2012-08-30 11:18:05
Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης
...Τείνω...να θεωρώπως σπάνια οι κυβερνώντες βρίσκονται σ’ ένα υψηλότερο από το μέσο επίπεδο, τόσο από ηθική όσο και από διανοητική άποψη, και μάλιστα συχνά κάτω απ’ αυτό.
Θεωρώ ακόμα πως είναι εύλογο να υιοθετούμε στην πολιτική την αρχή της προετοιμασίας για το χειρότερο, όσο γίνεται πιο καλά, ενώ παράλληλα βέβαια θα πρέπει να προσπαθούμε να πετύχουμε το καλύτερο. Μου φαίνεται καθαρή αφροσύνη να βασίζουμε όλες μας τις πολιτικές προσπάθειες πάνω στην αμυδρή ελπίδα ότι θα πετύχουμε να έχουμε εξαιρετικούς ή απλά ικανούς κυβερνήτες Karl Popper : Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί της, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 1982
Δυστυχισμένε μου Λαέ, καλέ κι’ ηγαπημένε, / πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε!
Δ. Σολωμός
Απ’ τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ, τον Μάιο του 2010 μας έβαλε στο Μνημόνιο, κάθε 3μηνο ή 6μηνο, ανάλογα με την περίσταση και το θέμα, ακούμε ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, γιατί το «φάρμακο» δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, και τη κάθε φορά, γιατί για τη «σωτηρία» μας, είναι αναγκαία η συνέχιση η αναποτελεσματική αυτή πολιτική, και μάλιστα αυξάνοντας τη δόση του, κατά την ομολογία τους, «μη αποτελεσματικού» -κατά την πιο ήπια εκδοχή- ή του «θανατηφόρου» -κατά την πιο σωστή εκδοχή- «φαρμάκου».
Και βεβαίως, δίνοντας τη νέα «σωτήρια» «δόση», εγώ τουλάχιστο εκτιμώ, πλην κάποιων ίσως εξαιρέσεων, ότι κανείς από όσους μας χορηγούν το «φάρμακο», δεν είναι τόσο ανόητος, τόσο βλάξ, ώστε να έχει την παραμικρή ελπίδα, ότι ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΟΣΗ, δεν θα βρεθούμε, δεν θα βρεθεί ο «ασθενής», σε ακόμα χειρότερη θέση, παρόλο που η θλιβερή εικόνα που αντίκριζα, όταν ψηφίζονταν διαδοχικά κατά περιόδους, τα μέτρα αυτά, των βουλευτών της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να χειροκροτούν θα έλεγα και μετά πάθους –τουλάχιστον εγώ αυτή την εικόνα εισέπραττα- τη νομοθέτηση των κάθε φορά πιο επώδυνων, πιο άδικων ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΟ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, ΠΟΥ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΜΑΣ ΕΦΕΡΝΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ, με έκανε να αναρωτιέμαι, αν τουλάχιστον για λόγους επικοινωνιακούς αντιλαμβάνονταν ότι θα έπρεπε να εγκατέλειπαν την αίθουσα του Κοινοβουλίου προσποιούμενοι έστω κατηφείς και προβληματισμένοι, και όχι περίπου ευτυχισμένοι, προφανώς διότι έσωζαν την Ελλάδα –ακόμα μια φορά!
Όπως και να έχει το πράγμα, τα δύο τελευταία χρόνια που πέρασαν, ο γράφων σχολίασε όσα θεώρησε άξια σχολιασμού, και δεν θα επανέλθω εδώ.
Εκείνο που θα σχολιάσω τούτη τη στιγμή, επιγραμματικά, είναι η συμπόρευση στη παραπάνω λογική, της «λαϊκής βάσης».
Μέχρι και τις εκλογές του Μαίου – Ιουνίου του 2012, είχαμε τη δικαιολογία ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (και στη τελευταία περίοδο, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο) διέπραττε ένα συνταγματικό και δημοκρατικό ατόπημα, στα όρια της πολιτικής εκτροπής.
Ο λαός δεν ερωτάτο!
Μάλιστα λίγο πριν τις εκλογές του Μαίου – Ιουνίου, ο λαός πήρε και μια γεύση των «προεορτίων» της αναμενόμενης να νικήσει στις εκλογές, Νέας Δημοκρατίας.
