2012-09-03 21:24:05
Γράφει ο Γιάννης Ζευγώλης, συγγραφέας
Μετά από 30 χρόνια κρατικοδίαιτης πολιτικής και διορισμούς αποκλειστικά με κομματικά συμφέροντα, έρχονται σήμερα να... τα βάλουν δήθεν με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γιατί εάν θέλαμε να αποδώσουμε σχηματικά το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων, σίγουρα θα σχηματίζονταν δύο ονόματα: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Το ζήτημα είναι ότι με τη γραμμή ανανέωσης λαϊκής εντολής με αντάλλαγμα τον διορισμό στο Δημόσιο, την απλή σύμβαση με προοπτική μονιμοποίησης, τη δημιουργία υπαλλήλων αορίστου χρόνου ή μονίμων υπαλλήλων, κρατικών αξιωματούχων σε θέσεις κλειδιά, τοποθέτηση «δικών τους» σε σώματα ασφαλείας, δημιούργησαν μία πιστή απεικόνιση ή καλύτερα μία μικρογραφία του κομματικού οράματός τους που θα έντυνε χρωματικά τον ελληνικό πληθυσμό είτε με πράσινα, είτε με μπλε.
Ο δικομματισμός θεωρήθηκε πανάκεια και όποιος παρέκκλινε με την ψήφο του προς μικρούς κομματικούς μηχανισμούς, θεωρείτο κατά τους άλλους τουλάχιστον περιθωριακός, αντιδραστικός, ανατρεπτικός.
Δυστυχώς όμως η δημιουργία ενός τεράστιου κράτους με υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, που είχαν διοριστεί αποκλειστικά με κομματικά κριτήρια, δημιούργησε μία σειρά από ουσιαστικά προβλήματα:
Το μεγαλύτερο ποσοστό των διορισμένων δεν κατέκτησε τη δημόσια θέση με την αξία του, άρα δεν μπορούσε να εκτιμήσει την εργασία, τον χώρο, τον μισθό, τους συναδέλφους, το αντικείμενο, άρα γενικότερα το δημόσιο.
Ως κορωνίδα θεωρήθηκε ο καθαυτός διορισμός και εφόσον οι αποδοχές ήταν σταθερές και αμετάκλητες δεν είχαν ως υπάλληλοι κανένα κίνητρο για να εργαστούν και να προσφέρουν πραγματικά στο δημόσιο, συμβάλλοντας ενεργά με τις προσωπικές τους δυνατότητες και φιλοδοξίες. Θεώρησαν ότι άξιζαν τον μισθό για όσα είχαν προσφέρει στο κόμμα και όχι για όσα καλούνταν να πράξουν ως υπάλληλοι. Εργοδότης θεωρείτο το κόμμα και όχι το δημόσιο. Εδώ, βέβαια το πράγμα περιπλέκεται, γιατί το δημόσιο γινόταν το τσιφλίκι κάθε κόμματος που είχε κερδίσει την αυτοδυναμία. Με λίγα λόγια το δημόσιο ταυτιζόταν με το κόμμα και αποτελούσε ένα όπλο χειραγώγησης στα χέρια των εξουσιαστών με μετακινήσεις των υπαλλήλων και αφαίρεση προνομίων κάθε φορά που υπήρχε εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία. Μάλιστα, κάποιοι από τους βολεμένους που είχαν μετακινηθεί από θέσεις κλειδιά όταν το κόμμα τους δεν καταλάμβανε την εξουσία, θεωρούνταν και ήρωες, γιατί π.χ. είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις ψυγεία ή είχαν βρεθεί λίγο μακριά από το σπίτι τους και όχι στην ίδια γειτονιά.
Αυτή η πολιτική τοποθέτησε σε καίριες θέσεις ανθρώπους που ήθελαν απλά να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, διόλου ευκαταφρόνητο, βέβαια, εάν σκεφτεί κανείς κάτι μαγικές θέσεις π.χ. στο Υπουργείο Οικονομικών με παχυλούς μισθούς. Οι κομματικά ταυτισμένοι όμως δημόσιοι υπάλληλοι, εφόσον ήδη είχαν εξασφαλίσει εφ όρου ζωής ένα εισόδημα, έσπευσαν να αναζητήσουν και άλλα κέρδη, αφού με την κύρια απασχόλησή τους δεν ήθελαν να ασχοληθούν ιδιαιτέρως. Αυτό ώθησε πολλούς(όχι όλους, προς θεού!) στη διαφθορά και άρχισαν να εξασφαλίζουν το μπιλιετάκι τους από επαγγελματίες που μπαινόβγαιναν μέσα στο δημόσιο και για να κατορθώσουν να κάνουν τη δουλειά τους, έδιναν τον οβολό τους, προκειμένου να ξεπεράσουν την απέραντη γραφειοκρατία που είχε δημιουργήσει ο νωχελικός τρόπος εργασίας και μία δημοσιοϋπαλληλική κουλτούρα που δε θύμιζε καθόλου, ούτε καν αμυδρά ένα ευρωπαϊκό κράτος.
