2012-08-30 14:27:05
της Λυδίας Παπαευαγγέλου
Μπορεί το καλοκαίρι να θεωρείται περίοδος ξεγνοιασιάς και καλοπέρασης, ιδίως για τους μαθητές και τους φοιτητές, αλλά τι γίνεται με τους νέους που ετοιμάζουν βαλίτσες και μπαγκάζια για να φύγουν για σπουδές στο εξωτερικό; Αλήθεια, πώς πήραν αυτή την απόφαση;
Οι σπουδές στο εξωτερικό είναι σίγουρα ένα θέμα που, για πολλές οικογένειες με παιδιά 16 – 23 ετών, αποτελεί ένα από τα βασικότερα θέματα συζήτησης, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Πολύ συχνά, αν κάποιος βρεθεί, έστω και ως απλός θεατής, σε μια τέτοια κουβέντα, μεταξύ γονέων και παιδιών, θα δει στα πρόσωπά τους να διαγράφονται ανάμικτα συναισθήματα και θα ακούσει με μαθηματική ακρίβεια την φράση «Πρέπει να κοιτάξεις το μέλλον σου παιδί μου… Η Ελλάδα και το σπίτι σου θα είναι εδώ και θα σε περιμένουν…». Όλα τα δεδομένα ζυγίζονται με πολλή προσοχή και κάθε οικογένεια προσπαθεί, με σύνεση και λογική, να αποφασίσει τι είναι -τελικά- το καλύτερο για το μέλλον του παιδιού της.
Ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να εξετάσουμε τους παράγοντες και τα δεδομένα που λαμβάνει υπόψη της η σύγχρονη ελληνική οικογένεια, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρέπει να αποχωριστεί, για λίγα χρόνια έστω, το ή τα παιδιά της.
Σπουδές στο εξωτερικό: Συμφέρει;
Πρώτη προτεραιότητα τίθεται πάντα στο τι θέλει να σπουδάσει το παιδί. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, ο νέος να είναι ως ένα βαθμό κατασταλαγμένος, δηλαδή να γνωρίζει ποιο είναι το αντικείμενο που τον ενδιαφέρει και, φυσικά, ποιες είναι οι προοπτικές μιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Έτσι, ανάλογα με τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του, επιλέγεται το πεδίο στο οποίο θα προσανατολιστεί. Σύμμαχο σε αυτήν την επιλογή του, δεν έχει μόνο την οικογένειά του και το σχολείο του, αλλά και τα διάφορα γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού, που παρέχουν συμβουλές, αλλά και υποβάλλουν τον υποψήφιο σπουδαστή σε τεστ. Ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δώσει, θα φανεί τι είναι καλύτερο για αυτόν.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: «Μα δεν μπορεί να ακολουθήσει τον δρόμο αυτό στη χώρα του; Είναι ανάγκη να ξενιτευτεί;» Οι απόψεις φυσικά διίστανται, αφού για τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα αντικείμενα σπουδών υπάρχει το αντίστοιχο τμήμα και στα ημεδαπά πανεπιστημιακά ή τεχνολογικά ιδρύματα. Βέβαια, η «ποιότητα» τον σπουδών, η φοιτητοκεντρική προσέγγιση πολλών αλλοδαπών πανεπιστημίων, αλλά και η «ισχύς» του τίτλου σπουδών που θα αποκτήσει ο φοιτητής, τόσο για την εγχώρια όσο και για την αλλοδαπή αγορά εργασίας, είναι που ωθούν κάθε χρόνο όλο και περισσότερους νέους στο να επιλέξουν τις σπουδές στο εξωτερικό.
Μετά από αυτή την επιλογή, που μάλλον είναι η δυσκολότερη και σημαντικότερη, η οικογένεια καλείται να αντιμετωπίσει το δίλημμα του σε ποια χώρα είναι προτιμότερο να σπουδάσει ο νέος. Και σε αυτό, ίσως πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζει η γλωσσομάθεια του παιδιού. Όσο περισσότερες γλώσσες γνωρίζει, τόσο περισσότερες επιλογές έχει, με τους Έλληνες φοιτητές να επιλέγουν συνήθως μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας αλλά και Αμερικής, για όλων των ειδών τα γνωστικά αντικείμενα, αλλά και μεταξύ χωρών της τέως Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τσεχία και η Σλοβακία και άλλες, αφού πλέον διαθέτουν αγγλόφωνα πανεπιστήμια, που ειδικεύονται στις επιστήμες υγείας και, ιδίως, στην Ιατρική.
