2012-09-10 02:17:04
Από τις ικανότερες ηθοποιούς της γενιάς της, αποδεικνύει με το θεατρικό της έργο «Κατάδικός μου», το οποίο σημείωσε εισπρακτική επιτυχία... πέρσι παίρνοντας διθυραμβικές κριτικές και θα ανέβει και φέτος στο θέατρο «Διάνα», ότι έχει και συγγραφική δεινότητα. Η ίδια μιλάει στο TV ΕΘΝΟΣ για το έργο, κάνοντας καυστική κριτική στην τηλεόραση, ενώ αναφέρεται στον σύντροφο της ζωής της και στην μεγάλη αγάπη, την κόρη τους.
Υπήρξες «Εργαζόμενη γυναίκα» στην τηλεόραση, αλλά εδώ και καιρό απέχεις. Δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω;
Να γυρίσω στην τηλεόραση που θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο; Πραγματικά θέλω πολύ να κάνω τηλεοπτικά ταξίδια, αλλά να τα κάνω σε σκηνικά που είναι γκρεμισμένα και καίγονται; Οχι, προτιμώ να απέχω και να κάνω το θέατρο που λατρεύω. Κακόπαθα στην τελευταία μου τηλεοπτική εμφάνιση, στην «Εργαζόμενη γυναίκα», που και δεν της φέρθηκαν όπως της έπρεπε -για την ακρίβεια την παραπέταξαν- και με άφησε και απλήρωτη, αφού πτώχευσε η εταιρεία παραγωγής. Κάηκα, γιατί να ξαναμπώ λοιπόν στη φωτιά;
Γιατί σε θέλει πίσω το κοινό και το γνωρίζεις αυτό Το κοινό δεν θέλει να γυρίσω για να γυρίσω! Θέλει να γίνει με τις κατάλληλες προϋποθέσεις κι αυτές δεν υπάρχουν πια. Να γυρίσω, ας πούμε, σε σειρά που βασίζεται σε ξένο concept; Στεναχωριέμαι βλέποντάς τα. Είναι φοβερό το ότι ακόμα και οι ηθοποιοί που παίζουν σε αυτά παίζουν σαν να είναι ξένοι -σαν να είναι αυτοί που παίζουν στο πρωτότυπο! Ο τόνος της φωνής τους φταίει; Δεν ξέρω... Η μόνη φορά που ξένο concept έγινε καθαρά ελληνικό ήταν όταν έκανε η Δήμητρα Παπαδοπούλου το «Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς». Αν με καλέσουν και μου πουν παίξε στην τάδε σειρά που κάνει επιτυχία στην Αμερική και ερμήνευσε τον ρόλο όπως αυτή η Αμερικάνα απ' το Κεντάκι, θα μου έρθει τρέλα! Κατανοώ την ανάγκη των συναδέλφων μου να ζήσουν κάνοντας τις δουλειές αυτές, αλλά εγώ δεν μπορώ να τις υπηρετήσω.
Πώς σχολιάζεις την τούρκικη λαίλαπα των καναλιών;
Ας δουν όλα αυτά τα τούρκικα, να μπουχτίσουν, να λιγωθούν από τον πολύ... μπακλαβά μήπως και τελειώσει αυτή η «μόδα» κι αυτή η απόλυτη «φτήνια». Ας υπάρξει ένας υπερκορεσμός για να δουν μετά τι είχαν και τι χάσανε, πόσο καλύτερες ήταν οι δικές μας σειρές, που τις έθαβαν. Εμένα μου κάνουν κάτι σε «μπακλαβάδες» ή σε «βρόμικα» αν θες. Τα «βρόμικα» μπορεί να 'χουν κάποια στιγμή μια γοητεία, αλλά σου χαλάνε το στομάχι και δεν τα ξανατρώς. Μπορεί στην καντίνα να 'ναι φτηνά -και πιο φτηνά δεν βρίσκουν τα κανάλια- αλλά όταν σου χαλάσει το στομάχι, τότε είναι που δεν χωνεύονται!
Ξεκίνησε την εβδομάδα αυτή και ο «Σουλεϊμάν, ο μεγαλοπρεπής» κι έχει γίνει πολύς θόρυβος για το αν έπρεπε να παιχτεί ή όχι...
