2012-09-13 19:22:25
Έχασε τη μάχη με τον καρκίνο ο καθηγητής ιατρικής Σιντ Γουότκινς. Ήταν ο άνθρωπος που βελτίωσε τα μέτρα ασφαλείας στη Φόρμουλα 1. Διαβάστε την ιστορία του.
Δεν είναι μόνο ο Αλέν Προστ ο "προφέσορας" της Φόρμουλα 1, μοιραζόταν τον τίτλο και με τον Σιντ Γουότκινς και ο Γάλλος παγκόσμιος πρωταθλητής, δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Χάρη στις προσπάθειες του Γουότκινς βελτιώθηκε η εικόνα των ιατρικής περίθαλψης των οδηγών της Φόρμουλα 1 σε περίπτωση ατυχήματος, ενώ πίεσε και κατάφερε τη βελτίωση των συνθηκών ασφαλείας στα Grand Prix. Τη βοήθεια του ζήτησε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι και το πρωτάθλημα NASCAR.
Από το 1994 μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ξανά δυστύχημα στη Φόρμουλα 1. Και ο "Prof" όπως ήταν το παρατσούκλι του έκλεισε για πάντα τα μάτια του, απόλυτα ευχαριστημένος έστω κι αν όλες οι αλλαγές έγιναν μετά το δυστύχημα του στενού φίλου του, Άιρτον Σένα.
Ο Σιντ Γουότκινς έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών. Όλοι οι οδηγοί που τον έζησαν και επέζησαν χάρη σε αυτόν, τίμησαν τη μνήμη του με τον Ρούμπενς Μπαρικέλο να γράφει στο Twitter πως "χάρη σε εκείνον. ζω σήμερα μετά το ατύχημα στην Ίμολα".
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους νευροχειρουργούς στον κόσμο με καριέρα στην Ευρώπη και στη Μεγάλη Βρετανία. Οι αγώνες ήταν το πάθος του και το 1962 εργάστηκε στο Grand Prix των ΗΠΑ στην πίστα Γουότκινς Γκλεν εξω από τη Νέα Υόρκη, όταν η αίτηση του έγινε δεκτή.
"Είχαν μια μικρή ιατρική ομάδα δίχως εξοπλισμό. Η πρώτη δουλειά τους ήταν να σκοτώσουν τις νεκρές μύγες από την προηγούμενη συνάντηση τους. Αν κάποιος τραυματιζόταν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα στην πίστα, οπότε το ασθενοφόρο έπρεπε να πάει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ορισμένες φορές εκείνο ήταν κλειστό και έπρεπε να πάνε σε όλα. Κανόνισα και ήρθε μια ομάδα από το νοσοκομείο στο Σίρακιους στον αγώνα, ώστε να έχουμε μια σωστή γνώμη για κάθε τραυματισμό", είχε πει σε συνέντευξη του το 2008 στο περιοδικό Motorsport και πραγματικά δεν προκαλεί απορία η κατάσταση που επικρατούσε, αν σκεφτούμε πόσοι οδηγοί τραυματίζονταν σοβαρά, ενώ χάνονταν και ζωές.
Το 1969 επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία και συνέχισε την εμπλοκή του στο βρετανικό Grand Prix. Το 1978 έκλεισε μαζί του ένα ραντεβού ο Μπέρνι Έκλεστοουν.
"Είχε καταλάβει πως οι ιατρικές εγκαταστάσεις στη Φόρμουλα 1 δεν ήταν αρκετά καλές. 'Ηθελε να υπάρχουν ακριβώς οι ίδιες συνθήκες από αγώνα σε αγώνα. Μου πρότεινε να πηγαίνω σε όλους τους αγώνες και μου πρόσφερε αμοιβή 35,000 δολαρίων για τους 16 αγώνες. Με εντυπωσίασε η αποφασιστικότητα του, η καθαρότητα του μυαλού του και είπα πως θα το κάνω. Και μετά μου είπε πως θα έπρεπε να πληρώνω τα αεροπορικά εισιτήρια και τα έξοδα διαμονής μου. Τυπικός Μπέρνι: Το έκανε με έξυπνο τρόπο και με έφερε εκεί που ήθελε". Ο πρώτος αγώνας που εργάστηκε ήταν το σουηδικό Grand Prix και τρεις μήνες μετά ήρθε το πρώτο σοβαρό ατύχημα. Δυστυχώς το θύμα κατέληξε.