Αφού λυθούν τα ζητήματα του αντικειμένου και του τόπου, η οικογένεια πρέπει να σκεφτεί αν μπορεί και με ποιον τρόπο, να στηρίξει οικονομικά αυτή την επιλογή. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα των σπουδών στο εξωτερικό: το υψηλό σε σχέση με την Ελλάδα κόστος διαβίωσης, καθώς και τα δίδακτρα, τα οποία πολλές φορές μετατρέπονται σε δυσβάσταχτο φορτίο για τις οικογένειες των φοιτητών. Φυσικά, το κόστος διαβίωσης μπορεί να περιοριστεί σημαντικά, αν ο φοιτητής επιλέξει να μείνει σε κάποια φοιτητική εστία που θα του παράσχει επιπλωμένο δωμάτιο και κοινόχρηστους χώρους που θα μοιράζεται με άλλους συμφοιτητές του ή ακόμη, αν επιλέξει τη λύση της συγκατοίκησης με κάποιον φίλο ή γνωστό του, που ετοιμάζεται για σπουδές στο ίδιο μέρος με αυτόν. Σε ό,τι αφορά όμως τα δίδακτρα, πρόκειται για ένα «κονδύλι» που είναι σίγουρα αναπόφευκτο.
Στην πραγματικότητα, όλα τα επιχειρήματα υπέρ των σπουδών στο εξωτερικό έχουν και την αντίθετη πλευρά .Αυτό όμως που ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι το τι πραγματικά θέλει και σκέφτεται ο ίδιος ο επίδοξος φοιτητής. Σίγουρα, τα όσα αναφέραμε μέχρι στιγμής είναι πιο κοντά στην προσέγγιση των γονέων, παρά των ίδιων των παιδιών.
Σπουδάζω στο εξωτερικό γιατί Με μια πρώτη ματιά, πολλοί νέοι θεωρούν τις σπουδές στο εξωτερικό ως θείο δώρο. Θα ζουν μόνοι, χωρίς την καταπίεση των γονιών τους και αυτό τους συναρπάζει. Δεν θα είναι αναγκασμένοι να υπακούουν σε «κανόνες του σπιτιού», να μαζεύουν τα πράγματά τους όποτε τους ζητούν, να λογοδοτούν σε κανέναν, αλλά και να σκέφτονται συνεχώς τις συνέπειες των πράξεών τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούν να διασκεδάζουν, να επιστρέφουν ότι ώρα θέλουν και να περνούν τον περισσότερο χρόνο ανάμεσα σε φίλους και νέες παρέες, γεμίζοντας τη μνήμη της φωτογραφικής τους μηχανής με στιγμές χαράς και καλοπέρασης.
Πράγματι, το όνειρο αυτό δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Όμως, υπάρχουν και παράγοντες που πολλές φορές, είτε επειδή τους αγνοούν, είτε επειδή δεν θέλουν να τους σκέφτονται, δεν τους λαμβάνουν καθόλου υπόψιν. Το να ζει κάποιος μόνος του έχει και πρακτικές ευθύνες. Ένας νέος που σπουδάζει και ζει σε μια ξένη χώρα έχει και υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να είναι συνεπής. Πρέπει να πληρώνει εγκαίρως τους λογαριασμούς και το ενοίκιό του, να μάθει να είναι οργανωμένος για να μπορεί να αντεπεξέρχεται στον όγκο δουλειάς που θα έχει από το πανεπιστήμιο του και παράλληλα να φροντίζει τον εαυτό του. Επιπλέον, πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται με σύνεση τα οικονομικά του. Πολλοί φοιτητές, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν μεγαλύτερη ανεξαρτησία οικονομικά και να μην επιβαρύνουν τόσο τους γονείς αναζητούν κάποια part-time εργασία, αν και σε αυτή την περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παραμελήσει ο φοιτητής τις πανεπιστημιακές του υποχρεώσεις.
Είναι δεδομένο, πως η απόφαση του να σπουδάσει ένα παιδί στο εξωτερικό είναι εξίσου δύσκολη και για το παιδί αλλά και για τους γονείς, όχι μόνο από οικονομική, αλλά και από συναισθηματική άποψη. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά, αν σκεφτεί κανείς πως κατ’ αυτόν τον τρόπο ο νέος ανεξαρτητοποιείται, μαθαίνει να ζει και να φροντίζει τον εαυτό του μόνος του, διευρύνει τους ορίζοντές του και αποκτά υψηλού επιπέδου μόρφωση.
Όμως, σαφώς αν εξετάσει κανείς το θέμα με προσοχή θα διακρίνει και κάποια μειονεκτήματα. Πολλά παιδιά δεν είναι έτοιμα να ζήσουν μόνα τους ή να φροντίσουν σωστά τον εαυτό τους. Άλλα δεν είναι ακόμη σε θέση να κάνουν σωστή οικονομική διαχείριση, ενώ σε άλλα πολύ απλά δεν ταιριάζει η κουλτούρα ή η νοοτροπία της χώρας που μπορεί να επιλέξουν για σπουδές. Αν, μάλιστα, σε αυτό προστεθεί και το αρκετά υψηλό κόστος, τότε τα πράγματα μάλλον γίνονται ακόμα δυσκολότερα.
