2012-09-13 16:15:06
του Σταύρου Χριστακόπουλου
Η δημοκρατία είναι θύμα της προσπάθειας σωτηρίας του ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διαπίστωνε προ ημερών στους Financial Times ο Γκίντεον Ράχμαν, εννοώντας ότι ο Ντράγκι παίρνει αποφάσεις ερήμην του γερμανικού λαού για το πώς θα χρησιμοποιηθούν τα λεφτά του. Θυμίζει όμως και την άλλη όψη του νομίσματος: «Για να αποκτήσουν πρόσβαση στα απεριόριστα πολεμοφόδια της ΕΚΤ, οι Ισπανοί ή οι Ιταλοί θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα πρόγραμμα – που ακούγεται εξίσου δυσάρεστο με το πρόγραμμα αποτοξίνωσης των ναρκομανών».
Ώστε λοιπόν είναι ζήτημα δημοκρατίας και οι αποφάσεις ερήμην των λαών, ακόμη και των πιο ισχυρών χωρών, αλλά και αυτών που καλούνται να πληρώσουν από θέση αδυναμίας.
● Πόσο παράξενη να φαίνεται άραγε αυτή η απλή ορθολογική διαπίστωση στους «δικούς μας» μνημονιακούς καραγκιόζηδες, στους κουκουλοφόρους και τους χαφιέδες της τρόικας, αλλά και στους κολλημένους με το ξεπούλημα της χώρας;
● Είναι δυνατόν η εφημερίδα - Βίβλος της ελεύθερης οικονομίας να θέτει ζητήματα δημοκρατίας στη διαδικασία της «σωτηρίας του ευρώ», η οποία είναι η μοναδική έγνοια του ελληνικού συστήματος εξουσίας εδώ και τρία χρόνια, ακόμη και με κόστος την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας;
Το ίδιο ακριβώς ζήτημα όμως έθεσαν στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους οι Γερμανοί δικαστές του ομοσπονδιακού συνταγματικού δικαστηρίου, το οποίο εξέτασε και έκρινε τη νομιμότητα της συμμετοχής της Γερμανίας στον μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ESM).
Ως εκ τούτου επέτρεψαν την επικύρωση του μηχανισμού, αλλά θέτοντας το όριο των 190 δισ. ευρώ στη γερμανική συμμετοχή. Πέραν του ορίου αυτού, θα πρέπει να αποφασίζει η Βουλή της Γερμανίας, ώστε να έχουν λόγο οι εκπρόσωποι του γερμανικού λαού στην τεκμηρίωση και λήψη των αποφάσεων.
Από την άλλη πλευρά, ο Γκίντεον Ράχμαν συνεχίζει:
«Στην πραγματικότητα η Μαδρίτη ή η Ρώμη θα πρέπει να δεχθούν εποπτεία επί των εθνικών τους προϋπολογισμών στα πρότυπα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με κατευθυντήριες γραμμές από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη. Μία τέτοια ταπεινωτική και ασυγκάλυπτη απώλεια εθνικής κυριαρχίας, μαζί με βαθιά ύφεση, είναι ο ιδανικός συνδυασμός για να οδηγηθούν οι ψηφοφόροι στα πολιτικά άκρα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το παράδειγμα της Ελλάδας».
Τελικά, λοιπόν, υπάρχει όντως ζήτημα δημοκρατίας, το οποίο τίθεται ως δεδομένο, είτε βλέπουμε τα πράγματα από τη σκοπιά των χρεωμένων είτε από τη σκοπιά των δανειστών. Είτε από τη σκοπιά της Αριστεράς – όποια έννοια κι αν δίνει κάποιος πλέον σε αυτόν τον ταλαίπωρο όρο – είτε από τη σκοπιά των οπαδών της ελεύθερης αγοράς. Βλέπετε, ο αντιδημοκρατικός εκτροχιασμός εκτείνεται στο σύνολο των θεμάτων που προκαλεί η κρίση του ευρώ...
Ιδανικό... μείγμα
Κάπου εδώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε το χθεσινό μας σημείωμα, το οποίο αναφερόταν στον «Καιάδα της ανοησίας», στον οποίο έχουν κατρακυλήσει ο προβληματισμός και η πολιτική στρατηγική των πολιτικών δυνάμεων έναντι της ανόδου της Χρυσής Αυγής.