Ήταν ο Σουηδός Ρόνι Πέτερσον της Lotus, ένας δημοφιλής οδηγός που είχε ιδιαίτερο τρόπο να μπαίνει στη στροφή. Ο Πέτερσον υπέστη περισσότερα από 20 κατάγματα στα πόδια του. Ο Πέτερσον μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο σε κοντινό νοσοκομείο, ο Γουότκινς έμεινε πίσω για να περιποιηθεί τους υπόλοιπους τραυματίες οδηγούς.
Σοκαρισμένος ενημερώθηκε πως οι γιατροί είχαν βάλει τον Σουηδό στο χειρουργείο. Ο Πέτερσον κατέληξε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το ασθενοφόρο καθυστέρησε να φτάσει στην πίστα.
Μετά από δύο εβδομάδες πρωτοπαρουσιάστηκε το... αυτοκίνητο ασφαλείας. Ένα ακατάλληλο αυτοκίνητο που μετέφερε τον Γουότκινς και έναν συνάδελφο του. "Ο οδηγός ήταν ακατάλληλος και έφυγε εκτός πίστας. Από τον επόμενο αγώνα και χάρη στον Έκλεστοουν, είχαν στη διάθεση τους ένα σωστό αυτοκίνητο και για οδηγό έναν οδηγό της Φόρμουλα 1 που δεν είχε προκριθεί στον αγώνα".
Το 1981 ο αμφιλεγόμενος πρόεδρος της FIA, Ζαν-Μαρί Μπαλέστρ ίδρυσε την ιατρική επιτροπή της FIA με πρόεδρο τον Γουότκινς. "Γνώρισα όλους τους οδηγούς. Έγινα κάτι σαν πατρική φιγούρα και αργότερα κάτι σαν παππούς. Με υπολόγιζαν ως δικό τους. Γνώριζαν πως θα βρισκόμουν πίσω τους, αν συνέβαινε κάτι άσχημο. Ο Ζιλ Βιλνέβ έκανε πλάκα για αυτό και μου έλεγε "ελπίζω να μη σε χρειαστώ ποτέ". Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό στο Ζόλντερ το 1982.
Oι αγαπημένοι του οδηγοί ήταν ο Τζόντι Σέκτερ γιατί πάντα ενδιαφερόταν για την υγεία των άλλων οδηγών, ο Νάιτζελ Μάνσελ και βέβαια ο Άιρτον Σένα. Δεν συμπαθούσε τον Ντιντιέ Πιρονί που τραυματίστηκε σοβαρά στο Χόκενχαϊμ το 1982 και δεν επέστρεψε ποτέ στη Φόρμουλα 1. "Ήταν πολύ βαρύς τύπος. Χαίρομαι που ανάρρωσε, αν και με είχε κατηγορήσει ψευδώς πως πρότεινα να του κόψουν το πόδι".
Μετά το θάνατο του Ρόλαντ Ράτσενμπεργκερ και του Σένα στην Ίμολα και το σοβαρό ατύχημα του Καρλ Βέντλιγκερ στο Μονακό, ο Γουότκινς, ο Έκλεστοουν και ο Μαξ Μόσλεϊ τα έβαλαν κάτω και βρήκαν λύσεις.
"Αρχικά κοιτάξαμε το μονοθέσιο, το σχέδιο της θέσης του οδηγού, τις μπαριέρες στις πίστες. Είχαμε τη συνεργασία οδηγών και ανθρώπων των ομάδων. Δουλέψαμε σε όλους τους τομείς. Τα crash tests ήταν ακριβά, αλλά η McLaren δημιούργησε ένα σασί για εμάς και κάναμε τις δοκιμές. Καταλήξαμε γρήγορα σε λύσεις. Τις πρώτες ημέρες ήθελα να προστατεύσω το κεφάλι των οδηγών, βάζοντας κάτι σαν μαξιλάρι. Το πρότεινα εγώ, το πρότεινε η FIA. Όμως δεν πας πουθενά στη Φόρμουλα 1, αν προτείνεις κάτι. Αν ζυγίζει λίγο περισσότερο, δεν θα το βάλουν. Οπότε πρέπει να είναι υποχρεωτικό", είπε και αποχώρησε μετά από δέκα χρόνια από τη Φόρμουλα 1.
Θα μάθαινε με μεγάλη χαρά το ότι είναι πιθανό τα μονοθέσια να έχουν κλειστό κόκπιτ για την προστασία των οδηγών.
