2012-09-02 13:39:03
Για άλλους είναι ένας μεγάλος μπελάς, για μερικούς το αυγό του φιδιού και για άλλους η αντίδραση ενός λαού που έχει το σοβινισμό στο dna του απέναντι στο παλαιό πολιτικό σύστημα. Σε κάθε περίπτωση, οι ερμηνείες είναι ανεξάντλητες, όμως όλοι παραβλέπουν ένα κρίσιμο γεγονός πάνω στο οποίο ο Νίκος Μιχαλολιάκος στήριξε όλη του την επιτυχία.
Αν δει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα της Χρυσής Αυγής από το 2004-2009 ήταν ανύπαρκτα. Δύο φορές, το 2004 και το 2007, με τη Νέα Δημοκρατία επελαύνουσα και το ΛΑΟΣ να παίζει το ρόλο του εθνικιστικού φορέα της χώρας, ο Λαϊκός Σύνδεσμος δεν κατήλθε καν στις εκλογές ενώ στο θρίαμβο του ΓΑΠ το 2009 έλαβε μόλις το 0.29% των ψήφων. Τι λοιπόν άλλαξε και ξαφνικά τα παιδιά με τα μαύρα έγιναν της μόδας ενώ μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν μία οργάνωση συγγενών και φίλων έρμαιο στις εκλογικές ορέξεις του Καρατζαφέρη. Προσωπικά, θέτω δύο βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους η Χρυσή Αυγή σφυρηλάτησε μία νέα δυναμική και ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα που κοιμόταν (και συνεχίζει…) τον ύπνο του δικαίου.
Πρώτον, αλλαγή σε σύμβολα και ρητορική. Οι σβάστικες (αρχ. γαμμάδιον) εξαφανίστηκαν από κάθε εκδήλωση της οργάνωσης και ο μόνος τρόπος κανείς να τις εντοπίσει είναι αν αναζητήσει τα τατουάζ των παλαιότερων σκληρών μελών της ενώ τη θέση των κοκκινόμαυρων συμβόλων πήρε το ελληνικό μπλέ. Με τον τρόπο αυτό, βλέποντας ο Μιχαλολιάκος πως η ταύτιση του με τα ναζιστικά σύμβολα δεν είχε πλέον να του προσφέρει κάτι, τα έβγαλε από πάνω του και έκανε το colpo grosso. Εν μία νυκτί, μετασχημάτισε στο μυαλό του ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα σε μία εθνικιστική παράταξη που προφανώς και θα είχε περισσότερα ευήκοα ώτα. Αν σ’αυτό προσθέσει και της εγκατάλειψη από μεριάς Καρατζαφέρη του εθνικιστικού επικοινωνιακού μανδύα αλλά και το δόγμα του μεσαίου χώρου που είχε δημιουργήσει φοβικά σύνδρομα στη Νέα Δημοκρατία, μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έπαιζε μπάλα σ’ένα γήπεδο εντελώς μόνος.
Σε επίπεδο ρητορικής, οι αναφορές στα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη και σε οτιδήποτε μπορούσε να θυμίζει το Φύρερ εξαφανίστηκε και μεθοδικά η λέξη Εθνικισμός πήρε τη θέση της πλάι στην Πατρίδα. Η λέξη “φυλή” αντικαταστάθηκε από το “δίκιο” του αίματος και αργά αλλά μεθοδικά οι επικεφαλής των πυρήνων του Λαϊκού Συνδέσμου μιλούσαν ως Έλληνες Εθνικιστές κερδίζοντας μέρα με τη μέρα περισσότερο κόσμο αναφερόμενοι ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα αλλά και στο μεταναστευτικό, την οικονομική κρίση κλπ. Με έξυπνες κινήσεις λοιπόν, ο Μιχαλολιάκος μετάλλαξε την οργάνωση του σε μία εποχή που κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του και δεν τον θεωρούσε σοβαρό αντίπαλο. Κι’ όμως, βήμα βήμα και με κομμουνιστική επιμονή και υπομονή κατάφερε να περάσει στα Μέσα το χαρακτηρισμό “Εθνικιστική” για την οργάνωση του.