Οι σπουδές στο εξωτερικό μπορούν να «ανδρώσουν» έναν νέο άνθρωπο και να τον κάνουν να ξετυλίξει όλες του τις δυνατότητες. Να τον μορφώσουν και να τον κάνουν έναν δυναμικό και καλλιεργημένο πολίτη, που είτε επιλέξει να επιστρέψει στην πατρίδα του είτε να εργαστεί στο εξωτερικό θα έχει και τα εφόδια και τη δύναμη να το κάνει. Κανείς δεν διαφωνεί με αυτό… Πρέπει όμως οι γονείς και τα παιδιά να σκεφτούν πολύ καλά όλες τις παραμέτρους. Γιατί ούτε όλοι οι γονείς αντέχουν να ζήσουν μακριά απ’ τα παιδιά τους για 3 έως 5 χρόνια αλλά και ούτε όλα τα παιδιά μπορούν να αντέξουν το φορτίο της ανεξαρτητοποίησης και των θυσιών που απαιτούνται, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο…
Ας μην ξεχνάμε και τούτο: πως η τελική απόφαση ανήκει σε αυτόν που φεύγει και καλείται να αλλάξει συνήθειες και ζωή, έστω και αν αυτό είναι προσωρινό…
«κάθε παιδί προσαρμόζεται αλλιώς»
Ευφροσύνη Κουτσοκώστα, Ψυχολόγος µε ειδίκευση στην Ψυχολογία της Υγείας (MSc)
«Η προσωπικότητα του παιδιού κατέχει τον σηµαντικότερο ρόλο όσον αφορά στις σπουδές στο εξωτερικό. Κάθε παιδί έχει διαφορετική και µοναδική δυνατότητα προσαρµογής, στη χώρα που θα επιλέξει για να σπουδάσει. Παρατηρείται λοιπόν συχνά το φαινόµενο, φοιτητές που είναι συνεσταλµένοι και ίσως λίγο ντροπαλοί, τόσο στην προσωπική τους ζωή, όσο και στις κοινωνικές τους σχέσεις, πολλές φορές να µην αντέχουν την αποµάκρυνση από το οικείο τους περιβάλλον, αλλά και τους φίλους τους και είτε να επιστρέφουν πριν καν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, είτε να βυθίζονται στη θλίψη. Πολύ συχνά, οι Έλληνες φοιτητές που βρίσκονται σε µια ξένη χώρα γίνονται παρέες µεταξύ τους, «συσπειρώνονται» θα έλεγα, για να κρατήσουν ζωντανή την πατρίδα τους και τη ζωή τους µε την οικογένειά τους. Τέλος, τόσο για τον φοιτητή, όσο και για την οικογένειά του, είναι ιδιαίτερα σηµαντική η διάρκεια των σπουδών. Ένας προπτυχιακός φοιτητής δηλαδή, έχει αρκετό διάστηµα για να προσαρµοστεί και να κοινωνικοποιηθεί και πολλές φορές δηµιουργεί τόσο ισχυρούς δεσµούς µε τη χώρα όπου σπούδασε, που δυσκολεύεται να φύγει. Από την άλλη, για έναν µεταπτυχιακό φοιτητή, το διάστηµα της παραµονής του στο εξωτερικό είναι συνήθως µικρό, άρα συνήθως επιλέγει απλώς να αποπερατώσει το «έργο» του και να επιστρέψει.
«Το µυστικό είναι η οργάνωση»
Ασπασία, ετών 22, Φοιτήτρια Νοµικής, Μάαστριχτ, Ολλανδία
Ήµουν πολύ ενθουσιασµένη καθώς τελείωνα το λύκειο, γιατί ήξερα πως θα φύγω στο εξωτερικό να σπουδάσω. Το πανεπιστήµιο µε είχε ήδη δεχθεί και το µόνο που περίµενα ήταν το χαρτί του απολυτηρίου Λυκείου.
Μόλις έφτασα, και φυσικά το πρώτο χρονικό διάστηµα τα πράγµατα ήταν λιγάκι δύσκολα. Είµαστε πολύ καλοµαθηµένα παιδιά εµείς οι Έλληνες. Έπρεπε, όχι µόνο να παρακολουθώ καθηµερινά στη σχολή µου, αφού η παρακολούθηση είναι υποχρεωτική, αλλά και να φροντίζω το διαµέρισµα που µένω -και τον εαυτό µου φυσικά. Και βέβαια να µάθω να µαγειρεύω έστω τα βασικά, γιατί όσο και αν η µαµάδες το θέλουν, δεν µπορούν να στέλνουν φαγητό στο εξωτερικό, σε αντίθεση µε τις µαµάδες των φοιτητών που σπουδάζουν στην Ελλάδα, στην επαρχία, και λαµβάνουν δέµα µια φορά τη βδοµάδα.
Αυτό που µε δυσκόλεψε τον πρώτο καιρό ήταν το να οργανωθώ µε τέτοιον τρόπο, ώστε να βρίσκω και λίγο ελεύθερο χρόνο για να διασκεδάζω έστω ένα βράδυ την εβδοµάδα. Τα κατάφερα όµως και πλέον όλα δουλεύουν ρολόι! Το µυστικό είναι η οργάνωση και η σωστή διαχείριση του χρόνου. Μόλις αυτό επιτευχθεί όλα πάνε µια χαρά.
