2012-09-12 11:01:04
Γράφει ο Βασίλης Δ. Χασιώτης
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον μια πολιτική εκπομπή.
Θέμα τι άλλο;
Η κρίση.
Η συζήτηση ανάβει με τις επικείμενες νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, και εκεί κάπου, ο ένας εκ των προσκεκλημένων, αγανακτισμένος, επισημαίνει ότι ενώ μισθοί και συντάξεις πέφτουν, ενώ η αγοραστική δύναμη μειώνεται, γιατί δεν έχουμε μια ορατή και ΕΞΙΣΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΜΕΙΩΣΗ και των τιμών των κυριότερων αγαθών, προϊόντων αλλά και υπηρεσιών, και κυρίως, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ ΠΛΑΦΟΝ ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ.
Ο παρακαθήμενος δημοσιογράφος – σχολιαστής, μόνιμος σχολιαστής της εκπομπής, αφού του είπε ότι συμφωνεί σε ό,τι αφορά τις διαπιστώσεις του, του υπενθύμισε εν τούτοις, ότι αυτό (δηλαδή να μπει πλαφόν στις τιμές) είναι ανέφικτο, διότι «έχουμε ελεύθερη αγορά», διότι το Κράτος «δεν μπορεί να επεμβαίνει στον ανταγωνισμό» στο ζήτημα αυτό.
Φυσικά, δεν μπορώ να μην επισημάνω τη τελευταία αυτή λογική.
Μια λογική πέρα για πέρα εκτός θεωρίας και πράξης ολόκληρου του φιλελεύθερου οικοδομήματος.
Διότι ο σχολιαστής αυτός, αγνοεί (ή μήπως όχι;) ότι στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ, υποκείμενα του «ελεύθερου ανταγωνισμού», είναι όχι μόνο τα αγαθά και οι υπηρεσίες, ΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ. Αυτό είναι κάτι πασίγνωστο στον όποιο πρωτοετή φοιτητή των οικονομικών, ο οποίος διδάσκεται ότι ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ, ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ, ΑΠΌ ΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΗΤΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Συνεπώς, όταν γίνεται αποδεκτό, ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ «ΑΓΟΡΑΣ» το Κράτος να επεμβαίνει και να μειώνει τους μισθούς, τότε τι είναι αυτό που μπορεί να αποτελεί θεωρητικό και ιδεολογικό τουλάχιστον εμπόδιο, αυτό το ίδιο Κράτος, να επεμβαίνει και σε άλλες μορφές καθορισμού των τιμών, των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών, ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΠΛΑΦΟΝ, ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ «ΑΓΟΡΑΣ», που εν προκειμένω μπορεί να εστιασθεί στη καταπολέμηση της ύφεσης, μέσω της τόνωσης της ενεργού ζήτησης;
Αυτή είναι η σχιζοφρενής λογική που αποδέχεται από τη μια το «άβατο» (από κάθε κρατική παρέμβαση) των «αυτορυθμιζόμενων αγορών» ΣΕ Ό,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ (όπως π.χ. ο καθορισμός των τιμών), αλλά και την ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ που κατά τα άλλα η ίδια η φιλελεύθερη ιδεολογία θεωρεί και αυτούς υποκείμενους ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΥΤΟΡΥΘΜΙΖΟΜΕΝΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Και αν ήθελα, θα μπορούσα τον παραλογισμό της άποψης αυτής να τον πάω και λίγο παραπέρα : γιατί όχι και πλαφόν στα κέρδη; Που σημαίνει «απλά», κέρδη που θα υπερβαίνουν το καθορισθέν πλαφόν, θα πηγαίνουν στο σύνολό τους στο δημόσιο, και το εντός πλαφόν κέρδος θα φορολογείται κανονικά. Άλλωστε τι είναι το κέρδος; Είναι η αμοιβή του επιχειρηματία. Όπως ο μισθός είναι η αμοιβή της μισθωτής εργασίας. Γιατί αφού μπορεί ένας συντελεστής της παραγωγής (εργασία) να διατιμάται διοικητικά και όχι με βάση τους νόμους της αγοράς, να μη μπορεί το ίδιο να διατιμάται και ένας άλλος συντελεστής της παραγωγής, όπως είναι η αμοιβή της επιχειρηματικότητας; Να εκτείνουμε κι άλλο τον παραλογισμό; Αρκεί νομίζω ως εδώ, αν και υποπτεύομαι, ότι κάποιοι δεν θα έβλεπαν καθόλου παράλογο το τελευταίο αυτό παράδειγμα.
Αλλά, αλλού είναι βέβαια το ζήτημα.
Η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική, όντας υφεσιακή, όντας παραγωγός δημοσίων ελλειμμάτων και διόγκωσης του χρέους, αδυνατεί να παράσχει μια λογική διέξοδο από τη κρίση, όταν ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΠΟΥ ΕΞΑΝΕΜΙΣΕ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΥΞΗΣΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ, που σε συνδυασμό με την κερδοσκοπία, όπου υπάρχει, συνθέτει αυτή την άθλια «προσωπικότητα» της καλούμενης μνημονιακής πολιτικής.
Αυτού, και όχι στη δυνατότητα παρέμβασης του Κράτους, βρίσκεται η απάντηση στο αρχικό ερώτημα γιατί το Κράτος δεν καθορίζει πλαφόν στις τιμές.
Tromaktiko
Παρακολουθώ με ενδιαφέρον μια πολιτική εκπομπή.
Θέμα τι άλλο;
Η κρίση.