Αν και για τον πρώτο πυλώνα, θα μπορούσε κανείς να πει πως βρήκε πρόσφορο έδαφος εξ’αιτίας της απουσίας των άλλων, τι να πούμε για το δεύτερο. Όποιος έχει παρακολουθήσει τη δράση των μελών της Χρυσής Αυγής και όχι όσα τα κεντρικά ΜΜΕ έδειξαν τις τελευταίες ημέρες των εκλογών του Μαΐου μπορεί να εντοπίσει σημαντικές πολιτικές καινοτομίες ανάλογες με μοντέλα που συναντώνται κυρίως στις ΗΠΑ. Εσκεμμένα ή όχι (κανείς δε θα μάθει εύκολα), τα στελέχη της Χρυσής Αυγής δημιούργησαν ρεύματα και κινήσεις στις τοπικές κοινωνίες για ζητήματα πρωτίστως όπως το μεταναστευτικό και η οικονομική κρίση κερδίζοντας συμπάθειες και φθάνοντας στο σημείο να παρατάσσονται πλάι σε μηχανισμούς της Αριστεράς. Είναι ενδεικτικό άλλωστε το παράδειγμα της Χαλυβουργικής, όπου ο πρόεδρος του Συνδικάτου και μέλος του ΠΑΜΕ εκφωνεί τη συμπαράσταση των μελών της Χρυσής Αυγής που βρέθηκαν στο χώρο.
Το πρώτο μεγάλο όμως “ματς” ήταν οι συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, όπου οι “Αγανακτισμένοι πολίτες” που απεχθάνονταν την Αριστερά βρήκαν στις ομάδες πολιτών που είχε δημιουργήσει η Χρυσή Αυτή, το απόλυτο καταφύγιο. Το κλειδί βέβαια εδώ, είναι πως όλος αυτός ο κόσμος ουδέποτε ταυτίστηκε με το Μιχαλολιάκο 100%, απλά έβρισκε ένα κοινό τόπο ενδιαφερόντων και συναντώνταν μαζί τους, σε μια σχέση που όπως αποδείχθηκε κράτησε μέχρι τις κάλπες Με απλά λόγια, τα παιδιά του Μιχαλολιάκου έχτισαν κοινωνικά δίκτυα κυρίως στην Αθήνα λόγω ειδικών συνθηκών και έπειτα σε κάθε ελληνική πόλη, όπου πρόσφεραν υπηρεσίες στον πολίτη, στον οποίο το Κράτος αδυνατούσε ή αδιαφορούσε να προσφέρει. Εκκαθάριση από μετανάστες, προστασία από ληστείες σε ηλικιωμένους, απομάκρυνση ναρκομανών, συσσίτια και άλλες τόσες δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης με τις οποίες δημιούργησαν στους πολίτες που τις απήλαυσαν το συναισθηματικό δέσιμο ώστε την ώρα της κάλπης να μην “ξεχάσουν να επιβραβεύσουν” με την ψήφο τους τα μέλη του Πυρήνα της περιοχής (που εν τω μεταξύ είχαν γίνει “τα παιδιά της Χρυσής Αυγής” για τους κατοίκους). Φυσικά, επειδή το brand name τους δεν ήταν και το καλύτερο της πιάτσας, τα κοινωνικά αυτά δίκτυα λειτουργούσαν κάτω από ονομασίες όπως “Κίνηση Πολιτών”, “Συνέλευση Κατοίκων” κλπ. γεγονός που τους βοήθησε ουσιαστικά να εκμαιεύσουν την ψήφο του κόσμου, μέσω των υλικών υπηρεσιών που παρείχαν.