Πλέον, σε όποιον µε ρωτά απαντώ πως δεν αλλάζω αυτή την εµπειρία όσο και αν δυσκολεύτηκα στην αρχή…
«Αξίζει και τον κόπο και τα χρήµατα»
Κυρία Έφη, µητέρα µεταπτυχιακού φοιτητή στη Βοστόνη
«Όσο µεγάλο ή µικρό και αν είναι το παιδί σου, ο αποχωρισµός έστω και για δύο ή τρία χρόνια είναι δύσκολος. Έχουµε µάθει να προσφέρουµε στα παιδιά µας ακόµη και την ψυχή µας και όταν δεν τα έχουµε κοντά µας, ειδικά αν είναι η µοναχοκόρη ή ο µοναχογιός που φεύγει, νιώθουµε τη ζωή µας να αδειάζει.
Όµως αυτό που προέχει είναι το µέλλον του παιδιού. Δεν θα αρνηθώ ότι τον πρώτο καιρό, έκλαιγα τα βράδια που δεν άκουγα να βάζει το κλειδί στην πόρτα µετά τις βραδινές του εξόδους. Τώρα συνήθισα και αφού η τεχνολογία µου το επιτρέπει, του µιλάω κάθε µέρα για λίγη ώρα µέσα από τον υπολογιστή.
Για εµάς τους γονείς, το πιο σηµαντικό είναι να κατορθώσουµε να δώσουµε στο ή στα παιδιά µας όλα τα απαραίτητα εφόδια για ένα, καλύτερο από το δικό µας, αύριο. Όσα και αν είναι τα έξοδα, όποια και αν είναι η απόσταση αλλά και όποιο και αν είναι το αντικείµενο που θα διαλέξει το παιδί µας, κάνουµε τα αδύνατα δυνατά για να το δούµε ευτυχισµένο και επιτυχηµένο σε αυτό που έχει επιλέξει.
Μία συµβουλή έχω να δώσω σε όλους τους γονείς: «Αν έχετε την οικονοµική δυνατότητα, ή εάν νοµίζετε πως θα τα καταφέρετε έστω και µε κάποιες στερήσεις, δώστε αυτό το δώρο στα παιδιά σας. Και θα µορφωθούν και θα µάθουν να είναι ανεξάρτητα. Αξίζει και τον κόπο και τα χρήµατα».
Ελληνικό ή διεθνές απολυτήριο;
Παλαιότερα, το να σπουδάσει κανείς στο εξωτερικό φάνταζε κάτι εξωπραγµατικά δύσκολο. Σήµερα βέβαια, παιδιά και γονείς έχουν ως σύµµαχό τους και το πρόγραµµα του Διεθνούς Απολυτηρίου ή όπως είναι περισσότερο γνωστό, το IB (International Baccalaureate), το οποίο προσφέρεται σε 14 ιδιωτικά σχολεία της Ελλάδας, εκ των οποίων 2 στην Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα διετές πρόγραµµα, το οποίο οι µαθητές επιλέγουν αντί των δύο τελευταίων τάξεων του ενιαίου λυκείου και το οποίο προσφέρει ο International Baccalaureate Organization (ΙΒΟ), ένας ανεξάρτητος µη κερδοσκοπικός εκπαιδευτικός οργανισµός µε έδρα τη Γενεύη. Το IB Diploma παρέχει µια διεθνώς αναγνωρισµένη πιστοποίηση για είσοδο στην ανώτερη εκπαίδευση σε Πανεπιστήµια όλου του κόσµου και όχι µόνον της Μεγάλης Βρετανίας και της Αµερικής, όπως πολλοί νοµίζουν.
Το ΙΒ προσφέρεται σε 3.086 σχολεία σε 139 χώρες του κόσµου.
Ένα θέµα που απασχολεί ιδιαίτερα τους Έλληνες γονείς, είναι η αναγνώριση και το κύρος που έχουν τα εφόδια που το IB προσφέρει στο παιδί τους. Το IB Diploma αναγνωρίστηκε από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας ως ισότιµο και αντίστοιχο του Εθνικού Απολυτηρίου τίτλου που χορηγούν τα Λύκεια της χώρας.
Επίσης, βάσει του Άρθρου 7 της Υπουργικής Απόφασης, Αριθµός Β3/3925 που δηµοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 876Β/19-08-1998, οι κάτοχοι του διπλώµατος ΙΒ µπορούν να συµµετέχουν χωρίς κανένα πρόβληµα, στις γραπτές απολυτήριες εξετάσεις της Γ’ Λυκείου, εφόσον το επιθυµούν, για την εισαγωγή τους σε ελληνικά Παν/µια.