Σημειώναμε χαρακτηριστικά, ασκώντας κριτική σε όσους ερμηνεύουν με περιορισμένα κριτήρια την εκτίναξη του νεοναζιστικού κόμματος:
«Η άποψη πολλών από τους παραπάνω αγνοεί το οξύτατο μεταναστευτικό πρόβλημα, τη διάλυση του κράτους, την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους, τη φτώχεια και την απόγνωση, την απότομη και ταχύτατη εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών τμημάτων, την αποστέρηση ή / και παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία συνεπάγεται τη βάναυση προσβολή της εθνικής αξιοπρέπειας, τα εγκαταλελειμμένα εθνικά ζητήματα, την περιστολή της δημοκρατίας και τόσες άλλες συνέπειες των μνημονίων.
Παράλληλα λησμονούν την πλήρη απογοήτευση, την έλλειψη προοπτικής, την ανεργία, τον βίαιο εξαναγκασμό σε μετανάστευση, την αδυναμία πρόσβασης σε παροχές υγείας και παιδείας, την αδυναμία εκπλήρωσης στοιχειωδών υποχρεώσεων και αναγκών».
Η κατάληξη εκείνου του κειμένου ήταν η εξής:
«Ενώ η πολιτική ανεπάρκεια, η εθελοδουλία, η ηλιθιότητα, η ασχετοσύνη και ο καιροσκοπισμός πολλών και διαφόρων παραγόντων της πολιτικής, μιντιακής, επιχειρηματικής ζωής μας αποτελούν το χαλί πάνω στο οποίο πατάει ήδη το νεοναζιστικό θηρίο, ας θυμόμαστε πάντα ότι η αναχαίτιση της εξελισσόμενης καταστροφής είναι ο μόνος τρόπος να περισώσουμε την τραυματισμένη αλλά πολύτιμη δημοκρατία μας».
Προφανώς δεν είναι μια πρωτότυπη προσέγγιση, κάτι που φαίνεται άλλωστε από το ότι είναι αυτονόητη και για τον αρθρογράφο των F.T.: η κρίση, η ύφεση και η υποχώρηση σε ζητήματα δημοκρατίας είναι το καλύτερο μείγμα για την εξώθηση πολλών πολιτών στα (φασιστικά) άκρα.
Χωρίς «εύκολες» επιλογές
Το ποιοτικό στοιχείο που, ειδικά στην Ελλάδα, διαφοροποιεί και εντείνει τον κίνδυνο η διάλυση να τροφοδοτήσει τέτοια πολιτικά φαινόμενα είναι ότι η χώρα μας, λαμβανομένων υπ’ όψιν όλων των παραμέτρων της κρίσης, δεν έχει «εύκολες» επιλογές. Δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει τον δρόμο της βασισμένη μόνο σε οικονομικά ή μόνο σε γεωπολιτικά δεδομένα. Απαιτείται σύνθεση και μάλιστα πολυεπίπεδη, για πολλούς λόγους:
● Η θέση της ως ευρωπαϊκού – και εν γένει δυτικού – συνόρου, με όλες τις συνέπειες (από τα εθνικά της ζητήματα έως το μεταναστευτικό), η σύνθετη ελληνική, ευρωπαϊκή και βαλκανική της ταυτότητα, αλλά και ο σύνθετος γεωπολιτικός ρόλος της είναι στοιχεία που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει επιχειρώντας να ορίσει τη μοίρα της.
● Είναι μια χώρα η οποία επί δεκαετίες έτρωγε από τις σάρκες της για να συντηρήσει ένα άθλιο καταναλωτικό μοντέλο. Αφού κατανάλωσε τη βιομηχανία της, τη γεωργία της, τις επαρχίες της, τον λιτό τρόπο ζωής της, βρέθηκε χρεωμένη στους εγχώριους (λιγότερο) και τους διεθνείς (περισσότερο) τοκογλύφους και κερδοσκόπους. Ύστερα, με καταλύτη τη συμμετοχή της στο ευρώ, πτώχευσε.
