2012-09-01 23:17:52
Με τεράστια καριέρα σε θέατρο και τηλεόραση, η ηθοποιός Πέμη Ζούνη ταυτίζεται με την έννοια της δυναμικής γυναίκας Αυτόν τον καιρό σκηνοθετεί και παίζει στο μουσικοθεατρικό έργο «17:37΄ Πειραιάς - La Boca», που αποτελεί κορύφωση των δράσεων του Φεστιβάλ Tangoacropolis, με τη συμμετοχή των φιναλίστ.
Λίγο πριν από την παράσταση στο Badminton, η γνωστή ηθοποιός μίλησε στη «W» για αυτό το εγχείρημα, που τολμά να παντρέψει το τάνγκο και το ζεϊμπέκικο με το θέατρο.
Συνέντευξη στη
Μαριάνθη Κουνιά
«17:37΄ Πειραιάς - La Boca». Περί τίνος πρόκειται; Τι σημαίνει ο τίτλος;
Φαντάζομαι, αν διαβάζατε «17.40: Αθήνα - Μπουένος Άιρες», θα ήταν σαφές ότι ο τίτλος αναφέρεται σε κάποιο δρομολόγιο. Το La Boca είναι το λιμάνι του Μπουένος Άιρες. Έχουμε λοιπόν μια καθαρή αναφορά σε ταξίδι ανάμεσα στα δύο λιμάνια. Πράγματι, το έργο είναι ένα ταξίδι ανάμεσα στους πολιτισμούς της Ελλάδας και της Αργεντινής, που –ως γνωστόν– έχουν αξιοσημείωτες αντιστοιχίες τον 20ό αιώνα στην κουλτούρα, στην πρόσφατη ιστορία τους, ακόμα και στο κλίμα
. Το έργο, που έγραψε ο Στέλιος Χατζηαδαμίδης, ένας πολύ προικισμένος νεαρός συγγραφέας, βραβευμένος ήδη από το πρώτο του έργο, βγήκε μέσα από την αγάπη μας για το τάνγκο, κι όχι με οποιαδήποτε φιλοδοξία επιστημονικής προσέγγισης.
Στην παράσταση πώς ενώνετε σκηνοθετικά το τάνγκο, το ζεϊμπέκικο και τον μπάλο με το θέατρο;
Με την αφήγηση μιας γυναίκας που περιμένει χρόνια σε κάποιο λιμάνι – δεν έχει σημασία ποιο απ’ τα δύο. Περιμένει τον έρωτά της. Και περιμένοντας παρατηρεί τις ιστορίες των ανθρώπων που φεύγουν ή έρχονται. Στιγμές από τη μεγάλη μετανάστευση, στιγμές πάνω στο κατάστρωμα, εικόνες από καταγώγια εποχής, καρναβάλι σε μια πλατεία, που εξελίσσεται σε διαδήλωση και καταστολή της… Και οι δύο λαοί έχουν ένα αδιάψευστο κοινό: Προσπαθούν να επιβιώσουν χορεύοντας. Όποιος έχει βρεθεί στον οίκο ανοχής του Μπουένος Άιρες που ονομάζεται «Θεσσαλονίκη» ξέρει πώς συναντιέται το ζεϊμπέκικο με το τάνγκο Σας αρέσει να σας καθοδηγεί ο άνδρας στον έρωτα, όπως γίνεται στο τάνγκο;
Ο χορός είναι μια συνάντηση τριών λεπτών. Αφήνεσαι επειδή το θέλεις. Και είναι πολύ ωραίο να δοκιμάζεις κάτι που δεν σου είναι καθόλου οικείο κατά τα άλλα: Να σε οδηγούν! Επειδή λοιπόν δεν το κάνω στη ζωή, μου αρέσει πολύ να το γεύομαι στο χορό. Εξάλλου, ο άντρας δεν οδηγεί απλώς, εμπνέεται από την ντάμα του – κι αυτό είναι μια σημαντική διαφορά από μια μηχανική καθοδήγηση.