lifepositive.gr
Μπορεί το καλοκαίρι να θεωρείται περίοδος ξεγνοιασιάς και καλοπέρασης, ιδίως για τους μαθητές και τους φοιτητές, αλλά τι γίνεται με τους νέους που ετοιμάζουν βαλίτσες και μπαγκάζια για να φύγουν για σπουδές στο εξωτερικό; Αλήθεια, πώς πήραν αυτή την απόφαση;
Οι σπουδές στο εξωτερικό είναι σίγουρα ένα θέμα που, για πολλές οικογένειες με παιδιά 16 – 23 ετών, αποτελεί ένα από τα βασικότερα θέματα συζήτησης, σχεδόν σε καθημερινή βάση. Πολύ συχνά, αν κάποιος βρεθεί, έστω και ως απλός θεατής, σε μια τέτοια κουβέντα, μεταξύ γονέων και παιδιών, θα δει στα πρόσωπά τους να διαγράφονται ανάμικτα συναισθήματα και θα ακούσει με μαθηματική ακρίβεια την φράση «Πρέπει να κοιτάξεις το μέλλον σου παιδί μου… Η Ελλάδα και το σπίτι σου θα είναι εδώ και θα σε περιμένουν…». Όλα τα δεδομένα ζυγίζονται με πολλή προσοχή και κάθε οικογένεια προσπαθεί, με σύνεση και λογική, να αποφασίσει τι είναι -τελικά- το καλύτερο για το μέλλον του παιδιού της.
Ας κάνουμε όμως μια προσπάθεια να εξετάσουμε τους παράγοντες και τα δεδομένα που λαμβάνει υπόψη της η σύγχρονη ελληνική οικογένεια, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρέπει να αποχωριστεί, για λίγα χρόνια έστω, το ή τα παιδιά της.
Σπουδές στο εξωτερικό: Συμφέρει;
Πρώτη προτεραιότητα τίθεται πάντα στο τι θέλει να σπουδάσει το παιδί. Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν, ο νέος να είναι ως ένα βαθμό κατασταλαγμένος, δηλαδή να γνωρίζει ποιο είναι το αντικείμενο που τον ενδιαφέρει και, φυσικά, ποιες είναι οι προοπτικές μιας επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Έτσι, ανάλογα με τις κλίσεις και τα ενδιαφέροντά του, επιλέγεται το πεδίο στο οποίο θα προσανατολιστεί. Σύμμαχο σε αυτήν την επιλογή του, δεν έχει μόνο την οικογένειά του και το σχολείο του, αλλά και τα διάφορα γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού, που παρέχουν συμβουλές, αλλά και υποβάλλουν τον υποψήφιο σπουδαστή σε τεστ. Ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δώσει, θα φανεί τι είναι καλύτερο για αυτόν.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα: «Μα δεν μπορεί να ακολουθήσει τον δρόμο αυτό στη χώρα του; Είναι ανάγκη να ξενιτευτεί;» Οι απόψεις φυσικά διίστανται, αφού για τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα αντικείμενα σπουδών υπάρχει το αντίστοιχο τμήμα και στα ημεδαπά πανεπιστημιακά ή τεχνολογικά ιδρύματα. Βέβαια, η «ποιότητα» τον σπουδών, η φοιτητοκεντρική προσέγγιση πολλών αλλοδαπών πανεπιστημίων, αλλά και η «ισχύς» του τίτλου σπουδών που θα αποκτήσει ο φοιτητής, τόσο για την εγχώρια όσο και για την αλλοδαπή αγορά εργασίας, είναι που ωθούν κάθε χρόνο όλο και περισσότερους νέους στο να επιλέξουν τις σπουδές στο εξωτερικό.
Μετά από αυτή την επιλογή, που μάλλον είναι η δυσκολότερη και σημαντικότερη, η οικογένεια καλείται να αντιμετωπίσει το δίλημμα του σε ποια χώρα είναι προτιμότερο να σπουδάσει ο νέος. Και σε αυτό, ίσως πρωταρχικό ρόλο διαδραματίζει η γλωσσομάθεια του παιδιού. Όσο περισσότερες γλώσσες γνωρίζει, τόσο περισσότερες επιλογές έχει, με τους Έλληνες φοιτητές να επιλέγουν συνήθως μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας αλλά και Αμερικής, για όλων των ειδών τα γνωστικά αντικείμενα, αλλά και μεταξύ χωρών της τέως Ανατολικής Ευρώπης, όπως η Τσεχία και η Σλοβακία και άλλες, αφού πλέον διαθέτουν αγγλόφωνα πανεπιστήμια, που ειδικεύονται στις επιστήμες υγείας και, ιδίως, στην Ιατρική.