Εκανε πάταγο η σειρά αυτή -το ξέρω γιατί όταν ήμουν στην Κωνσταντινούπολη γινόταν χαμός- κι αυτό είναι και το μόνο που τους νοιάζει. Δεν τους ενδιαφέρει ποιας χώρας σειρά είναι ή ποια απ' τα ιστορικά γεγονότα παραποιεί, ή πόσο κακό έκανε αυτός ο Σουλεϊμάν-Ονούρ, ή πόσους κατέσφαξε! Τα κανάλια ενδιααφέρονται μόνο για το γεγονός ότι έκανε νούμερα και αν «τα έφερε». Τα άλλα είναι ψιλά γράμματα! Με αυτές τις λογικές και τις «στρατηγικές», κύκλους γύρω απ' την μπούρδα κάνεις!
Κάποτε όσοι κάνατε τηλεόραση παίρνατε και καλά λεφτά!
Κάποτε! Τώρα πια τα κασέ έχουν πέσει στα πατώματα και οι περισσότεροι μένουν απλήρωτοι.
Εμεινες κι εσύ απλήρωτη για την «Εργαζόμενη γυναίκα».
Ναι, δεν πήρα χρήματα για τα πέντε επεισόδια της δεύτερης σεζόν. Είναι τόσο απογοητευτικό, τόσο θλιβερό και άδικο να μην πληρώνεσαι για τη δουλειά που παρέχεις. Και ξέρω πια ότι είναι σύνηθες φαινόμενο αυτό.
Η οικονομική κρίση χτύπησε άσχημα το επάγγελμα του ηθοποιού και στο θέατρο.
Σωστά! Δύσκολα πια μπορεί να σε ζήσει η υποκριτική, γι' αυτό και οι περισσότεροι ηθοποιοί δουλεύουν σε μπαρ! Ηθοποιός σημαίνει μπάρμαν και μπαργούμαν πια. Τραγικό!
Το «Κατάδικός μου», το έργο που έγραψες μαζί με τους Σάρα Γανωτή και Νίκο Σταυρακούπη, επανέρχεται στο «Διάνα» απ' τον Οκτώβρη. Το ότι μιλά για όσα ζούμε καθημερινά έπαιξε ρόλο στην τόση επιτυχία;
Νομίζω πως ναι. Ο κόσμος αναζητά μια ουσία περισσότερο από ποτέ, νομίζω. Και ψάχνει δεκανίκια. Θέλει να δει κάτι που να τον κάνει να νιώσει δυνατός ξανά, να τον βοηθήσει να σταθεί όρθιος στα πόδια του. Αναζητά ένα «καταφύγιο» -κι αυτό πιστεύω πως φτιάξαμε. Ενα «καταφύγιο» όπου προσφέρεται αλήθεια, όπου υπάρχει αγάπη, αυτοσαρκασμός, γλύκα αλλά και χιούμορ. Ξορκίζουμε το κακό μέσα από τον αυτοσαρκασμό και το χιούμορ, πιστεύοντας στο ότι αυτά είναι το αντίδοτο για τον φόβο, που 'χει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή όλων μας...
Πες μας έναν από τους φόβους που έχεις.
Φοβάμαι όταν η κόρη μου πηγαίνει στο κέντρο της Αθήνας για την προετοιμασία της για τη Σχολή Καλών Τεχνών, σε μέρη υψηλού κινδύνου -σφίγγεται η ψυχή μου που πηγαίνει εκεί, στην Πατησίων. Οσο και να θέλω, δεν μπορώ να μην αγωνιώ για ένα παιδί που 'ναι δεκαπέντε χρόνων! Τι άλλο με φοβίζει; Οτι συνέχεια βλέπουμε πράγματα που μας πονούν. Κοίτα τι γίνεται με την ανεργία, τις συντάξεις, τους ηλικιωμένους που τρώνε απ' τα σκουπίδια, την παιδεία, που έχει πιάσει πάτο, τους μισθούς πείνας, την ανέχεια... Ξέρεις τι άλλο με φοβίζει; Οτι αντί να αντιδράσουμε, βυθιζόμαστε στα προβλήματά μας. Κλαίμε την κρίση τέσσερα χρόνια τώρα! Καθηλωθήκαμε σ' αυτήν κι έχουμε δυσκινησία στην αλλαγή. Ας μη μένουμε απλοί θεατές γιατί θα βουλιάξουμε! Οπως βουλιάζει και η ηρωίδα στην παράστασή μου. Βουλιάζει γιατί καθηλώνεται, αλλά και βολεύεται στη δυστυχία της. Η γυναίκα που υποδύομαι έχει εμμονή με το παρελθόν θέλει να το κάνει και πάλι παρόν και τρώει τα μούτρα της.