Το κόμμα τούτο, η Νέα Δημοκρατία, μετά μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα, μεταλλάχτηκε από μνημονιακό σε αντιμνημονιακό κόμμα. Κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, θυμάμαι τις «κόκκινες γραμμές» που χάρασσε εν όψει της ψήφισης του Μνημονίου Νο 2, όπως τις μη περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, μη περαιτέρω μέτρων που ήταν βέβαιο ότι θα βύθιζαν τη χώρα ακόμα πιο βαθιά την ύφεση, γραμμές τις οποίες αναιρούσε λίγες ώρες μετά.
Προσωπικά, δεν έχει καμία αξία το τι πίστευα τότε, παραμονές πλέον εκλογών, ακούγοντας όλα αυτά τα ευτράπελα.
Ευτράπελα, διότι μου ήταν εντελώς αδύνατο να πεισθώ ότι ένα κόμμα που ως αξιωματική αντιπολίτευση πραγματοποιεί μια τόσο μεγαλειώδη κωλοτούμπα, θα μεταβάλλονταν με κάποιο μαγικό τρόπο ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ένα κόμμα διεκδικητικό και μαχητικό, με δεμένο, ότι ένα κόμμα ως κυβέρνηση, περισσότερο ή λιγότερο χάνει βαθμούς διεκδικητικότητας και αγωνιστικότητας που είχε ως αντιπολίτευση, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΡΟΣΤΡΟΦΟ!
Παρ’ όλα αυτά, ο κυρίαρχος λαός, έχοντας υπόψη του αυτές τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, τον Ιούνιο, έδωσε ένα θηριώδες για τα δεδομένα της εποχής ποσοστό 30% στη Νέα Δημοκρατία, παρά το γεγονός ότι προς στιγμή, τον Μάιο, περιόρισε την εκλογική του δύναμη σ’ ένα ποσοστό, που κι αυτό το είχα κρίνει πολύ γενναιόδωρο. Βέβαια για να κατακτήσει αυτό το 30% όλοι μας, όσοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ, γίναμε μάρτυρες του τι είχε προηγηθεί από άποψη ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΥΡΙΩΣ πιέσεων και απειλών, αν η κυβέρνηση δεν διατηρούνταν στο μνημονιακό μπλοκ.
Το εκλογικό σώμα, πίστεψε, λαθεμένα κατ’ εμέ, αλλ’ η απόφασή του είναι σεβαστή, ότι η Νέα Δημοκρατία θα του παρήχε αυτό που έλειπε από τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ : μια κυβέρνηση μαχητική και διεκδικητική, χωρίς εν τούτοις να είναι και «επικίνδυνη» (στο «για ποιόν;», αυτό αιωρείτο ως ένας νεφελώδες και χωρίς ουσιαστική θεμελίωση ερώτημα). Πίστευε, επίσης λανθασμένα για εμένα, ότι το ζήτημα ήταν να εγκαταλείψεις απλά το ένα μνημονιακό καράβι και να μετεπιβιβαστείς στο άλλο, και όχι ότι έπρεπε ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να εγκαταλείψεις τα επικίνδυνα νερά που δημιουργούνται όχι απ’ τα καράβια, μα απ’ το ίδιο το «μνημονιακό τυφώνα», που δημιουργεί στροβίλους στην καταστροφική μανία των οποίων κανένα πλοίο, όσο μεγάλο κι αν είναι δεν μπορεί να γλυτώσει.
Αυτό το 30%, που έδωσε ψήφο στη Νέα Δημοκρατία, κι αυτό το 43% που έδωσε ψήφο στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δεν έχω καμιά αμφιβολία για το τι σκέφτεται σήμερα για τις επιλογές που έκανε μόλις 60-70 μέρες νωρίτερα. Όπως κι αν έχει το πράγμα, ΣΥΝΤΟΜΑ, εκτιμώ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ, αυτό το 43%, θα κληθεί εκ νέου να αποφασίσει με τη ψήφο του ποιοι και πώς πρέπει να διαχειριστούν τη Κρίση. Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος που θίγω το θέμα αυτό.
Ο λαός αυτός, έχει απογοητευτεί τόσες φορές με τις δικές του επιλογές, ώστε το τρις εξαμαρτείν εδώ δεν ισχύει : ισχύει το 100άκις εξαμαρτείν, με σκέψεις και απορίες συνεγείρει αυτή η πραγματικότητα.