Αφού λυθούν τα ζητήματα του αντικειμένου και του τόπου, η οικογένεια πρέπει να σκεφτεί αν μπορεί και με ποιον τρόπο, να στηρίξει οικονομικά αυτή την επιλογή. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο μειονέκτημα των σπουδών στο εξωτερικό: το υψηλό σε σχέση με την Ελλάδα κόστος διαβίωσης, καθώς και τα δίδακτρα, τα οποία πολλές φορές μετατρέπονται σε δυσβάσταχτο φορτίο για τις οικογένειες των φοιτητών. Φυσικά, το κόστος διαβίωσης μπορεί να περιοριστεί σημαντικά, αν ο φοιτητής επιλέξει να μείνει σε κάποια φοιτητική εστία που θα του παράσχει επιπλωμένο δωμάτιο και κοινόχρηστους χώρους που θα μοιράζεται με άλλους συμφοιτητές του ή ακόμη, αν επιλέξει τη λύση της συγκατοίκησης με κάποιον φίλο ή γνωστό του, που ετοιμάζεται για σπουδές στο ίδιο μέρος με αυτόν. Σε ό,τι αφορά όμως τα δίδακτρα, πρόκειται για ένα «κονδύλι» που είναι σίγουρα αναπόφευκτο.
Στην πραγματικότητα, όλα τα επιχειρήματα υπέρ των σπουδών στο εξωτερικό έχουν και την αντίθετη πλευρά .Αυτό όμως που ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι το τι πραγματικά θέλει και σκέφτεται ο ίδιος ο επίδοξος φοιτητής. Σίγουρα, τα όσα αναφέραμε μέχρι στιγμής είναι πιο κοντά στην προσέγγιση των γονέων, παρά των ίδιων των παιδιών.
Σπουδάζω στο εξωτερικό γιατί Με μια πρώτη ματιά, πολλοί νέοι θεωρούν τις σπουδές στο εξωτερικό ως θείο δώρο. Θα ζουν μόνοι, χωρίς την καταπίεση των γονιών τους και αυτό τους συναρπάζει. Δεν θα είναι αναγκασμένοι να υπακούουν σε «κανόνες του σπιτιού», να μαζεύουν τα πράγματά τους όποτε τους ζητούν, να λογοδοτούν σε κανέναν, αλλά και να σκέφτονται συνεχώς τις συνέπειες των πράξεών τους. Και όχι μόνο αυτό, αλλά θα μπορούν να διασκεδάζουν, να επιστρέφουν ότι ώρα θέλουν και να περνούν τον περισσότερο χρόνο ανάμεσα σε φίλους και νέες παρέες, γεμίζοντας τη μνήμη της φωτογραφικής τους μηχανής με στιγμές χαράς και καλοπέρασης.
Πράγματι, το όνειρο αυτό δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Όμως, υπάρχουν και παράγοντες που πολλές φορές, είτε επειδή τους αγνοούν, είτε επειδή δεν θέλουν να τους σκέφτονται, δεν τους λαμβάνουν καθόλου υπόψιν. Το να ζει κάποιος μόνος του έχει και πρακτικές ευθύνες. Ένας νέος που σπουδάζει και ζει σε μια ξένη χώρα έχει και υποχρεώσεις στις οποίες πρέπει να είναι συνεπής. Πρέπει να πληρώνει εγκαίρως τους λογαριασμούς και το ενοίκιό του, να μάθει να είναι οργανωμένος για να μπορεί να αντεπεξέρχεται στον όγκο δουλειάς που θα έχει από το πανεπιστήμιο του και παράλληλα να φροντίζει τον εαυτό του. Επιπλέον, πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται με σύνεση τα οικονομικά του. Πολλοί φοιτητές, στην προσπάθειά τους να αποκτήσουν μεγαλύτερη ανεξαρτησία οικονομικά και να μην επιβαρύνουν τόσο τους γονείς αναζητούν κάποια part-time εργασία, αν και σε αυτή την περίπτωση, ελλοχεύει ο κίνδυνος να παραμελήσει ο φοιτητής τις πανεπιστημιακές του υποχρεώσεις.
Είναι δεδομένο, πως η απόφαση του να σπουδάσει ένα παιδί στο εξωτερικό είναι εξίσου δύσκολη και για το παιδί αλλά και για τους γονείς, όχι μόνο από οικονομική, αλλά και από συναισθηματική άποψη. Τα πλεονεκτήματα είναι πολλά, αν σκεφτεί κανείς πως κατ’ αυτόν τον τρόπο ο νέος ανεξαρτητοποιείται, μαθαίνει να ζει και να φροντίζει τον εαυτό του μόνος του, διευρύνει τους ορίζοντές του και αποκτά υψηλού επιπέδου μόρφωση.
Όμως, σαφώς αν εξετάσει κανείς το θέμα με προσοχή θα διακρίνει και κάποια μειονεκτήματα. Πολλά παιδιά δεν είναι έτοιμα να ζήσουν μόνα τους ή να φροντίσουν σωστά τον εαυτό τους. Άλλα δεν είναι ακόμη σε θέση να κάνουν σωστή οικονομική διαχείριση, ενώ σε άλλα πολύ απλά δεν ταιριάζει η κουλτούρα ή η νοοτροπία της χώρας που μπορεί να επιλέξουν για σπουδές. Αν, μάλιστα, σε αυτό προστεθεί και το αρκετά υψηλό κόστος, τότε τα πράγματα μάλλον γίνονται ακόμα δυσκολότερα.