Η συζήτηση ανάβει με τις επικείμενες νέες περικοπές μισθών και συντάξεων, και εκεί κάπου, ο ένας εκ των προσκεκλημένων, αγανακτισμένος, επισημαίνει ότι ενώ μισθοί και συντάξεις πέφτουν, ενώ η αγοραστική δύναμη μειώνεται, γιατί δεν έχουμε μια ορατή και ΕΞΙΣΟΥ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΜΕΙΩΣΗ και των τιμών των κυριότερων αγαθών, προϊόντων αλλά και υπηρεσιών, και κυρίως, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΡΙΣΕΙ ΠΛΑΦΟΝ ΣΤΙΣ ΤΙΜΕΣ.
Ο παρακαθήμενος δημοσιογράφος – σχολιαστής, μόνιμος σχολιαστής της εκπομπής, αφού του είπε ότι συμφωνεί σε ό,τι αφορά τις διαπιστώσεις του, του υπενθύμισε εν τούτοις, ότι αυτό (δηλαδή να μπει πλαφόν στις τιμές) είναι ανέφικτο, διότι «έχουμε ελεύθερη αγορά», διότι το Κράτος «δεν μπορεί να επεμβαίνει στον ανταγωνισμό» στο ζήτημα αυτό.
Φυσικά, δεν μπορώ να μην επισημάνω τη τελευταία αυτή λογική.
Μια λογική πέρα για πέρα εκτός θεωρίας και πράξης ολόκληρου του φιλελεύθερου οικοδομήματος.
Διότι ο σχολιαστής αυτός, αγνοεί (ή μήπως όχι;) ότι στην ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ, υποκείμενα του «ελεύθερου ανταγωνισμού», είναι όχι μόνο τα αγαθά και οι υπηρεσίες, ΜΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ. Αυτό είναι κάτι πασίγνωστο στον όποιο πρωτοετή φοιτητή των οικονομικών, ο οποίος διδάσκεται ότι ΣΕ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ, ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣ, ΑΠΌ ΤΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΗ ΖΗΤΗΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Συνεπώς, όταν γίνεται αποδεκτό, ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΗΣ «ΑΓΟΡΑΣ» το Κράτος να επεμβαίνει και να μειώνει τους μισθούς, τότε τι είναι αυτό που μπορεί να αποτελεί θεωρητικό και ιδεολογικό τουλάχιστον εμπόδιο, αυτό το ίδιο Κράτος, να επεμβαίνει και σε άλλες μορφές καθορισμού των τιμών, των τιμών των αγαθών και υπηρεσιών, ΘΕΤΟΝΤΑΣ ΠΛΑΦΟΝ, ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΤΗΣ «ΑΓΟΡΑΣ», που εν προκειμένω μπορεί να εστιασθεί στη καταπολέμηση της ύφεσης, μέσω της τόνωσης της ενεργού ζήτησης;
Αυτή είναι η σχιζοφρενής λογική που αποδέχεται από τη μια το «άβατο» (από κάθε κρατική παρέμβαση) των «αυτορυθμιζόμενων αγορών» ΣΕ Ό,ΤΙ ΑΦΟΡΑ ΚΑΠΟΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ (όπως π.χ. ο καθορισμός των τιμών), αλλά και την ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ που κατά τα άλλα η ίδια η φιλελεύθερη ιδεολογία θεωρεί και αυτούς υποκείμενους ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΥΤΟΡΥΘΜΙΖΟΜΕΝΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Και αν ήθελα, θα μπορούσα τον παραλογισμό της άποψης αυτής να τον πάω και λίγο παραπέρα : γιατί όχι και πλαφόν στα κέρδη; Που σημαίνει «απλά», κέρδη που θα υπερβαίνουν το καθορισθέν πλαφόν, θα πηγαίνουν στο σύνολό τους στο δημόσιο, και το εντός πλαφόν κέρδος θα φορολογείται κανονικά. Άλλωστε τι είναι το κέρδος; Είναι η αμοιβή του επιχειρηματία. Όπως ο μισθός είναι η αμοιβή της μισθωτής εργασίας. Γιατί αφού μπορεί ένας συντελεστής της παραγωγής (εργασία) να διατιμάται διοικητικά και όχι με βάση τους νόμους της αγοράς, να μη μπορεί το ίδιο να διατιμάται και ένας άλλος συντελεστής της παραγωγής, όπως είναι η αμοιβή της επιχειρηματικότητας; Να εκτείνουμε κι άλλο τον παραλογισμό; Αρκεί νομίζω ως εδώ, αν και υποπτεύομαι, ότι κάποιοι δεν θα έβλεπαν καθόλου παράλογο το τελευταίο αυτό παράδειγμα.
Αλλά, αλλού είναι βέβαια το ζήτημα.
Η νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική, όντας υφεσιακή, όντας παραγωγός δημοσίων ελλειμμάτων και διόγκωσης του χρέους, αδυνατεί να παράσχει μια λογική διέξοδο από τη κρίση, όταν ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΠΟΥ ΕΞΑΝΕΜΙΣΕ ΤΑ ΟΦΕΛΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ, ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΥΞΗΣΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ, που σε συνδυασμό με την κερδοσκοπία, όπου υπάρχει, συνθέτει αυτή την άθλια «προσωπικότητα» της καλούμενης μνημονιακής πολιτικής.
Αυτού, και όχι στη δυνατότητα παρέμβασης του Κράτους, βρίσκεται η απάντηση στο αρχικό ερώτημα γιατί το Κράτος δεν καθορίζει πλαφόν στις τιμές.
Tromaktiko
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
ΜΠΟΥΓΙΕ : ΠΗΡΕ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ Ο ΓΚΡΟΣΕΑΝ
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
VIDEO: Δώρισε ένα μουσείο στη Θράκη
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