Εκτιμώ, ότι στις επόμενες εκλογές, εκτός κι αν η κυβέρνηση σαν από θαύμα, ξαναθέσει ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΡΑΠΙΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΙΣ «ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ» που οι ίδιες οι συνεργαζόμενες στο κυβερνητικό σχήμα συνιστώσες είχαν θέσει όχι μόνο προεκλογικά μα και στο «μνημόνιο» συνεργασίας τους, δηλαδή, με λίγα λόγια ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΟΣΟΥΣ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, εκτιμώ λοιπόν, ότι τα κόμματα που συναπαρτίζουν τούτη τη κυβέρνηση, ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ, είναι ζήτημα αν θα συγκεντρώνουν ένα 30% -κι αυτό θηριώδες!
Δυστυχώς στις εκλογές που πέρασαν, χάθηκε η ευκαιρία να αποστρατευτεί οριστικά ο παλαιοδικομματισμός, με τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που τον συγκροτούσαν. Είναι αλήθεια ότι το ένα «κεφάλι» του δικομματισμού τραυματίστηκε θανάσιμα. Όμως, ούτε ως προς το ΠΑΣΟΚ, ούτε ως προς τη Νέα Δημοκρατία δεν τέλειωσαν τα πράγματα. Πολλά εξαρτώνται πλέον όχι από τα δύο αυτά κόμματα, αλλά από τα υπόλοιπα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, ελπίζουν όχι τόσο με βάση τη δική τους δράση, αλλά με βάση τη δράση του αντιμνημονιακού μπλοκ, στα λάθη του οποίου και «ποντάρουν» ώστε να βγουν όσο το δυνατό λιγότερο τραυματισμένες απ’ αυτή τη κρίση, κι αν αυτό το κατορθώσουν, τότε το μέλλον σίγουρα τους ανήκει. Αντιστρόφως, αν ούτε σ’ αυτή τη κρίση, το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν κατορθώσει να πείσει και να χειριστεί αποτελεσματικά τις εξελίξεις ώστε να ανέλθει στην εξουσία, τότε δεν θα το κατορθώσει ποτέ.
Tromaktiko
...Τείνω...να θεωρώπως σπάνια οι κυβερνώντες βρίσκονται σ’ ένα υψηλότερο από το μέσο επίπεδο, τόσο από ηθική όσο και από διανοητική άποψη, και μάλιστα συχνά κάτω απ’ αυτό.
Θεωρώ ακόμα πως είναι εύλογο να υιοθετούμε στην πολιτική την αρχή της προετοιμασίας για το χειρότερο, όσο γίνεται πιο καλά, ενώ παράλληλα βέβαια θα πρέπει να προσπαθούμε να πετύχουμε το καλύτερο. Μου φαίνεται καθαρή αφροσύνη να βασίζουμε όλες μας τις πολιτικές προσπάθειες πάνω στην αμυδρή ελπίδα ότι θα πετύχουμε να έχουμε εξαιρετικούς ή απλά ικανούς κυβερνήτες Karl Popper : Η Ανοιχτή Κοινωνία και οι Εχθροί της, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα, 1982
Δυστυχισμένε μου Λαέ, καλέ κι’ ηγαπημένε, / πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε!
Δ. Σολωμός
Απ’ τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ, τον Μάιο του 2010 μας έβαλε στο Μνημόνιο, κάθε 3μηνο ή 6μηνο, ανάλογα με την περίσταση και το θέμα, ακούμε ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΜΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, γιατί το «φάρμακο» δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα, και τη κάθε φορά, γιατί για τη «σωτηρία» μας, είναι αναγκαία η συνέχιση η αναποτελεσματική αυτή πολιτική, και μάλιστα αυξάνοντας τη δόση του, κατά την ομολογία τους, «μη αποτελεσματικού» -κατά την πιο ήπια εκδοχή- ή του «θανατηφόρου» -κατά την πιο σωστή εκδοχή- «φαρμάκου».