Η πολιτική ήταν όνειρο ζωής ή έτυχε;
Ποτέ δεν ήταν όνειρο ζωής. Πίστευα πάντα πως η ενασχόληση με τα κοινά μόνο θυσίες απαιτεί. Αλλά για κάθε γενιά έρχεται η ώρα της ευθύνης. Αν σου προταθεί, έχεις καθήκον να ανταποκριθείς. Όσο υπήρχε το ασυμβίβαστο, ομολογώ πως απαντούσα ότι δεν εγκαταλείπω τη δουλειά μου. Με την άρση του ασυμβίβαστου, όμως, δεν είχα άλλοθι! Όλα τα χρόνια ασχολήθηκα κυρίως με θέματα πολιτισμού και παιδείας. Στον Δήμο της Αθήνας άφησα πίσω μια μικρή παρακαταθήκη: Επανέφερα τη Γιορτή της Μουσικής (στις 21 Ιουνίου), που είχε σταματήσει μετά τη Μελίνα. Στη Βουλή δούλεψα πολύ για το νόμο του κινηματογράφου (ήμουν η εισηγήτρια), διοργάνωσα, μαζί με την Τσόκλη, το πρώτο ανοιχτό Συνέδριο στη Βουλή για τον Πολιτισμό και τον Τουρισμό και λίγο πριν παραιτηθώ πέρασα από την Επιτροπή Μορφωτικών την απόφαση για την Ανώτατη Καλλιτεχνική Παιδεία, μετά από δουλειά δυόμισι χρόνων. Μεταξύ άλλων…
Μετά την εκλογή σας στη Βουλή, πώς αντιμετωπίζατε αυτούς που θεωρούν τους καλλιτέχνες ακατάλληλους για τα κοινά;
Η δυσπιστία υπάρχει πάντα από τους παλιούς, περισσότερο για την απειρία των νέων βουλευτών, όχι τόσο για το επάγγελμα. Με την πρώτη ομιλία μου στην αίθουσα του Κοινοβουλίου εισέπραξα σεβασμό. Η ίδια η θέση είναι που απαιτεί μελέτη και αφοσίωση, όχι η αγωνία να αποδείξεις κάτι. Οι δικηγόροι, βέβαια, είναι πιο εξοικειωμένοι με τη διαβούλευση από τους αρχιτέκτονες ή τους καλλιτέχνες. Αλλά η εξοικείωση είναι μόνο μία από τις ικανότητες που ζητούνται.
Με τον Γ. Παπανδρέου είχατε πολύ καλή σχέση, πράγμα που οδήγησε στην υποψηφιότητά σας το 2009 με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα διατηρείτε την ίδια σχέση;
Είχαμε πάντα αμοιβαία εκτίμηση. Αλλά ποτέ δεν ήπιαμε καφέ μαζί. Συναντιόμασταν πάντα στο θέατρο, κι αυτό μου άρεσε. Φαντάζομαι το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Θα ήθελα να συνεργαστούμε περισσότερο αυτά τα δυόμισι χρόνια που ήμουν βουλευτής, αλλά η τρικυμία ήταν μεγάλη και στις τρικυμίες ο πολιτισμός γίνεται ουραγός, δυστυχώς.
Πιστεύετε ότι έκανε λάθη; Εσείς κάνατε λάθη; Τι γεύση σάς άφησε η πολιτική;
Φαντάζεστε να πίστευα ότι ήμασταν όλοι αλάνθαστοι; Μόνο που, για να καταλογιστούν τα λάθη, μέσα σε μια συγκυρία τόσο σύνθετη από γνωστές και άγνωστες παραμέτρους, πρέπει να ανοίξουμε το μαύρο κουτί. Έχω υπομονή. Η γεύση που έμεινε είναι οδυνηρή και χρήσιμη: Είχα γνωρίσει την ομορφιά των ανθρώπων μέσα από την Τέχνη, τώρα γνώρισα και την ασχήμια της νοοτροπίας μας, σε όλο της το μεγαλείο. Μάλλον βγαίνω πιο σοφή.