Επί σκηνής βρίσκονται ένας βαλκανιονίκης παρτάκιας, ο πατέρας της ηρωίδας που 'χει αλτσχάιμερ και δύο αλλοδαποί. Ολοι μπλεγμένοι σε ένα γαϊτανάκι αλληλοεξαρτήσεων και φόβων. Πώς γλιτώνει κανείς από τους φόβους του;
Καταρχάς τους παραδέχεται! Το μισό βήμα αυτό είναι, να παραδεχτείς ότι φοβάσαι. Κι άμα γίνει αυτό, συμφιλιώνεσαι. Και όταν συμφιλιώνεσαι με τον φόβο, αυτός έρχεται και μικραίνει. Ο φόβος είναι ένα φάντασμα που μπορεί να γίνει τέρας και να σε καταπιεί, αλλά άμα συμφιλιωθείς μαζί του, καταλαβαίνεις ότι είναι μόνο στο μυαλό σου και μπορεί να μικρύνει πολύ.
Το «Κατάδικός μου» είναι πολύ κτητικό. Υπήρξες ποτέ κτητική στον γάμο σου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου;
Ποιος δεν έχει υπάρξει κτητικός και ειδικά σε μια τέτοια σχέση ζωής, που κρατά είκοσι χρόνια; Ευτυχώς, μετά τον ερχομό του παιδιού μας το πήραμε γρήγορα χαμπάρι πως δεν επιβιώνει μια σχέση με όρους ιδιοκτησίας -η γυναίκα μου, ο άντρας μου.
Σας χώρισαν πολλές φορές, έτσι;
Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να τα διαψεύσω -σημασία έχει αυτό που ζω εγώ κι αυτό που έχω με τον Βασίλη, το οποίο δεν μπορεί να το αλλάξει κανένα κίτρινο σχόλιο...
Δεν σε ταλαιπωρεί όσο ο θεατρικός, κατάδικός σου, σύζυγος.
Με τίποτα! Θέλω εδώ να τονίσω πως αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη που 'χω φτιάξει μια τόσο καλή παρέα στο «Διάνα» με τους Δαδακαρίδη, Αυγουστίδη, Ιατρόπουλο, Καπετανάκο και τον πιο νέο, τον υπέροχο Μπάμπη Γιωτόπουλο.
Tromaktiko
Υπήρξες «Εργαζόμενη γυναίκα» στην τηλεόραση, αλλά εδώ και καιρό απέχεις. Δεν θέλεις να γυρίσεις πίσω;
Να γυρίσω στην τηλεόραση που θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο; Πραγματικά θέλω πολύ να κάνω τηλεοπτικά ταξίδια, αλλά να τα κάνω σε σκηνικά που είναι γκρεμισμένα και καίγονται; Οχι, προτιμώ να απέχω και να κάνω το θέατρο που λατρεύω. Κακόπαθα στην τελευταία μου τηλεοπτική εμφάνιση, στην «Εργαζόμενη γυναίκα», που και δεν της φέρθηκαν όπως της έπρεπε -για την ακρίβεια την παραπέταξαν- και με άφησε και απλήρωτη, αφού πτώχευσε η εταιρεία παραγωγής. Κάηκα, γιατί να ξαναμπώ λοιπόν στη φωτιά;
Γιατί σε θέλει πίσω το κοινό και το γνωρίζεις αυτό Το κοινό δεν θέλει να γυρίσω για να γυρίσω! Θέλει να γίνει με τις κατάλληλες προϋποθέσεις κι αυτές δεν υπάρχουν πια. Να γυρίσω, ας πούμε, σε σειρά που βασίζεται σε ξένο concept; Στεναχωριέμαι βλέποντάς τα. Είναι φοβερό το ότι ακόμα και οι ηθοποιοί που παίζουν σε αυτά παίζουν σαν να είναι ξένοι -σαν να είναι αυτοί που παίζουν στο πρωτότυπο! Ο τόνος της φωνής τους φταίει; Δεν ξέρω... Η μόνη φορά που ξένο concept έγινε καθαρά ελληνικό ήταν όταν έκανε η Δήμητρα Παπαδοπούλου το «Σ'αγαπώ, μ'αγαπάς». Αν με καλέσουν και μου πουν παίξε στην τάδε σειρά που κάνει επιτυχία στην Αμερική και ερμήνευσε τον ρόλο όπως αυτή η Αμερικάνα απ' το Κεντάκι, θα μου έρθει τρέλα! Κατανοώ την ανάγκη των συναδέλφων μου να ζήσουν κάνοντας τις δουλειές αυτές, αλλά εγώ δεν μπορώ να τις υπηρετήσω.
