2012-09-06 13:49:18
Του Γιώργου Καπόπουλου
Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το Φθινόπωρο του 2008 επικέντρωσαν την προσοχή στις συγκρούσεις για τη διαχείρισή της. Τόσο εντός της Ευρωζώνης όσο και στο επίπεδο της Ομάδας του G20 και του G8 και στο επίπεδο των διμερών σχέσεων ΗΠΑ - Γερμανίας.
Ακόμη και σήμερα συντηρείται η ψευδαίσθηση ότι η Γερμανία της Μέρκελ, οπαδός της σχολής του αποπληθωρισμού του τότε προέδρου των ΗΠΑ Χούβερ, που μετά την κρίση του 1929 οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, συγκρούεται με τις ΗΠΑ του Ομπάμα που υιοθετούν τον παρεμβατισμό στην οικονομία που υιοθέτησε ο Ρούζβελτ μετά το 1933. Με άλλα λόγια, η σύγκρουση παρουσιάζεται ως ιδεολογική δογματική και ακόμη και τα χειρότερα σενάρια επιδείνωσής της δεν φθάνουν πιο πέρα από τον κίνδυνο ήττας του Ομπάμα στις εκλογές του Νοεμβρίου, εάν μέχρι τότε ξεσπάσει ανεξέλεγκτο ντόμινο αποσταθεροποίησης στην Ευρωζώνη.
Διαβάστε περισσότερα Διάρρηξη συμμαχίας
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και δραματική: Η διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης διέρρηξε οριστικά και ανεπανόρθωτα τη συμμαχία ΗΠΑ - Γερμανίας συνολικά, καθώς μετά την επανένωση του 1990 δύο πρόεδροι των ΗΠΑ ο Μπους (πατήρ) και ο Κλίντον είχαν δημόσια χαρακτηρίσει τη σχέση Ουάσιγκτον - Βερολίνου ως πυρήνα του ΝΑΤΟ και της Διατλαντικής Σχέσης συνολικά.
Για να πάμε στην αρχή της σύγκρουσης το Φθινόπωρο του 2008 τα πρώτα μέτρα ποσοτικής επέκτασης -τύπωμα χρήματος- για την αντιμετώπιση της κρίσης τα έλαβε ο απερχόμενος πρόεδρος Μπους (υιός) και πιο συγκεκριμένα ο υπουργός Οικονομικών Πόλσον, ενώ την ίδια στιγμή η Μέρκελ επέμενε ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ και απέρριπτε την πρόταση Σαρκοζί για κοινή θωράκιση του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης.
Τρεις συνιστώσες
Στη σκληρή γραμμή που ακολουθεί η Μέρκελ εδώ και δύο χρόνια υπάρχουν τρεις συνιστώσες:
Πρώτον το βραχυπρόθεσμο κέρδος σε βάρος των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη με το φθηνό έως μηδενικό κόστος δανεισμού που συνθλίβει την ανταγωνιστικότα του Νότου και όχι μόνο.Δεύτερον η πολιτική ηγεμονία στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με την πλειονότητα των εταίρων να εξαρτώνται από την καλή θέληση της Μέρκελ.Τρίτο και σημαντικότερο η αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως Παγκόσμιας Υπερδύναμης σε όλα τα επίπεδα, μια επιλογή που τείνει να εξελιχθεί σε κυρίαρχη διεθνή αντίθεση.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι αν η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ δεν εναρμονισθούν με την πολιτική του Λευκού Οίκου και της Fed οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να επανεγκλωβισθούν στην ύφεση και να υποχρεωθούν σε δραστικές δημοσιονομικές περικοπές που θα πλήξουν μοιραία και ανεπανόρθωτα τη στρατιωτική τους αξιοπιστία και το παγκόσμιο πολιτικό τους κύρος. Η πολιτική των Μέρκελ - Σόιμπλε και η σκληρή άρνησή τους να λάβουν υπόψη τις παραινέσεις και πιέσεις των Γκάιτνερ και Ομπάμα, κινδυνεύει να οδηγήσει τις ΗΠΑ στη θέση που βρέθηκε η Βρετανία το 1947 όταν δεν μπορούσε να στηρίξει οικονομικά τον ρόλο της ως Παγκόσμιας Δύναμης.