Και βεβαίως, δίνοντας τη νέα «σωτήρια» «δόση», εγώ τουλάχιστο εκτιμώ, πλην κάποιων ίσως εξαιρέσεων, ότι κανείς από όσους μας χορηγούν το «φάρμακο», δεν είναι τόσο ανόητος, τόσο βλάξ, ώστε να έχει την παραμικρή ελπίδα, ότι ΜΕΤΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΔΟΣΗ, δεν θα βρεθούμε, δεν θα βρεθεί ο «ασθενής», σε ακόμα χειρότερη θέση, παρόλο που η θλιβερή εικόνα που αντίκριζα, όταν ψηφίζονταν διαδοχικά κατά περιόδους, τα μέτρα αυτά, των βουλευτών της εκάστοτε κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να χειροκροτούν θα έλεγα και μετά πάθους –τουλάχιστον εγώ αυτή την εικόνα εισέπραττα- τη νομοθέτηση των κάθε φορά πιο επώδυνων, πιο άδικων ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΠΙΟ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ, ΠΟΥ ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΜΑΣ ΕΦΕΡΝΑΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ, με έκανε να αναρωτιέμαι, αν τουλάχιστον για λόγους επικοινωνιακούς αντιλαμβάνονταν ότι θα έπρεπε να εγκατέλειπαν την αίθουσα του Κοινοβουλίου προσποιούμενοι έστω κατηφείς και προβληματισμένοι, και όχι περίπου ευτυχισμένοι, προφανώς διότι έσωζαν την Ελλάδα –ακόμα μια φορά!
Όπως και να έχει το πράγμα, τα δύο τελευταία χρόνια που πέρασαν, ο γράφων σχολίασε όσα θεώρησε άξια σχολιασμού, και δεν θα επανέλθω εδώ.
Εκείνο που θα σχολιάσω τούτη τη στιγμή, επιγραμματικά, είναι η συμπόρευση στη παραπάνω λογική, της «λαϊκής βάσης».
Μέχρι και τις εκλογές του Μαίου – Ιουνίου του 2012, είχαμε τη δικαιολογία ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (και στη τελευταία περίοδο, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο) διέπραττε ένα συνταγματικό και δημοκρατικό ατόπημα, στα όρια της πολιτικής εκτροπής.
Ο λαός δεν ερωτάτο!
Μάλιστα λίγο πριν τις εκλογές του Μαίου – Ιουνίου, ο λαός πήρε και μια γεύση των «προεορτίων» της αναμενόμενης να νικήσει στις εκλογές, Νέας Δημοκρατίας.
Το κόμμα τούτο, η Νέα Δημοκρατία, μετά μια μεγαλειώδη κωλοτούμπα, μεταλλάχτηκε από μνημονιακό σε αντιμνημονιακό κόμμα. Κατά τη διάρκεια της συγκυβέρνησης υπό τον κ. Λουκά Παπαδήμο, θυμάμαι τις «κόκκινες γραμμές» που χάρασσε εν όψει της ψήφισης του Μνημονίου Νο 2, όπως τις μη περαιτέρω μειώσεις μισθών και συντάξεων, μη περαιτέρω μέτρων που ήταν βέβαιο ότι θα βύθιζαν τη χώρα ακόμα πιο βαθιά την ύφεση, γραμμές τις οποίες αναιρούσε λίγες ώρες μετά.
Προσωπικά, δεν έχει καμία αξία το τι πίστευα τότε, παραμονές πλέον εκλογών, ακούγοντας όλα αυτά τα ευτράπελα.
Ευτράπελα, διότι μου ήταν εντελώς αδύνατο να πεισθώ ότι ένα κόμμα που ως αξιωματική αντιπολίτευση πραγματοποιεί μια τόσο μεγαλειώδη κωλοτούμπα, θα μεταβάλλονταν με κάποιο μαγικό τρόπο ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ένα κόμμα διεκδικητικό και μαχητικό, με δεμένο, ότι ένα κόμμα ως κυβέρνηση, περισσότερο ή λιγότερο χάνει βαθμούς διεκδικητικότητας και αγωνιστικότητας που είχε ως αντιπολίτευση, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΤΡΟΣΤΡΟΦΟ!
Παρ’ όλα αυτά, ο κυρίαρχος λαός, έχοντας υπόψη του αυτές τις οβιδιακές μεταμορφώσεις, τον Ιούνιο, έδωσε ένα θηριώδες για τα δεδομένα της εποχής ποσοστό 30% στη Νέα Δημοκρατία, παρά το γεγονός ότι προς στιγμή, τον Μάιο, περιόρισε την εκλογική του δύναμη σ’ ένα ποσοστό, που κι αυτό το είχα κρίνει πολύ γενναιόδωρο. Βέβαια για να κατακτήσει αυτό το 30% όλοι μας, όσοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ, γίναμε μάρτυρες του τι είχε προηγηθεί από άποψη ΔΙΕΘΝΩΝ ΚΥΡΙΩΣ πιέσεων και απειλών, αν η κυβέρνηση δεν διατηρούνταν στο μνημονιακό μπλοκ.
