2012-03-19 00:53:06
Προβληματισμένος και μάλλον απογοητευμένος με τα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία δύο χρόνια, αποφάσισα να αφηγηθώ... μια παλιά οικογενειακή ιστορία η οποία νομίζω πως συνδέεται νοερά με την τραγική κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα Ο πατέρας μου είχε έναν ηλικιωμένο θείο με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος ήταν παντρεμένος και ζούσε στην Αθήνα. Το ζευγάρι δεν είχε παιδιά και ήταν σχετικά ευκατάστατο. Είχε στην τράπεζα μερικές δεκάδες εκατομμύρια δραχμές καθώς στην Τουρκία είχαν ένα εργοστάσιο, και είχαν καταφέρει με πολύ κόπο να μαζέψουν κάποια χρήματα πριν έρθουν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70.
Μια μέρα πριν από 20 περίπου χρόνια ο θείος (σε ηλικία περίπου 80 ετών) ένιωσε έναν πολύ έντονο πόνο στην κοιλιά και μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας. Η διάγνωση ήταν «καρκίνος» σε ζωτικό όργανο, και οι γιατροί κατάφεραν με δυσκολία να τον κρατήσουν ζωντανό στην «εντατική» για 13 μέρες. Το κόστος της νοσηλείας ήταν περίπου 13 εκατομμύρια δραχμές (περίπου 40 χιλιάδες ευρώ) τα οποία πλήρωσε φυσικά η περίλυπη (για την απώλεια του θείου) θεία, αδιαφορώντας για το υψηλό κόστος της νοσηλείας.
Την ημέρα που πέθανε ο θείος, ένας γιατρός της κλινικής μάς ανακοίνωσε το τραγικό γεγονός, λέγοντάς μας (με αρκετή δόση ειλικρίνειας) ότι οι γιατροί γνώριζαν από την πρώτη ημέρα ότι ο ασθενής δεν είχε ελπίδες, αλλά έπρεπε να κάνουν το «ιατρικό καθήκον» τους, δηλαδή να κρατήσουν τον ασθενή ζωντανό όσο περισσότερο μπορούσαν, προσπαθώντας παράλληλα να αναστρέψουν την κατάσταση.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι πως ο γιατρός αναφέρθηκε εμμέσως πλην σαφώς και στο όφελος – κέρδος της κλινικής ανά ημέρα νοσηλείας (1 εκατομμύριο δραχμές ή 3000 ευρώ ανά ημέρα), λέγοντας ότι ενδεχομένως ο δύσμοιρος θείος θα πέθαινε ταχύτερα αν δεν ήταν ευκατάστατος και πήγαινε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο Αν και τότε ήμουν σχετικά νέος, η ιστορία αυτή με έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμούς για την άνιση – άδικη κατανομή του αγαθού της υγείας (ανάλογα με τους τραπεζικούς λογαριασμούς του καθενός…), αλλά και για την ηθική του επαγγέλματος – λειτουργήματος των γιατρών. Αναρωτήθηκα τί τύχη θα είχε ο θείος (είτε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, είτε σε μία ιδιωτική κλινική) αν δεν είχε οικονομική άνεση.
Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται αναμφισβήτητα στην «εντατική» από οικονομικής και κοινωνικής άποψης. Τα ζωτικά «όργανά» της έχουν πάμπολλα «καρκινώματα» που της προκάλεσαν τις τελευταίες δεκαετίες πρωτίστως οι ανεπαρκείς (στην καλύτερη περίπτωση…) πολιτικοί της και δευτερευόντως οι ανυποψίαστοι (στην καλύτερη περίπτωση…) πολίτες της.
Και για καλή (ή κακή μας…) τύχη η χώρα μας διαθέτει πολύ μεγάλη «περιουσία». Έχει μία υπέροχη φύση (θάλασσες, βουνά, νησιά, χλωρίδα, πανίδα), διαθέτει ένα μοναδικό εύκρατο κλίμα, και βρίσκεται μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, αποτελώντας σταυροδρόμι λαών, πολιτισμών, αγωγών και εμπορίου... Και το κυριότερο: έχει αναρίθμητους φυσικούς ορυκτούς και μή πόρους (ήλιο, άνεμο, λιγνίτη, βωξίτη, χρυσό, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, κ.α.), ενώ διαθέτει πλέον και τεράστια δημόσια περιουσία – υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, φράγματα, οδικά – σιδηροδρομικά δί! κτυα, κ.α.)
Αυτό που δεν είναι επακριβώς σαφές είναι τα ειλικρινά κίνητρα των «γιατρών» που έχουν αναλάβει τη σωτηρία της χώρας μας (δηλαδή των εταίρων μας εκ βορρά και εκ δυσμάς), σε συνεργασία με τις εναπομείνασες εγχώριες «νοσοκόμες».
