2012-09-12 03:40:53
Δε μπορώ να καταλάβω πως γίναμε έτσι… είμαι 19 χρονών και παλεύω να βρω μια δουλειά, παράλληλα πασχίζω να σπουδάσω κάτι γιατί στην... Ελλάδα μας έχουμε ακόμη τη νοοτροπία του πτυχίου και στην τελική δεν καταφέρνω τίποτα. Πρόσφατα γύρισα να μείνω με τους γονείς μου (οι οποίοι πρόσφατα μετακόμισαν μαζί με τη γιαγιά μου λόγω έλλειψης χρημάτων(!)) και νιώθω βάρος, καθώς ούτε καν εκείνοι έχουν δουλειά, για λεφτά στην άκρη ούτε λόγος.
Μπορώ να πω πως το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι τόσο η «οικονομική κρίση» αλλά η ψυχολογία την οποία μας έχουν επιβάλλει. Βλέπουμε καθημερινά τα όνειρα μας να καταρρέουν μαζί με την καθημερινότητα μας. Είχαμε ελάχιστες ελπίδες ότι η κρίση έχει και τα καλά της. Ξέρετε ότι και καλά θα καταφέρναμε να δεθούμε πιο πολύ με τους φίλους μας επειδή αντί να βγαίνουμε σε μπαρ κ καφετερίες θα βρισκόμασταν πιο πολύ σε σπίτια θα γλεντούσαμε Οι φίλοι μου όπως κ εγώ ένας ένας γυρίσαμε στους γονείς μας με αποτέλεσμα να αλλάξουμε πόλεις. Το τηλέφωνο δεν είναι κ ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της φιλίας. Άλλοι έφυγαν για το εξωτερικό για μια καλύτερη πορεία. Κάποιοι γύρισαν πίσω στο 6μηνο. Άλλοι μείνανε αλλά όχι με ιδιαιτέρες φιλοδοξίες.
Ρίξαμε το φταίξιμο στους γονείς μας, στους προγονούς μας, στην κυβέρνηση, σε εμάς τους ιδίους… και στην τελική δεν έχουμε ιδέα ούτε για το τι να κάνουμε για να είμαστε καλυτέρα στη ζωή μας, ούτε για το τι κάναμε ώστε να έχουμε μια τέτοια κατάληξη.
Και στην τελική πως; Πως θα το κάνουμε να αλλάξει; Θέλω όλα να αλλάξουν. Κ ας μη γίνουν όπως πριν, ας γίνουν απλά καλά, ούτε καν καλύτερα. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ζήσω με αξιοπρέπεια κ ας μου λείπουν οι ανέσεις. Μα έτσι όπως είναι τα πράγματα που δεν έχουμε λεφτά ούτε για τη ΔΕΗ έχει χαθεί κάθε ίχνος αξιοπρεπείας, η ηθική εξαλείφεται.
Και αν γίνουμε όλοι κλέφτες για να φάμε, θα θεωρείται ακόμη αμαρτία; Που στην τελική και φυλακή να μας βάλουν, μπορεί να ακουστεί μακάβριο, αλλά θα έχουμε ένα σίγουρο μέρος για ύπνο και φαί κάθε μέρα.
Αναγνώστρια
Tromaktiko
Μπορώ να πω πως το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι τόσο η «οικονομική κρίση» αλλά η ψυχολογία την οποία μας έχουν επιβάλλει. Βλέπουμε καθημερινά τα όνειρα μας να καταρρέουν μαζί με την καθημερινότητα μας. Είχαμε ελάχιστες ελπίδες ότι η κρίση έχει και τα καλά της. Ξέρετε ότι και καλά θα καταφέρναμε να δεθούμε πιο πολύ με τους φίλους μας επειδή αντί να βγαίνουμε σε μπαρ κ καφετερίες θα βρισκόμασταν πιο πολύ σε σπίτια θα γλεντούσαμε Οι φίλοι μου όπως κ εγώ ένας ένας γυρίσαμε στους γονείς μας με αποτέλεσμα να αλλάξουμε πόλεις. Το τηλέφωνο δεν είναι κ ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της φιλίας. Άλλοι έφυγαν για το εξωτερικό για μια καλύτερη πορεία. Κάποιοι γύρισαν πίσω στο 6μηνο. Άλλοι μείνανε αλλά όχι με ιδιαιτέρες φιλοδοξίες.
Ρίξαμε το φταίξιμο στους γονείς μας, στους προγονούς μας, στην κυβέρνηση, σε εμάς τους ιδίους… και στην τελική δεν έχουμε ιδέα ούτε για το τι να κάνουμε για να είμαστε καλυτέρα στη ζωή μας, ούτε για το τι κάναμε ώστε να έχουμε μια τέτοια κατάληξη.
Και στην τελική πως; Πως θα το κάνουμε να αλλάξει; Θέλω όλα να αλλάξουν. Κ ας μη γίνουν όπως πριν, ας γίνουν απλά καλά, ούτε καν καλύτερα. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να ζήσω με αξιοπρέπεια κ ας μου λείπουν οι ανέσεις. Μα έτσι όπως είναι τα πράγματα που δεν έχουμε λεφτά ούτε για τη ΔΕΗ έχει χαθεί κάθε ίχνος αξιοπρεπείας, η ηθική εξαλείφεται.
Και αν γίνουμε όλοι κλέφτες για να φάμε, θα θεωρείται ακόμη αμαρτία; Που στην τελική και φυλακή να μας βάλουν, μπορεί να ακουστεί μακάβριο, αλλά θα έχουμε ένα σίγουρο μέρος για ύπνο και φαί κάθε μέρα.
Αναγνώστρια
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Συντήρηση των θυρόπλοιων στις δεξαμενές στην Ηετιώνια Ακτή
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