Πώς σχολιάζεις την τούρκικη λαίλαπα των καναλιών;
Ας δουν όλα αυτά τα τούρκικα, να μπουχτίσουν, να λιγωθούν από τον πολύ... μπακλαβά μήπως και τελειώσει αυτή η «μόδα» κι αυτή η απόλυτη «φτήνια». Ας υπάρξει ένας υπερκορεσμός για να δουν μετά τι είχαν και τι χάσανε, πόσο καλύτερες ήταν οι δικές μας σειρές, που τις έθαβαν. Εμένα μου κάνουν κάτι σε «μπακλαβάδες» ή σε «βρόμικα» αν θες. Τα «βρόμικα» μπορεί να 'χουν κάποια στιγμή μια γοητεία, αλλά σου χαλάνε το στομάχι και δεν τα ξανατρώς. Μπορεί στην καντίνα να 'ναι φτηνά -και πιο φτηνά δεν βρίσκουν τα κανάλια- αλλά όταν σου χαλάσει το στομάχι, τότε είναι που δεν χωνεύονται!
Ξεκίνησε την εβδομάδα αυτή και ο «Σουλεϊμάν, ο μεγαλοπρεπής» κι έχει γίνει πολύς θόρυβος για το αν έπρεπε να παιχτεί ή όχι...
Εκανε πάταγο η σειρά αυτή -το ξέρω γιατί όταν ήμουν στην Κωνσταντινούπολη γινόταν χαμός- κι αυτό είναι και το μόνο που τους νοιάζει. Δεν τους ενδιαφέρει ποιας χώρας σειρά είναι ή ποια απ' τα ιστορικά γεγονότα παραποιεί, ή πόσο κακό έκανε αυτός ο Σουλεϊμάν-Ονούρ, ή πόσους κατέσφαξε! Τα κανάλια ενδιααφέρονται μόνο για το γεγονός ότι έκανε νούμερα και αν «τα έφερε». Τα άλλα είναι ψιλά γράμματα! Με αυτές τις λογικές και τις «στρατηγικές», κύκλους γύρω απ' την μπούρδα κάνεις!
Κάποτε όσοι κάνατε τηλεόραση παίρνατε και καλά λεφτά!
Κάποτε! Τώρα πια τα κασέ έχουν πέσει στα πατώματα και οι περισσότεροι μένουν απλήρωτοι.
Εμεινες κι εσύ απλήρωτη για την «Εργαζόμενη γυναίκα».
Ναι, δεν πήρα χρήματα για τα πέντε επεισόδια της δεύτερης σεζόν. Είναι τόσο απογοητευτικό, τόσο θλιβερό και άδικο να μην πληρώνεσαι για τη δουλειά που παρέχεις. Και ξέρω πια ότι είναι σύνηθες φαινόμενο αυτό.
Η οικονομική κρίση χτύπησε άσχημα το επάγγελμα του ηθοποιού και στο θέατρο.
Σωστά! Δύσκολα πια μπορεί να σε ζήσει η υποκριτική, γι' αυτό και οι περισσότεροι ηθοποιοί δουλεύουν σε μπαρ! Ηθοποιός σημαίνει μπάρμαν και μπαργούμαν πια. Τραγικό!
Το «Κατάδικός μου», το έργο που έγραψες μαζί με τους Σάρα Γανωτή και Νίκο Σταυρακούπη, επανέρχεται στο «Διάνα» απ' τον Οκτώβρη. Το ότι μιλά για όσα ζούμε καθημερινά έπαιξε ρόλο στην τόση επιτυχία;
Νομίζω πως ναι. Ο κόσμος αναζητά μια ουσία περισσότερο από ποτέ, νομίζω. Και ψάχνει δεκανίκια. Θέλει να δει κάτι που να τον κάνει να νιώσει δυνατός ξανά, να τον βοηθήσει να σταθεί όρθιος στα πόδια του. Αναζητά ένα «καταφύγιο» -κι αυτό πιστεύω πως φτιάξαμε. Ενα «καταφύγιο» όπου προσφέρεται αλήθεια, όπου υπάρχει αγάπη, αυτοσαρκασμός, γλύκα αλλά και χιούμορ. Ξορκίζουμε το κακό μέσα από τον αυτοσαρκασμό και το χιούμορ, πιστεύοντας στο ότι αυτά είναι το αντίδοτο για τον φόβο, που 'χει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή όλων μας...