Άραγε θέλουν πραγματικά να μας βοηθήσουν να ορθοποδήσουμε επειδή πιστεύουν πραγματικά στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και ολοκλήρωσης; Ή μήπως έχουν «μυριστεί» ότι ο «ασθενής» είναι κλινικά νεκρός, αλλά πρέπει να τον κρατήσουμε στην «εντατική» όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρι να του «ξεκοκαλίσουμε τάχιστα όλη την εναπομένουσα περιουσία…»;
Αν ισχύει το πρώτο, θα πρέπει ως πολίτες να δείξουμε την απαιτούμενη σοβαρότητα, να εκμεταλλευτούμε (με την καλή έννοια) την πολυδιαφημιζόμενη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, να κάνουμε πραγματικές θυσίες σε όλα τα επίπεδα, και να βγούμε από το «τέλμα» το ταχύτερο δυνατόν (με καινούργιους, σοβαρούς και έντιμους πολιτικούς).
Αν ισχύει το δεύτερο, ο «ασθενής» κινδυνεύει να χάσει και τη ζωή του και όλη την περιουσία του, πληρώνοντας αδρά και αναίτια «γιατρούς» και «νοσοκόμες». Σε αυτή την περίπτωση οι απόγονοί του (δηλαδή όλοι εμείς) θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και το ενδεχόμενο της ευθανασίας. Δηλαδή της σκληρής απόφασης να βγάλουμε την «πρίζα της τεχνητής υποστήριξης» από τον κλινικά νεκρό ασθενή… Γιατί είναι προφανές ότι όσο το παιδί θεωρεί ανήθικο να αφήσει τον κλινικά νεκρό γονιό του να πεθάνει, τόσο αυτό κινδυνεύει να μείνει, όχι απλώς ορφανό, αλλά καÎ! ¹ άφραγκο…
Αλλά δυστυχώς για όλους μας, η πολιτεία – κοινωνία μας, αφενός εξακολουθεί καλοπροαίρετα να θεωρεί το επάγγελμα του «γιατρού» ως λειτούργημα, αφετέρου επιμένει πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό…
Πάντως, σε κάθε περίπτωση οι εκλογές είναι προ των πυλών, και η πολύ δύσκολη απόφαση να εμπιστευτούμε ή όχι τους «πανάκριβους γιατρούς» μας και τις «αμφιλεγόμενες νοσοκόμες» τους είναι αποκλειστικά δική μας !
Περαστικά μας…
Αναγνώστης
Tromaktiko
Μια μέρα πριν από 20 περίπου χρόνια ο θείος (σε ηλικία περίπου 80 ετών) ένιωσε έναν πολύ έντονο πόνο στην κοιλιά και μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας. Η διάγνωση ήταν «καρκίνος» σε ζωτικό όργανο, και οι γιατροί κατάφεραν με δυσκολία να τον κρατήσουν ζωντανό στην «εντατική» για 13 μέρες. Το κόστος της νοσηλείας ήταν περίπου 13 εκατομμύρια δραχμές (περίπου 40 χιλιάδες ευρώ) τα οποία πλήρωσε φυσικά η περίλυπη (για την απώλεια του θείου) θεία, αδιαφορώντας για το υψηλό κόστος της νοσηλείας.
Την ημέρα που πέθανε ο θείος, ένας γιατρός της κλινικής μάς ανακοίνωσε το τραγικό γεγονός, λέγοντάς μας (με αρκετή δόση ειλικρίνειας) ότι οι γιατροί γνώριζαν από την πρώτη ημέρα ότι ο ασθενής δεν είχε ελπίδες, αλλά έπρεπε να κάνουν το «ιατρικό καθήκον» τους, δηλαδή να κρατήσουν τον ασθενή ζωντανό όσο περισσότερο μπορούσαν, προσπαθώντας παράλληλα να αναστρέψουν την κατάσταση.
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση είναι πως ο γιατρός αναφέρθηκε εμμέσως πλην σαφώς και στο όφελος – κέρδος της κλινικής ανά ημέρα νοσηλείας (1 εκατομμύριο δραχμές ή 3000 ευρώ ανά ημέρα), λέγοντας ότι ενδεχομένως ο δύσμοιρος θείος θα πέθαινε ταχύτερα αν δεν ήταν ευκατάστατος και πήγαινε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο Αν και τότε ήμουν σχετικά νέος, η ιστορία αυτή με έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμούς για την άνιση – άδικη κατανομή του αγαθού της υγείας (ανάλογα με τους τραπεζικούς λογαριασμούς του καθενός…), αλλά και για την ηθική του επαγγέλματος – λειτουργήματος των γιατρών. Αναρωτήθηκα τί τύχη θα είχε ο θείος (είτε σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, είτε σε μία ιδιωτική κλινική) αν δεν είχε οικονομική άνεση.