Οι σπουδές στο εξωτερικό μπορούν να «ανδρώσουν» έναν νέο άνθρωπο και να τον κάνουν να ξετυλίξει όλες του τις δυνατότητες. Να τον μορφώσουν και να τον κάνουν έναν δυναμικό και καλλιεργημένο πολίτη, που είτε επιλέξει να επιστρέψει στην πατρίδα του είτε να εργαστεί στο εξωτερικό θα έχει και τα εφόδια και τη δύναμη να το κάνει. Κανείς δεν διαφωνεί με αυτό… Πρέπει όμως οι γονείς και τα παιδιά να σκεφτούν πολύ καλά όλες τις παραμέτρους. Γιατί ούτε όλοι οι γονείς αντέχουν να ζήσουν μακριά απ’ τα παιδιά τους για 3 έως 5 χρόνια αλλά και ούτε όλα τα παιδιά μπορούν να αντέξουν το φορτίο της ανεξαρτητοποίησης και των θυσιών που απαιτούνται, τόσο σε οικονομικό, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο…
Ας μην ξεχνάμε και τούτο: πως η τελική απόφαση ανήκει σε αυτόν που φεύγει και καλείται να αλλάξει συνήθειες και ζωή, έστω και αν αυτό είναι προσωρινό…
«κάθε παιδί προσαρμόζεται αλλιώς»
Ευφροσύνη Κουτσοκώστα, Ψυχολόγος µε ειδίκευση στην Ψυχολογία της Υγείας (MSc)
«Η προσωπικότητα του παιδιού κατέχει τον σηµαντικότερο ρόλο όσον αφορά στις σπουδές στο εξωτερικό. Κάθε παιδί έχει διαφορετική και µοναδική δυνατότητα προσαρµογής, στη χώρα που θα επιλέξει για να σπουδάσει. Παρατηρείται λοιπόν συχνά το φαινόµενο, φοιτητές που είναι συνεσταλµένοι και ίσως λίγο ντροπαλοί, τόσο στην προσωπική τους ζωή, όσο και στις κοινωνικές τους σχέσεις, πολλές φορές να µην αντέχουν την αποµάκρυνση από το οικείο τους περιβάλλον, αλλά και τους φίλους τους και είτε να επιστρέφουν πριν καν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, είτε να βυθίζονται στη θλίψη. Πολύ συχνά, οι Έλληνες φοιτητές που βρίσκονται σε µια ξένη χώρα γίνονται παρέες µεταξύ τους, «συσπειρώνονται» θα έλεγα, για να κρατήσουν ζωντανή την πατρίδα τους και τη ζωή τους µε την οικογένειά τους. Τέλος, τόσο για τον φοιτητή, όσο και για την οικογένειά του, είναι ιδιαίτερα σηµαντική η διάρκεια των σπουδών. Ένας προπτυχιακός φοιτητής δηλαδή, έχει αρκετό διάστηµα για να προσαρµοστεί και να κοινωνικοποιηθεί και πολλές φορές δηµιουργεί τόσο ισχυρούς δεσµούς µε τη χώρα όπου σπούδασε, που δυσκολεύεται να φύγει. Από την άλλη, για έναν µεταπτυχιακό φοιτητή, το διάστηµα της παραµονής του στο εξωτερικό είναι συνήθως µικρό, άρα συνήθως επιλέγει απλώς να αποπερατώσει το «έργο» του και να επιστρέψει.
«Το µυστικό είναι η οργάνωση»
Ασπασία, ετών 22, Φοιτήτρια Νοµικής, Μάαστριχτ, Ολλανδία
Ήµουν πολύ ενθουσιασµένη καθώς τελείωνα το λύκειο, γιατί ήξερα πως θα φύγω στο εξωτερικό να σπουδάσω. Το πανεπιστήµιο µε είχε ήδη δεχθεί και το µόνο που περίµενα ήταν το χαρτί του απολυτηρίου Λυκείου.
Μόλις έφτασα, και φυσικά το πρώτο χρονικό διάστηµα τα πράγµατα ήταν λιγάκι δύσκολα. Είµαστε πολύ καλοµαθηµένα παιδιά εµείς οι Έλληνες. Έπρεπε, όχι µόνο να παρακολουθώ καθηµερινά στη σχολή µου, αφού η παρακολούθηση είναι υποχρεωτική, αλλά και να φροντίζω το διαµέρισµα που µένω -και τον εαυτό µου φυσικά. Και βέβαια να µάθω να µαγειρεύω έστω τα βασικά, γιατί όσο και αν η µαµάδες το θέλουν, δεν µπορούν να στέλνουν φαγητό στο εξωτερικό, σε αντίθεση µε τις µαµάδες των φοιτητών που σπουδάζουν στην Ελλάδα, στην επαρχία, και λαµβάνουν δέµα µια φορά τη βδοµάδα.
Αυτό που µε δυσκόλεψε τον πρώτο καιρό ήταν το να οργανωθώ µε τέτοιον τρόπο, ώστε να βρίσκω και λίγο ελεύθερο χρόνο για να διασκεδάζω έστω ένα βράδυ την εβδοµάδα. Τα κατάφερα όµως και πλέον όλα δουλεύουν ρολόι! Το µυστικό είναι η οργάνωση και η σωστή διαχείριση του χρόνου. Μόλις αυτό επιτευχθεί όλα πάνε µια χαρά.
