2012-09-09 09:28:55
Η ομάδα των 17 κρατών που χρησιμοποιούν το ευρώ ονομάζεται ευρωζώνη, και δεν είναι παρά μια παιδική χαρά, λόγω των αστείων πολιτικών παιχνιδιών των ηγετών της.
Το ζήτημα όμως δεν είναι για γέλια. Την ώρα που οι πολιτικοί ηγέτες της χαριεντίζονται και μπλοφάρουν, θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία, απειλώντας τις ζωές και το εισόδημα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις ηπείρους. Την περασμένη εβδομάδα, τόσο οι αμερικανικές αρχές, όσο και τα ΜΜΕ της Κίνας, προειδοποίησαν για το δύσκολο μέλλον, για μια πιθανή ύφεση στην Αμερική και για τους άσχημους καιρούς που αναμένονται στην Κίνα.
Αν και πρόκειται για την δική τους κηδεία, μια ευρωπαϊκή αποτυχία θα έχει οδυνηρές συνέπειες για όλους τους λαούς. Η αποτυχία των Ευρωπαίων πολιτικών και γραφειοκρατών, η ανευθυνότητά τους, καθώς και οι συνεχείς αλληλοκατηγορίες, δεν απειλούν μόνο την ευρωζώνη, αλλά και την Ευρώπη, η οποία είναι ένας σημαντικός οικονομικός παίκτης στο διεθνές στερέωμα.
Τα ευρωπαϊκά προβλήματα έγινα εμφανή όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επισκέφτηκε πρόσφατα την Γερμανία και την Γαλλία, ζητώντας μια ανάσα για την οικονομία της χώρας του. Παρά τις χειραψίες και τα χαμόγελα με την Γερμανίδα καγκελάριο και τον Γάλλο πρόεδρο, είναι αμφίβολο αν η Ελλάδα του Σαμαρά, που υποφέρει από ύφεση, ανεργία και την απειλή εξεγέρσεων, θα πάρει την ανάσα που χρειάζεται.
Το αποτέλεσμα των συναντήσεων ερμηνεύτηκε αμφίσημα. Η Financial Times τόνισε τα θετικά, όπως αυτό που είπε η Μέρκελ ότι επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και ότι η χώρα της θα βοηθήσει για αυτό, ενώ η Guardian αναφέρθηκε στην άρνηση της Γαλλίας να δώσει κι άλλη πίστωση χρόνου, ενώ το Bloomberg έγραψε πως ο Ολάντ ζήτησε δεσμεύσεις από τον Σαμαρά, προκειμένου να τον στηρίξει.
Η σύγχυση διογκώθηκε, καθώς αναφορές από το Βερολίνο ήθελαν την Γερμανία να προετοιμάζεται για μια ελληνική έξοδο από το ευρώ.
Παράλληλα, υπήρξε ένα περίεργο ρεπορτάζ από την γερμανική πρωτεύουσα, με πηγές στο υπουργείο Οικονομικών, ότι μελετάται μια προσωρινή έξοδος της Ελλάδας! Το πώς θα γίνει διαχειρίσιμο το χάος που μια τέτοια λύση συνεπάγεται, δεν διευκρινίστηκε.
Εν τω μεταξύ, στην αβεβαιότητα που υπάρχει, έρχεται να προστεθεί η επικείμενη ετυμηγορία του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου την 12/9, για το αν ο μηχανισμός στήριξης της ΕΕ είναι νόμιμος. Την ίδια μέρα, η Ολλανδία πάει στις κάλπες. Εκεί, η φιλελεύθερη κυβέρνηση απειλείται από κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς, που όχι μόνο αντιτίθενται στην λιτότητα, αλλά και στο ευρωπαϊκό όραμα γενικότερα.
Οι υποστηρικτές της Μέρκελ τονίζουν την σταθερότητά της, και όπως λένε είναι ειλικρινής όταν μιλάει για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Όμως, αν και την παρουσιάζουν ως την πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο, η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει σοβαρές πολιτικές διαφωνίες στη χώρα της, μέσα στην κυβέρνησή της, αλλά και με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, που θέλουν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του εκλογικού σώματος, το οποίο δεν θέλει η χώρα να πληρώνει τις ασωτίες άλλων «τεμπέλικων» λαών.