Η αρπαγή της «Νέας Ευρώπης»
Η μεγάλη σύγκρουση ΗΠΑ - Γερμανίας εκτυλίσσεται σχεδόν αθόρυβα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τη Νέα Ευρώπη των Ράμσφελντ και Κοντολίζα Ράις που μαζί με την Ισπανία του Αθνάρ και τη Βρετανία του Μπλερ είχαν στηρίξει την Ουάσιγκτον στην επέμβαση στο Ιράκ την Ανοιξη του 2003, συγκρουόμενοι με τους Σιράκ και Σρέντερ.
Αργά αλλά σταθερά με εργαλείο την κρίση στην Ευρωζώνη, οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, από έρεισμα των ΗΠΑ, εξελίσσονται σε προνομιακό πεδίο επιρροής και ελέγχου της Γερμανίας:
Η Σλοβακία και η Εσθονία εντός ευρώ είναι βασιλικότεροι του βασιλέως στη συνηγορία υπέρ της σκληρής λιτότητας, αλλά και την απαξιωτική κατά του Νότου ρητορική.Η Λετονία προβάλλει ως υπόδειγμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και μελλοντικό μέλος του ευρώ, υπερπλειοδοτώντας απέναντι στο Βερολίνο.Ακόμη και οι εκτός ευρώ Πολωνία και Τσεχία έχουν αρχίσει να βλέπουν το μέλλον τους στην πλήρη συμμετοχή τους σε μια Βόρεια Ευρώπη υπό την ηγεσία της Γερμανίας, παρά στην άνευ οικονομικού και γεωπολιτικού αντικρίσματος στενή συμμαχία με τις ΗΠΑ.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: Ο Νότος της Ευρώπης αποξενώνεται και περιθωριοποιείται σε σχέση με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την ώρα που φαίνεται να χάνεται η προνομιακή αμερικανική επιρροή στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη σε όφελος της Γερμανίας.
Η Διατλαντική Σχέση, έτσι όπως τη ζήσαμε μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949 και μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999, που ανακήρυξε την Ατλαντική Συμμαχία ως Παγκόσμιο Χωροφύλακα με ηγετικό δίδυμο τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, δεν υφίσταται πλέον.
Η σκληρή γραμμή...
Βραχυπρόθεσμο κέρδος σε βάρος των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη με το φθηνό έως μηδενικό κόστος δανεισμού που συνθλίβει την ανταγωνιστικότητα του Νότου.Πολιτική ηγεμονία στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με την πλειονότητα των εταίρων να εξαρτώνται από την καλή θέληση της ΜέρκελΑμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως παγκόσμιας υπερδύναμης σε όλα τα επίπεδα
... και οι εξελίξεις
Η Ουάσιγκτον θα αναζητήσει πιο στενή συνεργασία με τη Γαλλία και τη Βρετανία παρακάμπτοντας τη ΓερμανίαΟι ΗΠΑ θα συγκροτήσουν μια συμμαχία προθύμων στη Νότια Ευρώπη με Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και ΕλλάδαΑν η Ουάσιγκτον θέλει να πιέσει τη Γερμανία, μπορεί να επιδιώξει μια εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων της με τη Ρωσία
Μετωπικές συγκρούσεις από την εποχή του Σρέντερ
Στο γεωπολιτικό επίπεδο με μια σειρά από επιλογές, η Γερμανία από την εποχή του Σρέντερ και στη συνέχεια υπό τη Μέρκελ, συγκρούεται μετωπικά με μιά σειρά από επιλογές των ΗΠΑ:
Στα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας με την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού North-stream το Βερολίνο έχει οικοδομήσει ειδική σχέση με τη Μόσχα, την οποία πολιτικά ανταποδίδει ο Πούτιν στηρίζοντας πλήρως τη σκληρή γραμμή του Βερολίνου στην κρίση της Ευρωζώνης.
Στην προσπάθεια διαμόρφωσης δυτικής πολιτικής η έστω αμερικανικής παρεμβατικής αξιοπιστίας στον Κροατομουσουλμανικό Κόσμο το Βερολίνο εμφανίζεται σταθερά αρνητικό:
Τορπίλισε τη Μεσογειακή Ενωση που πρότεινε ο Σαρκοζί το 2007, η οποία θα έδινε ένα θεσμικό νομιμοποιητικό παρεμβατικό πλαίσιο για την Ε.Ε. και τη Δύση στις εξελίξεις στην απέναντι ακτή της Μεσογείου.