● Η πολιτική, οικονομική και πνευματική της ελίτ είδε πάντα το κράτος – δηλαδή τους φόρους και τις συνταξιοδοτικές εισφορές των Ελλήνων – ως ένα μεγάλο και ανεξάντλητο πορτοφόλι, το οποίο θα χρηματοδοτούσε εσαεί τον παρασιτισμό της. Τώρα, για να παρατείνει όσο μπορεί την επιβίωσή της, σπεύδει να ξεπουλήσει ολόκληρο το κράτος, όλες τις κοινωφελείς, επιστημονικές και παραγωγικές υποδομές του, όλα τα μελλοντικά έσοδά του, όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του.
Μια και σε αυτή τη διαδικασία δεν πρέπει να υπάρχουν άλλοι... δικαιούχοι πλην τοκογλύφων και ανθύπατων, θεωρείται... «ευχής έργον» η ολοένα διογκούμενη τάση εγκατάλειψης της χώρας από τους πιο ικανούς και μορφωμένους νέους της.
Όπως και άλλοτε έχουμε σημειώσει, οι φτωχοί, οι ανήμποροι, οι ηλικιωμένοι, οι διαθέσιμοι για κάθε είδους και κάθε αμοιβής εργασία, όσοι με επιλογή τους μείνουν για να αντισταθούν και οι... μετανάστες δύσκολα θα μπορούν να διεκδικήσουν μερίδιο από την περιορισμένη πίτα. Εξ άλλου για την αστυνόμευση και τον έλεγχό τους θα υπάρχει η... Χρυσή Αυγή.
Εξ άλλου ήδη ο βουλευτής της με το προσωνύμιο «Καιάδας» – ίσως το πιο συγγενικό με τη φιλοσοφία της Χρυσής Αυγής παρατσούκλι στελέχους της – το δηλώνει ευκρινώς: «Όπου η πολιτεία δεν εφαρμόζει το νόμο, θα υπάρχει ένας χρυσαυγίτης για να προστατεύσει τον Έλληνα». Προφανώς μαχαιρώνοντας όσους (Έλληνες) αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες από αλλοδαπούς, όπως έγινε με τον άτυχο ταξιτζή που μπήκε σε πακιστανικό κουρείο προ ημερών...
topontiki.gr
Η δημοκρατία είναι θύμα της προσπάθειας σωτηρίας του ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, διαπίστωνε προ ημερών στους Financial Times ο Γκίντεον Ράχμαν, εννοώντας ότι ο Ντράγκι παίρνει αποφάσεις ερήμην του γερμανικού λαού για το πώς θα χρησιμοποιηθούν τα λεφτά του. Θυμίζει όμως και την άλλη όψη του νομίσματος: «Για να αποκτήσουν πρόσβαση στα απεριόριστα πολεμοφόδια της ΕΚΤ, οι Ισπανοί ή οι Ιταλοί θα πρέπει να ενταχθούν σε ένα πρόγραμμα – που ακούγεται εξίσου δυσάρεστο με το πρόγραμμα αποτοξίνωσης των ναρκομανών».
Ώστε λοιπόν είναι ζήτημα δημοκρατίας και οι αποφάσεις ερήμην των λαών, ακόμη και των πιο ισχυρών χωρών, αλλά και αυτών που καλούνται να πληρώσουν από θέση αδυναμίας.
● Πόσο παράξενη να φαίνεται άραγε αυτή η απλή ορθολογική διαπίστωση στους «δικούς μας» μνημονιακούς καραγκιόζηδες, στους κουκουλοφόρους και τους χαφιέδες της τρόικας, αλλά και στους κολλημένους με το ξεπούλημα της χώρας;
● Είναι δυνατόν η εφημερίδα - Βίβλος της ελεύθερης οικονομίας να θέτει ζητήματα δημοκρατίας στη διαδικασία της «σωτηρίας του ευρώ», η οποία είναι η μοναδική έγνοια του ελληνικού συστήματος εξουσίας εδώ και τρία χρόνια, ακόμη και με κόστος την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας;
Το ίδιο ακριβώς ζήτημα όμως έθεσαν στο κέντρο του ενδιαφέροντός τους οι Γερμανοί δικαστές του ομοσπονδιακού συνταγματικού δικαστηρίου, το οποίο εξέτασε και έκρινε τη νομιμότητα της συμμετοχής της Γερμανίας στον μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό χρηματοπιστωτικής σταθερότητας (ESM).