Άρα λοιπόν, όταν μιλάμε για υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους και μισθούς που ζημιώνουν το κράτος, αυτό είναι το λιγότερο. Αυτό που μας κάνει όλους να προβληματιζόμαστε είναι πόσα χρήματα έχουν κερδίσει ορισμένοι από μίζες, φακελάκια, κομπίνες, γιατί στο δημόσιο που θα έπρεπε να τοποθετούνται άνθρωποι με τα πιο ευγενή κριτήρια, φρόντισαν αυτοί που μας κυβερνούν ακόμη και σήμερα, να τοποθετήσουν τα δικά τους τσιράκια, που αντιδρούσαν μάλιστα εάν ήθελες να διεκδικήσεις το δικαίωμά σου να εξυπηρετηθείς. Και σήμερα ακόμη συνεχίζουν να ακολουθούν ακόμη τις ίδιες πρακτικές, διορίζοντας τους δικούς τους. Ήδη σε έγκυρες εφημερίδες έχουν δημοσιευθεί συγκεκριμένα ονόματα διορισμών, που απομακρύνουν την κοινωνία από την πολιτική εξουσία, την στιγμή που ζητάμε από τον πολίτη να σταθεί αρωγός για να διασωθεί η πατρίδα.
Τα χρήματα αυτά που έχουν κερδίσει άδικα οι διορισμένοι θα μπορούσαν να διατεθούν στην ουσιαστική ανάπτυξη και εάν φυσικά υπήρχε ένα γρήγορο και ευέλικτο κράτος, θα μπορούσε και ο νέος, ο επιχειρηματίας, ή ο ξένος που αναζητά επενδύσεις στη χώρα μας, να αναπτύξει την επιχειρηματική του δράση.
Η γραφειοκρατία όμως μετατράπηκε σε εξουσία των διορισμένων, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να κινήσει τα νήματα, παρά μόνο με την συναίνεση των δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκονταν στις θέσεις κλειδιά και φρόντιζαν αμέσως να διορίσουν με την σειρά τους τα δικά τους παιδιά. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες στις οποίες βρίσκονται όχι ένας, ούτε δύο, αλλά όλα τα μέλη είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Τώρα, λοιπόν, που τα πράγματα στενεύουν και οι περικοπές συνεχίζονται σε μισθούς και συντάξεις, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους ίδιους ανθρώπους που θα φροντίσουν να ακολουθήσουν παρόμοιες πρακτικές για να βγάλουν τα προς το ζην, γιατί πολύ απλά αυτό έχουν μάθει να κάνουν και αυτό θα συνεχίσουν να πράττουν.
Και ενώ κάλπαζαν οι θεωρίες του ικανοποιημένου κρατικού αξιωματούχου με στόχο να μπορεί να αφοσιώνεται στη δουλειά του και να μην σκέπτεται διόλου να χρηματιστεί, σήμερα στο απέραντο διεφθαρμένο κράτος, στον χώρο που λειτουργεί ανεξέλεγκτα χωρίς κανέναν ουσιαστικό ελεγκτικό μηχανισμό, οδηγούμαστε σε πρωτόγνωρες μειώσεις που αποτέλεσμα θα έχουν να ωθήσουν τους ήδη διεφθαρμένους στη διαφθορά και τους τίμιους δημοσίους υπαλλήλους στην εξαθλίωση.
Έτσι, λοιπόν…, μειώνουμε τους μισθούς των δικαστών γιατί είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αναζητήσουν άλλους πόρους.
Μειώνουμε τους μισθούς των αστυνομικών, γιατί είμαστε βέβαιοι ότι δε θα αποκτήσουν έναν παραπάνω λόγο να εμπλακούν σε περίεργα κυκλώματα.
Μειώνουμε τους μισθούς των εφοριακών, γιατί ούτε κατά διάνοια μάς έρχεται στο νου ότι θα αναζητήσουν φακελάκια.
Μειώνουμε τους μισθούς των εκπαιδευτικών, γιατί δεν περνάει καμία σκέψη διόγκωσης ιδιωτικής παραπαιδείας.