Αν σ’αυτά προσθέσει κανείς τα χτυπήματα που δέχθηκε ο Μιχαλολιάκος από όλα τα συστημικά ΜΜΕ που εν τέλει τον απογείωναν στη συνείδηση του κόσμου, τις κωλοτούμπες Καρατζαφέρη που έδιωξαν από το ΛΑΟΣ όλο τον εθνικιστικό του πυρήνα, την “ηγετική ομάδα” που είχε καταφέρει να σχηματίσει ώστε να οργώνει την Ελλάδα αλλά και την ανάγκη μιας μεγάλης μερίδας πολιτών να οργανωθούν απέναντι στην αριστερίστικη μπαχαλοποίηση και ασυδοσία, τότε εύκολα μπορούμε να αθροίσουμε τους 425.990 ψηφοφόρους που κατεγράφησαν να στηρίζουν τη Χρυσή Αυγή εν μέσω πρωτοφανούς πόλωσης.
Συμπερασματικά λοιπόν, η άνοδος και η εδραίωση του Λαϊκού Συνδέσμου δεν είναι απλά ένα συγκυριακό φαινόμενο, ούτε ξαφνικά οι Έλληνες νοστάλγησαν το Χίτλερ. Απλά μέσα σε ένα πολιτικό σκηνικό - κινούμενη άμμο, η Χρυσή Αυγή με 2-3 στρατηγικές κινήσεις έπιασε στον ύπνο τα παλαιά κόμματα που κοινώς δεν πήραν μυρωδιά κατορθώνοντας σήμερα να εκπροσωπεί το 7% του ελληνικού λαού. Όσο λοιπόν, οι υπόλοιποι παίκτες του πολιτικού συστήματος, της επιτρέπουν να παίζει μόνη της σ’αυτά τα γήπεδα, η παρουσία της στη Βουλή είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Αυτό που πάντως θα είχε ενδιαφέρον είναι να δούμε έστω και τώρα, πόσοι από τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, έστω και εκ των υστέρων, μελέτησαν το μοντέλο των κοινωνικών δικτύων και διδάχθηκαν κάτι από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Το μόνο πάντως σίγουρο, είναι πως ο Μιχαλολιάκος πιάστηκε διαβασμένος στο πιο κρίσιμο τεστ του με την κεντρική σκηνή της πολιτικής μπορώντας πλέον να έχει καθαρή τη συνείδηση του απέναντι σε όλους εκείνους τους μεγάλους στρατηγούς της Ιστορίας που τόσο θαυμάζει.
24wro
Αν δει κανείς τα εκλογικά αποτελέσματα της Χρυσής Αυγής από το 2004-2009 ήταν ανύπαρκτα. Δύο φορές, το 2004 και το 2007, με τη Νέα Δημοκρατία επελαύνουσα και το ΛΑΟΣ να παίζει το ρόλο του εθνικιστικού φορέα της χώρας, ο Λαϊκός Σύνδεσμος δεν κατήλθε καν στις εκλογές ενώ στο θρίαμβο του ΓΑΠ το 2009 έλαβε μόλις το 0.29% των ψήφων. Τι λοιπόν άλλαξε και ξαφνικά τα παιδιά με τα μαύρα έγιναν της μόδας ενώ μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν μία οργάνωση συγγενών και φίλων έρμαιο στις εκλογικές ορέξεις του Καρατζαφέρη. Προσωπικά, θέτω δύο βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους η Χρυσή Αυγή σφυρηλάτησε μία νέα δυναμική και ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα που κοιμόταν (και συνεχίζει…) τον ύπνο του δικαίου.
Πρώτον, αλλαγή σε σύμβολα και ρητορική. Οι σβάστικες (αρχ. γαμμάδιον) εξαφανίστηκαν από κάθε εκδήλωση της οργάνωσης και ο μόνος τρόπος κανείς να τις εντοπίσει είναι αν αναζητήσει τα τατουάζ των παλαιότερων σκληρών μελών της ενώ τη θέση των κοκκινόμαυρων συμβόλων πήρε το ελληνικό μπλέ. Με τον τρόπο αυτό, βλέποντας ο Μιχαλολιάκος πως η ταύτιση του με τα ναζιστικά σύμβολα δεν είχε πλέον να του προσφέρει κάτι, τα έβγαλε από πάνω του και έκανε το colpo grosso. Εν μία νυκτί, μετασχημάτισε στο μυαλό του ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα σε μία εθνικιστική παράταξη που προφανώς και θα είχε περισσότερα ευήκοα ώτα. Αν σ’αυτό προσθέσει και της εγκατάλειψη από μεριάς Καρατζαφέρη του εθνικιστικού επικοινωνιακού μανδύα αλλά και το δόγμα του μεσαίου χώρου που είχε δημιουργήσει φοβικά σύνδρομα στη Νέα Δημοκρατία, μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής έπαιζε μπάλα σ’ένα γήπεδο εντελώς μόνος.