Πλέον, σε όποιον µε ρωτά απαντώ πως δεν αλλάζω αυτή την εµπειρία όσο και αν δυσκολεύτηκα στην αρχή…
«Αξίζει και τον κόπο και τα χρήµατα»
Κυρία Έφη, µητέρα µεταπτυχιακού φοιτητή στη Βοστόνη
«Όσο µεγάλο ή µικρό και αν είναι το παιδί σου, ο αποχωρισµός έστω και για δύο ή τρία χρόνια είναι δύσκολος. Έχουµε µάθει να προσφέρουµε στα παιδιά µας ακόµη και την ψυχή µας και όταν δεν τα έχουµε κοντά µας, ειδικά αν είναι η µοναχοκόρη ή ο µοναχογιός που φεύγει, νιώθουµε τη ζωή µας να αδειάζει.
Όµως αυτό που προέχει είναι το µέλλον του παιδιού. Δεν θα αρνηθώ ότι τον πρώτο καιρό, έκλαιγα τα βράδια που δεν άκουγα να βάζει το κλειδί στην πόρτα µετά τις βραδινές του εξόδους. Τώρα συνήθισα και αφού η τεχνολογία µου το επιτρέπει, του µιλάω κάθε µέρα για λίγη ώρα µέσα από τον υπολογιστή.
Για εµάς τους γονείς, το πιο σηµαντικό είναι να κατορθώσουµε να δώσουµε στο ή στα παιδιά µας όλα τα απαραίτητα εφόδια για ένα, καλύτερο από το δικό µας, αύριο. Όσα και αν είναι τα έξοδα, όποια και αν είναι η απόσταση αλλά και όποιο και αν είναι το αντικείµενο που θα διαλέξει το παιδί µας, κάνουµε τα αδύνατα δυνατά για να το δούµε ευτυχισµένο και επιτυχηµένο σε αυτό που έχει επιλέξει.
Μία συµβουλή έχω να δώσω σε όλους τους γονείς: «Αν έχετε την οικονοµική δυνατότητα, ή εάν νοµίζετε πως θα τα καταφέρετε έστω και µε κάποιες στερήσεις, δώστε αυτό το δώρο στα παιδιά σας. Και θα µορφωθούν και θα µάθουν να είναι ανεξάρτητα. Αξίζει και τον κόπο και τα χρήµατα».
Ελληνικό ή διεθνές απολυτήριο;
Παλαιότερα, το να σπουδάσει κανείς στο εξωτερικό φάνταζε κάτι εξωπραγµατικά δύσκολο. Σήµερα βέβαια, παιδιά και γονείς έχουν ως σύµµαχό τους και το πρόγραµµα του Διεθνούς Απολυτηρίου ή όπως είναι περισσότερο γνωστό, το IB (International Baccalaureate), το οποίο προσφέρεται σε 14 ιδιωτικά σχολεία της Ελλάδας, εκ των οποίων 2 στην Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα διετές πρόγραµµα, το οποίο οι µαθητές επιλέγουν αντί των δύο τελευταίων τάξεων του ενιαίου λυκείου και το οποίο προσφέρει ο International Baccalaureate Organization (ΙΒΟ), ένας ανεξάρτητος µη κερδοσκοπικός εκπαιδευτικός οργανισµός µε έδρα τη Γενεύη. Το IB Diploma παρέχει µια διεθνώς αναγνωρισµένη πιστοποίηση για είσοδο στην ανώτερη εκπαίδευση σε Πανεπιστήµια όλου του κόσµου και όχι µόνον της Μεγάλης Βρετανίας και της Αµερικής, όπως πολλοί νοµίζουν.
Το ΙΒ προσφέρεται σε 3.086 σχολεία σε 139 χώρες του κόσµου.
Ένα θέµα που απασχολεί ιδιαίτερα τους Έλληνες γονείς, είναι η αναγνώριση και το κύρος που έχουν τα εφόδια που το IB προσφέρει στο παιδί τους. Το IB Diploma αναγνωρίστηκε από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας ως ισότιµο και αντίστοιχο του Εθνικού Απολυτηρίου τίτλου που χορηγούν τα Λύκεια της χώρας.
Επίσης, βάσει του Άρθρου 7 της Υπουργικής Απόφασης, Αριθµός Β3/3925 που δηµοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 876Β/19-08-1998, οι κάτοχοι του διπλώµατος ΙΒ µπορούν να συµµετέχουν χωρίς κανένα πρόβληµα, στις γραπτές απολυτήριες εξετάσεις της Γ’ Λυκείου, εφόσον το επιθυµούν, για την εισαγωγή τους σε ελληνικά Παν/µια.
lifepositive.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν δίνουν χρήματα στους πυροσβέστες να αγοράσουν στολές!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