Και βέβαια το ίδιο ισχύει για τους υπαλλήλους της πολεοδομίας, τα νοσοκομεία, τους οργανισμούς.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι έχουμε μάθει να ζούμε σε μία διεφθαρμένη κοινωνία και αυτό δυστυχώς θέλει χρόνο για να αλλάξει και ουσιαστικές τομές στην οικονομία που σε ένα κράτος που έχει άγνωστες λέξεις όπως είναι η μεταρρύθμιση, δυστυχώς η ανάπτυξη της οικονομίας δεν μπορεί να έρθει με σύμμαχο τον δημόσιο υπάλληλο, που θα έπρεπε να είναι πρότυπο της κοινωνίας.
Η εποχή που θα μπορούσαμε να γίνουμε ένα δακτυλοδεικτούμενο κράτος, δυστυχώς έχει παρέλθει. Σήμερα, που πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα, έρχονται αυτοί που μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση, δήθεν για να το πετύχουν. Γι’ άλλη μια φορά, εξυπηρετώντας τα κομματικά τους συμφέροντα και επιβάλλουν τον ακραίο νόμο της τροικανής αγοράς, χάριν της ανάπτυξης, ενός νέου ευρωπαϊκού κράτους με ανταγωνιστικά κριτήρια. Η αλήθεια όμως είναι ότι για να λειτουργήσει σωστά και εύρυθμα η αγορά, πρέπει να υπάρχει λειτουργικό κράτος.
Και στην Ελλάδα ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει εάν συνεχίσουμε να δρούμε, προτάσσοντας το κομματικό συμφέρον.
Μία στιγμή που το Κράτος θα έπρεπε να μας προστατεύει από τις επιταγές της Τρόικας για ξεπούλημα και για εξαθλίωση του Έλληνα πολίτη, απλά δεν υπάρχει, γιατί συνεχίζει να αποτελεί ένα δημιούργημα που δεν στηρίζεται σε πραγματικές Αξίες και Ιδέες, αλλά σε κομματικούς κανόνες και συμφέροντα.
Κύριοι, Υπηρέτες, Δήθεν πατριώτες,
ενός κακού, μύρια έπονται !
Tromaktiko
Μετά από 30 χρόνια κρατικοδίαιτης πολιτικής και διορισμούς αποκλειστικά με κομματικά συμφέροντα, έρχονται σήμερα να... τα βάλουν δήθεν με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Γιατί εάν θέλαμε να αποδώσουμε σχηματικά το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων, σίγουρα θα σχηματίζονταν δύο ονόματα: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Το ζήτημα είναι ότι με τη γραμμή ανανέωσης λαϊκής εντολής με αντάλλαγμα τον διορισμό στο Δημόσιο, την απλή σύμβαση με προοπτική μονιμοποίησης, τη δημιουργία υπαλλήλων αορίστου χρόνου ή μονίμων υπαλλήλων, κρατικών αξιωματούχων σε θέσεις κλειδιά, τοποθέτηση «δικών τους» σε σώματα ασφαλείας, δημιούργησαν μία πιστή απεικόνιση ή καλύτερα μία μικρογραφία του κομματικού οράματός τους που θα έντυνε χρωματικά τον ελληνικό πληθυσμό είτε με πράσινα, είτε με μπλε.
Ο δικομματισμός θεωρήθηκε πανάκεια και όποιος παρέκκλινε με την ψήφο του προς μικρούς κομματικούς μηχανισμούς, θεωρείτο κατά τους άλλους τουλάχιστον περιθωριακός, αντιδραστικός, ανατρεπτικός.
Δυστυχώς όμως η δημιουργία ενός τεράστιου κράτους με υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους, που είχαν διοριστεί αποκλειστικά με κομματικά κριτήρια, δημιούργησε μία σειρά από ουσιαστικά προβλήματα:
Το μεγαλύτερο ποσοστό των διορισμένων δεν κατέκτησε τη δημόσια θέση με την αξία του, άρα δεν μπορούσε να εκτιμήσει την εργασία, τον χώρο, τον μισθό, τους συναδέλφους, το αντικείμενο, άρα γενικότερα το δημόσιο.
