2012-09-10 18:46:05
Μέρκελ: «Ματώνει η καρδιά μου για τις θυσίες που αναγκάζονται να κάνουν οι μισθωτοί και συνταξιούχοι Έλληνες».
Γράφει ο Γιώργος Νύκτας
Ποιος μπορεί να πιστέψει στα κροκοδείλια δάκρυα Αυτής που επί σχεδόν τρία χρόνια εκδικητικά ματώνει ένα Λαό; Ένα Λαό που τον έχει κάνει πειραματόζωο εμμένοντας πεισματικά στις περίεργες εμμονές της; Οι Ανθρώπινες καρδιές μπορούν να ματώνουν και να λυγίζουν μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, όμως οι πέτρινες καρδιές αυτών των ηγετών που για χάρη της εξουσίας δεν διστάζουν να ξευτελίζουν και να εξαθλιώνουν κοινωνίες και Λαούς δεν ματώνουν και δεν λυγίζουν ποτέ.
Δυστυχώς για τους Λαούς αυτό το μοντέλο του «Σκληρού» ηγέτη με τους περιορισμένους ηθικούς και .... συναισθηματικούς φραγμούς, που δεν κολλάει μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και στα κοινωνικά δράματα, που δεν διστάζει να ματώνει κοινωνικά στρώματα, προσπαθούν να μας το επιβάλουν σαν τάχα «Πετυχημένο».
Και όπως δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε τα κροκοδείλια δάκρυα της Μέρκελ το ίδιο πια δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε τις δηλώσεις συμπόνιας και τις υποσχέσεις της κυβέρνησης. Δείχνουν οι κυβερνόντες με τα λόγια τους να συμμερίζονται τον πόνο του Λαού, όμως στη πράξη τον πονάνε περισσότερο. Έτη φωτός δυστυχώς δείχνουν να απέχουν τα λόγια από τις πράξεις τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις πολλές υποσχέσεις τους, που τώρα έγιναν φτερά στον άνεμο; Να θυμηθούμε την περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που θα έδινε ανάσες στην κοινωνία, και που τώρα μπήκε στο χρονοντούλαπο; Να θυμηθούμε τα ισοδύναμα μέτρα που θα ανακούφιζαν τους πάντα αδικημένους μικρομεσαίους εργαζόμενους και συνταξιούχους; Να τους θυμίσουμε την υπόσχεση για το τέλος των οριζοντίων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις; Να τους θυμίσουμε τέλος την υπόσχεση για κοινωνική δικαιοσύνη και δίκαιη κατανομή των βαρών; Είναι δυστυχώς πολλές οι υποσχέσεις που δεν τηρηθήκαν, και για μια ακόμα φορά αποδειχτήκαν προεκλογικές πιρουέτες.
Ούτε βέβαια πιστεύουμε ότι αυτά τα μέτρα των 11,5 δις θα είναι τα τελευταία . Αυτό το παραμύθι που ακούγεται σαν χάδι στ’ αφτί μας το ακούμε τώρα τρία χρόνια, από την εποχή του αλησμόνητου Παπακωνσταντίνου μέχρι και σήμερα. Ίδιο έργο ίδιο σενάριο, πάντα μέχρι σήμερα πριν την εκταμίευση της κάθε δόσης προηγούνταν τα σκληρά οικονομικά μέτρα που βύθιζαν την οικονομία στην ύφεση, και τον Λαό στη φτώχεια. Αυτό συμβαίνει και σήμερα αυτό θα συμβεί και αύριο, όσο ακολουθείται η ιδία μνημονιακή πολιτική. Αυτό δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα και όχι μια υποθετική φαντασίωση. Πρέπει λοιπόν να είναι πολύ αφελής αυτός που πιστεύει σήμερα στα κροκοδείλια δάκρυα και στις ψεύτικες υποσχέσεις.