Αντιτάχθηκε στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη την Άνοιξη του 2011 προφανώς αρνούμενο να στηρίξει μια επιχείρηση, όπου τον κύριο λόγο είχαν οι ΗΠΑ και η Γαλλία, και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απείχε συντασσόμενη στο πλευρό της Κίνας και της Ρωσίας απέναντι στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Σήμερα αντιτάσσεται σε κάθε φόρμουλα επέμβασης στην κρίση της Συρίας με μόνη ουσιαστική διαφοροποίηση από τη στάση της Μόσχας και του Πεκίνου την πιο ήπια φρασεολογία.
Ραγδαίες εξελίξεις φέρνει ο ανταγωνισμός
Εάν παραταθεί η σημερινή αντιπαλότητα ΗΠΑ - Γερμανίας για τη διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι γεωπολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες:
Πρώτον η Ουάσιγκτον θα αναζητήσει πιο στενή συνεργασία με τη Γαλλία και τη Βρετανία εξωθεσμικά, παρακάμπτοντας τη σταθερή άρνηση της Γερμανίας για παρεμβάσεις περιφρούρησης ζωτικών συμφερόντων της Δύσης.Δεύτερον με δεδομένη την εκρηκτική κατάσταση στον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή μέχρι το Αφγανιστάν - Πακιστάν οι ΗΠΑ θα συγκροτήσουν μια συμμαχία προθύμων στη Νότια Ευρώπη με Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα. Η γεωπολιτική αξία των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης είναι συνολικά αναβαθμισμένη γιά τις σημερινές ανάγκες της Ουάσιγκτον και είναι αυτονόητο ότι η αμερικανική πλευρά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει οικονομική κατάρρευση, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνική ανάφλεξη και πολιτική αποσταθεροποίηση.Τρίτον αν η Ουάσιγκτον θέλει να πιέσει πραγματικά τη Γερμανία μπορεί να επιδιώξει μια συνολική εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων της με τη Ρωσία, κάτι που επιδιώκει ο Πούτιν από την αρχή της θητείας του στο Κρεμλίνο. Η Αντιπυραυλική Ασπίδα αναποτελεσματική εξ ορισμού θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο συνδιαχείρισης και συνεργασίας κατά των λεγόμενων ασύμμετρων απειλών ανάμεσα στις δύο χώρες, ενώ η κοινή οικονομική λογική σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης υπαγορεύει τη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό στα δίκτυα αγωγών μεταφοράς ενέργειας. Το συνολικό κέρδος της Ρωσίας από μια εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με τις ΗΠΑ είναι προφανές ότι είναι πολλαπλάσιο από την όποια ειδική σχέση με τη Γερμανία.
Αντιγερμανική συσπείρωση
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Αν η διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη οδηγεί σε ντόμινο ύφεσης με διαφαινόμενο προσεχές θύμα την ίδια τη Γερμανία, η σύγκρουση με τις ΗΠΑ σε γεωπολιτικό επίπεδο μπορεί να ωθήσει την Ουάσιγκτον σε προνομιακή συμμαχία με τον Νότο της Ευρωζώνης και σε εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με τη Ρωσία.
Ετσι είχε γίνει στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Γαλλία και η Βρετανία παρ' ολίγον να έλθουν σε εμπόλεμη κατάσταση για τη διανομή αποικιών στην Αφρική, ενώ η Ρωσία και η Βρετανία σε μετωπική σύγκρουση για την κατάκτηση της Κεντρικής Ασίας. Μέσα σε χρόνο-ρεκόρ υπερέβησαν τις αντιθέσεις τους και συμμάχησαν και οι τρεις κατά της Γερμανίας.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=112916144
Οι καταιγιστικές εξελίξεις στην παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξέσπασε το Φθινόπωρο του 2008 επικέντρωσαν την προσοχή στις συγκρούσεις για τη διαχείρισή της. Τόσο εντός της Ευρωζώνης όσο και στο επίπεδο της Ομάδας του G20 και του G8 και στο επίπεδο των διμερών σχέσεων ΗΠΑ - Γερμανίας.