Ως εκ τούτου επέτρεψαν την επικύρωση του μηχανισμού, αλλά θέτοντας το όριο των 190 δισ. ευρώ στη γερμανική συμμετοχή. Πέραν του ορίου αυτού, θα πρέπει να αποφασίζει η Βουλή της Γερμανίας, ώστε να έχουν λόγο οι εκπρόσωποι του γερμανικού λαού στην τεκμηρίωση και λήψη των αποφάσεων.
Από την άλλη πλευρά, ο Γκίντεον Ράχμαν συνεχίζει:
«Στην πραγματικότητα η Μαδρίτη ή η Ρώμη θα πρέπει να δεχθούν εποπτεία επί των εθνικών τους προϋπολογισμών στα πρότυπα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με κατευθυντήριες γραμμές από τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη. Μία τέτοια ταπεινωτική και ασυγκάλυπτη απώλεια εθνικής κυριαρχίας, μαζί με βαθιά ύφεση, είναι ο ιδανικός συνδυασμός για να οδηγηθούν οι ψηφοφόροι στα πολιτικά άκρα, όπως άλλωστε αποδεικνύει και το παράδειγμα της Ελλάδας».
Τελικά, λοιπόν, υπάρχει όντως ζήτημα δημοκρατίας, το οποίο τίθεται ως δεδομένο, είτε βλέπουμε τα πράγματα από τη σκοπιά των χρεωμένων είτε από τη σκοπιά των δανειστών. Είτε από τη σκοπιά της Αριστεράς – όποια έννοια κι αν δίνει κάποιος πλέον σε αυτόν τον ταλαίπωρο όρο – είτε από τη σκοπιά των οπαδών της ελεύθερης αγοράς. Βλέπετε, ο αντιδημοκρατικός εκτροχιασμός εκτείνεται στο σύνολο των θεμάτων που προκαλεί η κρίση του ευρώ...
Ιδανικό... μείγμα
Κάπου εδώ οφείλουμε να υπενθυμίσουμε το χθεσινό μας σημείωμα, το οποίο αναφερόταν στον «Καιάδα της ανοησίας», στον οποίο έχουν κατρακυλήσει ο προβληματισμός και η πολιτική στρατηγική των πολιτικών δυνάμεων έναντι της ανόδου της Χρυσής Αυγής.
Σημειώναμε χαρακτηριστικά, ασκώντας κριτική σε όσους ερμηνεύουν με περιορισμένα κριτήρια την εκτίναξη του νεοναζιστικού κόμματος:
«Η άποψη πολλών από τους παραπάνω αγνοεί το οξύτατο μεταναστευτικό πρόβλημα, τη διάλυση του κράτους, την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους, τη φτώχεια και την απόγνωση, την απότομη και ταχύτατη εξαθλίωση μεγάλων κοινωνικών τμημάτων, την αποστέρηση ή / και παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, η οποία συνεπάγεται τη βάναυση προσβολή της εθνικής αξιοπρέπειας, τα εγκαταλελειμμένα εθνικά ζητήματα, την περιστολή της δημοκρατίας και τόσες άλλες συνέπειες των μνημονίων.
Παράλληλα λησμονούν την πλήρη απογοήτευση, την έλλειψη προοπτικής, την ανεργία, τον βίαιο εξαναγκασμό σε μετανάστευση, την αδυναμία πρόσβασης σε παροχές υγείας και παιδείας, την αδυναμία εκπλήρωσης στοιχειωδών υποχρεώσεων και αναγκών».
Η κατάληξη εκείνου του κειμένου ήταν η εξής:
«Ενώ η πολιτική ανεπάρκεια, η εθελοδουλία, η ηλιθιότητα, η ασχετοσύνη και ο καιροσκοπισμός πολλών και διαφόρων παραγόντων της πολιτικής, μιντιακής, επιχειρηματικής ζωής μας αποτελούν το χαλί πάνω στο οποίο πατάει ήδη το νεοναζιστικό θηρίο, ας θυμόμαστε πάντα ότι η αναχαίτιση της εξελισσόμενης καταστροφής είναι ο μόνος τρόπος να περισώσουμε την τραυματισμένη αλλά πολύτιμη δημοκρατία μας».
Προφανώς δεν είναι μια πρωτότυπη προσέγγιση, κάτι που φαίνεται άλλωστε από το ότι είναι αυτονόητη και για τον αρθρογράφο των F.T.: η κρίση, η ύφεση και η υποχώρηση σε ζητήματα δημοκρατίας είναι το καλύτερο μείγμα για την εξώθηση πολλών πολιτών στα (φασιστικά) άκρα.