Το γεγονός ότι η Γερμανία κέρδισε πολλά στις καλές εποχές, και ότι μαζί με την Γαλλία οι τράπεζές της ευθύνονται για τα χρέη των «σπάταλων» χωρών, αγνοείται από τα γερμανικά ΜΜΕ και δεν συζητιέται στα πολιτικά κυκλώματα. Υπάρχουν όμως κάποιες φωνές, όχι απαραίτητα πολιτικών, που εκφέρουν μια άλλη άποψη.
Ο Jens Weidmann, επικεφαλής της Bundesbank, πιέζει την καγκελάριο να μην κάνει παραχωρήσεις, ισχυριζόμενος πως το γεγονός ότι η ΕΚΤ σκοπεύει να αυξήσει τον δανεισμό σε κράτη της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν υψηλά επιτόκια στις αγορές, θα δημιουργήσει εθισμό στον δανεισμό. Η τύπωση χρήματος και η προσφορά δανείων με χαμηλά επιτόκια, θα υπονομεύσει την αποφασιστικότητα των χρεωμένων χωρών να κόψουν δαπάνες και να πάρουν το φάρμακό τους, αυτό της λιτότητας.
Εν τω μεταξύ, τα πράγματα στην Πορτογαλία χειροτερεύουν, με τα φορολογικά έσοδα να πέφτουν, δυσκολεύοντας την χώρα να πετύχει τον στόχο της στα ελλείμματα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να χρειαστεί περαιτέρω χρηματική ενίσχυση.
Αυτή είναι μια ακόμη ένδειξη ότι η λιτότητα από μόνη της δεν μπορεί να σώσει τις καταχρεωμένες οικονομίες, αφού η χαμηλή ανάπτυξη συνεπάγεται χαμηλά έσοδα, ανεργία και ανάγκη για περαιτέρω περικοπές, δηλαδή έναν φαύλο και αιματηρό κύκλο.
Και στο φινάλε, μέσα σε όλη αυτήν την αβεβαιότητα και τις διαφωνίες, η αποτυχία στο να συμφωνήσουν σε κάτι οι πολιτικοί, οδηγεί σε ύφεση όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.
Σε μια ενδιαφέρουσα εργασία του, ο Anders Aslund του Vox EU, επιμένει πως η διάλυση του ευρώ θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Εξετάζοντας την κατάρρευση κάποιων παλιότερων πολυεθνικών νομισματικών ενώσεων (Αψβούργοι, ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβία), καταλήγει ότι: «Όλες οδηγήθηκαν σε καταστροφή λόγω του υπερπληθωρισμού… στην σημερινή ευρωζώνη, έχουν δημιουργηθεί τερατώδεις ανισορροπίες μεταξύ Βορρά και Νότου. Ο πρώτος δανείζει και ο δεύτερος χρωστάει. Κάθε προσπάθεια κάλυψης αυτών των ανισορροπιών θα διαταράξει τον μηχανισμό πληρωμών μεταξύ των οικονομιών της ένωσης και θα επιβραδύνει την οικονομική δραστηριότητα».
Συνεπώς, μια έξοδος της Ελλάδας, κάθε άλλο παρά ευχάριστη θα ήταν, όπως νομίζουν κάποιοι οικονομολόγοι.
Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το σκεπτικό μιας προσωρινής εξόδου. Αν όντως το πρότειναν κάποιοι Γερμανοί αξιωματούχοι, τότε μάλλον τους πείραξε η ζέστη. Μια προσωρινή έξοδος θα είχε όλες τις συνέπειες μιας μόνιμης εξόδου, χωρίς κανένα πλεονέκτημα.
Πόσα άραγε από αυτά που ακούγονται είναι απλά ένα πολιτικό θέατρο; Εξ άλλου, ακόμη κι αυτοί που είναι σκεπτικοί απέναντι στην λιτότητα, δεν θέλουν να προσφέρουν ένα «ελευθέρας» σε καμιά από τις χώρες PIIGS. Το ρίσκο όμως είναι πως οι απόψεις και οι κανόνες καθορίζονται από επικίνδυνους πολιτικούς και εθνικιστικούς ακροβατισμούς.