Ακόμη και σήμερα συντηρείται η ψευδαίσθηση ότι η Γερμανία της Μέρκελ, οπαδός της σχολής του αποπληθωρισμού του τότε προέδρου των ΗΠΑ Χούβερ, που μετά την κρίση του 1929 οδήγησε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, συγκρούεται με τις ΗΠΑ του Ομπάμα που υιοθετούν τον παρεμβατισμό στην οικονομία που υιοθέτησε ο Ρούζβελτ μετά το 1933. Με άλλα λόγια, η σύγκρουση παρουσιάζεται ως ιδεολογική δογματική και ακόμη και τα χειρότερα σενάρια επιδείνωσής της δεν φθάνουν πιο πέρα από τον κίνδυνο ήττας του Ομπάμα στις εκλογές του Νοεμβρίου, εάν μέχρι τότε ξεσπάσει ανεξέλεγκτο ντόμινο αποσταθεροποίησης στην Ευρωζώνη.
Διαβάστε περισσότερα Διάρρηξη συμμαχίας
Η πραγματικότητα είναι σκληρή και δραματική: Η διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης διέρρηξε οριστικά και ανεπανόρθωτα τη συμμαχία ΗΠΑ - Γερμανίας συνολικά, καθώς μετά την επανένωση του 1990 δύο πρόεδροι των ΗΠΑ ο Μπους (πατήρ) και ο Κλίντον είχαν δημόσια χαρακτηρίσει τη σχέση Ουάσιγκτον - Βερολίνου ως πυρήνα του ΝΑΤΟ και της Διατλαντικής Σχέσης συνολικά.
Για να πάμε στην αρχή της σύγκρουσης το Φθινόπωρο του 2008 τα πρώτα μέτρα ποσοτικής επέκτασης -τύπωμα χρήματος- για την αντιμετώπιση της κρίσης τα έλαβε ο απερχόμενος πρόεδρος Μπους (υιός) και πιο συγκεκριμένα ο υπουργός Οικονομικών Πόλσον, ενώ την ίδια στιγμή η Μέρκελ επέμενε ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ και απέρριπτε την πρόταση Σαρκοζί για κοινή θωράκιση του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης.
Τρεις συνιστώσες
Στη σκληρή γραμμή που ακολουθεί η Μέρκελ εδώ και δύο χρόνια υπάρχουν τρεις συνιστώσες:
Πρώτον το βραχυπρόθεσμο κέρδος σε βάρος των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη με το φθηνό έως μηδενικό κόστος δανεισμού που συνθλίβει την ανταγωνιστικότα του Νότου και όχι μόνο.Δεύτερον η πολιτική ηγεμονία στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με την πλειονότητα των εταίρων να εξαρτώνται από την καλή θέληση της Μέρκελ.Τρίτο και σημαντικότερο η αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως Παγκόσμιας Υπερδύναμης σε όλα τα επίπεδα, μια επιλογή που τείνει να εξελιχθεί σε κυρίαρχη διεθνή αντίθεση.
Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι αν η Ευρωζώνη και η ΕΚΤ δεν εναρμονισθούν με την πολιτική του Λευκού Οίκου και της Fed οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να επανεγκλωβισθούν στην ύφεση και να υποχρεωθούν σε δραστικές δημοσιονομικές περικοπές που θα πλήξουν μοιραία και ανεπανόρθωτα τη στρατιωτική τους αξιοπιστία και το παγκόσμιο πολιτικό τους κύρος. Η πολιτική των Μέρκελ - Σόιμπλε και η σκληρή άρνησή τους να λάβουν υπόψη τις παραινέσεις και πιέσεις των Γκάιτνερ και Ομπάμα, κινδυνεύει να οδηγήσει τις ΗΠΑ στη θέση που βρέθηκε η Βρετανία το 1947 όταν δεν μπορούσε να στηρίξει οικονομικά τον ρόλο της ως Παγκόσμιας Δύναμης.
Η αρπαγή της «Νέας Ευρώπης»
Η μεγάλη σύγκρουση ΗΠΑ - Γερμανίας εκτυλίσσεται σχεδόν αθόρυβα στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τη Νέα Ευρώπη των Ράμσφελντ και Κοντολίζα Ράις που μαζί με την Ισπανία του Αθνάρ και τη Βρετανία του Μπλερ είχαν στηρίξει την Ουάσιγκτον στην επέμβαση στο Ιράκ την Ανοιξη του 2003, συγκρουόμενοι με τους Σιράκ και Σρέντερ.