Πηγή:sport24.gr
Δεν είναι μόνο ο Αλέν Προστ ο "προφέσορας" της Φόρμουλα 1, μοιραζόταν τον τίτλο και με τον Σιντ Γουότκινς και ο Γάλλος παγκόσμιος πρωταθλητής, δεν είχε κανένα πρόβλημα.
Χάρη στις προσπάθειες του Γουότκινς βελτιώθηκε η εικόνα των ιατρικής περίθαλψης των οδηγών της Φόρμουλα 1 σε περίπτωση ατυχήματος, ενώ πίεσε και κατάφερε τη βελτίωση των συνθηκών ασφαλείας στα Grand Prix. Τη βοήθεια του ζήτησε και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι και το πρωτάθλημα NASCAR.
Από το 1994 μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει ξανά δυστύχημα στη Φόρμουλα 1. Και ο "Prof" όπως ήταν το παρατσούκλι του έκλεισε για πάντα τα μάτια του, απόλυτα ευχαριστημένος έστω κι αν όλες οι αλλαγές έγιναν μετά το δυστύχημα του στενού φίλου του, Άιρτον Σένα.
Ο Σιντ Γουότκινς έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και απεβίωσε σε ηλικία 84 ετών. Όλοι οι οδηγοί που τον έζησαν και επέζησαν χάρη σε αυτόν, τίμησαν τη μνήμη του με τον Ρούμπενς Μπαρικέλο να γράφει στο Twitter πως "χάρη σε εκείνον. ζω σήμερα μετά το ατύχημα στην Ίμολα".
Υπήρξε ένας από τους κορυφαίους νευροχειρουργούς στον κόσμο με καριέρα στην Ευρώπη και στη Μεγάλη Βρετανία. Οι αγώνες ήταν το πάθος του και το 1962 εργάστηκε στο Grand Prix των ΗΠΑ στην πίστα Γουότκινς Γκλεν εξω από τη Νέα Υόρκη, όταν η αίτηση του έγινε δεκτή.
"Είχαν μια μικρή ιατρική ομάδα δίχως εξοπλισμό. Η πρώτη δουλειά τους ήταν να σκοτώσουν τις νεκρές μύγες από την προηγούμενη συνάντηση τους. Αν κάποιος τραυματιζόταν, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα στην πίστα, οπότε το ασθενοφόρο έπρεπε να πάει στο κοντινότερο νοσοκομείο. Ορισμένες φορές εκείνο ήταν κλειστό και έπρεπε να πάνε σε όλα. Κανόνισα και ήρθε μια ομάδα από το νοσοκομείο στο Σίρακιους στον αγώνα, ώστε να έχουμε μια σωστή γνώμη για κάθε τραυματισμό", είχε πει σε συνέντευξη του το 2008 στο περιοδικό Motorsport και πραγματικά δεν προκαλεί απορία η κατάσταση που επικρατούσε, αν σκεφτούμε πόσοι οδηγοί τραυματίζονταν σοβαρά, ενώ χάνονταν και ζωές.
Το 1969 επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία και συνέχισε την εμπλοκή του στο βρετανικό Grand Prix. Το 1978 έκλεισε μαζί του ένα ραντεβού ο Μπέρνι Έκλεστοουν.
"Είχε καταλάβει πως οι ιατρικές εγκαταστάσεις στη Φόρμουλα 1 δεν ήταν αρκετά καλές. 'Ηθελε να υπάρχουν ακριβώς οι ίδιες συνθήκες από αγώνα σε αγώνα. Μου πρότεινε να πηγαίνω σε όλους τους αγώνες και μου πρόσφερε αμοιβή 35,000 δολαρίων για τους 16 αγώνες. Με εντυπωσίασε η αποφασιστικότητα του, η καθαρότητα του μυαλού του και είπα πως θα το κάνω. Και μετά μου είπε πως θα έπρεπε να πληρώνω τα αεροπορικά εισιτήρια και τα έξοδα διαμονής μου. Τυπικός Μπέρνι: Το έκανε με έξυπνο τρόπο και με έφερε εκεί που ήθελε". Ο πρώτος αγώνας που εργάστηκε ήταν το σουηδικό Grand Prix και τρεις μήνες μετά ήρθε το πρώτο σοβαρό ατύχημα. Δυστυχώς το θύμα κατέληξε.