Πες μας έναν από τους φόβους που έχεις.
Φοβάμαι όταν η κόρη μου πηγαίνει στο κέντρο της Αθήνας για την προετοιμασία της για τη Σχολή Καλών Τεχνών, σε μέρη υψηλού κινδύνου -σφίγγεται η ψυχή μου που πηγαίνει εκεί, στην Πατησίων. Οσο και να θέλω, δεν μπορώ να μην αγωνιώ για ένα παιδί που 'ναι δεκαπέντε χρόνων! Τι άλλο με φοβίζει; Οτι συνέχεια βλέπουμε πράγματα που μας πονούν. Κοίτα τι γίνεται με την ανεργία, τις συντάξεις, τους ηλικιωμένους που τρώνε απ' τα σκουπίδια, την παιδεία, που έχει πιάσει πάτο, τους μισθούς πείνας, την ανέχεια... Ξέρεις τι άλλο με φοβίζει; Οτι αντί να αντιδράσουμε, βυθιζόμαστε στα προβλήματά μας. Κλαίμε την κρίση τέσσερα χρόνια τώρα! Καθηλωθήκαμε σ' αυτήν κι έχουμε δυσκινησία στην αλλαγή. Ας μη μένουμε απλοί θεατές γιατί θα βουλιάξουμε! Οπως βουλιάζει και η ηρωίδα στην παράστασή μου. Βουλιάζει γιατί καθηλώνεται, αλλά και βολεύεται στη δυστυχία της. Η γυναίκα που υποδύομαι έχει εμμονή με το παρελθόν θέλει να το κάνει και πάλι παρόν και τρώει τα μούτρα της.
Επί σκηνής βρίσκονται ένας βαλκανιονίκης παρτάκιας, ο πατέρας της ηρωίδας που 'χει αλτσχάιμερ και δύο αλλοδαποί. Ολοι μπλεγμένοι σε ένα γαϊτανάκι αλληλοεξαρτήσεων και φόβων. Πώς γλιτώνει κανείς από τους φόβους του;
Καταρχάς τους παραδέχεται! Το μισό βήμα αυτό είναι, να παραδεχτείς ότι φοβάσαι. Κι άμα γίνει αυτό, συμφιλιώνεσαι. Και όταν συμφιλιώνεσαι με τον φόβο, αυτός έρχεται και μικραίνει. Ο φόβος είναι ένα φάντασμα που μπορεί να γίνει τέρας και να σε καταπιεί, αλλά άμα συμφιλιωθείς μαζί του, καταλαβαίνεις ότι είναι μόνο στο μυαλό σου και μπορεί να μικρύνει πολύ.
Το «Κατάδικός μου» είναι πολύ κτητικό. Υπήρξες ποτέ κτητική στον γάμο σου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου;
Ποιος δεν έχει υπάρξει κτητικός και ειδικά σε μια τέτοια σχέση ζωής, που κρατά είκοσι χρόνια; Ευτυχώς, μετά τον ερχομό του παιδιού μας το πήραμε γρήγορα χαμπάρι πως δεν επιβιώνει μια σχέση με όρους ιδιοκτησίας -η γυναίκα μου, ο άντρας μου.
Σας χώρισαν πολλές φορές, έτσι;
Δεν μπήκα ποτέ στη διαδικασία να τα διαψεύσω -σημασία έχει αυτό που ζω εγώ κι αυτό που έχω με τον Βασίλη, το οποίο δεν μπορεί να το αλλάξει κανένα κίτρινο σχόλιο...
Δεν σε ταλαιπωρεί όσο ο θεατρικός, κατάδικός σου, σύζυγος.
Με τίποτα! Θέλω εδώ να τονίσω πως αισθάνομαι πολύ ευτυχισμένη που 'χω φτιάξει μια τόσο καλή παρέα στο «Διάνα» με τους Δαδακαρίδη, Αυγουστίδη, Ιατρόπουλο, Καπετανάκο και τον πιο νέο, τον υπέροχο Μπάμπη Γιωτόπουλο.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν συμφώνησαν (ακόμα;) για τα μέτρα
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Τι αποκαλύπτει το περπάτημα για την υγεία
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