Αργά αλλά σταθερά με εργαλείο την κρίση στην Ευρωζώνη, οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, από έρεισμα των ΗΠΑ, εξελίσσονται σε προνομιακό πεδίο επιρροής και ελέγχου της Γερμανίας:
Η Σλοβακία και η Εσθονία εντός ευρώ είναι βασιλικότεροι του βασιλέως στη συνηγορία υπέρ της σκληρής λιτότητας, αλλά και την απαξιωτική κατά του Νότου ρητορική.Η Λετονία προβάλλει ως υπόδειγμα δημοσιονομικής εξυγίανσης και μελλοντικό μέλος του ευρώ, υπερπλειοδοτώντας απέναντι στο Βερολίνο.Ακόμη και οι εκτός ευρώ Πολωνία και Τσεχία έχουν αρχίσει να βλέπουν το μέλλον τους στην πλήρη συμμετοχή τους σε μια Βόρεια Ευρώπη υπό την ηγεσία της Γερμανίας, παρά στην άνευ οικονομικού και γεωπολιτικού αντικρίσματος στενή συμμαχία με τις ΗΠΑ.
Το συμπέρασμα είναι σαφές: Ο Νότος της Ευρώπης αποξενώνεται και περιθωριοποιείται σε σχέση με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την ώρα που φαίνεται να χάνεται η προνομιακή αμερικανική επιρροή στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη σε όφελος της Γερμανίας.
Η Διατλαντική Σχέση, έτσι όπως τη ζήσαμε μετά την ίδρυση του ΝΑΤΟ το 1949 και μετά τη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον το 1999, που ανακήρυξε την Ατλαντική Συμμαχία ως Παγκόσμιο Χωροφύλακα με ηγετικό δίδυμο τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, δεν υφίσταται πλέον.
Η σκληρή γραμμή...
Βραχυπρόθεσμο κέρδος σε βάρος των εταίρων του Βερολίνου στην Ευρωζώνη με το φθηνό έως μηδενικό κόστος δανεισμού που συνθλίβει την ανταγωνιστικότητα του Νότου.Πολιτική ηγεμονία στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη με την πλειονότητα των εταίρων να εξαρτώνται από την καλή θέληση της ΜέρκελΑμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ ως παγκόσμιας υπερδύναμης σε όλα τα επίπεδα
... και οι εξελίξεις
Η Ουάσιγκτον θα αναζητήσει πιο στενή συνεργασία με τη Γαλλία και τη Βρετανία παρακάμπτοντας τη ΓερμανίαΟι ΗΠΑ θα συγκροτήσουν μια συμμαχία προθύμων στη Νότια Ευρώπη με Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και ΕλλάδαΑν η Ουάσιγκτον θέλει να πιέσει τη Γερμανία, μπορεί να επιδιώξει μια εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων της με τη Ρωσία
Μετωπικές συγκρούσεις από την εποχή του Σρέντερ
Στο γεωπολιτικό επίπεδο με μια σειρά από επιλογές, η Γερμανία από την εποχή του Σρέντερ και στη συνέχεια υπό τη Μέρκελ, συγκρούεται μετωπικά με μιά σειρά από επιλογές των ΗΠΑ:
Στα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας με την κατασκευή του υποθαλάσσιου αγωγού North-stream το Βερολίνο έχει οικοδομήσει ειδική σχέση με τη Μόσχα, την οποία πολιτικά ανταποδίδει ο Πούτιν στηρίζοντας πλήρως τη σκληρή γραμμή του Βερολίνου στην κρίση της Ευρωζώνης.
Στην προσπάθεια διαμόρφωσης δυτικής πολιτικής η έστω αμερικανικής παρεμβατικής αξιοπιστίας στον Κροατομουσουλμανικό Κόσμο το Βερολίνο εμφανίζεται σταθερά αρνητικό:
Τορπίλισε τη Μεσογειακή Ενωση που πρότεινε ο Σαρκοζί το 2007, η οποία θα έδινε ένα θεσμικό νομιμοποιητικό παρεμβατικό πλαίσιο για την Ε.Ε. και τη Δύση στις εξελίξεις στην απέναντι ακτή της Μεσογείου.