Σε επίπεδο ρητορικής, οι αναφορές στα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη και σε οτιδήποτε μπορούσε να θυμίζει το Φύρερ εξαφανίστηκε και μεθοδικά η λέξη Εθνικισμός πήρε τη θέση της πλάι στην Πατρίδα. Η λέξη “φυλή” αντικαταστάθηκε από το “δίκιο” του αίματος και αργά αλλά μεθοδικά οι επικεφαλής των πυρήνων του Λαϊκού Συνδέσμου μιλούσαν ως Έλληνες Εθνικιστές κερδίζοντας μέρα με τη μέρα περισσότερο κόσμο αναφερόμενοι ιδιαίτερα στα εθνικά θέματα αλλά και στο μεταναστευτικό, την οικονομική κρίση κλπ. Με έξυπνες κινήσεις λοιπόν, ο Μιχαλολιάκος μετάλλαξε την οργάνωση του σε μία εποχή που κανείς δεν ασχολούνταν μαζί του και δεν τον θεωρούσε σοβαρό αντίπαλο. Κι’ όμως, βήμα βήμα και με κομμουνιστική επιμονή και υπομονή κατάφερε να περάσει στα Μέσα το χαρακτηρισμό “Εθνικιστική” για την οργάνωση του.
Αν και για τον πρώτο πυλώνα, θα μπορούσε κανείς να πει πως βρήκε πρόσφορο έδαφος εξ’αιτίας της απουσίας των άλλων, τι να πούμε για το δεύτερο. Όποιος έχει παρακολουθήσει τη δράση των μελών της Χρυσής Αυγής και όχι όσα τα κεντρικά ΜΜΕ έδειξαν τις τελευταίες ημέρες των εκλογών του Μαΐου μπορεί να εντοπίσει σημαντικές πολιτικές καινοτομίες ανάλογες με μοντέλα που συναντώνται κυρίως στις ΗΠΑ. Εσκεμμένα ή όχι (κανείς δε θα μάθει εύκολα), τα στελέχη της Χρυσής Αυγής δημιούργησαν ρεύματα και κινήσεις στις τοπικές κοινωνίες για ζητήματα πρωτίστως όπως το μεταναστευτικό και η οικονομική κρίση κερδίζοντας συμπάθειες και φθάνοντας στο σημείο να παρατάσσονται πλάι σε μηχανισμούς της Αριστεράς. Είναι ενδεικτικό άλλωστε το παράδειγμα της Χαλυβουργικής, όπου ο πρόεδρος του Συνδικάτου και μέλος του ΠΑΜΕ εκφωνεί τη συμπαράσταση των μελών της Χρυσής Αυγής που βρέθηκαν στο χώρο.