Ως κορωνίδα θεωρήθηκε ο καθαυτός διορισμός και εφόσον οι αποδοχές ήταν σταθερές και αμετάκλητες δεν είχαν ως υπάλληλοι κανένα κίνητρο για να εργαστούν και να προσφέρουν πραγματικά στο δημόσιο, συμβάλλοντας ενεργά με τις προσωπικές τους δυνατότητες και φιλοδοξίες. Θεώρησαν ότι άξιζαν τον μισθό για όσα είχαν προσφέρει στο κόμμα και όχι για όσα καλούνταν να πράξουν ως υπάλληλοι. Εργοδότης θεωρείτο το κόμμα και όχι το δημόσιο. Εδώ, βέβαια το πράγμα περιπλέκεται, γιατί το δημόσιο γινόταν το τσιφλίκι κάθε κόμματος που είχε κερδίσει την αυτοδυναμία. Με λίγα λόγια το δημόσιο ταυτιζόταν με το κόμμα και αποτελούσε ένα όπλο χειραγώγησης στα χέρια των εξουσιαστών με μετακινήσεις των υπαλλήλων και αφαίρεση προνομίων κάθε φορά που υπήρχε εναλλαγή των δύο κομμάτων στην εξουσία. Μάλιστα, κάποιοι από τους βολεμένους που είχαν μετακινηθεί από θέσεις κλειδιά όταν το κόμμα τους δεν καταλάμβανε την εξουσία, θεωρούνταν και ήρωες, γιατί π.χ. είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις ψυγεία ή είχαν βρεθεί λίγο μακριά από το σπίτι τους και όχι στην ίδια γειτονιά.
Αυτή η πολιτική τοποθέτησε σε καίριες θέσεις ανθρώπους που ήθελαν απλά να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, διόλου ευκαταφρόνητο, βέβαια, εάν σκεφτεί κανείς κάτι μαγικές θέσεις π.χ. στο Υπουργείο Οικονομικών με παχυλούς μισθούς. Οι κομματικά ταυτισμένοι όμως δημόσιοι υπάλληλοι, εφόσον ήδη είχαν εξασφαλίσει εφ όρου ζωής ένα εισόδημα, έσπευσαν να αναζητήσουν και άλλα κέρδη, αφού με την κύρια απασχόλησή τους δεν ήθελαν να ασχοληθούν ιδιαιτέρως. Αυτό ώθησε πολλούς(όχι όλους, προς θεού!) στη διαφθορά και άρχισαν να εξασφαλίζουν το μπιλιετάκι τους από επαγγελματίες που μπαινόβγαιναν μέσα στο δημόσιο και για να κατορθώσουν να κάνουν τη δουλειά τους, έδιναν τον οβολό τους, προκειμένου να ξεπεράσουν την απέραντη γραφειοκρατία που είχε δημιουργήσει ο νωχελικός τρόπος εργασίας και μία δημοσιοϋπαλληλική κουλτούρα που δε θύμιζε καθόλου, ούτε καν αμυδρά ένα ευρωπαϊκό κράτος.
Άρα λοιπόν, όταν μιλάμε για υπεράριθμους δημοσίους υπαλλήλους και μισθούς που ζημιώνουν το κράτος, αυτό είναι το λιγότερο. Αυτό που μας κάνει όλους να προβληματιζόμαστε είναι πόσα χρήματα έχουν κερδίσει ορισμένοι από μίζες, φακελάκια, κομπίνες, γιατί στο δημόσιο που θα έπρεπε να τοποθετούνται άνθρωποι με τα πιο ευγενή κριτήρια, φρόντισαν αυτοί που μας κυβερνούν ακόμη και σήμερα, να τοποθετήσουν τα δικά τους τσιράκια, που αντιδρούσαν μάλιστα εάν ήθελες να διεκδικήσεις το δικαίωμά σου να εξυπηρετηθείς. Και σήμερα ακόμη συνεχίζουν να ακολουθούν ακόμη τις ίδιες πρακτικές, διορίζοντας τους δικούς τους. Ήδη σε έγκυρες εφημερίδες έχουν δημοσιευθεί συγκεκριμένα ονόματα διορισμών, που απομακρύνουν την κοινωνία από την πολιτική εξουσία, την στιγμή που ζητάμε από τον πολίτη να σταθεί αρωγός για να διασωθεί η πατρίδα.
Τα χρήματα αυτά που έχουν κερδίσει άδικα οι διορισμένοι θα μπορούσαν να διατεθούν στην ουσιαστική ανάπτυξη και εάν φυσικά υπήρχε ένα γρήγορο και ευέλικτο κράτος, θα μπορούσε και ο νέος, ο επιχειρηματίας, ή ο ξένος που αναζητά επενδύσεις στη χώρα μας, να αναπτύξει την επιχειρηματική του δράση.