Αντιτάχθηκε στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη την Άνοιξη του 2011 προφανώς αρνούμενο να στηρίξει μια επιχείρηση, όπου τον κύριο λόγο είχαν οι ΗΠΑ και η Γαλλία, και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ απείχε συντασσόμενη στο πλευρό της Κίνας και της Ρωσίας απέναντι στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και τη Γαλλία.
Σήμερα αντιτάσσεται σε κάθε φόρμουλα επέμβασης στην κρίση της Συρίας με μόνη ουσιαστική διαφοροποίηση από τη στάση της Μόσχας και του Πεκίνου την πιο ήπια φρασεολογία.
Ραγδαίες εξελίξεις φέρνει ο ανταγωνισμός
Εάν παραταθεί η σημερινή αντιπαλότητα ΗΠΑ - Γερμανίας για τη διαχείριση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι γεωπολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες:
Πρώτον η Ουάσιγκτον θα αναζητήσει πιο στενή συνεργασία με τη Γαλλία και τη Βρετανία εξωθεσμικά, παρακάμπτοντας τη σταθερή άρνηση της Γερμανίας για παρεμβάσεις περιφρούρησης ζωτικών συμφερόντων της Δύσης.Δεύτερον με δεδομένη την εκρηκτική κατάσταση στον Αραβομουσουλμανικό Κόσμο από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή μέχρι το Αφγανιστάν - Πακιστάν οι ΗΠΑ θα συγκροτήσουν μια συμμαχία προθύμων στη Νότια Ευρώπη με Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα. Η γεωπολιτική αξία των χωρών του Νότου της Ευρωζώνης είναι συνολικά αναβαθμισμένη γιά τις σημερινές ανάγκες της Ουάσιγκτον και είναι αυτονόητο ότι η αμερικανική πλευρά θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει οικονομική κατάρρευση, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κοινωνική ανάφλεξη και πολιτική αποσταθεροποίηση.Τρίτον αν η Ουάσιγκτον θέλει να πιέσει πραγματικά τη Γερμανία μπορεί να επιδιώξει μια συνολική εκκαθάριση των εκκρεμοτήτων της με τη Ρωσία, κάτι που επιδιώκει ο Πούτιν από την αρχή της θητείας του στο Κρεμλίνο. Η Αντιπυραυλική Ασπίδα αναποτελεσματική εξ ορισμού θα μπορούσε να αποτελέσει πεδίο συνδιαχείρισης και συνεργασίας κατά των λεγόμενων ασύμμετρων απειλών ανάμεσα στις δύο χώρες, ενώ η κοινή οικονομική λογική σε περίοδο παγκόσμιας οικονομικής κρίσης υπαγορεύει τη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό στα δίκτυα αγωγών μεταφοράς ενέργειας. Το συνολικό κέρδος της Ρωσίας από μια εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με τις ΗΠΑ είναι προφανές ότι είναι πολλαπλάσιο από την όποια ειδική σχέση με τη Γερμανία.
Αντιγερμανική συσπείρωση
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Αν η διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη οδηγεί σε ντόμινο ύφεσης με διαφαινόμενο προσεχές θύμα την ίδια τη Γερμανία, η σύγκρουση με τις ΗΠΑ σε γεωπολιτικό επίπεδο μπορεί να ωθήσει την Ουάσιγκτον σε προνομιακή συμμαχία με τον Νότο της Ευρωζώνης και σε εκκαθάριση εκκρεμοτήτων με τη Ρωσία.
Ετσι είχε γίνει στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Γαλλία και η Βρετανία παρ' ολίγον να έλθουν σε εμπόλεμη κατάσταση για τη διανομή αποικιών στην Αφρική, ενώ η Ρωσία και η Βρετανία σε μετωπική σύγκρουση για την κατάκτηση της Κεντρικής Ασίας. Μέσα σε χρόνο-ρεκόρ υπερέβησαν τις αντιθέσεις τους και συμμάχησαν και οι τρεις κατά της Γερμανίας.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=112916144
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
K.ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ: Μιλάει για πρώτη φορά μετά το γάμο
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
![Άγριο ξύλο σε τηλεοπτική εκπομπή! [video]](https://images.newsnowgreece.com/20/203150/agrio-xylo-se-tileoptiki-ekpompi-video-1-124x78.jpg)