Ήταν ο Σουηδός Ρόνι Πέτερσον της Lotus, ένας δημοφιλής οδηγός που είχε ιδιαίτερο τρόπο να μπαίνει στη στροφή. Ο Πέτερσον υπέστη περισσότερα από 20 κατάγματα στα πόδια του. Ο Πέτερσον μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο σε κοντινό νοσοκομείο, ο Γουότκινς έμεινε πίσω για να περιποιηθεί τους υπόλοιπους τραυματίες οδηγούς.
Σοκαρισμένος ενημερώθηκε πως οι γιατροί είχαν βάλει τον Σουηδό στο χειρουργείο. Ο Πέτερσον κατέληξε κατά τη διάρκεια της νύχτας. Το ασθενοφόρο καθυστέρησε να φτάσει στην πίστα.
Μετά από δύο εβδομάδες πρωτοπαρουσιάστηκε το... αυτοκίνητο ασφαλείας. Ένα ακατάλληλο αυτοκίνητο που μετέφερε τον Γουότκινς και έναν συνάδελφο του. "Ο οδηγός ήταν ακατάλληλος και έφυγε εκτός πίστας. Από τον επόμενο αγώνα και χάρη στον Έκλεστοουν, είχαν στη διάθεση τους ένα σωστό αυτοκίνητο και για οδηγό έναν οδηγό της Φόρμουλα 1 που δεν είχε προκριθεί στον αγώνα".
Το 1981 ο αμφιλεγόμενος πρόεδρος της FIA, Ζαν-Μαρί Μπαλέστρ ίδρυσε την ιατρική επιτροπή της FIA με πρόεδρο τον Γουότκινς. "Γνώρισα όλους τους οδηγούς. Έγινα κάτι σαν πατρική φιγούρα και αργότερα κάτι σαν παππούς. Με υπολόγιζαν ως δικό τους. Γνώριζαν πως θα βρισκόμουν πίσω τους, αν συνέβαινε κάτι άσχημο. Ο Ζιλ Βιλνέβ έκανε πλάκα για αυτό και μου έλεγε "ελπίζω να μη σε χρειαστώ ποτέ". Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό στο Ζόλντερ το 1982.
Oι αγαπημένοι του οδηγοί ήταν ο Τζόντι Σέκτερ γιατί πάντα ενδιαφερόταν για την υγεία των άλλων οδηγών, ο Νάιτζελ Μάνσελ και βέβαια ο Άιρτον Σένα. Δεν συμπαθούσε τον Ντιντιέ Πιρονί που τραυματίστηκε σοβαρά στο Χόκενχαϊμ το 1982 και δεν επέστρεψε ποτέ στη Φόρμουλα 1. "Ήταν πολύ βαρύς τύπος. Χαίρομαι που ανάρρωσε, αν και με είχε κατηγορήσει ψευδώς πως πρότεινα να του κόψουν το πόδι".
Μετά το θάνατο του Ρόλαντ Ράτσενμπεργκερ και του Σένα στην Ίμολα και το σοβαρό ατύχημα του Καρλ Βέντλιγκερ στο Μονακό, ο Γουότκινς, ο Έκλεστοουν και ο Μαξ Μόσλεϊ τα έβαλαν κάτω και βρήκαν λύσεις.
"Αρχικά κοιτάξαμε το μονοθέσιο, το σχέδιο της θέσης του οδηγού, τις μπαριέρες στις πίστες. Είχαμε τη συνεργασία οδηγών και ανθρώπων των ομάδων. Δουλέψαμε σε όλους τους τομείς. Τα crash tests ήταν ακριβά, αλλά η McLaren δημιούργησε ένα σασί για εμάς και κάναμε τις δοκιμές. Καταλήξαμε γρήγορα σε λύσεις. Τις πρώτες ημέρες ήθελα να προστατεύσω το κεφάλι των οδηγών, βάζοντας κάτι σαν μαξιλάρι. Το πρότεινα εγώ, το πρότεινε η FIA. Όμως δεν πας πουθενά στη Φόρμουλα 1, αν προτείνεις κάτι. Αν ζυγίζει λίγο περισσότερο, δεν θα το βάλουν. Οπότε πρέπει να είναι υποχρεωτικό", είπε και αποχώρησε μετά από δέκα χρόνια από τη Φόρμουλα 1.
Θα μάθαινε με μεγάλη χαρά το ότι είναι πιθανό τα μονοθέσια να έχουν κλειστό κόκπιτ για την προστασία των οδηγών.
Πηγή:sport24.gr
ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Στην Αθήνα ο Βρύζας
ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ
Η κρίση φέρνει προσφορές και στα σχολικά είδη!
ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
