2012-09-08 09:07:28
"Οταν ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή - ζητάει να τον συναντήσει, επί ελληνικού εδάφους, δεν μπορεί να τον φτύνει" ...
Εκτός από την «καλοσύνη των ξένων» - για να δανειστούμε τον τίτλο από το ευαίσθητο βιβλίο του συριζαίου Πέτρου Τατσόπουλου - υπάρχουν και οι «χοντράδες των ξένων». Και στην περίπτωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα επαναλαμβάνονται!
Αρχισαν με τον Γιούνκερ προ ημερών. Ηλθε στην Αθήνα, είδε τον Πρωθυπουργό, τηλεφώνησε και στον αρχηγό του τρίτου κόμματος, αλλά αγνόησε τον αρχηγό του δεύτερου. Δεν πρόκανε!
Μπορεί και η Κουμουνδούρου να το χειρίσθηκε λάθος, καθώς ζήτησε το ραντεβού από την πρεσβεία του Λουξεμβούργου, ενώ δεν ήλθε ως Πρωθυπουργός της χώρας του. Και ως επικεφαλής του Eurogroup, βρήκε ότι δεν τον αφορά τι λέει ο Τσίπρας. Περίεργο, άκομψο, αλλά ερμηνεύσιμο.
Η περίπτωση του Χέρμαν Βαν Ρόμπαϊ διαφέρει. Μπορεί να μην παίζει και σπουδαίο ρόλο, ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά είναι πρόεδρος όλης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με την έννοια ότι οι κυβερνήσεις που συναποτελούν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν έχουν τις ίδιες πολιτικές ταυτότητες, αλλά εκπροσωπούν συνολικά τις χώρες τους - με τις εσωτερικές ιδεολογικές αποχρώσεις τους.
Οταν ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή - ζητάει να τον συναντήσει, επί ελληνικού εδάφους, δεν μπορεί να τον φτύνει. Εστω και αν ο ίδιος αυτός αρχηγός ισχυρίζεται ότι οι υπογραφές της κυβέρνησης δεν δεσμεύουν τη χώρα αλλά την κυβέρνηση. Μπορεί να μην είναι του γούστου του ο Τσίπρας και οι θεωρίες του, αλλά είναι ο τέταρτος κατά σειρά πολιτειακός παράγων της χώρας.
Για τον Αλέξη φυσικά αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του. Και μάλλον θα έπρεπε να στείλει ένα κουτί με πραλίνες Βελγίου στον διοπτροφόρο Φλαμανδό. Είναι ο καλύτερος αβανταδόρος του, μετά την Κριστίν Λαγκάρντ που συνιστούσε προεκλογικά στους Ελληνες να μην τον ψηφίσουν.
Στην κοινοτική Ευρώπη οι κανόνες προηγούνται των προσώπων. Προέχουν οι θεσμικές λειτουργίες και έπονται οι ιδεολογικές προτιμήσεις. Ο Ρόμπαϊ δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί με τις πολιτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά οφείλει να τις ακούει και να τις σέβεται.
Δεν είναι καθόλου κολακευτικό για την Ελλάδα να παρακάμπτει το αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μια απλή συνάντηση. Οπως δεν είναι φυσικά καθόλου τιμητικό για την ελληνική κυβέρνηση να σιωπά - ενώ θα είναι ευτελές αν έβαλε και το χεράκι της. Γιατί ισχύει και σε αυτή την περίπτωση ο κανόνας του Βολταίρου: «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα εξασφαλίσω το δικαίωμά σου να το λες».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΕΑ
communenews
Εκτός από την «καλοσύνη των ξένων» - για να δανειστούμε τον τίτλο από το ευαίσθητο βιβλίο του συριζαίου Πέτρου Τατσόπουλου - υπάρχουν και οι «χοντράδες των ξένων». Και στην περίπτωση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα επαναλαμβάνονται!
Αρχισαν με τον Γιούνκερ προ ημερών. Ηλθε στην Αθήνα, είδε τον Πρωθυπουργό, τηλεφώνησε και στον αρχηγό του τρίτου κόμματος, αλλά αγνόησε τον αρχηγό του δεύτερου. Δεν πρόκανε!
Μπορεί και η Κουμουνδούρου να το χειρίσθηκε λάθος, καθώς ζήτησε το ραντεβού από την πρεσβεία του Λουξεμβούργου, ενώ δεν ήλθε ως Πρωθυπουργός της χώρας του. Και ως επικεφαλής του Eurogroup, βρήκε ότι δεν τον αφορά τι λέει ο Τσίπρας. Περίεργο, άκομψο, αλλά ερμηνεύσιμο.
Η περίπτωση του Χέρμαν Βαν Ρόμπαϊ διαφέρει. Μπορεί να μην παίζει και σπουδαίο ρόλο, ως πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά είναι πρόεδρος όλης της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με την έννοια ότι οι κυβερνήσεις που συναποτελούν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δεν έχουν τις ίδιες πολιτικές ταυτότητες, αλλά εκπροσωπούν συνολικά τις χώρες τους - με τις εσωτερικές ιδεολογικές αποχρώσεις τους.
Οταν ο έλληνας αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης - εν δυνάμει πρωθυπουργός της χώρας δηλαδή - ζητάει να τον συναντήσει, επί ελληνικού εδάφους, δεν μπορεί να τον φτύνει. Εστω και αν ο ίδιος αυτός αρχηγός ισχυρίζεται ότι οι υπογραφές της κυβέρνησης δεν δεσμεύουν τη χώρα αλλά την κυβέρνηση. Μπορεί να μην είναι του γούστου του ο Τσίπρας και οι θεωρίες του, αλλά είναι ο τέταρτος κατά σειρά πολιτειακός παράγων της χώρας.
Για τον Αλέξη φυσικά αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του. Και μάλλον θα έπρεπε να στείλει ένα κουτί με πραλίνες Βελγίου στον διοπτροφόρο Φλαμανδό. Είναι ο καλύτερος αβανταδόρος του, μετά την Κριστίν Λαγκάρντ που συνιστούσε προεκλογικά στους Ελληνες να μην τον ψηφίσουν.
Στην κοινοτική Ευρώπη οι κανόνες προηγούνται των προσώπων. Προέχουν οι θεσμικές λειτουργίες και έπονται οι ιδεολογικές προτιμήσεις. Ο Ρόμπαϊ δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνεί με τις πολιτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά οφείλει να τις ακούει και να τις σέβεται.
Δεν είναι καθόλου κολακευτικό για την Ελλάδα να παρακάμπτει το αίτημα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μια απλή συνάντηση. Οπως δεν είναι φυσικά καθόλου τιμητικό για την ελληνική κυβέρνηση να σιωπά - ενώ θα είναι ευτελές αν έβαλε και το χεράκι της. Γιατί ισχύει και σε αυτή την περίπτωση ο κανόνας του Βολταίρου: «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα εξασφαλίσω το δικαίωμά σου να το λες».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΕΑ
communenews
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