Γιατί οι νέοι έχουν απαξιώσει τόσο πολύ τους πολιτικούς τα τελευταία χρόνια; Γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί απαξιώνουν με τις πράξεις τους τους θεσμούς.
parapolitika.gr
Λίγο πριν από την παράσταση στο Badminton, η γνωστή ηθοποιός μίλησε στη «W» για αυτό το εγχείρημα, που τολμά να παντρέψει το τάνγκο και το ζεϊμπέκικο με το θέατρο.
Συνέντευξη στη
Μαριάνθη Κουνιά
«17:37΄ Πειραιάς - La Boca». Περί τίνος πρόκειται; Τι σημαίνει ο τίτλος;
Φαντάζομαι, αν διαβάζατε «17.40: Αθήνα - Μπουένος Άιρες», θα ήταν σαφές ότι ο τίτλος αναφέρεται σε κάποιο δρομολόγιο. Το La Boca είναι το λιμάνι του Μπουένος Άιρες. Έχουμε λοιπόν μια καθαρή αναφορά σε ταξίδι ανάμεσα στα δύο λιμάνια. Πράγματι, το έργο είναι ένα ταξίδι ανάμεσα στους πολιτισμούς της Ελλάδας και της Αργεντινής, που –ως γνωστόν– έχουν αξιοσημείωτες αντιστοιχίες τον 20ό αιώνα στην κουλτούρα, στην πρόσφατη ιστορία τους, ακόμα και στο κλίμα
Στην παράσταση πώς ενώνετε σκηνοθετικά το τάνγκο, το ζεϊμπέκικο και τον μπάλο με το θέατρο;
Με την αφήγηση μιας γυναίκας που περιμένει χρόνια σε κάποιο λιμάνι – δεν έχει σημασία ποιο απ’ τα δύο. Περιμένει τον έρωτά της. Και περιμένοντας παρατηρεί τις ιστορίες των ανθρώπων που φεύγουν ή έρχονται. Στιγμές από τη μεγάλη μετανάστευση, στιγμές πάνω στο κατάστρωμα, εικόνες από καταγώγια εποχής, καρναβάλι σε μια πλατεία, που εξελίσσεται σε διαδήλωση και καταστολή της… Και οι δύο λαοί έχουν ένα αδιάψευστο κοινό: Προσπαθούν να επιβιώσουν χορεύοντας. Όποιος έχει βρεθεί στον οίκο ανοχής του Μπουένος Άιρες που ονομάζεται «Θεσσαλονίκη» ξέρει πώς συναντιέται το ζεϊμπέκικο με το τάνγκο Σας αρέσει να σας καθοδηγεί ο άνδρας στον έρωτα, όπως γίνεται στο τάνγκο;
Ο χορός είναι μια συνάντηση τριών λεπτών. Αφήνεσαι επειδή το θέλεις. Και είναι πολύ ωραίο να δοκιμάζεις κάτι που δεν σου είναι καθόλου οικείο κατά τα άλλα: Να σε οδηγούν! Επειδή λοιπόν δεν το κάνω στη ζωή, μου αρέσει πολύ να το γεύομαι στο χορό. Εξάλλου, ο άντρας δεν οδηγεί απλώς, εμπνέεται από την ντάμα του – κι αυτό είναι μια σημαντική διαφορά από μια μηχανική καθοδήγηση.