Η χώρα μας σήμερα βρίσκεται αναμφισβήτητα στην «εντατική» από οικονομικής και κοινωνικής άποψης. Τα ζωτικά «όργανά» της έχουν πάμπολλα «καρκινώματα» που της προκάλεσαν τις τελευταίες δεκαετίες πρωτίστως οι ανεπαρκείς (στην καλύτερη περίπτωση…) πολιτικοί της και δευτερευόντως οι ανυποψίαστοι (στην καλύτερη περίπτωση…) πολίτες της.
Και για καλή (ή κακή μας…) τύχη η χώρα μας διαθέτει πολύ μεγάλη «περιουσία». Έχει μία υπέροχη φύση (θάλασσες, βουνά, νησιά, χλωρίδα, πανίδα), διαθέτει ένα μοναδικό εύκρατο κλίμα, και βρίσκεται μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, αποτελώντας σταυροδρόμι λαών, πολιτισμών, αγωγών και εμπορίου... Και το κυριότερο: έχει αναρίθμητους φυσικούς ορυκτούς και μή πόρους (ήλιο, άνεμο, λιγνίτη, βωξίτη, χρυσό, φυσικό αέριο, πετρέλαιο, κ.α.), ενώ διαθέτει πλέον και τεράστια δημόσια περιουσία – υποδομές (αεροδρόμια, λιμάνια, φράγματα, οδικά – σιδηροδρομικά δί! κτυα, κ.α.)
Αυτό που δεν είναι επακριβώς σαφές είναι τα ειλικρινά κίνητρα των «γιατρών» που έχουν αναλάβει τη σωτηρία της χώρας μας (δηλαδή των εταίρων μας εκ βορρά και εκ δυσμάς), σε συνεργασία με τις εναπομείνασες εγχώριες «νοσοκόμες».
Άραγε θέλουν πραγματικά να μας βοηθήσουν να ορθοποδήσουμε επειδή πιστεύουν πραγματικά στην ιδέα της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και ολοκλήρωσης; Ή μήπως έχουν «μυριστεί» ότι ο «ασθενής» είναι κλινικά νεκρός, αλλά πρέπει να τον κρατήσουμε στην «εντατική» όσο το δυνατόν περισσότερο μέχρι να του «ξεκοκαλίσουμε τάχιστα όλη την εναπομένουσα περιουσία…»;
Αν ισχύει το πρώτο, θα πρέπει ως πολίτες να δείξουμε την απαιτούμενη σοβαρότητα, να εκμεταλλευτούμε (με την καλή έννοια) την πολυδιαφημιζόμενη Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, να κάνουμε πραγματικές θυσίες σε όλα τα επίπεδα, και να βγούμε από το «τέλμα» το ταχύτερο δυνατόν (με καινούργιους, σοβαρούς και έντιμους πολιτικούς).
Αν ισχύει το δεύτερο, ο «ασθενής» κινδυνεύει να χάσει και τη ζωή του και όλη την περιουσία του, πληρώνοντας αδρά και αναίτια «γιατρούς» και «νοσοκόμες». Σε αυτή την περίπτωση οι απόγονοί του (δηλαδή όλοι εμείς) θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά και το ενδεχόμενο της ευθανασίας. Δηλαδή της σκληρής απόφασης να βγάλουμε την «πρίζα της τεχνητής υποστήριξης» από τον κλινικά νεκρό ασθενή… Γιατί είναι προφανές ότι όσο το παιδί θεωρεί ανήθικο να αφήσει τον κλινικά νεκρό γονιό του να πεθάνει, τόσο αυτό κινδυνεύει να μείνει, όχι απλώς ορφανό, αλλά καÎ! ¹ άφραγκο…
Αλλά δυστυχώς για όλους μας, η πολιτεία – κοινωνία μας, αφενός εξακολουθεί καλοπροαίρετα να θεωρεί το επάγγελμα του «γιατρού» ως λειτούργημα, αφετέρου επιμένει πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό…
Πάντως, σε κάθε περίπτωση οι εκλογές είναι προ των πυλών, και η πολύ δύσκολη απόφαση να εμπιστευτούμε ή όχι τους «πανάκριβους γιατρούς» μας και τις «αμφιλεγόμενες νοσοκόμες» τους είναι αποκλειστικά δική μας !
Περαστικά μας…
Αναγνώστης
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Γερμανοί ομολογιούχοι: «Κύριε Παπαδήμο, θα τα πούμε στο Δικαστήριο»
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