Οι κορυφαίοι ευρωπαϊστές δεν βοηθούν, με την άποψή τους ότι όλα θα ήταν καλύτερα με έναν πανευρωπαϊκό προϋπολογισμό και ένα κοινό τραπεζικό σύστημα, που βεβαίως θα οργάνωναν οι ίδιοι. Οι υπέρμαχοι αυτής της ιδέας λένε πως αυτή ήταν η Ευρώπη που οραματίζονταν ο Jean Monnet, με κάποιους σοφούς στο τιμόνι, που δεν θα επηρεάζονταν από διάφορους προβληματικούς και ανόητους εθνικούς πολιτικούς.
Κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα λειτουργούσε το 1950, και οπωσδήποτε δεν θα λειτουργούσε σήμερα. Η ευρωζώνη ήδη πάσχει από περίσσιο δημοκρατικό έλλειμμα.
Τέλος, πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι οι πολιτικοί όλων των χωρών που απευθύνονται στα πιο χαμηλά ένστικτα, δεν βοηθούν τις χώρες τους, την Ευρώπη, ή τον κόσμο, όταν αναλαμβάνουν κάποιο κυβερνητικό αξίωμα.
Βέβαια, οι Ευρωπαίοι δεν είναι μόνοι. Τα ίδια κάνουν και οι Αμερικανοί πολιτικοί, αλλά και οι Ιάπωνες. Μάλιστα στην Κίνα, οι εκεί πολιτικοί προσπαθούν να καμουφλάρουν τα οικονομικά προβλήματα που οφείλονται στην οικονομική επιβράδυνση της ΕΕ και των ΗΠΑ, ασχολούμενοι με εδαφικές και θαλάσσιες εθνικές διεκδικήσεις στην περιοχή τους.
Τελικά, το «σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς», δεν είναι ευχή, αλλά κατάρα!
www.analyze-news.com
ΠΗΓΗ: antinews (factorx), japantimes.com
Το ζήτημα όμως δεν είναι για γέλια. Την ώρα που οι πολιτικοί ηγέτες της χαριεντίζονται και μπλοφάρουν, θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία, απειλώντας τις ζωές και το εισόδημα δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις ηπείρους. Την περασμένη εβδομάδα, τόσο οι αμερικανικές αρχές, όσο και τα ΜΜΕ της Κίνας, προειδοποίησαν για το δύσκολο μέλλον, για μια πιθανή ύφεση στην Αμερική και για τους άσχημους καιρούς που αναμένονται στην Κίνα.
Αν και πρόκειται για την δική τους κηδεία, μια ευρωπαϊκή αποτυχία θα έχει οδυνηρές συνέπειες για όλους τους λαούς. Η αποτυχία των Ευρωπαίων πολιτικών και γραφειοκρατών, η ανευθυνότητά τους, καθώς και οι συνεχείς αλληλοκατηγορίες, δεν απειλούν μόνο την ευρωζώνη, αλλά και την Ευρώπη, η οποία είναι ένας σημαντικός οικονομικός παίκτης στο διεθνές στερέωμα.
Τα ευρωπαϊκά προβλήματα έγινα εμφανή όταν ο Έλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επισκέφτηκε πρόσφατα την Γερμανία και την Γαλλία, ζητώντας μια ανάσα για την οικονομία της χώρας του. Παρά τις χειραψίες και τα χαμόγελα με την Γερμανίδα καγκελάριο και τον Γάλλο πρόεδρο, είναι αμφίβολο αν η Ελλάδα του Σαμαρά, που υποφέρει από ύφεση, ανεργία και την απειλή εξεγέρσεων, θα πάρει την ανάσα που χρειάζεται.
Το αποτέλεσμα των συναντήσεων ερμηνεύτηκε αμφίσημα. Η Financial Times τόνισε τα θετικά, όπως αυτό που είπε η Μέρκελ ότι επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και ότι η χώρα της θα βοηθήσει για αυτό, ενώ η Guardian αναφέρθηκε στην άρνηση της Γαλλίας να δώσει κι άλλη πίστωση χρόνου, ενώ το Bloomberg έγραψε πως ο Ολάντ ζήτησε δεσμεύσεις από τον Σαμαρά, προκειμένου να τον στηρίξει.