Το πρώτο μεγάλο όμως “ματς” ήταν οι συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων, όπου οι “Αγανακτισμένοι πολίτες” που απεχθάνονταν την Αριστερά βρήκαν στις ομάδες πολιτών που είχε δημιουργήσει η Χρυσή Αυτή, το απόλυτο καταφύγιο. Το κλειδί βέβαια εδώ, είναι πως όλος αυτός ο κόσμος ουδέποτε ταυτίστηκε με το Μιχαλολιάκο 100%, απλά έβρισκε ένα κοινό τόπο ενδιαφερόντων και συναντώνταν μαζί τους, σε μια σχέση που όπως αποδείχθηκε κράτησε μέχρι τις κάλπες Με απλά λόγια, τα παιδιά του Μιχαλολιάκου έχτισαν κοινωνικά δίκτυα κυρίως στην Αθήνα λόγω ειδικών συνθηκών και έπειτα σε κάθε ελληνική πόλη, όπου πρόσφεραν υπηρεσίες στον πολίτη, στον οποίο το Κράτος αδυνατούσε ή αδιαφορούσε να προσφέρει. Εκκαθάριση από μετανάστες, προστασία από ληστείες σε ηλικιωμένους, απομάκρυνση ναρκομανών, συσσίτια και άλλες τόσες δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης με τις οποίες δημιούργησαν στους πολίτες που τις απήλαυσαν το συναισθηματικό δέσιμο ώστε την ώρα της κάλπης να μην “ξεχάσουν να επιβραβεύσουν” με την ψήφο τους τα μέλη του Πυρήνα της περιοχής (που εν τω μεταξύ είχαν γίνει “τα παιδιά της Χρυσής Αυγής” για τους κατοίκους). Φυσικά, επειδή το brand name τους δεν ήταν και το καλύτερο της πιάτσας, τα κοινωνικά αυτά δίκτυα λειτουργούσαν κάτω από ονομασίες όπως “Κίνηση Πολιτών”, “Συνέλευση Κατοίκων” κλπ. γεγονός που τους βοήθησε ουσιαστικά να εκμαιεύσουν την ψήφο του κόσμου, μέσω των υλικών υπηρεσιών που παρείχαν.
Αν σ’αυτά προσθέσει κανείς τα χτυπήματα που δέχθηκε ο Μιχαλολιάκος από όλα τα συστημικά ΜΜΕ που εν τέλει τον απογείωναν στη συνείδηση του κόσμου, τις κωλοτούμπες Καρατζαφέρη που έδιωξαν από το ΛΑΟΣ όλο τον εθνικιστικό του πυρήνα, την “ηγετική ομάδα” που είχε καταφέρει να σχηματίσει ώστε να οργώνει την Ελλάδα αλλά και την ανάγκη μιας μεγάλης μερίδας πολιτών να οργανωθούν απέναντι στην αριστερίστικη μπαχαλοποίηση και ασυδοσία, τότε εύκολα μπορούμε να αθροίσουμε τους 425.990 ψηφοφόρους που κατεγράφησαν να στηρίζουν τη Χρυσή Αυγή εν μέσω πρωτοφανούς πόλωσης.
Συμπερασματικά λοιπόν, η άνοδος και η εδραίωση του Λαϊκού Συνδέσμου δεν είναι απλά ένα συγκυριακό φαινόμενο, ούτε ξαφνικά οι Έλληνες νοστάλγησαν το Χίτλερ. Απλά μέσα σε ένα πολιτικό σκηνικό - κινούμενη άμμο, η Χρυσή Αυγή με 2-3 στρατηγικές κινήσεις έπιασε στον ύπνο τα παλαιά κόμματα που κοινώς δεν πήραν μυρωδιά κατορθώνοντας σήμερα να εκπροσωπεί το 7% του ελληνικού λαού. Όσο λοιπόν, οι υπόλοιποι παίκτες του πολιτικού συστήματος, της επιτρέπουν να παίζει μόνη της σ’αυτά τα γήπεδα, η παρουσία της στη Βουλή είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Αυτό που πάντως θα είχε ενδιαφέρον είναι να δούμε έστω και τώρα, πόσοι από τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, έστω και εκ των υστέρων, μελέτησαν το μοντέλο των κοινωνικών δικτύων και διδάχθηκαν κάτι από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Το μόνο πάντως σίγουρο, είναι πως ο Μιχαλολιάκος πιάστηκε διαβασμένος στο πιο κρίσιμο τεστ του με την κεντρική σκηνή της πολιτικής μπορώντας πλέον να έχει καθαρή τη συνείδηση του απέναντι σε όλους εκείνους τους μεγάλους στρατηγούς της Ιστορίας που τόσο θαυμάζει.
24wro
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πύργος: Σοβαρό τροχαίο με τρεις τραυματίες τα ξημερώματα
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