Το εκλογικό σώμα, πίστεψε, λαθεμένα κατ’ εμέ, αλλ’ η απόφασή του είναι σεβαστή, ότι η Νέα Δημοκρατία θα του παρήχε αυτό που έλειπε από τη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ : μια κυβέρνηση μαχητική και διεκδικητική, χωρίς εν τούτοις να είναι και «επικίνδυνη» (στο «για ποιόν;», αυτό αιωρείτο ως ένας νεφελώδες και χωρίς ουσιαστική θεμελίωση ερώτημα). Πίστευε, επίσης λανθασμένα για εμένα, ότι το ζήτημα ήταν να εγκαταλείψεις απλά το ένα μνημονιακό καράβι και να μετεπιβιβαστείς στο άλλο, και όχι ότι έπρεπε ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να εγκαταλείψεις τα επικίνδυνα νερά που δημιουργούνται όχι απ’ τα καράβια, μα απ’ το ίδιο το «μνημονιακό τυφώνα», που δημιουργεί στροβίλους στην καταστροφική μανία των οποίων κανένα πλοίο, όσο μεγάλο κι αν είναι δεν μπορεί να γλυτώσει.
Αυτό το 30%, που έδωσε ψήφο στη Νέα Δημοκρατία, κι αυτό το 43% που έδωσε ψήφο στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, δεν έχω καμιά αμφιβολία για το τι σκέφτεται σήμερα για τις επιλογές που έκανε μόλις 60-70 μέρες νωρίτερα. Όπως κι αν έχει το πράγμα, ΣΥΝΤΟΜΑ, εκτιμώ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ, αυτό το 43%, θα κληθεί εκ νέου να αποφασίσει με τη ψήφο του ποιοι και πώς πρέπει να διαχειριστούν τη Κρίση. Αυτός μάλιστα είναι και ο λόγος που θίγω το θέμα αυτό.
Ο λαός αυτός, έχει απογοητευτεί τόσες φορές με τις δικές του επιλογές, ώστε το τρις εξαμαρτείν εδώ δεν ισχύει : ισχύει το 100άκις εξαμαρτείν, με σκέψεις και απορίες συνεγείρει αυτή η πραγματικότητα.
Εκτιμώ, ότι στις επόμενες εκλογές, εκτός κι αν η κυβέρνηση σαν από θαύμα, ξαναθέσει ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΥΠΕΡΑΠΙΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΙΣ «ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ» που οι ίδιες οι συνεργαζόμενες στο κυβερνητικό σχήμα συνιστώσες είχαν θέσει όχι μόνο προεκλογικά μα και στο «μνημόνιο» συνεργασίας τους, δηλαδή, με λίγα λόγια ΔΕΝ ΨΗΦΙΣΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΤΙΜΩΡΗΣΕΙ ΟΣΟΥΣ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ, εκτιμώ λοιπόν, ότι τα κόμματα που συναπαρτίζουν τούτη τη κυβέρνηση, ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΑ, είναι ζήτημα αν θα συγκεντρώνουν ένα 30% -κι αυτό θηριώδες!
Δυστυχώς στις εκλογές που πέρασαν, χάθηκε η ευκαιρία να αποστρατευτεί οριστικά ο παλαιοδικομματισμός, με τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας που τον συγκροτούσαν. Είναι αλήθεια ότι το ένα «κεφάλι» του δικομματισμού τραυματίστηκε θανάσιμα. Όμως, ούτε ως προς το ΠΑΣΟΚ, ούτε ως προς τη Νέα Δημοκρατία δεν τέλειωσαν τα πράγματα. Πολλά εξαρτώνται πλέον όχι από τα δύο αυτά κόμματα, αλλά από τα υπόλοιπα της αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, ελπίζουν όχι τόσο με βάση τη δική τους δράση, αλλά με βάση τη δράση του αντιμνημονιακού μπλοκ, στα λάθη του οποίου και «ποντάρουν» ώστε να βγουν όσο το δυνατό λιγότερο τραυματισμένες απ’ αυτή τη κρίση, κι αν αυτό το κατορθώσουν, τότε το μέλλον σίγουρα τους ανήκει. Αντιστρόφως, αν ούτε σ’ αυτή τη κρίση, το αντιμνημονιακό μέτωπο δεν κατορθώσει να πείσει και να χειριστεί αποτελεσματικά τις εξελίξεις ώστε να ανέλθει στην εξουσία, τότε δεν θα το κατορθώσει ποτέ.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Ένας … γάβρος ένωσε τους Αντώναρο-Παπανδρέου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Έκοψε τις φλέβες του "on κάμερα"
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