Η πολιτική ήταν όνειρο ζωής ή έτυχε;
Ποτέ δεν ήταν όνειρο ζωής. Πίστευα πάντα πως η ενασχόληση με τα κοινά μόνο θυσίες απαιτεί. Αλλά για κάθε γενιά έρχεται η ώρα της ευθύνης. Αν σου προταθεί, έχεις καθήκον να ανταποκριθείς. Όσο υπήρχε το ασυμβίβαστο, ομολογώ πως απαντούσα ότι δεν εγκαταλείπω τη δουλειά μου. Με την άρση του ασυμβίβαστου, όμως, δεν είχα άλλοθι! Όλα τα χρόνια ασχολήθηκα κυρίως με θέματα πολιτισμού και παιδείας. Στον Δήμο της Αθήνας άφησα πίσω μια μικρή παρακαταθήκη: Επανέφερα τη Γιορτή της Μουσικής (στις 21 Ιουνίου), που είχε σταματήσει μετά τη Μελίνα. Στη Βουλή δούλεψα πολύ για το νόμο του κινηματογράφου (ήμουν η εισηγήτρια), διοργάνωσα, μαζί με την Τσόκλη, το πρώτο ανοιχτό Συνέδριο στη Βουλή για τον Πολιτισμό και τον Τουρισμό και λίγο πριν παραιτηθώ πέρασα από την Επιτροπή Μορφωτικών την απόφαση για την Ανώτατη Καλλιτεχνική Παιδεία, μετά από δουλειά δυόμισι χρόνων. Μεταξύ άλλων…
Μετά την εκλογή σας στη Βουλή, πώς αντιμετωπίζατε αυτούς που θεωρούν τους καλλιτέχνες ακατάλληλους για τα κοινά;
Η δυσπιστία υπάρχει πάντα από τους παλιούς, περισσότερο για την απειρία των νέων βουλευτών, όχι τόσο για το επάγγελμα. Με την πρώτη ομιλία μου στην αίθουσα του Κοινοβουλίου εισέπραξα σεβασμό. Η ίδια η θέση είναι που απαιτεί μελέτη και αφοσίωση, όχι η αγωνία να αποδείξεις κάτι. Οι δικηγόροι, βέβαια, είναι πιο εξοικειωμένοι με τη διαβούλευση από τους αρχιτέκτονες ή τους καλλιτέχνες. Αλλά η εξοικείωση είναι μόνο μία από τις ικανότητες που ζητούνται.
Με τον Γ. Παπανδρέου είχατε πολύ καλή σχέση, πράγμα που οδήγησε στην υποψηφιότητά σας το 2009 με το ΠΑΣΟΚ. Τώρα διατηρείτε την ίδια σχέση;
Είχαμε πάντα αμοιβαία εκτίμηση. Αλλά ποτέ δεν ήπιαμε καφέ μαζί. Συναντιόμασταν πάντα στο θέατρο, κι αυτό μου άρεσε. Φαντάζομαι το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Θα ήθελα να συνεργαστούμε περισσότερο αυτά τα δυόμισι χρόνια που ήμουν βουλευτής, αλλά η τρικυμία ήταν μεγάλη και στις τρικυμίες ο πολιτισμός γίνεται ουραγός, δυστυχώς.
Πιστεύετε ότι έκανε λάθη; Εσείς κάνατε λάθη; Τι γεύση σάς άφησε η πολιτική;
Φαντάζεστε να πίστευα ότι ήμασταν όλοι αλάνθαστοι; Μόνο που, για να καταλογιστούν τα λάθη, μέσα σε μια συγκυρία τόσο σύνθετη από γνωστές και άγνωστες παραμέτρους, πρέπει να ανοίξουμε το μαύρο κουτί. Έχω υπομονή. Η γεύση που έμεινε είναι οδυνηρή και χρήσιμη: Είχα γνωρίσει την ομορφιά των ανθρώπων μέσα από την Τέχνη, τώρα γνώρισα και την ασχήμια της νοοτροπίας μας, σε όλο της το μεγαλείο. Μάλλον βγαίνω πιο σοφή.
Γιατί οι νέοι έχουν απαξιώσει τόσο πολύ τους πολιτικούς τα τελευταία χρόνια; Γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί απαξιώνουν με τις πράξεις τους τους θεσμούς.
parapolitika.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Σε ύφεση η φωτιά στο δάσος του Σέιχ Σου
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
VIDEO: Οι Ρουβίτσες ποτέ δεν πεθαίνουν
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