Σήμερα στους δρόμους έκτος από τους άνεργους, και τους συνταξιούχους βρίσκονται οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί, και οι ένστολοι, κοινωνικές τάξεις που στις τελευταίες εκλογές στήριξαν στην πλειοψηφία τους τη σημερινή κυβέρνηση. Αυτό είναι ένα πολύ ηχηρό μήνυμα για την κυβέρνηση και το οικονομικό της επιτελείο που νομίζουν ότι η Αργεντινή είναι μακριά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΥΚΤΑΣ
[email protected]
Γράφει ο Γιώργος Νύκτας
Ποιος μπορεί να πιστέψει στα κροκοδείλια δάκρυα Αυτής που επί σχεδόν τρία χρόνια εκδικητικά ματώνει ένα Λαό; Ένα Λαό που τον έχει κάνει πειραματόζωο εμμένοντας πεισματικά στις περίεργες εμμονές της; Οι Ανθρώπινες καρδιές μπορούν να ματώνουν και να λυγίζουν μπροστά στον ανθρώπινο πόνο, όμως οι πέτρινες καρδιές αυτών των ηγετών που για χάρη της εξουσίας δεν διστάζουν να ξευτελίζουν και να εξαθλιώνουν κοινωνίες και Λαούς δεν ματώνουν και δεν λυγίζουν ποτέ.
Δυστυχώς για τους Λαούς αυτό το μοντέλο του «Σκληρού» ηγέτη με τους περιορισμένους ηθικούς και .... συναισθηματικούς φραγμούς, που δεν κολλάει μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και στα κοινωνικά δράματα, που δεν διστάζει να ματώνει κοινωνικά στρώματα, προσπαθούν να μας το επιβάλουν σαν τάχα «Πετυχημένο».
Και όπως δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε τα κροκοδείλια δάκρυα της Μέρκελ το ίδιο πια δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε τις δηλώσεις συμπόνιας και τις υποσχέσεις της κυβέρνησης. Δείχνουν οι κυβερνόντες με τα λόγια τους να συμμερίζονται τον πόνο του Λαού, όμως στη πράξη τον πονάνε περισσότερο. Έτη φωτός δυστυχώς δείχνουν να απέχουν τα λόγια από τις πράξεις τους. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τις πολλές υποσχέσεις τους, που τώρα έγιναν φτερά στον άνεμο; Να θυμηθούμε την περιβόητη επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που θα έδινε ανάσες στην κοινωνία, και που τώρα μπήκε στο χρονοντούλαπο; Να θυμηθούμε τα ισοδύναμα μέτρα που θα ανακούφιζαν τους πάντα αδικημένους μικρομεσαίους εργαζόμενους και συνταξιούχους; Να τους θυμίσουμε την υπόσχεση για το τέλος των οριζοντίων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις; Να τους θυμίσουμε τέλος την υπόσχεση για κοινωνική δικαιοσύνη και δίκαιη κατανομή των βαρών; Είναι δυστυχώς πολλές οι υποσχέσεις που δεν τηρηθήκαν, και για μια ακόμα φορά αποδειχτήκαν προεκλογικές πιρουέτες.
Ούτε βέβαια πιστεύουμε ότι αυτά τα μέτρα των 11,5 δις θα είναι τα τελευταία . Αυτό το παραμύθι που ακούγεται σαν χάδι στ’ αφτί μας το ακούμε τώρα τρία χρόνια, από την εποχή του αλησμόνητου Παπακωνσταντίνου μέχρι και σήμερα. Ίδιο έργο ίδιο σενάριο, πάντα μέχρι σήμερα πριν την εκταμίευση της κάθε δόσης προηγούνταν τα σκληρά οικονομικά μέτρα που βύθιζαν την οικονομία στην ύφεση, και τον Λαό στη φτώχεια. Αυτό συμβαίνει και σήμερα αυτό θα συμβεί και αύριο, όσο ακολουθείται η ιδία μνημονιακή πολιτική. Αυτό δυστυχώς είναι μια πραγματικότητα και όχι μια υποθετική φαντασίωση. Πρέπει λοιπόν να είναι πολύ αφελής αυτός που πιστεύει σήμερα στα κροκοδείλια δάκρυα και στις ψεύτικες υποσχέσεις.
Σήμερα στους δρόμους έκτος από τους άνεργους, και τους συνταξιούχους βρίσκονται οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί, και οι ένστολοι, κοινωνικές τάξεις που στις τελευταίες εκλογές στήριξαν στην πλειοψηφία τους τη σημερινή κυβέρνηση. Αυτό είναι ένα πολύ ηχηρό μήνυμα για την κυβέρνηση και το οικονομικό της επιτελείο που νομίζουν ότι η Αργεντινή είναι μακριά.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΝΥΚΤΑΣ
[email protected]
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Π. Δούκας: Μπορούμε να βγούμε από την κρίση;
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