Η σύγχυση διογκώθηκε, καθώς αναφορές από το Βερολίνο ήθελαν την Γερμανία να προετοιμάζεται για μια ελληνική έξοδο από το ευρώ.
Παράλληλα, υπήρξε ένα περίεργο ρεπορτάζ από την γερμανική πρωτεύουσα, με πηγές στο υπουργείο Οικονομικών, ότι μελετάται μια προσωρινή έξοδος της Ελλάδας! Το πώς θα γίνει διαχειρίσιμο το χάος που μια τέτοια λύση συνεπάγεται, δεν διευκρινίστηκε.
Εν τω μεταξύ, στην αβεβαιότητα που υπάρχει, έρχεται να προστεθεί η επικείμενη ετυμηγορία του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου την 12/9, για το αν ο μηχανισμός στήριξης της ΕΕ είναι νόμιμος. Την ίδια μέρα, η Ολλανδία πάει στις κάλπες. Εκεί, η φιλελεύθερη κυβέρνηση απειλείται από κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς, που όχι μόνο αντιτίθενται στην λιτότητα, αλλά και στο ευρωπαϊκό όραμα γενικότερα.
Οι υποστηρικτές της Μέρκελ τονίζουν την σταθερότητά της, και όπως λένε είναι ειλικρινής όταν μιλάει για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Όμως, αν και την παρουσιάζουν ως την πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο, η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει σοβαρές πολιτικές διαφωνίες στη χώρα της, μέσα στην κυβέρνησή της, αλλά και με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα, που θέλουν να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του εκλογικού σώματος, το οποίο δεν θέλει η χώρα να πληρώνει τις ασωτίες άλλων «τεμπέλικων» λαών.
Το γεγονός ότι η Γερμανία κέρδισε πολλά στις καλές εποχές, και ότι μαζί με την Γαλλία οι τράπεζές της ευθύνονται για τα χρέη των «σπάταλων» χωρών, αγνοείται από τα γερμανικά ΜΜΕ και δεν συζητιέται στα πολιτικά κυκλώματα. Υπάρχουν όμως κάποιες φωνές, όχι απαραίτητα πολιτικών, που εκφέρουν μια άλλη άποψη.
Ο Jens Weidmann, επικεφαλής της Bundesbank, πιέζει την καγκελάριο να μην κάνει παραχωρήσεις, ισχυριζόμενος πως το γεγονός ότι η ΕΚΤ σκοπεύει να αυξήσει τον δανεισμό σε κράτη της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν υψηλά επιτόκια στις αγορές, θα δημιουργήσει εθισμό στον δανεισμό. Η τύπωση χρήματος και η προσφορά δανείων με χαμηλά επιτόκια, θα υπονομεύσει την αποφασιστικότητα των χρεωμένων χωρών να κόψουν δαπάνες και να πάρουν το φάρμακό τους, αυτό της λιτότητας.
Εν τω μεταξύ, τα πράγματα στην Πορτογαλία χειροτερεύουν, με τα φορολογικά έσοδα να πέφτουν, δυσκολεύοντας την χώρα να πετύχει τον στόχο της στα ελλείμματα, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να χρειαστεί περαιτέρω χρηματική ενίσχυση.
Αυτή είναι μια ακόμη ένδειξη ότι η λιτότητα από μόνη της δεν μπορεί να σώσει τις καταχρεωμένες οικονομίες, αφού η χαμηλή ανάπτυξη συνεπάγεται χαμηλά έσοδα, ανεργία και ανάγκη για περαιτέρω περικοπές, δηλαδή έναν φαύλο και αιματηρό κύκλο.
Και στο φινάλε, μέσα σε όλη αυτήν την αβεβαιότητα και τις διαφωνίες, η αποτυχία στο να συμφωνήσουν σε κάτι οι πολιτικοί, οδηγεί σε ύφεση όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.