Η γραφειοκρατία όμως μετατράπηκε σε εξουσία των διορισμένων, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να κινήσει τα νήματα, παρά μόνο με την συναίνεση των δημοσίων υπαλλήλων που βρίσκονταν στις θέσεις κλειδιά και φρόντιζαν αμέσως να διορίσουν με την σειρά τους τα δικά τους παιδιά. Δεν είναι λίγες οι οικογένειες στις οποίες βρίσκονται όχι ένας, ούτε δύο, αλλά όλα τα μέλη είναι δημόσιοι υπάλληλοι.
Τώρα, λοιπόν, που τα πράγματα στενεύουν και οι περικοπές συνεχίζονται σε μισθούς και συντάξεις, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους ίδιους ανθρώπους που θα φροντίσουν να ακολουθήσουν παρόμοιες πρακτικές για να βγάλουν τα προς το ζην, γιατί πολύ απλά αυτό έχουν μάθει να κάνουν και αυτό θα συνεχίσουν να πράττουν.
Και ενώ κάλπαζαν οι θεωρίες του ικανοποιημένου κρατικού αξιωματούχου με στόχο να μπορεί να αφοσιώνεται στη δουλειά του και να μην σκέπτεται διόλου να χρηματιστεί, σήμερα στο απέραντο διεφθαρμένο κράτος, στον χώρο που λειτουργεί ανεξέλεγκτα χωρίς κανέναν ουσιαστικό ελεγκτικό μηχανισμό, οδηγούμαστε σε πρωτόγνωρες μειώσεις που αποτέλεσμα θα έχουν να ωθήσουν τους ήδη διεφθαρμένους στη διαφθορά και τους τίμιους δημοσίους υπαλλήλους στην εξαθλίωση.
Έτσι, λοιπόν…, μειώνουμε τους μισθούς των δικαστών γιατί είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα αναζητήσουν άλλους πόρους.
Μειώνουμε τους μισθούς των αστυνομικών, γιατί είμαστε βέβαιοι ότι δε θα αποκτήσουν έναν παραπάνω λόγο να εμπλακούν σε περίεργα κυκλώματα.
Μειώνουμε τους μισθούς των εφοριακών, γιατί ούτε κατά διάνοια μάς έρχεται στο νου ότι θα αναζητήσουν φακελάκια.
Μειώνουμε τους μισθούς των εκπαιδευτικών, γιατί δεν περνάει καμία σκέψη διόγκωσης ιδιωτικής παραπαιδείας.
Και βέβαια το ίδιο ισχύει για τους υπαλλήλους της πολεοδομίας, τα νοσοκομεία, τους οργανισμούς.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι έχουμε μάθει να ζούμε σε μία διεφθαρμένη κοινωνία και αυτό δυστυχώς θέλει χρόνο για να αλλάξει και ουσιαστικές τομές στην οικονομία που σε ένα κράτος που έχει άγνωστες λέξεις όπως είναι η μεταρρύθμιση, δυστυχώς η ανάπτυξη της οικονομίας δεν μπορεί να έρθει με σύμμαχο τον δημόσιο υπάλληλο, που θα έπρεπε να είναι πρότυπο της κοινωνίας.
Η εποχή που θα μπορούσαμε να γίνουμε ένα δακτυλοδεικτούμενο κράτος, δυστυχώς έχει παρέλθει. Σήμερα, που πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα, έρχονται αυτοί που μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση, δήθεν για να το πετύχουν. Γι’ άλλη μια φορά, εξυπηρετώντας τα κομματικά τους συμφέροντα και επιβάλλουν τον ακραίο νόμο της τροικανής αγοράς, χάριν της ανάπτυξης, ενός νέου ευρωπαϊκού κράτους με ανταγωνιστικά κριτήρια. Η αλήθεια όμως είναι ότι για να λειτουργήσει σωστά και εύρυθμα η αγορά, πρέπει να υπάρχει λειτουργικό κράτος.
Και στην Ελλάδα ούτε υπάρχει, ούτε θα υπάρξει εάν συνεχίσουμε να δρούμε, προτάσσοντας το κομματικό συμφέρον.
Μία στιγμή που το Κράτος θα έπρεπε να μας προστατεύει από τις επιταγές της Τρόικας για ξεπούλημα και για εξαθλίωση του Έλληνα πολίτη, απλά δεν υπάρχει, γιατί συνεχίζει να αποτελεί ένα δημιούργημα που δεν στηρίζεται σε πραγματικές Αξίες και Ιδέες, αλλά σε κομματικούς κανόνες και συμφέροντα.
Κύριοι, Υπηρέτες, Δήθεν πατριώτες,
ενός κακού, μύρια έπονται !
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΣΙΟΒΑΣ : ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΔΥΟ ΝΙΚΕΣ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πάρτι διορισμών στη Βουλή!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
