδεύει προς την ύφεση και η Federal Reserveξεμένει από πυρομαχικά. Και αυτές είναι ευνοϊκές εξελίξεις.
ΠΗΓΗ: FT.com
Copyright The Financial Times Ltd. All rights reserved.
*Ο αρθρογράφος είναι chief investment strategist της Wells Capital Management
liberals10
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στάση εργασίας στο μετρό το Σάββατο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τα Λαμόγια του ευρώ εκλιπαρούν την Μερκελ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