Χωρίς «εύκολες» επιλογές
Το ποιοτικό στοιχείο που, ειδικά στην Ελλάδα, διαφοροποιεί και εντείνει τον κίνδυνο η διάλυση να τροφοδοτήσει τέτοια πολιτικά φαινόμενα είναι ότι η χώρα μας, λαμβανομένων υπ’ όψιν όλων των παραμέτρων της κρίσης, δεν έχει «εύκολες» επιλογές. Δεν έχει την πολυτέλεια να επιλέξει τον δρόμο της βασισμένη μόνο σε οικονομικά ή μόνο σε γεωπολιτικά δεδομένα. Απαιτείται σύνθεση και μάλιστα πολυεπίπεδη, για πολλούς λόγους:
● Η θέση της ως ευρωπαϊκού – και εν γένει δυτικού – συνόρου, με όλες τις συνέπειες (από τα εθνικά της ζητήματα έως το μεταναστευτικό), η σύνθετη ελληνική, ευρωπαϊκή και βαλκανική της ταυτότητα, αλλά και ο σύνθετος γεωπολιτικός ρόλος της είναι στοιχεία που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει επιχειρώντας να ορίσει τη μοίρα της.
● Είναι μια χώρα η οποία επί δεκαετίες έτρωγε από τις σάρκες της για να συντηρήσει ένα άθλιο καταναλωτικό μοντέλο. Αφού κατανάλωσε τη βιομηχανία της, τη γεωργία της, τις επαρχίες της, τον λιτό τρόπο ζωής της, βρέθηκε χρεωμένη στους εγχώριους (λιγότερο) και τους διεθνείς (περισσότερο) τοκογλύφους και κερδοσκόπους. Ύστερα, με καταλύτη τη συμμετοχή της στο ευρώ, πτώχευσε.
● Η πολιτική, οικονομική και πνευματική της ελίτ είδε πάντα το κράτος – δηλαδή τους φόρους και τις συνταξιοδοτικές εισφορές των Ελλήνων – ως ένα μεγάλο και ανεξάντλητο πορτοφόλι, το οποίο θα χρηματοδοτούσε εσαεί τον παρασιτισμό της. Τώρα, για να παρατείνει όσο μπορεί την επιβίωσή της, σπεύδει να ξεπουλήσει ολόκληρο το κράτος, όλες τις κοινωφελείς, επιστημονικές και παραγωγικές υποδομές του, όλα τα μελλοντικά έσοδά του, όλες τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του.
Μια και σε αυτή τη διαδικασία δεν πρέπει να υπάρχουν άλλοι... δικαιούχοι πλην τοκογλύφων και ανθύπατων, θεωρείται... «ευχής έργον» η ολοένα διογκούμενη τάση εγκατάλειψης της χώρας από τους πιο ικανούς και μορφωμένους νέους της.
Όπως και άλλοτε έχουμε σημειώσει, οι φτωχοί, οι ανήμποροι, οι ηλικιωμένοι, οι διαθέσιμοι για κάθε είδους και κάθε αμοιβής εργασία, όσοι με επιλογή τους μείνουν για να αντισταθούν και οι... μετανάστες δύσκολα θα μπορούν να διεκδικήσουν μερίδιο από την περιορισμένη πίτα. Εξ άλλου για την αστυνόμευση και τον έλεγχό τους θα υπάρχει η... Χρυσή Αυγή.
Εξ άλλου ήδη ο βουλευτής της με το προσωνύμιο «Καιάδας» – ίσως το πιο συγγενικό με τη φιλοσοφία της Χρυσής Αυγής παρατσούκλι στελέχους της – το δηλώνει ευκρινώς: «Όπου η πολιτεία δεν εφαρμόζει το νόμο, θα υπάρχει ένας χρυσαυγίτης για να προστατεύσει τον Έλληνα». Προφανώς μαχαιρώνοντας όσους (Έλληνες) αγοράζουν προϊόντα και υπηρεσίες από αλλοδαπούς, όπως έγινε με τον άτυχο ταξιτζή που μπήκε σε πακιστανικό κουρείο προ ημερών...
topontiki.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