Σε μια ενδιαφέρουσα εργασία του, ο Anders Aslund του Vox EU, επιμένει πως η διάλυση του ευρώ θα πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Εξετάζοντας την κατάρρευση κάποιων παλιότερων πολυεθνικών νομισματικών ενώσεων (Αψβούργοι, ΕΣΣΔ και Γιουγκοσλαβία), καταλήγει ότι: «Όλες οδηγήθηκαν σε καταστροφή λόγω του υπερπληθωρισμού… στην σημερινή ευρωζώνη, έχουν δημιουργηθεί τερατώδεις ανισορροπίες μεταξύ Βορρά και Νότου. Ο πρώτος δανείζει και ο δεύτερος χρωστάει. Κάθε προσπάθεια κάλυψης αυτών των ανισορροπιών θα διαταράξει τον μηχανισμό πληρωμών μεταξύ των οικονομιών της ένωσης και θα επιβραδύνει την οικονομική δραστηριότητα».
Συνεπώς, μια έξοδος της Ελλάδας, κάθε άλλο παρά ευχάριστη θα ήταν, όπως νομίζουν κάποιοι οικονομολόγοι.
Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε το σκεπτικό μιας προσωρινής εξόδου. Αν όντως το πρότειναν κάποιοι Γερμανοί αξιωματούχοι, τότε μάλλον τους πείραξε η ζέστη. Μια προσωρινή έξοδος θα είχε όλες τις συνέπειες μιας μόνιμης εξόδου, χωρίς κανένα πλεονέκτημα.
Πόσα άραγε από αυτά που ακούγονται είναι απλά ένα πολιτικό θέατρο; Εξ άλλου, ακόμη κι αυτοί που είναι σκεπτικοί απέναντι στην λιτότητα, δεν θέλουν να προσφέρουν ένα «ελευθέρας» σε καμιά από τις χώρες PIIGS. Το ρίσκο όμως είναι πως οι απόψεις και οι κανόνες καθορίζονται από επικίνδυνους πολιτικούς και εθνικιστικούς ακροβατισμούς.
Οι κορυφαίοι ευρωπαϊστές δεν βοηθούν, με την άποψή τους ότι όλα θα ήταν καλύτερα με έναν πανευρωπαϊκό προϋπολογισμό και ένα κοινό τραπεζικό σύστημα, που βεβαίως θα οργάνωναν οι ίδιοι. Οι υπέρμαχοι αυτής της ιδέας λένε πως αυτή ήταν η Ευρώπη που οραματίζονταν ο Jean Monnet, με κάποιους σοφούς στο τιμόνι, που δεν θα επηρεάζονταν από διάφορους προβληματικούς και ανόητους εθνικούς πολιτικούς.
Κάτι τέτοιο μάλλον δεν θα λειτουργούσε το 1950, και οπωσδήποτε δεν θα λειτουργούσε σήμερα. Η ευρωζώνη ήδη πάσχει από περίσσιο δημοκρατικό έλλειμμα.
Τέλος, πρέπει να αναγνωρίσουμε, ότι οι πολιτικοί όλων των χωρών που απευθύνονται στα πιο χαμηλά ένστικτα, δεν βοηθούν τις χώρες τους, την Ευρώπη, ή τον κόσμο, όταν αναλαμβάνουν κάποιο κυβερνητικό αξίωμα.
Βέβαια, οι Ευρωπαίοι δεν είναι μόνοι. Τα ίδια κάνουν και οι Αμερικανοί πολιτικοί, αλλά και οι Ιάπωνες. Μάλιστα στην Κίνα, οι εκεί πολιτικοί προσπαθούν να καμουφλάρουν τα οικονομικά προβλήματα που οφείλονται στην οικονομική επιβράδυνση της ΕΕ και των ΗΠΑ, ασχολούμενοι με εδαφικές και θαλάσσιες εθνικές διεκδικήσεις στην περιοχή τους.
Τελικά, το «σου εύχομαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς», δεν είναι ευχή, αλλά κατάρα!
www.analyze-news.com
ΠΗΓΗ: antinews (factorx), japantimes.com
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Πτήσεις από τη Ρωσία στη Σκιάθο
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γέμισε η Λεμεσός...από τσιπούρες
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
